39

   - Normalnie muszę przyznać, że nigdy tak bardzo się nie ucieszyłem, gdy komuś pękły spodnie... – zaśmiałem się siadając obok Zayna pod ścianą i odkręcając wodę. – Ta próba mnie wykańcza. Nic się nie udaje. A Paul... – westchnąłem. –  Lepiej nie gadać... – machnąłem ręką.

   - Zaraz go szlag trafi. Wiem – mruknął.

   - A tobie co? – spojrzałem na niego zdziwiony. – Też nie w humorze? – wgryzłem się w kanapkę, którą zapobiegawczo porwałem z bufetu.

   - Po prostu się nie wyspałem...

   - Li mówił, że znowu znalazłeś Katy w salonie. Dlaczego nas nie zawołałeś? Posiedzielibyśmy z wami...

   - I teraz wszyscy wyglądalibyśmy nieciekawie. Widziałeś minę Paula na mój widok?

   - No – zaśmiałem się. – Ale ulżyło mu, gdy zobaczył, że Lou nie wygląda tak jak ty. A tak w ogóle, to mogłeś go obudzić... – dodałem. – Strasznie go gryzie to, że nie zauważył kiedy źle się poczuła...

   - Miałem taki zamiar, ale Kate prosiła, by dać mu się wyspać – zamknął oczy opierając głowę o ścianę. – A poza tym ja i tak nie mogłem spać...

   Przyglądałem się jego twarzy zastanawiając się o czym myśli. Ten tajemniczy uśmiech... I ciche westchnienie.

   - Ukryjcie mnie! – Lou usiadł między nami. – Jak Paul mnie dorwie, to będziecie szukać nowego do zespołu.

   - Nie będzie tak źle – zaśmiałem się, ale zaraz mina mi zrzedła, gdy zobaczyłem, że sięga do moich zapasów. – Nie możesz sobie przynieść?

   - Daj tylko gryza – patrzyłem na moją kanapkę zbliżającą się nieubłaganie do jego ust.

   - Ej! Miał być gryz, a nie pół kanapki – zabrałem mu moje pyszności. – Dzwoniłeś do Katy?

   - Tak na szybko, gdy Lou się nade mną znęcała – uśmiechnął się. „Czy wszyscy zakochani robią takie głupie miny?” – Alex u nich była na przerwie...

   - A jak się czuje? – zapytał Zayn.

   - Mówi, że znośnie... – sięgnął po moją wodę. – Ale pewnie jest to spowodowane tym, że zjadła pół opakowania tabletek.

   - Dokupi się jak będziemy wracać – Harry przyłączył się do nas siadając po turecku naprzeciwko Lou. – Można wziąć na zapas.

   - Podobno Alex jej już kupiła – Louis odebrał od Hazzy kanapkę oraz wodę, które ten dla niego przyniósł. – Dzięki.

   - A dla mnie nic nie wziąłeś? – zapytałem z nadzieją w głosie.

   - Nie za dobrze by ci było? – zaśmiał się. – Wydawało mi się, że już zrobiłeś nalot na jedzenie, bo same resztki zostały.

   - Bardzo śmieszne – mruknąłem. – Lou, wisisz mi gryza.

   - Louis... – Nie wiadomo skąd pojawił się Liam z Paulem.

   - Stary, ja naprawdę nie chciałem rozerwać ci tych spodni... – tłumaczył się przyjacielowi. – Tak jakoś niechcący wyszło...

   - Już lepiej nic nie mów – odezwał się Paul. – Ale następnym razem w ramach solidarności wymyśl coś innego. Jak tak dalej pójdzie, to wasze ciuchy będą się nadawały do śmieci jeszcze przed rozpoczęciem trasy – zaśmiałem się. – A twoje są w nie lepszym stanie, Niall. Jakim cudem oderwałeś rękaw?

   - Ja... – „Ups...” A myślałem, że się nie wyda. – Tak jakoś... samo... się urwało...

   - Tutaj się wszystko samo dzieje, aż dziw, że nago nie biegacie – Harry parsknął plując przy tym na Louisa, ale mina Paula skutecznie zapobiegła jakiejkolwiek reakcji z naszej strony. Ale coś mi się wydaje, że Lou jeszcze wróci do tematu...

   - Paul chciał z nami pogadać o Kate... – odezwał się Li. Momentalnie nasza uwaga skupiła się na menadżerze.

   - Jutro przed próbą robimy spotkanie organizacyjne. Ostatnie takie przed trasą – zaczął. – Wydaje mi się, że byłoby dobrym pomysłem, by Kate się na nim pojawiła.

   - Co? – o dziwo to słowo nie wyszło z ust Louisa. Zayn wyglądał na zszokowanego. – Nie za szybko?

   - Właśnie – dodałem. – Ona nie za dobrze się teraz czuje...

   - Myślę, że powinniście z nią o tym porozmawiać. Chcemy ją zabrać w trasę. Nie rzucajcie jej od razu na głęboką wodę – przekonywał. – Tu jest zdecydowanie mniej fanów niż będzie podczas koncertów, a i tak pewnie nie będzie jej łatwo. Poza tym w niedzielę wracamy do Londynu, to ostatni dzwonek, by spróbowała wyjść z hotelu...

   - W sumie... – zamyślił się Lou. – Porozmawiam z nią o tym. Ale tylko jak będzie się dobrze czuła...

   - Dobre i to – powiedział Paul, ale nie wyglądał na zadowolonego z takiej odpowiedzi. – Poza tym w sobotę macie wywiad w radio i też moglibyście pokazać jej jak to wygląda. I do jutra chcę wiedzieć, co powiecie fanom i mediom na temat Kate...

   - Już ci mogę na to odpowiedzieć – odezwał się Louis. – Gdy ktoś się zapyta, powiemy prawdę.

   - Która brzmi... – menadżer zachęcił go do kontynuowania.

   - Że jest moją dziewczyną, a ich przyjaciółką – powiedział to tak, jakby to była najbardziej oczywista rzecz pod słońcem. „Coś mi się widzi, że będzie się działo...”

   - Wciąż oficjalnie nie powiedziałeś, że zerwaliście z Eleanor – przypomniał Li. – Będzie to wyglądało, że rozstałeś się z nią dla Kate...

   - Poniekąd tak było... – przyznał. – Potrzebowałem bodźca, by to zrobić. Od dawna nie byliśmy z sobą szczęśliwi... – zamyślił się. – Powiem prawdę – postanowił. – Nie będę kłamał w sprawie tego, że kocham Kate, ale postaram się jak najmniej mówić o El. Nie wyszło nam. Koniec historii.

   - Normalnie bym cię namawiał, byście uchodzili za przyjaciół – odezwał się Paul. – Ale gdy tak na was patrzyłem ostatnio... Nikt by się na to nie nabrał... Dobra. Wywiady jakoś załatwimy. A jak się sprawa ma z Eleanor?

   - Nie ma już Eleanor...

   - Z jej ostatnich twittów wynika co innego... – wtrącił się Harry.

   - Co? – zdziwiłem się. Wszyscy czekaliśmy na wyjaśnienia. – Wstawiła jeszcze jakieś fotki?

   - Nie, ale wszystkie jej wpisy były bardzo dwuznaczne... Piękne kwiaty od „nieznajomego” – pokazał palcami cudzysłów w powietrzu. – Jakieś tam prezenciki, rozmowa na dobranoc, tęsknię za moim misiem... Takie tam dwuznaczne pierdoły.

   - Przynajmniej dobrze, że Katy nie ma Twittera – westchnąłem.

   - Ale ma dobry słuch – odezwał się Zayn. – I z pewnością usłyszy jeśli fanki będą wykrzykiwać jakieś niemiłe rzeczy pod jej adresem.

   - Tego się nie da uniknąć – wtrącił się Liam. – Musisz ją na to przygotować – spojrzał na przyjaciela. – Powiedzieć jej o zazdrosnych fankach. A ja porozmawiam z Danielle, by też poruszyła ten temat, gdy się spotkają...

   - Możemy jej założyć słuchawki... – Harry i jego debilne pomysły.

   - Jesteś idiotą – warknął Zayn. – Zabierz niewidomej dziewczynie jeszcze słuch. Z pewnością już będzie wolała słuchać tych krzyków.

   - Sorry – zawstydził się. – Nie pomyślałem... I sam jesteś idiotą – warknął. – Wciąż nie powiedziałeś nic Perrie.

   - Skąd wiesz? – „No tu się zapowiada ciekawe widowisko” zaśmiałem się w myślach żałując, że nie mam miski popcornu. Liam spojrzał na niego pytająco. – Jeszcze zdążę...

   - Stary... – zaczął Li.

   - Wiem, wiem. Jestem idiotą – zrobił minę mordercy, gdy dobiegło go parsknięcie Harry’ego. – Ale to mój problem. Teraz powinniśmy się martwić tylko o Kate.

   - Też prawda – przyznałem. – Daj mu spokój. To on będzie skomlał pod drzwiami Perrie jak się na niego obrazi.

   - Dobra – odezwał się Paul. – To porozmawiajcie z nią dzisiaj. Będę czekał na telefon. W razie czego podstawię rano inny samochód. A póki co, to koniec tego dobrego. Wracamy do pracy. Koniec przerwy! – wydarł się jeszcze, jakby ktoś nie usłyszał.

   - I co myślisz Lou? – spojrzałem na niego przygryzając wargę.

   - Sam nie wiem... – wzruszył ramionami. – Powiem ci gdy z nią porozmawiam. Może kolejny raz mnie zaskoczy?

   - Fajnie by było... – mruknął Zayn wstając z podłogi i wyciągając do mnie rękę.

   „Fajnie by było...” pomyślałem rozglądając się dookoła. Wszędzie kręcili się ludzie. „I gdzie ona niby miałaby siedzieć podczas próby?”

   Rozejrzałem się uważnie dookoła szukając czegokolwiek, co nie byłoby na swoim miejscu. „Idealnie.” Uśmiechnąłem się zadowolony z oględzin i gasząc światło wyszedłem z łazienki. Widok, który miałem teraz przed oczami sprawił, że mój uśmiech zrobił się jeszcze większy. „O ile to możliwe...” Kate leżała na boku, zwrócona w moją stronę. Ucieszyłem się widząc, że zostawiła mi miejsce obok siebie. Na jej twarzy malował się delikatny uśmiech, który sprawiał, że moje serce przepełniała radość. Długie rzęsy rzucały cień na policzki. Wyglądała tak spokojnie. „Pięknie...”

   - Przyglądasz się mi... – jej szept uświadomił mi, że myślami byłem już bardzo daleko. Zatrzepotała powiekami i po chwili te cudowne oczy „wpatrywały się” we mnie. Uśmiechnęła się.

   - Ja? – zaśmiałem się. – Nigdy w życiu. – Podszedłem do szafy, by zastąpić ręcznik jakimiś dresami. Wciąż się dziwiłem, że panuje tu taki porządek. „Co najmniej jak u Liama...” – Jak się czu... – drzwi otworzyły się gwałtownie przerywając mi w pół słowa.

   - Przyszedłem wam tylko powiedzieć, że wychodzimy na podbój miasta i zostajecie caaałkiem sami – odezwał się Harry posyłając dwuznaczne znaki w moją stronę i przesadnie akcentując jedno słowo. – O dziwo, udało nam się namówić Liama, co jak sami wiecie nie jest łatwe, gdy wisi na telefonie z Danielle.

   - Bawcie się dobrze – rzuciłem ręcznik na fotel.

   - Wy też – zaśmiał się i znów posłał mi wiele mówiące spojrzenie. – Ale pamiętajcie, nie róbcie niczego, czego ja bym nie zrobił.

   - Och, spadaj – zamknąłem szafę, ręką dając mu znak, że spokojnie może już zamknąć drzwi z drugiej strony.

   - Pa Mała. Bądź grzeczna...

   Oczywiście nie mógł się powstrzymać, by tego nie dodać, ale przynajmniej już sobie poszedł. Spojrzałem na Kate i ten cudowny rumieniec sprawił, że ucieszyłem się jak głupi. „Z czego?”

   - Jak się czujesz skarbie? – zapytałem kładąc się obok i przytulając ją do siebie. „Cudownie...” Wyglądała tak niewinnie, a zarazem seksownie w rozciągniętym podkoszulku. „Czy takie połączenie jest w ogóle możliwe?” Spojrzałem na te cudowne usta i w moim ciele zawrzało, a pewna jego część uświadomiła mi, że powinienem skupić się raczej na czymś innym. „Masz jeszcze jakieś pytania?” Ten wredny głos w mojej głowie zdecydowanie odzywał się w złych momentach.

   - Dobrze... – powiedziała cicho. Uniosłem jej twarz, by odczytać odpowiedź w jej oczach. – Naprawdę dobrze – uśmiechnęła się. – Lou... – zaczęła. – Możesz iść z nimi jeśli chcesz. Zostawałam już sama...

   - Kochanie, czy ty myślisz, że dałbym się gdziekolwiek wyciągnąć, skoro coś tak cudownego czeka na mnie w łóżku? – delikatnie ucałowałem te gorące wargi. „Tylko tak dalej stary...” Czy jest jakiś sposób, by uciszyć to wredne coś? – Mówiłem ci już, że uwielbiam jak się czerwienisz?

   - Tylko raz, czy dwa – ułożyła głowę na mojej piersi i zaczęła kreślić jakieś tajemnicze znaki.

   „Powinienem z nią porozmawiać. Obiecałem chłopakom...” W takich chwilach uświadamiałem sobie, jak wielkim jestem tchórzem. Najchętniej zostawiłbym wszystko Liamowi, ale przecież nie moglem tego robić zawsze. On już i tak zrobił wiele. „Nigdy się mu nie odwdzięczę. Im wszystkim...” Wziąłem głęboki oddech, chcąc dodać sobie odwagi. „Będzie dobrze” przekonywałem się. „Tylko jak zacząć...”

   - Serce bije ci jak szalone, Lou – usłyszałem cichy szept. Uniosła się na ręce i wbiła we mnie te przenikliwe „spojrzenie”. – Co się dzieje?

   - Nic się nie dzieje, skarbie – „Brawo, palancie, zdenerwowałeś ją jeszcze zanim poruszyłeś temat. Tylko ty tak potrafisz.” Głaskałem ją delikatnie po plecach. – Po prostu chciałem z tobą o czymś porozmawiać i w głowie układałem sobie przemówienie... – zaśmiałem się nerwowo. – Ale chyba nie jestem w tym tak dobry jak Liam...

   - Porozmawiać? – zapytała, a na jej twarzy momentalnie zawitał spokój. Posłała mi tajemniczy uśmiech. – O tym, że chciałbyś bym jutro pojechała z wami na próbę?

   - Co?! – powiedzieć, że mnie zamurowało, to mało. – Skąd? Jak? Kto? Co... – Czy można się dziwić, że zareagowała śmiechem po mojej jakże inteligentnej wypowiedzi. – Śmiejesz się ze mnie?

   - Nie inaczej – „W jej oczach widziałem radość.” – Trochę się zapowietrzyłeś...

   - Skąd wiesz o czym chciałem z tobą porozmawiać?

   - Ja naprawdę nieźle słyszę – posłała mi uspokajający uśmiech. – A z salonu do kuchni nie jest wcale tak daleko... Zwłaszcza, gdy pewien łakomczuch nie zamknie za sobą drzwi.

   I nagle do mnie dotarło. Moja rozmowa z Liamem, gdy robił kawę. Jego ostrzeżenia, by nie zwlekać i moje marudzenie, że do wieczora daleko... Znowu to zrobiliśmy. Zapomnieliśmy o tym, że Kate może nas usłyszeć. Szukałem na jej twarzy jakichś oznak strachu, ale ona... po prostu uśmiechała się do mnie.

   - Ile słyszałaś? – wyszeptałem nerwowo.

   - Od momentu, gdy Liam ci przypominał, że jeżeli nie porozmawiasz ze mną zaraz, to potem będziesz musiał zmierzyć się z tym sam – dotknęła delikatnie mojej twarzy. – Aż taka jestem straszna, że boisz się ze mną rozmawiać?

   - Oczywiście, że nie jesteś – zaprzeczyłem szybko. – Ja chyba chciałem porozmawiać z tobą sam na sam...

   - Jesteśmy sami – powiedziała cicho kciukiem obrysowując kształt moich ust. W moim ciele zawrzało, a wszystko skupiło się w jednym miejscu i bynajmniej nie były to wargi. „Pełna gotowość w trzy sekundy? Stary...” Znów ten denerwujący śmiech. „Zbaczamy z tematu...”

   - Nie boisz się... – szukałem w jej twarzy strachu, ale widziałem tylko miłość.

   - Jestem przerażona – uśmiechnęła się delikatnie. – Ale poradzę sobie. Przynajmniej taką mam nadzieję... – westchnęła. – Rozmawiałam o tym z Alex... – „Kolejny raz ktoś uratował mi tyłek.” Odetchnąłem z ulgą. – Lou... – przygryzła wargę, a ja pobiłem właśnie poprzedni rekord w staniu na baczność. „Uspokój się. Uspokój się. Tylko spokojnie...” – Jak bardzo głośne są wasze fanki?

   - Fanki? – powtórzyłem zdziwiony. „Włącz myślenie chłopie. Głową.” – Głośne – przyznałem. – Bardzo. – Przytuliłem ją do swojej piersi modląc się w duchu, by nie przyszło jej na myśl zarzucić na mnie nogę. Byłem już spokojniejszy. – Niektóre są cudownie nieśmiałe i strasznie kochane – uśmiechnąłem się gładząc jej plecy. – A niektóre wręcz szalone w wynajdywaniu pomysłów jakby to nas poznać osobiście.

   Opowiedziałem jej kilka historii z różnych wyjazdów. Każda kolejna sprawiała, że śmiała się głośniej i nie mogła się nadziwić pomysłowości niektórych dziewczyn.

   - Brzmi niesamowicie – powiedziała wciąż rozbawiona. Po czym dodała już ciszej – Ale nie zawsze tak jest...

   - Czasami jest... – zastanawiałem się jak to najlepiej określić. – Ekstremalnie. Zdarza się nam stracić kawałki garderoby... Ale ty będziesz bezpieczna. W stu procentach. Nie musisz się o to martwić.

   - A o co muszę?

   - Niektóre fanki są bardzo... zaborcze... – zacząłem. – Niby nas kochają, ale nie potrafią zrozumieć, że jesteśmy normalnymi ludźmi. Mamy swoje życie poza sceną, rodziny, przyjaciół i ukochane... – znów ten cudowny rumieniec. – Chciałyby nas tylko dla siebie i na każdą osobę w naszym otoczeniu reagują wrogością... Danielle mogłaby ci sporo na ten temat opowiedzieć – westchnąłem. – Słowa mogą ranić. Liam często opowiadał jak płakała, nie mogąc sobie poradzić z wrogością niektórych dziewczyn...

   - Ale wciąż są razem... – usłyszałem cichy głos. – Czyli można...

   - Tak – uśmiechnąłem się. – Kochają się i mimo iż chwilami było im ciężko, poradzili sobie. My też sobie poradzimy skarbie – złożyłem pocałunek w jej włosach. – One naprawdę tak nie myślą. Niektóre po prostu zapominają, że sprawiają komuś przykrość...

   - Czyli nie powinnam się przejmować tym, co mogą mi powiedzieć, tak? – uniosła twarz w moją stronę.

   - Tak – zatonąłem w jej oczach. – Czasami się nie da... – powiedziałem. – I wtedy musisz pamiętać, że kocham cię ponad wszystko i tylko to jest ważne...

   Siedziałam skulona pod schodami i z całych sił próbowałam wypchnąć ten paraliżujący ból z mojej głowy. Nie mogłam o nim teraz myśleć. Musiałam czekać. Wytrwać wystarczająco długo. Nie zasnąć. „Wszystko, tylko nie zasnąć. Nie zasnąć” powtarzałam w myślach jak mantrę. Jakby to miało pomóc. Pogoda postanowiła podać mi pomocną dłoń i z nieba deszcz lał się strumieniami. Byłam cała przemoczona, ale mokre ubrania choć trochę uśmierzały ból. Czułam, że gorączka trawi moje ciało. „Jak nic będę chora” pomyślałam i momentalnie roześmiałam się nerwowo. „Już i tak nie może mi się stać nic gorszego...” Zastygłam na dźwięk silnika, ale samochód tylko minął dom, gdzie się ukryłam. I czekałam...

   - Alex... – pozwoliłam temu jednemu słowu wydobyć się szeptem z moich ust.

   Postać wiecznie uśmiechniętej przyjaciółki ukształtowała się w mojej głowie. Plan był taki prosty... Dlaczego wydawał się niemożliwy do zrealizowania? Próbowałam się poruszyć i fala obezwładniającego bólu rozeszła się po moim ciele. Z trudem wciągnęłam powietrze do płuc. „Wytrzymasz...” nie zabrzmiało to przekonująco. „Dasz radę. Byle nie zasnąć. Nic cię nie boli.” Grunt, to okłamywać samą siebie...

   Usłyszałam w oddali charakterystyczne warczenie starego silnika. „Nareszcie...” Chciałam się przesunąć, ale moje ciało nie miało zamiaru ze mną współpracować. Samochód zatrzymał się na żwirowym podjeździe i zamilkł oznajmiając to głośnym kaszlnięciem. „Kochany gruchot...”

   - Kochany gruchot – usłyszałam znajomy głos i w głowie ujrzałam kobietę delikatnie głaszczącą ukochane auto zmarłego męża. – Kolejny raz daliśmy radę.

   Trzaśnięcie drzwi i ciężkie kroki, które nieubłaganie zbliżały się do mnie... A ja wciąż nie mogłam się ruszyć. Bałam się, ale tylko jej mogłam zaufać. Drugi raz mnie nie zawiedzie. „Jesteś pewna?” pytałam samą siebie. „Już niczego nie jestem pewna...” Stłumione stukanie uświadomiło mi, że kobieta wchodzi na ganek. „Ostatnia szansa...”

   - Pani T.? – odezwałam się tak głośno jak tylko mogłam, co wcale nie było łatwe, gdy zagryza się wargi z całych sił, by nie krzyczeć z bólu... Postać nade mną zatrzymała się.

   - Halo? Jest tu ktoś? – wyłapałam zdenerwowanie w jej głosie. – Kate? – wyszeptała. – Dziecko, to ty?

   Wyczołgałam się powoli ze swojej kryjówki... Każdy ruch sprawiał, że chciałam umrzeć. Czułam jakby coś rozrywało mnie na kawałki. Próbowałam wstać, ale było to ponad moje siły. Klęczałam w błocie, a deszcz obmywał moje rany...

   - Pani T... – jęknęłam.

   - Boże przenajświętszy... – usłyszałam, że zbiega ze schodów i kieruje się w moją stronę. „To tylko ona” powtarzałam sobie w głowie, ale i tak moje ciało szarpnęło się do tyłu, by uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z kobietą. I kolejna błyskawica przeszyła mój mózg paraliżując mnie. – Dziecko, co...

   - Musi mnie pani gdzieś zawieść – wyszeptałam. Czułam, że już długo nie dam rady... Okropny ból sprawiał, że miałam tylko ochotę zwinąć się na ziemi i odpłynąć w błogą nieświadomość.

   - Tak – usłyszałam. – Oczywiście. Do szpitala...

   - Nie – przerwałam jej szybko. – Proszę, tym razem musi mi pani pomóc stąd uciec – błagałam.

   - Ale... Lekarz... Krew... Dziecko... – każde jej kolejne słowo brzmiało słabiej. Tak jakby powoli dochodziło do niej, co powiedziałam. Jakby zaczynała rozumieć, co się stało... Słyszałam jak głośno łapała oddech próbując się uspokoić. Milczałam, czekając na decyzję, od której zależy moje życie. – Dobrze...

   I wtedy... ból ze mną wygrał...

   Nie wiem, co sprawiło, że się obudziłem. Może było to trzęsące się ciało dziewczyny, która spała w moich ramionach, a może jej ciche łkanie, które rozrywało mi serce na strzępy. „Boże! Nie znowu...”

   - Kate, skarbie... – pogładziłem ją po policzku ścierając łzy. – Już wszystko dobrze, maleńka. Jestem tu. Już dobrze... – objąłem ją mocniej ramieniem przyciskając do mojego ciała. – To tylko zły sen...

   -  Lou... – usłyszałem cichy szept. Uniosłem jej twarz i ujrzałem parę brązowych oczu wypełnionych łzami. „Wpatrywały”  się we mnie przerażone. – Przepraszam...

   - Ciii... – starłem kolejne słone krople. – Nie przepraszaj. Nic się nie stało. To tylko zły sen... Chodź tu do mnie – usiadłem opierając się o zagłówek i sadzając ją sobie na kolanach. – Jestem tu z tobą. Już wszystko dobrze... – Kate oparła mi głowę na ramieniu i już po chwili jej gorący oddech owiewał mi szyję. Kołysałem ją jak małe dziecko i powoli się uspokajała... – Powiesz mi co ci się śniło?

   Nie wiem dlaczego zadałem to pytanie. Nie spodziewałem się, że się odezwie. Nigdy tego nie robiła. Pozwalała się tulić w ramionach. Usypiała przy mnie, ale nigdy nie mówiła o tym, co się jej stało. Zresztą nigdy wcześniej nie pytałem... Po tym, co udało mi się dowiedzieć od Alex, po prostu balem się poruszyć ten temat. Nie chciałem, by uciekła... Tuliłem ją do siebie zastanawiając się, czy ten koszmar mógł być spowodowany wieczorną rozmową. „Aż tak bała się stąd wyjść?” Powoli się uspokajała. Oddychała miarowo. Tylko czekałem na moment, w którym ponownie uśnie. I wtedy moje serce na jeden przerażający moment przestało bić...

   - Moja ucieczka... – wyszeptała splatając palce z moimi i ściskając je lekko.

   Nie spodziewałem się, że coś powie. Te dwa słowa odbijały się echem w mojej głowie. „Moja ucieczka...” Nie wyjazd, nie podróż... Ucieczka. Tak bardzo chciałbym wiedzieć... I wtedy kolejny raz sprawiła, że zamarłem. Cichym, drżącym głosem zaczęła opowiadać, a ja bałem się nawet oddychać... Zdałem sobie sprawę, że właśnie odsłania przede mną kawałek tajemnicy. Chłonąłem każde słowo. Miałem wrażenie, że wszystko wypala mi się już na stałe w mojej głowie. Słuchałem przerażającej historii przepełnionej bólem, którego nie potrafiłem sobie nawet wyobrazić. Patrzyłem przed siebie nic nie widzącymi oczyma. Byłem daleko stąd...

   Stałem w strugach deszczu obok klęczącej dziewczyny, która błagała o pomoc. Siedziałem skulony pod drewnianymi schodami i przerażenie wręcz rozrywało mi płuca. Czułem jej strach. Widziałem podarte ubranie i krew wsiąkającą w ziemię... Poznałem jej plan, który wydawał się wręcz nieprzyzwoicie prosty, ale nie dla niej... Czułem niepewność, strach, zwątpienie... Czy tym razem może zaufać starszej kobiecie? Modliłem się, by ten gruchot dowiózł je na miejsce. Leżałem razem z nią na tylnym siedzeniu owinięty w stare koce i cierpiałem przy każdym ruchu... Czułem każdą nierówność asfaltu. Każde szarpnięcie sprawiało, że razem z nią modliłem się o śmierć... A potem przepraszałem i błagałem, by się udało dojechać do celu. Wszystko mi się pomieszało. Robiłem co tylko mogłem, by nie zasnąć. Jednak gdy ból powoli odbierał mi świadomość prosiłem Boga, by móc się obudzić. I wciąż nie byłem pewien, czy mogę zaufać tej kobiecie, która jeszcze nie tak dawno wiele dla mnie znaczyła...

   A potem umierałem z każdym kolejnym krokiem, gdy moje stopy zapadały się w błocie, a ja uparcie parłem przed siebie. Jedna dłoń nie odrywała się ani na moment od drewnianej powierzchni... Musiałem dojść do końca. Nie ważne, ile to zajmie... Nic się nie liczy z wyjątkiem kolejnego kroku. Na mecie czeka pomoc. I jedyna osoba, której ufałem bezapelacyjnie. Alex...

   Upadałem zdzierając kolana do krwi, ale to było nic... Drzazgi wbijały się w moją dłoń, ale nie mogłem oderwać jej od drewnianej powierzchni. To przecież nic... Deszcz chłodził moje ciało zdecydowanie za bardzo. Ale to nic. Wiatr sprawiał, że nie mogłem oddychać. Ale to nic... Głód skręcał mój żołądek, ale przecież to nic. Nic nie jest ważne. Liczy się tylko kolejny krok...

   I nagle drewniana podpora skończyła się zaskakując mnie tym tak bardzo, że zamiast kolejnego kroku zaryłem twarzą w błoto. Odwróciłem się na plecy, a moje ciało przeszyła kolejna błyskawica bólu sprawiając, że z trudem udało mi się wywalczyć kolejny oddech... Szczęście, że dotarłem mieszało się z przerażeniem, że to jeszcze przecież nie koniec.

   - Znałam tam każdy kąt – uśmiechnęła się smutno. – Alex opowiedziała mi wszystko o swoich zwariowanych sąsiadach. Włóczyłam się z nią godzinami po okolicy poznając wszystkie interesujące miejsca. Zresztą co innego można tam robić? Czasami myślę, że to właśnie z nudy ona tak często maluje te okiennice – ścisnęła moje palce trochę mocniej. – Gdy zrobiło się ciemno i wszystko ucichło... Cóż... Jakoś udało mi się dojść do domu. I gdy przeciskałam się przez okno w łazience chyba pierwszy raz w życiu cieszyłam się, że jestem taka mala. Gdy runęłam na podłogę, ostatnie co pamiętam zanim straciłam przytomność, to myśl, że się udało...

   Poczułem jej ciepłą dłoń na policzku, a po chwili drugą. Kciukami ścierała łzy z mojej twarzy. Jej palce delikatnie przesuwały się po mokrej skórze.

   - Ja... – chciałem coś powiedzieć, ale głos uwiązł mi w gardle. Jedyne co osiągnąłem to cichy szloch...

   - Nie chcę byś nade mną płakał, Lou – powiedziała cicho zbliżając swoją twarz do mojej. – Dzięki tobie znów mam ochotę budzić się rano... Nie mogę przestać się uśmiechać, gdy tylko o tobie pomyślę i nie chcę przestać – uśmiechnęła się. – Chcę poznać twój świat, choć tak bardzo mnie on przeraża. Chcę robić z tobą to wszystko, co sprawia, że pewnie właśnie znowu się zaczerwieniłam... – cudowny rumieniec pojawił się na jej policzkach. – Chcę byś mnie nauczył tego wszystkiego czego jeszcze nie umiem – musnęła moje usta swoimi. – Chcę cię kochać Lou i chcę byś ty kochał mnie. Proszę, nie płacz nade mną...

   - Kocham cię – wyszeptałem gwałtownie wciągając powietrze. Próbowałem się uspokoić. – Alex mówiła, że nigdy o tym nie opowiadałaś... – szepnąłem. – Dlaczego teraz?

   - Bo czułam, że powinnam... – delikatnie obrysowała kciukiem moją dolną wargę. – Bo chciałam...

   - Dziękuję ci skarbie – powiedziałem całując ją w czoło i biorąc kolejny głęboki oddech. A potem jeszcze jeden. Musiałem się uspokoić. – Czy jest jeszcze coś czego chcesz w tym momencie?

   - Tak... Zdecydowanie chcę do łazienki – uśmiechnęła się uwalniając z moich objęć i po chwili zniknęła za drzwiami, dając mi chwilę na uporanie się myślami szalejącymi w głowie.

   Wciąż nie mogłem uwierzyć, że oto znalazłem się w posiadaniu kolejnego elementu układanki. „Muszę o tym powiedzieć reszcie. Alex, przede wszystkim.” Słyszałem szum wody. Otarłem łzy i spojrzałem na łóżko Harry’ego. „Znów go nie ma? To zaczyna się robić regułą...” Chciałem sięgnąć po telefon, by sprawdzić, która godzina, ale w wykonaniu tego przeszkodziło mi pojawienie się Kate. Stała niepewnie w drzwiach łazienki i uśmiechała się do mnie. Teraz mój ruch...

   - To może przyjdziesz tu do mnie i powtórzysz mi to wszystko, czego chcesz... – uśmiechnąłem się. – Zwłaszcza tą część o czerwienieniu się...

   - Tyle gadałam, a ty wyłapałeś tylko to? – zaśmiała się, ale podeszła do mnie.

   - Zawsze miałem niebywałą zdolność do wyłapywania istotnych rzeczy – chwyciłem ją za rękę i wciągnąłem sobie na kolana. – Istotnych dla mnie...

   - Hmmm... – zaczerwieniła się. – Mi tam się podobała ta część o nauce nowych rzeczy...

   - Wiesz, że bardzo chciałem być nauczycielem? – zaśmiałem się. – A co powiesz na połączenie czegoś nowego z czymś po czym zdecydowanie się zarumienisz...

   - Powiem, że jeśli ci się uda to połączyć, to byłbyś naprawdę dobrym nauczycielem – uśmiechnęła się łobuzersko. Zauważyłem wesoły błysk w jej oczach chwilę przed tym jak jej wargi dotknęły moich...

   W powietrzu czuć było strach... „O ile to w ogóle możliwe” pomyślałam. Wszyscy byli zdenerwowani, ale każdy udawał, że jest inaczej. „Z marnym skutkiem.” Co chwile było słychać jak komuś coś wypada z rąk. Nerwowe rozmowy o niczym prowadzone na siłę i przerywane dziwną ciszą. A wszystko to starannie przykryte uśmiechem. Sztuczna wesołość...

   Siedziałam swojemu chłopakowi na kolanach... „Wciąż nie mogę uwierzyć, że tym dla mnie jest...” Uśmiechnęłam się do swoich myśli. Siedziałam na jego kolanach i trzęsłam się...

   - Lou, przestań się tak trząść ze strachu – wtuliłam się w jego ciepłe ramiona. – Będzie dobrze...

   - Czy to przypadkiem nie powinna być jego kwestia? – powiedział Mark opadając na fotel.

   - Przepraszam skarbie – poczułam gorące wargi na skroni. – Trochę się denerwuję...

   - Trochę – parsknął Harry. – Nie wiem czy to jest trochę...

   - Dajcie spokój – uśmiechnęłam się. – Czy to nie ja powinnam łamać palce ze zdenerwowania, cierpieć na brak apetytu, trząść się ze strachu i wyrywać włosy z głowy, próbując się uspokoić?

   - Dodaj jeszcze, że nie spędziłaś obowiązkowej godziny na szykowaniu się i będziemy mieli wszystkie ich dolegliwości – zaśmiał się Mark.

   - Wcale nie szykuję się godzinę – wtrącił Zayn obrażonym tonem tym samym przyznając się do tego, że to o nim mowa.

   - Nie, wcale – Niall znów bawił się moimi sznurówkami. – Tylko dwie.

   - Li, ty naprawdę zaraz sobie połamiesz te palce – posłałam mu uspokajający uśmiech. – Aż mnie bolą moje od tego strzelania.

   - Przepraszam, ale tak jakoś... – dźwięk telefonu przerwał mu wypowiedź. – Hej, Paul – „To już! O matko! Nie dam rady! Nie mogę! Boże...” zaczęłam panikować – Dobrze. Zaraz będziemy – wziął głęboki wdech. – Czeka na nas na dole przy windach. Mówi, że nie ma dużo osób przed hotelem.

   Wszyscy zaczęli się zbierać do wyjścia. Tylko ja wciąż tkwiłam w miejscu bojąc się ruszyć. Ja i Louis. „Nie potrafię! Wczoraj to wydawało się łatwiejsze...”

   - Kochanie... – usłyszałam jego głos drżący z niepewności. – Powinniśmy już iść... Jeżeli nie chcesz, to...

   - Chcę – wyszeptałam przerywając mu zanim powie te kuszące słowa. – Po prostu się boję... – próbowałam się uśmiechnąć, ale tym razem chyba mi się nie udało nikogo nabrać. Wzięłam głęboki wdech... – To chodźmy... – wyswobodziłam się z bezpiecznych ramion i stanęłam obok niego.

   - Będzie dobrze – Lou powtórzył moje wcześniejsze słowa po czym zamknął w silnym uścisku. – Gotowa? – kiwnęłam głową biorąc kolejny uspokajający oddech.

   - Nie zapomnij torby... – odezwał się Mark. Sięgnęłam po nią wpadając na Louisa. „To tyle jeśli chodzi o pozory... Jestem kłębkiem nerwów skoro zaczynam wpadać na ludzi.”

   - Wezmę ją, skarbie – silne palce splotły się z moimi. – A swoją drogą co ty tam masz? Na książkę to chyba trochę za lekkie...

   - Takie tam... – uśmiechnęłam się zawstydzona, a mój rumieniec chyba naprowadził go na trop.

   - Aaaa... – „Spalę się ze wstydu zanim wyjdziemy. Może to i dobrze? Nie będę musiała tego robić.” – To idziemy – ścisnął moją dłoń dodając mi odwagi.

   Nikt nic nie mówił. Jakby mieli jakiś plan, który teraz realizowali w wielkim skupieniu. Szłam obok Louisa kurczowo ściskając jego rękę. Jakimś cudem przebierałam nogami. Chłodniejszy powiew powietrza sprawił, że serce zabiło mi mocniej. Starałam się wsłuchać w dobiegające mnie dźwięki, ale jedyne co mogłam zarejestrować, to przyspieszone oddechy przyjaciół i ich nerwowe kroki na marmurowej podłodze. Nikt nie odezwał się ani słowem. „Dlaczego mam wrażenie, że nie spuszczają ze mnie wzroku, czekając aż ucieknę?” Dźwięk otwierającej się windy zabrzmiał niczym wystrzał. W małej przestrzeni mieszały się zapachy perfum tworząc ciekawą kompozycję. Wydawało mi się, że słyszę bicie serca... „Mojego? A może, to Lou...” Prawie zaczęłam się modlić, by winda się nigdy nie zatrzymała. Gwałtownie wciągnęłam powietrze...

   - Skarbie? – Moja dłoń wciąż spoczywała bezpiecznie w jego. Poruszył się i poczułam palce drugiej na swoim policzku akurat w momencie, gdy do środka wpadło chłodne powietrze informując mnie, że czas się ruszyć. – W porządku?

   - Tak – próbowałam się uśmiechnąć. „Może tym razem się uda...” – Chodźmy...

   Otoczyła mnie różnorodność dźwięków i zapachów... Różne głosy, nawet różne języki... Płacz dziecka... Zapach kwiatów... „Za dużo...” panika coraz mocniej brała mnie w swe ramiona.

   - Dzień dobry Kate – usłyszałam niski głos Paula. – Wszystko w porządku?

   - Dzień dobry – „Czy to drżące coś, to był mój głos?” Starałam się przywołać na twarz kolejny uśmiech pamiętając, że menadżer bał się, że nie dam rady... – Wszystko dobrze. Trochę się denerwuję...

   - Masz do tego prawo – powiedział. – Poradzisz sobie. I muszę dodać, że ślicznie wyglądasz.

   Tym razem byłam pewna, że wraz z rumieńcem pojawił się pierwszy szczery uśmiech. Musiałam wyglądać co najmniej ciekawie w za dużej kurtce Louisa z podwiniętymi prawie do łokci rękawami.

   - Dziękuję – poczułam delikatne ciągnięcie i znów moje ciało robiło zupełnie coś innego niż chciał mózg. Ściskałam dłoń mojego chłopaka idąc tak blisko niego, jak to tylko możliwe. Wiedziałam, że Mark jest z drugiej strony. Czułam jego obecność. Gdybym tylko wyciągnęła lewą rękę mogłabym go dotknąć. „Nic się nie stanie. Dam radę” przekonywałam samą siebie. Gdzie jest ta odważniejsza część mojej osoby, kiedy jest mi potrzebna? Powietrze przesycone wilgocią... „Pada...”

   - Jestem przy tobie skarbie – Lou próbował mnie uspokoić. – Zejdziemy kilka schodków w dół i dosłownie dwa metry dalej stoi samochód. Mark jest z nami... Oddychaj, proszę cię...

   Dopiero, gdy to powiedział zdałam sobie sprawę, że wstrzymywałam oddech. Nabrałam w płuca chłodnego powietrza. Kiwnęłam kilka razy głową dając znak, że jestem gotowa. I wtedy poczułam zimny podmuch i zalała mnie kakofonia krzyków. „Boże, na to nie można się przygotować...” panikowałam i wtulałam się jeszcze bardziej w Louisa.

   - Harry! Niall! Harryyyy! Kocham cię, Zayn! Louuuu! Liam! Kochamy was! Lou! – głosy dziewczyn zagłuszały mi wszystko inne. „Jak mogłam być taka naiwna i wierzyć, że to się uda...” Naprawdę nie wiem jakim cudem przebierałam nogami. W głowie miałam tylko jedną myśl. „Uciekać...”

   - Pięć schodków – gorący oddech Louisa owionął mi ucho. Poczułam, że ścisnął mocniej moją dłoń. – Wspaniale ci idzie kochanie. Już prawie jesteśmy... – uczepiłam się jego głosu jak tratwy ratunkowej. „Proszę, mów do mnie...” błagałam w myślach. Działało. – Dosłownie trzy kroki i wsiadamy do samochodu... Jesteśmy. Uwaga na głowę... – przyjemne ciepło mieszało się z wilgotnym powietrzem. Dało się wyczuć delikatny cytrynowy aromat. Moja dłoń natrafiła na skórzane siedzenie. – Chodź do mnie maleńka – Lou posadził mnie na swoich kolanach i od razu zamknął w gorących objęciach. Wtuliłam się w niego opierając głowę na ramieniu nosem muskając jego szyję. „Ten zapach...” Wdychałam powietrze zmieszane z jego perfumami i próbowałam zapanować nad swoimi nerwami. Starałam się wsłuchać w bicie jego serca, ale wciąż rozpraszały mnie krzyki fanów... – Cudownie sobie poradziłaś. Już jesteśmy w aucie i nikt z zewnątrz nas nie widzi. Mark blokuje wejście... Szyby są przyciemniane... Zaraz pojedziemy. Powiedz coś do mnie Kate, proszę... Cokolwiek...

   - Ładnie pachniesz – wyszeptałam nie ruszając się ani o milimetr.

   - Co? – chyba się zdziwił. Po chwili moich uszu dobiegł cichy śmiech. – Ładnie pachnę? Naprawdę tak myślisz? – pokiwałam głową kolejny raz zaciągając się jego zapachem. – A powiesz mi coś jeszcze? I nie kolejny komplement, ale na przykład jak się czujesz...

   - Jestem przerażona... – powiedziałam cicho i wsunęłam lodowate dłonie między jego plecy, a oparcie fotela.  – Gdzie... – wciągnęłam nerwowo powietrze, gdy ktoś zapukał w szybę.

   - Spokojnie... – Lou obejmował mnie ramionami kreśląc jakieś tajemnicze znaki na moich plecach. – O co chciałaś zapytać?

   - Gdzie reszta? – wyszeptałam trzęsąc się ze strachu.

   - Odciągali od nas uwagę – zaśmiał się. – Porobią sobie kilka zdjęć z dziewczynami, rozdadzą parę autografów i zaraz przyjdą. Właściwie, to już powoli idą...

   - Wszystko dobrze? – usłyszałam głos Zayna i samochód lekko się zakołysał, gdy wszedł do środka. Usiadł za nami. Czułam, że Louis zamiast odpowiedzieć, po prostu pokiwał mu głową. – Trochę zmokłem...

   - No wsiadaj w końcu – Liam najwyraźniej kogoś pospieszał. – Harry, zbieramy się...

   Znów trochę zatrzęsło i chłopcy wpakowali się bez słowa do środka. Ktoś zasunął drzwi. Po chwili dało się słyszeć zatrzaskiwanie przednich. Silnik zamruczał cicho. Nikt się nie odzywał, ale miałam wrażenie, że przesyłają sobie wiele mówiące spojrzenia nad moją głową.

   - Alex była zerknąć jak sobie radzisz – odezwał się w końcu Harry. – Stała w drzwiach dopóki ktoś tam jej nie pogonił...

   - Naprawdę? – uniosłam twarz w stronę skąd dochodził jego głos. „Jak duży jest ten samochód?”

   - Przysłała wiadomość, że mam ci życzyć powodzenia i przekazać, że trzyma kciuki. A, no i wpadnie po pracy...

   - Super – ucieszył się Niall. – Zrobimy coś dobrego?

   - A podobno nie masz dzisiaj apetytu... – zaśmiał się Mark.

   - Wieczorem będę już miał.

   Chłopcy ponabijali się chwilę z Nialla i wydawać by się mogło, że już jest mniej nerwowo. Prawda jednak była taka, że nie był to ich najszczerszy śmiech... Nie wiem jak długo jechaliśmy. Nie pamiętam rozmów, które się toczyły dookoła mnie. Jedyne co pamiętam, to bicie serca Louisa i jego zapach... A potem znów otoczyły mnie krzyki i piski fanów... „O Boże! A ja naiwnie myślałam, że wtedy było głośno...”