40

   Naprawdę byłem pod wrażeniem tego, że Kate jeszcze nie uciekła. Nie zdziwiłbym się bardzo, gdyby poddała się w momencie, gdy rozległy się krzyki przed hotelem. A tymczasem ona wciąż tu jest. „I wciąż cię zadziwia...” Prawda. Wiedziałem, że się boi. Mogłem wręcz poczuć jej strach... Cały czas wbijała palce w moje plecy i wciąż nie rozluźniła się ani na sekundę. Zastanawiałem się jak długo da radę napinać tak mięśnie. „Ale przynajmniej już się nie trzęsie z przerażenia...”

   Ledwo ta myśl zdążyła pojawić się w mojej głowie, gdy Mark dał mi znak, że dojechaliśmy i po minucie rozległy się ogłuszające piski i nawoływania. Poczułem jak Kate zacisnęła pięści na mojej kurtce i wręcz usłyszałem jak gwałtownie nabrała powietrza. I tyle. Zastygła z przerażenia na kilka sekund, by zaraz zacząć się trząść jak galareta...

   - Oddychaj kochanie... – szeptałem jej do ucha jakieś uspokajające słowa, ale jedyne co się zmieniło, to siła z jaką przyciskała się do mnie. Zdecydowanie dużo nie brakowało, by połamała mi kości... – Wiem, że jest strasznie głośno skarbie, ale jak tylko wejdziemy do środka będzie dużo ciszej. Podjedziemy pod same drzwi...

   - Budynek jest ogrodzony płotem – odezwał się Liam swoim uspokajającym głosem. – Żadna fanka się za niego nie przedostanie. Mamy tu próby już prawie miesiąc i nigdy nic takiego się nie stało.

   Samochód zwolnił zbliżając się do bramy wjazdowej. Naprawdę miałem nadzieję, że dzisiaj wszystko pójdzie idealnie. Nikt się nie przeciśnie ochronie i wieczorem będziemy mogli zaliczyć ten dzień do udanych. „Boże... Błagam...” Póki co nie czułem, by słowa przyjaciela jakoś ją uspokoiły. Chwilę później zatrzymaliśmy się przed wejściem. Silnik zgasł, ale nikt się nie ruszał.

   - To my wyjdziemy pierwsi i pójdziemy odwrócić od was uwagę naszą boskością – jak zwykle próbował żartować Harry. – Wy w tym czasie...

   - Dadzą sobie radę – przerwał mu Niall. – Wiem, że potrafisz Katy – pogłaskał ją po ramieniu. – Spotkamy się w środku.

   Wyskoczyli z samochodu, a hałas tylko się nasilił. Mark stał w drzwiach i spoglądał na mnie wymownie. Minę miał nieciekawą. Zauważyłem, że kierowca obserwuje nas w lusterku z troską w oczach. „Czy jemu też Paul już zrobił odprawę?”

   - Kate, skarbie... – zacząłem cicho. Wciąż gładziłem ją uspokajająco po plecach i nadal nie działało, bo w dalszym ciągu miażdżyła mi żebra. – Możemy tu chwilę posiedzieć, ale w środku będzie ciszej i cieplej... To tylko kilka metrów. Mark jest z nami. Mogę cię nawet zanieść jeśli chcesz... – „Może to nawet nie taki zły pomysł...” Próbowałem dojrzeć jej twarz, ale wciąż uparcie chowała ją przy mojej szyi. – Dasz radę kochanie. Popatrz, ile już zrobiłaś... Czego dokonałaś... Jesteś niesamowita. A ja jestem najbardziej dumnym facetem na świecie, że mam taką niesamowitą dziewczynę... – Spojrzałem na Marka, który powoli zamieniał się w zmokłą kurę. „Przecież nie mogę...” próbowałem powstrzymać się przed powiedzeniem tego, co właśnie przyszło mi do głowy... – Strasznie się rozpadało, słyszysz? Jeszcze chwilę, to Zaynowi cały żel spłynie z włosów... – rzuciłem to żartem nie wierząc, że tak nisko upadłem, by grać na jej uczuciach do nas. Zwłaszcza, że przyjaciel zapobiegawczo założył dziś czapkę. Ale w końcu dało się zauważyć jakąś reakcję. Mimo iż wciąż trzęsła się ze strachu, czułem jak rozluźnia swój uścisk. „Jeszcze trochę...” – To co, maleńka? Damy radę. Będę cały czas obok ciebie, a Mark przyklei się z drugiej strony...

   - Lou... – usłyszałem jej szept. – Ja chyba nie mogę...

   - Skarbie... – głaskałem ją po włosach.

   - Nie mogę się ruszyć... – powiedziała cicho wciągając ze świstem powietrze. – Pomóż mi, proszę...

   - Dobrze kochanie – wsunąłem rękę pod jej kolana. – Powoli wysiądziemy i dopiero wtedy cię postawię. Może tak być? – pokiwała nieznacznie głową. – To idziemy.

   Nie wyglądało to pewnie najzgrabniej, ale po chwili poczułem na swojej twarzy pierwsze krople deszczu. Postawiłem Kate na ziemi. Wciąż obejmowała mnie ramionami i trzęsła się niemiłosiernie. Przytuliłem ją do siebie rozglądając się dookoła. Paul obserwował nas uważnie przez szklane drzwi. Jego mina nie mówiła mi nic. Chłopcy wciąż rozmawiali z fanami co chwilę zerkając w naszą stronę. Niall uśmiechnął się do mnie szeroko pokazując kciuk w górę. „Jest dobrze...”

   - Chodź skarbie – odezwałem się w końcu i objąłem ją ramieniem. – Kilka kroków i będziemy w środku. Paul już tam na nas czeka.

   Nie powiedziała nic, ale i nie oczekiwałem, że się odezwie. Najważniejsze, że dała się prowadzić. Menadżer już otwierał nam drzwi. Nie spuszczał wzroku z Kate. I wciąż nic nie mogłem wyczytać z jego twarzy.

   - Idźcie usiąść na sali – odezwał się po chwili. – Pójdę zgarnąć chłopaków i zaraz do was dołączymy. Josh zajął wam miejsca.

   Ledwo skończył mówić, wyszedł na deszcz. Skierowaliśmy się w stronę miejsca prób. Przed drzwiami przystanąłem i zamknąłem ją w niedźwiedzim uścisku.

   - Będzie dobrze kochanie – powiedziałem cicho unosząc jej brodę. – Wiem, że sobie poradzisz – złożyłem delikatny pocałunek na jej drżących ustach. Były przeraźliwie lodowate. – Ze wszystkim do tej pory sobie dałaś radę. Teraz też tak będzie. Jestem z tobą – splotłem nasze palce razem i ścisnąłem delikatnie. Odetchnęła głęboko i pokiwała głową. „Raczej nie będzie rozmowna...” pomyślałem. „A czego innego się spodziewałeś kretynie...” – To idziemy...

   Mark otworzył drzwi i mogłem usłyszeć szumy rozmów i wesołe nawoływania, a nawet wybuchy śmiechu. Gdy weszliśmy, wszystko ucichło jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Wiedziałem, że Paul miał ze wszystkimi porozmawiać i z tego jak wiele par oczu wpatrywało się w moją dziewczynę, mogłem być pewien, że dobrze im wszystko wyjaśnił.

   - Kate! Lou! Tutaj! – Josh machał do nas uśmiechając się. – Zajęliśmy wam miejsca w sektorze dla VIP-ów.

   - Słyszysz skarbie? – ściskałem jej dłoń kolejny raz zastanawiając się, skąd ona ma tyle siły. Kiwałem mijanym ludziom na powitanie kierując się w stronę przyjaciół. – Cześć chłopaki.

   - Cześć, Kate – w porównaniu z poprzednim spotkaniem Sandy wyglądał o niebo lepiej. – Jak tam?

   - Hej... – cichy szept wydobył się z tych boskich warg, ale to i tak więcej niż się spodziewałem. Gdy dołączył do tego jeszcze delikatny uśmiech miałem ochotę skakać z radości.

   Usiedliśmy po środku, zostawiając miejsca po bokach dla pozostałych. Mark usiadł obok Kate, ale zauważyłem, że starał się jej nie dotykać.

   - Chcesz wiedzieć co znaczy sektor dla VIP-ów? – zapytałem szepcząc jej do ucha. Pokiwała głową wciąż łamiąc mi palce. – To znaczy, że siedzimy na tyle blisko, że możemy zostać opluci, jeśli Paul się za bardzo wczuje. Ewentualnie możemy też czymś oberwać, gdy się zdenerwuje – próbowałem ją rozśmieszyć. – Tak naprawdę nikt nie chce tu siedzieć...
   - A ja myślałem, że to znaczy wariaci i popaprańcy - wtrącił Josh. - Ewentualnie weź i przestań, wypluj i powiedz...
   - Albo weź i przeleć - zaśmiał się Dan, a reszta parsknęła znacząco.
   - Dobre - przyznał Josh. - A co powiesz na wibratory i penisy?
   - Matko Boska, z kim ja się zadaję? - jęknąłem. - Lepiej już nic nie mówcie...
   - Lepiej brzmi wibrujące penisy - stwierdził Sandy.
   - A gdzie masz to „I” ze środka? - wtrącił się Mark.
   Obserwowałem jak z każdym wypowiedzianym przez nich słowem rumieniec na policzkach Kate się powiększał.
   - Dobra, starczy już tego dobrego - posłałem im wymowne spojrzenie. - Jak dzieci w...

   - Cześć wszystkim! Tęskniliście? Nie widzieliśmy się aż od wczoraj – Niall darł się już od drzwi przerywając naszą jakże inteligentną wymianę zdań. – Też was kocham! Wszystko dobrze Katy? – dodał stając obok. Za odpowiedź musiało mu starczyć lekkie skinięcie. – Mark, przesuń się o jedno miejsce. Chcę siedzieć obok mojej siostrzyczki – usiadł na zwolnionym przez ochroniarza miejscu i od razu sięgnął po dłoń Kate zamykając ją w swojej. – Połam trochę moje palce, bo Louisa już zrobiły się fioletowe – ledwo to powiedział dziewczyna zabrała swoją rękę szybkim ruchem.

   - Przepraszam... – szepnęła rumieniąc się i posyłając mi przepraszający uśmiech.

   - Nic się nie stało – zapewniłem sięgając po jej dłoń, ale tym razem przezornie już nie splotłem naszych palców. – Nie wiesz, że on lubi przesadzać? Gdzie zgubiliście Paula? – zapytałem Harry’ego, który usiadł obok mnie.

   - A jak myślisz? Wisi na telefonie – powiedział prawie kładąc się na fotelu. Oparł głowę o moje ramię i zaczął bawić się telefonem. Wyglądało na to, że z kimś zawzięcie pisze – Pewnie trochę to potrwa... O czym rozmawialiście? - zapytał po chwili.
   - Próbowaliśmy wyjaśnić Kate dlaczego nikt nie chce siedzieć na miejscach vipowskich - zaśmiał się Josh.
   - Ale nie wymyślili nic interesującego - dodałem szybko. - Więc może już o tym nie mówmy.
   - VIP? - zamyślił się Harry. - Ja zaraz coś wymyślę... - porobił kilka dziwnych min, które bardziej wyglądały na oznaki zatwardzenia niż zamyślenia i uśmiechnął się od ucha do ucha. - Mam!
   - Już się boję... - jęknąłem i zauważyłem delikatny uśmiech u Kate.
   - Dajesz... - dopingował go Sandy.
   - Virgins Idiots Players - wyszczerzył zęby w głupim uśmiechu. - Pasuje jak ulał. Weźmiemy Nialla jako dziewicę, Zayn sam ostatnio się przyznał, że jest idiotą, a...
   - A z ciebie zrobimy gracza - przerwał mu obrażony blondyn. - I sam jesteś dziewicą idioto...
   - Chyba prawiczkiem... - odezwał się cicho Sandy, ale raczej nikt go nie słuchał.
   - Jak może być i dziewicą i graczem? - dziwił się Josh.
   - Czy możecie skończyć tą jakże inteligentną rozmowę? - odezwał się Zayn zerkając z troską na dziewczynę. „Przynajmniej jeden mądry...” odetchnąłem z ulgą, gdy umilkli pod jego spojrzeniem.

   Siedziałem jak na szpilkach w duchu modląc się, by wszystko się udało. Ciało Kate było napięte do granic możliwości. „Jak to możliwe?” Niall cały czas gadał jej jakieś pierdoły, a jedyną reakcją był ledwie zauważalny uśmiech. „Dobre i to” próbowałem się pocieszać. Dookoła znów prowadzono normalne rozmowy. Jedyna zauważalna różnica polegała na tym, że wszyscy zerkali w naszą stronę z zaciekawieniem i wcale tego nie kryli.

   Wszedł Paul i nagle wszystko ucichło. Zebranie jakich wiele. Niby ostatnie przed trasą, ale prawda jest taka, że pewnie wiele będzie tych ostatnich... Paul i kilka osób z zarządu zadawali pytania i oczekiwali konkretnych odpowiedzi od konkretnych osób. Tak to zawsze wyglądało. Jak jedno wielkie sprawozdanie. Światła, muzyka, głośniki, stroje, makijaż, ochrona, kierowcy, osoby od konstrukcji, elektrycy... Dziesiątki osób i każdy za coś odpowiadał. Tak naprawdę my byliśmy tu najmniej potrzebni...

   Nagle pytanie Paula skierowane do nagłośnieniowca przerwał głos Harry’ego śpiewający odrobinę zmieniony tekst piosenki „Sexy and I know it”:

„I’m sexy and I know it

You know who’s calling

I’m sexy and you know it

So just say hello you know who’s calling...”

   Dźwięk wydobywał się o dziwo nie z ust przyjaciela, a z drugiej strony. Zauważyłem, że Kate zarumieniła się zawstydzona i próbowała wyjąć komórkę z kieszeni. Oczy wszystkich spoczęły na dziewczynie. Nagle tą dziwną cisze przerwał głośny śmiech Nialla, któremu po chwili zawtórował Harry. Minutę później śmiali się wszyscy łącznie z Paulem i... Kate. Spojrzałem na przyjaciela, który wciąż nie zakończył połączenia.

   - Ładny dzwonek ci ustawiłem w telefonie Mała? – powiedział wciąż nie przestając się śmiać. – Sami powiedzcie... Jestem genialny.

   - Jesteś idiotą – trzepnąłem go w ramię i wyrwałem z dłoni komórkę kończąc połączenie.

   - Ale genialnym idiotą – przyznał Niall. Śmiał się tak mocno, że aż cały się trząsł. Teraz już nie wiedziałem, czy Kate telepie się ze strachu, czy może przez niego. – Musze zmienić swój dzwonek w twojej komórce Katy - wysapał.

   - I tak mnie nie przebijesz – Harry był z siebie wyjątkowo zadowolony. – Przepraszam, ale po prostu nie mogłem się powstrzymać. To było silniejsze ode mnie – rozłożył ręce w geście bezradności wywołując tym kolejne salwy śmiechu.

   Kate schowała telefon i ponownie ujęła moją dłoń. Tym razem splotłem nasze palce. Pochyliłem się w jej stronę widząc, że chce coś powiedzieć.

   - Tak skarbie?

   - Jak b-bardzo Paul jest zły? – wyszeptała wciąż z delikatnym uśmiechem na ustach. – Tak w skali od jeden do dziesięciu?

   - Bardzo – odezwałem się równie cicho. – Tak bardzo, że aż się popłakał ze śmiechu. Zresztą jak połowa osób tutaj – dodałem całując ją w skroń. – Ale pięknie się zarumieniłaś – wiedziałem jaki efekt wywołają te słowa, ale nie mogłem się powstrzymać.

   Po tej małej przerwie i jak już menadżer uspokoił się na tyle by mówić, kontynuowaliśmy zebranie. Jak zwykle zajęło to trochę ponad godzinę i o dziwo nie było większych problemów. Paul był w wyśmienitym humorze, ale co ważniejsze, Kate już nie trzęsła się ze strachu. „Czyli póki co moje palce są uratowane” zaśmiałem się. Wciąż była spięta i gotowa do ucieczki w każdej chwili, ale teraz na jej ustach gościł delikatny uśmiech.

   Gdy zebranie dobiegło końca wszyscy zaczęli się rozchodzić, do swoich obowiązków. Tylko my siedzieliśmy czekając aż sala trochę opustoszeje.

   - Chłopcy – Paul stanął przed nami. – Robimy na gotowo. Kate – spojrzał na nią, a ona uniosła głowę i wbiła w niego te niesamowite „spojrzenie”. – Możesz zostać tutaj z Markiem i przysłuchiwać się piosenkom, albo możecie iść do mojego gabinetu i tam poczekać. Jak wolisz...

   - Nie chciałabym przeszkadzać... – powiedziała cicho.

   - Nie będziesz przeszkadzać – zapewniłem ją szybko. – Będzie trochę głośno, ale usłyszałabyś nasze piosenki i... – szepnąłem jej na ucho – miałbym cie na oku.

   - Chętnie tu zostanę – uśmiechnęła się nieśmiało do Paula. – Jeżeli mogę...

   - Świetnie – spojrzał na nas. – A co wy tu jeszcze robicie? Przebierać się i na scenę.

   - Kochanie, muszę iść, ale będę cały czas w tym pomieszczeniu. Jakbyś czegoś potrzebowała, mów wszystko Markowi. Dasz radę maleńka – pocałowałem te cudowne usta, które nie były już tak lodowate jak przedtem. – Kocham cię.

   - Ja ciebie też – powiedziała cicho i posłała mi przepiękny uśmiech.

   Pobiegłem za chłopakami cały czas zerkając za siebie. Mark przesiadł się na swoje wcześniejsze miejsce i mówił coś cicho do Kate. Wyglądało to jakby opisywał jej salę, bo wzrok dziewczyny podążał mniej więcej w tych samych kierunkach co jego. „Jeszcze trochę...” pomyślałem i wpadłem na Horana przewracając nas z hukiem.

   - Nic mi nie jest! – wydarłem się, choć czułem, że zaserwowałem sobie kilka nowych siniaków.

   - Mów za siebie – jęknął Niall posyłając mi groźne spojrzenie. Zaraz jednak pokazał wszystkie zęby w uśmiechu, bo dobiegł nas najcudowniejszy dźwięk pod Słońcem. – Ona się śmieje – wyszeptał. – Normalnie dla niej mógłbym wywalić się jeszcze raz...

   Skakałem po scenie jak szympans na wybiegu. Próby bez fanów są po prostu beznadziejne. „Udawajcie, że widownia jest pełna” przedrzeźniałem w myślach głos choreografa. Przecież to jest bez sensu. Po co mam biegać po całej scenie jak idiota? „To słowo mnie dzisiaj prześladuje” zaśmiałem się w duchu. Rozumiem śpiewać. I nawet z tym przebieraniem mogę się zgodzić, bo przecież trzeba wiedzieć ile to zajmie. No ale niech mi ktoś kurwa wytłumaczy po co mam podchodzić na skraj sceny i mrugać do lasek, których tam nie ma? Nosz kurwa! Ja tu nie jestem od wyobrażania sobie... „No, ewentualnie mogę sobie wyobrazić, że biegam po scenie” zaśmiałem się ze swoich pomysłów.

   Jedyna osoba, dla której moglem się starać i tak mnie nie może zobaczyć. Zerkałem na Kate z częstotliwością... „Cały czas” musiałem uczciwie przyznać sam przed sobą. Ale na usprawiedliwienie mogę dodać, że wszyscy tak robili, a Louis to już na pewno. Aż dziw bierze, że jeszcze sobie karku nie skręcił... Siedziała cały czas tam, gdzie ją zostawiliśmy i od czasu do czasu wymieniała jakieś uwagi z Markiem, albo po prostu on jej coś opisywał. Uśmiechała się. „Przeważnie” sprostowałem przypominając sobie jak zastygała za każdym razem, gdy ktoś przechodził niedaleko nich. „Ale chyba można powiedzieć, że jest dobrze... Jak na razie.”

   Zaśmiałem się na wspomnienie zachowania przyjaciela, gdy dziewczyna z ochroniarzem wstali z miejsca jak gdyby nigdy nic i skierowali się do wyjścia... Po prostu przerwał śpiewanie w pół słowa i stał jak słup wpatrując się w plecy Marka, dopóki ten nie obrócił się pokazując na migi, że idą do toalety. Lou odetchnął z ulgą i zaczął śpiewać tam gdzie przerwał jakby ostatnich trzech minut nie było. Myślałem, że Paul ducha wyzionie.

   Śpiewaliśmy kolejną piosenkę zachowując się jak banda popaprańców, gdy zauważyłem, że Lou z Lux podchodzą do Kate. Szybka wymiana zdań i dziecko trafiło na kolana dziewczyny. „To powinno być interesujące...” Kolejny utwór i obie siedziały na podłodze bawiąc się klockami. „To naprawdę może się udać” pomyślałem widząc uśmiech na tej drobnej twarzy.

   - Harry! – ryk Paula sprowadził mnie na ziemię. – Czekasz na specjalne zaproszenie?

   Rozejrzałem się dookoła. „Ups...” Chyba zostałem sam na scenie. „Czas się przebrać...”

   - Co z tobą? – odezwał się Liam zmieniając w pośpiechu portki.

   - Zagapiłem się na dziewczyny – westchnąłem próbując ściągnąć koszulę. – Jak to cholerstwo się rozpina? – warknąłem.

   - Tylko mi nie rozerwij! – krzyknęła Lou i w tej samej chwili zjawiła się przy mnie. – Co wy macie do tych ciuchów? Nagle zapomnieliście jak się samodzielnie rozebrać?

   - No wiesz... – zaczął Zayn.

   - Lepiej nie kończ jeśli ci życie miłe – przerwała mu podając mi spodnie i T-shirt. – Nie myśl, że nie widziałam tego urwanego guzika... – miał przynajmniej tyle przyzwoitości, że spuścił głowię i już się nie odezwał.

   - To trwa za długo! – wrzasnął Paul. – To nie jest przerwa, na miłość boską! Herbatkę sobie tam urządziliście, czy co? Szybciej!

   Wbiegałem na scenę kończąc zapinać spodnie. Udało mi się jeszcze wsunąć komórkę do kieszeni. Zauważyłem, że mruga powiadomienie o nowej wiadomości. „Alex...” uśmiechnąłem się. „Pewnie po dalsze sprawozdanie...”

   Nagle wpadłem na Horana, którego nie powinno być w tym miejscu. „A może to ja coś pomyliłem...” przeszło mi przez głowę i już spoglądałem ze strachem w stronę choreografa...

   - Niall! Co to ma być? – ryknął Paul. „To nie ja...” odetchnąłem z ulgą. Pomogłem się podnieść przyjacielowi, który wciąż uparcie zerkał na Kate. „Co jest?” Spojrzałem w tę samą stronę i nie mogłem się powstrzymać, by nie parsknąć śmiechem.

   - Stary, jeśli mi powiesz, że to wszystko przez paczkę żelków... – momentalnie ucichłem, gdy menadżer podszedł do sceny.

   - Coś wam się stało? – zapytał w miarę spokojnie. Pokręciłem głową i musiałem się obrócić, by znów nie wybuchnąć śmiechem. Liam posłał mi pytające spojrzenie. – Dlaczego przerwałeś Niall? – blondyn uparcie milczał. – Boli cię kolano? – usłyszałem, że zaprzeczył. – To co jest grane?

   - Co się dzieje? – Lou podszedł do mnie i zapytał szeptem.

   - A jak myślisz? – zaśmiałem się wyciągając telefon, by odczytać czekającą wiadomość.. – Zobacz co Kate ma w rękach...

   - Co? – zdziwił się, ale obrócił się by zerknąć. Próbował zatuszować śmiech kaszlnięciem. – Paul go zje żywcem...

   - Czy ktoś mi może powiedzieć, co tu się dzieje? – ryknął Paul. – Z czego się śmiejecie? To miała być próba generalna, a wy tu jakieś cyrki odprawiacie! Nudzę cię Harry? Co wy po pięć lat macie? Schowaj ten telefon, bo zaraz go stracisz! Lou, przesta... – zauważyłem, że Niall powoli przesuwa się na skraj sceny. I nie tylko my to zauważyliśmy. – A ty gdzie się wybierasz? – „Przyłapany...” śmiałem się tak, że aż łzy mi pociekły. Winowajca zarumienił się jak panienka. – Boże, co tu się dzieje? – Nagle rozdzwonił się jego telefon. Spojrzał na wyświetlacz, potem na Nialla, który unikał jego wzroku jak mógł i równie mocno starał się nie zerkać na powód swojego zachowania. Lou prawie płakał opowiadając chłopakom o co chodzi. – Zróbmy przerwę... – Paul westchnął zrezygnowany i zajął się rozmową. Zdążył jednak zarejestrować, że Niall zeskoczył ze sceny jak gazela i pobiegł do Kate, by już po chwili siedzieć obok Marka z zadowolonym uśmiechem na ustach i napychać się żelkami.

   - Mamy przesrane – powiedzieliśmy z Lou w tym samym momencie i wybuchnęliśmy śmiechem. Paul spojrzał na nas kręcąc głową.

   - Cieszmy się tą przerwą póki trwa, bo teraz dopiero się zacznie. Dadzą nam popalić – odezwał się Liam i zeskoczył ze sceny.

   - Twoja dziewczyna dzisiaj przechodzi samą siebie – powiedziałem nie spuszczając z niej wzroku. Z szerokim uśmiechem budowała wieżę z klocków, którą Lux systematycznie burzyła.

   - To prawda – odezwał się głosem przepełnionym dumą i już po chwili siedzieliśmy obok niej na podłodze...

   Prawie leżałem na fotelu czekając aż reszta będzie gotowa. Kate siedziała obok ściskając w drobnych dłoniach pasek od torby. „Znów się denerwuje...” pomyślałem odkrywczo. Zerkałem na nią spod przymkniętych powiek. „Jest taka delikatna...” Wyglądała zjawiskowo. „Jak elf...” Długie rzęsy rzucały cień na policzki. Pełne usta, które teraz przygryzała nerwowo. „Mógłbym jej dotknąć...” Zastanawiałem się jaka w dotyku jest jej skóra, jak smakują te cudowne usta... Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Prawie zszedłem na zawał, gdy Niall opadł z głośnym jękiem na fotel obok.

   - Umieram...

   - Lepiej się nie odzywaj, bo ci przypomnę komu to wszystko zawdzięczamy – warknąłem.

   - No przecież przeprosiłem – westchnął. – Nie wiem jak to się stało...

   - Ja ci powiem jak – Liam zmaterializował się nie wiadomo skąd. – Ty i twoja wielka miłość do...

   - Samochód czeka! – zawołał Paul stając w drzwiach.

   Spojrzałem na Kate, która już nie wyglądała na zdenerwowaną. Była przerażona. „Gdzie jest Louis?” rozejrzałem się z paniką w oczach, ale zaraz odetchnąłem z ulga widząc go idącego w naszą stronę z... Harrym na plecach.

   - Masz jeszcze siłę go nosić? – zapytał Niall.

   - Nie, ale powiedział, że nie zrobi nawet kroku – jęknął Lou zrzucając z siebie przyjaciela. Nie obyło się bez protestów. – Starczy tego dobrego, Hazz. Wszystko w porządku skarbie?

   - Tak – odezwał się Harry. – Ale to miło, że pytasz kochanie...

   Zauważyłem delikatny uśmiech na twarzy Kate. Może i Styles czasami walnie coś bez zastanowienia, ale trzeba mu przyznać, że wczuł się w opiekę nad tą małą i całkiem nieźle mu to wychodzi. „Zwłaszcza rozśmieszanie jej...” przyznałem w duchu. Tylko kto mi potrafi wyjaśnić to dziwne ukłucie zazdrości rozlewające się wewnątrz mnie?

   - Katy? – odezwał się Niall. – Masz może jeszcze... Tak całkiem przez przypadek... Bo może zostały... Ale jak nie masz, to spoko... Tylko tak pytam... Bo gdyby...

   - Boże, Horan nam się zawiesił! – parsknął Harry, a Kate znów uśmiechnęła się delikatnie i wyciągnęła do niego rękę, w której trzymała torbę.

   - Może coś tam jeszcze znajdziesz... – blondyn bardziej niż chętnie zajął się badaniem zawartości torebki, a sądząc po wybuchu radości, znalazł to czego szukał i obiecał zaopiekować się wszystkim troskliwie. „Bez wątpienia” zaśmiałem się widząc jak zapycha się żelkami.

   - Gotowa wrócić do hotelu? – Lou objął Kate ramieniem, a ona wtuliła się w niego kiwając głową. I wciąż wyglądała na przerażoną.

   - Lou... – zaczął Liam ostrożnie.

   - Wiem, wiem... – westchnął Louis zrezygnowany. – Idźcie, zaraz was dogonimy.

   Spojrzałem na niego zdziwiony. „Nie tak się umawialiśmy.” Ale widząc, że nikt nie protestuje posłusznie podniosłem się z miejsca i powlokłem za nimi. „Co jest grane?” zastanawiałem się kiedy zdążyli zmienić plany i dlaczego ja nic o tym nie wiem. „Może to było wtedy, kiedy rozbierałeś ją wzrokiem...” Moje sumienie czasami tak mnie wkurzało... Nie podobały mi się te zmiany. Zatrzymałem się w drzwiach i zerknąłem za siebie. Lou przytulał do siebie dziewczynę rysując jej jakieś znaki na plecach i tłumacząc coś cicho. A ona słuchała z głową opartą na jego piersi i rękoma obejmującymi go w pasie. „To mogłem być ja...” I znów poczułem to nieprzyjemnie ukłucie...

   - Zayn, idziesz? – głos Nialla wyrwał mnie z zamyślenia. Przyjaciel posłał mi zaciekawione spojrzenie. – Co jest?

   - Nic – mruknąłem wzruszając ramionami. – Myślałem, że mieliśmy inaczej to rozegrać...

   - Ale to było zanim Paul postanowił się po nas przejechać...

   - Lepiej mi nie przypominaj – westchnąłem. – Wciąż mam ochotę cię za to sprać. Podziel się – wyrwałem mu kolorową dżdżownicę z ręki.

   - Ej! To moje! – próbował protestować, ale po moim spojrzeniu chyba stwierdził, że nie warto. Przezornie schował jednak resztę słodyczy w torbie, którą miał przewieszoną przez ramię.

   Gdy tylko Liam otworzył drzwi rozległy się piski i krzyki. „Fala uderzeniowa” pomyślałem przywołując na twarz uśmiech. Jeżeli na nas to tak działało, to jak musi czuć się ona... Szczerzyłem się do aparatów, podpisywałem wszystko, co podtykano mi pod nos i odpowiadałem na pytania fanów, ale całym sobą byłem skupiony na drzwiach. Czekałem... „Jest!” Po kilku minutach pojawił się Louis z Kate. Wsiedli szybko do samochodu, ale tłum i tak zdążył go wypatrzyć. Ze wszystkich stron posypały się pytania, dlaczego Louis nie przyszedł i kim jest ta dziewczyna. Zauważyłem, że Mark opiera się o dach samochodu rozmawiając z kimś w środku. Po chwili wsiadł, a pojawił się Lou. „Ja już nic kurwa nie rozumiem...” Podszedł do nas i rzucił się w wir rozmów z fanami. Sprytnie jednak unikał mówienia o Kate. Gdy po kilkunastu, a może kilkudziesięciu minutach usłyszałem dźwięk silnika i zauważyłem, że samochód kieruje się w stronę bramy miałem wrażenie, że znalazłem się w jakimś niemym filmie, z którego nic do mnie nie docierało.

   Gdy usłyszałem warkot silnika za swoimi plecami szybko zacząłem żegnać się z fanami i pierwszy wskoczyłem do samochodu. Kate siedziała tak jak ją zostawiłem i wciąż zaciskała palce na siedzeniu.

   - Puścisz mnie Mark do mojego słoneczka? – przecisnąłem się obok niego pozwalając mu wyjść na zewnątrz i znów zasłaniać sobą wnętrze. – Cudownie sobie radzisz kochanie. Chodź do mnie – usiadłem przy niej przyciągając ją do siebie. Po chwili znów zaciskała palce na moich plecach. – Nie było chyba tak źle, co?

   Delikatne wzruszenie ramion mogło być każdą odpowiedzią... Uniosłem jej twarz ku sobie. Brązowe tęczówki były tak piękne jak zawsze... Tylko znów czaił się w nich strach... Przygryzała wargę, a we mnie zawrzało. „Opanuj się człowieku!” Złożyłem delikatny pocałunek na tych cudownych ustach...

   - Zostawić was na chwile, a wy już... – Harry wpakował się do środka popychając przed sobą Liama.

   - No już mnie nie szturchaj. Przecież wsiadłem.

   - No, ale bez pomocy się nie obyło – Hazz usiadł obok niego. – Taka z ciebie modelka? Do wieczora byś do zdjęć pozował...

   - No chyba ty – Liam nie pozostał dłużny. – To nie ja lokami zarzucałem jak jakaś blondynka...

   - Ej! – Niall postanowił chyba odezwać się w obronie wspomnianej grupy. – Co masz do blond...

   - Są głupie? – przerwał mu Zayn, ale chyba sobie przypomniał, że ktoś mu bliski ma taki kolor włosów. – To znaczy, tak mi się wydaję, że o to mu chodziło... Ale tak naprawdę nie są... Tylko wiesz... No, to przez te kawały... – zaplątał się w wyjaśnieniach. – Zresztą co ja się będę tłumaczył...

   - No właśnie nie wiem dlaczego to robisz – zaśmiałem się. – Nie martw się. Jesteśmy twoimi przyjaciółmi – dodałem. – Masz to jak w banku, że powtórzymy wszystko Perrie...

   Roześmiałem się z chłopakami, ale chyba bardziej z miny jaką zrobił Zayn niż z naszej konwersacji. Obejmowałem Kate ramionami i tak naprawdę byłem zadowolony z tego czego dziś dokonała. Przecież nikt nie spodziewał się, że będzie śmiało kroczyć obok trzymając mnie za rękę... „Ale pewnego dnia...” marzyło mi się. Moich uszu dobiegł cichy śmiech Harry’ego. Znów zawzięcie z kimś pisał.

   - Z kim mnie zdradzasz, Hazz? – nie mogłem się powstrzymać przed zapytaniem.

   - To nie zdrada – oburzył się. – Rzuciłeś mnie dla Kate, więc musiałem się jakoś pocieszyć. Znalazłem sobie inne ramiona do przytulania...

   - Takie bardziej kolorowe – zaśmiał się Liam.

   - Dokładnie – parsknął Zayn i zaczęliśmy się nabijać z Harry’ego.

   - Ale o co chodzi? – Niall jak zwykle niedoinformowany. – O kim wy mówicie?

   - Stary, to nie takie trudne jeść i myśleć jednocześnie... – zaśmiałem się. – Wiele osób tak robi.

   - Ej! Nie gadam z wami – obraził się blondyn. „Ciekawe na jak długo?” – No, ale o kogo chodzi? – dodał po chwili wywołując salwy śmiechu.

   Zauważyłem, że nawet Kate się uśmiecha i mogłem wręcz poczuć na własnej skórze, że się troszkę rozluźniła. „A ja zaraz po mistrzowsku to zepsuję...”

   - Już dojeżdżamy skarbie – odezwałem się cicho i tak jak przeczuwałem, znów mogłem poczuć jak zaciska palce na moich plecach. „Kolejne siniaki do kompletu...” – Będzie dobrze. Jeszcze chwila i będziemy u siebie.

   - Alex napisała, że będzie cię obserwować z okna, bo akurat jest w apartamencie, gdzie ma widok od frontu – odezwał się Harry nawet nie podnosząc głowy znad telefonu.

   - To z nią piszesz? – zapytał Horan wywołując u wszystkich kolejny atak śmiechu. – Z czego znów rżycie? To już pytać nie można?

   - Czasami naprawdę się zastanawiam skąd ty się wziąłeś? – mruknął Zayn.

   - Z Irlandii, ciołku.

   Po słowach Nialla nawet Kate nie mogła powstrzymać śmiechu. Choć akurat w jej przypadku było to ciche parsknięcie, po którym z powrotem schowała się w moich ramionach. Wszyscy ucichli, gdy dały się słyszeć pierwsze piski fanów. „I tyle normalności z naszej strony...” westchnąłem. Nagle rozległ się dźwięk telefonu. Popatrzyliśmy po sobie zdziwieni podczas gdy Kate próbowała wyjąć komórkę z kieszeni dżinsów. Spojrzałem na wyświetlacz.

   - To Alex, kochanie.

   Patrzyłem jak zdziwiona naciska zieloną słuchawkę i przykłada aparat do ucha. Słuchała bez słowa, a ja mogłem zarejestrować tylko jakieś niezrozumiałe szmery świadczące o tym, że przyjaciółka się nieźle rozgadała.

   Samochód zatrzymał się przed hotelem, ale nikt się nie ruszał. Wszyscy wpatrywaliśmy się w Kate próbując odczytać cokolwiek z jej twarzy. Zauważyłem, że wzięła głęboki oddech i uśmiechając się delikatnie zakończyła rozmowę i schowała komórkę do kieszeni. Odnalazła moją dłoń i splotła nasze palce. Czułem, że wciąż trzęsie się ze strachu, ale wyglądała na gotową, by wyjść. „Co takiego Alex jej powiedziała?” Spojrzałem na Harry’ego, ale on tylko wzruszył ramionami.

   - To wysiadka – odezwał się otwierając drzwi. Za nim podążyła reszta. Zauważyłem, że Mark czeka już na nas.

   - Gotowa? – ścisnąłem delikatnie jej palce. – Tak jak wcześniej, skarbie. Kilka kroków, pięć stopni i będziemy w środku – zauważyłem, że kręci głową. – Dlaczego nie? Poradzisz sobie... O co chodzi?

   - Alex powiedziała, że kilka dziewczynek na was czeka – wyszeptała. – Powinieneś iść do nich...

   - Już chłopcy do nich poszli. Nawet nie zauważą, że mnie nie ma. Chodź... – znów pokręciła głową. – Proszę cię... Bez ciebie nigdzie nie idę, a to jeszcze za wcześnie...

   - Poczekam z Markiem – powiedziała cicho uśmiechając się do mnie.

   - Naprawdę? – powiedzieć, że byłem zdziwiony, to za mało. Byłem w szoku, że ona coś takiego zaproponowała. „Ruszaj dupsko Tomlinson zanim ona zmieni zdanie. Taka okazja może się prędko nie powtórzyć.” – To wysiadamy...

   Postawa, którą mi właśnie zaprezentowała miała się nijak do tego jak czuła naprawdę. Znów prawie łamała mi palce i trzęsła się jak w gorączce, ale przywołała na twarz delikatny uśmiech i wysiadła samodzielnie z samochodu. „No, może przy nieznacznej pomocy z mojej strony...” Ale już nie musiałem jej wynosić... Rozejrzałem się dookoła. Wokół każdego z przyjaciół zgromadził się wianuszek fanek. Nie było ich wiele. Czyżby to dlatego Alex kazała jej spróbować? Zostałem zauważony i z niepokojem obserwowałem zbliżające się dwie dziewczynki.

   - Kochanie, chyba powinnaś jednak... – zacząłem nerwowo.

   - Wszystko będzie dobrze... – usłyszałem cichy szept i zastanawiałem się, czy uspokaja siebie, czy mnie.

   Prawie łamała mi palce, ale przynajmniej lewej dłoni. Ścisnąłem jej, by dodać otuchy. Stała obok mnie trzęsąc się ze strachu. Mark przesunął się dyskretnie w jej stronę. Był w pogotowiu. Kątem oka udało mi się jeszcze zauważyć, że chłopcy wymieniają między sobą zaniepokojone spojrzenia. Skupiłem się na fankach, które zatrzymały się przed nami rumieniąc się. „Boże, dzięki ci. Przynajmniej te normalne...”

   Porozmawiałem z nimi chwilkę podpisując przy okazji książki, które mi podstawiły. Cieszyłem się, że to akurat lewą dłoń Kate ściskała. Zrobiłem sobie zdjęcie z każdą z osobna i już wydawało się, że sobie pójdą...

   - To twoja dziewczyna? – zapytała najwyraźniej ta odważniejsza. – Już nie jesteś z Eleanor? – „Brońcie mnie przed ciekawskimi dziesięciolatkami...”

   - Tak, to moja dziewczyna, Kate – uśmiechnąłem się do nich ściskając jednocześnie te drobne palce. „Tylko prawda...” pomyślałem. Zauważyłem, że dziewczynka chce jeszcze coś dodać, ale nadeszło wybawienie w postaci kolejnej żądnej autografu fanki. Znów chwilę powymieniałem uprzejmości i na szczęście tym razem obyło się bez pytań.

   Kate praktycznie chowała się za moimi plecami. I wciąż trzęsła się ze strachu. Stała z opuszczoną głową i wyglądała na bardzo zainteresowaną swoimi trampkami. Ale była cała spięta i gotowa do ucieczki w każdym momencie.

   - Przykro nam kochane, ale musimy już uciekać – nie wiadomo skąd pojawił się Harry. – Mamy niedługo wywiad i musimy się jeszcze przygotować.

   Pożegnaliśmy się szybko i zanim ktokolwiek zdążył nas zatrzymać wpakowaliśmy się do windy. Widziałem te uśmiechy zadowolenia na twarzach przyjaciół. A mój był chyba największy. W środku skakałem z radości. I tylko Kate nie podzielała naszego entuzjazmu, ale to się pewnie zmieni jak tylko zamkną się za nami drzwi do apartamentu...

   - Jaki wywiad? – przypomniał sobie Niall poprawiając torbę Kate na ramieniu. – Myślałem, że jutro...

   - Czasami naprawdę się zastanawiam, czy tobie jedzenie się na mózg nie odkłada... – Zayn pokręcił głową z niedowierzaniem. – Ale i tak cie kocham – objął blondyna ramieniem i pocałował go w policzek.

   - No, weź... – jęknął Horan wycierając twarz rękawem.

   Wszyscy siedzieli padnięci w kuchni czekając aż skończę szykować kawę. Nasza początkowa radość zmieniła się w coś innego... Byliśmy zdezorientowani. Tak, to chyba dobre określenie. Wydawało się nam, że dzisiejsze wyjście to był sukces. I teraz powinno być już tylko lepiej. No właśnie. Wydawało się nam...

   Kate nie odezwała się ani słowem odkąd przyszliśmy. Właściwie, to podobno nic nie powiedziała odkąd wysiadła z samochodu przed hotelem. Siedziała bokiem na kolanach u Lou, a on obejmował ją ramieniem. Schowała twarz w jego szyi i wyglądała jakby najzwyczajniej w świecie zasnęła... „A może...”

   - Śpi? – spojrzałem na przyjaciela, któremu daleko było do wesołości.

   - Tak – odpowiedział cicho. – Zasnęła prawie od razu...

   - To może zanieś ją do sypialni – Zayn maltretował zmęczone oczy.

   - Za chwilę... Ona wciąż się trzęsie i nadal... – wskazał na jej dłonie. Palce jednej były splecione z jego w mocnym uścisku, a drugiej wczepione w materiał jego bluzki. Zaciskała je tak mocno, że aż zbielały... – Nic z tego nie rozumiem... – spojrzał na mnie. – Przecież wszystko poszło nadzwyczaj dobrze. Lepiej niż myśleliśmy... Co się stało? I kiedy?

   - Może po prostu jest wykończona – westchnął Niall. – To był dla niej długi dzień...

   - Ona się trzęsie ze strachu – złożył pocałunek w jej włosach. – Już nie powinna się bać... Jesteśmy w domu. Sami. Jest tu bezpieczna...

   - Może jakaś fanka jej coś powiedziała? – głośno myślał Harry przeczesując włosy palcami. Widać było, że jest zmęczony.

   - To niemożliwe – odezwał się Mark. – Stałem tuż obok. Usłyszałbym...

   - A może gdzieś dalej rozmawiały – kombinował dalej Hazz. – Wiesz jaki ona ma słuch...

   - Nie sądzę... – odezwałem się. – Rozmawiały z nami i nawet te ciekawskie jej nie obgadywały, tylko po prostu pytały się nas otwarcie kim ona jest i dlaczego Lou trzyma ją za rękę...
   - Nawet na Twitterze jeszcze nic złego o niej nie mówią - głośno myślał Niall. - Na razie wszyscy są głównie zaciekawieni...

   - No to jak wytłumaczyć, to wszystko? – Louis spojrzał na mnie z nadzieję, że znajdę odpowiedź. „Naprawdę chciałbym wiedzieć, przyjacielu.”

   - Nie potrafię... – westchnąłem stawiając przed nimi kubki i siadając na swoim miejscu. – Spróbujemy z nią później porozmawiać. Na razie niech śpi. To był dla niej nerwowy dzień. Może jak się obudzi, będzie lepiej...

   - Jak nie będzie chciała z nami rozmawiać, to może jak Alex przyjdzie coś z niej wyciągnie... – Harry wciąż bawił się komórką.

   - Wie co się dzieje? – zapytał Lou.

   - Napisałem jej tak mniej więcej – wzruszył ramionami. – Mówi, żeby na razie dać Kate odpocząć i nie panikować...

   Piliśmy kawę w milczeniu nadal wpatrując się w śpiącą dziewczynę. Louis kilka razy próbował rozluźnić jej palce, ale z marnym skutkiem. Zauważyłem, że robi tą swoją minę pod tytułem „muszę wam coś powiedzieć, ale nie wiem jak...”

   - Co jest Lou? – po moim pytaniu wszystkie oczy wbiły się w niego. Marszczył czoło i wciąż spoglądał na Kate, jakby to co chciał powiedzieć, miało nie być dla jej uszu...

   - Wiem jak znalazła się w łazience Alex... – odezwał się tak cicho, a miałem wrażenie, jakby właśnie granat eksplodował pośrodku kuchni.

   - Co? Jak? Skąd? Powiedziała ci? – Niall szeptał z przejęciem w głosie pochylając się do przodu. Momentalnie na policzki wyszły mu rumieńce.

   - W nocy miała jeden z tych swoich koszmarów – zaczął wciąż nie odrywając od niej oczu. – Starałem się ją uspokoić i sam nie wiem... Nawet o tym nie pomyślałem... Jakoś odruchowo zapytałem, co jej się śniło, a ona... Po prostu mi to opowiedziała... – zauważyłem samotną łzę spływającą po jego policzku.

   Wziął głęboki oddech i zaczął mówić. Wszystko. Każdy najdrobniejszy szczegół, który zapamiętał. Motał się starając się nam powtórzyć jak najdokładniej słowa, których użyła Kate. Nikt już nie pamiętał o kawie. Siedzieliśmy w milczeniu pozwalając mu mówić. Która to już przerażająca historia? Z każdym jego zdaniem rósł mój podziw dla tej drobnej dziewczyny... Dziękowałem w duchu, że kobieta, której zaufała, okazała się być godna tego zaufania. Mogło być przecież różnie... A może nie ufała jej tak do końca, skoro nie dała się odwieźć pod same drzwi Alex. Gdy opisał jak znalazła się na podłodze w łazience, aż się skuliłem na myśl o bólu, który towarzyszył jej podczas upadku...

   Gdy skończył zapadła grobowa cisza przerywana tylko naszymi oddechami. Niall chował twarz w rękawach bluzy i co chwilę wciągał gwałtownie powietrze. Płakał...

   Zayn zaciskał szczękę tak mocno, że miałem wrażenie iż zaraz mu strzeli. Ściskał dłonie w pięści jakby chciał w coś przywalić. „Trzeba mieć go na oku...” postanowiłem. Wciąż miałem w pamięci jego niedawny „wypadek”, podczas którego uszkodził palce.

   Harry wpatrywał się w telefon jakby to w nim był ratunek... Mokre plamy na jego koszulce były najlepszym dowodem na to, że ma serce na właściwym miejscu.

   - Lou – próbowałem się uspokoić, ale mój głos zdradzał w jakim jestem stanie. – Idź ją połóż do łóżka. Zostań z nią jeśli nie uda ci się uwolnić koszulki. Potrzeba jej snu...

   - Pójdę z tobą – Harry zerwał się na równie nogi wycierając twarz w koszulkę. Otworzył drzwi i czekał aż przyjaciel podniesie się z krzesła. Widziałem jak znikają w sypialni.

   Miałem ochotę zadzwonić do Danielle. Musiałem z nią porozmawiać. Po takich rewelacjach potrzebowałem, by ktoś mnie zapewnił, że wszystko będzie dobrze... że uda nam się... Czasami myślałem, że to jest niewykonalne, że nie może się udać. Ale po każdej takiej „rewelacji” pragnąłem sukcesu jeszcze bardziej. Ta dziewczyna zasłużyła jak nikt, by być szczęśliwa i przede wszystkim bezpieczna.

   Niall podniósł się po chwili spojrzał na nas czerwonymi od płaczu oczyma. Wyglądał strasznie. Wiedziałem, że zżył się z Kate jak nikt inny, oczywiście z wyjątkiem Lou, i wszystkie takie rewelacje rozrywały mu serce. Próbował coś powiedzieć. Kilka razy otwierał i zamykał usta.

   - Przepraszam... – udało mu się wydukać zanim uciekł z kuchni. „Pewnie zaszyje się u siebie z gitarą...” uśmiechnąłem się smutno. Później z nim porozmawiam...

   Zayn dopił zimną już kawę jednym łykiem i podniósł się gwałtownie. Spojrzałem na niego z pytaniem w oczach.

   - Muszę się przewietrzyć – powiedział. – Idę się przejść... – Zatrzymał się w drzwiach kuchni zapinając bluzę. – Zadzwoń do mnie, jakby coś się...

   - Jasne... – wbiłem wzrok w Marka błagając w duchu, by zrozumiał prośbę.

   - Pójdę z tobą – odezwał się brunet posyłając mi uspokajający uśmiech. – Chyba też potrzebuję się uspokoić i przyda mi się ktoś, kto w razie czego powstrzyma mnie, gdybym chciał komuś przywalić...

   Dokładnie o to się martwiłem. Że Zayn tym razem uderzy kogoś zamiast w coś... Przyjaciel tylko wzruszył ramionami i po chwili zostałem sam ze swoimi myślami. Próbowałem sobie przypomnieć dzisiejszy rozkład zajęć Danielle, ale w głowie miałem dziwną pustkę. Wysłałem tylko krótką wiadomość wiedząc, że oddzwoni, gdy tylko będzie mogła. Dookoła panowała cisza. Chwilami przerażał mnie fakt, że tak wiele osób liczy na to, że coś wymyślę... że znam odpowiedzi na wszystkie pytania... Bałem się, że w końcu przejrzą na oczy i zobaczą kim jestem naprawdę. „Oszustem, który przybiera na co dzień maskę i udaje tego rozsądnego...” Któregoś dnia zawiodę... Czułem jak coś we mnie pęka i po chwili płakałem jak dziecko chowając twarz w dłoniach...