43

   Obserwowałem jak wyraz twarzy Louisa zmienia się z rozbawionego na wręcz zszokowany... Stał w otwartych drzwiach własnej sypialni z szeroko otwartymi ustami i wpatrywał się z niedowierzaniem w coś, co się w niej rozgrywało. Kate chyba wyczuła, że coś jest nie tak, bo zwróciła twarz w jego stronę niemo pytając, co się dzieje. Podszedłem bliżej i powoli wyjrzałem zza ramienia przyjaciela.

   - O matko – wyszeptałem patrząc i nie wierząc własnym oczom.

   Harry siedział na podłodze opierając się o szafę. Nogi objął ramionami i cały się trząsł od powstrzymywanego śmiechu. By sobie pomóc wręcz wgryzł się w kolano. Z oczu strumieniami płynęły mu łzy. Alex, w tych swoich kolorowych śpiochach, klęczała kawałek dalej. Dłonie przyciskała do ust i tak jak Hazz cała się trzęsła próbując opanować śmiech. Spojrzałem na przedmiot między nimi. „Przecież to niemożliwe...”

   - Jakim cudem połamaliście wyrko? – Lou chyba wciąż nie wierzył w to co widzi. – Przecież...

   W odpowiedzi Alex tylko pokręciła głową, a Harry zaczął się tylko bardziej trząść. Przed dziewczyną leżał spory fragment przedniej części łóżka, a sam mebel wyglądał jakby właśnie przeszło się po nim stado słoni. W tę i z powrotem. Dwukrotnie. Oprócz odłamanego przodu rama była ewidentnie złamana w połowie. „Jak to w ogóle możliwe?”

   - Jak...? Kiedy...? Jak...? – po prostu nie mogłem tego ogarnąć swoim rozumem. Miałem wrażenie, że gdzieś w tle rozległo się pukanie, ale ja wciąż nie mogłem oderwać oczu od sceny przede mną. – Ale...

   - Co tak stoicie? Lunch... – Niall zajrzał do środka i zaniemówił. Jednak otrząsnął się z tego dużo szybciej niż ja i wybuchnął śmiechem. Rechotał jak głupi opierając się o framugę. Po chwili już łzy spływały mu po policzkach. – Ja pier...

   - Co jest? – Zayn najwyraźniej skończył palić i postanowił się przyłączyć. Jego twarz wyrażająca ogromne zdziwienie wyglądała przekomicznie. – O kurwa...

   - Widać, że lubicie ostre zabawy „zboczuchy”  – rechotał dalej Horan trzymając się za brzuch. – Katy, chłopaki, wy tam... – wskazał ręką w kierunku Harry’ego i Alex próbując się nie zaśmiać. – Chodźcie jeść. Lunch przyjechał...

   Zamknąłem powoli drzwi i powlokłem się za przyjaciółmi do kuchni cały czas się zastanawiając, jak można wytłumaczyć coś takiego w recepcji. „Prędzej się spalę ze wstydu...”

   - Boże, wezmą nas za jakieś naćpane gwiazdki – jęknąłem opadając na krzesło. – Najpierw połamaliśmy te... – wskazałem ręką na stołki po mojej prawej stronie. – A teraz to...

   - Wyśle się Harry’ego żeby się tłumaczył – odezwał się Lou, u którego szok zamienił się w rozbawienie. – A ja będę stał kawałek dalej, by to wszystko nagrać. Taka okazja może się już nie powtórzyć – zaśmiał się poprawiając sobie Kate na kolanach i całując ją w odsłonięte ramię. Mark zajmował dotychczasowe miejsce dziewczyny.

   - Mnie tam bardziej interesuje jak oni tego dokonali? – śmiał się Niall podając nam talerze. – Musiały to być niezłe zapasy...

   - No raczej – parsknął Zayn. – Siekierą tego nie porąbali...

   Jakiś kwadrans później do kuchni przyszli nasi zapaśnicy. Z zaczerwienionymi twarzami i wciąż trzęsący się ze śmiechu. Kolorowe śpiochy zostały zastąpione chyba jeszcze bardziej barwną sukienką. „Skąd ona bierze te ciuchy?” dziwiłem się. „W życiu nie widziałem tylu barw na raz.”

   - Jeszcze wam nie przeszło? – spojrzałem na Harry’ego, który właśnie odsuwał Alex krzesło, a sam usiadł na szafce obok zlewu.

   - Błagam, czy możemy jeszcze przez chwilę o tym nie mówić? – powiedziała dziewczyna cicho cały czas unikając choćby zerknięcia na nas. – Już mnie wszystko boli ze śmiechu, a nie mogę przestać przez tego idiotę.

   Spojrzała na niego, a on na nią i jak na zawołanie oboje prawie zakrztusili się jedzeniem próbując się uspokoić. Posiłek przebiegał w dosyć zabawnej atmosferze. Wszyscy po prostu nabijaliśmy się z bohaterów dnia, a oni nie odezwali się ani słowem, by się bronić, wciąż przechodząc ten dziwny napad głupawki. „Ile to może jeszcze potrwać?” Naprawdę byłem pod wielkim wrażeniem, że zdążyliśmy skończyć posiłek, a oni wciąż jeszcze nie przestali rechotać.

   Z deserem postanowiliśmy przenieść się pod telewizor zostawiając naszych agentów, których Zayn łaskawie zgłosił na ochotnika do sprzątania. Podobno miało im to pomóc ochłonąć. „Ciekawe...” Zanim zdążyłem się wygodnie rozsiąść w fotelu rozdzwonił się mój telefon. Ta melodia mówiła wszystko.

   - Hej kochanie – uśmiechnąłem się słysząc jej głos po drugiej stronie. Pokazałem na migi, że idę do siebie i po chwili zamknąłem się w sypialni, by szybko streścić mojej dziewczynie przebieg dnia. „A trochę się działo...” – Tęskniłem...

   - Chyba pójdę się już zacząć pakować – odezwał się Zayn, gdy na ekranie pokazały się napisy końcowe. – Zaraz i tak nas Liam pogoni. Idziesz Niall?

   - Za chwilę – blondyn pochłaniał właśnie trzeci kawałek ciasta jednocześnie twittując z fanami. – Jak pójdziesz pierwszy, to będzie mi łatwiej ogarnąć moje rzeczy...

   - Niby jakim cudem? – zaśmiałem się.

   - Po prostu, to co zostanie będzie moje – wyszczerzył żeby w uśmiechu upajając się swoją mądrością i przeniósł wzrok na ekran laptopa. Mark przysypiał na fotelu obok.

   - Zobaczymy czy ci to pomoże... – mruknął brunet wychodząc z salonu.

   - Lou? – Kate uniosła twarz w moją stronę.

   - Tak? – szybko skradłem buziaka. – Wiem co chcesz powiedzieć skarbie. Ale najpierw pakujemy twoje rzeczy – podniosłem się z kanapy pomagając jej wstać.

   - To pójdzie szybko – uśmiechnęła się idąc za mną do sypialni. Przez przymknięte drzwi kuchni słyszałem, że w środku dyskusja trwa w najlepsze. „Ile oni już tam siedzą?” zastanawiałem się. W sumie nie przypominam sobie by wychodzili od lunchu.

   - Coś czuję, że nie tylko ty będziesz tęskniła za Alex... – przyciągnąłem do siebie moją dziewczynę obejmując ją ramionami w pasie. Nie mogłem się powstrzymać, by nie posmakować tych cudownych warg. I znów coś co miało być tylko krótkim pocałunkiem przerodziło się w walkę żywiołów... – Co ty ze mną robisz... – wyszeptałem w jej usta, gdy musiałem przerwać, by złapać oddech. – Lepiej weźmy się do tego pakowania...

   - To gdzie ta walizka, o której mówiliście wczoraj? – powiedziała cicho drżącym głosem. Rozejrzałem się dookoła.

   - Już podaję – wziąłem walizkę, którą ktoś postawił w kącie za drzwiami i położyłem ją na naszym łóżku. – Proszę...

   Dziewczyna podeszła do mnie i mogłem przyglądać się jak wygląda proces poznawania nowego przedmiotu. Jej drobne dłonie delikatnie przesuwały się po materiale.

   - Jest w kwiatki? – „spojrzała” na mnie.

   - Nie, jest czerwona – stanąłem za nią kładąc dłoń na jej ramieniu. – Tylko wykończenie jest czarne. Kółka, rączka, zamki... Dlaczego akurat kwiatki?

   - Dotknij... – przejechałem palcami po powierzchni tak, jak ona to zrobiła i już wiedziałem o co jej chodzi.

   - Materiał jest tłoczony – powiedziałem. – Dopiero teraz widzę, że są tu jakieś wzorki...

   - Kwiatki – uśmiechnęła się rozsuwając zamek. – Usiądź... – popchnęła mnie na łóżko obok walizki ograniczając moją pomoc przy pakowaniu do minimum. „Raczej do zera” odezwał się głos w mojej głowie. Mogłem za to bezkarnie oddać się przyjemności patrzenia na nią. Poruszała się naprawdę niczym elf, a chwilami miałem wrażenie, że jej bose stopy wręcz nie dotykają dywanu. „I co jeszcze? Może skrzydełka jej wyrosną?” Sam nie wiem, czy powinienem śmiać się, czy płakać nad swoimi myślami. „Do leczenia to się już powoli kwalifikuje...” odezwał się ten wredny głos.

   Kilka minut później wszystkie jej rzeczy były równo ułożone na dnie walizki i prawdę mówiąc nawet razem z tym co jej daliśmy nie zajęły nawet połowy. Pokazałem jej jak zapiąć pasy podtrzymujące ubrania w miejscu i już po chwili uśmiechała się wyciągając rękę w moją stronę. Obserwowałem jej poczynania jak zaczarowany. Dotknęła mojej piersi, a następnie sunąc palcami w górę położyła dłoń na moim ramieniu i usiadła bokiem na moich kolanach. Byłem zachwycony moją „nową” Kate. Tą, która nie bała się mnie dotknąć...

   - Wszystko? – przytrzymałem ją za biodro, by mi się nie zsunęła. Pokiwała głową. – Jesteś pewna?

   - Tak – powiedziała krótko. – Jeszcze tylko to co mam na sobie i piżama oraz rzeczy z łazienki, ale to jutro.

   - Mi nie pójdzie już tak łatwo – jęknąłem. – Dobrze, że masz trochę wolnego miejsca, bo mi pewnie jak zwykle braknie. Czasami mam wrażenie, że jak tylko zamykam szafę, to ubrania się tam dosłownie rozmnażają...

   - Na pewno – zaśmiała się kładąc dłoń na moim policzku. – To może powinniśmy już się za nie zabrać...

   - A jeżeli nie chcę... – powiedziałem cicho muskając nosem jej ucho, by po chwili pochwycić je zębami. – Wolę robić coś innego... – mruczałem przenosząc się z ustami na szyję.

   - Lou... Nie... – szepnęła wsuwając mi palce we włosy.

   - Dlaczego... – nie mogłem się powstrzymać, by nie zrobić malinki.

   - Ktoś może wejść...

   - Przecież nic takiego nie robimy... – smakowałem skórę na obojczyku dochodząc do wniosku, że jest to bezpieczniejszy rejon niż te słodkie usta.

   - Właśnie... – pociągnęła mnie delikatnie za włosy. – A powinniśmy się pakować...

   Spojrzałem na jej uśmiechniętą twarz i na widok przygryzionej wargi coś we mnie drgnęło. „Tak, coś...” śmiał się głos w mojej głowie.

   - To do roboty – skradłem buziaka i postawiłem ją na nogi...

   - A więc tak wygląda pakowanie w waszym wykonaniu – zaśmiała się Alex wchodząc do pokoju. – Zostawić was na chwilę i już się miziacie...

   - Zazdrościsz? – posłałem jej zadowolone spojrzenie i tylko mocniej przytuliłem do siebie Kate. – Napracowaliśmy się i teraz odpoczywamy.

   - No widzę – spojrzała na trzy walizki stojące pod ścianą. – Ile ty masz tych rzeczy Tomlinson? Pół szafy przywiozłeś?

   - Pół? – zaśmiał się Harry, który do tej pory stał w drzwiach. – Za kogo ty go masz? To nawet nie jest jedna dziesiąta...

   - Jeżeli przyszliście się tu ze mnie nabijać, to równie dobrze możecie wyjść. Jestem zajęty... – moją wypowiedź przerwało pojawienie się Horana, który dosłownie wpadł do środka po drodze tratując Harry’ego.

   - Katy! Musisz mi pomóc zanim mnie Liam dorwie. Proszę... – wziął ją za rękę nic sobie nie robiąc z tego, że leżała przytulona do mnie. – On...

   - Niall! – usłyszałem wołanie Li. – I tak mi się nie schowasz! Ni... – przerwał widząc blondyna. – Miałeś się pakować. Obiecałeś. Twoim zdaniem wywalenie wszystkiego na podłogę załatwia sprawę?

   - Właśnie zacząłem, ale ten... No... – jąkał się, a rumieńce na twarzy mówiły same za siebie.

   - Czy ty się właśnie chowasz za Kate? – zaśmiał się Hazz. – To sobie wielkiego obrońcę znalazłeś.

   - Styles! Nie śmiej się z mojej dziewczyny.

   - No właśnie – Niall stanął obok niej i objął ją ramieniem. – Nie śmiej się z jego dziewczyny.

   - Horan... – westchnął Liam, któremu chyba brakowało już sił i cierpliwości do walki z upartym Irlandczykiem.

   - Katy mi pomoże, prawda? – powiedział to takim tonem, że chyba każdy by mu teraz pomógł. Zwłaszcza, że dodał do tego spojrzenie skrzywdzonego szczeniaka.

   - Prawda – uśmiechnęła się. – To może lepiej się zabierzmy za to pakowanie – przejechała palcami po moim ramieniu posyłając mi wesołe „spojrzenie”.

   - Harry, idziesz ze mną na dół załatwić sprawę łóżka – Li spojrzał na niego wzrokiem, od którego odechciewało się wszelkiej dyskusji. – Dzwoniłem już z tym do Paula, żeby się rano nie zdziwił, gdy dostanie rachunek. Ruszaj się.

   Po chwili sypialnia opustoszała. Obserwowałem jak Alex podchodzi do drzwi i ostrożnie je zamyka, a następnie siada obok mnie.

   - Dlaczego mam wrażenie, że ta cała akcja była ustawiona? – zapytałem czekając co powie.

   - Tylko ta część z Niallem – przyznała. – Zasugerowałam mu dyskretnie, że Kate jest świetna w pakowaniu i wystarczy jak będzie jej podawał rzeczy...

   - Co jest? – przyglądałem się jak sięga po swoją wielką torebkę, chwilę czegoś szuka i podaje mi sporą szarą kopertę. – Co to jest?

   - Otwórz.

   Oderwałem ostrożnie jeden bok wysypując całą zawartość na łóżko. Patrzyłem na jakieś kartki i karteczki dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że leży przede mną część życia Kate zawarta w dokumentach.

   - To wszystko co ma. Nie jest tego dużo – odezwała się, gdy sięgałem po akt urodzenia.

   „Katherine Christine...” Przebiegłem wzrokiem po dokumencie odkładając go na bok jak jakiś skarb. Rzeczywiście nie było tego dużo. Jakieś wypisy ze szpitali, dokument orzekający, że trafia pod opiekę babci... A zaraz kolejny, prawie identyczny, który prawnie potwierdzał dzień, w którym jej życie zmieniło się w piekło. Wycinek z gazety opisujący wypadek, w którym zginęli jej rodzice... Zwróciłem uwagę na zdjęcie nad artykułem, z którego uśmiechały się do mnie trzy osoby, z których oczu biło szczęście i miłość.

   - Gdzie są wszyscy? – głos Zayna prawie zwalił mnie z łóżka, tak się wystraszyłem. Spojrzałem na niego i bez słowa wróciłem do przeglądania dokumentów.

   Brunet podszedł do nas, usiadł za Alex i bez zbędnego gadania sięgnął po kupkę, którą już obejrzałem. Spojrzałem na książeczkę stwierdzającą niepełnosprawność Kate. „To się nie powinno tak nazywać” pomyślałem. Przecież ona jest bardziej sprawna niż wiele znanych mi osób. Spojrzałem na zdjęcie w środku. Czy ta uśmiechnięta dziewczyna zasłużyła na taki los? Położyłem legitymacje przed przyjacielem. Znalazłem jeszcze dwie starsze z pieczątką stwierdzającą ich nieważność. Zerknąłem na fotografie. Dziecko na jednej z nich było pogrążone w rozpaczy, a z oczu wyglądał strach. Kolejna była już diametralnie inna.

   - Jak często musi wyrabiać nową? – zapytałem spoglądając na Alex.

   - Właściwie nie musi, bo raczej nic się nie zmieni z jej wzrokiem – uśmiechnęła się smutno. – Ale powinno się zgłaszać wszelkie zmiany, na przykład adres zamieszkania i wtedy zazwyczaj wyrabiają nową, gdy od poprzedniej minęło sporo czasu. Jeżeli ma się przy sobie zdjęcie, robią to na miejscu.

   Znalazłem kilka legitymacji szkolnych stwierdzających każdy kolejny rok nauki, a także świadectwa.

   - Matko Boska! Ona jest jakimś geniuszem, czy co? – nie mogłem się nadziwić jej wynikom.

   - Robi wrażenie... – zaśmiała się. – Najwyraźniej jest, albo po prostu to ta jej ciekawość świata...

   Podałem wszystko Zaynowi. Aż zagwizdał z podziwu. Czułem, że przepełnia mnie duma... Z takimi wynikami wszystkie uczelnie stałyby przed nią otworem. „Gdyby widziała...” Wciągnąłem gwałtownie powietrze na widok karty bibliotecznej. Ewidentnie miała za sobą bliższe spotkanie z wodą, ale to nie to sprawiło, że zapomniałem jak się oddycha. Połowa prostokątnego dokumentu była pobrudzona i wyglądało to jak... „Boże...” Dwa banknoty obok wyglądały podobnie.

   - Czy to... – spoglądałem na te trzy rzeczy z przerażeniem.

   - Miała to w kieszeni spodni, gdy ją znalazłam... – momentalnie w mojej głowie pojawiły się obrazy z nocy, gdy Kate opowiedziała mi swoją ucieczkę. „Część historii...” sprostowałem w myślach. Większość wciąż była tajemnicą. – Harry mi wszystko opowiedział... – powiedziała cicho.

   - Dobrze... – odezwałem się jakby nie swoim głosem. – Miałem ci...

   - Wiem, nie ma sprawy.

   - Dziękuję, że mi to pokazałaś – ostrożnie włożyłem dokumenty do koperty.

   - Ja ci to daję Louis – uśmiechnęła się. Spojrzałem na nią zdziwiony. – Teraz ty się nią opiekujesz. A poza tym, ta legitymacja, to tak naprawdę jej jedyny dokument. Raczej powinniście mieć go przy sobie, w trakcie podróży.

   - Nie ma paszportu... – odezwał się cicho Zayn.

   - Nie ma. I prawo jazdy też nie – puściła oczko przypominając mi jedną z naszych wcześniejszych rozmów. – To jej jedyny dokument ze zdjęciem. Jeżeli będziecie chcieli wyrobić jej paszport, to lepiej uaktualnijcie adres w legitymacji, bo ten tutaj, to adres ośrodka, z którego uciekła.

   - Możemy tak sobie pójść i po prostu podać inny... – zastanawiałem się nad tą zmianą adresu.

   - Ona jest już pełnoletnia – uśmiechnęła się Alex. – Może mieszkać, gdzie chce...

   - Zajmę się tym i pogadam z Paulem o paszporcie – powiedziałem. – On to załatwi szybciej.

   - Jakim cudem ten facet nie znalazł tego wszystkiego? – Zayn zadał pytanie, które mi nawet nie przyszło do głowy. „A w sumie powinno...”

   - Bo trzymałam to wszystko w skrytce w banku razem z moimi dokumentami – wzruszyła ramionami. – Gdy tak łatwo włamać ci się do domu, nie trzymasz w nim ważnych dokumentów.

   Gdy Liam i Harry wrócili z recepcji byliśmy na etapie omawiania niezbędnych rzeczy, które powinniśmy kupić Kate. Dokumenty leżały bezpiecznie schowane w mojej torbie, która będzie bardzo pilnie strzeżona podczas podróży. „A potem zamknę je w sejfie...” postanowiłem.

   - Nie przesadzajcie z tymi prezentami – przestrzegała Alex. – Jak już będziecie chcieli jej coś kupić róbcie to z głową. Danielle będzie wiedziała o co mi chodzi – posłała przyjazny uśmiech w stronę Liama. – To się tyczy głównie ciebie Lou – wbiła we mnie przenikliwe spojrzenie. „Skąd wiedziała?”

   - Ale... – Sam nie wiedziałem, co mam zamiar powiedzieć.

   - Nie szalej. Ja rozumiem, że potrzeba jej ciuchów... – wskazała w stronę czerwonej walizki. – W sumie wszystkiego jej potrzeba... – westchnęła. – Ale tak też jest dobrze. Znaczy się w tych pożyczonych rzeczach. Więc powoli...

   - Przecież musi mieć więcej ubrań. Pojedzie z nami w trasę i różnie bywa z praniem... – nie dawałem za wygraną.

   - A co do pożyczania rzeczy, to ona też chętnie ich nie brała... – wtrącił Harry.

   - No właśnie – uśmiechnęła się. – To myślicie, że kupione weźmie chętniej? Lou, ona nigdy wiele nie miała... – ścisnęła moją dłoń. – I zawsze świetnie sobie radziła, z tym co ma. Zdajcie się na Danielle. Jak już chcesz jej coś kupić, to niech ona wybierze tylko najpotrzebniejsze rzeczy.

   - A co jest... – odezwał się Li, ale szybko mu przerwała.

   - Jestem pewna, że twoja dziewczyna sobie poradzi, a ty – spojrzała na mnie – i tak będziesz miał kłopoty z namówieniem Kate, by to przyjęła. Zresztą, gdyby co, będziemy w kontakcie – zapewniła.

   - Jasne – przyznałem. – Będziemy dzwonić. I ty też dzwoń, pisz kiedy tylko chcesz...

   - Wciąż jeszcze możesz z nami jechać – odezwał się Harry zza jej pleców. – Nie możesz wziąć jakiegoś urlopu, albo zachorować?

   - Nie w środku sezonu – pokręciła głową. – Ale jak tylko dostanę jakieś dłuższe wolne, to dam wam znać. Może będziecie wtedy gdzieś w okolicy...

   - Możemy gadać na Skypie – zaproponował Liam.

   - To będzie trudne zważywszy na to, że nie mam internetu, a uruchomienie mojego komputera zajmuje tydzień – zaśmiała się. – Ale będę dzwonić...
   - Nie uwierzycie! – Niall wpadł jak burza ciągnąc za sobą śmiejącą się dziewczynę. – Jestem spakowany i nawet miejsce mi zostało w walizce! Ja nie wiem jak Katy to robi, ale wszystko się zmieściło.

   - To już możesz mi oddać moje kochanie – ująłem dłoń Kate i pociągnąłem do siebie tak, że wpadła w moje ramiona i cudownie się przy tym zaczerwieniła. – Stęskniłem się za tobą. Wiesz jak długo to trwało? Całą wieczność... – skradłem szybkiego causa sprawiając, że zarumieniła się jeszcze bardziej. Usiadła opierając się plecami o mnie... Otoczył mnie jej zapach i nagle miałem ogromną ochotę wywalić wszystkich z pokoju.

   - To skoro wszyscy są już spakowani, to... – przerwał Liam widząc minę Harry’ego.

   - No... Tak jakby... Ten... – przyjaciel wił się prawie pod spojrzeniem Li. – Tak jakby jeszcze nie zacząłem...

   Mina Payne’a nadawała się do uwiecznienia dla potomnych. Kate uniosła głowę słysząc charakterystyczny dźwięk migawki.

   - Nie denerwuj się Liam, bo osiwiejesz przed trzydziestką – zaśmiała się Alex. – Ja mu pomogę, a ty może zajmij się kolacją...

   - O tak! – podłapał Horan. – Jestem strasznie głodny po tym całym pakowaniu. Akurat zanim przywiozą, to oni się tu ogarną, a my jakiś film wybierzemy... – nawijał wypychając przyjaciela z sypialni.

   - To my też pójdziemy – podniosłem się nie wypuszczając Kate z objęć. – Przyda wam się miejsce, gdzie będziecie mogli rozłożyć walizki – wskazałem na połamane łóżko Harry’ego.

   Kolacja jak zwykle była głośna i wesoła. Jak to jest, że te wspólne posiłki zawsze nam tak dobrze wychodzą? Ale w sumie ostatnio jest już dużo lepiej nie tylko w trakcie jedzenia. Kate wciąż się uśmiechała i tylko w momentach, gdy przytulała się do siedzącej obok Alex miała jakiś smutek w oczach. „Powinniśmy zabrać je obie...” pomyślałem przyglądając się mojej kolorowej przyjaciółce oraz Harry’emu, który siedział obok niej na podłodze. Zauważyła moje spojrzenie, powiedziała coś na ucho Kate i po chwili dziewczyna tuliła się do mnie.

   - Co ci powiedziała? – zapytałem cicho składając pocałunek na jej czole.

   - Że mordujesz ją spojrzeniem – uśmiechnęła się tak, że moje serce zrobiło fikołka, a przyjemne ciepło rozlało się w moim wnętrzu.

   - Wcale nie – zaśmiałem się. – Wiem, że będziesz za nią tęsknić skarbie... – pogłaskałem ją po policzku. – Przyjedziemy w odwiedziny, kiedy tylko będziemy mogli, a jak nie będziemy mogli, to sprowadzimy Alex do nas...

   - Wiem... – ułożyła się wygodnie w moich ramionach czekając, aż Mark z Zaynem posprzątają ze stołu, by można było włączyć film.

   - To co oglądamy? Katy? Alex? Na co macie ochotę? – Niall przeglądał płyty rozkładając je na szafce pod telewizorem.

   - Tylko nie wampiry! – zawołał Mark z kuchni sprawiając, że wszyscy wybuchnęli śmiechem i mogę się założyć o wszystko, że moje skarby oblało się rumieńcem.

   - Chyba za często kazałaś mu je oglądać – zaśmiała się Alex. – Tyle filmów, a ty tylko ten jeden chciałaś?

   - Louis go kupił... – usłyszałem jej cudowny głos. „Boże, moje imię w jej ustach... Poezja...” – A poza tym nic mi nie mówiły tytuły, które czytał mi Mark.

   Po burzliwych debatach w końcu wybraliśmy kilka filmów, chłopaki skończyli zmywać, wszyscy rozsiedli się wygodnie... Seans można było rozpocząć.

   - Ja chyba na tym zakończę – odezwał się Li, gdy pokazały się napisy końcowe. – Jutro wcześnie trzeba wstać i skończyć pakowanie... Dobranoc.

   Kate zasnęła z głową na moich kolanach obejmując mnie ramieniem w pasie. W takiej pozycji nie było szans, by ją podnieść bez budzenia jej. „Chyba, że...” Nie. To zły pomysł.

   - Pomóc ci ją przenieść, czy będziesz ją budził? – Zayn chyba czytał mi w myślach. „Obudzę ją...”

   - Chyba przyda mi się pomoc – powiedziałem wbrew sobie. Patrzenie jak przyjaciel podchodzi i ostrożnie bierze ją na ręce było straszne. „Mówiłem, że to zły pomysł.” Skręcało mnie z zazdrości. Miałem ochotę poganiać go, byle tylko szybciej położył ją na łóżku. A on jak na złość raczej się nie śpieszył. „No ruchy... To nie procesja...” dopingowałem w myślach. – Dzięki – odezwałem się, gdy już ułożył dziewczynę na poduszce.

   - Nie ma za co... – „Czy jego głos nie brzmi jakoś inaczej?” – Na razie – rzucił jeszcze wychodząc z pokoju i wkładając papierosa do ust.

   Rozpiąłem jej spodnie ostrożnie zsuwając z tych cudownych nóg. Zauważyłem nowego siniaka nad kolanem...

   - Lou? – usłyszałem cichy szept.

   - Ciii... Śpij skarbie. Będzie ci wygodniej bez...

   - Chodź... – wyciągnęła rękę mrucząc pod nosem. Chyba właśnie pobiłem rekord świata w ściąganiu portek. Dosłownie sekundę później przytulała się do mnie zarzucając nogę na moje biodro. „Ups...” Może same bokserki, to nie najlepszy pomysł. Tylko, że już raczej nic ani nikt nie byłoby w stanie wyciągnąć mnie z łóżka. Miałem tylko nadzieję, że obudzę się bez porannej chwały. Poczułem jak Kate poprawia się wtulając się we mnie jeszcze bardziej. „Marne szanse...” Moje nadzieje wydawały się płonne, gdy przeszedł mnie dreszcz spowodowany bliskością jej ciała. A wszystko kumulowało się w jednym miejscu...

   Układałem ją na poduszce najostrożniej jak umiałem. Była tak rozkosznie delikatna w moich ramionach. Wydawało się, że wpasowała się w nie wręcz idealnie. Myślałem, że wyskoczę ze skóry, gdy wyciągnęła rękę łapiąc mnie za nadgarstek i lekko ciągnąc...

   - Chodź do mnie... – powiedziała cicho rozciągając usta w sennym uśmiechu.

   Czy ktokolwiek mógł oczekiwać ode mnie czegoś innego niż spełnienia jej prośby? Ułożyłem się obok niej ciesząc się jak dziecko z największego prezentu pod choinką. Gdy przysunęła się bliżej, gdy położyła głowę na moim ramieniu, gdy delikatnie musnęła mój policzek tymi drobnymi paluszkami... To było niebo. Nikt nie mógł być szczęśliwszy ode mnie. Chciałem by po prostu była przy mnie, bezpieczna w moich ramionach... „Chciałbyś więcej...” Oczywiście, ze chciałem więcej, ale mogłem czekać... Moje ciało przeszedł niesamowity dreszcz, gdy poczułem jak opuszkami znaczy szlak na mojej szyi. Wciągnąłem gwałtownie powietrze... I chyba przestałem oddychać, gdy jej dłoń badała mój tors.

   - Kate... – szepnąłem, bo na nic więcej nie było mnie stać w tym momencie. – Co ty... – przerwała mi pocałunkiem.

   W tym momencie straciłem zdolność samodzielnego myślenia. Jeżeli oczywiście jakąś posiadałem. Bo już niczego nie byłem pewien. Liczyła się tylko ona. „Boże...” jęknąłem w myślach czując jak pieści mój brzuch powolnymi ruchami, delikatnymi jakby trzymała w palcach jedwabny szal... Jej niepewność i pewna nieporadność sprawiały, że było doskonale. Mogła robić ze mną co chciała, ale ewidentnie powoli kończyły jej się pomysły lub opuszczała ją odwaga... Ale gdy przygryzła moją wargę jakaś tama wewnątrz mnie puściła i teraz to ja wpijałem się w jej usta całując namiętnie. Nie musiałem walczyć o dominację, bo to ja byłem tym bardziej doświadczonym, ale mimo to dzisiaj ona pociągała za sznurki... I pewnie nawet o tym nie wiedziała.

   Ułożyłem ją ostrożnie na plecach. Górowałem nad nią. „Boże, byłem w niebie...” Mógłbym całować ją do końca świata i pewnie nigdy by mi się to nie znudziło. Najwyraźniej ten mały, niegrzeczny elf miał tej nocy inne plany. Poruszała się pode mną niebezpiecznie ocierając udem o rejon, z którym raczej nie powinna igrać. Myślałem, że się wystraszy, gdy poczuje jak twardy jestem, a jedyną jej reakcją był jęk rozkoszy, który tylko bardziej mnie nakręcił. Pieściłem ustami delikatną skórę jej szyi. Nie mogłem się powstrzymać przed zostawieniem malinki tuż u jej podstawy. „Jesteś moja...” Wsunąłem dłonie pod koszulkę czekając, czy to będzie ten moment, w którym powie dość... I kolejny raz wyszła mi na przeciw wyginając ciało w łuk, gdy objąłem jej pierś. Zerwałem z niej bluzkę, która tylko przeszkadzała. Oderwałem na chwilę usta od jej skóry, by móc podziwiać jej piękno...

   - Jesteś idealna... – szepnąłem wracając do przerwanej pieszczoty. Musnąłem językiem twardy sutek i moich uszu dobiegł cichy jęk. Gdy objąłem go wargami poczułem jak drobne palce wplatają się w moje włosy nie pozwalając mi przerwać. „Podoba ci się...” Przygryzłem go delikatnie i w nagrodę usłyszałem głośne sapnięcie. Przeniosłem się na drugą pierś pieszcząc po drodze każdy milimetr jej aksamitnej skóry.

   - Tak... – cichy jęk wydobył się z tych cudownych ust. – Proszę...

   Poczułem szarpnięcie, gdy zacisnęła palce na moich włosach przyciągając moją twarz do swojej. Wpiła się w moje usta z gwałtownością jakiej się po niej nie spodziewałem. Wciąż gdzieś w głowie kołatała mi myśl, jak daleko pozwoli mi się posunąć. Nie przestając jej całować pieściłem dłonią delikatną skórę brzucha zmierzając niżej... Myślałem, że mnie odepchnie, gdy tylko zbliżę się do linii majtek, ale nic takiego się nie stało. Bylem pewien, że wystraszy się, gdy wsunąłem dłoń między jej uda czując pod palcami jak bardzo jest gorąca i mokra. „Boże...” Mogłem się założyć o wszystko, że ucieknie, gdy tylko zacznę ją pieścić przez cienki materiał bielizny, a ona kolejny raz mnie zaskoczyła wyginając się pode mną i przyciskając się mocniej do mojej dłoni... „To musi być niebo...”

   Przerwałem pocałunek, by na nią spojrzeć. Zatonąłem w tym niesamowitym spojrzeniu i wciąż nie wiedziałem, czy to nie ja powinienem zakończyć to wszystko zanim nie jest za późno...

   - Proszę... – poruszyła się ocierając o moją dłoń, która wciąż pieściła bramę do raju. – Proszę... – uniosła się składając delikatne pocałunki na mojej szyi, za uchem... Przygryzła je delikatnie, a mną wstrząsnął dreszcz, który nie mieścił się w żadnej skali. – Dlaczego każesz mi błagać? – wyszeptała mi do ucha.

   To wystarczyło. Zrzuciłem z siebie dresy razem z bokserkami, by już po chwili maltretować jej usta kolejnym namiętnym pocałunkiem. Nie protestowała, gdy powolnym ruchem zsunąłem jej majtki. Ochoczo rozchyliła się dla mnie. Spojrzałem na jej twarz. Drżące usta czerwone od pocałunków, rumieńce na policzkach i oczy, w których mogłem dojrzeć szczęście i zniecierpliwienie... Opadłem na jej wargi łącząc je z moimi w tym najdoskonalszym z tańców. Moja dłoń znów powędrowała tam, gdzie czekał mnie eden. Była gotowa... Mokra i gorąca... I niecierpliwiła się mojemu ociąganiu...

   „Powoli, powoli, powoli...” Taki był plan, ale gdy tylko poczułem jak obejmuje mnie jej ciasne wnętrze, wszystkie plany wyparowały z mojej głowy. Była tak nieziemsko gorąca i oplatała mnie tak dokładnie... Boże, tak musi być w raju. Miało być powoli i delikatnie, było szybko i gwałtownie. Mocno. Prawie brutalnie. Poruszałem się w niej jakby od tego zależało moje życie. Uniosła biodra, a ja mogłem wbić się w nią jeszcze głębiej. Nasze przyspieszone oddechy wypełniały pomieszczenie przerywane coraz głośniejszymi jękami. Wbiła mi paznokcie w plecy chyba tylko po to, by podniecić mnie jeszcze bardziej. To było jak szalona gonitwa, kto pierwszy do mety... I zbliżaliśmy się do niej nieubłaganie.

   Gdy objęła moje biodra nogami coś we mnie wstąpiło i już nie było odwrotu. Mogłem tylko przeć do przodu wbijając się w nią coraz szybciej i głębiej. I mocniej. Poczułem jak zaciska się na mnie sprawiając mi tym rozkosz nie do opisania i w tym samym momencie wykrzykując moje imię. Doszedłem w tej samej sekundzie z jej imieniem na ustach...

   - Kate...

   - Zayn...

   - Zayn?