34

   - Strike! – usłyszałem okrzyk radości i od razu spojrzałem w stronę trzeciego toru. Lou właśnie tańczył jakiś dziwny taniec trzymając dziewczynę w ramionach, a Niall i Josh cieszyli się jakby to im przyznano punkty. To mogło oznaczać tylko jedno. Kate.

   - Niesamowite, co? – Alex uśmiechnęła się do mnie wskazując na ich tablicę wyników. – Jak tak dalej pójdzie, to ich ogra. Dlaczego mnie to nie dziwi?

   - To, że ich ogra, to nic. Ale ona ogra też nas. Zobacz ile ma punktów, a to dopiero piąta runda.

   - Czyżbyś się o coś założył przed meczem? – zaśmiała się. – Mark, twoja kolej. Przynajmniej jesteśmy lepsi od nich – wskazała na drużynę Zayna.

   - Też mi pocieszenie – mruknąłem, ale zaraz szczerzyłem się jak głupi widząc, że Liam posłał kulę pięknym rzutem wprost do rynny wywołując tym jęk zawodu Dana i Sandy’ego. Zayn prawie osunął sie na siedzeniu osłabiony zdolnościami przyjaciela. – No może trochę – przyznałem.

   - Może powinieneś zawiązać jej oczy – powiedział cicho Jon klepiąc mnie w ramię. – Mielibyśmy jakieś szanse.

   - Bardzo śmieszne – mruknąłem, ale i tak nie mogłem się powstrzymać, by nie wybuchnąć śmiechem. – Może powinniśmy związać jej sznurówki? Jak myślicie? Może to by pomogło...

   - Styles! – usłyszałem krzyk Louisa. – Czy ty tam obgadujesz moją dziewczynę? Pamiętaj, że my tu wszystko słyszymy.

   - Ty się lepiej zajmij grą, a nie podsłuchuj – zawołałem. – Coś kiepsko ci idzie...

   - Ale za to stworzyłem mistrza i coś mi się widzi, że polegniesz stary.

   - Zamknijcie się, bo wam pomogę! – Zayn chyba też nie lubił przegrywać, a póki co był na najlepszej drodze by to osiągnąć.

   - Mieliście świetny pomysł z tymi kręglami – powiedziała Alex sięgając po kulę. – Coś mi się wydaje, że wasz szalony plan może wypalić.

   - Tak, Liam ma same dobre pomysły – uśmiechnąłem się widząc jak zamiata spódnicą parkiet. – No i najważniejsze, że już poznała wszystkie najważniejsze osoby – dodałem, gdy sięgała po kolejną kulę, by wykonać drugi rzut.

   - Strike!

   - No to są kurwa jakieś żarty – jęknąłem, ale zaraz cieszyłem się jak głupi widząc mały taniec radości w wykonaniu Kate.

   - Niall ją chyba uczył kroków – zaśmiał się Mark. Rzeczywiście trochę to przypominało irlandzki taniec Horana.

   - Twoja kolej. Pokaż na co cię stać – Alex niby mówiła do mnie, ale wciąż spoglądała na uśmiechniętą przyjaciółkę. – Niesamowite... – dodała ciszej.

   Sięgnąłem po kulę.

   - Tylko spokojnie Styles... – mruczałem pod nosem. – Uda ci się. Bez nerwów. – Zrobiłem nabieg i wypuściłem kulę, a potem siłą umysłu próbowałem sprawić, by doleciała celu. – Tak, tak, tak... No przewróć się! – chciałem zaczarować chwiejący się kręgiel. – No nie wierzę! – miałem ochotę tupnąć nogą ze złości. „Jak szczeniackie by to było?” – Wiało w złą stronę – powiedziałem wzruszając ramionami i sięgając po kolejną kulę.

   - Uważaj żeby ci jej teraz nie zdmuchnęło – zaśmiał się Jon. – Istny huragan na torze. – „No i jak ja mam grać, gdy oni tak rżą?”

   - Z wami się normalnie nie da grać – jęknął Zayn. – Z czego teraz się cieszycie?

   - Harry’emu wiatr w oczy wieje – wyjaśniła Alex.

   „No pięknie, teraz wszyscy się ze mnie nabijają. Pokaż im Styles. Jesteś mistrzem.” Nie ma to jak samemu się motywować do działania. Zamachnąłem się i... „Kurwa!”

   - No i poza burtą – parsknął Mark przybijając żółwika z Jonem.

   - Chyba powinieneś zapomnieć o tym jaki to jesteś niepokonany i po prostu zacząć się dobrze bawić – mądrości Alex ciąg dalszy.

   - Ale ja się dobrze bawię – warknąłem siadając obok niej. – Wprost wyśmienicie.

   Popatrzyła się z Markiem na siebie i oboje wybuchnęli głośnym śmiechem. I jak tu się nie przyłączyć skoro nabijają się ze mnie? Zresztą sam musiałem przyznać, że co jak co, ale byłem zabawny z tą moją chęcią zwycięstwa.

   - Zawsze mogę być drugi – powiedziałem przez łzy. – Louisa i tak pokonam.

   - I tak trzymaj – uśmiechnęła się do mnie.

   - Strike!

   - No ja pier... – jęknąłem i spojrzałem w wiadomą stronę. Ale tym razem, to Josh wykonywał jakiś szalony taniec zwycięstwa prawie szorując kolanami po podłodze. Na ten widok wszyscy wybuchnęli śmiechem.

   Kołysałem się w rytm muzyki trzymając Kate w ramionach. Opierała głowę na mojej piersi wsłuchując się w bicie mojego serca. W tym momencie byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Miałem cudowną dziewczynę, w której zakochiwałem się z każdą minutą coraz bardziej. „Czy to w ogóle możliwe?” Wspaniałych przyjaciół i najwyraźniej odrobinę szczęścia... Rozejrzałem się dookoła i nie mogłem pozbyć się tego niesamowitego uczucia, że wygraliśmy. „Dokonała tego.” Byłem tak dumny, jak jeszcze nigdy. Niall posłał mi wesołe spojrzenie i uniósł kciuki do góry w wiadomym geście. Szczerzył się tak, że blask jego aparatu prawie oślepiał. Odpowiedziałem mu równie szerokim uśmiechem. Harry, Alex i Jon byli zajęci rozmową i pochłanianiem kolejnych drinków. Chociaż miałem wrażenie, że przyjaciel zrezygnował dziś z alkoholu. „Ciekawe dlaczego?” Reszta uparcie walczyła na torze, mimo iż zakończyliśmy już nasze zawody, w których zająłem niezbyt zaszczytne szóste miejsce. Ale i tak byłem szczęśliwy i dumny. Stworzyłem mistrza. Ucałowałem Kate w czubek głowy. Do tej pory nie wiem jak ona to zrobiła, ale prawda jest taka, że skopała nam tyłki. „A ty się z tego cieszysz jak dziecko...” No cóż, prawda.

   - Katy, zatańczysz ze mną? – nie wiem kiedy Niall  stanął obok nas i wpatrywał się z taką nadzieją w oczach, że chciało mi się śmiać. – Nikt nie chce ze mną zatańczyć...

   - Ja chcę... – powiedziała cicho uśmiechając się do niego słodko i wywołując radość na jego twarzy. Zresztą w tym momencie był jedną wielką chodzącą radością. – Lou?

   - No chyba nie mam wyjścia i muszę cię oddać na chwilę – westchnąłem teatralnie. – Ale cały czas mam cię na oku Horan – dodałem wypuszczając Kate z objęć i kierując się po coś do picia.

   Alex posłała mi wesołe spojrzenie i klepnęła miejsce obok siebie. Wziąłem colę i przysiadłem się do nich.

   - Osiągnęliście spektakularny sukces.

   - Wiem – ucieszyłem się, że ona też tak myśli. – Początkowo było trochę nerwowo, ale się udało... – po chwili dobiegł nas głośny śmiech Niallera i zdecydowanie cichszy Kate. Spojrzałem w stronę tańczącej pary. – Za każdym razem, gdy ona się tak śmieje czuję motylki w brzuchu – po moich słowach zapadła cisza. Wpatrywali się we mnie rozbawieni. – Powiedziałem to na głos, tak?

   - Wpadłeś po uszy stary – Harry wzniósł toast swoim drinkiem. – Ale ja też cieszę się wtedy jak głupi.

   - Już prawie zapomniałam jak brzmi jej śmiech – Alex miała łzy w oczach. – Boże, wprost nie mogę uwierzyć w to, czego jestem świadkiem. Chyba zaczynam wierzyć, że twój szalony plan się powiedzie, Lou – pociągnęła nosem.

   - Nie ma płakania – Hazza objął ją ramieniem. – Bo ci zaraz te tony makijażu spłyną. Chociaż nie, cofam to co powiedziałem, płacz, to może być niezapomniany widok... Gdzie mój telefon? Muszę mieć aparat w pogotowiu. Ałaaaa! – śmiał się, gdy wbijała mu łokieć w żebra. – Za co?

   - Mój makijaż jest wodoodporny – powiedziała wesoło.

   - To twoja wersja, ja tam wiem swoje. Nie bij mnie, tylko chodź zatańczyć – już ją ciągnął w stronę parkietu. – Ale jak mi połamiesz palce, to cię pozwę...

   Spojrzałem z Jonem na siebie i wybuchnęliśmy śmiechem.

   - Ci dwoje chyba nieźle się rozumieją – powiedział sięgając za siebie po coś do jedzenia. – Sympatyczna dziewczyna, chociaż gdy ją zobaczyłem, to coś innego pomyślałem...

   - Nawet wiem, co – zaśmiałem się. – O mój Boże... – szepnąłem patrząc jak Josh podchodzi do Nialla i Kate. – Co on robi?

   Już podnosiłem się z miejsca, ale dłoń Jona zatrzymała mnie w miejscu. Zamarłem nie wierząc w to co widzę...

   - Katy – Niall odezwał się cicho. – Chyba ktoś chcę cię prosić do tańca, ale boi się odezwać...

   - Josh? – uśmiechnęłam się, bo słyszałam jak podchodził szurając w ten swój chyba charakterystyczny sposób. – Namówiłeś go do tego, prawda?

   - Może... – zaśmiał się. – Praktycznie go do tego zmusiłem grożąc, że się do niego nie odezwę do końca życia – parsknąłem. - Ale jeśli nie chcesz...

   - Biedny Josh – westchnęłam wyciągając rękę w stronę chłopaka. – Szantażowany przez własnego przyjaciela... – poczułam dotyk zimnych palców. – Choć coś mi się widzi, że długo byś nie wytrzymał w tym nierozmawianiu...

   - Cicho... – szepnął Niall teatralnie. – On o tym nie wie...

   - Chyba muszę cię uprzedzić, że nie jestem w tym dobry – Josh denerwował się chyba tak samo jak ja.

   - To już jest nas dwoje – uśmiechnęłam się, by dodać mu otuchy. A może sobie? Sama nie wiem. – Ostatnio prawie połamałam palce Harry’emu.

   - Pamiętam – usłyszałam wesoły głos po lewej stronie. – Ale i tak trwam przy tym, że zrobiłaś to specjalnie. Z zemsty, bo powiedziałem, że jesteś mała...

   - Nie jestem – przekomarzałam się z nim kolejny raz.

   - Nie... wcale... – Alex wtrąciła się do rozmowy i po chwili śmiała się z Harrym na całego.

   - Josh, a ty co myślisz? – zapytałam obdarzając go uśmiechem. Wciąż czułam, że jest zdenerwowany.

   - Jestem gotów zeznać pod przysięgą, że to był wypadek.

   - Zdrajca – jęknął Harry teatralnie. – Nawet cię tam nie było.

   - Ja mogę poświadczyć, że był – moja przyjaciółka bawiła się na całego.

   - No jeszcze jedna. Z kim ja się zadaję?

   - Kate może zaświadczyć, że tam byłam – dodała Alex. – Prawda kochania?

   - Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że nie widziałam iżby cię tam miało nie być...

   Po moich słowach Josh parsknął śmiechem, a po chwili do śmiechu dołączyła się para tańcząca obok.

   - Już rozumiem dlaczego Niall cię tak kocha – powiedział, a ja po prostu wiedziałam, że spiekłam takiego buraka jak jeszcze nigdy...

   Wiele piosenek później musiałam przyznać sama przed sobą, że cudownie się bawiłam. Przyjaciele chłopców okazali się być bardzo sympatyczni i chyba równie przestraszeni jak ja. „Nie było tak źle” pomyślałam pochłaniając kolejną kanapkę, którą Lou wcisnął w moje dłonie. Przysłuchiwałam się wesołym rozmowom prowadzonym dookoła i czułam, że się uśmiecham. Cieszyłam się, że się udało. Ale najbardziej cieszyłam się z tego, że Alex bawiła się z nami. Po jej głosie mogłam poznać jak bardzo jest szczęśliwa. „Należało jej się po tylu przejściach jakie ze mną miała ostatnio.” Fajnie było słuchać jak się z Harrym przekomarzają. Coś mi się wydaję, że tych dwoje przypadło sobie do gustu. Jakby na potwierdzenie ich głośny śmiech zabrzmiał dookoła. „Szkoda, że Alex z nami nie pojedzie...”

   - Wszystko dobrze, kochanie? – palce Lou musnęły mój policzek. – Zmęczona?

   - Na pewno mniej niż wy – uśmiechnęłam się nakrywając jego dłoń swoją. Po chwili obejmował mnie ramieniem, a ja wtulałam się w niego pozwalając się porwać zmysłom. Chciałabym znać słowa, którymi mogłabym opisać jego zapach. „Idealny...” Ale nawet to słowo nie oddawało prawdy. – Niall już zasnął... – dodałam cicho wciąż pod wrażeniem jego cudownej osoby.

   - A propos zmęczenia – zaśmiała się Alex. – Powinnam się zbierać. Już i tak długo nie pośpię, ale było warto. Dziękuję za zaproszenie. W życiu się tak nie bawiłam.

   - Polecamy się na przyszłość – wtrącił Harry i było słychać, że rzeczywiście tak myśli. „Zdecydowanie się polubili.” – Odwiozę cię wspólniczko. Podrzucimy ich tylko do hotelu i zawiozę cię do domu.

   - Dzięki wspólniku. Byłoby super.

   - To jedźcie już – odezwał się Liam. – Ja pogadam jeszcze z właścicielem i zabiorę się z chłopakami. I tak byśmy się wszyscy razem nie pomieścili.

   Droga powrotna była zdecydowanie mniej stresująca. Może dlatego, że był środek nocy i wszędzie wiało pustkami. Mimo wszystko czułam na plecach ten nieprzyjemny dreszcz strachu, gdy przemykaliśmy się do samochodu. Jako, że dobudzenie Nialla sprawiało chłopakom pewne trudności, ostatecznie zdecydowali się wynieść go na zewnątrz i ulokować w bagażniku. Było przy tym tyle śmiechu, że wręcz nie mogłam wyjść z podziwu, że go to nie obudziło. Ocknął się dopiero, kiedy Mark gwałtownie zahamował, gdy jakiś zbłąkany pies wybiegł mu pod koła. Sądząc po westchnieniu ulgi nic się zwierzakowi nie stało. Zdecydowanie gorzej było z blondynem.

   - Dlaczego zamknęliście mnie w bagażniku?! – zawołał, a potem dodał smutnym tonem. – Nie mogę jechać w bagażniku...

   - Już prawie dojechaliśmy – Zayn próbował go uspokoić. – Czego płaczesz, stary?

   - Nie wziąłem jedzenia na drogę – jęknął tak żałośnie, że miałam ochotę prosić, by zawrócili. Wszystkich innych jednak tylko rozbawił swoim wyznaniem. – Tyle pyszności zostawiliśmy...

   - Zawsze możesz zadzwonić do Liama żeby ci coś przywiózł – dodała Alex między kolejnymi napadami śmiechu.

   - Tak! Jesteś genialna! – ucieszył się i już po chwili składał zamówienie przez telefon.

   - Jak to dobrze być docenianym... – zaśmiała się.

   Pożegnaliśmy się z nią pod hotelem i poszliśmy do apartamentu. „Czy można jednocześnie bać się i czuć się bezpiecznie?” Wiedziałam, że otoczona ramieniem Louisa nie muszę się niczego obawiać, ale mimo to strach pełzał mi wzdłuż kręgosłupa. Odetchnęłam z ulgą dopiero gdy zamknęły się za nami drzwi hotelowego pokoju. „Jestem w domu” pomyślałam i w tym samym momencie Lou zamknął mnie w niedźwiedzim uścisku.

   - Udało ci się – cieszył się. – Znowu ci się udało.

   - Było bardzo fajnie – powiedziałam cicho i chciałam jeszcze coś dodać, ale jego wargi odebrały mi zdolność myślenia. Dopiero rozbawione pokasływania przyjaciół przywołały nas do porządku.

   - Chodźmy spać – wyszeptał Lou prosto w moje spragnione usta. Mogłam tylko skinąć głową wciąż próbując zapanować nad płomieniem rozchodzącym się po moim ciele.

   - Dobranoc Katy – Niall przytulił się do nas i głośno cmoknął w policzek zarówno mnie jak i Louisa. – To był świetny wieczór.

   - Tak – Zayn przyłączył się do grupowego uścisku. – Cudownie się bawiłem, mimo że przegrałem z kretesem...

   - Odegrasz się następnym razem – zaśmiał się Lou. – W coś innego, bo w kręgle nie masz szans. Stworzyłem zawodowca.

   - Sądząc po twoich osiągnięciach, bardziej zaczynam wierzyć w jej wrodzony talent niż twoje umiejętności trenerskie – odgryzł się brunet. – Dobranoc Kate.

   - Dobranoc...

   Który to już raz siedzę i wpatruję się w drzwi łazienki czekając na nią? Zaczyna się to robić moim codziennym zwyczajem. „Ale jakim przyjemnym...” zaśmiałem się cicho. Miałem wspaniały humor. Ten dzień nie mógłby być lepszy. Wszystko powiodło się w stu procentach i nasze obawy okazały się być na wyrost. Kolejny raz mój mały elf udowodnił, że potrafi przezwyciężyć swój własny strach. Na samo wspomnienie trzęsącej się w moich ramionach dziewczyny jakieś dziwne uczucie rozlało się ciepłem po moim ciele... Miłość... Byłem z niej taki dumny, bo mimo wszystko się uśmiechała i wręcz, to ona starała się dodać otuchy zestresowanym chłopakom. I to tylko dlatego, że byli naszymi przyjaciółmi. Moje serce przepełniało gorące uczucie do niej. Wiedziałem, że jeszcze niejedna przeszkoda przed nami, ale w tym momencie naprawdę wierzyłem, że możemy je wszystkie pokonać. „Razem...”

   Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzałem na Kate. Uśmiech szczęścia nie schodził z moich ust ani na moment. W swojej rozciągniętej koszulce wyglądała cholernie seksownie. Byłem pewien, że kompletnie nie zdaje sobie z tego sprawy. Tak samo jak nie wie, jak jej widok na mnie działa. Chyba powinienem podziękować Alex za taki nieświadomie zrobiony prezent. Jak to możliwe, że byłem w stanie zobaczyć każdy szczegół jej ciała i jednocześnie śledzić każdy jej ruch? Widok jej odsłoniętego ramienia kiedy odkładała ciuchy na krzesło sprawił, że krew zawrzała w moich żyłach. Drobne stopy, stąpające delikatnie po dywanie, dorzucały jeszcze oliwy do ognia. Delikatne kostki,  kształtne łydki, piękne kolana... „Dobry Boże...” jęknąłem w duchu. Uda, które obiecywały niebo... To już nie był zwykły płomień, który płonął we mnie. Ja najzwyczajniej w świecie dałem się porwać temu gorącemu i niszczycielskiemu żywiołowi. Spalałem się. W dodatku robiłem to z uśmiechem na ustach...

   Wyciągnąłem rękę bez słowa chwytając jej dłoń, gdy podeszła wystarczająco blisko. Przygryzła dolną wargę, a w jej przepięknych oczach ujrzałem swoje odbicie. „Boże, czy ona nie zdaje sobie sprawy jakie ten drobny gest sieje spustoszenie w moim wnętrzu?" Wiedziałem, że jej wrażliwe zmysły już dawno wyłapały mój przyspieszony oddech i głośne bicie serca. Czułem drżenie wszystkich mięśni i zdecydowanie cieszyłem się, że siedzę. Stanie wydawało się zbyt skomplikowaną czynnością w tym momencie. Nie mogłem się powstrzymać by nie przejechać kciukiem po jej różowych ustach. Wtuliła policzek w moją dłoń i wciąż „wpatrywała” się we mnie. Kolejne dreszcze przebiegały przez moje ciało.

   - Kocham cię Kate – powiedziałem cicho zatracając się w głębi jej spojrzenia. „I jestem z ciebie cholernie dumny...”

   Musnęła palcami moją dłoń, która wciąż spoczywała na jej policzku. Prąd pomknął z tego miejsca wprost do kręgosłupa, by rozejść się po całym ciele rozkosznym mrowieniem. Cudowna tortura... Sunęła opuszkami wzdłuż mojej ręki. Miałem wrażenie, że pozostawia za sobą ognisty ślad. Jej dotyk na mojej szyi podkręcił jeszcze temperaturę. Gdy delikatnie sunęła palcami po mojej szczęce, by następnie zatrzymać się na ustach, byłem pewien, że mogę przegrać ze swoim zdradzieckim ciałem. Ale gdy ujrzałem ten błysk w jej oczach i poczułem drżenie jej warg... Przegrałem. „A może powinienem powiedzieć wygrałem?”

   - Kocham cię Lou.

   Najpiękniejsze słowa jakie człowiek może usłyszeć w swoim życiu. Poczułem, że moje serce mocniej zabiło, a oczy zrobiły się niebezpiecznie wilgotne. Jej usta przyzywały mnie. Mógłbym przysiąc. Kusiły i obiecywały niebo. „Tylko ostrożnie...” Jakaś myśl chciała uformować się w mojej głowie, ale wszystko zniknęło, gdy nasze wargi się spotkały. Byliśmy tylko my i nikt więcej. Całowałem ją delikatnie... Chciałem nie tylko przelać całą swoją miłość w tym pocałunku, ale także te wszystkie uczucia, które we mnie wzbudzała. Moje dłonie same odnajdywały drogę poprzez plecy dziewczyny, by ostatecznie spocząć na jej pośladkach. Podniosłem ją do góry sadzając na moich udach. Słodycz jej ust, to coś, czego nie potrafiłby opisać największy poeta. Gdy poczułem palce we włosach i ciepło jej dłoni na swojej piersi odniosłem wrażenie, że ogień szalejący we mnie porywa i ją. Pocałunki stały się bardziej odważne, namiętne... Języki tańczyły w odwiecznym tańcu, a nasze pragnienia... moje pragnienia toczyły właśnie walkę z oddechem... Dotyk jej dłoni palił mnie przez materiał koszulki. Ale potrzebowałem więcej... Chciałem błagać o więcej... Moje dłonie pieściły uda i łydki zachwycając się aksamitną gładkością jej skóry. Była doskonała. Czułem jak drży pod wpływem mojego dotyku. Cichy jęk rozkoszy jaki wydobył się z jej gardła wprost w moje usta sprawił, że uśmiechnąłem się jak zwycięzca. I byłem nim, bo ta najważniejsza osoba na świecie mnie pokochała. Sceny w mojej głowie zdecydowanie wyprzedzały bieg wydarzeń... Nieśmiałe dłonie błądzące po moim ciele doprowadzały mnie do szaleństwa. Przyspieszone oddechy wypełniały pokój. Ledwo zauważyłem moment, w którym mój podkoszulek poszybował na spotkanie z dywanem. Było mi tak gorąco... Kate przywarła do mojego ciała wbijając mi paznokcie w plecy. Czułem jej cudowne piersi przyciskające się do mnie. Drżenie ciała. Twarde sutki, których istnienia sprana koszulka nie była w stanie ukryć. Nagle przerwała pocałunek odrzucając głowę do tyłu i kolejny jęk wydobył się z jej gardła sprawiając mi nieopisaną rozkosz. Wpiłem się ustami w odsłoniętą szyję smakując słodyczy jej skóry... Ten zapach przenikał mnie całego. Byłem jak narkoman zachłannie wciągający upragnioną działkę. Moje dłonie wśliznęły się pod jej bluzkę pieszcząc pośladki osłonięte cienkim skrawkiem materiału. Przyciskałem ją do siebie jakbym już nigdy nie miał wypuścić jej z objęć. Drobne paluszki muskały moją skórę sprawiając, że spodnie od piżamy zrobiły się niebezpiecznie ciasne. Całowałem to ramię, które tyle razy wcześniej mnie kusiło. Znaczyłem językiem mokre ślady na jej dekolcie...

   - Lou...

   Wyłapałem moje imię wśród kolejnych jęków i urywanych oddechów... „Boże!” Przyspieszone bicie serca, drobne palce wplecione w moje włosy i gorące usta odnajdujące moje spragnione wargi... Tak definiowałem niebo. Westchnienie rozkoszy znów zadźwięczało w uszach, gdy moja dłoń odnalazła wypukłość piersi, a kciuk nie mógł się powstrzymać przed spotkaniem z twardym jej zwieńczeniem. Kolejny raz rozpocząłem wędrówkę ustami po tej cudownie delikatnej skórze... Czułem jej puls pod swoimi wargami. Upajałem się zapachem jej ciała. Jakaś nieziemska siła pchała mnie dalej... Przez materiał bluzki pieściłem drugą pierś, by ostatecznie objąć wargami twardy sutek. Jej palce zacisnęły się mocniej w moich włosach nie pozwalając mi przerwać pieszczoty... Urywany oddech Kate sprawiał mi nieopisaną przyjemność, a jęki rozkoszy ukazywały kolejne miejsca w naszym prywatnym raju. Miałem ochotę zedrzeć z nas ciuchy i rzucić się w to morze uczuć, ale jakaś część mnie wiedziała, że to jeszcze nie ten czas i miejsce... Powinienem to przerwać, ale już dawno przekroczyłem moment, w którym byłbym w stanie to zrobić. Moja dłoń sunęła po udzie dziewczyny kolejny raz sprawnie wślizgując się pod materiał bluzki. Pieściłem palcami każdy skrawek delikatnej skóry. Uśmiechnąłem się odnajdując pod ich dotykiem jedwabną kokardkę. Powoli sunąłem palcami wzdłuż krawędzi bielizny, skrywającej kwintesencję kobiecości. Odnalazłem na przodzie kolejną kokardkę i aż jęknąłem delikatnie zaciskając wargi na sutku. Gdy moje palce ześlizgnęły się na brzuch dziewczyny poczułem jak silny prąd przeszył jej ciało sprawiając, że szarpnęła się do tyłu...

   - Nie... – cichy szloch wydobył się z jej ust przeszywając mój mózg niczym szpikulec. – Nie... Proszę...

   Spojrzałem w jej twarz i ujrzałem strach w najczystszej postaci. Oczy wypełnione łzami „wpatrywały” się we mnie z przerażeniem, a jej wargi zastygły w niemym krzyku...

   Biegłam z całych sił przed siebie modląc się w duchu, by nic nie wyrosło niespodziewanie przede mną. „Byłoby nieciekawie.” Promienie słońca pieściły moją skórę. Miałam ochotę po prostu rzucić się na trawę i pozwolić ciepłu wnikać we mnie. „Co byłoby głupie zważywszy, że lało przez ostatnie dwa tygodnie...” Zaśmiałam się głośno. Anglia. Czy ktoś kiedyś zrozumie tutejszą pogodę? Pokonałam schody tylko nieznacznie zwalniając. Wbiegłam do budynku i pognałam do pokoju na końcu korytarza odpowiadając po drodze na pozdrowienia. Znałam tu każdy kąt. Czułam się tu jak w domu. Pisk jaki towarzyszył mi przy hamowaniu sprawił, że mimowolnie się skrzywiłam. „O kurka! Chyba znów spaliłam gumę.” W głowie już wyobrażałam sobie ślad pozostawiony przez podeszwę. Roześmiałam się otwierając drzwi.

   - Dzień dobry pani T. – prawie uwiesiłam się na ladzie, za którą urzędowała sympatyczna bibliotekarka. – Piękny mamy dzień, prawda?

   - Cześć Kate – jej śmiech wypełnił pomieszczenie. Uwielbiałam go słuchać. Było to jak skrzypienie szafy, która ma jednocześnie problemy z oddychaniem. Cudowny dźwięk. – W rzeczy samej. Ale prawdę mówiąc, to spodziewałam się ciebie równo z otwarciem – zaśmiała się.

   - Miałam coś do załatwienia po drodze – moje palce wystukiwały wesoły rytm na lakierowanym drewnie.

   - Czy ma to coś wspólnego z tym, że jesteś cała mokra i zielona na plecach? Wiesz, że aniołki robi się na śniegu, a nie na trawie? W dodatku mokrej... – „Ups” zaśmiałam się nad swoją głupotą, ale przez chwilę wydawało się to dobrym pomysłem.

   - Możliwe... – szczerzyłam zęby jak wariatka. „Zresztą może i nią byłam.” – Jest?

   - Jest.

   - Jessst! – Obowiązkowy taniec radości w moim wykonaniu. – Biorę.

   - Pozwól mi chociaż wpisać na listę – śmiała się pani T., ale już po chwili podawała mi ciężką książkę, którą od razu schowałam w plecaku. – Tylko musisz ją oddać jutro. Wiesz, że...

   - Wiem – przerwałam jej. – Nagina pani dla mnie zasady, bo nie może się oprzeć mojemu urokowi osobistemu. Oddam z samego rana. W stanie nienaruszonym.

   - Z tym urokiem osobistym, to tak do końca nie jestem pewna... – poczułam jej palce na policzku. – Po prostu jesteś strasznie męcząca, gdy tak nade mną stoisz i błagasz. No zmykaj, bo się spóźnisz na lekcje.

   - Dziękuję pani T. – otworzyłam drzwi. – Kocham panią – krzyknęłam biegnąc do wyjścia. W oddali słyszałam bicie kościelnego dzwonu.

   - Kolejne spóźnienie – zachichotałam na myśl o surowej nauczycielce i kolejnej godzinie w kozie, która niewątpliwie mnie czeka. Gdybym się postarała, to może załapałabym się na dwie... „Wspaniale” ucieszyłam się myśląc o czekającej mnie lekturze. „Ten dzień po prostu musi być udany.”

   - Hej Rob – przywitałam się z nauczycielem, który pełnił dyżur w tym jakże uwielbianym przeze mnie miejscu. – Stęskniłeś się za mną?

   - Wtorek. Mogłem się założyć w ciemno, że cię tu spotkam – ciepły bas zadudnił mi w uszach.

   - Fakt – usiadłam w ławce przy oknie. – A swoją stroną, to ciekawy dobór słów.

   - Kolejne spóźnienie? Ile tym razem? – zaśmiał się pewnie przy okazji kręcąc głową.

   - Dwie godziny – odpowiedziałam dumna jakbym dokonała czegoś wielkiego.

   - Nowa książka?

   - Tak – odparłam z satysfakcją i wyciągnęłam cenny przedmiot, by już po chwili zapomnieć o wszystkim i dać się porwać opowiadaniu...

   Cisza. Dziwne... W miejscu, gdzie mieszka i uczy się kilkadziesiąt osób cisza jest czymś, czego nie doświadcza się za często. „I zawsze oznacza nieszczęście.”

   - Odbija mi już na całego – zaśmiałam się, a mój głos wrócił do mnie echem odbijając się od grubych ścian. Odgłos kroków roznosił się po korytarzu, gdy tak szłam z głową w chmurach kierując się do mieszkalnej części budynku. – Cudowny dzień... – Przechodząc obok toalet zatrzymał mnie czyjś cichy płacz. Zaczęłam nasłuchiwać. – Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – powiedziałam do siebie naciskając klamkę. – Halo?

   - Kat? To ty? – cichy szept włączył w mojej głowie czerwony alarm.

   - Lily? Co się stało mała? – stawiałam ostrożnie kroki kierując się ku młodszej koleżance. – Dlaczego płaczesz?

   - Kat... – kolejny szloch wydobył się z jej gardła nie dając jej nic powiedzieć. Usiadłam obok niej na podłodze i w tym samym momencie rzuciła mi się w ramiona płacząc jeszcze głośniej. Moje dłonie, które początkowo gładziły jej plecy, by ją uspokoić, teraz badały całą jej sylwetkę. Z każdym nowym odkryciem byłam coraz bardziej przerażona. Jej ubranie było w strzępach. Miejscami mokre. Dotknęłam ostrożnie jej twarzy, która okazała się być opuchnięta. „To niemożliwe, by stało się tak od płaczu.”

   - Co się stało? Kto ci to zrobił? Ktoś od nas? – zapytałam cicho, ale za jedyną odpowiedź musiało mi starczyć nerwowe kręcenie głową. Dziewczynka tylko trzęsła się coraz bardziej. – Potrzebujesz iść do pielęgniarki? Jak mogę ci pomóc?

   - Możesz wejść Katherine. Pan dyrektor czeka na ciebie – skrzywiłam się słysząc pełną wersję swojego imienia z ust sekretarki. „Litości, czy tak trudno jej zapamiętać podstawowe informacje?” Owionął mnie duszący zapach perfum i taniego tytoniu. „I szklaneczki whisky wypitej duszkiem pod biurkiem...” Otworzyła przede mną drzwi i popchnęła do środka. – To ja idę na lunch Richardzie – zachichotała jak nastolatka. „Zaraz. Ja jestem nastolatką, a nie zachowuję się w ten sposób.” Zachichotałam. „A może jednak.”

   - Dzień dobry Kate. Usiądź, proszę – sympatyczny głos dyrektora jak zawsze wywoływał uśmiech na mojej twarzy. Był dla mnie takim misiowatym starszym panem, który zawsze miał coś miłego do powiedzenia. – Cieszę się, że przyszłaś.

   - Chciał pan ze mną rozmawiać? Stało się coś? – rozsiadłam się wygodnie w miękkim fotelu machając nogami.

   - Podobno znów spóźniłaś się na zajęcia... – „Kurka...”

   - Dosłownie dwie minuty – dodałam szybko.

   - I twój mundurek wyglądał... powiedzmy, że nie wyglądał najlepiej...

   - Ach to... – szukałam w myślach jakiegoś w miarę mądrego wytłumaczenia. – To przez projekt z biologii.

   - Co?

   - No... sprawdzałam wchłanianie wody przez skórę. Chyba się udało, bo potem od razu musiałam biec do toalety.

   Dyrektor parsknął śmiechem, ale zaraz zagłuszył go dyskretnym kaszlnięciem. Siedziałam na fotelu jak ucieleśnienie niewinności. Słyszałam, że zaczął spacerować po gabinecie i w końcu zatrzymał się gdzieś za mną. „Obmyśla karę, czy co?” zastanawiałam się. Moich uszu dobiegł szelest papierów. „Hmm...”

   - Czy mogę już iść? – odezwałam się po kilku minutach wiercenia się w jednym miejscu. „Pobiłam chyba swój własny rekord w bezczynnym siedzeniu.”

   - Podejdź tu do mnie – powiedział. – Chcę być coś zobaczyła. Może ci się to spodoba...

   Szybko znalazłam się przy stole w tylnej części pokoju. Dyrektor wkładał mi kolejne książki w dłonie, krótko opowiadając o czym są. Cieszyłam się jak dziecko w sklepie ze słodyczami. „Bardziej.” Moje dłonie przesuwały się po kolejnych okładkach. W końcu już sama sięgałam po następne tytuły. „O matko! Tą muszę przeczytać.” Zastanawiałam się, czy będzie mi dane coś sobie wybrać. Byłam tak zafascynowana tym wszystkim, że nie zauważyłam kiedy mężczyzna stanął za mną. Niebezpiecznie blisko. „O w mordę... Nie...”

   - Rozmawiałaś z Lilith – to nie było pytanie. Zamarłam. „Co powiedzieć? Przecież obiecałam. Myśleć.” – Wiem, że rozmawiałaś – dodał. – Pytanie tylko, co ci powiedziała...

   Nagle jego głos mnie przerażał. Jak nigdy wcześniej. Coś się w nim zmieniło. Teraz był zimny, a każde słowo sprawiało wrażenie, jakby zadawał nim niewidzialne ciosy. Jego palce mocno zacisnęły się na moim ramieniu i gwałtownie odwrócił mnie w swoją stronę. „Boże! Co robić?”

   - Nic mi nie powiedziała – wyszeptałam wciąż próbując wymyślić jakiś plan ucieczki. – Ja ją tylko zaprowadziłam do internatu...

   - Masz mnie za głupca? – warknął ze złością wymierzając mi siarczysty policzek. „Niedobrze...” Poczułam smak krwi w ustach. Zaczęłam panikować. – Dobrze. W końcu zrozumiałaś, że ze mną się nie gra. Masz się mnie bać, bo ja nie żartuję...

   - Czego pan ode mnie chce? – zacisnęłam szczęki. – Ja nic nie wiem.

   - A ja myślałem, że taka zdolna osóbka, wie aż za dużo... – zaśmiał się jak postać z horrorów i pchnął mnie z całej siły na stół. Książki pospadały na podłogę. Jego ręce były wszędzie. Dotykały mnie szarpiąc ubranie. W jakimś przebłysku chwyciłam pierwszy lepszy tom i uderzyłam go w głowę próbując uciec. Niestety poślizgnęłam się na książkach leżących na podłodze. – Zadziora z ciebie – warknął mi nad uchem przyciskając moje ciało do stołu i opierając się o moje plecy. – Lubię takie... – Poczułam jego palce próbujące rozpiąć moje spodnie. Jego ręka na moim brzuchu sprawiała, że drżałam ze strachu. Szarpałam się z całej siły, wołałam o pomoc, a on tylko śmiał się złowieszczo. – Krzycz sobie ile chcesz. Głośniej – nabijał się ze mnie. W końcu sama zdałam sobie sprawę, że przecież nikt tu nie przyjdzie przez najbliższe pół godziny, a grube mury dobrze tłumią moje wołanie o pomoc. – Grzeczna dziewczynka – sapnął mi do ucha śliniąc je niemiłosiernie. „Myśl idiotko! Myśl!” – Może być całkiem przyjemnie... – „Niedoczekanie twoje, ty stary capie.”

   Czułam jego podniecenie na swoich pośladkach. Panikowałam zamiast się skupić. Moje dłonie usilnie próbowały znaleźć coś, co pomogłoby mi uciec. W chwili, w której wsunął dłoń w moje majtki znalazłam zszywacz do papieru. Chwyciłam go i z całej siły wbiłam w jego dłoń opartą na stole obok mojej głowy. Szarpnął się i to była moja chwila. Jedyna, którą miałam. Na więcej nie mogłam liczyć. Rzuciłam się w stronę drzwi prawie wyrywając je z zawiasami i biegłam przed siebie tak szybko, na ile starczyło mi sił. Nie powstrzymał mnie nawet bolesny upadek ze schodów. Podniosłam się i biegłam dalej nie zważając na krzyki ludzi dookoła mnie... Wołali. Próbowali zatrzymać, ale przecież nie mogłam na to pozwolić... „Boże! To był on! To on skrzywdził Lily! O Boże!”

   - Kate! – rozległ się za mną zdenerwowany głos nauczycielki. „Muszę uciekać...”