44

   - Zayn? – cichy głos powoli docierał do mojej świadomości... – Zayn... – uśmiechnąłem się na wspomnienie tej cudownej nocy. „Tylko dlaczego mnie budzisz tak wcześnie, Kate?” Przeciągnąłem się wydając z siebie bliżej nieokreślone mruczenie. – Zayn!

   - Niall? – gwałtowanie otworzyłem oczy przytomniejąc momentalnie. „O kurwaaa...” przeciągły jęk rozległ się w mojej głowie, gdy doszło do mnie, co się właśnie stało.

   - Stary... – blondyn patrzył się na mnie szeroko otwartymi oczami. – Jeśli mi powiesz, że właśnie miało miejsce, to o czym myślę, że miało... – pomachał rękoma wciąż gapiąc się na mnie z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy. – Boże, to musiało być gorące...

   - Nie wiem o czym mówisz... – mruknąłem próbując ogarnąć rozmiar szkód. „Boże, cały się lepię...”

   - O czym mówię? O czym mówię? – przyjaciel świdrował mnie spojrzeniem. – O tym jęku rozkoszy, który swoją drogą zadziałał na mnie lepiej niż budzik i o tej mokrej plamie na prześcieradle, którym jesteś przykryty... Kurwa, to musiał być sen – zaśmiał się wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku. – Ja pierdolę, stary... Normalnie nie dam ci o tym zapomnieć do końca życia... – otwarcie się ze mnie nabijał. – Musiało być gorąco... Nie dam ci spokoju dopóki mi nie opowiesz, a teraz, żebyś nie myślał, że jestem aż takim dupkiem bez serca, to pozwolę ci iść pierwszemu do łazienki...

   - Łaskawco... – mruknąłem podnosząc się z łóżka.

   - Stary... – Niall wręcz tarzał się po łóżku ze śmiechu. – Zużyłeś roczny zapas spermy? Kurwa, to wygląda jakbyś się zeszczał...

   Uciekłem pod prysznic licząc, że strumień wody odgrodzi mnie od jego rechotu. „Boże... Mam przerąbane...”

   „Boże, za jakie grzechy...” jęknąłem w myślach, gdy obudziły mnie hałasy dochodzące z kuchni. Ktoś za nic miał fakt, że niektórzy jeszcze spali i trzaskał szafkami jakby nigdy nic. Ostrożnie uchyliłem jedną powiekę i orgia barw jaką ujrzałem mogła oznaczać tylko jedno. „Alex...” uśmiechnąłem się do swoich myśli. Słyszałem rozmowy gdzieś w głębi i nawet doszło do mnie rechotanie Nialla. „Ups... Czyżbym zaspał?” Niemożliwe... Liam by mnie obudził. „O wilku mowa...”

   - Nie śpisz już? – przyjaciel pochylił się nade mną. – To dobrze. Czas się szykować...

   - Bez kawy nigdzie się nie ruszam – usłyszałem wesoły głos Alex. – Styles, jeśli obśliniłeś mi całą kieckę, to wyślę ci rachunek z pralni...

   Niechętnie uniosłem głowę z jej kolan. „A tak wygodnie się spało...” Zdecydowanie obudziłem się mniej połamany niż wczoraj.  Przeciągnąłem się i usiadłem prosto czekając aż znikną te mroczki przed oczami.

   - Dla ciebie wszystko, skarbie – wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. – Ale prawdę mówiąc nie sądzę by ktoś zauważył taką plamkę wśród tych wszystkich ciapek...

   - Sam jesteś ciapek – podniosła się z kanapy i poszła do sypialni. Cieszyłem się jak głupi i sam nie wiedziałem z czego. Jest wcześnie rano, a ja mam humor jak nigdy. „Czy na pewno dobrze się czujesz Styles?”

   - Idź się szykuj – Liam przypomniał o swojej obecności dziwnie mi się przyglądając. – Dopakuj resztę rzeczy i przyciągnij tu walizki jak skończysz.

   - Dobrze, tato – westchnąłem podnosząc się. – Nie wierzę, że to już dziś... – mruknąłem pod nosem wchodząc do sypialni.
   - Nie tylko ty... - dobiegł mnie jeszcze głos przyjaciela.

   - Cześć rodzinko – uśmiechnąłem się na widok Kate siedzącej po turecku na środku łóżka i składającej w równe kostki ciuchy Louisa. – Jeszcze nie spakowani? To dlatego Li na mnie nie wrzeszczał...

   - Hej, Harry – posłała mi wesołe „spojrzenie”. Dziwny dreszcz przebiegł mi po plecach. „Boże, te oczy są niesamowite...” – On też jeszcze nie skończył, ale jak się nie pospieszysz, to jeszcze się zdążysz załapać...

   - Jaka ty się dowcipna ostatnio zrobiłaś, Mała – pochyliłem się by pocałować ją w policzek. – Podoba mi się to twoje nowe wcielenie...

   Chwyciłem rzeczy, które naszykowałem wczoraj i pewnym krokiem wkroczyłem do łazienki.

   - Styles! Kretynie! Puka się...

   - Oj tam, oj tam... – rzuciłem ciuchy na szafkę i zacząłem się rozbierać. – Widziałem cię w tych zabójczych śpiochach. Już nic bardziej wstydliwego nie mogę zobaczyć.

   - Co ty robisz? – patrzyła się na mnie z szeroko otwartymi oczyma. – Ja tu korzystam z tej łazienki.

   - Nie przeszkadzaj sobie – powiedziałem zdejmując bokserki i wchodząc pod prysznic. – Nie będę cię przecież podglądał... Nawet pomimo iż ty pożerałaś wzrokiem mój tyłek – zaśmiałem się.

   - Ja nie wiem, co ty masz z tą swoją dupą, Styles, ale zdecydowanie nie jest ona taka cudowna jak ci się wydaje...
   - Ha! Mam cię! – wystawiłem głowę z kabiny. – A jednak patrzyłaś! To może przyjdziesz tu i wyszorujesz mi plecy?

   - A idź się utop – pokręciła głową śmiejąc się i wróciła do nakładania makijażu.

   Ostatni rzut oka na sypialnie i z dumą mogłem powiedzieć, że wszystko spakowane. Zabrałem walizki, by ustawić je w salonie. „Jak pan Liam przykazał...”

   - Skończyłeś? – Lou uwiesił mi się na szyi. – Muszę sprawdzać?

   - Lepiej to zrób – Liam pojawił się z kartonem wypełnionym jedzeniem. „Po co nam to?” zdziwiłem się stawiając walizki obok tych, które już były ustawione pod ścianą. – Alex, może weźmiesz te rzeczy? Wszystko jest jeszcze świeże, a niektóre produkty nawet nie są otwarte...

   - Wiesz, że nigdy nie odmawiam darmowego jedzonka, Li – posłała mu wesołe spojrzenie. – Dzięki.

   - Nie ma sprawy – odstawił pudełko na ławę i pewnie wrócił do sprzątania kuchni.

   Mark stał na tarasie i rozmawiał z kimś przez telefon. Rozejrzałem się dookoła. Ani śladu Nialla i Zayna. Kate siedziała na kanapie przytulona do Alex i obie były pogrążone w rozmowie. Nie mogłem się nie uśmiechnąć widząc różnice między nimi. Z jednej strony cicha, drobna, delikatna istotka wzbudzająca we wszystkich jakieś dziwne instynkty opiekuńcze. A naprzeciw niej najbardziej kolorowa postać jaką w życiu widziałem. Głośna, zdecydowanie nie mała i raczej taka, którą chciałbyś prosić, by się tobą zaopiekowała... „Co mi też chodzi po głowie?” Nie mogłem się nadziwić swoim myślom. Sukienka w najbardziej żywym zielonym kolorze jaki można sobie wyobrazić, a do tego wściekle żółty sweterek. Gdyby komuś było mało tych barw, powalała jeszcze różowymi butami na koturnie. „Taaak... Raczej nie ma kompleksów na punkcie swojego wzrostu...” A obok niej Kate w obcisłych dżinsach, czarnej koszulce i białej bluzie Louisa. Czarne znoszone trampki dopełniały stroju. I doprawdy sam nie wiem, która wygląda lepiej. „Tak różne...”

   - Dziewczyny... – jak na zawołanie obie odwróciły głowy w moją stronę i mogłem pstryknąć sobie piękne zdjęcie na pamiątkę. W przeciągu sekundy stało się moją nową tapetą. „Sorry, Louis...”

   - Jak je wywołasz, to chcę odbitkę – zaśmiała się Alex i wróciła do przerwanej rozmowy.

   Już miałem się zawinąć z salonu, by dać im jeszcze chwilkę, gdy rozległo się pukanie. Zauważyłem, że Kate lekko się spięła, ale to było naprawdę nic w porównaniu z tym, co pamiętałem sprzed kilkunastu dni. Otworzyłem drzwi.

   - Gotowi? – Paul wkroczył do środka pełny energii. „Jak dla mnie za bardzo, jak na tą nieludzką godzinę.” – Cześć wszystkim...

   Zamienił kilka zdań z dziewczynami i poszedł zrobić ten swój tradycyjny obchód. Doszedłem do wniosku, że jednak nie będę mu się plątał przed oczami i opadłem na najbliższy fotel. Podsłuchiwanie wymiany zdań między dziewczynami było nie lada wyzwaniem. Chwilami miałem wrażenie, że mówią jakimś szyfrem, bo mimo iż rozumiałem pojedyncze słowa, to całość była dla mnie niezrozumiała.

   Nalot Paula sprawił, że kilka minut później w salonie pojawiły się kolejne walizki, a na fotelach obok dwie kolejne osoby, z których jedna zdecydowanie oddałaby wiele, by jeszcze pospać. Niall zerkał co chwilę na Zayna i szczerzył się jakby ten miał na czole wymalowane „Nando's”. Mark usiadł na miejscu Liama i znów zajął się telefonem. „Już się stęsknił za dziewczyną? To co będzie w trasie?”

   - Wszystko dobrze? – głos Lou wyrwał mnie z zamyślenia. Przyjaciel przysiadł na oparciu mojego fotela. – Rozpracowałeś już ten ich szyfr? – powiedział cicho, a i tak zauważyłem szeroki uśmiech na ustach Kate.

   - Też to zauważyłeś? – zaśmiałem się.

   - Taaak... – przyznał nie odrywając od niej wzroku. – Poddałem się po kilku minutach podsłuchiwania...

   Przyjrzałem się mu i ta miłość bijąca z jego oczu, gdy patrzył na Kate, była wręcz namacalna. „Jak to teraz będzie...” westchnąłem ciężko.

   Gdy znów rozlega się pukanie do drzwi i okazuje się, że to dwaj pracownicy z wózkami na bagaże dociera do mnie, że już czas... Spoglądam na Kate. Już się nie uśmiecha tak jak jeszcze chwilę temu. Paul szybko żegna się z Alex mówiąc jej, że zawsze jest mile widziana i że będzie z nią w kontakcie, po czym przenosi całą swoją uwagę na nasze walizki.

   - I nastała wiekopomna chwila... – zaśmiała się Alex próbując nam dodać otuchy. – Chodź tu głodomorze, niech cię uściskam...

   Pożegnała się z chłopakami, którzy czekali na nas przy drzwiach. Potem porwała w ramiona Kate, która niewątpliwie najbardziej przeżywała ten moment. Czekałem na swoją kolej...

   - Opiekuj się nim, Słońce – usłyszałem jej słowa, gdy Louis stanął za swoją dziewczyną. – Poradzisz sobie. Zawsze sobie dawałaś radę, a teraz masz Lou i tych czterech wariatów i założę się, że Danielle jest tak cudowna jak ją opisuje Liam... I zawsze możesz do mnie zadzwonić... Na was już czas, skarbie... – Kate uśmiechnęła się przez łzy, przytuliła ją jeszcze raz i wpadła w ramiona swojego chłopaka. „Przynajmniej nie płacze ze strachu...” – Czekasz na specjalne zaproszenie, Styles? – puściła do mnie oczko.

   - Nie wiesz, że na najlepsze trzeba poczekać? – zamknąłem ją w niedźwiedzim uścisku. – Jeszcze możesz z nami jechać – powiedziałem cicho przy jej uchu. – Wystarczy jedno twoje słowo. Rzuć to wszystko w cholerę i jedź z nami. Pozwolę ci nawet przemeblować mój dom...

   - Co za poświęcenie – zaśmiała się. – Też będę tęsknić... – dodała ciszej. – Masz mi zdawać relacje na bieżąco...

   - To masz jak w banku – spojrzałem jej w oczy. – Uważaj na siebie...

   - Ty też – uśmiechnęła się smutno. – A przede wszystkim uważajcie na nią...

   - Bez obaw. Nie spuścimy z niej oczu... – usłyszałem znaczące chrząknięcie Liama. – Muszę iść... Nie mogę w to uwierzyć, ale naprawdę będzie mi ciebie brakowało, Tęcza...

   - Czy ta babka z recepcji nie patrzy na mnie jakoś dziwnie? – zapytałem zerkając na nią dyskretnie. A przynajmniej miałem nadzieję, że było to dyskretnie.
   - A jak ma patrzeć? – zaśmiał się Liam. – To jej się wczoraj tłumaczyłeś z połamanego łóżka...Jestem pewien, że długo cię nie zapomni...
   -  Aaa... – w końcu ją sobie przypomniałem, a co gorsze, tą nieszczęsną rozmowę również. I nagle miałem przeogromną ochotę, by zapaść się pod ziemię. Teraz. Natychmiast.
   - Jak w ogóle do tego doszło? – odezwał się Paul. – Gdy Liam zadzwonił wczoraj nie mogłem uwierzyć w to, co mówi... Do momentu, w którym dostałem rachunek myślałem, że to jakiś głupi żart z waszej strony.
   - Nie tylko ty nie możesz w to uwierzyć – parsknął Lou posyłając mi ten swój cwany uśmiech. „Bardzo śmieszne...”
   - No przecież mówiłem, że przez przypadek...
   - Jak można „przez przypadek” połamać łóżko w ten sposób? – menadżer spoglądał na mnie z zaciekawieniem.
   - Najwyraźniej można... – mruknąłem pod nosem jeszcze ostatni raz zerkając na kobietę. Wciąż mi się przyglądała. „Boże, szybciej...”
   - Wciąż nie mogę tego pojąć... – ciągnął niestrudzenie Liam. – One naprawdę było solidne...
   - Och dajcie już spokój – jęknąłem modląc się o zmianę tematu. Ale w głowie momentalnie pojawił mi się ten niezapomniany widok... – Niechcący się stało...
   - A ta twoja głupia mina świadczy o tym, że może i niechcący, ale działo się tam... – Niall był dziś w zdecydowanie za dobrym humorze. Już wolałem jak się nabijał z Malika.
   - Tak jakoś... – zacząłem, ale sam nie wiedziałem, co zamierzałem powiedzieć. Uśmiechnąłem się odtwarzając w głowie moment, w którym rzuciłem się na Alex i razem z nią upadłem na łóżko. Ten huk był niczym wystrzał z armaty, a gdy po chwili pękła też rama, nie mogliśmy przestać się śmiać. W całym swoim życiu się tak nie ubawiłem. A widząc jak przyjaciółka próbuje się uspokoić, rechotałem jeszcze bardziej. Widok jej miny, gdy w końcu spojrzała na rozmiar zniszczeń, był niezapomniany... „Powinna z nami jechać...” Momentalnie odechciało mi się uśmiechać.

   Teraz, gdy potrafiłabym nawet wyjść z hotelu sama bez zgubienia się, o ile nie byłoby to dla mnie aż tak przerażające, oczywiście już pewnie tu nie wrócimy... Zazwyczaj tak jest, że gdy już zapamiętam odległości i rozkład potencjalnych obiektów, z którymi mogę się zderzyć, to albo ktoś robi przemeblowanie, albo przenoszę się w nowe miejsce...

   Siedziałam w samochodzie wtulona w gorące ciało Louisa. Opierałam się o niego plecami i robiłam wszystko, by nie dać się porwać strachowi... Póki co, jakoś dawałam radę, ale nie da się ukryć, że pomagały mi w tym obejmujące mnie ramiona. „Zdecydowanie dostaniemy mandat, jeśli policja nas zatrzyma i zobaczy jak bardzo nieprzepisowo siedzimy...” W sumie Paul zdążył nam to już powiedzieć kilka razy, ale ta uparta cecha mojego chłopaka stwierdziła, że tak nam jest wygodniej i kropka. „Rzeczywiście było. Przynajmniej mi...” Jakoś nie byłam do końca przekonana, czy opieranie się o okno jest aż takie wygodne. Ale może nie było tak źle skoro Lou drzemał sobie w najlepsze cicho pochrapując za każdym razem, gdy coś go wybijało na chwilę ze snu. Wtedy przyciągał mnie do siebie odrobinę mocniej, jakby upewniając się, że jestem... Całował mnie w skroń i zasypiał ponownie. Zresztą chyba wszyscy oni posiedli niesamowitą umiejętność ekspresowego odpływania w sen. Mimo iż nikt nic nie mówił w samochodzie nie było cicho... Nawet pomijając szum silnika i hałasy dobiegające z zewnątrz.

   Liam zasnął na siedzeniu przed nami słuchając spokojnej muzyki. Mimo słuchawek, wciąż mogłam słyszeć melodię. Tak samo było z chłopakami z tyłu. Każdy słuchał czegoś innego, ale efekt był taki sam. Wszyscy przysypiali. Zastanawiałam się, czy gdyby nie ja, Lou też miałby teraz słuchawki na uszach... „Pewnie tak” uśmiechnęłam się. Pierwszy raz spotkałam ludzi, dla których muzyka znaczy tak wiele.

   Mark siedział obok Liama i chyba zawzięcie z kimś pisał, bo prawie cały czas było słychać cichutkie popiskiwanie klawiszy w telefonie. On pewnie nie może się zdrzemnąć skoro jest w pracy... A może to przy Paulu się krępuje? Menadżer był chyba jedyną osoba pełną energii. I jedyną, która nic sobie nie robiła z tego, że niektórzy jeszcze śpią. Rozmawiał przez komórkę załatwiając jakieś ważne sprawy. Mówił stanowczym głosem, chwilami nawet go podnosząc. Zdecydowanie nie chciałabym go zdenerwować... Ale dla kontrastu mogłam też usłyszeć jak zmienia mu się głos, gdy rozmawia z rodziną. W głowie pojawił mi się wtedy obraz wielkiego pluszowego misia. Zaśmiałam się pod nosem.

   Usłyszałam, że prosi kierowcę, by gdzieś podjechał. Samochód delikatnie skręcił, by po chwili się zatrzymać.

   - Kate, pijesz kawę czy herbatę do kanapki? – usłyszałam słowa menadżera.

   - Herbatę, proszę pana.

   Słyszałam, że składa zamówienie, a jakiś metaliczny głos prosi o podjechanie po odbiór do kolejnego okienka. Uśmiechnęłam się, gdy zdałam sobie sprawę, że nie musi nawet pytać chłopców, co dla nich, bo z góry zna odpowiedź. Próbowałam usiąść, ale nie było to wcale takie łatwe...

   - A ty gdzie? – szept przy uchu przyprawił mnie o dreszcze. A może to ten oddech, który musnął moją skórę...

   - Chciałam usiąść – odwróciłam twarz w jego stronę i prawie natychmiast poczułam gorące wargi na swoich ustach.

   - Mark, podaj do tyłu – głos Paula sprawił, że oblałam się rumieńcem. – Herbata dla naszych gołąbków...

   - Dzięki – usłyszałam i po chwili Lou podał mi gorący kubek.

   - Dziękuję – palcami ostrożnie badałam pokrywkę. Uśmiechnęłam się triumfalnie, gdy namierzyłam „dzióbek”.

   - Lou, możesz tamtych z tyłu obudzić? – menadżer chyba właśnie odbierał kolejne napoje. Poczułam jak Louis spiął mięśnie...

   - Debilu! Co we mnie rzucasz? – Ktoś raczej nie był zadowolony z pobudki. – Masz szczęście, że siedzisz z Katy, bo bym ci oddał...

   - Oddaj, oddaj – zaśmiał się Lou. – Nie będę w jednym bucie paradował.

   - A powinieneś za kare... – mruknął blondyn, ale posłusznie podał mu „zgubę”.

   - Kawa... – Paul powiedział chyba magiczne słowo, bo Niall zerwał się z miejsca budząc przy tym Zayna i Harry’ego.

   - A coś do jedzenia? Będzie? – wprawdzie nie usłyszałam odpowiedzi, ale musiała być twierdząca, bo przyjaciel był ewidentnie zadowolony, gdy odbierał kubki dla siebie i reszty śpiochów.

   - Czy to znaczy, że niedługo będziemy na miejscu? – zapytałam cicho.

   - Jeszcze z jakieś pół godziny, skarbie – Lou założył mi niesforny kosmyk za ucho. – Wszystko w porządku?

   - Tak... – uśmiechnęłam się w odpowiedzi. „Musi być...”

   Po rozdaniu kanapek mogliśmy kontynuować podróż. Znów zrobiło się wesoło. Zdecydowanie kawa dokonała niemożliwego... O dziwo, takie śniadanie nawet mi smakowało, ale i tak podzieliłam się moją porcją z Niallem. „Lepiej nie zapychać brzucha za bardzo...” Jakimś cudem mój żołądek całkiem nieźle znosił podróż. Przynajmniej na razie. Po cichu miałam nadzieję, że to mu się nagle nie zmieni. Podróż do Manchesteru miała nam zająć jakieś półtorej godziny. Bardzo szybko to zleciało. „Ciekawe ile się jedzie do Londynu?”

   - Już prawie dojeżdżamy – głos Paula przerwał kłótnie Harry’ego i Zayna na temat jakiegoś komiksowego bohatera. Niall stwierdził tylko, że jeszcze mu życie miłe, i odmówił udziału w tej dyskusji. „Czyżby przewidział jej finał?”

   Gdy po kilku minutach rozległy się krzyki i piski znów strach wziął mnie w posiadanie. Nagle zrobiło mi się przeraźliwie zimno. „O matko...” w mojej głowie rozległ się jęk rozpaczy.

   - Spokojnie, skarbie... – ręce Lou przyciągnęły mnie do niego. – Będzie dobrze... Teren jest ogrodzony. Musimy tylko przejechać obok...

   - Czy do tego hałasu można przywyknąć? – zapytałam szeptem. „Wydaje się niemożliwe...”

   - Czasami jest ciężko – Niall wcisnął się na siedzenie obok mnie. – Kiedyś o mało nie zemdlałem, gdy wychodziliśmy z radia. Jestem prawie pewien, że niektóre fanki potrafiłyby swoim głosem rozbijać szyby – zaśmiał się.

   - Spróbuj się na tym nie skupiać – Lou splótł nasze palce razem. – Wiem, że to nie łatwe, gdy jest tak głośno, ale postaraj się wyłapać jakiś znajomy głos i na nim się koncentruj. Dasz radę...

   - Jasne, że da – przyjaciel objął mnie ramieniem. – W końcu to Katy Zadziwam-Was-Na-Każdym-Kroku... To będzie dla ciebie pestka.

   - Naprawdę tak myślisz, Niall? – miałam wrażenie, że moje oczy robią się niebezpiecznie wilgotne. Zamrugałam kilka razy, by odpędzić zbierające się łzy.

   - Jestem o tym przekonany – powiedział całując mnie w policzek.

   - Mamy ponad pół godziny zapasu – poinformował Paul. – Jeżeli wyjdziecie do fanów teraz, to po nagraniu będziemy mogli od razu jechać... A uprzedzam, że nie skończymy przed drugą...

   - Tak długo? – jęknął Harry. – Czy to nie miał być tylko wywiad?

   - No przecież wam mówiłem, że nie tylko... – Liam westchnął zrezygnowany. Mogłam sobie wyobrazić, że posłał przyjacielowi jedno ze swoich spojrzeń, o których mówił mi Lou. – I przypominam ci, że byłeś przy tej rozmowie. Przynajmniej ciałem – dodał na koniec.

   - Ale dadzą coś jeść? – zainteresował się Niall.

   - Po wszystkim jecie lunch z kilkoma zwycięzcami w konkursie, to się najesz. Tak myślę – znów rozdzwonił się telefon menadżera. Tym razem go zignorował. – Kate, idziesz z nimi, czy wolisz zaczekać?

   - Skarbie? – palce Lou musnęły mój policzek. – Dasz radę pójść ze mną, czy wolisz zostać w samochodzie z Markiem? Tylko, jak sama słyszysz, jest dużo więcej osób niż ostatnio...

   - Jeżeli mogę, to chyba wolałabym nie iść... – powiedziałam cicho.

   - Nie ma sprawy – gorące wargi musnęły moje drżące usta. – To potrwa z pół godziny, więc się nie denerwuj. Może chcesz książkę?

   - Nie, nie trzeba – próbowałam się uśmiechnąć i miałam tylko nadzieję, że nie wyglądało to tak żałośnie jak w mojej głowie.

   Gdy samochód się zatrzymał miałam wrażenie, że hałas naprawdę przekroczył dopuszczalne normy i już chyba głośniej być nie może. Szybko przekonałam się o tym, że jednak nie mam racji. Wystarczyło, że drzwi się rozsunęły i Liam wyskoczył na zewnątrz....

   - Katy, a może chcesz moje słuchawki pożyczyć? – Poczułam na dłoni przedmiot, o którym mówił. – Jeśli Mark siądzie obok ciebie, to chyba nie będziesz się bała, co?

   - Niall, to chyba nie najlepszy pomysł... – odezwał się Zayn.

   - No, ale...

   - Mogę spróbować, dziękuję... – nie chciałam sprawiać mu przykrości, choć szczerze wątpiłam, bym dała radę założyć je na uszy.

   - Panowie, wysiadka – poganiał ich Paul. Samochodem zatrzęsło, gdy kolejne osoby go opuściły. – Louis...

   - Minutka – odpowiedział. – Wiem, że sobie poradzisz. I wiem też dlaczego wzięłaś te słuchawki... Nie musisz robić czegoś, czego nie chcesz, bo obawiasz się, że komuś będzie przykro. On by zrozumiał, gdybyś odmówiła...

   - Wiem, ale może spróbuję... – mruknęłam czerwieniąc się przyłapana. – Tak na chwilkę...

   - Jak chcesz, skarbie – uściskał mnie mocno. – Niedługo będę z powrotem. Gdybyś mnie potrzebowała, po prostu powiedz Markowi, dobrze? – skinęłam głową na zgodę. – Obiecujesz?

   - Obiecuję... – powiedziałam cicho. Dostałam szybkiego buziaka i Lou wysiadł z samochodu. I znów zrobiło się głośniej. Czułam się jakby z każdej strony otaczała mnie ściana krzyków... „Byle nie panikować.”

   - Kate? – usłyszałam spokojny głos ochroniarza. – Mogę usiąść obok?
   Uśmiechnęłam się do niego nerwowo i przesunęłam się bliżej okna. Po chwili mogłam poczuć ciepło bijące od osoby obok. Już nie bawił się telefonem... Próbowałam skorzystać z rady Louisa i skupić się na czymś znajomym, ale jak mogłam to zrobić, gdy jedyne co słyszałam, to kakofonia pisków i nawoływań. Miałam wrażenie, że powietrze zrobiło się gęstsze... „Tylko bez paniki...”

   - C-co zazwyczaj robisz, gdy musisz czekać tak jak teraz? – zapytałam cicho i byłam prawie pewna, że mnie nie usłyszy.

   - Gdy jestem w pracy i nie mogę się zdrzemnąć? – zaśmiał się, pewnie w odpowiedzi zdziwienie malujące się na mojej twarzy. – Potrafię spać zawsze i wszędzie. Naprawdę.

   - Wierzę ci na słowo, ale raczej w moim przypadku to odpada – uśmiechnęłam się.

   - Dzwonię do Judy, albo piszę – kontynuował. – Czasami po prostu bawię się telefonem, słucham muzyki... Spróbuj. Niall ma naprawdę ciekawy gust muzyczny. Na jego iPodzie znajdziesz wszystko...

   - Nie wiem... – bałam się odgrodzić od wszystkiego, chociaż zdawałam sobie sprawę, że tak byłoby prościej.

   - Te słuchawki się wykręcają – tłumaczył Mark. – Możesz po prostu przyłożyć jedną do ucha, nie trzeba od razu zakładać ich na głowę.

   Ostrożnie zbadałam własność przyjaciela i po chwili już rozumiałam o czym mowa. Idąc po kabelku odnalazłam odtwarzacz... „Czy oni wszystko mają bez przycisków?”

   - Włączyć ci? – podałam mu przedmiot kiwając głową. – Ściszę ile się da i sama będziesz mogła sobie pogłośnić. Na kablu masz do tego odpowiednie przyciski – słyszałam jakieś ciche popiskiwania dochodzące ze słuchawek, ale to jeszcze nie była muzyka. „Chyba...” – Będzie wybierało piosenki losowo. Zacznijmy od ulubieńca Nialla... – zaśmiał się. Nawet trzymając słuchawki na kolanach mogłam usłyszeć, że piosenka się zaczęła. – Nie lubisz go? Mogę...

   - Nie... znaczy tak... może być – uśmiechnęłam się biorąc głęboki oddech i przykładając gąbkę do ucha.

   „Nie jest tak źle...” pomyślałam starając się uspokoić. Właściwie, to było zdecydowanie za cicho. Odnalazłam przyciski, o których mówił Mark i udało mi się nawet... ściszyć jeszcze bardziej. „No, nareszcie...” uśmiechnęłam się. Próbowałam się skupić na muzyce, słowach, barwie głosu... Na wszystkim, byle tylko nie słyszeć tego ogłuszającego hałasu na zewnątrz. Rozkładanie kolejnych utworów na części składowe, takie jak wokal, poszczególne dźwięki, wyłapywanie instrumentów sprawiło, że powoli się uspokajałam. Chociaż muszę przyznać, że ręka mi prawie zdrętwiała od trzymania tej słuchawki przy uchu.

   - Chłopcy już wracają – odezwał się Mark akurat w momencie, gdy leciała bardzo fajna piosenka.

   - Już? – zdziwiłam się. – Naprawdę? Tak szybko?

   - Nie wiem czy tak szybko – zaśmiał się. – Minęło nawet więcej niż pół godziny.

   - Kochanie? – usłyszałam głos, którego brzmienie sprawiało, że motyle w moim brzuchu ożywały. – Wszystko dobrze?

   - Tak – uśmiechnęłam się do niego z jakimś dziwnym poczuciem zadowolenia. – Wyłączysz?

   - Naprawdę słuchałaś? – zdziwił się.

   - Jednym uchem – zaśmiał się z mojej odpowiedzi.

   - Gotowa? – ścisnął moją dłoń. – Zimno ci?

   - Nie... – przygryzłam wargę nie wiedząc jak to wyjaśnić. – Nie jest mi zimno. I tak. Jestem gotowa – wzięłam głęboki oddech.

   Wysiedliśmy z samochodu. Momentalnie obok mnie znalazł się Niall ściskając moją drugą dłoń i pytając, czy wszystko dobrze... „Oni zdecydowanie za dużo się martwią.” Mark rozmawiał z Zaynem gdzieś za nami. Słyszałam głos Paula, który akurat z kimś się witał. Nagle zrobiło się ciszej i zdecydowanie byliśmy już wewnątrz budynku. Szepty dookoła, buczenie jakiś sprzętów, trzaskanie drzwiami, co kilka metrów powiew chłodnego powietrza pewnie z wentylatorów, śmiech chłopaków, głos Louisa, gdy odpowiadał na pozdrowienia... I wciąż szliśmy... „Ile jeszcze?”

   - Kate! – wesoły głos Lou przebił się przez te wszystkie dźwięki. – Dobrze, że jesteś kochana. Pomożesz mi z tym moim diabełkiem? Tylko uprzedzam, że strasznie dziś marudzi...

   - Ledwo weszliśmy, a ty już ją do roboty zaganiasz? – zaśmiał się Harry. – Dałabyś człowiekowi odsapnąć.

   - Jakie odsapnąć? – zaśmiała się. – Siadaj na fotelu gwiazdo ty moja najjaśniejsza. Zaczniemy od ciebie. Zakrycie tego guza to będzie wyzwanie. Łatwiej byłoby ci zrobić drugiego – chłopcy parsknęli rozbawieni. – Lux! Nie wolno! Ile razy mamusia prosiła? – zadziwiające jak zmienia się barwa głosu, gdy mówimy do dziecka. – Zobacz, kto przyszedł?

   - Uiii! – zawołała i sądząc po reakcji mamy, chyba właśnie rzuciła czymś, czym nie powinno się rzucać.

   - Hej, pączku – Louis pociągnął mnie za sobą. – Popatrz, kogo ci przyprowadziłem?

   - Daj! – poczułam, że dziewczynka wkłada mi coś do ręki.

   - Ja z tobą porysuję, Luxy – Niall chyba postanowił uratować mnie przed kompromitacją w oczach małej dziewczynki.

   Rzeczywiście coś dzisiaj wstąpiło w małego aniołka, bo żadna zabawa zaproponowana przez chłopców nie zainteresowała jej na dłużej. Gdy Liam oberwał szczotką postanowiłam zając ją jakoś inaczej. A skoro tak podobały jej się zabawki mamy, to zabawa we fryzjera wydawała się na miejscu. Tylko, że ubywało nam modeli do czesania, bo Lou powoli szykowała chłopaków do nagrania i ci, którzy byli już gotowi, nie mogli się nam przydać. Sama nie wiem, kiedy minęła ta godzina. I znów poczułam strach...

   - Maleńka... – Louis kucnął przede mną. – Zostajesz z Markiem tutaj, a Paul postawi kogoś przed drzwiami, więc nikt tu nie wejdzie. Wszystko będzie dobrze. Cudownie sobie radzisz...

   - Daj! – Lux rzuciła we mnie drewnianym klockiem.

   - Chyba czeka mnie zabawa w architekta – próbowałam się uśmiechnąć. – Nie martw się. Będzie dobrze...

   - Znów kradniesz mi teksty, kochanie – powiedział cicho, delikatnie muskając moje usta. – Zleci szybciej niż myślisz...

   - Lou, idziemy – menadżer pogonił wszystkich i po chwili zatrzaskiwał drzwi zapewniając nas, że ktoś o imieniu Andy stoi za nimi.

   Louis miał rację, rzeczywiście ta godzina minęła szybciej niż się spodziewałam. Głownie za sprawą małej dziewczynki, którą rozpierała energia i ciężko było jej się skupić dłużej na jakiejkolwiek zabawie. Ale jakoś sobie poradziłyśmy i skończyło się tylko na kilku siniakach... u mnie i Marka. Jeszcze godzina takiej rozrywki i na słówko „daj” będziemy chować się jakby ktoś wrzucił odbezpieczony granat do pokoju. I właśnie w takiej sytuacji znaleźli nas chłopcy. Mark chowający się za kanapa, ja z kurtką Louisa na głowie i Lux bombardująca nas klockami niczym najprawdziwszy karabin maszynowy.

   - Lou, coś mi się wydaję, że twoja córka sterroryzowała tych dwoje – głośny śmiech Harry’ego oznajmił ich powrót.

   - Jejku! Lux! Nie wolno rzucać! Ała! W mamę też nie wolno! Chłopcy, zacznijcie z siebie zmywać makijaż – dodała biorąc córkę na ręce. – Przepraszam was. Nie wiem co w nią dzisiaj wstąpiło.

   - Nic się nie stało – uśmiechnęłam się odkładając kurtkę. – Świetnie się bawimy.

   - No nie wiem kto się bawi... – Mark z jękiem opadł na kanapę.

   - Daj mi ją, Lou – powiedziałam. – Masz dużo pracy, a my coś wymyślimy... – pewnie wzięłam dziewczynkę na ręce. – Prawda Luxy?

   - Ale nie dźwigaj jej, skarbie – troska Louisa sprawia, że naprawdę mięknie mi serce, ale przecież nie jestem kaleką. – Ona swoje już waży, a ty masz chore plecy...

   - Oj tam – machnęłam ręką, ale postawiłam małą na ziemi. „Naprawdę przydawał się dobry słuch, by móc ją śledzić.” Zadziwiające ile energii jest w takiej małej osóbce.

   Kolejny raz udało mi się ją zająć na chwilę zabawą we fryzjera, ale tym razem to ona była modelką. I był to chyba pierwszy raz, kiedy dała radę usiedzieć w jednym miejscu przez dłuższy moment. W międzyczasie chłopcy byli gotowi i Paul zabrał ich na ciąg dalszy nagrań.

   - Daj – Lux wcisnęła mi w dłonie jakiś papier.

   - Chce z tobą rysować – odezwał się Mark. – Ja z nią...

   Niestety jego pomoc przym kolorowaniu nie była tym, co chciała dziewczynka i głośno obwieściła nam swoje niezadowolenie. Przy okazji komuś się też oberwało. A przynajmniej tak mi się wydaje...

   - Daj – kolejne słowo i w mojej dłoni trzymałam kredkę. Usłyszałam, że mała zaczęła rysować...

   - Mark? Czy to jest czysta kartka, czy coś do kolorowania?

   - Czysta.

   - To chodź – uśmiechnęłam się. – Będziesz  robił za podajnik kredek.

   Jakimś cudem rysowanie wciągnęło całą naszą trójkę. I trzeba dodać, że mieliśmy przy tym dużo zabawy. Mark śmiał się na całego próbując do czegoś przyrównać tworzone przez nas kształty. A wymyślał niesamowite rzeczy. Jego rozbawienie udzieliło się mi i Lux, więc nic w tym dziwnego, że po chwili rechotaliśmy wszyscy jak pod działaniem gazu rozweselającego. I naprawdę dużo mi nie brakowało, by popłakać się ze śmiechu...

   - Nie wiem, co braliście, ale też chcę – głos Nialla sprawił, że chwilowo postanowiliśmy się uspokoić. – Jak tam Katy?

   - Wszystko w porządku – posłałam mu szczery uśmiech. – Rysowaliśmy... Hmmm... Coś...

   - Coś? – podchwycił Zayn i podszedł do nas. – Całkiem nieźle wam to wyszło.

   - No wiesz... W końcu my, dwie artystki...

   Lou pogoniła wszystkich i już po chwili posłusznie zmywali z siebie te „tony pudru” jak to fachowo określił Harry. Ona biegała między nimi starając się doprowadzić ich do porządku i sprawić, by wyglądali jak ludzie podczas lunchu ze zwyciężczyniami jakiegoś konkursu. Na wieść o niedalekim posiłku Niallowi ewidentnie poprawił się humor. I gdybym miała być szczera, to mi też na myśl o jedzeniu zaburczało w brzuchu...

   Chłopcy się przekomarzali, Paul narzekał, że jak zwykle są spóźnieni, Lux śmiała się ze wszystkiego i wcale nie pomagała mamie zbierać porozrzucanych rzeczy... Stałam otoczona opiekuńczymi ramionami Louisa i miałam wrażenie, że robię się czerwona jak burak od tych wszystkich podziękowań. „Przecież ja tylko bawiłam się z dzieckiem...” Byłam zawstydzona, ale i dumna. Zwłaszcza, gdy ktoś wyszeptał mi na ucho, że genialnie sobie poradziłam...

   Trzeba przyznać, że cieszyłem się na ten lunch. Oczywiście, o ile będzie mi dane go zjeść bez pisków nad uchem. Mam nadzieję, że te fanki nie sprawią, iż stracę apetyt. Gdy wychodziliśmy z garderoby Kate już się nie uśmiechała. Było widać, że jest zdenerwowana... „Ja widziałem.” Dla postronnego obserwatora, była pewnie nieśmiałą, tajemniczą dziewczyną, która trzymając Louisa za rękę nie podnosi wzroku ze swoich trampek. Z każdej strony śledziły ją ciekawskie spojrzenia. Była tajemnicą, o którą, póki co, nie wolno pytać. Naprawdę nie wiem, jak Paul to załatwił. Chwilami myślę, że jest jakimś pieprzonym cudotwórcą. Za to rozmowa z reporterem przed nagraniem i w trakcie przerw, a także z Paulem i kilkoma innymi osobami uświadomiła nam jedną rzecz. Nikt nie zauważył, że Kate jest niewidoma... „Alex miała rację.” Wiedzieliśmy, że w internecie wrzało. Niall śledził wszystko na bierząco, informując nas o każdym ciekawym wpisie fanów i co raz pokazując nowe zdjęcia Kate. Liam nie był w tym wcale gorszy... Póki co była wielką niewiadomą... Na portalach społecznościowych praktycznie całą dobę trwały przeróżne spekulacje na temat tajemniczej dziewczyny, którą otaczamy taką opieką. Jak na razie fani byli zdezorientowani, więc nie zauważaliśmy żadnej wrogości w stosunku do niej. „Oby tak zostało...” westchnąłem.

   Szedłem za nią słuchając nieprzerwanej paplaniny Nialla na temat jedzenia. Nie spuszczałem z niej wzroku podziwiając każdy jej krok. Była spięta i ostrożnie stąpała, ale mimo wszystko w jej ruchach była jakaś lekkość, która była wręcz nie do opisania.

   Na całe szczęście dla nas, restauracja znajdowała się w tym budynku, na jednym z ostatnich pięter. Czekając na windę niby całkiem przypadkiem stanąłem obok Kate. Odwróciła twarz w moją stronę posyłając mi delikatny uśmiech. Coś chwyciło mnie za serce ściskając je i był to cudowny ból... Przypomniał mi się mój ostatni sen i coś skręciło moje wnętrzności. Widziałem palce przyjaciela splecione z jej drobnymi paluszkami, moje oczy rejestrowały każdy ruch jego kciuka, gdy gładził ją nim w pieszczocie, która powinna być tylko ich... Czułem się jak intruz, ale nie mogłem przestać. Karmiłem się tym widokiem. Katowałem się ich widokiem. To było silniejsze ode mnie.

   - Wszystko w porządku Zayn? – przyjaciel jak zwykle martwił się o wszystkich.

   - Jasne, Li – uśmiechnąłem się, a przynajmniej miałem nadzieję, że wypadło to wiarygodnie. – Umieram z głodu i muszę zapalić...

   - Ja też jestem głodny – jęknął Harry. – Można tak zrobić, żeby najpierw jedzenie, a potem te całe autografy i zdjęcia?

   - Tak! Proszę! Genialny pomysł Hazz – Niall zareagował tak entuzjastycznie, że aż zatrzęsło windą.

   - Zobaczę co da się zrobić – uśmiechnął się Paul. – Ale macie się zachowywać i myśleć, co mówicie...

   - Jak dasz mi jeść, to mogę i myśleć – zadeklarował się blondyn.

   - Tylko nie jednocześnie, zapomniałeś dodać – Lou parsknął śmiechem.

   - Katy, weź mu coś powiedz, bo zaraz się obrażę... – To stwierdzenie rozbawiło wszystkich obecnych, więc wychodziliśmy z windy w wyśmienitych humorach.

   - WOW! Co za widok! – Harry ewidentnie był pod wrażeniem. Zresztą nie tylko on. Wszyscy rozglądaliśmy się zauroczeni roztaczającą się przed nami panoramą miasta. I tylko ona stała ze skromnie spuszczoną głową uśmiechając się pod nosem. Zdenerwowana, ale nie przerażona... Lou opisał jej wygląd pomieszczenia, a także widok zza szklanych ścian. „I gdzie tu kurwa jakaś sprawiedliwość?” Wciągnąłem gwałtownie powietrze próbując się uspokoić. Najnormalniej w świecie zbierało mi się na płacz. „A ona się uśmiechała słuchając jego słów...”

   Paul witał się z organizatorami konkursu, którzy czekali na nas przed wejściem na salę. Już tutaj słyszeliśmy podekscytowane głosy fanek. Louis obejmował Kate ramieniem, a ja prawie wcale mu nie zazdrościłem. „Nadajesz słowu prawie całkiem nowe znaczenie...” zaśmiał się głos w mojej głowie.

   - Panowie – menadżer próbował skupić na sobie naszą uwagę. – I panie – dodał powiększając tym uśmiech Kate. – Mamy tu pięć zdolnych reżyserek, które wygrały spotkanie z wami, tworząc małe filmowe cuda o każdym z was... Więc zachowywać mi się, bo nie wiecie, czy przypadkiem nie jesteście nagrywani.

   - Żadnego mlaskania przy stole, słyszałeś Horan? – Harry uwiesił się na ramieniu przyjaciela.

   - Bardzo śmieszne... – mruknął blondyn pod nosem odsuwając się od niego. – Siedzę obok Katy – stanął przy dziewczynie, a ona obdarzyła go przepięknym uśmiechem. „Boże...”

   - Ale ja przecież nie mogę z wami... – uniosła twarz, na której miała wymalowane wątpliwości odnośnie wypowiedzi Nialla.

   - Oczywiście, że możesz – odezwał się Lou. – No chyba, że nie chcesz...

   Weszliśmy do środka. Z ulgą stwierdziłem, że czekające na nas fanki były trochę starsze i naprawdę starały się nie piszczeć na nasz widok. Podszedłem się przywitać i już nie dosłyszałem odpowiedzi Kate. Zauważyłem tylko, że podszedł do nich Paul i po chwili Lou odprowadził dziewczynę do stolika przy oknie, gdzie zostawił ją w towarzystwie Marka. Widać było, że nie jest za bardzo zadowolony z takiego obrotu spraw. „I nie tylko on.”

   - Nie chciała usiąść z nami? – usłyszałem głos Harry’ego. Tak jak wszyscy zerkał w jej stronę.

   - Trochę się wahała, ale jak Paul powiedział, że będą robić zdjęcia, to odpuściła – uśmiechnął się smutno.

   Dopiero po jego słowach zauważyłem fotografa czekającego gdzieś z boku. Jak się okazało, nie tylko to mogło być powodem takiej decyzji. Stół był ewidentnie przygotowany na dziesięć osób. Paul miał racje... „Trzeba uważać na słowa” pomyślałem widząc wcale nie dyskretnie poustawiane mikrofony i faceta z kamerą, który stał pod ścianą. Jeszcze raz odważyłem się zerknąć w stronę Kate wiedząc, że później nie będę mógł robić tego zbyt często.

   Każdy z nas dostał za towarzyszkę fankę, która wygrała konkurs robiąc filmik o nim. Dziewczyna, którą mi przedstawiono wyglądała jak damska wersja mnie i raczej nie była sobą w tym przebraniu. „Ale przynajmniej nie wygląda na pustą blondynkę” zaśmiałem się w duchu widząc Harry’ego z uwieszoną na jego ramieniu różową postacią. „Dosłownie. Różową. Od stóp, aż po włosy. Masakra.”

   Louis usiadł tak, by mieć idealny widok na Kate i Paul widząc, co się święci podszedł do niego i powiedział mu coś na ucho. Jak nic przypomniał mu, że ma nie zapomnieć o dziewczynie obok. O dziwo lunch przebiegał w całkiem przyjemniej atmosferze. I nawet śmiech Lou rozbrzmiewał w powietrzu. Zauważyłem, że Kate uśmiechała się za każdym razem, gdy on rzucał jakimiś kawałami. „I znów ten jej super słuch...” zaśmiałem się.

   - Kim ona jest? – głos mojej towarzyszki sprowadził mnie na ziemię. Spojrzałem na nią jakby nie wiedząc o kogo pyta. – Ta dziewczyna pod oknem... – teraz już nie mogłem udawać, że nie wiem o kogo chodzi.

   - To nasza przyjaciółka – powiedziałem ostrożnie. Zauważyłem, że Liam przysłuchuje się nam z uwagą. – Wraca z nami do Londynu...

   - Jest kimś sławnym? – kolejne pytanie.

   - Nie jest – wtrącił się Niall. – Ale jeżeli o mnie chodzi, to powinna być. Bo w kuchni przyrządza takie pyszności, że niejedna restauracja mogłaby się schować.

   Opowieści Horana o wyczynach kulinarnych Kate, przeniosły temat na ulubione potrawy dziewczyn i po chwili przekrzykiwaliśmy się pomysłami dania, bez których nie można żyć. „Uratowany” odetchnąłem z ulgą. „Chyba nie doceniałem cię przyjacielu...” Mogłem mu w tej chwili prawie wybaczyć to ciągle nabijanie się dziś ze mnie.

   Nie wiadomo kiedy zleciały nam dwie godziny. Od momentu, w którym przez chwilę spanikowałem, już nic takiego się nie powtórzyło. Dołożyłem do tego niezbędnych starań zabawiając dziewczynę i zadając jej co raz to nowe pytania. Na moje szczęście była niezłą gadułą i nie przeszkadzało jej, że nadaje nieprzerwanie przez półtora godziny. Okazała się całkiem sympatyczna, gdy już pozwoliła sobie być po prostu sobą...

   Spotkanie dobiegło końca, ale jeszcze się nie żegnaliśmy. Jednym uchem słuchałem Paula, który kazał się nam zbierać i informował, że samochód czeka na podziemnym parkingu i będziemy mogli spokojnie wyjechać. Oczywiście zasłaniał się tym, że mamy spore opóźnienie. Ale my wiedzieliśmy, że nic już dziś nie mamy w planach, więc ta informacja była dla ludzi z zewnątrz, by nie myśleli, że unikamy fanów wciąż zebranych przed budynkiem. Przy okazji okazało się, że na dziewczyny też czeka tam samochód, który zabierze je do hotelu, gdzie mieszkają podczas swojego pobytu w mieście.

   Tak więc wcisnęliśmy się z nimi do windy, pozwalając ich ekipie jechać drugą. Niall, Mark i Harry praktycznie zamknęli Kate i Louisa w kącie za swoimi plecami. Widziałem ciekawskie spojrzenia dziewczyn posyłane w ich stronę. Trzymali się za ręce i rozmawiali szeptem. A raczej on mówił, a ona tylko kiwała głową lub wzruszała ramionami. I przygryzała wargę, gdy nie wiedziała, co mu odpowiedzieć. A mnie skręcało z zazdrości. Poczułem na sobie zaciekawione spojrzenia Nialla i szybko przeniosłem wzrok na stojące obok mnie fanki.

   - Zayn? – spojrzałem na Paula, który wychodząc z windy wzrokiem wskazywał mi miejsce oznaczone jako strefę, w której można palić. „Nareszcie...” aż zawyłem z radości. Okazało się, że moja towarzyszka także wygrzebała z kieszeni paczkę fajek i stając obok mnie kontynuowała swoją opowieść.

   Rozejrzałem się dookoła. Zdziwiłem się, że parking nie jest zapełniony. W końcu to duży budynek. Moje wątpliwości rozwiały się po chwili, gdy usłyszałem, że to jest jeden z poziomów dla pracowników, a jako, że dzisiaj niedziela, to głownie są to samochody ludzi pracujących w restauracji. Teraz wyglądało to trochę inaczej. „Całkiem sporo osób w niej pracuje...”

   Kate i Lou stali naprzeciw mnie oddaleni zaledwie o kilka metrów. „Albo aż...” Ich palce wciąż ciasno splecione znów obudziły tą niechcianą myśl w mojej głowie. „To mogłem być ja...” Dziewczyna stała jak zawsze ostatnio, „patrząc się” w buty i lekko schowana za swojego chłopaka. „Właśnie Malik.” Louis wciąż zajęty był rozmową z wysokim rudzielcem z masą piegów na twarzy. Nie słyszałem o czym rozmawiają, ale Kate uśmiechała się co chwilę, wiec musiało to być coś zabawnego.

   Niall i Harry, ze swoimi paniami, stali przy naszym samochodzie i ten drugi wyglądał jakby marzył o ucieczce. Za to Horanowi zdecydowanie podobała się ta sytuacja. Zaśmiałem się pod nosem. Liam i jego towarzyszka pogrążeni byli w rozmowie, a dziewczyna zawzięcie pokazywała mu coś w swoim telefonie.

   Zauważyłem, że Paul przywołał Marka od siebie i ściszonym głosem coś do niego mówił. Ochroniarz tylko słuchał w skupieniu, co chwilę rzucając szybkie spojrzenie w stronę Kate. „Jak nic przekazuje mu instrukcje na kolejne dni.” Przeniosłem wzrok na dziewczynę kolejny raz nie potrafiąc nazwać swoich uczuć. „Przecież kocham Perrie...” I gdzieś tam w środku czułem, że to jest prawda... W takim razie jak nazwać to, co robi ze mną ten mały elf? Uśmiechnąłem się widząc wesoły błysk w jej oczach, gdy uniosła głowę w reakcji na coś, co powiedział Lou. Potem przygryzła wargę w zawstydzeniu, a ja znów miałem wrażenie, że coś wali mnie po łbie.

   Gdy tak staliśmy pogrążeni w rozmowie kilka samochodów wjechało i wyjechało z parkingu. Pewnie dlatego nikt nie zwrócił uwagi na czarnego volkswagena przemieszczającego się stosunkowo powoli. „Prawdopodobnie szuka swojego miejsca, a widząc nas nie wie co jest grane...” Ziewnąłem przeciągając się. Właśnie rozważałem kolejną fajkę, gdy mój wzrok znów przyciągnął czarny samochód. „Coś jest nie tak...” Oblał mnie zimny pot, gdy uzmysłowiłem sobie czego właśnie jestem świadkiem. Auto jechało prosto na pogrążoną w rozmowie trójkę i nikt nie zwrócił jeszcze na to uwagi. Co gorsze - przyspieszało. „Kate!” W mojej głowie rozległ się przeraźliwy krzyk. Czas stanął w miejscu. Krzyczałem. A może tylko mi się wydawało, że to robię i wszystko działo się w mojej głowie... Wiedziałem tylko jedno. Ona nie może zginąć. I Louis. „Boże...” Rzuciłem się przed siebie w głowie już widząc ich pod kołami pędzącego samochodu. Widziałem przerażenie w tych niesamowitych oczach. Odwróciła głowę w kierunku zagrożenia. Wiedziała. Czuła. „Boże, nie! Ona musi żyć. Dla niego...” Ostatni rozpaczliwy ruch, próba odepchnięcia ich, okropny ból, który wyszarpał mi powietrze z płuc. A w głowie tylko jedna myśl. „Nie Kate! Nie ona!” Słyszałem piski i krzyki, ale wszystko jakieś przytłumione. I ból... Ból był wszędzie i ciągnął mnie za sobą. Próbowałem dojrzeć gdzie oni są, gdzie ona jest... Ktoś mnie dotykał sprawiając, że ból był tylko większy. I wtedy ją ujrzałem. Leżała bez ruchu. Dosłownie na wyciągnięcie ręki, którą akurat z jakiegoś powodu nie mogłem poruszyć. I jedyne co widziałem, to ona na zimnym betonie nie poruszająca się. I krew... „Boże nie! Nie ona! Nie Kate!”

   - Nieeee... – jęk rozpaczy wydobył się z mojego gardła zanim zalała mnie ciemność.