38

   Smakowity zapach rozchodził się po pokoju sprawiając, że mój żołądek przypomniał o swoim istnieniu oznajmiając to donośnym burczeniem. Usłyszałam cichy śmiech Louisa.

   - To utopić ci te frytki? Dla ciebie jestem w stanie popełnić tą zbrodnię.

   - Naprawdę? – „Czy ja właśnie zachichotałam?”

   - Naprawdę, ale...

   - Wiedziałam, że jest jakieś ale – zaśmiałam się.

   - Musi być – poczułam jego ciepły oddech na twarzy dosłownie sekundę przed tym jak gorące wargi musnęły moje. I to stado motyli, które wzbiło się do lotu gdzieś wewnątrz mnie...

   Nigdy nie sądziłam, że jedzenie frytek i nuggetsów może być takie podniecające. „Co on ze mną robił?” To był zdecydowanie mój najlepszy posiłek w życiu, ale... No właśnie... Przecież zawsze musi być jakieś ale... Zjedliśmy wszystko i mieliśmy przy tym dużo zabawy. I mogę teraz z całą pewnością powiedzieć, że jestem najedzona, aż do bólu. Ale też jestem podniecona... Aż do bólu... I... A propos bólu, to ten towarzyszący mi od rana nagle zszedł na dalszy plan... Niestety nie o wszystkim dało się zapomnieć.

   - Lou? – jego dłoń wędrująca po moim brzuchu zatrzymała się na dźwięk mojego głosu.

   - Tak...

   - Muszę wstać... – zaczęłam i mogę się założyć o wszystko, że się zaczerwieniłam.

   - I co cię powstrzymuje?

   - Brak spodni... – uśmiechnęłam się, gdy poczułam jego gorące usta na szyi. „Jeszcze trochę to będę mruczeć tu jak jakiś kociak” zaśmiałam się w myślach.

   - Hmmm... – westchnął, a jego oddech muskał moją skórę. – Czyli ja też muszę wstać? Dla ciebie wszystko skarbie... – Podniósł się z łóżka i skierował do szafy. – Wciąż nie mogę się nadziwić, że wszystko można w niej teraz znaleźć... – usłyszałam rozbawiony głos. – Mogą być szare dresy? Mają sznurek w pasie...

   - Mogą być – uśmiechnęłam się słysząc jak wciąż komentuje porządek na półkach i nie może uwierzyć, że jeszcze go z Harrym nie zniszczyli... „Gdybyś wiedział...” śmiałam się w myślach. – Dziękuję – powiedziałam, gdy usiadł obok mnie kładąc mi spodnie na kolanach.

   - Nie ma za co – znów musnął wargami moje usta. – W sumie to dopiero teraz nie ma za co – zaśmiał się. – To idź do łazienki, a ja wyniosę tacę i tak sobie myślę, że moglibyśmy zmienić opatrunek, to jutro rano nie będzie trzeba...

   Założyłam spodnie, które jak można się było spodziewać były na mnie o dużo za duże. Sznurek w pasie ratował sprawę i była szansa, że nie zsuną mi się z bioder. Pozostawała jeszcze kwestia tego, czy się nie zabiję o za długie nogawki... Chciałam je podwinąć, gdy wyczułam w ściągaczu zgrubienie świadczące o tym, że powinno się dać go zwęzić. Niestety nie miałam pojęcia jak. Nie było żadnego stopera.

   - Lou? Czy tutaj jest jakiś sznureczek, by zwęzić ściągacz? – zapytałam poddając się.

   - Nie mam pojęcia. Pokaż – powiedział i po chwili poczułam dotyk jego palców na stopie. Kolejny raz miałam wrażenie jakby iskry przeskakiwały między nami. Poczułam przyjemne ciepło pochodzące od jego dłoni i... „Czy ja właśnie zamruczałam z zadowolenia?” Moich uszu dobiegł cichy śmiech...

   - Zastanawiam się, czy dalej udawać, że szukam i czerpać przyjemność z patrzenia na ciebie, czy powiedzieć, że znalazłem i domagać się buziaka w podziękowaniu...

   - A znalazłeś?

   - Tak – usłyszałam charakterystyczny dźwięk odpinanego rzepa. Ujął moją dłoń i pomógł odnaleźć interesujące mnie miejsce. – Ale wciąż mam zamiar żebrać o tego całusa...

   - A może wcale nie będziesz musiał – uśmiechnęłam się zwężając oba ściągacze. „No, teraz jest szansa, że się nie wyłożę jak długa na podłodze.” Stanęłam obok łóżka starając się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów, by ból nie powrócił i by nie przytrafiło się nic gorszego... Poczułam jak gumka spodni zatrzymuje się na moich biodrach, a materiał nogawek opada luźno. – I jak wyglądam?

   - Seksownie... – gorące dłonie chwyciły mnie w pasie i pociągnęły tak, że stałam między jego nogami. Chciałam odpowiedzieć coś błyskotliwego, ale w momencie gdy poczułam jego wargi na moich zdolność myślenia uleciała ze mnie szybciej niż powietrze z przebitego balonika. Jedyne co byłam w stanie teraz zrobić, to dać się ponieść temu pożarowi w moim ciele. Jak to możliwe, że jego pocałunki raz były delikatne niczym dotyk skrzydeł motyla, by innym razem rozpalić mnie do czerwoności i sprawić, że drżałam z pożądania? „Co ty ze mną robisz, Lou?” Cichy jęk rozkoszy wydarł się z moich ust, gdy jego dłonie wśliznęły się pod koszulkę. Przywarłam do niego wplatając palce w jego włosy. Ciepło rozlało się w moim ciele wraz z pojawieniem się tego dziwnego uczucia w dole brzucha... Zadrżałam... Chciałam zaprotestować, gdy jego usta oderwały się od moich... – Skarbie... – wyszeptał łapiąc oddech. – Czy jeśli oddam ci całą szafę, to...

   - To wtedy nie będziesz miał się w co ubrać – dokończyłam za niego uśmiechając się. Ja również próbowałam uspokoić oddech. Nie jest to łatwe, gdy całe ciało wołało o więcej... – A najgorsze w tym wszystkim byłoby to, że nie mogłabym tego zobaczyć.

   - Hmmm... – jego palce delikatnie kreśliły tajemnicze znaki na moich plecach. – Jestem pewien, że znalazłabyś sposób, by „zobaczyć” i mogę się założyć o wszystko, że bardzo by mi się spodobał...

   Wyobraziłam sobie moje dłonie przesuwające się powoli po jego skórze... Wszędzie... Gwałtowny dreszcz przeszył moje ciało i zalała mnie fala gorąca. A z ust wydarł się cichy jęk. Czułam, że moje policzki wręcz płoną...

   - Lou... – wtuliłam się w niego, a silne ramiona momentalnie zamknęły mnie w uścisku. Słyszałam przyspieszone bicie jego serca, co więcej... mogłam je teraz nawet poczuć.

   - W trosce o to, byś w końcu mogła pójść do łazienki nie zapytam cię o czym właśnie myślałaś, ale obiecaj mi, że później mi powiesz... – „Czy istnieje jakaś granica w czerwienieniu się? Jeśli tak, to właśnie ją przekroczyłam... Dwukrotnie.” – Obiecaj.

   - Kiedyś... – wyszeptałam.

   - Obiecujesz? – pokiwałam głową. – Tylko nie zapomnij.

   - Tego nie da się zapomnieć... – usłyszałam cichy śmiech. „Ups” – Powiedziałam to na głos, tak?

   - Tak i lepiej uciekaj do łazienki, bo jeszcze chwila i nie ręczę za siebie. – Wypuścił mnie z objęć, ale sam wciąż nie ruszał się z miejsca. – I nie licz, że zapomnę zapytać... – usłyszałam jeszcze zanim zamknęłam za sobą drzwi.

   To mógłby być jeden z takich idealnych momentów... Było prawie... Leżałam wtulona w jego gorące ciało. Silne palce delikatnie kreśliły jakieś wzorki na ramieniu sprawiając, że przyjemne ciepło rozchodziło się po moim wnętrzu. Pokój wypełniały dźwięki wydobywające się z komputera. „Moja pierwsza lekcja muzyki” zaśmiałam się w myślach przypominając sobie niedawny wykład. Poczułam miękkie wargi składające kolejny pocałunek na moim czole. Z moich ust wymknęło mi się ciche westchnienie...

   - Uśmiechasz się... – jego głos sprawiał, że w moim wnętrzu drgała jakaś struna odpowiedzialna pewnie za ośrodek szczęścia.

   - Wydaje ci się – powiedziałam rozciągając usta w jeszcze szerszym uśmiechu.

   - Czyżby? – oparł policzek na mojej głowie. – Jak to możliwe, że twoje włosy pachną tak cudownie? Przecież używamy tego samego szamponu...

   - To chyba znaczy, że twoje też tak pachną – zaśmiałam się czerwieniąc pod wpływem komplementu. – Ten album też mi się podoba, ale chyba nie tak jak poprzedni... – odezwałam się, gdy umilkła muzyka. – Ostatnia piosenka była piękna...

   - To prawda... – poruszył się i po chwili usłyszałam, że wyjął płytę. Odgłos odkładanych pudełek uświadomił mi, że już chyba przesłuchaliśmy wszystko. – Coś mi się wydaję, że znajdę jeszcze niejeden album, który może ci się spodobać...

   - Może wolisz posiedzieć z przyjaciółmi i...

   - Zdecydowanie nie chciałbym być teraz gdzie indziej – przerwał mi moją wypowiedź. – Jestem dokładnie tu, gdzie chcę być kochanie. Z tobą. I nawet sobie nie wyobrażasz jak fascynującym zajęciem jest słuchanie z tobą muzyki... A poza tym mam okazję się przed tobą popisywać moją wiedzą – zaśmiał się. – Chcesz mnie pozbawić tej przyjemności?

   - Nigdy w życiu – uśmiechnęłam się poprawiając w jego ramionach.

   Usłyszałam, że za ścianą zrobiło się małe poruszenie i chyba co po niektórzy postanowili udać się do swoich pokoi.  Rozległo się ciche pukanie i drzwi powoli się otworzyły.

   - Można na chwilę?

   - Jasne Li, co jest? – Louis wciąż klikał w klawisze komputera, a moich uszu docierała rozmowa prowadzona ściszonym głosem za drzwiami... „Weź ten łeb, bo chcę ją zobaczyć kretynie” szeptał jakiś nieznany mi męski głos wywołując chwilowy strach, ale silne ramię Lou momentalnie go przegnało. „Ona cię słyszy, idioto” Harry najwyraźniej się nieźle bawił tą sytuacją. „Andy, nie pchaj się tak, bo Louis cię zabije jeśli wystraszysz Katy i nawet Liam ci wtedy nie pomoże.”

   - Wszystko w porządku u was? – „Chyba powinnam się już przyzwyczaić, że on się martwi zawsze i o wszystkich...” - Jak się czujesz Kate?

   - Nie najgorzej – uśmiechnęłam się. – Lou mnie dokształca muzycznie...

   - To super – materac się ugiął pod jego ciężarem. – Pamiętasz o próbie?

   - Jasne. Nie martw się. Wstanę na czas. – „Harry, przysięgam, jak mi jeszcze raz dasz z łokcia, to cię rąbnę i będziesz miał drugiego guza do kolekcji” na zewnątrz wciąż musiało być ciekawie. „Spojrzałeś już, to spadaj, bo ci zaraz...” Ktoś musiał przerwać wypowiedź Zayna, bo już nie udało mi się dowiedzieć, co będzie zaraz...

   - Kto to jest Andy? – nie mogłam się powstrzymać przed zadaniem tego pytania.

   - Mój przyjaciel – odezwał się Liam. – Dlaczego pytasz?

   - Bo stoi pod drzwiami... – uśmiechnęłam się do niego. – I chyba trochę go tam obijają...

   - Co? – zdziwił się wstając z łóżka i kierując w stronę drzwi. – Skąd... Co wy wyprawicie? – odezwał się do chłopaków. – Zgłupieliście? Mówiłem ci, że innym razem...

   - Wszystko w porządku skarbie? – poczułam miętowy podmuch na twarzy. – On jest tylko przejazdem. Wpadł na chwilę do Li i zaraz rusza dalej...

   - To jego przyjaciel, tak? – uniosłam głowę w jego stronę i od razu poczułam delikatne muśnięcie warg na swoich ustach. „Chyba muszę tak częściej robić...”

   - Tak. Znają się od zawsze... – palce Lou sprawiały, że nawet taki zwykły gest jak zakładanie włosów za ucho nagle stał się wyjątkowo podniecający... – Musieli mu chyba powiedzieć dlaczego mnie nie ma i teraz zżera go ciekawość...

   - Słyszałam... – przygryzłam wargę zastanawiając się czy...

   - Kate? – głos Liama wyrwał mnie z zamyślenia. – Przepraszam cię za nich. To my już pójdziemy. Dobranoc. I nie siedźcie długo. – „Serio? Ale serio? Nie mogę nawet się przywitać?” Najwyraźniej był tym bardzo rozczarowany.

   - Chętnie poznam twojego przyjaciela – odezwałam się zaskakując samą siebie nie mniej niż ich i ostrożnie próbując usiąść. Niestety ramię Lou mi na to nie pozwoliło.

   - Leż, skarbie. Przecież widzę, że wciąż cię boli. Na leżąco też możesz go poznać jeśli naprawdę tego chcesz...

   - Naprawdę – uśmiechnęłam się nieśmiało.

   - Ale jesteś tego pewna? – Liam chyba wciąż nie wierzył w mój nagły przypływ odwagi.

   - Jestem – poczułam jak palce Lou splatają się z moimi. – Poza tym, z tego co słyszałam, on chciał tylko się ze mną przywitać.

   Drzwi zostały szerzej otwarte oznajmiając to delikatnym skrzypnięciem. I po wcześniejszych rozmowach nie było ani śladu. Wszyscy ucichli. Jedynie ciche szuranie świadczyło, że wciąż tam są i gwałtownie odsunęli się zaskoczeni zachowaniem Liam.

   - To chodź – usłyszałam jego głos. – Tylko nie narób mi wstydu.

   - Serio? – Harry był co najmniej zdziwiony. „Chyba powinnam się przyzwyczajać do obcych, a w ramionach Louisa przecież nic mi nie grozi.” – Ale on nie wie... – zaczął szeptem, ale już nie dokończył.

   - Kate, to jest Andy. Mój przyjaciel, który zazwyczaj nie podsłuchuje pod drzwiami.

   - Cześć – by wyciągnąć dłoń w jego kierunku musiałam pozbawić się dotyku Louisa. „Ogromne poświęcenie z mojej strony.” – Miło cię poznać, Andy.

   - Hej – ciepła dłoń uścisnęła moją potrząsając nią nieznacznie. – Mi też. Chciałbym powiedzieć, że nie podsłuchiwałem, ale...

   - Chciałeś tylko zobaczyć, tak? – uśmiechnęłam się do niego.

   - Yyy... No właśnie.... – dodał trochę zmienionym głosem. – No, bo wiesz... Po prostu... Ciekawy byłem...

   - Co ty się tak nagle zacząłeś jąkać? – Harry chyba klepnął go w plecy i sądząc po dźwiękach usiadł na swoim łóżku. – Mówiłem ci, że ona wszystko słyszy. Jak wypuści sondę, to nawet wie co się w kuchni dzieje... – „Zawstydzania ciąg dalszy...”

   - Jak się czujesz, Katy? – Niall przysiadł obok nas. – Nie potrzeba wam niczego?

   - Całkiem nieźle, dziękuję – usłyszałam ciche westchnienie i poczułam, że Lou kręci głową. – Naprawdę dużo lepiej niż rano...

   - Dobra, chodźcie już – odezwał się Zayn. – Niech się szykują do spania. Dobranoc.

   Harry pomógł mu wygonić wszystkich z sypialni, po czym zniknął w łazience. Kilka minut później dało się słyszeć szum wody i wcale nie takie ciche podśpiewywanie chłopaka. Zaśmiałam się pod nosem.

   - To już nie musimy włączać kolejnego albumu. Mamy koncert na żywo – powiedziałam. Lou odłożył komputer gdzieś pod łóżko śmiejąc się z przyjaciela. – A swoją drogą fajna piosenka...

   - Całkiem nieźle mu to wychodzi... – poczułam jego palce delikatnie przesuwające się po mojej twarzy. „Jeżeli jest mu chociaż w połowie tak dobrze, gdy ja go dotykam, to nie wiem jak...” – Cudownie się rumienisz – zaśmiał się. – Musisz mi powiedzieć dlaczego – przejechał kciukiem po moich ustach. – I ciesz się, że o tamto nie pytam... – wciągnęłam gwałtownie powietrze na samo wspomnienie. Zrobiło mi się nieznośnie gorąco. A może to złe określenie? I znów ten ucisk w dole brzucha... – O nie... Teraz to musisz mi powiedzieć. Proszę...

   - Lou... – jego imię wraz z cichym jękiem wydostało się z moich ust. – Po prostu lubię jak mnie dotykasz... – wyszeptałam. I kolejny rekord czerwienienia się pobity.

   - Uczę się tego od ciebie skarbie – poczułam jego usta skroni. – Twoje palce sunące po mnie doprowadzają mnie do szaleństwa...

   - Naprawdę? – zaśmiałam się, a on w odpowiedzi tylko zamruczał mi wprost do ucha po czym przygryzł je delikatnie. – Niesamowite... – westchnęłam. Chciałam się podnieść, by sprawdzić kolejny pomysł, który zrodził się w mojej głowie, ale w tej samej chwili ostry ból sprawił, że zgięło mnie w pół, a z oczu pociekły łzy.

   - Kate? – usłyszałam zmartwiony głos, ale nie miałam już siły zapewniać, że wszystko dobrze. – Połóż się jak wcześniej kochanie – gorące dłonie delikatnie ułożyły mnie na lewym boku. Przyciągnęłam kolana do siebie modląc się w duchu, by ten ból zaraz zelżał. – Weź tabletkę skarbie – włożył mi w dłoń pastylkę i podał wodę. Po chwili ułożył się za mną wsuwając mi ramię pod głowę. Czułam jego obecność ciepłem rozchodzącą się we mnie. Gorąca dłoń nakryła moje kolano, by po chwili masować nogę poniżej niego. Jego oddech rozwiewał mi włosy, w których co chwilę składał delikatnie pocałunki. I nic nie mówił. Po prostu był. „Całe szczęście...”

   Miedzy jedną a drugą modlitwą Harry wyszedł z łazienki. Chyba pierwszy raz nic nie powiedział. Albo pomyślał, że śpię, albo Lou posłał mu wymowne spojrzenie. Kroki... „Dlaczego podszedł do naszego łóżka?” Leżałam z zaciśniętymi powiekami, ale nawet to nie powstrzymywało łez. Jakieś dźwięki, których nie mogłam zidentyfikować i ręka Lou powoli przesuwająca się po moim udzie, by ostatecznie zatrzymać się na brzuchu. Przycisnęłam nogi mocniej więżąc jego palce. Ale już po chwili zrozumiałam... Poczułam jak jego dłoń rozgrzewa bolące miejsce delikatnie je masując. Nakryłam ją swoją przesuwając trochę niżej...

   Nie wiem, czy to w końcu za sprawą tabletki, czy kojącego dotyku Louisa, ale ból jakby zelżał i moje ciało zaczęło się rozluźniać. Usłyszałam jeszcze jak Lou mruczy coś o jakimś pomniku dla Harry’ego, ale już nie zdążyłam o to zapytać. Zasnęłam. Z uśmiechem na ustach...

   Wyciągnąłem rękę na oślep w poszukiwaniu komórki. „Gdzieś tam musi być...” Już miałem się poddać i otworzyć oczy, gdy moje palce natrafiły na pożądany przedmiot. Podświetliłem ekran i nieznacznie unosząc jedną powiekę spojrzałem na godzinę. „O Boże... Znowu...” jęknąłem w myślach. Czwarta nad ranem, a ja znów nie mogę spać. Wsłuchiwałem się w pochrapywanie Horana, ale dziś jakoś bardziej mi ono przeszkadzało. Może dlatego, że zazdrościłem mu, iż nie ma takich problemów jak ja... „Może papieros załatwi sprawę?” Oszukiwałem sam siebie, ale każdy pretekst dobry, żeby zapalić. Założyłem czarne, dresowe spodnie i boso wyszedłem z pokoju zgarniając jeszcze po drodze nową paczkę fajek oraz zapalniczkę. Upchałem wszystko w kieszeni razem z komórką. Cisza. Otaczała mnie z każdej strony. Zarówno z pokoju Liama jak i Louisa nie dochodziły żadne dźwięki. Uśmiechnąłem się pod nosem mijając sypialnie, w której spała ona...

   Machnąłem od niechcenia ręką, by zapalić światło w salonie i kolejny raz w ostatnich dniach miałem wrażenie, że po kręgosłupie przebiegł mi dreszcz strachu. Kate siedziała w kącie kanapy z głową opartą na kolanach. Przed sobą miała otwartą książkę, która częściowo leżała na jej stopach. „A więc jednak da się czytać po ciemku...” jakże inteligentna myśl pojawiła się w mojej głowie.

   - Dlaczego nie śpisz? – ledwo to wykrztusiłem, a i tak powinienem być dumny z tego, że w ogóle udało mi się powiedzieć coś sensownego. – Źle się czujesz?

   - Cześć Zayn – uśmiechnęła się z wyraźnym trudem i tylko wzruszyła ramionami.

   - Mam obudzić Lou? – podszedłem bliżej szukając na jej twarzy jakichś odpowiedzi.

   - Nie – „spojrzała” na mnie tymi niesamowitymi oczami, a ja poczułem się jakbym właśnie dostał czymś ciężkim w głowę. – Nie budź go, proszę. Już i tak się przeze mnie nie wysypia...

   - Co się dzieje, Mała? – usiadłem obok niej odkładając książkę na stolik. Mój wzrok od razu spoczął na jej bosych stopach i pierwsze co zauważyłem, to blednący siniak. Dosłownie w ostatniej chwili powstrzymałem się przed przejechaniem po nim palcem. „Co ja odpierdalam?” Zimny pot oblał moje plecy.

   - Nie mogę zasnąć, a nie chciałam się wiercić w łóżku, by ich nie pobudzić... – ponownie oparła brodę na kolanach.

   - A nie możesz spać, bo coś cię boli, tak? – dopytywałem. Po rumieńcu, który pojawił się na jej policzkach, byłem więcej jak pewny, że mam rację. – Wzięłaś tabletki? – pokręciła głową. – Dlaczego nie? Chyba po to je dostałaś, prawda?

   - Nie mogłam ich znaleźć – powiedziała cicho, jakby do siebie. – Lou musiał je gdzieś przełożyć...

   - Zaraz ci przyniosę – obróciłem się na pięcie i starając się nie hałasować wśliznąłem się do sypialni chłopaków. Światło z korytarza ułatwiało sprawę. Harry spał na brzuchu śliniąc się niemiłosiernie i jak zwykle świecił gołym tyłkiem. Lou tulił do siebie poduszkę i uśmiechał się przez sen. „Ten to nawet gdy śpi to się cieszy...” pomyślałem rozglądając się dookoła. Od razu namierzyłem rozpoczęte opakowanie. I nawet udało mi się wyjść bez obudzenia chłopaków. „Normalnie sukces!” Chwyciłem butelkę z wodą. – Proszę.

   - Dziękuję ci – uśmiechnęła się do mnie z widocznym wysiłkiem, a jej twarz zdobił grymas bólu. Gdy już odłożyła wszystko na stolik i ponownie objęła nogi ramionami opierając policzek na kolanach. Kołysała się delikatnie jak ktoś z chorobą sierocą... Nawet otwarcie oczu wydawało się ponad jej siły.

   - Zawsze tak masz? – przysiadłem na oparciu kanapy. – Bo wydajesz się pogodzona z tym bólem...

   - Można przywyknąć – wyszeptała.

   - A byłaś z tym u lekarza? Bo to chyba nienormalne żeby tak... – machałem rękoma chcąc zarysować sytuację i dopiero po chwili uświadamiając sobie, że to niepotrzebne. Kolejne wzruszenie ramion. „Czy ja powinienem rozumieć tą jej mowę ciała?” zastanawiałem się, ale rzeczywiście miałem wrażenie, że to znaczyło „tak”.

   - Chciałeś wyjść na taras... – usłyszałem cichy szept.

   - Tak. Zapalić – otworzyłem drzwi i zimne powietrze wdarło się do środka. Zrobiłem krok na zewnątrz, gdy zauważyłem, że Kate się podnosi i kieruje do kuchni. Zatrzymałem się wpatrując w ostrożnie stąpającą dziewczynę. Lekko pochyloną. Wyglądało to jakby ktoś przywalił jej w brzuch. Przynajmniej ja bym tak wyglądał gdybym oberwał... Sięgnęła dłonią klamki i... I nic. Zastygła w bezruchu. Zacisnęła palce tak mocno, że aż zbielały i zamiast otworzyć drzwi zaczęła kucać... Doskoczyłem do niej, prędkością zadziwiając sam siebie. – Co się dzieje?

   - Nic – cichy jęk bólu wydobył się z jej ust. – Zaraz przejdzie...

   - Puść klamkę – powiedziałem biorąc ją na ręce. Wyczułem, że odruchowo przyciąga kolana do siebie. Łzy płynęły jej po policzkach... A ja stałem jak jakiś idiota i nie wiedziałem co robić. Nagle przed oczami stanęły mi poranione plecy dziewczyny i przeraziłem się nie na żarty, że znów rozerwie przeze mnie szwy. „Nie mogę jej tak trzymać!” Miałem wrażenie, że obejmującym ją ramieniem rozrywam jej rany... Usiadłem na najbliższym fotelu starając się wymyślić, co teraz. Czułem jak jej łzy spływają po mojej piersi. Panikowałem. Nie miałem zielonego pojęcia co powinienem zrobić. „Jak Lou sobie z tym poradził?” Otoczyłem ją ostrożnie ramionami i zacząłem się kołysać szepcząc jakieś bezsensowne słowa, który miały ją uspokoić. „Albo mnie.” Ta druga opcja była bardziej prawdopodobna. Trwało to całą wieczność, ale w końcu Kate rozluźniła się w moich objęciach. Już chciałem zapytać, czy tabletka zaczęła działać, gdy jej głowa oparła się na moim obojczyku. Poczułem jej spokojny oddech na skórze i już nie musiałem pytać. Zasnęła... „I co teraz?”

   Spędziłem długie minuty na zastanawianiu się, czy powinienem ją zanieść do łóżka. Dlaczego usiadłem na tym fotelu? Miałem tyle innych miejsc do wyboru, a musiałem wybrać to jedno, z którego nie mogłem dojrzeć zegara. Kolejne kilka minut zajęło mi rozpatrywanie, czy uda mi się wyjąć komórkę z kieszeni bez obudzenia Kate... Sam nie wiem ile to trwało, ale w końcu zdałem sobie sprawę z trzech rzeczy. Po pierwsze, nie uda mi się jej przenieść bez obudzenia jej. Po drugie - nie dam rady zadzwonić po pomoc bez obudzenia jej. A po trzecie... wcale nie mam ochoty nigdzie jej przenosić, ani tym bardziej budzić... Siedziałem w fotelu Liama z wymęczoną dziewczyną na kolanach i było mi z tym dobrze. I sam siebie za to nienawidziłem. Wyglądała tak delikatnie i bezbronnie w moich ramionach. Czułem wręcz bolesną potrzebę ratowania jej przed całym złem tego świata. Tylko, że ona miała już swojego obrońcę... Zastanawiałem się, czy gdybym tamtego dnia zdobył się na to, by zejść na tą plażę, to teraz ona mnie obdarzyłaby takim uczuciem... Wiedziałem, że go kocha. Boże, to było takie oczywiste, gdy się na nich patrzyło. Te ich gesty... Jakby byli dwoma elementami tej samej układanki... „A kim ja dla niej byłem?” Przyjacielem? Znajomym? Kumplem jej chłopaka? „A kim chciałbyś być?” Ten głos w mojej głowie zawsze sprawiał, że czułem wyrzuty sumienia. Wobec tylu osób, że aż mi było wstyd...

   Jak to możliwe, że nawet stłumiony szum wody działa na mnie jak budzik? „A mógłbym jeszcze pospać...” Spojrzałem na zegarek. „Nie, nie mógłbym...” zaśmiałem się i w tym momencie odezwał się alarm w komórce. Skierowałem się do kuchni przeciągając się po drodze. W głowie powoli odtwarzałem plan na dziś. „Ale najpierw śniadanie...”

   - Cześć Li... – głoś Zayna zatrzymał mnie w miejscu. Zamrugałem kilka razy, bo nie do końca byłem pewien... – Znalazłem ją tu koło czwartej – dodał cicho.

   - Mam obudzić Louisa? Czy może... – zastanawiałem się co robić. – Zaraz... Siedzisz tu od czwartej?

   - Coś w tym stylu... – mruknął spuszczając wzrok na Kate. – Chyba spanikowałem. Nie wiedziałem co powinienem zrobić...

   - Musisz się zacząć szykować, więc chyba... – zauważyłem tabletki leżące na stole.

   - Co tak stoisz? – Mark klepnął mnie w ramię. – Zayn? Co...

   - Dobra – w mojej głowie powoli zaczynał się kształtować jakiś plan. – Idę zamówić śniadanie. Mark, ty obudzisz Louisa i Harry’ego. Niech Lou zadecyduje, ale ja bym ją jakoś przeniósł... Chociaż nie wiem. Te plecy... Ale mają się pospieszyć. Zayn...

   - Wiem... – westchnął. – I obudzę Nialla.

   Zamawiałem śniadanie kątem oka obserwując co się dzieje w salonie. Po minie Louisa widziałem, że nie był dumny z tego, iż nie zauważył kiedy ona wyszła z sypialni. Za bardzo bierze wszystko do siebie. „Nie jesteś żadnym supermenem przyjacielu...” Zayn zaniósł dziewczynę do pokoju akurat w momencie, gdy odkładałem telefon. Pół godziny. Teraz ja powinienem się pospieszyć...

   Kończyłem się ubierać, gdy przyszedł mi do głowy kolejny pomysł. Dla odmiany genialny. Plus, był to dobry pretekst, by zadzwonić. „Jakbym potrzebował pretekstów” zaśmiałem się.

   - Dzień dobry, kochanie – zakładałem buty z komórką przy uchu. Wyjaśnienie Danielle, co się u nas dzieje zajęło mi jakieś trzy sekundy... Dosłownie. Przerwała mi ledwo zacząłem mówić i zrobiła wykład jakiego nie powstydziłaby się moja nauczycielka biologii. „Czy nie powinienem być mądrzejszy jeśli chodzi o te tematy? Przecież dorastałem w domu pełnym kobiet...”

   Wysłanie Marka na ochotnika do sklepu tłumacząc mu po co zajęło mi kolejną minutę. Gdy przyjechało śniadanie wciąż nikogo nie było w kuchni. Ten poranek zdecydowanie był dziwny i sam nie wiem dlaczego... I jakby na potwierdzenie moich słów pierwszą osobą, która usiadła przy stole i sięgnęła po kubek był Zayn. Ten, który zawsze był ostatni...

   - Już? – zdziwiłem się siadając na swoim miejscu. – Niall cię z łazienki wywalił?

   - Nie... – mruknął biorąc łyk kawy. – A co się będę szykował na próbę... I tak będą nas przebierać.

   - Też fakt. Wszystko dobrze? – wyglądał jakoś bardziej pochmurnie niż zazwyczaj. Zayn z reguły nie jest zbyt rozmowny z rana, ale dzisiaj wyglądał jak siedem nieszczęść. – Wyglądałeś lepiej, gdy byłeś skacowany – jeżeli ledwodostrzegalne uniesienie kącika ust można uznać za uśmiech, to żart mi się udał.

   - Nie wyspałem się. Najadłem się strachu w nocy i cholernie chcę mi się palić, a moja ostatnia paczka fajek leży gdzieś teraz pod Kate...

   - Gdzie?

   - Musiała mi wylecieć z kieszeni jak ją kładłem, bo szukałem wszędzie i nic, a zapalniczkę znalazłem obok jej łóżka.

   - To zadzwoń do Marka...

   - Po co chcecie do mnie dzwonić? – „O wilku mowa...” – Mam wszystko. Nie zdawałem sobie sprawy, że jest tego taki wybór. Musiałem prosić babkę o pomoc, bo za Chiny nie mogłem tego ogarnąć, a moja nie odbierała...

   Zabrał się za jedzenie, a ja wyłożyłem na stół zakupy. Zauważyłem, że Zaynowi przeszło marudzenie, bo z zaciekawieniem przyglądał się rzeczom przede mną. W międzyczasie zeszli się pozostali i widząc przedmioty na stole jakoś nikt nie był rozmowny. Gdyby nie to, że „ten” temat i mnie krępował, to miałem ochotę się roześmiać. Sześciu dorosłych facetów, a wystarczy powiedzieć słowo „okres” i zachowujemy się jak banda niedorozwiniętych dzieci. Lou spojrzał na mnie zaciekawiony, ale i zdziwiony...

   - Danielle... – jedno słowo tłumaczyło nagły przypływ mojej wiedzy.

   - Co robisz? – Harry przerwał tą dziwną ciszę gapiąc się na Horana, który najwyraźniej miał zamiar jeść z dwóch talerzy. Ewentualnie szykował sobie wałówkę na drogę.

   - Odkładam dla Katy te z pomidorem, a co? – nawet nie zadał sobie trudu, by na nas spojrzeć zajęty swoim zadaniem.

   - Ona tyle nie zje... – mruknął Zayn uśmiechając się pod nosem.

   - To ja dokończę jak wrócę – dodał jakby to była najbardziej oczywista rzecz pod słońcem. „I chyba była” zaśmiałem się.

   - Niall – zacząłem. – Ona już nie zostaje sama. Mark miał coś dla niej zamówić, gdy się obudzi...

   - Aaa... – spojrzał na mnie z miną wyrażającą ogromne skupienie. – No, ale może będzie zbyt głodna, żeby czekać?

   Z tym chyba nie wypadało dyskutować. Zresztą Horan dzielący się jedzeniem, to widok tak rzadki, że dla odmiany warto było na to popatrzeć. Kończyliśmy śniadanie wciąż nie rozmawiając za wiele. Tym razem ciszę przerwał Paul oznajmiając nam, że mamy piętnaście minut, by zjawić się na dole. Spojrzałem na Zayna, który wyglądał jak po całonocnej imprezie i na Lou, który jeszcze nie wyszedł, a już się martwił i wiedziałem, że będzie nieciekawie. „Zapowiada się ciężki dzień...”

   Siedziałam na kanapie zawinięta w miękki koc i rozkoszowałam się ciepłem, które mi dostarczał. Po tych wszystkich tabletkach przeciwbólowych nawet znośnie się czułam, chociaż wciąż wolałam sie nie ruszać. Uśmiechałam się pod nosem słysząc, jak Mark dyskutuje sam ze sobą... A właściwie to z grą, bo właśnie przechodził kolejną misję.

   - No w mordę, no! – wycedził przez zęby. – Masz mi pomagać kretynie...

   Już dawno zapomniałam o książce, która wciąż leżała na moich kolanach. Gdybym wiedziała, że przysłuchiwanie się jak Mark zabija kolejnych wrogów jest takie wciągające, to pewnie w ogóle bym jej nie brała.

   - No wstawaj, pacanie! – jęknął. – Nie z takimi ranami sobie radziłem... No dalej... – mruczał pod nosem. – Nie wierzę!

   - Co się stało? – zapytałam z góry wiedząc, że będzie jeszcze zabawniej.

   - Po prostu wziął i umarł – warknął. – Od czegoś takiego? No ja cię proszę... To było tylko draśnięcie...

   - Postrzelili go? – śmiałam się pod nosem.

   - No, zrobili mu dziurę w brzuchu... – dodał, pewnie nawet nie zwracając na mnie większej uwagi. – No dajesz, dajesz maleńki... No idź! – powiedzieć, że gra była emocjonująca, to za mało.

   - Ta dziura, to pewnie na wylot była... – powiedziałam ledwo powstrzymując się od śmiechu.

   - No... – parsknęłam przypominając sobie, że wcześniej nazwał to draśnięciem. – Idziesz! Idziesz! O matko! Dajesz! – zakład w ciemno, że właśnie zerwał się z fotela i prawie wszedł w ekran. Słyszałam jak jego palce atakują przyciski na padzie. – Jeszcze kawałek... Powoli... Spokojnie... Jeszcze kroczek... Jesz... Dawaj! – „To jest po prostu fascynujące, jak dorosły mężczyzna zachowuje się, gdy dostanie w swoje ręce konsole.” – Jejku! Już prawie! Jeszcze jed... Kur... – dźwięk telefonu przerwał mu w pół zdania. – Cześć, co tam? – usłyszałam. – Jasne. Kate się ucieszy... – „Ucieszę się?” – No ja też ewentualnie – zaśmiał się. – Chociaż przerwałaś mi w bardzo ważnym momencie... – „Rzeczywiście...” śmiałam się nadal. – Co robiłem? Hmmm...

   - Powiedz, że ratowałeś świat – podpowiedziałam.

   - Ratowałem świat – powtórzył nawet się nad tym nie zastanawiając. – Ej! Czy ty się ze mnie nabijasz?

   - Kto? Ja? – udałam niewiniątko, ale długo nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem. – Przepraszam... To wszystko przez te draśniecie...

   - Ale zabawne... – przedrzeźniał mnie, ale śmiał się ze mną. – Alex idzie do nas – powiedział. – Mówi, że mam otworzyć drzwi, bo nadciąga... – Sądząc po tym, że jego głos dochodził teraz z innej części pokoju zakładam, że stoi przy drzwiach i czeka na moją przyjaciółkę. Zresztą oni chyba też się zaprzyjaźnili po ostatniej imprezie.

   - Wciąż ją masz na telefonie? – zapytałam.

   - Tak – zaśmiał się. – Chcesz posłuchać jak stęka do słuchawki? A swoją drogą, to co ty tam robisz? Dziwnie to brzmi... – usłyszałam, że otwiera drzwi i dosłownie sekundę później wpadła przez nie zdyszana Alex.

   - Cześć wam – wysapała. – Co się śmiejecie? Nigdy nie twierdziłam, że mam zadatki na nindżę. Hej skarbie – przytuliła mnie ostrożnie i rozsiadła się obok szeleszcząc czymś. – Dostać się tu dzisiaj, to było nie lada wyzwanie...

   - Dlaczego? – zapytał Mark.

   - Bo możliwe, że szef się o coś wkurzył i mnie pilnował bardziej niż zazwyczaj...

   - Pozwól, że ci wyjaśnię – zaśmiałam się. – W wolnym tłumaczeniu to by znaczyło, że coś mu odpyskowała, bo pewnie ośmielił się zwrócić jej uwagę...

   - Tym razem to nie była moja wina – poczułam, że się opiera i wciąż szeleści jakimiś workami. – A poza tym byłam dla niego wyjątkowo miła. Muszę poplotkować z moją przyjaciółką, czy w ten jakże delikatny sposób mogę cię wyprosić z pokoju. Najlepiej do kuchni, bo oddałabym wszystko za kawę.

   - Wszystko? – zaśmiał się. – Bo mogę to później wyegzekwować...

   - Gdyby nie twoja piękna narzeczona, o której nie możesz przestać opowiadać, to byłabym skłonna ci się nawet oddać – nie mogłam powstrzymać śmiechu. – Oczywiście za kawę.

   - Oczywiście... – powiedział rozbawiony. – Ktoś ci już mówił, że jesteś nienormalna?

   - Dzisiaj?

   - Lepiej nie mów... Kate? Coś dla ciebie? – usłyszałam i już miałam podziękować...

   - Zrób jej gorącej herbaty – najwyraźniej Alex chyba lepiej wie na co mam ochotę. – I coś do jedzenia, bo mogę się założyć, że nic w nią nie wcisnąłeś.

   - Mówiła, że później zje... – usłyszałam. – To zostawiam was same moje panie – szuranie stopami i po chwili zamknął za sobą drzwi do kuchni. „Ratunku!”

   - No to teraz opowiadaj – Alex aż podskoczyła na kanapie odwracając się w moją stronę. – I za długo się znamy, by ta mina zadziałała... Dajesz...

   - Ale ja naprawdę...

   - Wiesz, co chcę wiedzieć. Więc mów.

   - Alex... – jęknęłam.

   - Nie „alexuj” mi tu – znów zaszeleściła. – Mam tu dla ciebie spory zapas na miesięczne dolegliwości, bo nie byłam do końca pewna jak te dwa „agenty” sobie poradzili...

   - Całkiem dobrze – mruknęłam. – Myślałam, że przyślesz jakąś koleżankę...

   - To był pierwszy plan, ale akurat była na waszym piętrze największa plotkara z możliwych – powiedziała. – Nie chciałam ryzykować. A zresztą teraz za każdym razem jak jestem w sklepie i widzę podpaski, to śmieję się jak głupia wyobrażając sobie Harry’ego i Nialla. Normalnie żałuję, że nikt tego nie nagrał – śmiała się, a ja razem z nią, choć było mi trochę niezręcznie, gdy pomyślałam o chłopakach. – A więc wyjeżdżasz... Jak się z tym czujesz kochanie?

   - Jestem przerażona... – powiedziałam cicho. Przed nią nie muszę zgrywać bohaterki.

   - To normalne, że się boisz skarbie – ciepła dłoń Alex opadła na moje kolano ściskając je delikatnie. – Nowe miejsca, nowe osoby... Ale jeśli zapomnisz o strachu, może się to okazać największą przygodą w twoim życiu. Czy nie tego chciałaś jeszcze kilka lat temu? Podróżować? Poznawać ludzi? Pokonywać granice?

   - Niby tak – przyznałam cicho. – Ale od tamtego czasu wiele się zmieniło...

   - Czego tak naprawdę się boisz? – po tym pytaniu zapadła nieznośna cisza uświadamiająca mi, że muszę odpowiedzieć, by ją przerwać.

   - Boję się, że pewnego dnia będą żałować, że mnie zabrali... – szepnęłam spuszczając głowę. „Szkoda, że zaplotłam włosy i nie mogę się schować za ich zasłoną...”

   - Oni wiedzą, że nie będzie łatwo... – powiedziała. – Są na to przygotowani, a Lou...

   - On... – zaczęłam. „Umrę, jeśli go rozczaruję...” – Nie zniosłabym, gdyby on zaczął tego żałować...

   - Och skarbie... – momentalnie znalazłam się w bezpiecznych objęciach przyjaciółki. – Czy ty mówisz o tym Louisie, który prawie mnie pobił, gdy powiedziałam, że nie da rady cię zabrać? A może o tym, który dla ciebie chciał odejść z zespołu? O, już wiem... Pewnie o tym, który kołysał cię w ramionach, gdy miałaś koszmary lub tym, który codziennie zmienia ci opatrunki...

   - Wystarczy... Proszę, przestań... – wyszeptałam, a fala miłości zalała mnie całą. „Och Lou...”

   Rozległo się pukanie do drzwi.

   - Mam wasze zamówienie dziewczyny, ale nie wiem czy mogę wejść.

   - Nie krępuj się – zawołała Alex i po chwili Mark stawiał tacę na stole. – Jakie fikuśne kanapeczki zrobiłeś...

   - Niall zostawił dla Kate – mimowolnie się uśmiechnęłam na tą informację. – Specjalnie wszystkie z pomidorem wybrał.

   - Słyszysz? I ty nie chciałaś ich zjeść? A on się tak dla ciebie poświecił... – śmiała się. – Chociaż zostawił tego jak dla wojska, a to znaczy, że i ja się załapię.

   - To mam was zostawić same tak? – usłyszałam rozbawiony głos Marka.

   - Jakbyś mógł – Alex właśnie wciskała mi w dłonie kanapkę. – Niezręcznie obgadywać kogoś w jego obecności. Mi tam wszystko jedno, ale Kate...

   - Alex! My wcale nie... – zaczęłam się tłumaczyć.

   - Wiem, wiem – zaśmiał się. – To idę do sypialni. Zawołajcie jak będzie już można przyjść. Muszę w końcu uratować ten świat...

   Słyszałam jego kroki kierujące się do pokoju na końcu korytarza i po chwili delikatne trzaśnięcie oznajmiło mi, że zamknął za sobą drzwi.

   - Jedz skarbie – odezwała się Alex. – Patrząc na te opakowanie, to zapychałaś żołądek samymi tabletkami. Jak się czujesz?

   - Może być – zabrałam się za kanapkę. – Zdecydowanie lepiej niż w nocy...

   - To dlatego się martwisz? Myślisz, że kolejna nieprzespana noc sprawi, że Lou zmieni zdanie? Co znaczy ten rumieniec?

   - Zayn... – szepnęłam czerwieniąc się jeszcze bardziej.

   - Co Zayn? – zdziwiła się.

   - On ze mną siedział. Nie chciałam kolejny raz budzić Louisa... A Zayn akurat wstał na papierosa i tak jakoś został... Ze mną...

   - No i nic mu się nie stało, prawda? Nie umarł od tego. Nie martw się tyle kochanie. Ja wiem, że będzie trudno, ale nieważne jak ciężko będzie, zawsze będziesz miała ich przy sobie. Albo tego tam specjalistę od ratowania świata – zaśmiała się. – No, a chyba nie muszę ci mówić do czego jest zdolny zakochany facet... – „Skąd ona wie?” – Uwielbiam ciebie i te twoje miny – roześmiała się głośno. – Wiem, że od wczoraj to już oficjalne, ale to, że się kochacie było widać zdecydowanie wcześniej. Gdy na was patrzę, to prawie mogę poczuć to niesamowite przyciąganie między wami. Na początku myślałam, że on się tylko o ciebie troszczy, ale potem... Połączyło was coś pięknego i właśnie dlatego wiem, że wszystko się uda. Ty też w to uwierz...

   - Skąd wiesz... Miałam ci dzisiaj... Że jesteśmy razem... – zaplątałam się tak, że za nic nie mogłam sklecić normalnego zdania.

   - Mam swoje źródła – zaśmiała się. Po chwili dodała... – Harry.

   - Harry... – powiedziałam równo z nią i obie się zaśmiałyśmy. „Będzie mi jej tak strasznie brakowało...”

   - Skarbie, zawsze będziesz mogła do mnie zadzwonić... Wiesz o tym, prawda? – pokiwałam głową. – To przestań łamać mi żebra – roześmiała się. – A może nawet uda mi się was odwiedzić, gdy będę miała urlop...

   - Byłoby fajnie – próbowałam się uśmiechnąć, ale chwilowo nie było to łatwe. Jeszcze jedna rzecz nie dawała mi spokoju...

   - Po prostu zapytaj, Kate – „I to mnie nazywają czarownicą...” uśmiechnęłam się. – Jeśli właśnie nazwałaś mnie wiedźmą, to oberwiesz – śmiałyśmy się obie. – Powiedz to w końcu...

   - Ich zespół... – zaczęłam. – Oni są bardziej znani niż mi się wydaje, prawda?

   - A czy to ma znaczenie? To wciąż ci sami wariaci, których poznałaś... Ale odpowiadając na twoje pytanie, to tak. Jestem pewna, że są o wiele razy bardziej sławni niż w twojej głowie.

   - Czy mogą mieć jakieś problemy przeze mnie? – po prostu musiałam to wiedzieć, a przecież nie mogłam ich zapytać.

   - Myślisz, że pozwolono by im ciebie zabrać, gdyby miały być z tego kłopoty? Paul przecież martwił się tylko o to, czy sobie poradzisz. A ty sobie poradzisz – ścisnęła moją dłoń. – Jestem o tym przekonana.

   Uśmiechnęłam się do niej, ale w środku wciąż byłam przerażona. Bałam się tego nieznanego. Tych zmian, które mnie czekają. Bałam się i byłam na siebie zła z tego powodu. „Muszę sobie poradzić” przekonywałam sama siebie. „W końcu zapewniłam ich, że zrobię wszystko, by tak było...”