31

   Spoglądałem na Kate i wciąż nie mogłem wyjść z podziwu nad tym, jak dobrze sobie radzi. Ze wszystkim. Potrzebowała tylko podjąć tą jedną ważną decyzję o pozostaniu z nami, a każdy kolejny krok pokonywała z uśmiechem na ustach. Wystraszona, to prawda, ale jednak uśmiechnięta. Jej odwaga chwilami mnie przerażała... I wiem, że to dziwnie brzmi, ale widząc jak pokonuje kolejne przeszkody, jak walczy i wygrywa... „Co takiego on jej zrobił, że na samo wspomnienie krzyczy z przerażenia?” Zadrżałem na samą myśl o tym. „Mała wojowniczka.” Słowa Toma jakoś bardzo mi w tym momencie pasowały. Zauważyłem, że Liam postanowił zabrać się za porządki i po chwili zniknął w kuchni. Niall z Zaynem rzucili się na konsolę i głośne dźwięki gry wypełniły salon.
   - Porozmawiamy? – zapytałem szeptem zbliżając usta do jej ucha. Uniosła głowę i uśmiechnęła się delikatnie. – To chodź do sypialni... – pomogłem jej się podnieść i od razu skierowałem w odpowiednim kierunku.

   - A co z kolacją? – zapytała jeszcze zanim opuściliśmy salon.

   - Harry się tym zajmie – spojrzałem na przyjaciela wzrokiem prosząc go o pomoc. Uśmiechnął się szeroko i komicznie poruszał brwiami.

   - Nic mnie nie powstrzyma – zaśmiał się unosząc oba kciuki do góry i bezgłośnie życząc mi powodzenia. „Kretyn” pomyślałem tylko wchodząc do sypialni i zamykając za sobą drzwi. I to była ostatnia myśl w mojej głowie niezwiązana z Kate.

   Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Moje oczy śledziły każdy jej ruch. Podziwiałem zgrabne nogi, delikatne kostki i małe stopy kiedy stawiała kroki kierując się w stronę łóżka. Na widok pośladków opiętych czarnym materiałem spodni czułem jak robi mi się gorąco. Uwielbiałem patrzyć jak wspina się na łóżko i na czworakach przesuwa się na jego środek, a następnie siada po turecku wciąż uśmiechając się do mnie. Czekała. To przecież ja chciałem porozmawiać. Nie byłem tylko pewny, czy to dobry pomysł siadać przy niej. „A kto by niby miał cię powstrzymać?” złośliwy głos w mojej głowie powiedział to, o czym właśnie myślałem. „Nikt.” Zaśmiałem się i wskoczyłem na pościel wywołując tym mały wybuch radości u mojej dziewczyny. „Moja dziewczyna...” powtórzyłem uśmiechając się do siebie zadowolony. Przez moment przemknęła mi taka niesforna myśl, że może powinienem zacząć od rozmowy z Alex i posłuchać, co ona powie... Tylko tak bardzo chciałem, by to było tylko nasze. Moje i Kate.

   - Kochanie – ująłem jej dłoń splatając nasze palce. – Miałaś mi powiedzieć, o czym wtedy myślałaś w kuchni, gdy tak pięknie się rumieniłaś... – na sam dźwięk moich słów jej policzki zrobiły się cudownie czerwone, a ona opuściła głowę. – Już wiem, że o mnie – zaśmiałem się zadowolony i nie wiedzieć czemu strasznie dumny. – Teraz chcę wiedzieć, co konkretnie...

   Spojrzałem na nią wyczekująco. Prawdę mówiąc cały czas nie spuszczałem z niej wzroku. Ale teraz bałem się nawet mrugnąć, by nic mi nie umknęło. Zastanawiałem się, czy nie jest za wcześnie na tą rozmowę, ale w końcu i tak już się dowiedziała, co do niej czuję. Teraz ja chciałem wiedzieć. Musiałem to wiedzieć. Nie chciałem naciskać, a może chciałem... Sam już nie wiem. Po prostu byłem pewien, że jeżeli się tego nie dowiem, to umrę.

   - Kocham cię, Kate – powiedziałem cicho, a moje serce jakby na potwierdzenie tych słów zabiło mocniej. Uniosła twarz i wbiła we mnie te niesamowite spojrzenie, które kolejny raz przywołało tą nieznośną myśl o niesprawiedliwościach tego świata.

   - Lou... ja... – wręcz mogłem zobaczyć jak milion myśli przepływa przez jej głowę, a każda z nich znajduje odzwierciedlenie w jej oczach.

   - Wiem, że się boisz – pospieszyłem z pomocą. A może to sobie próbowałem pomóc? – Wiem, że wiele przeszłaś i pewnie nie jesteś jeszcze gotowa... Sam nie wiem... Czasami wydaje mi się, że ty też mnie... że coś do mnie czujesz. Coś więcej – nie potrafiłem złożyć jednego spójnego zdania. – Chcę ci tylko powiedzieć, co do ciebie czuję i zapewnić, że nie będę naciskał. Mogę czekać. Będę czekał nawet wieczność... – zauważyłem jak samotna łza spływa po rozpalonym policzku. – Nie płacz... Proszę...

   - To nic... – uśmiechnęła się delikatnie i starła kroplę nim ta znalazła drogę w dół. – To ze szczęścia... – szepnęła i znów opuściła głowę, a ja zamarłem. „Co ona właśnie powiedziała?”

   - Kate... – szepnąłem unosząc jej twarz ku sobie. – Czy ty...

   - Kocham cię – powiedziała to tak cicho i tak niespodziewanie, że przez chwilę myślałem,że sam to sobie stworzyłem w mojej głowie. Tak bardzo tego chciałem...

   - Co? – to nie mógł być mój głos. Odchrząknąłem. – Co?

   Siedziałem przed nią nie potrafiąc wykrztusić nic więcej. „Chyba zwariowałem. Na pewno.” Widziałem jej uśmiech. Wesołe błyski w oczach, które „wpatrywały” się we mnie. Jej dłoń zmierzającą w stronę mojej twarzy, by po chwili dotknąć jej delikatnie. Miałem wrażenie, że dookoła nas szaleje burza pochłaniając wszystko i wszystkich na swojej drodze. Bylismy tylko my dwoje. Razem. Poruszyła się powoli wciąż nie przestając mnie dotykać. Uklękła przede mną i teraz miałem jej oczy dokładnie przed swoimi. Wciągnąłem gwałtownie powietrze jak tonący, który wie, że to może być jego ostatni oddech. Czułem, że serce za chwilę wyskoczy mi z piersi. Umierałem... „Dlaczego ludzie tak się tego boją?” To było najcudowniejsze uczucie jakiego doświadczyłem do tej pory. Delikatny podmuch powietrza musnął moje usta, by chwilę później być zastąpionym przez drżące wargi. I rozszalało się tornado...

   - Kocham cię – tym razem byłem pewien, że to jej słowa. Towarzyszył im kolejny pocałunek, a tego nie mógłbym sobie wymyślić. Moje ciało płonęło. Spalałem się w ogniu tych wszystkich uczuć, które we mnie wybuchły.

   - Maleńka... – wyszeptałem wpijając się w jej usta jakby w nich było moje życie. I może rzeczywiście tak było. Miałem wrażenie, że od tych dwóch słów zależała moja przyszłość. Czekając na nie drżałem z przerażenia.

   Dotyk jej aksamitnych warg wyparł wszytki strach z mojej głowy. Już się nie bałem. Dreszcze podniecenia przeszyły moje ciało, gdy nasze języki spotkały się w początkowo nieśmiałym tańcu. Poczułem jej drobne palce wplatające się w moje włosy i oszalałem. „Ona mnie dotyka! Sama!” Nie mogłem się powstrzymać i chwytając ją za biodra przycisnąłem mocno do siebie. Teraz mogłem wychwycić drżenie jej ciała, które tak jak moje było niesamowicie gorące i przepełnione pożądaniem. Moje dłonie nieśmiało pieściły jej pośladki, uda i wciąż nie pozwalały jej odsunąć się ode mnie. Płonąłem... Przepełniała mnie radość pomieszana z tą cudowną rozkoszą jaka towarzyszy nam tylko przy kimś, kogo kochamy. „Dlaczego potrzebujemy oddychać?” ta inteligentna myśl pojawiła się w mojej głowie, gdy musiałem przerwać pocałunek, by zaczerpnąć powietrza. Czułem się jak topielec w ostatnim momencie wynurzający się na powierzchnie.

   - Kate – wyszeptałem prosto w jej drżące usta nie pozwalając odsunąć się ode mnie ani na milimetr. – Mój skarbie...

   - Pytałeś o czym wtedy myślałam... – usłyszałem ciche słowa i poczułem ten cudowny powiew powietrza na swojej twarzy. – O tym, że takie rzeczy dzieją się tylko w bajkach... – dodała jeszcze ciszej. – Że przecież ty... że ja... że ty...

   - My – podpowiedziałem wciąż czekając, co powie.

   - My... – odetchnęła głęboko jakby chcąc dodać sobie odwagi. – Jesteśmy tacy różni... Zasługujesz na kogoś...

   - Proszę, nie kończ tego – przerwałem jej wypowiedź składając delikatny pocałunek na drżących ustach. – Jesteś dokładnie tym, kogo potrzebuję. Przy tobie w końcu poczułem się szczęśliwy.
   Uśmiecham się zasypiając z tobą w ramionach i budząc się przy tobie. Sprawiłaś, że mój świat znów wypełnił się radością. Chwila, w której zrozumiałem, co do ciebie czuję, to był moment, w którym wszystko wróciło na swoje miejsce. Przy tobie czuje się jak w domu. Oddałem ci serce licząc, że któregoś dnia będziesz gotowa, by oddać mi swoje. Naprawdę byłem gotów czekać ile będzie trzeba... – uśmiechnąłem się.

   - Nie musisz... – szepnęła i pocałowała mnie delikatnie. – Kocham cię. Tylko... – zauważyłem, że znów oblała się rumieńcem. – Ja jeszcze nigdy... Do nikogo tego nie czułam... Nie chcę cię rozczarować...

   - To jest niemożliwe głuptasku – przytuliłem ją do siebie gładząc ostrożnie po plecach. – Razem możemy wszystko. Poradzimy sobie ze wszystkim – składałem kolejne pocałunki na jej czole, skroniach, powiekach... – Chciałbym byś mi obiecała, że zawsze o wszystkim mi będziesz mówić. Gdy będziesz się czegoś bała, albo nie będziesz miała na coś ochoty, albo jedno i drugie... Po prostu mów mi o wszystkim skarbie.

   - Obiecuję – powiedziała cicho i teraz ona zasypała mnie nieśmiałymi pocałunkami, a ja czułem się jak w niebie. – Wiesz czego teraz się boję? – Spojrzałem na nią wyczekująco szukając jakiejkolwiek oznaki strachu w jej twarzy. Ujęła moją dłoń i położyła sobie na sercu. – Boję się, że zaraz mi wyskoczy do ciebie...

   Staliśmy pod drzwiami praktycznie przylepiając uszy do drewnianej powierzchni. Tylko Liam opierał się o ścianę metr dalej i spoglądał na nas z politowaniem. Był rozbawiony całą tą sytuacją. Próbowałem wychwycić jakikolwiek dźwięk, ale jedyne co słyszałem, to oddechy swoich przyjaciół. „Trzeba było wziąć jakąś szklankę” pomyślałem rozczarowany. Już prawie podjąłem decyzję o powrocie do kuchni, gdy moje ciało straciło podparcie i poleciałem gwałtownie do przodu lądując na Niallu, z łokciem Zayna wbijającym mi się w żebra. „Auć!” Zabolało.

   - Dobrze się bawicie? – Lou stał z założonymi rękoma i szczerzył się na nasz widok. Nie wyglądał jak ktoś rozzłoszczony naszym zachowaniem.

   - Kolacja gotowa – wysapałem próbując się podnieść nie robiąc przy tym krzywdy Horanowi.

   - Właśnie – dodał Zayn wciąż klęcząc na podłodze. – Chcieliśmy wam powiedzieć.

   - Katy, jedzonko! – zawołał Niall wstając.

   - I pewnie kłóciliście się pod drzwiami, który ma zapukać... – Louis nawet nie krył swojego rozbawienia.

   - Dokładnie – przytaknąłem otrzepując kolana. – Idziecie?

   - Zaraz przyjdziemy – Kate uśmiechnęła się do nas wesoło. – Dajcie nam minutkę.

   - Albo pięć – dodał Lou wypychając nas z pokoju i zatrzaskując drzwi przed nosem.

Spojrzeliśmy na siebie rozbawieni.

   - Stary, chyba właśnie wywalono cię z twojej własnej sypialni – Liam roześmiał się i skierował do kuchni. – Chodźcie. Zaraz przyjdą.

   - Ale będę miał siniaka – jęknął Niall masując ramię.

   - Ja też – powiedziałem wspominając łokieć Zayna.

   - Widzieliście jak się szczerzyli? – odezwał się brunet opadając ciężko na krzesło. – Umrę jeżeli się nie dowiem, o czym oni tam gadali...

   - Może wcale nie rozmawiali – roześmiałem się robiąc dwuznaczne miny. Zayn zmierzył mnie takim spojrzeniem jakbym był największym kretynem na Ziemi.

   - Przecież Lou powiedział jej, że muszą porozmawiać... – przypomniał Niall.

   - Może u niego tak to się nazywa – zaśmiałem się.

   Po chwili wszyscy ucichli na widok pary wchodzącej do kuchni. Spojrzałem na moją nową siostrzyczkę. Miała na twarzy ten cudowny rumieniec i uśmiechała się nieśmiało. Za to mój przyjaciel wyglądał jakby właśnie wygrał co najmniej milion funtów. „Co tam się działo?”

   - Chcieliśmy wam coś powiedzieć – Lou spojrzał na nas nie przestając się szczerzyć. Objął Kate ramieniem i przytulił policzek do jej głowy. – Jesteśmy razem.

   - A coś nowego? – parsknąłem zrywając się z miejsca, by ich uściskać. – Strasznie się cieszę, ale my już od dawna to wiedzieliśmy stary...

   - Fajnie, że i wy w końcu to zauważyliście – dodał Niall przytulając się do nas.

   - Gratulacje – Zayn objął ich z drugiej strony.

   - Strasznie się cieszymy – Liam nie mógł nie dołączyć do tego grupowego uścisku.

   - To teraz jedzonko! – Horan próbował wyswobodzić się z tego całego przytulania. – Umieram z głodu – jęknął i na potwierdzenie usłyszeliśmy długie i przeciągłe burczenie w brzuchu. – A nie mówiłem? – zaśmiał się, a my razem z nim.

   Atmosfera przy kolacji była iście imprezowa. Zastanawiałem się nawet, czy nie byłaby to dobra okazja na jakiegoś szampana, ale ostatecznie jakoś ten pomysł wyparował z mojej głowy. Cały czas spoglądałem na swojego przyjaciela i jego nową dziewczynę. „Boże, co to teraz będzie?” Cieszyłem się, że są razem. Prawdę mówiąc wciąż zachodziłem w głowę jak ją do tego przekonał, ale naprawdę się cieszyłem... „Tylko gdybym jeszcze się tak nie martwił...” Dokładnie. Zastanawiałem się jak oni sobie poradzą i czy Louis jest na to gotowy... Kate to nie Eleanor. Jest taka delikatna i tak wiele przeszła w życiu... A Lou to Lou. Spojrzałem na niego. Całym sobą był skupiony na dziewczynie siedzącej obok niego. Równie dobrze mogliby siedzieć na jednym krześle, bo tak blisko siebie byli. Nawet ślepy by zauważył, że jest w niej zakochany bez pamięci. „Głupie porównanie Styles” zganiłem się w myślach, ale szczerze, nie zdawałem sobie sprawy w ilu momentach mojego życia używałem tego określenia. Wiedziałem, że ją kocha. Może wiedziałem o tym jeszcze zanim on sam to zrozumiał. W końcu znałem go lepiej niż ktokolwiek. Nie kwestionowałem jego uczuć, po prostu bałem się... Próbowałem sobie wyobrazić ich przyszłość i nie mogłem, bo na przeszkodzie wciąż stawał mi ten człowiek, który skrzywdził Kate... Wydawało mi się, że dopóki ta cała sprawa jest okryta całunem tajemniczości oni nie będą mogli zaznać prawdziwego szczęścia. Może byłem głupi. Być może się myliłem. „Boże! Mam nadzieję, że się mylę.” Spojrzałem w te niesamowite oczy i westchnąłem zachwycony. Jakby wyczuła, że w tym momencie jedyne czego mi potrzeba, to jej uśmiech i zapewnienie, że sobie poradzi... „Póki co uśmiech musi mi wystarczyć.” Spojrzałem w twarze przyjaciół i w mojej głowie pojawiła się nowa myśl. Bardziej optymistyczna. Uśmiechnąłem się do nich. „Przecież razem jesteśmy niepokonani...”

   - Harry? – usłyszałem cichy głos akurat w momencie, gdy z głośnym okrzykiem rzuciłem się na materac.

   - Tak? – uniosłem się na łokciach i spojrzałem na Kate, która siedziała w nogach łóżka i „wpatrywała” się we mnie uważnie.

   - Martwisz się... – nie było to pytanie, ale jak stwierdzenie też nie brzmiało. – Poradzę sobie – szepnęła, a ja otworzyłem szeroko oczy ze zdziwienia. „Jakby usłyszała wszystko o czym myślałem podczas kolacji.” – Zrobię wszystko, by nie być dla was ciężarem...

   - Och, Mała – uśmiechnąłem się wstając z jękiem. – Nie o to chodzi... – usiadłem obok niej i objąłem ją ramieniem przytulając ostrożnie do siebie.

   „Jest taka drobna i delikatna. Jak z porcelany...” pomyślałem. Przyjrzałem się jej twarzy. Wyglądała jakby czekała, aż coś jeszcze powiem. Zauważyłem, że koszulka zsunęła się jej z ramienia ukazując biały opatrunek. Zadrżałem na wspomnienie tego, co pod sobą skrywał. Pocałowałem ja w czoło. I w tym momencie mnie olśniło. „Kiedy to się stało?” zapytałem się sam siebie zszokowany. Prawie nie mogłem oddychać z wrażenia. „O mój Boże...”

   Z ulgą opuszczałem zaparowaną łazienkę. Zresztą nie ma co się oszukiwać. Najzwyczajniej w świecie śpieszyło mi się i wiadomo do kogo. Uśmiechałem się do siebie jak głupi przez cały czas. Odkąd powiedziała te dwa słowa. „Kocha mnie.” Miałem ochotę skakać z radości. Póki co wciąż szczerzyłem się jak wariat. Uśmiech zniknął z mojej twarzy jak tylko wkroczyłem do sypialni. Widok, który ukazał się moim oczom sprawił, że zadrżałem z przerażenia.

   - Co się stało? – zapytałem rzucając wszystko co trzymałem w rękach na podłogę i podbiegając do Kate. Ukląkłem przed nią i próbowałem zorientować się w sytuacji. – Coś cię boli? Harry?

   Spojrzałem na przyjaciela licząc, że on będzie w stanie coś mi wyjaśnić. Ale widok jego twarzy sprawił, że wystraszyłem się jeszcze bardziej. Wyglądał jakby sam nie wierzył w to co się dzieje. „Matko Boska, co tu się wydarzyło?” I wtedy go ujrzałem. Ten delikatny uśmiech na jej ustach i wesoły błysk w oczach.

   - Wszystko w porządku Lou – jej twarz rozjaśniła się. Ujęła moją dłoń splatając nasze palce. – Tak sobie rozmawiamy... – dodała cicho.

   - Harry, co z tobą? – zapytałem już spokojniej.

   On spojrzał na mnie zaskoczony. Jakby dopiero teraz zorientował się, że tu jestem. Ucałował Kate w czoło i pogłaskał ją po ramieniu uśmiechając się przy tym szeroko i kręcąc głową z niedowierzaniem. Wyglądał na szczęśliwego, ale wciąż zadziwionego czymś tak bardzo, że sam w to nie wierzył.

   - Właśnie coś do mnie dotarło – odezwał się w końcu spoglądając na mnie zdumiony. Wciąż obejmował Kate ramieniem. – Już się nie trzęsiesz przy mnie – dodał cicho i wiedziałem do kogo skierowane są te słowa. – Dopiero teraz to zauważyłem...

   Poczułem jak ogromny kamień spadł mi z serca. Przez tego kretyna prawie dostałem zawału. Byłem jednak równie szczęśliwy jak on i nie miałem zamiaru tego zmieniać w najbliższym czasie. Złożyłem czuły pocałunek na naszych złączonych palcach i czułem jak serce wypełnia mi to cudowne uczucie...

   - Nie boję się ciebie Harry... – odezwała się równie cicho jak on i oparła głowę na jego piersi uśmiechając się delikatnie.

   Sam się sobie dziwiłem, że na widok przyjaciela opierającego policzek o jej głowę nie zakuło mnie z zazdrości. Cieszyłem się tylko, bo ta chwila także dla mnie wiele znaczyła. Wiedziałem o co mu chodzi. Często rozmawiali na ten temat. Zwłaszcza on i Niall. Kiedy przytulali Kate ona zawsze drżała ze strachu... Przynajmniej przez chwilę. Pozwalała się im obejmować, ale czuli, że wciąż jest ostrożna... Myślę, że właśnie uszczęśliwiła Harry’ego i pewnie nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. „Och maleńka...” Przepełniała mnie duma i radość. Pewnie trwalibyśmy w tej pozycji nie wiadomo jak długo, bo każde z nas bałoby się zepsuć taką chwilę... Ocknęliśmy się dopiero gdy Liam wparował do pokoju.

   - Co jest? – zdziwił się i zatrzymał gwałtownie. – Coś się stało?

   - Nie – uśmiechnął się Harry i jeszcze raz pocałował Kate w czoło. – Rozmawiamy sobie – wstał i podszedł do swojego łóżka. – A z czym przychodzisz?

   Liam przyjrzał się nam uważnie, ale widocznie nasze roześmiane twarze rozwiały wszystkie jego wątpliwości.

   - Przypominam tylko, że samochód będzie o ósmej.

   - Co? – zdziwił się Harry, a w jego głosie było słychać przerażenie. – Przecież jutro niedziela... Nie miało być wolne? – jęknął.

   - Miało być, ale dopiero po nagraniu – Liam wyjaśniał mu jak dziecku przewracając przy tym oczyma z rozbawienia. Takie sytuacje miał opanowane do perfekcji. – Będziemy z powrotem przed południem i potem sobie odeśpisz.

   - Super – warknął z rezygnacją i opadł ciężko na poduszki.

   Miałem wrażenie, że zasnął jeszcze zanim Liam wyszedł z pokoju. A może już w momencie gdy ten pokazywał mi głową rozrzucone przeze mnie rzeczy. Podniosłem się z kolan i poszedłem posprzątać ten bałagan zanim wyleci mi to z głowy. Wiedziałem, że Kate często wstaje przed nami i nie chciałem, by przeze mnie znów nabiła sobie guza. „A z Horana się śmiałem” przemknęło mi przez głowę wspomnienie jego sposobu sprzątania. Minutę później siedziałem już na łóżku tuląc do siebie mój skarb.

   - Z czego się śmiejesz? – zapytała obracając twarz w moją stronę.

   - Przypomniało mi się jak Niall ekspresowo posprzątał do obiadu. Chyba właśnie pobiłem jego rekord – zaśmiałem się.

   - Czyli też wszystko rzuciłeś gdzie popadnie? – jej uśmiech sprawił, że cały byłem przepełniony radością.

   - Rzuciłem wszystko na krzesło – przyznałem się do winy. Usiadłem prosto i chwytając Kate za biodra posadziłem sobie na udach sprawiając, że chcąc nie chcąc musiała objąć mnie nogami. I znów ten cudowny rumieniec pojawił się na jej twarzy.

   - A Niall na szafkę pod telewizorem, tak? – roześmiała się odrzucając głowę do tyłu.

   - Chyba rzeczywiście jesteś czarownicą – zaśmiałem się zdumiony. – Skąd możesz to wiedzieć?

   - Zayn coś takiego mruczał pod nosem, gdy szukał pilota do telewizora – wyjaśniła mi wciąż się śmiejąc.

   Była taka piękna, gdy na jej twarzy nie było śladu bólu. W takich chwilach łatwo można zapomnieć o tym wszystkim, co ją spotkało... Przejechałem palcami po jej odsłoniętym ramieniu. Przepełniała mnie radość, gdy wyczułem, że zadrżała... W jej oczach nie było strachu. Wiedziałem, że się nie boi. Gdy przygryzła wargę przez moje ciało przebiegł ten podniecający dreszcz, który sprawiał, że cały płonąłem.

   - Co ty ze mną robisz skarbie? – szepnąłem jej do ucha.

   - Ja? – zdziwiła się, a jej oczy były szeroko otwarte i wyrażały wszystkie jej myśli. – To przecież ty...

   Pocałowałem ją delikatnie. Chciałem rozkoszować się tą chwilą, przeciągać ją w nieskończoność. „Naprawdę...” I znów porwał nas żywioł. Wszystko zniknęło. Byliśmy tylko my dwoje i to szalejące w nas uczucie, które sprawiało, że nic innego się nie liczyło. Nieśmiało oddawała pocałunek i była w tym taka słodka, że zatraciłem się zupełnie. „Tak smakuje niebo...” Moje dłonie delikatnie gładziły ją po plecach. Nie pozwoliłem sobie zapomnieć o tym, że mogę sprawić jej ból. A właściwie nie mogę. „To nie wchodzi w grę.” Cały drżałem przepełniony pożądaniem, ale wiedziałem, że nie mogę... Wiedziałem, że nie jest gotowa i nie chciałem jej wystraszyć. „To za szybko...” przekonywałem sam siebie licząc na to, że moje ciało się podporządkuje. Tylko, że w tym momencie moje dłonie przeniosły się na jej pośladki i uda... Wiedziałem już, że tej batalii nie mogę wygrać... Byłem bez szans. Choć wciąż jeszcze walczyłem. Ostatkiem sił oderwałem się od jej ust. Drżenie dolnej wargi przyprawiało mnie o palpitację. „Boże pomóż...” Czułem jej przyspieszony oddech, widziałem jak jej piersi unoszą się w tym rytmie, zachwycałem się gładkością jej nóg i miałem ochotę złożyć pocałunek na każdym siniaku i zadrapaniu. „Za szybko...”

   - Dotknij mnie Kate – powiedziałem cicho głosem drżącym z pożądania.

   Wbiła we mnie te swoje niesamowite spojrzenie. Wydawało mi się, że właśnie zobaczyła wszystkie uczucia i myśli wypełniające moją głowę. Uśmiechałem się szczęśliwy, gdy ujrzałem jak rumieniec pokrywający jej policzki pojawia się także na jej szyi. Przygryzła wargę jakby chciała jeszcze bardziej mnie rozpalić. „Już bardziej się nie da” zaśmiał się głos w mojej głowie. Gdy położyła dłoń na moim sercu czułem, że cały płonę. Miałem ochotę przytulić ją mocno do siebie i już nigdy nie wypuszczać, ale nie mogłem... Gdybym to zrobił z pewnością by zauważyła w jakim jestem stanie. A to za wcześnie. „Za szybko...” Poczułem jej palce na swojej twarzy. Opuszkami delikatnie sunęła po mojej brodzie, ustach, nosie... Przymknąłem oczy, gdy ciekawość zaprowadziła ja w te okolice. „To najcudowniejsza pieszczota jaką można sobie wyobrazić...” Przesuwała delikatnie po moim czole, badając powoli każdą zmarszczkę. Oddychałem coraz szybciej. To było tak niesamowicie niewinne, a zarazem tak bardzo erotycznie... Nie mogłem tego pojąć. Chciałem więcej i więcej. Uniosłem swoją dłoń i zerkając spod półprzymkniętych powiek ostrożnie dotknąłem palcami jej policzka. Starałem się poznać jej twarz w ten sam niesamowity sposób.

   - Boże... – szept niedowierzania wyrwał się z moich ust.

   Czułem, że już dłużej nie dam rady. Jeszcze chwila takich pieszczot, a zachowam się jak napalony nastolatek oglądający pierwszy raz film dla dorosłych. „Będzie wstyd” znów ten śmiech w mojej głowie. Ale moim mękom nie było końca... „Mękom?” Palce Kate nieśmiało wplotły mi się we włosy. Druga dłoń gładziła delikatnie moją pierś, a ja miałem wrażenie, że zostawia za sobą najprawdziwszy ogień. Czułem, że moja skóra wręcz płonie pod jej dotykiem. Cały płonąłem. Jak pochodnia. A ona tylko rozniecała płomień. Wpiłem się w te usta, nie mogąc dłużej znieść tego jak mnie torturuje widok przygryzionej wargi. W tym momencie było mi tak niewyobrażalnie dobrze... Chciałem ją całować, dotykać, pieścić i znowu całować... I nagle wszystko się skończyło. Poczułem, że Kate zadrżała i szarpnęła się się gwałtownie, a z jej ust wydobył się jęk bólu. „Ty idioto!”

   - Kochanie, przepraszam – powiedziałem cicho drżącym i zmienionym z podniecenia głosem zabierając natychmiast dłonie z jej pleców. – Nie chciałem...

   - Szszszsz... – położyła mi palec na ustach i uśmiechnęła się delikatnie. Myślałem, że serce mi pęknie, gdy zobaczyłem łzy spływające po jej policzkach. – Wszystko już dobrze.

   Przytuliła się do mnie opierając głowę na moim ramieniu. Czułem jak jej łzy moczą moją koszulkę. W myślach waliłem głową w ścianę i wyzywałem się od napalonych kretynów. Wcale nie pomagało. Bałem się poruszyć, by znów nie sprawić jej bólu... Poczułem jej dłoń na policzku. Delikatnym gestem nakazała mi spojrzeć na siebie. Wpatrywałem się w jej oczy i nie znajdowałem już w nich ani śladu niedawnego cierpienia. Tylko... Miłość? Musnęła wargami moje usta czerwieniąc się przy tym rozkosznie.

   - Kocham cię maleńka – powiedziałem nie odrywając wzroku od jej twarzy. Była przepiękna. Idealna. I cała moja...

   - Ja też cię kocham, Lou – usłyszałem cichy szept, który od razu wdarł się do mojej głowy, bym tam odtwarzał go sobie bez końca.

   Opadliśmy na poduszki i momentalnie zagarnąłem do siebie Kate. Trzymałem w ramionach całe moje szczęście i wsłuchiwałem się w jej powoli zmieniający się oddech. Zasypiałem przepełniony miłością do tej cudownej dziewczyny śpiącej na mojej piersi...

   Przebudziłam się z tym błogim uczuciem, które towarzyszy nam po dobrze przespanej nocy. Z uśmiechem na ustach. Już prawie zapomniałam, jak to jest cieszyć się z nadejścia kolejnego dnia. Słyszałam bicie serca przy moim uchu i wiedziałam, że jestem bezpieczna. „Louis...” Jego ramię wciąż mnie obejmowało przyciskając do umięśnionej piersi. Zrobiło mi się gorąco na wspomnienie wczorajszego wieczora. „Czy to na pewno nie był sen?” Uśmiechnęłam się do swoich myśli. „Czy ja naprawdę go dotykałam?” Czułam, że moje policzki płoną...

   Usłyszałam kroki na korytarzu. „Pewnie Liam” pomyślałam słysząc przytłumione pukanie dochodzące gdzieś z głębi. Kilka minut później ktoś ostrożnie otwierał drzwi do naszej sypialni.

   - Dzień dobry – powiedziałam cicho uśmiechając się do gościa.

   - Hej Kate – Liam podszedł bliżej. – Obudzisz Lou? Zaraz przywiozą śniadanie.

   - Już się robi – próbowałam się poruszyć i jak się okazało był to idealny sposób na Louisa.

   - A ty gdzie? – wyszeptał zaspanym głosem przyciągając mnie do siebie. – Liam?

   - Musimy wstawać – powiedziałam cicho. Chciałam coś jeszcze dodać, ale poczułam gorące wargi na swoich ustach i wszystko wyparowało mi z głowy.

   - Dzień dobry kochanie.

   - Dzień dobry – powiedziałam cicho. „Przeklęty rumieniec.”

   - Uwielbiam, gdy się czerwienisz – wyszeptał mi do ucha, a ja mogłam się założyć o wszystko, że zrobiłam się jeszcze bardziej czerwona.

   - Styles, kretynie! – Liam jęknął z bólu. – Kopnął mnie skubany... Wstawaj! Niedługo wychodzimy.

   Moich uszu dobiegło mruczenie Harry’ego. Zdecydowanie jeszcze się nie obudził. Chciało mi się śmiać na samą myśl o tym, że tak wygląda większość prób wyrwania go ze snu. „Ciekawe czy istnieje jakiś niezawodny sposób na pobudkę dla niego...” Usiadłam na łóżku wywołując tym jęk niezadowolenia u Lou.

   - Harry? – odezwałam się trochę głośniej niż zazwyczaj. Byłam pewna, że to nic nie da, ale coś kazało mi spróbować.

   - Tak? – usłyszałam zachrypnięty głos i uśmiechnęłam się zaskoczona.

   - Musimy wstawać. Twoja kolej do łazienki.

   - Hmmm – miałam wrażenie, że mówił przez sen. – Idę...

   Lou podniósł się i objął mnie ramionami w pasie kładąc brodę na moim ramieniu. Uśmiechał się. Wstrzymałam oddech, bo moje ciało przebiegły te rozkoszne dreszcze, które pojawiały się zawsze, gdy czułam jego dotyk na mojej skórze. „Co on ze mną robi?”

   - Niesamowite – usłyszałam niedowierzanie w głosie Liama, gdy Harry wygrzebał się z pościeli i poszedł do łazienki bez słowa marudzenia. – Jak to zrobiłaś?

   - Nie mam pojęcia – zaśmiałam się.

   - Najważniejsze, że zadziałało. Nigdy więcej siniaków. Od dzisiaj ty go budzisz.

   - Nie ma sprawy – zadrżałam gdy poczułam wargi Lou na odsłoniętym ramieniu. – Mogę być osobistym budzikiem Harry’ego.

   - Ej! – gorący oddech owionął moją szyję. – A ja? Nie możesz być moim osobistym budzikiem?

   - Twoim, to ona już od dawna jest – zaśmiał się Liam wychodząc z pokoju. – Śniadanie za pół godziny.

   - Dobra, dobra – Louis delikatnie odgarnął moje włosy z karku i po chwili musnął skórę wargami. „Cudowne uczucie...”

   Miałam ochotę oprzeć się o niego i po prostu trwać otoczona tymi silnymi ramionami. Bezpieczna. Kochana... Wspomnienia wczorajszej nocy wciąż przywoływały rumieniec na moje policzki.

   - O czym myślisz? – „I znów cię przyłapał” zaśmiał się głos w mojej głowie. – Skromnie mógłbym powiedzieć, że jest duże prawdopodobieństwo, że o mnie...

   - Nie... – uśmiechnęłam się czerwieniąc się jeszcze bardziej.

   - Nie? – tu go najwyraźniej zaskoczyłam.

   - O nas... – szepnęłam pochylając głowę zawstydzona.

   - To nawet lepiej – powiedział unosząc moją twarz w swoją stronę. – Bo ja też cały czas myślę o nas... – dodał cicho, a ja poczułam jego oddech na swoich ustach. Tylko przez moment... Sekundę później gorące wargi sprawiły, że już nie myślałam...

   - Nie ma to jak widok zakochanej pary o poranku – śmiech Harry’ego przywołał nas do rzeczywistości. – Aż warto było wstać, by to zobaczyć. Nie przeszkadzajcie sobie. Możecie nawet udawać, że mnie tu nie ma.

   - Spadaj zboczeńcu – Lou roześmiał się radośnie i pognał do łazienki. – Zaraz wracam.

   - Czekaj, pomogę ci – odezwał się Harry, gdy wzięłam się za ścielenie łóżka. – Dobrze się czujesz? Wyglądasz niewyraźnie. Coś cię boli?

   Rzeczywiście czułam jakiś dziwny ból w dole pleców, ale przecież to nic takiego. Chyba w ostatnich dniach było mi za dobrze, skoro teraz lekki dyskomfort wywołuje grymas na mojej twarzy. „Ty mięczaku” zaśmiałam się z siebie jednocześnie obdarzając uśmiechem przyjaciela.

   - Wszystko dobrze. Chyba jeszcze się nie obudziłam.

   - Zawsze możesz jeszcze pospać – powiedział kierując się w stronę szafy. – Ale może lepiej po śniadaniu.

   - Zobaczymy – wdrapałam się na łóżko siadając po turecku. – Harry? Co to za nagranie będziecie mieli?

   - Chyba w jakiejś lokalnej telewizji – odpowiedział wciąż czegoś zawzięcie szukając. – W sumie to nie wiem. Liam bardziej to wszystko ogarnia. Pewnie odpowiemy na kilka pytań w sprawie koncertów, zaśpiewamy jakąś piosenkę i złożymy parę autografów. Powinniśmy być szybko z powrotem...

   Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy jakie wrażenie wywarły na mnie jego słowa, bo dalej opowiadał o różnych wywiadach i spotkaniach. A moje serce biło głośno prawie zagłuszając myśli wirujące w mojej głowie. „Radio? Telewizja? Autografy?” Miałam dziwne uczucie, że zaraz zacznę panikować, ale przecież nie mogę. „Uspokój się głupia!” nakazałam sobie i wzięłam głęboki oddech. Nie słuchałam już jego wesołej paplaniny. Po prostu zatopiłam się w swoich przemyśleniach i obawach, które nagle się pojawiły. „Oddychaj... Dasz radę... Przecież to wciąż oni...”

   - Harryyyy... – usłyszałam to jedno słowo wypowiedziane cicho ostrzegawczym tonem. Zabrzmiało jednak jak wystrzał wyrywając mnie z moich czarnych myśli i przerywając opowieść Harry’ego. Nagle zrobiło się przeraźliwie cicho, aż dzwoniło w uszach. Ktoś głośno przełknął ślinę. „Harry?”

   - To ja idę sprawdzić, czy Zayn już gotowy...

   Jeszcze tylko trzaśnięcie drzwiami i zostałam sama z Louisem. Usiadł obok i wziął mnie na kolana. Pachniał cudownie. Ta niepowtarzalna mieszanina miętowej pasty do zębów, ziołowego mydła i perfum. Mogłabym oddychać takim powietrzem do końca życia. Takim i tylko takim... Oparłam głowę na jego piersi i ponownie zanurzyłam się w tym zapachu...

   - Wszystko dobrze skarbie?

   - Tak – uśmiechnęłam się do niego unosząc głowę.

   - Przez chwilę wyglądałaś jakbyś chciała uciec... – szepnął.

   - Przez chwilę chciałam – dotknęłam jego twarzy i przejechałam kciukiem po dolnej wardze. – Ale już nie chcę – dodałam cicho.

   - To dobrze, bo musiałbym cię gonić – uśmiechnął się i pocałował wnętrze mojej dłoni. – A jak by to wyglądało, gdybym biegł za tobą taki nieubrany.

   - Zabawnie? – podpowiedziałam schodząc z jego kolan. – Ale lepiej już się przebieraj, bo zaraz się okaże, że jesteś ostatni...

   - Co mi tam – zaśmiał się, ale podszedł do szafy w poszukiwaniu ciuchów.

   Usiadłam na łóżku i uśmiechałam się do swoich myśli. Może i miałam chwilę paniki, ale przecież już jest dobrze. Ostatnie dni były cudowne. Poznałam Paula i okazał się przemiłym człowiekiem, a tak się bałam. W Lux się wręcz zakochałam, a z jej mamą naprawdę mogłabym się zaprzyjaźnić. Mam Louisa i czterech zwariowanych prawie-braci... „Czego więcej chcieć?”

   - Lou? – odezwałam się cicho przerywając mu w połowie piosenki, którą śpiewał pod nosem.

   - Tak, skarbie?

   - Czy dzisiaj wrócicie sami? – zapytałam ostrożnie.

   - Sami? Nie rozu... Aaaa... – podszedł powoli i uklęknął przede mną kładąc dłonie na moich kolanach. – Nie zaprosiliśmy jeszcze nikogo, jeśli o to pytasz...

   - A zaprosicie? – chyba chciałam się na to przygotować psychicznie.

   - Prawdę mówiąc, to nie wiem. Chcieliśmy byś poznała jeszcze chłopaków z zespołu, ale dziś ich nie będzie. Planowaliśmy porozmawiać z nimi w poniedziałek na próbie i wtedy zobaczyć...

   - I to już wszyscy? – zapytałam cicho.

   - Nie... – westchnął. – Jest jesz...

   - Śniadanie! – Niall wpadł do sypialni. – Liam powiedział, żebyście się pospieszyli. Cześć Katy.

   - Cześć – uśmiechnęłam się do przyjaciela. – Zaraz przyjdziemy.

   - OK – i już go nie było.

   - Ubrany? – zapytałam wstając z łóżka. – Chyba powinniśmy iść...

   - Poczekaj, proszę – przytulił mnie do swojego silnego ciała. „Tu byłam bezpieczna.” – Jest jeszcze ktoś kogo będziesz musiała poznać i mam nadzieję, że się zaprzyjaźnicie, bo nie będzie cię odstępował na krok...

   - Co? – zdziwiłam się. Nie rozumiałam do czego zmierza.

   - Razem z Paulem doszliśmy do wniosku, że tak na wszelki wypadek jeden z ochroniarzy będzie odpowiadał za twoje bezpieczeństwo. Nic nie mów – odezwał się szybko pewnie widząc, że już miałam to skomentować. – To nic takiego. My cały czas mamy wokół siebie ludzi z ochrony. Jedyne co się zmieni, to to, że jeden z nich będzie bliżej ciebie... No i w sumie bliżej mnie, bo nie mam zamiaru się oddalać od ciebie kochanie.

   - Paul to wymyślił? – spytałam cicho, bo z decyzjami menadżera raczej nie wypadało dyskutować. Z tego co Liam opowiadał Alex wynikało jasno, że bał się iż nie poradzą sobie ze mną. Jeśli to miało pomóc...

   - Tak, a ja uważam, że to świetny pomysł. Wszyscy tak myślimy. I będę się lepiej czuł wiedząc, że jesteś bezpieczna. Pewnie zdarzy się nie raz, że będziemy musieli gdzieś wyjść tak jak to teraz ma miejsce. Wtedy nie zostaniesz sama. Ale jakoś to obmyślimy jeszcze. Zawsze będzie mógł stać pod drzwiami i pilnować, by nikt nie wszedł do środka, albo...

   - Dobrze – przerwałam mu te nerwową paplaninę. Wiedziałam, że z całych sił stara się mnie przekonać, że to idealny pomysł.

   - Co powiedziałaś? – poczułam jego palce na policzku.

   - Powiedziałam, że to bardzo dobry pomysł – uśmiechnęłam się do niego. – Chyba powinniśmy iść do kuchni...

   - Chyba powinniśmy... – powiedział cicho. – Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać Kate...

   Pochylił się i kolejny raz poczułam jego ciepłe wargi. Co to jest takiego, że każdy jego dotyk sprawia, że zapominam o wszystkich i wszystkim... Jest tylko on i ja i ten ogień, który wzniecił we mnie...