36

   Najnormalniej w świecie miałem ochotę zamordować Harry’ego. „Czy to podejdzie pod zabójstwo w afekcie?” Trzy rzeczy wydarzyły się w jednej sekundzie. Okrzyk zaskoczenia z ust Harry’ego, jęk rozkoszy Kate i mój prawdopodobnie największy orgazm w życiu. „Boże, zabiję go. Zamorduję. Zakopię. A potem wykopię, żeby jeszcze raz go zabić za to, że wtargnął w takim momencie.” Trzymając dziewczynę w ramionach spojrzałem na przyjaciela, który z szokiem wymalowanym na twarzy obrócił się na pięcie i prawdopodobnie chciał stąd uciec, ale jedyne co osiągnął, to rąbnął się z całej siły we framugę. Odbił się od niej z głośnym hukiem, po czym zniknął za drzwiami zatrzaskując je za sobą.

   Przeniosłem wzrok na Kate, która opierała głowę na moim ramieniu. Ująłem jej brodę i uniosłem twarz, by móc na nią spojrzeć. Miała na niej wypisane przerażenie oraz zawstydzenie i... wciąż jeszcze niedawną rozkosz. Wciąż drżała na całym ciele i obejmowała mnie mocno ramionami. Lekko rozchylone wargi drżały, gdy próbowała uspokoić oddech. Musnąłem je delikatnie, by następnie zmienić to w głęboki pocałunek.

   - Kocham cię – wyszeptałem jej prosto w ucho, gdy już udało mi się oderwać od jej ust. – Jesteś cudowna...

   - Ja też cię kocham – usłyszałem cichy głos, który sprawił, że moje serce zrobiło fikołka. – To było...

   - Nieziemsko wspaniałe? – podpowiedziałem.

   - Tak – oblała się rumieńcem. – Ale Harry...

   - Nim się nie przejmuj – próbowałem ją uspokoić. – Teraz mamy większy problem... – zauważyłem zdziwienie na jej twarzy. – Kto idzie pierwszy pod prysznic? Bo ja naprawdę tego potrzebuję.

   Zaśmiała się głośno. Naprawdę się zaśmiała. To był najprawdziwszy, szczery, radosny i przede wszystkim głośny śmiech. „Umarłem i jestem w niebie. Inaczej nie da się tego wytłumaczyć.” Patrzyłem w jej oczy i widziałem radość... I w tym momencie kochałem ją jeszcze bardziej. „Czy to w ogóle możliwe?”

   - A mogę iść z tobą? – zapytała, czym przyprawiła mnie o zawał. Założę się, że moja mina była warta uwiecznienia.

   - C-co? – wydukałem, bo coś nagle ścisnęło mnie za gardło.

   - Nie mogę tu zostać sama, bo jak Harry wróci, to spalę się ze wstydu – powiedziała cicho wciąż się uśmiechając. – Obiecuję, że nie będę podglądać... – mrugnęła do mnie i właśnie przeszedłem kolejny zawał.

   Trzy pary oczu wpatrywały się we mnie z niedowierzaniem. To samo było wymalowane na ich twarzach. Gdy wróciłem do salonu patrząc się tępo nicniewidzącymi oczami i z guzem na czole wielkości globusa wszyscy rzucili się na mnie z pytaniami... Ledwo to z siebie wydusiłem, a oni teraz wyglądali jakby mi nie wierzyli.

   - Możesz powtórzyć – Liam wbił we mnie wzrok. – Chyba się przesłyszałem.

   - Nie każcie mi tego mówić jeszcze raz... – jęknąłem zakrywając twarz dłońmi. – I nie gapcie się tak na mnie.

   - Piłeś? – zapytał Niall pochylając się w moją stronę. – Mark, ty sprawdź. Ja dziś wszędzie czuję alkohol.

   - Nie piłem, kretynie! – warknąłem.

   - Powiedziałeś właśnie, że Lou i Kate... – zaczął Liam, ale jakoś nie umiał tego dokończyć. – No, że oni...

   - Kochali się, gdy wszedłeś do sypialni – Niall postanowił mu pomóc. – Nie wierzę.

   - To nie wierz. Ja też nie wierzę...

   - Byli nago? – dopytywał się blondyn.

   - Niall... – Liam chyba nie czuł się dobrze rozmawiając na taki temat.

   - No co? Jeżeli to prawda... – powiedział. – W co ciężko mi uwierzyć, ale jeżeli się kochali, to chyba dobrze, nie?

   - Co? – jęknąłem.

   - Ciągnie ich do siebie od samego początku. A taki krok, to naprawdę coś – mówił machając rękoma. – Chodzi mi o to, że jeśli to prawda, to Katy właśnie zrobiła coś, czego nikt z nas się nie spodziewał. Popatrzcie na to z innej strony. Przecież to siedmiomilowy krok na przód!

   - W sumie... – Liam spojrzał na niego marszcząc czoło z wysiłku jakim było myślenie. – Twoje wtargnięcie z pewnością nie uszło ich uwagi... – wbił wzrok we mnie, a ja znów się zawstydziłem.

   - Lou mnie widział...

   - A Katy na pewno słyszała... – dodał Niall

   - Nie za dobrze – podsumował Mark. – Będzie jej teraz głupio...

   - Po prostu nie będziemy o tym mówić – powiedział Liam. – Harry przeprosi i koniec tematu. Ale ja wciąż nie mogę w to uwierzyć...

   Na samą myśl, że miałbym im spojrzeć w oczy i przeprosić za wtargnięcie w takim momencie, rozbolała mnie głowa. A może to była wina guza? Niall nie chciał zostawić mnie w spokoju każąc sobie opowiedzieć wszystko ze szczegółami i wciąż powtarzał, że to niemożliwe. A ja już nie miałem siły ich przekonywać. Kręciłem tylko głową próbując wyrzucić z niej obraz półnagiej dziewczyny i przyjaciela z ustami na jej piersiach. „Boże... Za co?” Gdy usłyszałem, że otwierają się drzwi od sypialni najzwyczajniej w świecie chciałem uciec z apartamentu. A kiedy Lou i Kate trzymając się za ręce weszli do salonu,  w panice rozglądałem się za najbliższą dziurą w której mógłbym się schować.

   - Hej rodzinko! – odezwał się Louis wesoło. – Cudowny wieczór, nieprawdaż?

   - Taaak – potwierdził Mark, bo chyba nikt inny nie był w stanie się odezwać.

   Zerkałem przez palce na dziewczynę i byłem pewien, że sam widok rumieńca na jej twarzy utwierdził chłopaków w przekonaniu, że mówiłem prawdę. Przygryzała niepewnie wargę i mimo iż trzymała Lou za rękę wyglądała jakby chciała się za nim schować. „A ten kretyn szczerzył się jak pojebany!” No tak, on na pewno miał cudowny wieczór...

   - Zamówiliście już może kolację? Umieram z głodu – odezwał się wciąż patrząc mi w oczy. „Boże, muszę stąd uciec...” – Przesuń się Niall – szturchnął blondyna i usiadł obejmując Kate ramieniem.

   - Właśnie mieliśmy to zrobić – powiedział Liam sięgając po telefon. – To na co macie ochotę? – próbowałem w panice wymyślić jakikolwiek powód, który pozwoliłby mi stąd zwiać.

   - Ja dziękuję – wydukałem spoglądając na zegarek i nagle mnie olśniło. – Obiecałem, że odwiozę Alex do domu. – Zerwałem się z miejsca i skierowałem do drzwi.

   - Harry? – głos Liama zatrzymał mnie z ręką na klamce. Spojrzałem na niego z paniką w oczach. „Czy on nie rozumie, że ja muszę stąd wyjść?” – Buty... – „Co?” zdziwiłem się, ale podążyłem za jego wzrokiem i zauważyłem, że jestem boso. „No tak...”

   - Dzięki – pobiegłem do sypialni, chwyciłem trampki i ubierając je po drodze wyszedłem z apartamentu mówiąc tylko krótkie „na razie”.

   Wciskałem przycisk przywołujący windę jakby od tego zależało moje życie. Wyjąłem komórkę i wybrałem numer Alex. Odebrała zadziwiająco szybko.

   - Gdzie jesteś? – Powiedziałem tylko wpadając do windy ledwo się otworzyła i z podobnym zapałem jak chwilę temu atakowałem przycisk z literką „H”.

   - Cześć Alex. Co u ciebie? Jak minął ci dzień w pracy? – rozbawiona próbowała naśladować mój głos. – Cześć Harry. Wszystko dobrze. A u ciebie? – sama sobie odpowiedziała.

   - Cześć. Sorry. Gdzie jesteś?

   - Na przystanku.

   - Nie ruszaj się stamtąd. Zaraz po ciebie podjadę. Muszę pogadać. Albo najlepiej schować się zanim spalę się ze wstydu... – jęknąłem na widok grupki fanek czekających w holu. – Moment... – straciłem kilka minut i pobiegłem na parking. – Jestem – westchnąłem zatrzaskując za sobą drzwiczki.

   - Z twojego głosu wnioskuję, że coś się stało i jest ci głupio... – odezwała się dziewczyna. – Coś z Kate?

   - Nie uwierzysz – powiedziałem wyjeżdżając z parkingu. – Sam w to nie wierzę, ale to prawda. Przysięgam. Widziałem to! Na własne oczy! Boże, teraz nie mogę tego wyrzucić z głowy... – znów przed oczami stanął mi obrazek, który chyba wypalił się w moim mózgu na stałe.

   - Wierzę ci, chociaż nie wiem o co chodzi – odezwała się Alex, a w jej głosie słyszałem rozbawienie. – Musiało to być coś dużego... – zaśmiała się.

   - Bardzo śmieszne – warknąłem, ale zaraz sam się uśmiechnąłem widząc kolorową przyjaciółkę czekającą na przystanku. Zatrzymałem się obok niej pochylając się, by otworzyć jej drzwi. Szybko usiadła obok. Zapięła pasy i wbiła we mnie wzrok.

   - Możesz już odłożyć telefon – powiedziała, a ja spojrzałem na nią nie rozumiejąc co mówi. – Telefon – wyjęła mi go z dłoni. – Ktoś cię pobił? – wyglądała jakby z całej siły starała się nie roześmiać.

   - Sam się pobiłem – warknąłem i znów w głowie stanęła mi scena, która z każdą chwilą wydawała mi się bardziej gorąca. „Styles, kretynie, o czym ty myślisz?”

   - To dowiem się, co takiego zrobiłeś, że aż musiałeś sobie przyłożyć?

   Zastanawiałem się jak ubrać w słowa, to co chciałem jej powiedzieć, ale nagle nie potrafiłem sklecić zdania. Na samą myśl, że będzie mnie wypytywać tak jak Niall, zrobiło mi się słabo i nawet pomyślałem, że to jednak nie najlepszy pomysł. „Odwiozę ją i spadam.”

   - Mów, a nie obmyślaj drogi ucieczki – spojrzałem na nią zaskoczony. – Można czytać w twojej twarzy jak w otwartej księdze. A poza tym sam chcia...

   - Nakryłem Kate i Lou jak zabawiali się ze sobą w sypialni – wyrzuciłem z siebie razem z powietrzem i sam nie wiem, czy mi ulżyło. Jedno jest pewne, droga jeszcze nigdy nie wydawała mi się taka interesująca...

   - Przepraszam, że co? – Alex wbiła we mnie wzrok. – Możesz powtórzyć?

   - Dobrze słyszałaś – powiedziałem cicho wciąż nie odrywając oczu od jezdni.

   - Popraw mnie jeśli się mylę... Moja mała, wystraszona przyjaciółka, która boi się własnego cienia i ledwie pozwala się dotknąć, uprawiała seks? – Pokiwałem głową. – Ja pierdolę!?! – w tym słowie było wszystko. W sumie nie byłem pewien, czy to stwierdzenie, czy pytanie.

   Nic więcej nie powiedziała, ale ja musiałem to z siebie wyrzucić. Opowiedziałem jej wszystko ze szczegółami. Był to ułamek sekundy, ale w mojej głowie wydawał się długi jak godzina. Zatrzymałem się przed jej domem i zgasiłem silnik.

   - To już wiem jak zafundowałeś sobie tą oryginalną ozdobę na czole – próbowała żartować, ale widać było, że jej myśli zajmuje Kate. Rozejrzała się dookoła. – Wejdziesz?

   - Pewnie jesteś zmęczona... – próbowałem odmówić, ale chyba potrzebowałem z nią porozmawiać.

   - Chodź – powiedziała tylko i wysiadła z auta. – Widzę, że to jeszcze nie koniec...

   Powlokłem się za nią do drzwi. Czekałem aż znajdzie klucze w tej swojej niemożliwie wielkiej torbie. Rozejrzałem się dookoła. Zauważyłem, że sąsiadka znów na posterunku. Pomachałem jej wesoło i w tym samym momencie Alex zaprosiła mnie do środka.

   Rozwaliłem się na kanapie czekając aż przyjaciółka do mnie dołączy. Próbowałem skierować swoje myśli na jakieś bezpiecznie tory i kolejny raz zająłem się podziwianiem salonu. Teraz, gdy poznałem ją lepiej, już nie dziwiłem się tej orgii barw. Wszystko tu do niej pasowało...

   - Suń się Styles – usłyszałem jej rozbawiony głos. – Kto to widział, żebym nie mogła usiąść wygodnie we własnym domu... Zajmujesz całą kanapę.

   - Duży jestem – zaśmiałem się.

   - Raczej długi. Duża to ja jestem – sprostowała siadając wygodnie i kładąc nogi na ławie. – Nie krępuj się – dodała wskazując na stolik. Dwa razy nie musiała mi powtarzać. Zsunąłem buty, których nawet nie zdążyłem zasznurować i poszedłem w jej ślady. – To w czym problem?

   - Jeszcze pytasz? – jęknąłem.

   - Przecież to nie koniec świata – uśmiechnęła się. – Przeprosisz ich i po sprawie. Ja tam się cieszę, że wlazłeś im do łóżka...

   - Co? – czy mogła mnie bardziej zadziwić.

   - Gdybyś tam nie wparował, nie dowiedziałabym się jak sprawy stoją. Potrafisz sobie wyobrazić Kate plotkującą na takie tematy?

   - Ja sobie jej nie potrafiłem wyobrazić w scenie, w której ją nakryłem... – westchnąłem. – A teraz nawet nie muszę sobie wyobrażać...

   - Wiem, że teraz to krępujące, ale za jakiś czas będziesz się z tego śmiał – powiedziała. – A obraz w twojej głowie zastąpi inny, może lepszy... – uśmiechnęła się. – A przypominam ci tylko, że ona jest od ciebie starsza. Może mniej doświadczona w sprawach seksu, ale wystarczająco dorosła, by zacząć zgłębiać jego tajniki. Pomijając całe to twoje zawstydzenie, uważam, że powinniśmy się cieszyć...

   - Niby z czego? – mruknąłem.

   - Przypomnij ją sobie, gdy pierwszy raz do was przyszła... – spojrzała na mnie, a ja przywołałem w myślach obraz zmarzniętej i przerażonej dziewczyny... – Jeśli to nie jest cud, to już nie wiem co nim jest...

   - Zmieniła się... – przyznałem.

   - Jest z wami szczęśliwa. Wczoraj myślałam, że jestem świadkiem czegoś niesamowitego, ale dzisiaj... Dzięki wam znów się uśmiecha. Zakochała się... – zamachała rękoma w powietrzu. – Ona naprawdę się zakochała... Boże... Wiem, że mówisz prawdę, ale wprost nie mogę w to uwierzyć... Mam ochotę skakać ze szczęścia. Bałam się, że on... – przerwała.

   - Że skrzywdził ją tak bardzo, że już nie pozwoli nikomu się do siebie zbliżyć... – zrozumiałem jej tok myślenia. – My też tak myśleliśmy – przyznałem po chwili. – Wiem, że masz rację. Po prostu boję się, że teraz będzie skrepowana jeszcze bardziej niż ja...

   - Może trochę, ale skoro Lou był tym rozbawiony i nie możemy pominąć istotnego szczegółu, a mianowicie, że jeszcze żyjesz, to uważam, że jest szansa iż pomoże jej pokonać to skrępowanie. Jeśli będziesz się zachowywał normalnie, to niedługo będzie to tylko wesołym wspomnieniem.

   - Wesołym? – zdziwiłem się.

   - Nie powiesz mi, że widok ciebie walącego z rozpędu w ścianę, nie jest zabawny. No i to jak się zadręczasz... Z tego co powiedziałeś, to po prostu się obściskiwali – spojrzałem na nią unosząc brwi. – No dobra. Może trochę więcej. Ale sam mówiłeś, że byli nadzy tylko od pasa w górę... Zawsze mogłeś wejść w gorszym momencie – zaśmiała się, a ja razem z nią, bo jej śmiech był strasznie zaraźliwy.

   - Ciebie naprawdę to bawi? – zdziwiłem się.

   - Jak cholera – przyznała. – I strasznie żałuję, że nikt nie nagrał twojego bliskiego spotkania z framugą. Założę się, że twoja mina była warta uwiecznienia. Na takim zdjęciu mogłabym zbić majątek...

   Zaczęła opowiadać ile to wyciągnęłaby na takim filmiku z moim udziałem i kilku zdjęciach, a potem kombinowała na co przeznaczyłaby te pieniądze i zanim się zorientowałem, razem z nią wymyślałem coraz bardziej zwariowane rzeczy śmiejąc się przy tym tak bardzo, że aż się popłakałem. „Tego mi było trzeba...” Nagle ta cała sytuacja wydała mi się czymś pozytywnym i nie wartym tych wszystkich nerwów. Spojrzałem na moją przyjaciółkę. Wyglądała na zmęczoną, ale szczęśliwą. Założę się, że właśnie wspominała stare dobre czasy...

   - O czym myślisz? – zapytałem.

   - Pamiętam jak jednego lata opowiadałam jej, że się zakochałam i że to strasznie beznadziejne uczucie...

   - Beznadziejne? – spojrzałem na nią zdziwiony.

   - Nieodwzajemniona miłość... Nie pytaj. – „A właśnie chciałem to zrobić.” – Powiedziała, że przynajmniej wiem jak to jest kogoś pokochać... Założyłam się z nią wtedy, że ona pierwsza spotka swoją drugą połówkę. No i chyba właśnie wygrałam...

   - Nie mów, że nie byłaś w żadnym związku – aż nie mogłem w to uwierzyć. Przecież jest najbardziej pozytywną osobą jaką znam.

   - Byłam i to w niejednym... – uśmiechnęła się puszczając mi oczko. – Ale opierały się na czymś innym niż miłość.

   - To o co się założyłaś? – śmiałem się pod nosem. A gdy usłyszałem odpowiedź kolejny raz dzisiaj popłakałem się ze śmiechu. „Wariatka...”

   Spoglądałem w twarze przyjaciół i naprawdę powinienem dostać jakąś nagrodę za to, że jeszcze nie wybuchnąłem śmiechem. Za wszelką cenę starali się zachowywać normalnie i przede wszystkim nie patrzeć mi w oczy... Było to więcej niż zabawne. Siedziałem obejmując wtuloną we mnie Kate. Otulał mnie jej zapach i kolejny raz pomyślałem, że to najcudowniejszy aromat pod słońcem. Śmiało mogłem dziś stanąć w konkursie na najszczęśliwszego człowieka na Ziemi i jestem pewien, że wygrałbym. W środku śpiewałem z radości. Miałem ochotę wyjść na taras i wykrzyczeć to światu. „To już masz za sobą.” Przypomniałem sobie śmiech Kate, gdy próbowałem przekrzyczeć szum fal. Chichotała jeszcze długo po tym jak Liam wciągnął mnie za szmaty do środka zatykając usta dłonią, a potem jęcząc, że strasznie go obśliniłem. Spojrzałem na niego, a on od razu odwrócił wzrok. Parsknąłem. Kate uniosła twarz w moją stronę, a w oczach miała ciekawość. Skradłem buziaka i szepnąłem jej do ucha, że śmieję się do swoich myśli... Spojrzałem na ekran. Kolejny raz leciał film o wampirach, ale chyba tylko ona była nim zainteresowana. Przypomniałem sobie, że miałem jej kupić płytę z muzyką. „Zapamiętać” powiedziałem do siebie. Kolejny raz. Muszę o tym wspomnieć Liamowi, to wtedy mi przypomni. Wyłapałem wzrok Nialla i on też od razu przeniósł go na swoje paznokcie dodatkowo czerwieniąc się jak panienka. Uśmiechał się pod nosem i wiedziałem, że się cieszy. Nie martwiło mnie ich zawstydzenie, bo wiedziałem, że im przejdzie. Najważniejsze, że cieszą się z mojego szczęścia... Złożyłem pocałunek we włosach Kate, a ona ścisnęła mocniej palce, które były splecione z moimi. Uśmiechała się. Początkowo była zawstydzona, ale od kolacji uśmiech nie schodził z jej ust. „Kocha mnie” powiedziałem sobie w głowie i wyszczerzyłem się jak głupi. Parsknięcie Marka wyrwało mnie z zamyślenia. Posłał mi wesołe spojrzenie i wlepił wzrok w komputer wciąż uśmiechając się pod nosem.

   - To dobranoc – nagle głos Liama sprowadził mnie na ziemię. – Jutro na dwunastą przymiarka – wstał posyłając nam jednoznaczne spojrzenie.

   - Pamiętamy – odezwał się Niall. – Ale jeszcze wcześnie przecież...

   - Pewnie chce pogadać z Danielle – powiedziałem szczerząc się do niego. „Był taki łatwy do odczytania.”

   - Pozdrów ją ode mnie – Kate posłała mu delikatny uśmiech. – I dobranoc.

   - Jasne – uśmiechnął się i skierował do sypialni. – Dobranoc.

   - A my co robimy? – zapytał Niall. – Mam ochotę na Maca...

   - Już zgłodniałeś? – zaśmiałem się, ale czemu ja się dziwiłem. „Cały Horan...”

   - Nie mamy samochodu – przypomniał Mark.

   - To niedaleko – zapewnił go blondyn. – Masz ochotę się przejść? – Mark spojrzał na mnie pytająco. Kiwnąłem mu głową na znak, że nie mamy zamiaru się ruszyć z tej kanapy.

   - Jasne. Na Big Maca zawsze się skuszę. Przynieść wam coś?

   - Ja dziękuje. Masz na coś ochotę skarbie? – gdy zauważyłem rumieniec na jej policzkach poczułem, że znowu robi mi się gorąco. „Opanuj się zboku!”

   - Nie, dziękuję – powiedziała cicho. – Ale może Zayn będzie miał na coś ochotę?

   - Coś się pomyśli – Niall skierował się do sypialni po buty i po chwili zatrzaskiwali za sobą drzwi apartamentu.

   - Nareszcie sami... – westchnąłem wywołując uśmiech na jej twarzy. – To na co masz ochotę? – szepnąłem jej do ucha i z radością zobaczyłem, że jej policzki robią się jeszcze bardziej czerwone. – Mam znowu zgadywać?

   - Nie – zaśmiała się. – Lepiej tego nie rób...

   - Szkoda... – westchnąłem. – A już miałem nadzieję...

   - Lepiej nie miej – zaśmiała się. – Jak ktoś nas nakryje kolejny raz, to już nigdy nie wyciągniesz mnie z łazienki.

   - W niej też możemy się świetnie bawić – powiedziałem śmiejąc się. – Ta wanna wygląda zachęcająco. Dasz się zaprosić na kąpiel?

   - Lou... – jęknęła.

   - Czy to znaczy, że nie? Złamałaś moje serce...

   - To znaczy, że nie ter...

   Nasze przekomarzanie przerwał dźwięk otwieranych drzwi. „Za szybko na chłopaków.” Uśmiechnąłem się, gdy stanął w nich Harry. „Dodam, że zakłopotany Harry...” A także obładowany. „Czyżby był na zakupach?” zdziwiłem się.

   - Hej – odezwał się i opadł ciężko na fotel. - Jakimś cudem nie pękły...

   - Cześć, co tam masz? – wskazałem na siatki.

   - To dla Kate – zaśmiał się. – Od Alex. Podobno jakiś zakład przegrała, czy coś...

   - Jaki zakład? – zdziwiłem się. – Kochanie? Powiedz, bo umrę z ciekawości...

   - To zależy od tego, co tam jest – uśmiechnęła się. – Alex lubi się zakładać...

   - To co tam jest? – spojrzałem na przyjaciela, który wyglądał na rozbawionego faktem, że wiedział więcej ode mnie.

   - Żelki – powiedział. – Całe dziesięć kilo. Ni mniej ni więcej.

   Zauważyłem, że Kate znów oblała się rumieńcem. „Czy tylko ja nic z tego nie rozumiałem?” Harry podał mi wygraną i usiadł ciężko na fotelu Liama.

   - Bo ja ten... No ja... – coś straszne miał trudności z wysłowieniem się. – Chciałem was przeprosić za to, że tak wtargnąłem bez pukania – powiedział to tak szybko, że ledwie zrozumiałem jego słowa.

   - No nie wiem czy tak po prostu ci to wybaczę... – chciałem się z nim trochę podrażnić. Zabawnie było patrzeć jak prawie łamie sobie palce z nerwów.

   - Lou... – usłyszałem szept Kate. – My też powinniśmy cię przeprosić Harry – powiedziała rumieniąc się. – Nie powin...

   - Może po prostu zakończymy na tym, że się poprzepraszaliśmy i zapomnimy o tym wydarzeniu? – zaproponowałem szybko widząc jak ciężko jej przychodzi ubranie myśli w słowa.

   - Dobra – Harry też chciał to już zakończyć.

   - Dobra – poczułem jak Kate z ulgą wypuszcza powietrze.

   - Gdzie wszyscy?

   - Zayn dogorywa, Liam pewnie wisi na telefonie i streszcza Dan przebieg dnia, a Niall z Markiem poszli do Maca....

   - Serio? – zamyślił się. – W sumie też umieram z głodu. Dawno wyszli?

   - Nie. Z dziesięć minut temu?

   - Też pojadę. Może ich złapię – powiedział podnosząc się z fotela i kierując do drzwi. – To na razie.

   - Pa – usłyszałem Kate.

   Gdy tylko drzwi zamknęły się za moim przyjacielem, spojrzałem na mój skarb. Wciąż była zawstydzona i miała ten przepiękny rumieniec na policzkach. Ale to jej delikatny uśmiech sprawiał, że się rozpływałem w zachwycie... Zajrzałem do reklamówek zanim położyłem je na podłodze.

   - Masz tu chyba każdy możliwy rodzaj żelek jakie były w sklepie – uśmiechnąłem się. – Powinniśmy je schować zanim Niall wróci. Chociaż Harry też pewnie będzie ci je podbierał...

   - Chętnie się podzielę – poczułem, że ściska moje palce. – Alex zwariowała... Nie powinna była tracić tyle pieniędzy...

   - Zakład, to zakład – stwierdziłem odkrywczo. – A możesz mi powiedzieć o co się założyłyście? – zauważyłem, że zaczerwieniła się jeszcze bardziej i przygryzła dolną wargę doprowadzając mnie tym do szaleństwa. – Jeśli nie chcesz, to nie ma sprawy...

   - Powiedziała kiedyś, że z nas dwóch, to ja pierwsza spotkam swojego księcia i gdy to się stanie, to obsypie nas żelkami – siedziała zawstydzona i wciąż maltretowała swoją wargę. „Normalnie zaraz doznam samospalenia...” jęknąłem w myślach na ten widok. Wpatrywałem się w nią jak zaczarowany i dopiero po chwili dotarły do mnie jej słowa...

   - Czyli to tak jakby nasza wspólna nagroda? – powiedziałem przejeżdżając kciukiem po jej ustach. – W takim razie jestem skłonny oddać ci swoją część za buziaka.

   - Naprawdę? Niesamowite... – uśmiechnęła się delikatnie unosząc twarz i „wwiercając” się we mnie spojrzeniem.

   - Naprawdę – wyszeptałem jej w usta, by po chwili zatracić się w cudownym pocałunku. Gdy chwyciłem zębami tą wargę, która nieustannie doprowadza mnie do szaleństwa usłyszałem cichy jęk...

   - Lou... – szepnęła. – Ktoś idzie...

   - Co? – oderwałem się od jej ust próbując uporządkować rozszalałe myśli. W zrozumieniu jej wypowiedzi pomogło mi pojawienie się Zayna, który w spodniach dresowych i z bosymi stopami powlókł się do kuchni nie zaszczycając nas nawet jednym spojrzeniem. – Coś mi się wydaje, że nawet nas nie zauważył... – skradłem kolejnego całusa.

   - Ooo – usłyszałem głos przyjaciela. – Co tam? – zapytał siadając ciężko w fotelu. W dłoni trzymał kolejną już dzisiaj butelkę wody.

   - Wszystko dobrze, ale coś mi się widzi, że ty ciągle wczorajszy... – zaśmiałem się przytulając Kate.

   - Co tylko świadczy o tym jak świetna była imprezka – mrugnął do mnie. – Kate, kiedy robimy powtórkę?

   - Kręgle? – uśmiechnęła się. – Czy ból głowy?

   - Aleś ty „dowciapna”... – zaśmiał się Zayn i znów przyssał do butelki. – Gdzie wszystkich wywiało?

   - Pojechali do Maca – powiedziałem. – No z wyjątkiem Liama, on poszedł już spać.

   - Pojechali beze mnie? – wyłapał tylko tą część wypowiedzi, która go zainteresowała. – Mam nadzieję, że chociaż wpadną na pomysł, by coś mi przywieść...

   - Zadzwoń do nich – odezwała się Kate. – Na pewno jeszcze tam siedzą...

   - Dzień dobry kochanie – usłyszałam ten cudownie zaspany głos i poczułam gorące usta na swoim czole. „Czy może być lepszy sposób na rozpoczęcie dnia?” Uniosłam głowę i w nagrodę dostałam delikatny pocałunek, który sprawił, że przeszedł mnie dreszcz. „A więc może...”

   - Dzień dobry – uśmiechnęłam się i momentalnie oblałam się rumieńcem na wspomnienie wczorajszego wieczoru i naszych łazienkowych wygłupów...

   - Założę się, że wiem o czym właśnie pomyślałaś – szepnął mi do ucha przygryzając je delikatnie, co spowodowało kolejną falę rozkoszy rozchodzącą się w moim ciele. – Aż mi gorąco jak sobie przypomnę ciebie w tej wannie... – postanowił chyba rozpalić mnie jeszcze bardziej.

   - Lou... – jęknęłam czując gorące wargi na swojej szyi. – Harry...

   - Śpi jak zabity – uśmiechnął się wciąż zbyt zajęty smakowaniem mojej skóry. – No i przecież jestem grzeczny...

   - Skoro już nie śpimy, to może zrobimy śniadanie? – powiedziałam czując, że jeszcze chwila, a będę błagać o więcej...

   - Próbujesz uciec ode mnie?

   - Nie – cmoknęłam go w usta. – Staram się oszczędzić Harry’emu kolejnego guza, a poza tym jakie uciec? Przecież idziesz ze mną...

   - No to w takim razie... – udał, że się zastanawia podczas gdy jego usta muskały moją skórę. – Ale dostanę buziaka za to, że będę pomagał?

   - Jestem pewna, że chłopcy chętnie ci podziękują za śniadanie – zaśmiałam się przetaczając się nad nim i schodząc z łóżka. Skierowałam się do drzwi, ale jeszcze zanim do nich dotarłam poczułam silne ramiona oplatające mnie w pasie i gorące ciało przytulające się do moich pleców.

   - Tak łatwo to mi się nie wywiniesz maleńka – szepnął mi do ucha i dosłownie ugięły się pode mną kolana, gdy przejechał po nim językiem. „O matko...”

   - Lou... – jęknęłam, gdy udało mi się nabrać powietrza.

   -Tak? – zapytał niewinnym głosem. – Co skarbie?

   - Już ty wiesz co... – oblałam się rumieńcem i poczułam, że uśmiecha się wciąż muskając ustami skórę za moim uchem.

   - To co z tym śniadaniem? – mruczał wciąż nie przerywając pieszczoty, a ja poczułam cudowne ciepło rozchodzące się po moim ciele. – Co robimy?

   - Co? A tak... Może... – jak ja mam coś powiedzieć, jeśli jedyne o czym mogę myśleć, to jego gorące dłonie pieszczące moje ciało.

   - Dzień dobry – głos Liama sprawił, że miałam ochotę zapaść się pod ziemię. „No i gdzie ten mój super słuch, gdy jest potrzebny?” jęknęłam w myślach. – Udam, że nic nie widzę. Chciałem tylko zrobić śniadanie...

   - My właśnie robimy – odezwał się Lou.

   - Widzę – zaśmiał się Liam. - Ale ja miałem na myśli coś do jedzenia. Dla wszystkich – dodał.

   Poczułam delikatny zapach perfum, gdy przechodził obok nas. „Ciekawe, która godzina?” Wstawił wodę i zajął się szykowaniem kawy i herbaty.

   - To może pójdziesz się szykować, a ja pomogę Liamowi? – uniosłam twarz w stronę Lou i znów obdarował mnie pocałunkiem.

   - To dobry pomysł – wtrącił się Li. – A jak skończysz, to obudź Harry’ego...

   - Ale nie chcę... – mruknął przygryzając moje ucho. – Wcale nie mam na to ochoty...

   - Idź – zaśmiałam się wyswobadzając się z jego objęć. – Mam randkę z Liamem.

   - A więc to tak! – pocałował mnie i delikatnie uszczypnął w pośladek. – To w takim razie idę się poprzytulać do Hazzy. Pod prysznicem...

   - Marz dalej... – roześmiał się Li. – Kate, co robimy na śniadanie? Kanapki?

   - A może placki z cynamonem? – zapytałam.

   - Brzmi nieźle, ale może coś w czym będę mógł ci pomóc?

   - Uwierz mi, zaraz zagonię cię do roboty – roześmiałam się podchodząc do niego. – To zaczynamy...

   Poczułam gorącą dłoń na swoim udzie i prawie zakrztusiłam się kawałkiem placka, a już na pewno spiekłam takiego raka, że nikt nie musiał pytać, czy jestem winna.

   - Wszystko w porządku, Katy? – głos Nialla sprawił, że mój rumieniec pewnie tylko się powiększył. – Wyglądasz jakbyś miała gorączkę...

   - Trochę mi ciepło – powiedziałam cicho nakrywając dłoń Louisa swoją i splatając nasze palce.

   - Na pewno... – usłyszałam cichy szept Harry’ego. Całe szczęście, że chyba tylko do moich uszu dotarł.

   - To jaki jest plan na dziś? – zapytał Zayn dolewając sobie kawy.

   - O dwunastej mamy się stawić u Lou – zaczął Liam. – Podobno to już ostatnia przymiarka. Na gotowo. Groziła, że nikt od niej nie wyjdzie dopóki wszystko nie będzie leżało jak ulał .

   - To co z próbą? – odezwał się Harry. – Wydawało mi się...

   - Będzie jutro, bo Paul boi się, że przymiarka się przeciągnie. Pewnie ma rację – usłyszałam odsuwanie talerza. – Dziękuję Kate. Jak zwykle przepyszne śniadanie.

   - Proszę – kolejny rumieniec pokazał się na moich policzkach. – Ale to przecież ty zrobiłeś większość...

   Siedziałam na kanapie i już nawet nie udawałam, że czytam książkę. Odłożyłam ją w końcu na bok i opierając podbródek na kolanach próbowałam odegnać ten dziwny ból... „Co jest grane? Matko! Jak boli!” Starałam się myśleć o czymś przyjemnym, by zagłuszyć pulsowanie w dole brzucha. „To przecież niemożliwe...” pomyślałam przypominając sobie kiedy ostatni raz się tak zwijałam. „Dlaczego akurat teraz?”

   - Wszystko w porządku? – głos Marka wyrwał mnie z zamyślenia. – Strasznie zbladłaś.

   - Wszystko dobrze – próbowałam się uśmiechnąć. – Po prostu brzuch mnie boli. Chyba pójdę się położyć... – powiedziałam podnosząc się powoli do pionu.

   - Na pewno wszystko ok? Może mam gdzieś zadzwonić? Do lekarza, albo do Lou?

   - Nie trzeba, naprawdę. To zwykły ból brzucha. Muszę tylko się położyć – chyba nie jestem zbyt dobrą aktorką, albo on po prostu zbyt się przejmuje.

   - W porządku – ustąpił. – Potrzeba ci czegoś? Może miętowej herbaty? Mama zawsze mi taką robiła, gdy bolał mnie brzuch.

   - Dziękuję – uśmiechnęłam się. – Ale to nie taki ból brzucha.

   - Och... No tak... – teraz byłam prawie pewna, że go zawstydziłam. – To rzeczywiście lepiej się połóż. Gdybyś czegoś potrzebowała po prostu zawołaj.

   - Dobrze. Dziękuję.

   Nareszcie mogłam zniknąć za drzwiami sypialni i dać popłynąć łzom. „Jak boli...” Wiedziałam z czym się wiąże taki ból. Co z tego, że w ostatnich miesiącach mnie nie nawiedzał. Oczywiście musiało się to stać, gdy nie mam kogo prosić o pomoc bez narażania się na kolejną zawstydzającą mnie sytuację. „Przydałaby się Alex” pomyślałam o przyjaciółce kierując się do łazienki. „Proszę niech to nie będzie to. Wszystko, tylko nie okres. Proszę...” błagałam w myślach. Ile jeszcze wstydu będę musiała znieść? Przecież mi przez gardło nie przejdzie, by poprosić... Nie.

   Kilka minut później siedziałam na zimnych kafelkach podciągając kolana pod brodę i zastanawiając się, co teraz zrobić. Mam już za sobą gorączkowe przeszukanie wszystkich szafek, które znalazłam w tym pomieszczeniu. „Dlaczego nic nie ma? Czy w takich hotelach nie powinni trzymać choćby małego zapasu dla gości?” Ale to oczywiście byłoby za proste... Sięgnęłam po telefon.

   - Kate? Wszystko w porządku – w głosie Alex słychać było zdenerwowanie.

   - Potrzebuję pomocy – jęknęłam.

   - Boże! – usłyszałam, że coś rozbija się z hukiem o podłogę. – Co się dzieje? Gdzie jesteś?

   - Dostałam okres – wyszeptałam.

   - Co? – w słuchawce zapadła głucha cisza. Słyszałam, że robi kilka wdechów, by się uspokoić. – Czy ty chcesz mnie o zawał przyprawić? Już myślałam, że... Coś strasznego... Kate!

   - No przepraszam, ale naprawdę potrzebuję pomocy.

   - Poproś kogoś niech zejdzie na dół do sklepu – powiedziała już spokojnym głosem.

   - Alex! – jęknęłam. – Jak ja mam niby to zrobić? Poza tym jest tylko Mark, a on nigdzie nie wyjdzie jeśli musiałby zostawić mnie samą. Chyba sto razy mi to powtarzał ostatnio. Zresztą prędzej spaliłabym się ze wstydu...

   - Kochanie... – zaczęła. – Mam dzisiaj wolne, ale zaraz coś zorganizuję. Oddzwonię do ciebie za chwilę, dobrze?

   - Dobrze... – szepnęłam zwijając się z bólu na zimnych kafelkach.
   - Gdzie jesteś? - słyszałam troskę w jej głosie.
   - W łazience...

   - Wstań z podłogi i zapakuj się do łóżka – powiedziała rozłączając się...