33

   Kolejny raz kiedy budzę się z uśmiechem na twarzy. Mogłabym się do tego przyzwyczaić. Byłoby prawie jak kiedyś. „Prawie...” Cisza. Nie słychać nic poza tykaniem zegara za ścianą i cichego pochrapywania Harry’ego. I Lou... Uśmiechnęłam się. Bicie jego serca odbierałam już prawie jak swoje własne. W sumie jeśli by się uprzeć, to rzeczywiście biły podobnym rytmem. Czułam jego gorącą dłoń na swoim... Oblałam się rumieńcem. „Czy ja nie mogę się w końcu zacząć zachowywać jak dorosła?” Poruszyłam się ostrożnie w czego efekcie dłoń Louisa tylko mocniej przycisnęła mnie do niego. „Przysięgam, jeśli nie weźmie tej ręki z mojego tyłka, spalę się ze wstydu, gdy się obudzi...” Wiedziałam, że spiekłam raka. Próbowałam przesunąć jego dłoń wyżej...

   - Już nie śpisz? – mruknął cicho. Zawsze po przebudzeniu jego głos był tak cudownie zachrypnięty. Na sam jego dźwięk przeszył mnie przyjemny dreszcz. – Słodko się czerwienisz... – i chyba, żebym zrobiła się jeszcze bardziej zawstydzona, poklepał mnie po pupie.

   - Lou... – jęknęłam i spróbowałam się wyswobodzić z jego ramion.

   - Nigdzie nie idziesz – zaśmiał się cicho. – A przynajmniej dopóki nie dostanę porannego buziaka...

   Zacisnął dłoń na moim pośladku i jednym ruchem wciągnął na siebie. Poczułam jego oddech na swojej twarzy i już po chwili delikatne wargi sprawiły, że zapomniałam o całym świecie. Byliśmy tylko my i ten podniecający płomień rozchodzący się po moim ciele. „Boże... To uczucie...” Nawet gdyby ktoś przyłożył mi pistolet do skroni, nie potrafiłabym opisać tego wszystkiego, co się teraz we mnie działo. Miałam wrażenie, że coś odrywa mnie od ziemi i unoszę się... A on jest jedynym, który może sprawić, że nie spadnę. Dotyk tych jedwabistych ust sprawiał, że chciałam więcej. Za każdym razem gdy mnie całował, miałam ochotę błagać, by nie przestawał. Bałam się... Ale nie tego... Nie jego... Te gorące dłonie delikatnie pieszczące moje ciało, to była przyjemność w najczystszej postaci. Miałam wrażenie, że jego palce zostawiają płonący ślad na mojej skórze. I chciałam błagać o więcej... Prawie jęknęłam, gdy jego wargi oderwały się od moich. Chociaż wciąż czułam na nich ten urywany oddech, wiedziałam, że to za mało.

   - Dzień dobry – powiedział cicho wprost do moich rozchylonych ust. Jego palce muskały moje policzki, a ja, jak to ja, oczywiście musiałam się zaczerwienić.

   - Dzień dobry – szepnęłam wtulając twarz w jego dłoń. – Jestem za ciężka – próbowałam się ruszyć, ale on nie byłby sobą, gdyby nie przyprawił mnie o jeszcze większy rumieniec, kładąc swoją rękę bynajmniej nie na moich plecach.

   - Uwierz mi, nie jesteś – zaśmiał się i kolejny raz pogłaskał mnie po... „Bądź przez chwilę dorosła!” – Mówiłem ci już, że słodko się rumienisz?

   - Nie pamiętam – znów spróbowałam zejść z niego, ale gdybym miała być szczera, to nie za bardzo się starałam. – Skoro już nie śpisz, to pomożesz mi zrobić śniadanie? – zapytałam kładąc palce na jego brodzie i powoli sunąc nimi w kierunku ust.

   - Rób tak nadal, to nigdzie nie pójdziemy – westchnął i ucałował wnętrze mojej dłoni. – Czy ty naprawdę będziesz taka okrutna i każesz mi wstać tak wcześnie? – jęknął śmiejąc się cicho.

   - Tak – przybliżyłam usta do jego i jedyne o czym teraz mogłam myśleć, było to by wpić się w te cudowne wargi. „No dalej, tchórzu!” Dopingowanie samej siebie akurat w tym momencie nie zadziałało. Dobrze, że Lou był w tym lepszy...

   I znów wszystko zniknęło porwane przez ten niszczycielski płomień. Ja też się spalałam, ale było to wszystko, czego w tej chwili pragnęłam, potrzebowałam. Chciałam żebrać o więcej, gdy nieudolnie próbowałam łapać oddech. Przygryzłam wargę czując jak drży. Całe moje ciało przepełniała ta dziwna tęsknota. Za nim. Za jego dotykiem. „Boże...”

   - Chyba masz dar przekonywania – jęknął odrzucając kołdrę na bok. Chłodniejsze powietrze uderzyło moją rozgrzaną skórę sprawiając mi tym dziwną rozkosz. Westchnęłam. „Cudownie...” Musiałam chyba odchylić głowę do tyłu, bo jak inaczej wytłumaczyć dotyk jego warg na mojej szyi...

   Siedziałam wtulona w Louisa i wsłuchiwałam się w hałasy dochodzące z kuchni. Mark i Harry zgłosili się na ochotnika, by posprzątać po śniadaniu i sądząc po ich śmiechu świetnie się przy tym bawili. Liam zniknął w swojej sypialni zaraz po telefonie od Danielle. Zayn chyba postanowił wziąć z niego przykład i poszedł zadzwonić do Perrie. A Niall? Właściwie...

   - Gdzie jest Niall? – spytałam.

   - Siedzi na kompie i odpowiada na pytania fanów – dłoń Lou ani na moment nie przestawała głaskać mojej.

   - Tak sam? Bez was?

   - Tak, bo to są pytania do niego – wyjaśnił, ale chyba i tak niewiele z tego zrozumiałam. – Jestem pewien, że jak się go o to zapytasz, to opowie ci wszystko ze szczegółami. Ale nie radzę – zaśmiał się. – Bo to będzie długa opowieść.

   - Ale pewnie bardzo ciekawa... – obróciłam głowę w jego stronę i od razu poczułam miętowy podmuch, a po chwili gorące usta składające delikatny pocałunek na moim czole.

   - No nie wiem... – raczej nie był o tym przekonany. – Kochanie... – wychwyciłam inny ton w jego głosie i mogłam się założyć o wszystko, że przechodzimy teraz do jakiejś poważniejszej rozmowy. – Pamiętasz, dzisiaj powinniśmy porozmawiać z chłopakami z zespołu...

   - Pamiętam... – powiedziałam cicho i przytuliłam się mocniej do jego piersi. – Niall mówił, że są świetni i że są waszymi przyjaciółmi...

   - I coś jeszcze? – zapytał.

   - I że spędzają z wami dużo czasu w trasie. A poza tym pamiętam, co mówił Liam... Czyli wrócą dziś z wami? Mogę zrobić kolację...

   - A co byś powiedziała na kolejną imprezkę?

   - Będziemy grać w bilarda? – uśmiechnęłam się do swoich wspomnień. Przy uchu słyszałam bicie jego serca. Szybsze i jakby głośniejsze niż zazwyczaj. Denerwował się tą rozmową.

   - Możemy... Ale tak sobie pomyśleliśmy, że może dziś spróbowałabyś czegoś innego? Tylko musielibyśmy wyjść z hotelu...

   Wciągnęłam gwałtownie powietrze, bo sama myśl, że mogłabym opuścić moje bezpieczne schronienie sprawiała, że wszystko uderzyło we mnie jak rozpędzona ciężarówka. „Wyjść stąd? Ale przecież... Nie mogę... Jak? Ale...” Chyba zaczynałam panikować, a już na pewno niewiele mi brakowało. „Boże, nie...” Zauważyłam, że Lou trzęsie się ze strachu. „On?” Ale nie, to moje ciało sprawiło, że wszystko się telepało.

   - Skarbie... – przytulił mnie mocno do siebie. – Nic nie musimy. Pamiętaj. Wszystko zależy od ciebie. Po prostu Paul znalazł klub, gdzie można wynająć całą salę i pograć w kręgle... Brzmiało interesująco, dlatego ci o tym mówię. Byłoby tak samo jak na bilardzie. Góry jedzenia, morze picia i muzyka...

   Nie przestawał mówić tym swoim uspokajającym tonem i cały czas gładził mnie po plecach, a jego usta co chwilę składały pocałunki w moich włosach. Nie pomagało mi to myśleć. „Nie mogę... Ale w końcu i tak będę musiała stąd wyjść... Ale niekoniecznie dzisiaj... Lepiej teraz... Lepiej nie... Będzie fajnie... Przerażająco... Wtedy też panikowałaś... Było cudownie... Ale teraz będzie więcej osób... Ale będziesz mogła spróbować pograć w kręgle... A co to ma do tego? Boże, odbiło mi! Prowadzę dyskusję sama ze sobą... I która ja wygrywa? Zwariowałam! Nie mogę... Co ci szkodzi spróbować? Wszystko... Dla Lou... Lou... Ale... Przecież mu ufasz, a on będzie tam z tobą... Ale... Ufasz mu? Tak. To... Nie mogę... Idiotka! To jak niby wyjdziesz stąd za tydzień? Nie wiem... Nie wyjdę... Nie dam rady...”

   - Kochanie. Poradzisz sobie. A ja będę cały czas przy tobie. I niezależnie jaką decyzję podejmiesz, będzie dobrze... – Louis wciąż próbował mnie uspokoić, ale tylko niektóre z jego słów docierały do mojej świadomości.

   „Będzie przy mnie... Cały czas... No chyba logiczne? A co jeśli się nie uda? A co jeśli się uda i będzie cudownie? A jeśli nie? Zdecydowanie mi odbiło. Kłócę się sama ze sobą. Bo jesteś tchórzem. Czy chcesz jechać z nimi za tydzień? Tak. I poradzisz sobie wśród setek ludzi i w obcych miejscach? Tak... Zawsze możesz zostać... Nie! Bo jeśli nie dasz rady... Poradzę sobie! Lou uważa, że dam radę. To kiedyś trzeba zrobić pierwszy krok. Dlaczego nie dzisiaj? Bo... Bo? Och, zamknij już się!”

   - Nigdy nie grałam w kręgle... – serce Lou dudniło mi przy uchu. Jego pierś opadła, gdy gwałtownie wypuścił powietrze.

   - Czy ty... – wyszeptał, ale nie dałam mu dokończyć. Potrzebowałam udowodnić sobie coś jeszcze. „Przecież potrafię.” Dotknęłam palcami jego policzka i ostrożnie zamknęłam mu usta pocałunkiem. I znów to poczułam. Tą ogromną siłę, która porwała mnie ze sobą sprawiając, że byłam niepokonana. Z nim byłam niepokonana... Cichy śmiech i dyskretne kaszlnięcie sprowadziły mnie z powrotem na ziemie.

   - Nie chcę przeszkadzać, ale powinniśmy się zbierać – Liam nawet nie próbował ukryć rozbawienia.

   - Nie przeszk... – zaczęłam.

   - I mam w to uwierzyć? – zaśmiał się Lou. – My tu ważne rozmowy prowadzimy.

   - Skoro tak twierdzisz... – parsknął Li. – Za kwadrans wychodzimy, to może jeszcze zdążycie coś obgadać...

   - Kwadrans? – próbowałam się podnieść, ale dłonie Louisa skutecznie mi to utrudniały. – Musisz się przyszykować...

   - Już jestem gotowy – odpowiedział. – A teraz wracając do tego, co powiedziałaś... Jesteś pewna?

   - Tak – szepnęłam.

   - Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić zdanie. Do ostatniej chwili...

   - Nie zmienię – uśmiechnęłam się. – Zmarnować taką okazję? Musisz mnie nauczyć grać w kręgle.

   - To masz jak w banku – zaśmiał się i znów świat zadrżał w posadach, gdy musnął moje usta. – A co będziesz robić pod naszą nieobecność?

   - Pewnie stresować Marka – rzuciłam nerwowo.

   - Czy ty właśnie zażartowałaś? – „Jak mam myśleć, gdy mnie całujesz?” – Kocham cię skarbie.

   - Ja ciebie też – szepnęłam i teraz ja musnęłam jego gorące wargi. Kolejny raz czas przestał istnieć. Byliśmy tylko my i szalejące zmysły...

   - Jak tam wasze poważne rozmowy? – kolejny raz Liam przywołał mnie do rzeczywistości.

   - Od kiedy to się nazywa rozmową? – zdziwił się Harry.

   - Oni tak twierdzą – dodał Mark.

   - Mi to wyglądało bardziej na... – zaczął Zayn.

   - To co? Idziemy? – pojawienie się Nialla uratowało mnie. Choć i tak mój rumieniec kończył się pewnie gdzieś w okolicy pasa. Przesunęłam się na kanapie posyłając im nieśmiały uśmiech.

   Jak każde ich wyjście, to też nie mogło obyć się bez żartów i przekomarzania. Gdy w końcu zniknęli za drzwiami w salonie zapanowała ta dziwna cisza. Tylko, że tym razem nie byłam w niej sama. Wiedziałam, że Mark stoi przy drzwiach i pewnie patrzy się na mnie nie wiedząc, co teraz powinien zrobić... Tak samo jak chłopcy na początku... Denerwował się i sądząc po odgłosach, zaciskał i rozprostowywał palce z nerwów. „Skoro już taka jesteś dziś odważna...”

   - Może obejrzymy jakiś film? – uśmiechnęłam się do niego, a moich uszu dobiegło ciche westchnienie ulgi. – Wybierzesz coś? Podobno mają niezłą kolekcję...

   Nareszcie usłyszałem upragnione słowa i resztkami sił skierowałem się w stronę lodówki z napojami. W myślach już wykonałem głośny pad na podłogę. Poruszałem się mechanicznie i pewnie dlatego za późno zareagowałem na przeszkodę, która wyrosła niespodziewanie na mojej drodze. Odbiłem się od niej i tylko jakimś cudem nie zaliczyłem wywrotki.

   - Musimy pogadać – powiedział Josh poważnym tonem i wpatrywał się we mnie z zaciętym wyrazem twarzy. – Co się dzieje, stary? Ostatnio zachowujecie się co najmniej dziwnie. Obraziłeś się o coś? – rozejrzałem się nerwowo w poszukiwaniu Liama i Lou, bo to przecież oni powinni prowadzić tą rozmowę. – Spójrz na mnie i gadaj co jest grane. W końcu jesteśmy przyjaciółmi. Bo jesteśmy, prawda?

   - No jasne, że jesteśmy – zapewniłem go szybko. – Tylko, że...

   - Że co? Szykują się jakieś zmiany i nie wiecie jak nam to powiedzieć? – próbował mi podpowiedzieć, a ja w tym całym poszukiwaniu wsparcia nie wychwyciłem drugiego dna tej wypowiedzi.

   - Dokładnie, ale...

   - Co?! – powiedzieć, że był zszokowany, to za mało. Dopiero ton jego głosu sprawił, że zacząłem myśleć i zdałem sobie sprawę jak to zabrzmiało.

   - Jezu, Josh, to nie tak – próbowałem go uspokoić. – Coś się zmieni i zaraz się dowiesz o co chodzi, ale chcieliśmy pogadać o tym z wami wszystkimi i na osobności – znów się rozglądałem w poszukiwaniu chłopaków. „Gdzie oni się kurwa podziali?”

   - Za kim się rozglądasz? – warknął.

   - Za Louisem. On powinien wam to powiedzieć. Znaczy wszyscy chcemy, ale to tak jakby głównie... no on... – zaplątałem się i już sam nie wiedziałem, co tak naprawdę chciałem powiedzieć. Ale jak to często bywa, głupi ma szczęście i w tym samym momencie zauważyłem Liama, który przywoływał nas do siebie machnięciem ręki. – Chodź. Coś mi się wydaję, że już czas i zaraz się dowiesz o co chodzi.

   Z tego wszystkiego zapomniałem nawet o tym, że umierałem z pragnienia. Josh szedł obok mnie bez słowa, z rękoma głęboko wciśniętymi w kieszenie. Był zły. Pewnie też zdezorientowany, ale przede wszystkim zły. „Powinienem mu powiedzieć wcześniej... Przynajmniej trochę.” Weszliśmy za Liamem do pokoju, który służył w ostatnich dniach Lou jako garderoba. Wszędzie walały się nasze ciuchy. Wszyscy już byli. Josh usiadł obok Dana i Sandy’ego. Jon opierał się o parapet za nimi. Byli zdenerwowani i na ich twarzach widać było jeden wielki znak zapytania. Opadłem na podłogę pod ścianą i przyglądałem się im po kolei. Wpatrywali się w Liama w wielkim napięciu.

   - Chcieliśmy z wami porozmawiać na pewien temat, ale to, czego zaraz się dowiecie nie może wyjść poza ten pokój – zaczął Li. – Wiecie o tym tylko wy, my, Lou i Paul. No i jeszcze Mark z ochrony. Może go pamiętacie z ostatniej trasy...

   Liam mówił tym swoim spokojnym głosem. Robił to, co potrafił najlepiej. Przekonywał. Wyjaśniał. Tłumaczył. I znów przekonywał. Nie spuszczałem oczu z Josha i reszty. Przeskakiwałem z jednej twarzy na drugą tak, by nic mi nie umknęło. Wiedzieliśmy jaka będzie ich reakcja. Każdy tak reagował na tą opowieść. Gdy Louis zaczął mówić jaką cudowną osobą jest Katy Josh podszedł do mnie i usiadł obok.

   - Przepraszam Niall – szepnął tak cicho, że ledwie to wyłapałem wsłuchany w monolog Lou. Posłałem mu uśmiech, który miał znaczyć, że nie ma problemu, że rozumiem...

   Znów Liam przejął pałeczkę i wyjaśnił dlaczego prosimy ich o pomoc i jak ona ma mniej więcej wyglądać. Po twarzach widać było, że już się zdecydowali zrobić wszystko, by się udało. Tłumaczył dlaczego nie chcemy, by wszyscy znali całą prawdę i wyjaśniał jak powinni się zachować w stosunku do Katy, przynajmniej na początku.

   - Chcieliśmy żebyście mogli ją poznać jeszcze przed trasą – odezwał się Lou. – Dlatego zabieramy was dzisiaj na kręgle – uśmiechnął się nieznacznie. – O ile się uda, bo obiecałem Kate, że może się rozmyślić jeśli będzie zbyt przerażona, by to zrobić.

   - W każdym bądź razie – zaczął Zayn – nie liczcie na to, że będzie duszą towarzystwa. To naprawdę będzie cud jeśli ona opuści apartament.

   - Chcemy po prostu przedstawić jej wszystkich, którym może bezapelacyjnie zaufać – dodał Liam. – W czasie trasy może być różnie. W tej chwili modlimy się o to, by przyzwyczaiła się do Marka, bo on będzie odpowiadał za jej bezpieczeństwo.

   - Ona wie, że spędzamy razem dużo czasu. Trochę dowiedziała się ode mnie, trochę od chłopaków. Naprawdę chce spróbować, ale powinniście zrozumieć, że to dla niej bardzo trudne... – Louis uśmiechnął się smutno. – Może być różnie. Dziś może się okazać, że nic z tego wypadu nie wyjdzie i co najwyżej posiedzimy w hotelu przed telewizorem.

   - To wiecie już wszystko – Liam rozłożył ręce w przepraszającym geście. – Musicie nam uwierzyć, że nie chcieliśmy was okłamywać, ani nic w tym stylu... Po prostu potrzebowaliśmy czasu, by jakoś to wszystko przemyśleć i zorganizować. A przede wszystkim trochę nam zajęło zanim Kate się z nami oswoiła.

   - Ale już się was nie boi? – zapytał Josh wpatrując się w nas uważnie.

   - Właściwie, to chyba tylko o Lou można to powiedzieć z całkowitą pewnością. Zresztą sami zobaczycie o co mi chodzi... – Liam uśmiechnął się do przyjaciela. – Myślę, że nas polubiła. Staramy się przy niej zachowywać normalnie. Oczywiście wciąż są momenty, gdy zastyga ze strachu, ale jest dużo lepiej...

   - Tak – wtrącił Zayn. – Na początku trzęsła się z przerażenia, gdy któryś z nas tylko się poruszył. A o tym, żeby ją dotknąć nie mogło być mowy. Teraz pozwala się nawet przytulić, choć wciąż ma ten odruch zastygania... Ale to trwa tylko chwilę. No i nie ma mowy o braniu jej z zaskoczenia.

   - Wiem, że to wszystko brzmi trochę strasznie – uśmiechnąłem się do nich szeroko. – Ale ja serio myślę, że nie będzie tak źle. Katy jest po prostu cudowna i sami zobaczycie, że sobie ze wszystkim poradzi.

   - Zapomnieliśmy dodać, że Horan założył jej prywatny fanklub – Harry odezwał się chyba po raz pierwszy. – I oświadcza się jej po każdym posiłku...

   - No co ja mogę poradzić na to, że ją kocham? – śmiałem się. – Po prostu nie mogę się jej oprzeć...

   - Raczej jej umiejętnościom kucharskim – wtrącił Zayn.

   - Wy tak serio? – Sandy spojrzał na mnie zaciekawiony. – Ty i ona...

   - Po moim trupie – Lou powiedział to takim tonem, że już chyba nie trzeba było odpowiadać na to pytanie.

   - Wystrzegajcie się zazdrości Louisa... – zaśmiał się Harry. – Jeśli wam życie miłe.

   Zayn parsknął ze śmiechu i przy tej okazji udało mu się opluć Liama, którego wyraz twarzy rozbawił wszystkich. Spojrzałem na Josha. Uśmiechał się jak wszyscy, ale w jego oczach czaił się strach...

   Stałem w windzie opierając się o ścianę. Uparcie wpatrywałem się w zbyt wolno zmieniające się numery pięter. Byliśmy chyba zbyt zmęczeni, by rozmawiać. A może po prostu wina była po stronie kobiety, która wpakowała się z nami do środka. Zapach jej perfum prawie mnie dusił. „Wylała ich na siebie dwie butelki, czy co?” Miałem wrażenie, że oczy prawie mi łzawią od tego natężenia zapachu. „I kto na miłość boską paraduje w futrze i gołymi nogami?” Ilość tapety, która miała na twarzy, wystarczyłaby na sporą drużynę czirliderek. „Szybciej, bo zaraz skończy mi się powietrze.” Nareszcie winda zatrzymała się i drzwi rozsunęły się bezszelestnie. Niall dosłownie wyleciał na korytarz. Zrobił dwa kroki, oparł się ręką o ścianę i głośno wciągał powietrze do płuc. „Czyli nie tylko ja tak reagowałem.”

   - Prawie puściłem pawia – jęknął blondyn, gdy Zayn poklepał go po plecach. – Jedno piętro więcej i miałaby nieciekawy wzorek na futrze...

   Uśmiechnąłem się krzywo, bo mój mózg postanowił to sobie zwizualizować. „Ohyda.” Otworzyłem drzwi do apartamentu i kolejny raz powitał mnie pusty salon. Jednak zanim zdążyłem choć pomyśleć o tym, by się odezwać z kuchni wyszedł Mark niosąc talerze i sztućce.

   - Cześć chłopaki – uśmiechnął się odkładając wszystko na stolik. – Ale macie wyczucie czasu...

   - Jedzonko! – ucieszył się Niall i rzucił się na kanapę. Po jego niedawnych dolegliwościach nie było ani śladu. „Zdecydowanie powinno się go przebadać.”

   Reszta poszła w jego ślady i każdy zajmował swoje miejsce przy stole. Trzeba przyznać, że jak na ludzi planujących imprezkę, nie było w nas zbyt wiele energii. Dzisiejsza próba trochę nas wypompowała. Poszedłem za Markiem do kuchni.

   - Cześć kochanie – objąłem Kate w pasie wtulając się w jej plecy i całując delikatnie za uchem. – Potrzebujesz pomocy?

   - Już mam pomocnika – odchyliła głowę ułatwiając mi dostęp do swojej szyi. „Jak mogłem nie skorzystać?” – Zresztą już skończyliśmy.

   Mark zabrał dzbanek z herbatą i poszedł do salonu. Spojrzałem na wielką misę sałatki, w której dekorowaniu przeszkodziłem i głośno zaburczało mi w brzuchu. Usłyszałem cichy śmiech.

   - To już nie muszę pytać czy jesteś głodny – uniosła twarz w moją stronę i nie mogłem się powstrzymać, by nie scałować tego uśmiechu. – Pomyślałam, że możecie mieć na coś ochotę przed wyjściem...

   - Zdecydowanie mam na coś ochotę... – mruknąłem pocierając nosem jej cudownie delikatną skórę szyi. Jej rumieniec sprawił, że mi też zrobiło się jakoś gorąco.

   - Długo jeszcze?! – krzyknął Nialler wywołując tym uśmiech na naszych twarzach. – Umieram!

   - Chyba musimy iść na ratunek – powiedziała cicho i wyswobodziła się z moich objęć. – Weźmiesz miskę?

   - A dostanę buziaka za fatygę?

   - A już nie dostałeś? – uśmiechnęła się do mnie słodko wciąż jeszcze zarumieniona. Nie mogłem oderwać oczu od tych cudownych ust. Wciąż miałem w głowie obrazy nas dwojga złączonych w namiętnym pocałunku. „Gorąco...”

   - Hmmm... – udałem, że rozważam sytuację. – Zgadzam się z tym tylko dlatego, że jestem głodny... – Wziąłem półmisek i poszedłem do pokoju.

   Wszyscy praktycznie rzucili się na sałatkę ledwo postawiłem ją na stole. Dobrze, że chociaż Liam zachował resztki kultury i najpierw podał talerz Kate, a dopiero potem zabrał się za jedzenie. Muszę przyznać, że coś takiego jadłem pierwszy raz w życiu, ale naprawdę miałem nadzieję, że nie ostatni.

   - To co robiliście? – zapytałem, gdy już zaspokoiłem pierwszy głód i sięgałem po dokładkę. – Oprócz sałatki.

   - Trochę nam zajęły przygotowania – zaśmiał się Mark. – W życiu się tyle nie nakroiłem.

   - Włączyliśmy sobie film – dodała Kate. – O Sherlocku Holmesie...

   - I jak się podobał? – odezwał się Liam sięgając po więcej sałatki.

   - Całkiem ciekawy – posłała mu delikatny uśmiech. – I główny bohater był strasznie zabawny... No i miał przyjemny głos.

   - Mi też się podobał film – wtrącił Zayn prawie wylizując talerz. – Jest jeszcze druga część. Też powinna ci się spodobać.

   I rozpoczęła się chwilowa dyskusja na temat Sherlocka, a także innych postaci. Skończyło się na tym, że wymienialiśmy kolejne tytuły, które koniecznie musiała poznać.

   - Jednak miałaś rację – odezwał się nagle Mark. – A ja myślałem, że zrobiliśmy za dużo i nawet Niall temu nie podoła.

   - Człowieku małej wiary... – westchnął Harry odkładając talerz i rozwalając się na fotelu.

   Rzeczywiście byliśmy głodni. Miska świeciła pustkami. A talerze wyglądały jakby były w ogóle nie używane. Każdy praktycznie wylizał swój do czysta. Popijałem herbatę ramieniem obejmując Kate, która siedziała po turecku z kubkiem w dłoniach.

   - Nie chcę psuć tego miłego lenistwa, ale jeśli nic się nie zmieniło, to powinniśmy się szykować do wyjścia... – powiedział Liam cicho nie odrywając wzroku od dziewczyny.

   - Chyba rzeczywiście co po niektórzy powinni wziąć prysznic – Kate odwróciła głowę w moją stronę i posłała mi szeroki uśmiech.

   - Ranisz moje uczucia kochanie – zaśmiałem się. – To już kolejny raz, kiedy mówisz, że śmierdzę...

   - Pewnie liczy, że w końcu wyciągniesz wnioski – parsknął Harry. – Idź pierwszy. Niall, ogarniesz to ze mną?

   - Dlaczego ja? – jęknął blondyn gładząc się po brzuchu.

   - Bo Zayn potrzebuje więcej czasu, żeby się wyszykować do wyjścia... – Hazz zrobił minę, jakby to było oczywiste. „I w sumie było” zaśmiałem się wstając z kanapy i ciągnąc za sobą Kate.

   Siedziałem na kanapie trzymając Kate na kolanach i obejmując ją w pasie. Naprawdę starałem się nie denerwować. Mimo iż czułem jak ciało dziewczyny drży, próbowałem nie zwracać na to uwagi mając nadzieję, że moje zachowanie choć trochę ją uspokoi. Szkoda tylko, że reszta nie bardzo chciała mi w tym pomóc...

   - No gdzie on jest? – warknął Harry nerwowo bawiąc się telefonem. – Ile można?

   - Zayn! – wydarł się Niall. – Rusz dupę!

   - Jak to możliwe, że on poszedł pierwszy? – Liam kręcił głową nad możliwościami przyjaciela. – Następnym razem powinniśmy wygonić go jeszcze wcześniej.

   - To nic nie da – zaśmiałem się. – I tak wykorzysta czas do ostatniej sekundy.

   Na darmo szukałem choćby cienia uśmiechu na twarzy Kate. Bała się i choćby nie wiem jak starała się to ukryć, mogłem czytać w jej oczach jak w otwartej księdze. Była przerażona.

   - Ślicznie wyglądasz Katy – Niall bawił się jej sznurówkami. – Zawsze się zastanawiałem jak dziewczyny robią takie dziwne warkocze...

   - Dziękuję – szepnęła i jak to ma w zwyczaju, zaczerwieniła się, a mi kolejny raz zrobiło się jakoś tak cieplej na sercu.

   Rzeczywiście wyglądała pięknie. W niebieskich obcisłych dżinsach i czarnej koszulce z długim rękawem, na którą zarzuciła jeszcze moją białą bluzę prezentowała się lepiej niż my wszyscy razem wzięci. Kolejny raz uderzyło we mnie jak ona ma niewiele ciuchów. „Zmienimy to” pomyślałem całując ją w skroń. Włosy zaplotła w luźnego kłosa. „Chyba tak to się nazywa.” Bez makijażu, bez żadnych wymyślnych ciuchów... „Boże, jaka ty jesteś piękna...”

   - Jestem – do salonu wkroczył Zayn odstawiony co najmniej jak na rozdanie Oskarów. – Idziemy?

   - Nareszcie – Niall westchnął teatralnie. – Kiedyś przez ciebie umrę z głodu i możesz być pewny, że będę cię nawiedzał po nocach.

   - A tam – Zayn machnął ręką. – Będziesz zbyt zajęty myszkowaniem po lodówkach. Jestem pewien, że nawet bycie duchem cię nie powstrzyma przed jedzeniem.

   Wszyscy zaśmiali się na te słowa i podnosili się z miejsc. Spojrzałem na Kate. Czułem, że trzęsie się jeszcze bardziej, ale próbowała nadrabiać miną i uśmiechała się delikatnie.

   - Gotowa? – zapytałem cicho. Nie odrywałem oczu od jej twarzy. Widziałem jak drży jej dolna warga i jak stara się uspokoić oddech. Splotłem nasze palce razem i ścisnąłem je delikatnie.

   - Gotowa... – szepnęła odwracając twarz w moją stronę. Czy ktoś inny powstrzymałby się od złożenia pocałunku na  tych słodkich ustach? Bo ja nawet nie miałem zamiaru próbować się powstrzymywać. Musnąłem jej wargi i podniosłem się z kanapy.

   - To idziemy – uśmiechnąłem się do przyjaciół, którzy z pewną obawą spoglądali na moją dziewczynę. – Już nie mogę się doczekać, aż was rozwalimy w kręgle.

   - Niedoczekanie – parsknął Harry. – Mam plan i nie zamierzam dać się ograć.

   Mark wyszedł na korytarz, rozejrzał się i pokiwał głową reszcie. Mieliśmy wszystko zaplanowane co do centymetra. Zayn pognał przywołać windę, Niall i Mark szli z nami, a Liam i Harry osłaniali tyły. Co mogło się nie udać? Obejmowałem Kate i modliłem się, by wszystko poszło zgodnie z planem. „Byle do samochodu” powtarzałem w myślach jak zaklęcie. Najbardziej obawialiśmy się spotkania z fanami w holu. Nie mieliśmy na to żadnego wpływu, a oni czasami są po prostu nieobliczalni. „Proszę, nie dziś.” Twarze wszystkich były skupione i... pełne obawy. Nie musiałem czytać w myślach, by wiedzieć, że wszyscy myślimy o tym samym. „Byle do samochodu.” Ściskałem palce Kate i nie odrywałem od niej wzroku. Była naprawdę dzielna. Zauważyłem, że Niall ujął jej drugą dłoń próbując dodać odwagi. W ostatnich dniach urósł w moich oczach. Zauważył, że się mu przyglądam i posłał mi uśmiech zrozumienia nad głową mojej dziewczyny. Winda zatrzymała się i drzwi rozsunęły się bezszelestnie. Mark wyjrzał i uśmiechnął się do nas z ulgą widoczna na twarzy. Wysypaliśmy się na zewnątrz i nie oglądając się za siebie skierowaliśmy się do tylnego wyjścia z hotelu. „Który to już raz wymykamy się tą stroną?” Jako, że Harry zamienił się miejscem z Zaynem, teraz pędził na złamanie karku do samochodu i otwierał nam drzwi.

   - Ale będzie ciasno – jęknął Niall pomagając Kate wsiąść do auta. Wpakowałem się za nią i zatrzasnąłem drzwi z mojej strony.

   - Skarbie, musisz usiąść mi na kolanach – powiedziałem chwytając ją w pasie i sadzając bokiem na swoich nogach.

   - Można? – zapytał się Harry wsiadając do środka i przysuwając się do nas. – Daj piękna te zgrabne nóżki, bo inaczej się nie zmieszczę – próbował żartować kładąc sobie jej nogi na kolanach.

   - O matko – jęknął Zayn, gdy Niall usadowił się na jego kolanach. – Zdecydowanie powinieneś przejść na dietę człowieku.

   - Nie marudź. Nie jest tak źle – blondyn chyba zaczynał bawić się całą tą sytuacją.

   - Mów za siebie. Ja tu się zaraz uduszę – westchnął Harry. – Nie kładź się na mnie...

   Mark usiadł na miejscu kierowcy, a Liam obok niego. Obejrzeli się na nas uśmiechając się szeroko.

   - Gotowi? – Li posłał mi porozumiewawczy uśmiech, a ja kiwnąłem głową. – To jedziemy.

   - O ile ruszymy – odezwał się Zayn stłumionym głosem. – Bo my tu mamy niezłe przeciążenie z tyłu. Może Niall pobiegnie za nami?

   - A może ciebie wpakujemy do bagażnika?

   - Niall! Jesteś genialny! Wypuście mnie! – Harry chyba stwierdził, że jest mu trochę za ciasno.

   - Żartujesz? – Mark spojrzał na niego jak na wariata i zapalił silnik. – Chwilę wytrzymasz...

   Niestety Harry jak już sobie wbije coś do głowy, to zazwyczaj realizuje swój plan, a z powodu braku współpracy z naszej strony postanowił sam sobie poradzić i przecisnąć się nad siedzeniem. Przypominało to break dance w puszce sardynek.

   - Lou, uważaj na Kate – powiedział Styles i próbował przeciągnąć dolną połowę swojego ciała nad oparciem. Przez chwilę się zaklinował, ale pomoc Nialla sprawiła, że z głośnym hukiem wylądował w bagażniku. – To bolało – jęknął.

   - Od razu lepiej – ucieszył się blondyn zajmując miejsce po środku. Teraz on kładł sobie nogi Kate na kolanach. „Czy ja nie powinienem być zazdrosny?” zaśmiałem się w myślach.

   - Zdecydowanie – Zayn odetchnął z ulgą.

   - Wszystko w porządku kochanie? – asekurowałem ramieniem jej plecy, by nie dotykały drzwi, ale miałem wrażenie, że przez chwile mignął mi grymas bólu na jej twarzy. – Coś cię boli?

   - Nie – uśmiechnęła się delikatnie i wtuliła twarz w moją szyję. – To chyba zabolało mnie te „auć” Harry’ego...

   - Na pewno? – Niall przyglądał się jej uważnie z troską wymalowaną na twarzy. – Bo możemy się zatrzymać...

   - Nie trzeba. Wszystko dobrze – wyciągnęła do niego dłoń, którą on od razu uścisnął. „Dlaczego nie jestem zazdrosny?” dziwiłem się. „Na wszystkich dookoła patrzę wilkiem, gdy jej dotykają, a on jeden mi nie przeszkadza. Dziwne...”

   Zostaliśmy tylko we dwoje. No, jeszcze Mark stał przy samochodzie i czekał na umówiony znak. Reszta już kilka minut temu poszła do środka. Kate wciąż drżała w moich ramionach. Z jednej strony chciałem, by zrobiła dziś ten ważny krok, ale z drugiej strony miałem ochotę wskoczyć za kierownicę i zawieźć ją z powrotem do hotelu. Tam gdzie byłaby bezpieczna. „Coś mi się wydaje, że najchętniej to byś ją zamknął w sypialni...” Dlaczego zawsze słyszę ten głos w nieodpowiednich momentach? Zaśmiałem się wywołując zdziwienie na twarzy Kate.

   - Jestem z ciebie strasznie dumny skarbie – musnąłem te boskie wargi. – Ale pamiętaj, jedno twoje słowo i wracamy...

   - Dobrze – usłyszałem cichy szept. Naprawdę czasami trzeba czytać jej z ust, by rozumieć, co ona mówi.

   - Możemy iść – Mark otworzył drzwiczki auta i odruchowo chciał pomóc Kate wysiąść. Nie wiem kto bardziej się wystraszył - dziewczyna, ja czy on? – Boże, przepraszam – dodał szybko zabierając rękę.

   - Wszystko dobrze maleńka – przytuliłem ją do siebie, a następnie ująłem jej dłoń. – Chodźmy ograć kilka tyłków. Coś czuję, że nam się dzisiaj poszczęści...

   Przy wejściu czekał Liam. Mark szedł krok za nami i mogę się założyć o wszystko, że w głowie odtwarzał sytuację sprzed kilku minut. W środku było pusto choć moich uszu dochodziły odgłosy rozmów i zabawy gdzieś po prawej stronie. Szybko skierowałem się za przyjacielem schodami w dół. Miałem wrażenie, że Kate marzy właśnie o ucieczce. Trzęsła się coraz bardziej i ściskała moje palce coraz mocniej. W końcu Liam otworzył drzwi i moim oczom ukazała się najprawdziwsza kręgielnia z czterema torami. Weszliśmy do środka i zapadła cisza. Usłyszałem jeszcze jak Mark przekręca zamek w drzwiach. „No i żadnych nieproszonych gości.” Rozejrzałem się dookoła. Niall robił z Joshem nalot na jedzenie, choć teraz przerwali wpatrując się w nas wyczekująco. Harry, Jon i Dan byli chyba w trakcie tworzenia jakichś drinków, a Zayn i Sandy siedzieli prze konsolecie i mogę się założyć o wszystko, że przed chwilą kłócili się o to, jaką muzykę puścić. „Coś dużo tych zakładów dzisiaj” śmiałem się w duchu. „Dopiero się rozkręcam.”

   - Gotowa poznać tych przygłupów? – ścisnąłem delikatnie jej palce. Uśmiechnęła się delikatnie i ledwie zauważalnie kiwnęła głową. – Nic się nie bój. Jestem przy tobie...

   Ruszyliśmy w stronę Josha i mogłem widzieć jak z każdym naszym krokiem jego oczy rozszerzają się coraz bardziej. Wyglądał jakby właśnie rozważał ucieczkę z tego miejsca. Spojrzał nerwowo na Nialla, ale ten tylko posłał mu szeroki uśmiech.

   - Katy, nie uwierzysz ile jedzenia – zawołał blondyn wpychając sobie kanapkę do ust. – Przepyszne... – znaczenia tego słowa można się było tylko domyślić.

   - Kate, to jest Josh – odezwałem się mrugając do przyjaciela. – Gra na perkusji i jest w tym świetny.

   - Cześć – uśmiechnęła się do niego tak jak to tylko ona potrafi i wyciągnęła do niego dłoń. O mało nie parsknąłem śmiechem widząc jak nerwowo wyciera spocone ręce o spodnie przed odwzajemnieniem uścisku.

   - Miło mi cię poznać Kate. Niall dużo mi o tobie opowiadał.

   - Założę się, że rozmawiali głównie o twoich umiejętnościach kulinarnych – powiedziałem jej na ucho wywołując tym kolejny uśmiech na jej twarzy. – To dajmy im zapchać brzuchy i chodźmy dalej.

   - Kate, co pijesz? Cola czy sok grejpfrutowy? – Harry najwyraźniej już się mianował barmanem. – Po tym uśmiechu wnioskuję, że sok. Łatwo cię rozgryźć Mała.

   - Skarbie, poznaj Jona i Dana. Jon gra na klawiszach i w ogóle rządzi nimi wszystkimi, a przynajmniej próbuje. A Dan gra na gitarze. Chłopaki, to jest Kate.

   - Miło mi was poznać – odezwała się cicho podając im dłoń, którą niepewnie ujęli. Byli nie mniej wystraszeni od niej. Udało im się tylko wydukać ciche hej...

   - Ja chcę colę – powiedziałem do Harry’ego. – Z...

   - Wiem, wiem – przewrócił oczyma. – Z cytrynką. Ty też jesteś przewidywalny.

   - To po prostu ty tak dobrze mnie znasz kochaniutki... – zaśmiałem się. – To idziemy złożyć zamówienia na muzykę.

   Pociągnąłem ją w stronę podwyższenia, na którym siedziała pozostała dwójka. Na nasz widok Sandy się podniósł i zaczął nerwowo wycierać dłonie w spodnie. Patrzył na nas ze strachem w oczach i prawdę mówiąc wyglądał gorzej niż Kate. „Zaraz zemdleje...”

   - Skarbie, a to jest Sandy. Gra na basie i powiem ci szczerze, że wygląda jakby zaraz miał zemdleć... Sandy, to jest Kate.

   - Cześć Sandy – Kate chyba postanowiła ułatwić to chłopakowi, bo posłała mu przyjacielski uśmiech i wyciągnęła dłoń w jego stronę.

   - Cześć – powiedział wypuszczając ze świstem powietrze i odwzajemniając jej gest. – Miło mi cię poznać.

   - No to znasz już wszystkich – ucieszyłem się, że wciąż jeszcze nie uciekła. Czułem, że się trzęsie ze strachu, ale jednak nadal tu jest. – A teraz czas złoić im tyłki.

   - Zapomnij! – krzyknął Harry. – Dzisiaj zamierzam wygrać i nikt mi w tym nie przeszkodzi.

   - To się zaraz okaże – zaśmiałem się. – Ja mam coś czego tobie brakuje stary.

   - Niby co?

   - Kate – objąłem dziewczynę ramieniem i ucałowałem w policzek. – To mój szczęśliwy talizman.

   - Ciekawe, co powiesz jak przegracie?

   - To się nie stanie Styles. Pogódź się z tym – zaśmiałem się. – Chodź kochanie. Musimy zacząć od znalezienia ci butów.

   Podeszliśmy do Liama, który właśnie podawał obuwie Markowi. Ująłem Kate w pasie i posadziłem na szafce. Nie odstępowałem jej ani na krok i cały czas starałem się jej dotykać. Wmawiałem sobie, że to dlatego, by się nie bała, ale prawda była taka, że po prostu uwielbiałem mieć ją przy sobie... Zacząłem jej wyjaśniać reguły gry i pojęcia, których się używa. Liam podał nam nasze buty i założyliśmy je wciąż pochłonięci zasadami gry.

   - Gotowa skopać im tyłki? – stanąłem przed nią i oparłem dłonie na blacie. Pokiwała głową i uśmiechnęła się do mnie wesoło. Pochyliłem się i wpiłem się w jej wargi. „Tego mi było trzeba.” – Buziak na szczęście – wyjaśniłem wesoło i szczerząc się jak głupi na widok jej rumieńca. I wiedziałem jak go powiększyć. – Kocham, gdy się czerwienisz.

   - To jak gramy? – odezwał się Zayn siadając razem z Sandym przy drugim torze. – Możemy wszyscy grać na jednym, ale będzie trzeba długo czekać na swoją kolej. Albo na dwóch i po dziesięciu rundach porównamy punkty. Albo...

   Donośne pukanie przerwało jego wypowiedź. Spojrzałem zdziwiony na drzwi, a następne na Kate. Przytuliłem ją do siebie pomagając zejść z szafki.

   - Ale ze mnie kretyn! – Harry trzepnął się dłonią w czoło i pobiegł otworzyć. – Zapomniałem wam powiedzieć, że Alex jednak przyjdzie.

   - Idiota – krótko podsumował go Niall.

   - Będzie fajnie – powiedziałem cicho. – Z twoją przyjaciółką, to już z pewnością będzie kolorowo.

   - Cześć wszystkim – Alex już od drzwi roztaczała swój urok. – Zdążyłam? Koleżanka mnie podwiozła.

   - Auć! Za co?! – usłyszałem jęk Harry’ego i zauważyłem, że czochra się po głowie.

   - Już ty wiesz za co, wspólniku – uśmiechnęła się do niego wesoło akcentując ostatnie słowo i ruszyła przywitać się z resztą. Wyglądała jak zawsze, kolorowa aż do przesady. Ale akurat do niej doskonale to pasowało.  – Lou, co ty tam tak chowasz moje słoneczko? Chodź skarbie, niech cię uściskam – porwała Kate w ramiona. – Bo jemu to się już chyba wydaje, że ma na ciebie wyłączność.

   Obecność Alex sprawiła, że zrobiło się zdecydowanie głośniej. Przekomarzała się z Liamem, gdy podawał jej buty do gry i nie mogła pojąć, że nie ma żadnych mniej nudnych od tych, które jej dał. Potem zagoniła Harry’ego, by wyczarował jej jakiegoś kolorowego drinka, a z Niallem zrobiła szybki wypad do bufetu mówiąc, że nigdy nie odmawia darmowej wyżerki. Pożartowała z Jonem, pośmiała się z odpicowanego Zayna i nim się obejrzeliśmy byliśmy podzieleni na trzy grupy, po cztery osoby i można było zacząć grę...