37

   Skończyłem się przebierać i odetchnąłem zadowolony. „Nie ma to jak własne szmaty” ucieszyłem się zakładając marynarkę. Spojrzałem na Nialla, który pospieszał mnie z równie szczęśliwą miną jak moja. Lou pastwiła się jeszcze nad Zaynem i Louisem, ale my już byliśmy wolni. Skierowałem się za blondynem do wyjścia.

   - To co? Bierzemy przykład z Liama? – zapytałem przyjaciela zatrzymując się przed budynkiem, by odetchnąć chłodnym powietrzem.

   - Chcesz iść się poszwendać? Myślałem raczej żeby do hotelu wrócić...

   - Możemy. Ale również możemy zaliczyć coś do jedzenia po drodze i dopiero potem wrócić do... – moją wypowiedź brutalnie przerwał dźwięk telefonu. „Alex?”

   - Cześć wspólniczko – zaśmiałem się przełączając na głośnomówiący. – Już się za mną stęskniłaś?

   - Oczywiście partnerze – usłyszałem jej rozbawiony głos. – Co robicie? Próbowałam się dodzwonić do Lou, ale...

   - Pewnie Lux bawiła się jego telefonem i wyłączyła dźwięk niechcący, albo coś w tym stylu... – gdybałem. – A co chciałaś od niego? Utknęli z Malikiem na przymiarce i jeszcze trochę im zejdzie. Może ja z Niallem możemy ci pomóc? Już jesteśmy wolni...

   - No nie wiem – zaśmiała się. – To zadanie chyba was przerośnie.

   - No wiesz co? – oburzył się blondyn.

   - Mów w czym rzecz – powiedziałem. – Ja miałbym nie dać rady?

   - No dobra – znów usłyszałem jej śmiech. – Będziesz mógł odkupić swoją ostatnią akcję.

   - Miałaś mi nie przypominać... – jęknąłem.

   - To co się dzieje? – zapytał Niall.

   - Potrzeba jechać do jakiejś drogerii lub apteki i kupić coś dla Kate – zaczęła.

   - I to niby ma nas przerosnąć? – zaśmiałem się. – Nawet mamy tu niedaleko jakieś centrum handlowe, to kupimy co potrzeba.
   - A co mamy kupić? – odezwał się Horan.

   - Jakieś tabletki przeciwbólowe i solidny zapas... – urwała – podpasek.

   - Co? – zamarłem. „Że co? Nie ma mowy!” – Powiedz, że żartujesz...

   - Nie – roześmiała się. – Jestem bardzo poważna. Macie pod swoją opieką dziewczynę, to chyba nie powinno was dziwić, że dostała...

   - Nie kończ! – jęknąłem. – Rozumiem, ale nie kończ.

   - Czyli co? – odezwała się. – Miałam rację, że zadanie was przerosło?

   Popatrzyłem na Nialla, który zaczerwienił się chyba po cebulki włosów. Spojrzał mi w oczy i wzruszył ramionami.

   - Przecież to dla Katy... – westchnął. – Pójdziemy do samoobsługowego...

   - Dobra – powiedziałem. – Damy radę.

   - Serio? – zaśmiała się Alex. – Bo możecie przekazać to Lou...

   - Nie trzeba – nagle poczułem się dziwnie dorosły. Jakby to zadanie było jakieś super odpowiedzialne. – Kupimy co trzeba.

   - W razie czego dzwońcie – odezwała się. – I jeśli macie tam centrum handlowe, to możecie zajść do Bootsa...

   - Dzięki. Poradzimy sobie. Na razie – zapewniłem ją rozłączając się. Spojrzałem na Nialla. – To co? Chodźmy kupić te podpaski?

   - To słowo... – skrzywił się. – Idziemy, ale już go nie powtarzaj...

   Dojście do centrum zajęło nam jakieś pięć minut. Zdecydowanie za mało, by oswoić się z zadaniem. Znalezienie sklepu, o którym mówiła Alex - kolejne pięć minut. Czułem się jak jakiś zwiadowca na terytorium wroga, gdy tak przemierzałem z Niallem kolejne alejki. Miałem dziwne wrażenie, że wszyscy się na nas patrzą i wiedzą, co chcemy kupić.

   - Hazz... – usłyszałem szept przyjaciela, który zatrzymał się gwałtownie w pół kroku przez co wyhamowałem dopiero na jego plecach.

   - Co? – spojrzałem na jego zaczerwienioną twarz.

   - To chyba tu – szepnął.

   Rozejrzałem się dookoła i głośny jęk wydarł się z moich ust. Przenosiłem wzrok z regału na regał, z półki na półkę i czułem, że zaraz braknie mi powietrza. „Widok jak z jakiegoś koszmaru...”

   - Stary – Niall popatrzył na mnie z paniką w oczach. – Powiedz, że wiesz które kupić?

   - A niby skąd? – warknąłem, a kolorowe opakowania aż mieniły mi się przed oczami. – A to nie wszystko jedno?

   - Gdyby było wszystko jedno, to nie byłoby tego cała alejka – szepnął. – Dlaczego się nie zapytałeś?

   - A ty? – wciąż nie mogłem oderwać wzroku od tych wszystkich opakowań. – Też byłeś przy tej rozmowie...

   - Nie dam rady – jęknął. – Kupmy cokolwiek i uciekajmy stąd. Zadzwonimy do Lou i niech on się martwi.

   - Alex się będzie z nas nabijała aż do śmierci – powiedziałem cicho, a w myślach już słyszałem docinki przyjaciółki. – A zresztą nie prosiłaby nas o to, gdyby Kate bardzo tego nie potrzebowała. Może zapytamy jakiegoś pracownika?

   - Zapomnij – popatrzył na mnie jak na idiotę i rozejrzał się dyskretnie dookoła.

   - Nie kręć się tak, bo pomyślą, że coś chcemy ukraść – warknąłem i zaczerwieniłem się, gdy mój wzrok napotkał spojrzenie jakiejś kobiety z wózkiem. „Jak ja się dałem w to wrobić?”

   - Może do Katy zadzwonimy? – Niall już prawie płakał, a przynajmniej tak brzmiał jego głos.

   - Na pewno nie – jęknąłem. – Już więcej nie mam zamiaru jej zawstydzać... – sięgnąłem po telefon i patrzyłem się w niego czekając na ratunek.

   - To Alex... Mówiła żeby dzwonić w razie czego... – gdy to mówił już wybierałem numer przyjaciółki.

   - Co tam? – odezwała się po kilku sygnałach, które wydawały się dla mnie bardzo długie.

   - Gdzie ty mnie wysłałaś? – wyszeptałem. – Na terytorium wroga z Niallem jako wsparciem... – rozejrzałem się przerażony dookoła. – Normalnie już mieliśmy zarządzić odwrót...

   - Naprawdę – zaśmiała się. – Aż tak źle? Opisz sytuację, żołnierzu – normalnie się z nas nabijała i nawet tego nie kryła.

   - Potencjalny cel ma być w torebce czy w pudełku?

   - W torebce.

   - OK – westchnąłem. – Niall, odłóż te korki. To nie tego szukamy – nie mogłem uwierzyć widząc Horana wpatrującego się w niebieski kartonik szeroko otwartymi oczyma. Odłożył go tak szybko jakby ten parzył przy okazji strącając kilka innych, które zaczął nerwowo odkładać na miejsce. Zaczerwienił się przy tym jak panienka.  – Boże...

   - Jeszcze jakieś pytania? – znów usłyszałem rozbawiony głos Alex.

   - Jakiś milion... – jęknąłem rozglądając się dookoła.

   - Harry – westchnęła. – Po prostu kup jakieś zwykłe...

   - Normal, regular, maxi, night... – czytałem napisy na opakowaniach. – Matko boska, ile tego jest?

   - Nolmal może być – powiedziała.

   - A maxi nie będą lepsze? – sięgnąłem po opakowanie i zacząłem czytać informację z tyłu torebki.

   - Nie. Są ogromne – usłyszałem.

   - To chyba dobrze, nie?

   - Styles – zaśmiała się. – Uwierz mi, że duże w tym wypadku nie znaczy lepsze.

   - Bardzo śmieszne – odłożyłem opakowanie na półkę. – Normal, tak?

   - Tak.

   - Dobra. To na razie – powiedziałem cicho i rozłączyłem się. Niall wpatrywał się we mnie licząc na ratunek.

   - I co? Wiesz już? – szepnął wciąż łypiąc oczami na boki.

   - Tak – sięgnąłem po zieloną torebkę. Po krótkim zastanowieniu wziąłem drugą i wcisnąłem mu w dłonie. – Sam nie będę tego dźwigał...

   - Czy możemy prosić o autograf? – usłyszałem to, czego obawiałem się najbardziej w całym tym przedsięwzięciu. Odwróciłem się powoli w stronę skąd dochodził do mnie głos. Stały przed nami trzy fanki. Gdybym miał zgadywać, to miały nie więcej niż piętnaście lat. Uśmiechnąłem się zawstydzony.

   - Jasne – kątem oka zarejestrowałem, że Niall zrobił się jeszcze bardziej czerwony. „A myślałem, że to już fizycznie niemożliwe.”

   Na nasze szczęście, dziewczyny zniknęły, gdy tylko podpisaliśmy się w ich zeszytach i po obowiązkowej fotce. Spojrzałem na przyjaciela. Wyglądał jakby ledwo się trzymał na nogach.

   - Jeszcze tabletki – przypomniał wskazując głową na ladę, za którą piętrzyły się opakowania z lekami.

   Skierowaliśmy się w tą stronę. Zauważyłem, że Niall próbuje tak trzymać torebkę, by nie było widać, co niesie. Ja też miałem podobny system, choć przez chwilę myślałem, by po prostu schować to pod marynarką, ale wtedy już na pewno oskarżyli by nas o kradzież. Zbliżając się do lady zauważyłem uśmiechniętą ekspedientkę.

   - Dzień dobry – powiedziała wesoło. – W czym mogę pomóc?

   - Poproszę jakieś tabletki przeciwbólowe – odezwałem się zadowolony z siebie. „Przynajmniej to było łatwe.”

   - Jakie?

   - Jakiekolwiek – uśmiechnąłem się.

   - A na jaki ból?

   - Jaki? – „Co ona taka dociekliwa? Skąd mam kurwa wiedzieć jaki? Boże, pomocy...” – Hmmm...

   - Dla tej pani, dla której będzie to? – uśmiechnęła się do nas wskazując na torebkę w moich dłoniach.

   - Tak... – jęknął Niall i brzmiało to jak najprawdziwszy jęk rozpaczy. W tej chwili przypominał już dorodnego buraka.

   Trzeba przyznać kobiecie, że naprawdę próbowała się z nas nie śmiać, ale widać było, że długo nie da rady się powstrzymywać. Zdjęła z regału jakieś srebrne pudełko i skasowała.

   - Za resztę też mogą panowie tu zapłacić – odezwała się wskazując na krępujące nas przedmioty.

   Szybko podaliśmy jej torebki i przez chwilę naprawdę miałem wrażenie, że prawie parzą. Dobiła je do rachunku i zapakowała wszystko w białą jednorazówkę. „Dzięki Bogu...” westchnąłem w myślach i sądząc po reakcji Horana, właśnie robił to samo. Podałem kobiecie kartę jeszcze zanim zdążyła się odezwać. Mogłem się założyć o wszystko, że będzie miała z koleżankami świetny temat do żartów podczas przerwy na kawę.

   Pięć minut później siedzieliśmy w taksówce i żaden z nas nie odzywał się słowem przez całą drogę do hotelu. Zresztą gdy otwieraliśmy drzwi do apartamentu też nie padło żadne słowo.

   - Cześć chłopaki – Mark spojrzał na nas mrużąc oczy. – Co wy tacy mokrzy jesteście? Przecież nie pada...

   - Nawet nie pytaj – odezwał się Niall i poszedł do swojej sypialni zostawiając mnie z białą reklamówką, która traktowałem jak granat z wyciągniętą zawleczką.

   - Gdzie Kate? – zapytałem rozglądając się dookoła.

   - Źle się czuła i poszła się położyć – odezwał się ochroniarz. – Zaglądałem do niej kilka minut temu i spała zwinięta na łóżku. Co tam masz?

   - Nawet nie pytaj – powiedziałem kierując się do pokoju. Otworzyłem ostrożnie drzwi i wśliznąłem się do środka. Dziewczyna leżała na boku przyciskając kolana do siebie. „Ból brzucha... No jasne! Jaki ja jestem tępy...” Podszedłem jak najciszej do łóżka i wpatrywałem się w jej twarz. Zauważyłem ślady łez na jej policzkach i nagle cała ta nasza wyprawa wydawała mi się niewarta tych wszystkich nerwów. „Przecież dla niej mógłbym tam iść jeszcze raz...” pomyślałem kładąc ostrożnie zakupy obok Kate tak, by znalazła je gdy się obudzi. Odwróciłem się na pięcie i skierowałem się do wyjścia.

   - Dziękuję Harry – usłyszałem cichy szept, gdy już prawie zamykałem za sobą drzwi sypialni.

   „Nie ma za co...” odpowiedziałem w myślach opierając się ciężko o ścianę. Byłem spocony jak szczur i te zakupy wykończyły mnie bardziej niż kilkugodzinna próba, ale te dwa słowa wynagradzały wszystko. „Nigdy więcej...” Usłyszałem dźwięk przychodzącej wiadomości. Od Alex. „I jak? Daliście radę?” Uśmiechnąłem się do siebie. Oderwałem się od ściany i skierowałem do salonu odpisując po drodze. „Pewnie, że tak. Bułka z masłem...”

   Kolejny raz zatrzęsło mnie z zimna. Zaciągnąłem się papierosem jednocześnie próbując jakoś schronić się przed zimnym wiatrem wciskając się we wnękę w murze. „Ile jeszcze?” Powoli zaczynałem żałować, że obiecałem na niego zaczekać. Mogłem już siedzieć w ciepłej taksówce, albo popijać gorącą kawę i gapić się bezkarnie na Kate. Kolejny podmuch prawie zgasił mi fajkę. „Cholera! Daję mu pięć minut i spadam.” Kątem oka wychwyciłem ruch z lewej strony. „Kolejna fanka...” westchnąłem, gdy zauważyłem jej wzrok wbity we mnie niejako ze strachem, ale na pewno z uwielbieniem... Zgasiłem papierosa i uśmiechnąłem się przyjaźnie.

   - Co tam? – dwa słowa, a reakcja na nie przeraziła mnie nie na żarty. – Wszystko w porządku?

   - T-tak... Uhm... A u pana... ciebie... yyy – zrobiła się trupio blada i zastanawiałem się czy nie padnie mi tu zaraz trupem. „Dobór słów adekwatny do sytuacji.” – C-czy mogę prosić... – nieśmiało wyciągnęła książkę w moją stronę.

   - Jasne – próbowałem czarować uśmiechem. – Jak masz na imię?

   - Uhm... L-Louise...

   - Miło mi cię poznać, Louise – sięgnąłem po książkę i pisaka. – Czy mi się wydaję, czy słyszę w twoim głosie jakiś obcy akcent? Skąd jesteś?

   - Z Polski...

   - Jesteś na wakacjach? – może powinienem przestać zadawać jej pytania, bo wyglądała jakby miała zemdleć. Podpisałem się i oddałem jej własność.

   - N-na obozie językowym... – wydukała. – Dziękuję. – Już miała odejść, gdy nagle Lou pojawił się nie wiadomo skąd i praktycznie przyprawił ją o zawał.

   - Hej – szczerzył się jak nawiedzony i przeskakiwał wzrokiem między mną a dziewczyną. Zobaczył książkę w jej dłoniach. – Ciekawa lektura? – puścił do niej oczko, a ja naprawdę nie mogłem wyjść z podziwu, że ona wciąż trzyma się na nogach.

   - T-tak, b-bardzo... – powiedziała cicho.

   - Podpisz się jej, stary – postanowiłem jej trochę pomóc. A właściwie chciałem stąd już jechać, bo czułem, że już mi tyłek zamarza.

   - Jasne. Daj – sięgnął po książkę i przeczytał mój wpis. – A więc Lou... – popatrzył na nią. – Fajne imię. Dziwnie znajome – próbował ją rozbawić, ale jedyne co mu się udało, to wywołać rumieniec na jej policzkach. „Dobre i to. Przynajmniej nabrała kolorów.” Podpisał się i w tym momencie przyjechała nasza taksówka. – Musimy lecieć...

   - Mogę... – zauważyłem, że zaciska palce na telefonie.

   - Zdjęcie? – podpowiedziałem. – Jasne. – Lou zabawił się w fotografa i pstryknął kilka fotek. – Ale teraz już naprawdę musimy jechać. Miło było cię poznać Louise...

   Oderwałem się od ściany i wpakowałem do samochodu. Minutę później Lou opadł ciężko obok mnie.

   - Jestem wykończony – westchnął. – Nie sądziłem, że to tyle potrwa... – wyjął komórkę. – O w mordę!

   - Co? – wyglądał na zaniepokojonego.

   - Alex się dobijała i mam chyba z dziesięć wiadomości – zauważyłem, że czyta jedną po drugiej. – Harry napisał, że mam nie dzwonić do Kate, bo śpi... Kiedy ostatnio ona spała w dzień?

   - Nie przypominam sobie, by kiedykolwiek... – spojrzałem na niego. Wydawał się zaniepokojony, ale wciąż przeglądał telefon.

   - Andy jest przejazdem. Liam wyciągnął go na miasto, żeby nie stresować Kate – odezwał się po kolejnej przeczytanej wiadomości.

   Wyjąłem swój telefon i jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że również do mnie ktoś się dobijał. „Głównie Horan...” pomyślałem przeglądając skrzynkę.

   - A co chciała Alex? – zapytałem.

   - Nie wiem, ale napisała, że załatwiła wszystko z Harrym i Niallem – schował komórkę do kieszeni. – Pisze, że przyjdzie jutro... Może się pan zatrzymać na chwilę pod sklepem muzycznym? Dosłownie pięć minut i pojedziemy dalej.

   Kierowca uśmiechnął się pod wąsem i pokiwał głową. Już po minucie parkował przed wejściem.

   - Zaraz wracam – Lou wręcz wyskoczył z samochodu.

   Patrzyłem za oddalającym się przyjacielem i zastanawiałem się, co tym razem planuje kupić. Bo, że dla Kate, to nie ulegało wątpliwości. Wystarczyła tylko wzmianka o tej dziewczynie i moją głowę wypełniały myśli o niej. „Jakaś dziwna obsesja...” Sam tego nie rozumiałem... Z jednej strony wiedziałem, że to co łączy ją z Louisem jest wyjątkowe i naprawdę mu kibicowałem. „Zazwyczaj...” przyznałem, starając się nie oszukiwać samego siebie. Wystarczy, że robiłem to wobec wszystkich dookoła... Mój wzrok powędrował w stronę zadrapań i siniaków na lewej dłoni. Skrzywiłem się na wspomnienie bólu, gdy uderzyłem w ścianę, by jakoś rozładować targające mną emocje. „I po co Niall mi to opowiedział?” Obraz wesołego przyjaciela, któremu aż oczy się świeciły, pojawił się w mojej głowie. Taki był szczęśliwy w tamtym momencie. A ja umierałem wraz z każdym jego słowem... Stałem przed nim i uśmiechałem się... A w środku cały się buntowałem. Potarłem obolałą dłoń. Ale zaraz po tym cieszyłem się razem z Lou i Kate... I naprawdę cieszę się ich szczęściem. „Zazwyczaj...”

   Dźwięk przychodzącej wiadomości wyrwał mnie z zamyślenia. Spojrzałem na wyświetlacz i nagle poczułem się jak ktoś przyłapany na gorącym uczynku... „Perrie... Czyżby telepatia...” Żartobliwy ton wiadomości sprawił, że poczułem się jeszcze bardziej winny. W mojej głowie wciąż kołatały słowa Liama, który już sam nie wiem ile razy przekonywał mnie, bym powiedział prawdę swojej dziewczynie. A ja wciąż go zbywałem mówiąc, że jeszcze nie trzeba. Ale prawda była inna. „Bałem się...” Najzwyczajniej w świecie bałem się opowiedzieć jej o Kate. Bałem się tego, że może odczytać z moich słów coś więcej... „Prawdę.” Nie chciałem tej rozmowy, bo jak mogłem dyskutować o czymś, czego sam nie rozumiem... Spojrzałem na wyświetlacz, z którego uśmiechała się do mnie twarz Perrie. Nie mogłem się powstrzymać, by... Wyjąłem z portfela zdjęcie szczęśliwej dziewczyny wygłupiającej się razem z przyjaciółką. „Który to już raz wpatruję się w tą fotografię?” Wciąż nie wiem, co mną kierowało, kiedy schowałem to zdjęcie do kieszeni. Czułem się jak najprawdziwszy złodziej. Zachwycałem się fotografiami razem z przyjaciółmi modląc się o to, by nikt nie zauważył, że jednej brakuje. Ale nie mogłem się powstrzymać... Już chyba z milion razy chciałem ją oddać, ale za każdym razem coś we mnie krzyczało, by tego nie robić... „I tchórzyłem.” Kolejny raz przejechałem palcem po gładkiej powierzchni zdjęcia. „Kate... I Alex” dodałem w myślach jakby przez to moja wina miała być mniejsza. Dźwięk zapalanego silnika wyrwał mnie z zamyślenia. Zauważyłem, że Lou idzie do samochodu. Pośpiesznie schowałem zdjęcie i w momencie gdy przyjaciel wsiadł do środka zająłem się odpisywaniem na wiadomość, by ukryć ewentualne poczucie winy malujące się na mojej twarzy. „Boże! Przecież to jego dziewczyna...” Ja naprawdę im kibicowałem. Z całego serca. Naprawdę. „Zazwyczaj...”

   Opierałem się o ścianę windy wpatrując się w przyjaciela, który był jakiś dziwnie zamyślony. Starałem się sobie przypomnieć, czy tak było cały dzień, czy dopiero później. Szczerze? Nie miałem pojęcia. Ostatnio jakoś nie zwracam uwagi na to, co się dzieje dookoła. Moje myśli są zazwyczaj zajęte tylko jedna osobą... I znów poczułem to ciepło w okolicy serca.

   - Wszystko w porządku, Zayn? – spojrzał na mnie tylko po to, by szybko odwrócić wzrok. „Ciekawe...”

   - Tak – uśmiechnął się ledwo dostrzegalnie. – Padnięty jestem. A miałem nadzieję, że to będzie tylko krótka przymiarka...

   - Też tak myślałem – przyznałem wychodząc z windy. – Cieszyłem się na wolne popołudnie, a zamiast tego zostaje mi kawałek wieczoru, bo jutro musimy rano wstać na tą próbę.

   Gadałem czekając aż otworzy drzwi. Moje wszystkie plany poszły się... No, musiałem je zmienić. Ale wciąż miałem kilka pomysłów i wielką nadzieję na to, że któryś z nich spodoba się mojej dziewczynie. „Moja dziewczyna... Idealnie to brzmi.”

   - No nareszcie – Niall posłał w nasza stronę nerwowy uśmiech. – Co tak długo?

   - Pewnie tyłek Lou nie mieścił się w spodniach – żartował Harry, ale i on brzmiał jakoś inaczej. „Co jest grane?” Rozejrzałem się dookoła...

   - Gdzie Kate? – spojrzałem na przyjaciół i nie uszło mojej uwagi, że wymienili między sobą szybkie spojrzenie. Lodowaty dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. – Co...

   - Jest w sypialni – odezwał się Mark, który akurat w tym momencie pojawił się w kuchennych drzwiach. – Nie czuje się dziś najlepiej...

   - Co się dzieje? – wbiłem swój wzrok w niego. – Rozmawiałem z nią dwa razy. Nic nie mówiła...

   - I dziwi cię to? – zapytał Harry. – Jakoś jeszcze nie słyszałem żeby na cokolwiek narzekała.

   - Mówiła, że brzuch ją boli... – dodał Mark.

   - Coś jej zaszkodziło? – próbowałem sobie przypomnieć, co zjadła na śniadanie.

   - Ma te dni... – odezwał się Niall.

   - Co? – zdziwiłem się. – Jakie dni?

   - No te... – zauważyłem rumieńce na policzkach blondyna. – Wiesz...

   - Boże, jakie? Nic z tego nie rozumiem... – spojrzałem na niego denerwując się coraz bardziej. – Mów normalnie o co chodzi.

   - Ma okres – odezwał się Zayn, o którego istnieniu już zdążyłem zapomnieć, a tymczasem on cały czas stał obok mnie.

   Spojrzałem na niego, a następnie na Nialla, który na mój pytający wzrok tylko pokiwał głową ciesząc się pewnie, że ktoś powiedział to za niego.

   - I nic nie jadła poza śniadaniem – dodał Mark.

   Skierowałem się do sypialni po drodze ściągając z siebie kurtkę. Ostrożnie otworzyłem drzwi starając się zbytnio nie hałasować gdyby spała. W pokoju panował półmrok, ale i tak udało mi się dostrzec drobną osóbkę zwiniętą w kłębek na łóżku. Odłożyłem siatkę z zakupami i kurtkę na fotel i powoli podszedłem do Kate. Zauważyłem opakowanie tabletek przeciwbólowych i szklankę do połowy wypełnioną wodą. „Niedobrze...” pomyślałem. „Kolejne leki.” Nachyliłem się i spojrzałem na tę drobną twarzyczkę. Jak bardzo musiała cierpieć, skoro aż się popłakała? Przecież doskonale wiedziałem, że jest dzielna i tym bardziej byłem przerażony...

   - Hej... – usłyszałem cichy szept i ujrzałem delikatny uśmiech. – Już wróciłeś...

   - Cześć kochanie – położyłem się za nią obejmując ją ramieniem w pasie. Ucieszyłem się, gdy wtuliła się we mnie tak, że czułem ciepło jej ciała na swoim. Oparłem głowę na ręce. – Jak się czujesz skarbie?

   - Już lepiej – powiedziała cicho.

   - A tak szczerze? – splotłem jej palce z moimi. – Miałaś mi zawsze wszystko mówić, pamiętasz?

   - Nie chciałam cię martwić – usłyszałem to, czego się spodziewałem. – A zresztą, to przecież nic takiego... – przylgnęła do mnie plecami wciąż podciągając kolana do klatki piersiowej.

   - Chcesz powiedzieć, że zawsze tak cierpisz? – przeraziłem się, gdy zamiast odpowiedzieć wzruszyła tylko ramionami. „A więc tak.” Miałem ochotę spojrzeć w niebo i wykrzyczeć: „Ile jeszcze?!” Próbowałem przywołać całą moją wiedzę na temat kobiecych spraw... – Potrzebujesz czegoś ze sklepu?

   - Harry już mi zrobił zakupy... – szepnęła i oblała się rumieńcem.

   - Naprawdę? – Jak tak dalej pójdzie, to naprawdę będę musiał postawić mu pomnik. – Mark mówił, że nic nie jadłaś...

   - Nie jestem...

   - Tylko prawda, kochanie – przerwałem jej wypowiedź, bo jakoś nie mogłem uwierzyć, że po całym dniu nie jest głodna. – Pewnie nie miałaś siły się ruszyć... – próbowałem jej podpowiedzieć.

   - Jak tak sobie leżę, to jest lepiej... – uśmiechnęła się nieśmiało. – Przynajmniej do chwili kiedy się nie ruszę... Przepraszam...

   - Za co ty znowu przepraszasz? – pochyliłem się, by pocałować ją w skroń. – Zaraz zorganizuję coś do jedzenia, bo też umieram z głodu. I zjemy sobie leżąc w łóżku. Co ty na to? – posłała mi „spojrzenie” pełne miłości, a mnie coś chwyciło za serce... – I mam coś dla ciebie. Ale to za chwilę. Idę zamówić nam kolację i zaraz wracam do ciebie.

   Uśmiechnęła się do mnie tym swoim przecudnym uśmiechem i nie mogłem się powstrzymać, by nie skraść jej całusa. To miało być tylko delikatne cmoknięcie, ale znów daliśmy się porwać... Myślę, że należy mi się medal za każdym razem, gdy udaje mi się oderwać od tych boskich warg.

   - Zaraz wracam – dodałem jeszcze podnosząc się z łóżka i wychodząc z pokoju.

   - I jak ona się czuje? – Niall zaatakował mnie pytaniem ledwo zamknąłem za sobą drzwi sypialni. – Pomogły coś te tabletki?

   - Skąd... – spojrzałem na niego. – Byłeś razem z Hazzą na zakupach...

   - No tak – pokiwał głową. – Alex do niego zadzwoniła.

   - Dzięki stary – objąłem go ramieniem i posłałem dziękczynny uśmiech Harry’emu. – Mogę mieć do ciebie prośbę? Zamów proszę coś do jedzenia dla niej i dla mnie, ale coś takiego żeby dało się jeść na leżąco. Spróbuję ją namówić, by chociaż trochę zjadła...

   - Jasne. Nie ma sprawy. Zaraz przejrzę menu i coś wam wezmę – uśmiechnął się i poszedł do kuchni.

   Sięgając po komórkę spojrzałem na deszcz szalejący za oknem i rozejrzałem się dookoła.

   - Może zadzwońcie po Liama... Niech przyjdzie z Andym. Kate raczej dziś nie wyjdzie z łóżka, a nawet jeśli, to po prostu będzie mogła go poznać...

   - A ty gdzie dzwonisz? – Zayn spojrzał na mnie zdziwiony. – Nie do niego?

   - Nie – przyłożyłem słuchawkę do ucha. – Muszę pogadać z Alex i może jeszcze do Toma zadzwonię...

   Ponownie wsunąłem się pod kołdrę i przytuliłem do pleców Kate. Uśmiechnąłem się od ucha do ucha, gdy wtuliła się we mnie i nieznacznie, ale jednak, obróciła się w moją stronę.

   - Niedługo będzie jedzonko – powiedziałem skradając jej buziaka. – A na razie prezenty. – Sięgnąłem za siebie po reklamówkę i położyłem ją przed dziewczyną.

   - Prezenty? – wyszeptała zdziwiona. – Ale...

   - Tak tylko powiedziałem – musiałem jej przerwać, bo domyślałem się co chce powiedzieć. Sięgnąłem po laptopa i położyłem go na łóżku przed nami. – Nie sprawdzisz?

   Ostrożnie wzięła torebkę i wyciągnęła z niej kilka pudełek. Nie mogłem oderwać wzroku od jej drobnych paluszków nieśmiało badających trzymane przedmioty.

   - Czy to są płyty? – zapytała odwracając twarz w moją stronę.

   - Tak. Z muzyką – przyznałem. – Pomyślałem sobie, że fajnie będzie je przesłuchać. Może ci się spodobają... – Sięgnąłem po pierwszy krążek i wsunąłem go do laptopa.

   - Wasz album? – „Wydawało mi się, czy naprawdę widziałem wesoły błysk w jej oczach?”

   - Nie. Coś innego – uśmiechnąłem się widząc, że jest tym trochę rozczarowana. – Jestem ciekawy, czy rozpoznasz... A nasz album przesłuchamy następnym razem, dobrze?

   - Ale wiesz, że ja nic nie... – przerwała, gdy dały się słyszeć pierwsze takty i po chwili uśmiechnęła się wesoło. – To muzyka z filmu...

   - Tak jak obiecałem – skradłem kolejnego całusa. – I sam sobie przyznałem nagrodę.

   - Szkoda... – puściła mi oczko. – Bo ja chciałam ci coś innego dać...

   - A co?

   - No, teraz to już za późno – droczyła się ze mną.

   - Ale ja przyniosłem więcej niż jedną płytę – próbowałem się targować. – To chyba należy mi się jeszcze jedna nagroda?

   - Hmmm... – udawała, że się zastanawia, a ja w tym czasie wsunąłem jej ramię pod głowę. – No ewentualnie... – uśmiechnęła się i delikatnie położyła dłoń na moim policzku. I muszę przyznać, że poprzedni całus przy tym pocałunku, który złożyła na moich wargach, był ledwie zadatkiem do głównej nagrody...

   - Wow – szepnąłem jej do ucha. – Mam ochotę biec po nasz album, bo już nie mogę się doczekać kolejnej nagrody...

   Uśmiechała się. Mimo iż kilka razy zauważyłem grymas bólu na jej twarzy, to wciąż się uśmiechała. Chwilami myślałem, że byłoby prościej gdyby nie była taka dzielna... Moja dłoń spoczęła na jej brzuchu.

   - Kochanie, dlaczego nie zdjęłaś spodni? Przecież musi ci być niewygodnie... – Moje palce od razu odnalazły sznurek oraz guzik i po chwili miałem na koncie takie małe osiągnięcie. „Znów dobierasz jej się do majtek...” Czasami chciałbym, by ten wredny głos w mojej głowie zamilkł. „Czasami...” uśmiechnąłem się zadowolony.

   - Lou... – cudowny rumieniec pokazał się na jej policzkach. – Ktoś może wejść...

   - No i co z tego? Skarbie, przecież leżysz pod kołdrą.

   - Wiem, ale... – zaczęła zawstydzona i przygryzła wargę nie kończąc. „Ale będziesz musiała wstać do łazienki...” dokończyłem w myślach.

   - A co powiesz na mały kompromis? Dam ci jakieś moje spodnie... Będą za duże, ale zdecydowanie wygodniejsze do leżenia. Może być?

   Gdy tylko pokiwała głową zgadzając się na ten pomysł moja dłoń kontynuowała misję zdjęcia z niej czarnych bojówek. I wcale nie zauważyłem, że ma na sobie granatowe figi w białe kropy... I tego marszczenia z tyłu też nie widziałem... A już w ogóle nie zwróciłem uwagi na jasnoniebieską kokardkę nad tym marszczeniem... „Jestem zboczony. Nic dodać, nic ująć.”

   - Lou... – „Czy ona właśnie zaczerwieniła się jeszcze bardziej?”

   - Naprawdę nie chcę wam przeszkadzać – usłyszałem rozbawiony głos Nialla – ale przynoszę dary, wiec mnie nie bijcie... – Podszedł z drugiej strony łóżka i położył przed nami tacę zastawioną smakołykami. – Jak się czujesz, Katy?

   - Dobrze – posłała mu delikatny uśmiech. Chrząknąłem znacząco pogłębiając tym jej rumieniec. – To znaczy nieco już lepiej...

   - Trochę dzisiaj taka nie zdrowa kolacja, ale przynajmniej możecie jeść palcami – przysiadł na łóżku. – I pamiętałem nawet, że lubisz utopione frytki.

   - Jakie? – zdziwiłem się, ale najwyraźniej Kate doskonale wiedziała o czym mowa, bo zaśmiała się cicho. Coś mi się wydaję, że tych dwoje prowadziło całkiem ciekawe konwersacje, gdy urzędowali w kuchni.

   - Katy topi frytki w keczupie – śmiał się wyciągając z bocznej kieszeni spodni butelkę ze wspomnianym sosem pomidorowym.

   - Naprawdę?

   - Tak – uśmiechnęła się. – A potem je ratuję i mam na koncie dobry uczynek.

   - Tego mi nie mówiłaś – roześmiał się blondyn. – Dobre... Potrzebujecie czegoś jeszcze?

   - Na razie nie. Dzięki stary.

   - Nie ma za co. Wszystko dla mojej siostro-przyjaciółki... A teraz wcinajcie póki ciepłe.

   - Dziękuję Niall – jedno jej słowo sprawiło, że uśmiechał się od ucha do ucha wychodząc z pokoju...