41

   - A wiec nareszcie postanowiło się obudzić moje słoneczko? – usłyszałam rozbawiony głos przyjaciółki. Materac ugiął się z jednej strony.

   - Alex! – rzuciłam się jej w ramiona szczęśliwa, że jest obok mnie.

   - To się nazywa powitanie – zaśmiała się przytulając do swojej piersi. – Lepiej się czujesz?

   - Tak – odpowiedziałam z twarzą wtuloną w jej miękkie ciało. – Już dobrze... – druga część mojej wypowiedzi już nie zabrzmiała przekonująco. Przypomniały mi się wydarzenia dzisiejszego dnia i w głowie znów usłyszałam te paraliżujące mnie krzyki. Łzy momentalnie zaczęły spływać po moich policzkach. – Nie dam rady... – łkałam mocząc jej bluzkę. – Myślałam, że sobie poradzę, ale to jest... To wszystko... Ja nie wiem... – próbowałam opisać uczucia, które mną targały, ale jedyne co mi teraz wychodziło, to płacz w jej ramionach.

   - Hej, hej... kochanie... Ciii... Nie płacz... – próbowała mnie uspokoić. – Przecież ja wszystko widziałam. Poradziłaś sobie doskonale. Chłopcy mi już opowiedzieli jak było na próbie. Cieszyli się jak dzieci, a Louis jest z ciebie taki dumny, że jeszcze trochę i pęknie... – ścierała mi łzy z twarzy. – Nie płacz... Porozmawiaj ze mną...

   - Naprawdę powiedzieli, że było dobrze? – próbowałam uspokoić oddech. – I Lou...

   - Przecież ja bym cię nie okłamała – zapewniła mnie gładząc uspokajająco po plecach. – A Lou, to powoli robi się nudny...

   - Niemożliwe – starłam ostatnie łzy. – To słowo w ogóle do niego nie pasuje – w głowie widziałam twarz ukochanego. Moją momentalnie rozjaśnił ciepły uśmiech.

   - Ty też? - jęknęła Alex.

   - Co ja też? – zdziwiłam się.

   - Masz ten wyraz twarzy mówiący, że właśnie myślisz o czymś... A raczej o kimś... – zaśmiała się. – On ma dokładnie tak samo, gdy mowa o tobie. Wygląda jak zakochany kundel.

   - Ej! – nie byłam do końca przekonana czy to komplement.

   - To taka postać z bajki, skarbie – pocałowała mnie w czoło. – Myślę, że on nie potrzebuję obrońcy. Ale słodko wyglądasz z tym walecznym wyrazem twarzy... A wracając do tematu... – ujęła palcami moją brodę i uniosła twarz, by jak zwykle sprawdzić, czy powiem jej wszystko. „I to o mnie mówią wykrywacz kłamstw...” – Nie było przecież źle. Widziałam jak wysiadłaś z samochodu i jak stałaś obok Louisa, gdy rozmawiał z fankami. Próba podobno była udana. Więc o co chodzi?

   - Było strasznie głośno... – zaczęłam powoli.

   - Wiedziałaś, że będzie. Przecież rozmawiałyśmy na ten temat.

   - Nie sądziłam, że będzie aż tak... – westchnęłam. – I jeszcze menadżer powiedział, że to nie jest dużo osób... – pociągnęłam nosem. – I one krzyczały z każdej strony... Nic innego nie słyszałam...

   - Trochę może wystraszyć, to muszę przyznać – zaczęła tym swoim profesorskim tonem, który sprawiał, że nie mogłam się nie uśmiechnąć. – Ale czy naprawdę było aż tak źle? To był pierwszy raz, gdy coś takiego słyszałaś, ale czy nie było fajnie? Tak w ogóle... – po prostu wiedziałam, że wpatruje się teraz w moje oczy. – Zastanów się przez chwilę... Czy ta jedna rzecz, z którą i tak sobie poradziłaś, przekreśliła wszystkie inne?

   Odtwarzałam w głowie przebieg dzisiejszego dnia. „Było przerażająco. Obco. Obezwładniająco głośno. Strasznie. Ale...”

   - Chwilami było nawet zabawnie... – przyznałam uczciwie. – I Lou poprosiła mnie o zaopiekowanie się córeczką...

   - Słyszałam, że twój telefon zrobił furorę – zaśmiała się, a ja spiekłam raka. „Ciekawe, kto jej...” – Harry już zdążył mi się pochwalić jaki to jest genialny – jak zwykle czytała mi w myślach.

   - To prawda – uśmiechnęłam się. – I zaliczyłam taki pierwszy prawie koncert...

   - I jak się podobało? Zostałaś nową fanką zespołu?

   - Ja już od jakiegoś czasu nią jestem – przyznałam. – Już raz dla mnie zaśpiewali i Lou...

   - Czyżby śpiewał ci serenady? – teraz to już byłam pewnie bordowa. – Kocha cię jak wariat, wiesz o tym, prawda? – powiedziała to poważnym tonem. Pokiwałam tylko głową, bo coś po prostu chwyciło mnie za gardło i nie mogłam wydobyć z siebie głosu.

   - Ja też go kocham... – w końcu szept wydostał się z moich ust. – Wiem do czego zmierzasz... – przygryzłam wargę próbując zebrać myśli. – Ja naprawdę chcę z nim jechać – usiadłam prosto. – Boję się tylko tego, że sobie nie poradzę. Dziś byłam przerażona i chwilami naprawdę nie mogłam się ruszyć. Chciałam, ale nie mogłam.

   - Ale dałaś radę – Alex ścisnęła moją dłoń. – Z pomocą Louisa i chłopaków. Udało się. Dlaczego nie możesz być z siebie tak dumna jak oni? – zapytała. – Wprawdzie akurat teraz są bardziej zdezorientowani, bo nie wiedzą co się dzieje...

   - Naprawdę? – zdziwiłam się. – Ale przecież...

   - To nic takiego. Nie przejmuj się. Po prostu się martwią, czy może ktoś ci czegoś niemiłego nie powiedział i że to może dlatego...

   - Nikt mi nic nie powiedział... – zapewniłam ją. – Poza tym Louis już mnie uprzedzał, że mam się tym nie przejmować...

   - To dobrze. Tylko o tym pamiętaj, gdy przyjdzie pora – znów ścisnęła moją dłoń. – On się tobą dobrze zaopiekuje, Kate... – dodała ciszej. – To widać w jego oczach, gdy o tobie mówi, na ciebie patrzy... Naprawdę chciałabym byś mogła zobaczyć tą miłość w jego spojrzeniu... Nie musisz się bać, bo on nie pozwoli cię skrzywdzić – łzy pociekły mi po policzkach. „A dopiero przestałam się mazać...”

   - Wiem, Alex... – uśmiechnęłam się na myśl o moim chłopaku. – To można też wyczuć...

   - Przecież wiem, głupia – zaśmiała się, ale po jej głosie było słychać, że nie tylko ja się wzruszyłam. – Poradzisz sobie?

   - Tak – uśmiechnęłam się i dodałam już pewniejszym głosem – Dam sobie radę.

   - Moja dziewczynka – roześmiała się. – Tylko o mnie nie zapomnij.

   - Głupoty gadasz. Przecież będę dzwonić. I może przyjedziesz. Albo my... – czułam się o niebo lepiej. „W tym momencie. Oby to uczucie zostało ze mną na dłużej...”

   - Spróbowalibyście mnie nie odwiedzić – pogroziła. – Louis już wie, że jak nie zadzwonicie przynajmniej raz na trzy dni, to go spotka sroga kara...

   - Ciekawe jaka? – zaśmiałam się. – I jeszcze mi powiedz, że się wystraszył...

   - Oczywiście. Płakał jak dziecko i błagał o litość – parsknęła. – A skoro już o twoim chłopaku mowa, to mam dla ciebie prezent. Albo dla was? A może dla niego? Hmmm... Ty mi powiedz... – włożyła mi w dłonie małe pudełko.

   - Co to jest? – obracałam przedmiot w dłoniach, ale niewiele mi to dało. Wciąż nie wiedziałam, co takiego trzymam...

   - Otwórz – próbowałam określić, z której strony się otwiera, ale każda była dokładnie zaklejona. – Wzdłuż perforacji... – dopiero teraz wyczułam o czym mowa. Nacisnęłam mocniej i jeden bok otworzył się gwałtownie, a zawartość pudełka rozsypała się po pościeli. Zaczęłam zbierać, ale gdy wzięłam pierwsze kilka torebek do ręki i poczułam, co to jest...

   - Alex... – jęknęłam i pewnie przypominałam teraz dorodnego pomidora. – Zwariow...

   - Alex, Li się pyta... – „O matko! Takie rzeczy, to tylko mi się przytrafiają...” jęknęłam w myślach. – Nie śpisz już kochanie? – zaczęłam nerwowo zbierać rozsypane paczuszki. – Wszystko w porządku? – słyszałam, że podchodzi bliżej. Po chwili łóżko ugięło się pod jego ciężarem i poczułam gorące ciało przytulające się do moich pleców. – Co tam masz?

   - Nic... – zaczerwieniłam się jeszcze bardziej. „Czy to w ogóle możliwe?” Próbowałam ukryć pudełko. – Alex...

   - Tu jedną zostawiłaś – powiedział cicho opierając brodę na moim ramieniu i wkładając mi zgubę w dłonie. Słyszałam rozbawienie w jego głosie.

   - D-Dziękuję – mruknęłam pod nosem zawstydzona. „Boże, pomocy! Tylko nie rozmawiajmy o tych przeklętych prezerwatywach! Błagam...”

   - Liam się pyta, co ci zamówić na kolację? – Lou chyba usłyszał moje błagania. – Zaraz będzie dzwonił...

   - Z restauracji na dole? – upewniła się Alex. W odpowiedzi dostała mruczące potwierdzenie, bo usta Louisa zajęte były smakowaniem skóry na moim ramieniu. – I mogę sobie wybrać cokolwiek z menu? – kolejne przytaknięcie. – To nie mogę nie skorzystać – ucieszyła się podnosząc się z łóżka. – Zaraz sobie takie pyszności zmówię, że Niall będzie mnie błagał, bym dała mu spróbować – śmiała się zamykając za sobą drzwi sypialni.

   Po jej wyjściu zapadła dziwna cisza. Już od dawna wiedziałam, że moja przyjaciółka potrafi wypełnić sobą każde pomieszczenie. Nawet gdy nic nie mówiła, można było wyczuć jej obecność.

   - To powiesz mi jak się czujesz? – usłyszałam spokojny głos przy swoim uchu.

   - Już dobrze – obróciłam się w jego stronę i posłałam mu uśmiech, który miał potwierdzić moje słowa. – Trochę spanikowałam, przepraszam... – postanowiłam szczerze się do wszystkiego przyznać. – Te wszystkie krzyki były trochę dezorientujące. Można się w nich zgubić...

   - Po pierwsze i najważniejsze: byłaś wspaniała. Poradziłaś sobie ze wszystkim zadziwiając nas na każdym kroku. I nie musisz nikogo za nic przepraszać – powiedział muskając palcami mój policzek. – Jestem z ciebie naprawdę dumny kochanie i ty też powinnaś – złożył na moich ustach krótki pocałunek. – Jestem pewien, że jutro rano będzie lepiej.

   - Jutro? – zapytałam próbując sobie przypomnieć, co miało być następnego poranka.

   - Mamy wywiad w radio – odezwał się. – Audycja trwa trzy godziny. Musimy być trochę wcześniej, żeby się dowiedzieć co i jak... Ale za to później będziemy mieli cały dzień dla siebie.

   - Od razu słychać, z której części dnia cieszysz się najbardziej – zaśmiałam się.

   - Nie da się ukryć – przyznał. – Pewnie jesteś głodna. Przespałaś lunch, a i na śniadanie za dużo nie zjadłaś...

   - Trochę jestem – uśmiechnęłam się. Prawda była taka, że wręcz umierałam z głodu.

   - Na co masz ochotę? – zaczął podnosić się z łóżka ciągnąc mnie ze sobą. – Coś zgubiłaś – zaśmiał się. Gdy zdałam sobie sprawę, że zapomniałam o tym nieszczęsnym pudełku moje policzki zapłonęły purpurą. Podał mi kartonik. – Lepiej schowaj, bo jak Harry to zobaczy, to nie uwolnimy się od jego docinek przez długi czas. – Po chwili wiadomy przedmiot zniknął w szufladzie bezpiecznie przykryty ciuchami. – Idziemy?

   - Za chwilę przyjdę – wciąż czułam gorąco na twarzy. – Muszę do łazienki.

   - To czekamy – usłyszałam, że kieruje się do drzwi. – A... – zatrzymał się. – Nie powiedziałaś mi co byś zjadła?

   - Możesz poprosić Nialla, by mi coś wybrał? – uśmiechnęłam się na myśl, ile taki gest sprawi radości przyjacielowi.

   - Będzie dumny jak paw, że dostąpi tego zaszczytu – zaśmiał się Lou zamykając za sobą drzwi sypialni.

   Po chwili usłyszałam jeszcze głośny okrzyk radości i uśmiechając się do siebie poszłam do łazienki. „W sumie to nie był taki zły dzień...”

   - Muszę powiedzieć, że te ciasto czekoladowe było świetne, ale nawet nie umywa się do twojego Katy. – Po prostu uwielbiałem prawić jej komplementy. Ta dziewczyna była taka skromna, że to aż niemożliwe. „I zawsze reagowała na nie tak samo” uśmiechnąłem się widząc słodki rumieniec, który zagościł na jej policzkach.

   - I dlatego zjadłeś tylko pół? – zaśmiał się Harry. Machnąłem tylko ręką. „Co to jest połowa?” roześmiałem się w duchu. „I całemu bym podołał.”

   - To jest jego dyskretny sposób, by powiedzieć, że może byś coś upiekła – odezwała się Alex, a ja szczerzyłem się jak głupi, bo właśnie o to mi chodziło. „Dzięki. Nareszcie ktoś kumaty.”

   - Jutro możemy coś zrobić... – Kate posłała mi uroczy uśmiech.

   - Obawiam się, że muszę to przerwać zanim te plany posuną się dalej – odezwał się Liam. – Przypominam, że jutro nie będzie czasu...

   - Co? Dlaczego? – spojrzałem na niego zawiedziony.

   - Bo jutro spędzisz popołudnie pakując wszystkie swoje rzeczy – Li posłał mi wiele mówiące spojrzenie, pod którym prawie się skuliłem. – A jak skończysz, to jeszcze raz sprawdzisz i dopakujesz, to wszystko co zostawiłeś za pierwszym podejściem. Jeżeli dobrze pamiętam ostatnio okazało się, że pozapominałeś połowy...

   - Już tam od razu połowy... – mruknąłem. – Kilku rzeczy tylko...

   - Kilku? – prychnął Zayn. – I dlatego przysłali ci je w dwóch wielkich pudłach?

   - Och, no dobra... – westchnąłem zrezygnowany. „No to nici z pyszności...”

   - Jak ja nie cierpię pakowania... – jęknął Lou łącząc się ze mną w bólu. – Znowu jakimś cudem okaże się, że połowa się nie zmieści w walizkach.

   - Pomogę ci – Katy posłała mu jeden z tych przeznaczonych tylko dla niego uśmiechów. „Boże, mogę na nich patrzeć godzinami... I o dziwo mnie nie mdli od tej ich słodkości” zaśmiałem się pod nosem.

   - Dziękuję – przytulił ją do siebie odrobinę mocniej. – Nie myśl, że nie skorzystam.

   - Właściwie, to tobie też przydałaby się walizka, Kate... – odezwał się Li. – Ta czarna torba będzie świetna jako bagaż podręczny, ale wszystkiego do niej nie zmieścisz.

   - Nie mam dużo rzeczy... – powiedziała cicho rumieniąc się przy okazji. „Louis miał rację. Ona naprawdę się tego wstydzi...”

   - Dobra – postanowiłem to przerwać zanim rozpocznie się dyskusja, która będzie dla niej niekomfortowa. Spojrzałem na Zayna, wzrokiem prosząc o wsparcie. – Zmieńmy temat. O pakowanie będziemy się martwić jutro. Może jakiś film obejrzymy?

   - Czemu nie? – poparł mnie przyjaciel. – Tylko skoczę na fajkę.

   - Alex, może zostaniesz z nami do niedzieli? – Lou chyba nie mógł bardziej uszczęśliwić Katy. – Skoro masz wolne...

   - To nawet kuszące – zaśmiała się. – Ale nie mam nic z sobą i...

   - To żaden problem – najwyraźniej Harry był równie zadowolony co Katy. – Pojedziemy do ciebie. Weźmiesz co trzeba. Może wracając jakieś piwko kupimy...

   - O tak! To dobry pomysł. Mi też kupcie – podchwycił Zayn zapominając swoje niedawne obietnice odnoście abstynencji.

   - I mi – posłałem im szeroki uśmiech.

   - Wiem, że teraz zabrzmię strasznie nudno, ale wiecie, że o szóstej Paul będzie na nas czekał na dole?

   - Wiemy, tato – zapewnił przyjaciela Harry. – To samo w sobie brzmi strasznie, więc po piwku lub dwóch nic się nie zmieni. Zbieraj się Tęcza. Jak się pospieszymy, to może uda nam się na drugi film wrócić...

   - Tęcza? – zaśmiałem się pod nosem. „Pasuje jak ulał...” – I kupcie mi coś dobrego! – zawołałem, gdy już prawie zniknęli za drzwiami. – To co oglądamy? Katy, na co masz ochotę?

   - Tylko błagam, nie wampiry! – jęknął Mark. – Ja już dialogi znam na pamięć... – usłyszałem śmiech dziewczyny, a po chwili dołączyło do niego jeszcze kilka innych.

   - No to w takim razie nie wiem – westchnęła przytulając się do Louisa. – Wy coś wybierzcie...

   Zabrałem się za przeglądanie torby z płytami w czym dzielnie wspierał mnie Mark. W międzyczasie Lou posprzątał ze stołu i zniknął z Katy w kuchni. Liam postanowił zadzwonić do Danielle. „Pewnie opowie jej wszystko, co się dzisiaj działo...” Czyli raczej mamy go z głowy, bo trochę tego będzie. Zayn wymknął się na fajkę. „I raczej nie zadzwoni do swojej dziewczyny...” zaśmiałem się w duchu. „Czy tylko ja zauważyłem, że coś jest nie tak między nim a Perrie?”

   - Wszystko wydaje się w porządku... – szepnął Mark kręcąc głową na kolejny film, który mu pokazałem.

   - Taak... – uśmiechnąłem się wyciągając następne pudełko. – Wygląda to zdecydowanie lepiej. Alex mówiła, że jest ok. To był jej taki pierwszy raz. Miała prawo się zdenerwować. Mnie wciąż to przeraża, a powinienem już przywyknąć...

   - Czy Paul wie, co Louis zamierza jutro zrobić? – Mark posłał mi wymowne spojrzenie. „Hmmm...”

   - Gdybym ja to wiedział...

   Niecierpliwie przestępowałem z nogi na nogę. „No ileż można?!?” W sumie nigdzie się nie spieszyłem. Wcale mi tak bardzo nie zależało na tym filmie, ale musieliśmy jeszcze zdążyć do sklepu. I o dziwo wcale nie chodziło o to całe piwo. „Kupcie walizkę dla Katy.” Swoją drogą Niall mógłby się nauczyć pisać „proszę”, gdy pisze do mnie wiadomości. „I piwo” brzmiała kolejna. A po dwóch minutach przyszła kolejna. „I coś słodkiego.” Rozbawił nas tymi wiadomościami niezmiernie.

   - No ile jeszcze?!? – zawołałem w stronę kuchni. – Myślisz, że mamy zamiar cię głodzić, czy coś? Zapasy robisz?

   - A kto tam was wie? – Alex pojawiła się w salonie niosąc spore pudło, które minutę później znalazło się w moich rękach.

   - Nigdy nie odmawiamy chleba i wody głodującym – próbowałem zerknąć do środka. – Co tam masz?

   - Takie małe prezenty dla was na pamiątkę – powiedziała zakładając płaszcz. – I jak upuścisz, to ci drugiego guza nabiję.

   - Kupiłaś nam prezenty? Nie trzeba było...

   - A kto powiedział, że kupiłam? – puściła mi oczko otwierając przede mną drzwi. – Nie wydaję pieniędzy na pierdoły. – Sięgnęła po torbę i wyszła za mną na zewnątrz. Rozejrzałem się dookoła czekając aż zamknie drzwi.

   - Twoja ulubiona sąsiadka znów na posterunku – zaśmiałem się i próbowałem chwycić karton jedną ręką by pomachać kobiecie. Uwielbiałem patrzeć z jaką prędkością znika za firanką.

   - Styles, jeśli coś rozbijesz, znajdę cię nawet na końcu świata.

   - Rozbijesz? – spojrzałem na nią przerażony. – Dałaś mi jakieś szkło do ręki? Zwariowałaś?!? – nagle wydawało mi się, że pudełko jest dwa razy cięższe i w dodatku gryzie. – Czy ty nie wiesz, że mi wszystko z rąk leci?

   - Oj, nie marudź – zaśmiała się próbując otworzyć samochód.

   - Zamknięty – „Ależ ja jestem genialny...” – Kluczyki mam w tylnej kieszeni – poruszałem kilka razy brwiami.

   - A więc w końcu się doczekałeś chwili, w której będę macać cię po tyłku? – parsknęła, ale sięgnęła po klucze. – Taki z ciebie spryciarz?

   W odpowiedzi tylko błysnąłem zębami. Położyłem karton na tylnym siedzeniu, a ona położyła na niego swoją torbę i zatrzasnęła drzwi.

   - Wsiadaj.

   - O Boże! Zaraz zemdleję – pisnęła. – Sam Harry Styles otwiera przede mną drzwiczki. Teraz już umrę szczęśliwa.

   - Bardzo śmieszne – uwielbiałem te nasze wygłupy. Czekałem aż wgramoliła się do środka razem z tymi wszystkimi spódnicami. Obszedłem samochód i zanim wsiadłem zdążyłem jeszcze pomachać ciekawskiej kobiecie. – Musimy zdążyć do sklepu – przypomniałem.

   - I jaki masz z tym problem? – powiedziała włączając radio. – Zawsze możemy pojechać do Tesco. Jest całodobowe.

   - Serio? Prowadź...

   - A co powiesz na tą? – niczym zawodowy sprzedawca zaprezentowałem kolejną walizkę o wściekle różowym kolorze. – Jest bardzo dziewczyńska.

   - Może i ona jest niewidoma, ale ty chyba chcesz, by oślepli wszyscy inni... – pokręciła głową nad moją głupotą, po czym przyjrzała mi się uważnie. – Ale do ciebie mi ona bardziej pasuje. Na twoim miejscu bym brała.

   - Bardzo śmieszne... – odłożyłem przedmiot na miejsce już rozglądając się za moim kolejnym wyborem.

   - A może ta? – zapytała pokazując mi czerwoną walizkę.

   - Jest taka... – szukałem odpowiedniego słowa – zwykła...

   - Boże... – westchnęła unosząc wzrok do nieba. – A jaka ma być? Dotknij – „Czy to był rozkaz?”

   - Byłby z ciebie niezły generał – zaśmiałem się posłusznie gładząc powierzchnię. „Aaa...” nareszcie dotarło do mnie po co to całe macanie. Pod palcami wyraźnie czułem różne wzorki. Przyjrzałem się jeszcze raz i teraz już mogłem zauważyć, że walizka może i jest jednolicie czerwona, ale materiał tłoczony jest różnymi wzorkami. – Zwracam honor. Ta będzie świetna. Może powinniśmy wziąć dwie?

   - Ona nie zapełni nawet tej jednej tym co ma – roześmiała się kierując w stronę kas.

   - Alex, zaczekaj! – zatrzymałem ją łapiąc za nadgarstek. – Mamy zamiar uzupełnić jej garderobę, gdy będziemy w Londynie. Liam już rozmawiał o tym z Danielle. A tak przynajmniej miałaby jednakowe...

   - Harry, ona nie przyjmie od was tylu prezentów – powiedziała cicho.

   - Louis jakoś ją przekona – bylem tego więcej niż pewny. – A walizki da jej się później. To znaczy oprócz tej jednej.

   - To ile ty masz zamiar ich kupić? – spojrzała na mnie jakby mi nagle trzecie oko wyskoczyło.

   Wyszczerzyłem zęby w szerokim uśmiechu i wskazałem ręką na podwyższenie, gdzie stała ekspozycja złożona z kompletu walizek różnej wielkości tylko innego koloru. Rozejrzałem się za kimś z obsługi chcąc poprosić o czerwone zanim Alex odzyska głos. „Czyż nie jestem genialny?”

   - Od początku wiedziałam, że masz nie równo pod sufitem – wpatrywaliśmy się w otwarty bagażnik, a raczej w jego zawartość. – Zdajesz sobie sprawę, że nikt nie może mnie zauważyć?

   - Wiem. Daj mi chwilę. Myślę...

   - Widać – parsknęła. – Głowa ci paruje, a wyglądasz jakbyś miał zatwardzenie.

   - Bardzo śmieszne – wyciągnąłem jedną walizkę. – Włożymy twoją torbę do środka i voilá, to weźmiesz ty. Ja zabiorę twój karton i...

   - Może starczy jak weźmiesz pudełko – przerwała mi w pół zdania. – Resztę walizek można zabrać jutro. Przecież i tak chcesz jej dać tylko tą jedną na razie...

   - Hmmm... – spojrzałem na nią i szeroki uśmiech pojawił się na mojej na twarzy. – A więc jednak się boisz o swoje prezenty. Wcale nie chcesz mnie zabić, przyznaj.

   - Nie chcę – powiedziała. – Ale nic by mnie nie powstrzymało przed skopaniem ci tyłka.

   - No i znów miałem rację – zaśmiałem się. – Jednak coś cię ciągnie do moich pośladków... No powiedz, że są boskie. Nie wstydź się.

   - Na te twoje małolaty to naprawdę działają takie teksty? – parsknęła. – Nie wiem, czy by cię tak wielbiły, gdyby poznały cie lepiej...

   - Skarbie – klepnąłem ją po tyłku i zamknąłem bagażnik. – Śmiesz wątpić w doktora Stylesa? Jak wrócimy na górę, to ci pokaże na czym ten mój urok polega...

   - No nie wiem, nie wiem – śmiała się już na całego. – Krowa, która dużo ryczy...

   - Uwierz, nie takie twierdze się zdobywało – puściłem jej oczko i sięgnąłem po karton. – Idziemy. Czeka cię niezapomniana noc...

   Wytoczyliśmy się ze śmiechem z windy. Próbowałem chwycić kawałek spódnicy jednocześnie nie tracąc cennego kartonu.

   - Nie wierzę, że to tylko jedna. Masz ich tam co najmniej kilka pod spodem – wciąż uparcie trwałem przy swoim zdaniu.

   - Styles, kretynie, mówię ci piąty raz, że nie mam i skończ ten temat – chowała się za walizką, którą ciągnęła. – Lepiej byś drzwi otworzył.

   - Wiesz, gdzie szukać – puściłem jej oczko.

   - Co ty wszystko na tyłku nosisz? – parsknęła sięgając do kieszeni spodni.

   - Nie wszystko – wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. – Gdybyś chciała telefon musiałabyś pomacać mnie gdzie indziej...

   - Niedoczekanie twoje zboczeńcu – parsknęła otwierając drzwi.

   - Ciągnie swój do swego...

   - Kretyn – pokręciła głową śmiejąc się do mnie. „Lub ze mnie, ale to i tak bez znaczenia.”

   - Gdzie wyście byli tyle czasu? – głos Louisa sprawił, że umilkliśmy na chwilę, by posłać sobie krótkie spojrzenie, po czym znów wybuchnęliśmy śmiechem. – Wypiliście to piwo po drodze?

   - Piwo! – Alex spojrzała na mnie wymownie. – Wiedziałam, że o czymś zapomnieliśmy... – postawiła walizkę pod ścianą i pokazała mi bym tak samo zrobił z kartonem.

   - Gdzie wszyscy? – zapytałem spoglądając na Kate, która w za dużych ciuchach i z mokrymi włosami wyglądała uroczo. Wciąż była jeszcze zarumieniona po kąpieli. „Albo po czymś innym” dodałem uśmiechając się szeroko.

   - A jak myślisz? – przyjaciel wskazał głową zegar. „Ups... Zaszaleliśmy...” zaśmiałem się pod nosem. – Od dawna śpią.

   - Trochę nam zeszło – Alex chichotała pod nosem. – Dlaczego wy jeszcze nie w łóżku? Musicie przecież wcześnie wstać jutro... – podstawiłem jej zegarek pod nos. – To znaczy dzisiaj...

   - Kate chciała na was poczekać...

   - Słońce ty moje... – Alex przesiadła się na kanapę i objęła przyjaciółkę ramieniem. – Trochę nam zeszło. Przecież mnie znasz. Jak ja pójdę na zakupy, to zapominam o wszystkim... Kupiliśmy ci walizkę. – Zauważyłem, że Kate chce coś powiedzieć. – I zanim się odezwiesz, to muszę dodać, że będzie ją łatwiej upilnować niż czarną torbę. Będziecie teraz sporo jeździć i naprawdę to będzie lepsze rozwiązanie. Zapytaj kogo chcesz, ale każdy ci powie, że w długich podróżach najlepiej sprawdza się walizka... To jak będzie?

   - Dziękuję – odezwała się cicho posyłając nam delikatny uśmiech. Zauważyłem, że Lou posyła mi dziękczynne spojrzenie. Wszyscy nam dziękują, a to przecież pomysł Horana. „Ewentualnie Liama” dodałem w myślach.

   - To co kochanie? Idziemy? – skinęła mu głową i po chwili oboje zniknęli w sypialni życząc nam dobrej nocy.

   - Łatwo poszło – zdziwiłem się. – Jak ty to robisz?

   - Podaję logiczne wytłumaczenie – zsunęła buty rozsiadając się wygodnie na kanapie. – A jak to nie działa, to mogę jeszcze powiedzieć, że tak będzie dla was prościej. Ale to już jest niezbyt czyste zagranie – przyznała. – Ona wciąż się martwi, że będzie dla was ciężarem. Zwłaszcza dla Louisa. W ten sposób zgodzi się na wszystko, nawet jeśli nie będzie jej z tym dobrze... Lepiej nie wykorzystujcie tego za często...

   - Powinnaś z nami jechać – zrzuciłem trampki i usiadłem obok niej kładąc nogi na ławie. – Chociaż na trochę...

   - Naprawdę nie mogę – westchnęła. – Pomijając fakt, że nie dostałabym teraz wolnego, to przecież wiesz jaki jest główny powód...

   - Wiem... – wzruszyłem ramionami. – Ale to nie znaczy, że się z tym zgadzam. Czy to naprawdę najlepsze rozwiązanie zostawić cię tu samą?

   - Styles, czy ty się o mnie martwisz? – zaśmiała się trącając mnie stopą.

   - No baa... – uśmiechnąłem się. – Nie mam czasu szukać nowego wspólnika... Masz ochotę obejrzeć jakiś film? – zmieniłem szybko temat, bo czułem, że zaraz rozryczę się jak baba.

   - A nie powinieneś iść przypadkiem spać?

   - Nie opłaca się – sięgnąłem po pilota. – Położę się jak wrócimy... A teraz zobaczmy, co za film zostawili w odtwarzaczu...

   Wpatrywałem się w lustro wciąż zaspanymi oczyma i kolejny raz przeklinałem w myślach wstawanie o piątej rano. Mycie zębów wydało mi się nagle bardzo usypiającym zajęciem. Wszystko wydawało mi się teraz takie... usypiające... „Nawet te kafelki wyglądają na bardzo wygodne...”

   - Mogę? – w otwartych drzwiach stanęła Kate. Wyglądała cudownie. Jak zawsze. Uśmiech momentalnie pojawił się na mojej twarzy, a serce zabiło w tym innym rytmie...

   - Jasne – odpowiedziałem wypluwając pastę. – Harry oddał ci swoją koszulkę z Ramones? – zdziwiłem się trochę. Moim pytaniem wywołałem uroczy rumieniec na jej policzkach.

   - Tak – pewnie wyciągnęła rękę przed siebie sięgając po szczoteczkę do zębów. Podałem jej pastę, której nie zdążyłem jeszcze odłożyć na miejsce. – Dziękuję – posłała mi delikatny uśmiech. –  Powiedział, że ma takie dwie i ta się trochę skurczyła w praniu. Chociaż jeżeli o mnie chodzi to i tak jest wielka.

   - Wygląda nieźle – przyznałem wycierając twarz. – Pomysłowo ją związałaś... – uśmiechnęła się szczotkując zęby. – Pójdę sprawdzić, czy on już jest gotowy, bo mam dziwne przeczucie, że polegli wczoraj na tej kanapie.

   Złożyłem jej pocałunek we włosach i wyszedłem z łazienki. Obrazek, który zastałem wchodząc do salonu sprawił, że na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. „Muszę to uwiecznić” zaśmiałem się w myślach i od razu sięgnąłem po telefon. Harry spał z głową odchyloną do tyłu i z nogami wyciągniętymi przed siebie. Jedną rękę oparł na ramieniu Alex, która zasnęła wygodnie z głową na jego udach. I może nie byłoby w tym nic zabawnego gdyby nie fakt, że dziewczyna leżała przodem do oparcia kanapy. „I wcale nic głupiego właśnie nie przyszło mi na myśl...” śmiałem się pod nosem podchodząc bliżej. Hazz jak zwykle ślinił się niemiłosiernie, ale jego przyjaciółka wcale nie była w tym gorsza i coś mi się wydaje, że ta plama na jego spodniach będzie wyglądała całkiem zabawnie gdy wstanie...

   - Harry... – trąciłem go w ramię, ale oczywiście nie było żadnej reakcji. Pochyliłem się nad nim. – Harry... – wyszeptałem mu prosto do ucha. – Harry... – mruczałem nadal.

   - Nie teraz Alex... – powiedział pod nosem i spał dalej.

   - Co?! Zdradzasz mnie z Alex? – pisnąłem mu przy uchu.

   - Co?! – zerwał się na równe nogi zapewniając tym samym twarde lądowanie dziewczynie.

   - Styles, zabiję cię za takie numery – jęknęła próbując się podnieść. Podałem jej pomocna dłoń. – Dzięki.

   - Nie ma sprawy – uśmiechnąłem się podziwiając piękną plamę na spodniach przyjaciela w całkiem strategicznym miejscu. – Może przeniesiesz się do sypialni i jeszcze pośpisz. My musimy się zbierać. Harry! – przyjaciel chyba postanowił się jeszcze zdrzemnąć. – To nie było do ciebie. Ty masz się szykować. Za pół godziny wychodzimy.

   - Co? – Patrzył na mnie mrużąc oczy przed światłem. – Nie... – jęknął, gdy dotarło do niego znaczenie moich słów. – A dlaczego ona może jeszcze pospać? To nie sprawiedliwe...

   - Szukasz sprawiedliwości na tym świecie Styles? – zaśmiała się Alex ciągnąc go w stronę sypialni jak małe, uparte dziecko. „No, może raczej duże...” sprostowałem. – Gdyby tak było, to ciebie teraz bolałaby dupa, a nie mnie...

   - Po czym cię...

   Ciąg dalszy ich fascynującej wymiany zdań przerwało zamknięcie się drzwi od sypialni. Spojrzałem na Kate, która uśmiechała się czymś rozbawiona. „Jak nic rozmową tamtej dwójki...” Zauważyłem, że trzyma w dłoniach moją kurtkę, którą zostawiłem dla niej przy rzeczach, które sobie naszykowała do ubrania.

   - Coś nie tak kochanie?

   - Zostawiłeś to dla mnie? – „spojrzała” mi w oczy, a ja miałem wrażenie, że nagle coś wyssało ze mnie całe powietrze.

   - Tak – uśmiechnąłem się wyjmując dżinsową kurtkę z jej rąk. – Z rana jest zimno – pomogłem jej założyć okrycie. – Potem ją zdejmiesz. To najmniejsza jaką znalazłem... – „Chyba jednak trochę za duża...” – Możemy podwinąć rękawy tak, żeby bluza wystawała. Powinno być lepiej. Pokaż...

   Przyjrzałem się skończonemu dziełu i aż zagwizdałem pod nosem, wywołując tym cudowny rumieniec u mojej dziewczyny.

   - Normalnie mam zadatki na stylistę – skradłem jej szybkiego całusa powiększając tylko czerwień na policzkach. – Jesteś piękna... – wyszeptałem z wargami przy jej ustach i zamknąłem ją w objęciach.

   - Cześć gołąbeczki – Niall przyłączył się do uścisku składając głośnego całusa na naszych policzkach po czym opadł na najbliższy fotel. – Co tu tak zimno?

   - Ktoś zostawił drzwi na taras otwarte – Mark opierał się o framugę i przyglądał się Kate. „Wcale nie jestem zazdrosny. To jego praca” powtarzałem sobie w głowie, ale mocniej objąłem dziewczynę ramieniem i usiadłem z nią na fotelu Liama. – Obstawiam tą dwójkę, co spała na kanapie.

   - Kto spal na kanapie? – blondyn spojrzał na nas.

   - Harry i Alex – wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. – A jak zabawnie razem wyglądali...

   - Pokaż zdjęcie.

   - A skąd wiesz, że je zrobił? – Liam pojawił się nie wiadomo skąd. – Cześć wam.

   - Na pewno ma i to nie jedno. Już ja go znam – śmiał się Horan. – Pewnie planował się trochę z niego ponabijać...

   „Normalnie jakby czytał mi w myślach...” Wyjąłem telefon i odnalazłem ostatnią fotkę. Podałem aparat przyjacielowi. Pozostali pochylili się nad nim.

   - O matko! – parsknął Niall. – To wygląda jakby mu obcią... Yyy... Ten, no... – zaplątał się blondyn spoglądając w stronę Kate i momentalnie rumieńce pojawiły się na jego policzkach. – No właśnie...

   - Zobacz poprzednie – powiedziałem, gdy już wyciągał komórkę w moją stronę. – Rozważam wstawienie jednego na Twittera – roześmiałem się widząc ich miny. – Na przykład to, gdzie nie widać twarzy Alex... – Niall prawie się popluł, gdy zdał sobie sprawę, że to było to pierwsze zdjęcie. – Tylko jeszcze nie wymyśliłem jaki dać podpis...

   - Możesz napisać... – Horan drapał się po głowie. – Mam! Tak! Tak! Tak! – wczuł się w sytuację.

   - Jestem. Coś mnie ominęło? – Harry zjawił się akurat w idealnym momencie.

   - Taaaaak! – zakończył spektakularnie Niall i wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Tylko biedny Hazza wciąż stał w miejscu patrząc na nas zdezorientowanym wzrokiem.

   - Co wam tak wesoło? – pojawienie się Alex tylko powiększyło naszą głupawkę. – Ślicznie wyglądasz Kate. – Jej komplement sprawił, że moje kochanie znów się zaczerwieniło.

   - Nie miałaś iść jeszcze spać? – Harry uwiesił się jej na ramieniu.

   - Poczekam aż wyjdziecie – uwolniła się od jego ciężaru dając mu sójkę w bok. – A potem mam zamiar wreszcie sprawdzić, czy z tych złotych kranów leci szampan...

   - Będziesz się kąpać? Tak beze mnie? – jęknął. – Taka z ciebie wspólniczka... Mnie za drzwi jak psa o tej nieludzkiej porze, a sama będziesz się w wannie wylegiwać...

   - Mam ci przypomnieć, kto te wanny szoruje od rana do wieczora, gdy ty bawisz się w gwiazdę?

   - To też ciężka praca – bronił się.

   - Nie wątpię. Ale dziś mam zamiar sprawdzić jak mieszkają VIP-y w tym hotelu, a potem zakopię się w twoim łóżku z kubkiem gorącej czekolady i pysznym śniadaniem, które KTOŚ mi zrobi i przyniesie – zaakcentowała odpowiednie słowo. – Myśl o tym, gdy będziesz odmrażał sobie tyłek w samochodzie...

   - Wredne babsko – mruknął. – Jeszcze zobacz... – jego jakże interesującą pewnie ripostę przerwał telefon Liama.

   - Cześć Paul – powiedział do słuchawki. – Jesteśmy... – rozejrzał się. – Gdzie Zayn? Zaraz będziemy – rozłączył się. – Na nas już czas. Zayn! Idziemy!

   - Nie drzyj się tak. Nie jestem głuchy – Malik wyglądał jakby wciąż spał. – Cześć dziewczyny.

   - Wy zawsze tacy jesteście pełni energii z rana? – Alex spoglądała na bruneta próbując się nie roześmiać. – Biedactwa... Tak rano kazali wam wstać...

   - Gotowa? – zapytałem cicho nie zwracając już większej uwagi na resztę. Ścisnąłem jej dłoń próbując dodać otuchy. Pokiwała delikatnie głową i posłała mi delikatny uśmiech.

   - Pójdę tylko po torebkę – szepnęła wstając z moich kolan i kierując się do pokoju. Alex podążyła za nią.

   - Wszystko dobrze Lou? – odezwał się cicho Niall.

   - Wydaje mi się, że tak... – odpowiedziałem, gdy dotarło do mnie, że ona chyba się nie trzęsła ze strachu. „A może tego nie zauważyłem?” Nie. Na takie rzeczy zawsze zwracam uwagę.

   - A nie możesz jechać z nami? – usłyszałem ciche pytanie Kate, gdy wychodziła za Alex z sypialni.

   - Słońce ty moje – dziewczyna stanęła przed przyjaciółką kładąc jej ręce na ramionach. – Nie mogę iść z wami, a ty nie możesz zostać ze mną – przytuliła ją mocno. – To jest coś, co musisz zrobić beze mnie... – podszedłem bliżej. – A teraz złap swojego chłopaka za rękę i zadziw nas wszystkich jeszcze raz. Będzie dobrze. Pamiętaj o czym rozmawiałyśmy.

   - Miłej zabawy z bąbelkami – uśmiechnęła się do Alex sięgając po moją dłoń. Splotłem nasze palce ściskając je lekko.

   - Tylko się nie utop – dodał Harry. – I nie zużyj całego płynu do kąpieli.

   - Bez obaw Styles – wskazała mi głową drzwi. – Nie mam zamiaru pachnieć jak cała drogeria. Zostawiam to tobie...

   Wyszliśmy na korytarz pozwalając dziewczynie zamknąć za nami drzwi. Zayn już wciskał przycisk windy. Kate mocno ściskała moją dłoń, ale miałem wrażenie, że to na razie jedyny objaw jej zdenerwowania. Wszyscy zerkali to na nią, to na mnie. Władowaliśmy się do windy wciąż w całkowitej ciszy. „Zaczyna to się robić dziwne...” pomyślałem.

   - Ale serio przesadziłem z perfumami? – odezwał się nagle Harry. – Mała, ty mnie nie okłamiesz... Naprawdę za dużo?

   - Ładnie pachniesz... – usłyszałem cichy głos. – Alex cię tylko drażniła...

   - Ale ja pachnę ładniej, co nie? – zapytał albo może stwierdził Niall.

   - O ile ktoś lubi czipsy bekonowe... – zaśmiała się Kate. A reszta jej zawtórowała.

   - No co? Głodny byłem...

   - Masz jeszcze? – żołądek Harry’ego chyba też już się obudził.

   - Nie... – westchnął blondyn i w tym samym momencie rozsunęły się drzwi windy.

   Zauważyłem, że Paul stoi dokładnie na wprost pod ścianą i posyła mi pytające spojrzenie. Posłałem mu uspokajający uśmiech.

   - Dzień dobry – odezwał się, gdy podeszliśmy bliżej. – Dłużej się nie dało?

   - Nie kuś losu Paul – zaśmiał się Harry. – Bo Zayn ci następnym razem udowodni, że jednak się da...

   - Co? – brunet wyglądał jakby wciąż spał i pewnie tylko swoje imię zarejestrował. „W samochodzie od razu padnie.”

   - Jak się masz Kate? – menadżer zajął miejsce Nialla u jej boku.

   - Dziękuję dobrze – posłała mu delikatny uśmiech. – A pan?

   - Może być – jego mina nic nie zdradzała. – Pewnie byłoby lepiej, gdybym mógł jeszcze pospać z dwie godzinki...

   - Myślę, że więcej chętnych by się znalazło... – prowadziła z Paulem miłą pogawędkę dając mi się prowadzić do wyjścia. „Czy mi się to śni? Co takiego Alex jej powiedziała?” zastanawiałem się pełen podziwu.

   - Schody... – szepnąłem, a w odpowiedzi dostałem piękny uśmiech i poczułem, że ściska mocniej moją dłoń. Pomogłem jej wejść do samochodu. Raz po raz wyłapywałem spojrzenia chłopaków, którzy tak jak ja nie mogli uwierzyć w różnicę miedzy wczoraj a dzisiaj...

   - Kawy... – jęknął Zayn, gdy tylko ruszyliśmy.

   - Jeść... – przyłączył się Niall.

   - Spać... – Harry postanowił też się pobawić.

   - Jak dzieci... – westchnął Paul, ale usłyszałem, że powiedział kierowcy, by się zatrzymał, gdy coś będzie otwarte.

   Przytuliłem do siebie Kate wciąż nie mogąc wyjść z podziwu nad jej dzisiejszą postawą. Cieszyłem się, ale nie zamierzałem jeszcze świętować. Sporo przed nami.

   Droga do radia miała nam zająć trochę ponad godzinę. Udało nam się nawet wypić kawę i zjeść rogalika. Teraz już zdecydowanie bardziej rozbudzeni wsłuchiwaliśmy się w monolog Paula, który przekazywał nam informacje związane z wywiadem. Które potem powtórzą nam pewnie na miejscu jeszcze raz. Byliśmy już kiedyś gośćmi w tej audycji, wiec doskonale wiedzieliśmy jak to wygląda. Ale Paul, to Paul... Swoje musi powiedzieć. Gdy zaczął wymieniać możliwe miejsca, gdzie Kate i Mark będą mogli na nas zaczekać, poczułem na sobie wzrok przyjaciół.

   - Paul... – zacząłem cicho ściskając delikatnie palce dziewczyny. – Chcę by została ze mną...

   - Co? – mierzył się ze mną spojrzeniem. – Jak ty to sobie wyobrażasz? – zapytał po chwili wzdychając.

   - Jeżeli dobrze pamiętam, to jest tam całkiem wygodna kanapa... – mówiłem spokojnym głosem. Cały czas rysowałem kciukiem tajemnicze znaki we wnętrzu jej dłoni. – Mogą tam usiąść i przysłuchiwać się audycji. Program potrwa dwie, trzy godziny. Nie będę się cały ten czas zastanawiał, czy wszystko w porządku... A Kate sobie poradzi i przy okazji posłucha jak robimy z siebie debili na antenie... – posłała mi delikatny uśmiech po czym przygryzła wargę. „Oj, nie rób tak, maleńka...” zadrżałem, a uśmiech na jej twarzy tylko się powiększył. „Spryciula...” odezwało się moje drugie ja.

   Zapadła cisza. Teraz oczy wszystkich spoczęły na Paulu. Zauważyłem, że bierze głęboki oddech. A potem kolejny. I jeszcze jeden. Może nawet liczy do dziesięciu. Gdy się odezwał był całkowicie spokojnym człowiekiem.

   - Możemy tak zrobić... – zaczął. – Ale wtedy raczej nie unikniecie pytań... Myślałem, że chcecie na nie odpowiedzieć u Nicka...

   - Nic się nie zmieniło – przyznałem. – Myślę, że znasz niejeden sposób, by dziś te pytania nie padły na antenie...

   - Możemy z nimi o tym pogadać, ale to będzie szło na żywo. Nigdy nie możesz mieć stuprocentowej pewności, że z czymś nie wyskoczą. A telefony od fanów? W internecie już piszą o tajemniczej dziewczynie...

   - Lou, ja mogę zaczekać nawet w samochodzie – Kate posłała mi ledwie zauważalny uśmiech. – Możemy tu was posłuchać...

   - Wiem, ale naprawdę wolałbym byś poszła ze mną – Posłałem Paulowi spojrzenie mówiące, że nie zmienię zdania i jestem równie uparty jak on.

   - Dobra – poddał się w końcu. – Zobaczymy jak to będzie...