04

- Chłopaki, wstawać! – zawołał Liam. – Za dwie godziny mamy być w centrum. Wywiad.

Nakryłem głowę poduszką chcąc jeszcze przez chwilę zostać w tym śnie, ale było już za późno. Wszystko uleciało mi z głowy. Wstałem i przyjrzałem się małej plaży pod moim łóżkiem.

- Już jesteś gotowy? – zapytał Liam zdziwiony uchylając drzwi. – To budź Harry’ego i na śniadanie. Właśnie przywieźli.

- Jasne. Za chwilę – wydukałem i patrzyłem jak zamyka za sobą drzwi. I w tej samej chwili wszystko sobie przypomniałem. Skoczyłem do okna i rozsunąłem żaluzje, powodując tym niezadowolenie przyjaciela. Słońce wpadało wprost na jego łóżko.

- Jest – szepnąłem. Znów tam była. W tym samym miejscu. Siedziała dokładnie w tej samej pozycji co wczoraj. – Kate...

- Co? – zapytał Harry.

- Nic. Wstawaj, bo zaraz Niall nam pożre śniadanie – powiedziałem z niechęcią odrywając od niej wzrok i kierując się w stronę łazienki. – Idę pod prysznic.

- Hmm – mruczał Harry, ale widziałem, że już powoli się podnosi. Obowiązki wzywają.

Gdy wszedłem do kuchni poczułem na sobie baczny wzrok Liama. Starałem się nie zwracać na to uwagi i zachowywać się normalnie. Cokolwiek to znaczyło.

- Niall zostawiłeś mi coś do jedzenia? – zażartowałem. – Czy będę musiał żebrać o resztki.

- Bierz co chcesz – powiedział, a potem szybko dodał przysuwając do siebie talerz. – Tylko nie to.

Zaśmiałem się i usiadłem do stołu.

- Zapowiada się kolejny piękny dzień, a my jesteśmy wolni już od 14 – zaczął Liam. – Można by potem coś porobić, ale teraz to śpieszcie się z tym jedzeniem. Nie mamy już czasu. Samochód z pewnością już czeka.

Wszyscy byliśmy zadowoleni i każdy snuł jakieś plany na popołudnie. Niestety jak to najczęściej bywa w takich sytuacjach – życie weryfikuje nasze zamiary. Słoneczny poranek przemienił się w pochmurne popołudnie, a z nieba raz po raz padał deszcz. Po skończonych wywiadach i długiej wyczerpującej sesji opadliśmy ciężko na fotele i kazaliśmy się zawieść do hotelu. Jedyne o czym marzyłem, to wziąć prysznic i zalegnąć na kanapie. Patrząc na innych widziałem na ich twarzach podobne plany. O mało nie pozasypialiśmy w samochodzie. Przed hotelem tłum fanów wyrwał nas na chwilę z odrętwienia. I z uśmiechem na twarzy wysiadałem z samochodu. Wdawałem się w pogawędki, podpisywałem, co tylko podstawiano mi pod nos, pozowałem do zdjęć i uśmiechałem się - cały czas konsekwentnie kierując się do wejścia. Portier już czekał w pogotowiu. Byłem pewny, że chłopaki mają taki sam plan.

- Nareszcie – wysapałem padając na fotel. – Padam na twarz.

- Ja też – Harry rzucił się na kanapę, ale już po chwili podniósł się i zaczął wyciągać spod siebie opakowanie po ciastkach. – Niall... – jęknął.

- Oj weź, zaraz to sprzątnę. Tylko chwilę odsapnę – powiedział, a oczy same mu się zamykały. Mi zresztą też. Jeszcze przez chwilę zastanawiałem się nad pójściem pod prysznic,  ale nie chciało mi się ruszać. Zapadła cisza.

- Ona wciąż tam jest... – słowa Zayna sprawiły, że wszyscy jak na odgłos wystrzału rzuciliśmy się do okna.

- Niemożliwe, przecież leje... – zdążył tylko dodać Liam, ale od razu umilkł gdy spojrzał na plaże.

Siedziała tam. Dokładnie jak wcześniej. Jedyną różnicą było to, że teraz nie miała książki na kolanach. Otworzyłem drzwi na taras i wiatr od razu próbował mi je wyrwać. „Tak zimno, a ona siedzi tam w dżinsach i podkoszulku” pomyślałem.

- Louis, co ty wyprawiasz? Właź do środka i zamknij te drzwi! – krzyknął Liam.

Ale ja widziałem tylko te jej oczy i wiedziałem, co muszę zrobić. Odwróciłem się na pięcie i wybiegłem z apartamentu.

- Zaraz wracam – krzyknąłem na odchodnym.

I znów byłem na plaży. Znów kierowałem się w jej stronę, ale tym razem chyba nie słyszała jak nadchodzę. Siedziała opierając brodę na kolanach. Rękoma obejmując nogi. I znów wpatrywała się w morze. Aż podskoczyła gdy się odezwałem.

- Hej – uniosła twarz w moją stronę. Znów przebiegł mnie dreszcz. „Co to jest?” jęknąłem w duchu. Widziałem tylko te oczy przesłonięte długimi czarnymi rzęsami i usta, po których spływały krople deszczu. Te oczy...

- Cześć Louis – brzmiało to tak jakoś cudownie, inaczej. – Znów się spotykamy. Dziwną porę wybrałeś sobie na spacer.

- Nie dziwniejszą niż ty na siedzenie na plaży – powiedziałem starając się by zabrzmiało to normalnie. – Przepraszam za wczoraj. Głupio się zachowałem – dodałem jeszcze, a w duchu kończąc, że nie tylko wczoraj.

- Nic się nie stało. – I znów ten uśmiech... Właściwie to nie uśmiech tylko delikatne uniesienie kącika ust, ale brzmi jak uśmiech. Czy uśmiech może brzmieć? „Głupi jesteś!” komplementowałem siebie.

- Mieszkam z przyjaciółmi w tym hotelu. Mamy okna po tej stronie i tak cię zauważyliśmy. Dasz się zaprosić na herbatę? – Mój mózg znów zaczął chyba pracować. – No i przeczekasz deszcz. – Czy mi się wydawało, czy ona znów cała spięta gotowała się do ucieczki. Ale dlaczego?

- Nie mogę – powiedziała powoli, jakby ostrożnie. – Czekam tu na koleżankę.

- Trochę się spóźnia – powiedziałem – jakiś tydzień? – Nie mogłem się powstrzymać. – Chyba nie ładnie z jej strony. – Zauważyłem wesoły błysk w jej oczach. Czy to w ogóle możliwe?

- Kończy pracę o 20.

- To jeszcze cztery godziny. Chyba nie chcesz tu siedzieć w taką pogodę – próbowałem przekonywać, ale ona wyglądała tylko na co raz bardziej przestraszoną. Deszcz zacinał coraz mocniej, a wiatr tylko mu w tym pomagał. – Czy ona pracuje w tym hotelu? – zapytałem. Ach ta moja inteligencja. Lekko dostrzegalnie skinęła głowa. – To może do niej zadzwonisz i powiesz, w którym pokoju będziesz i ona tam po ciebie przyjdzie. Podam ci nawet dane i jeśli chcesz może to sprawdzić w recepcji. – Normalnie mówcie mi Einstein!

- Naprawdę nie trzeba – powiedziała cichutko. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Te usta...

- Proszę cię – ja nie prosiłem, ja błagałem – przecież trzęsiesz się z zimna. Wyjąłem telefon i wyciągnąłem rękę w jej stronę i zdałem sobie sprawę, że jednak trochę mi brakuje do bycia geniuszem. – Trzymaj i zadzwoń do przyjaciółki – wcisnąłem jej telefon w dłonie i znów przebiegł mnie dreszcz. Tym razem jej palce były lodowate. „Jest przemarznięta” pomyślałem śledząc ruch jej dłoni.

- Nie mogę – szepnęła podając mi telefon.

- Proszę cię – „Błagam” – nic ci nie grozi. Zresztą ona może do nas zaglądać kiedy tylko będzie miała ochotę. Jest za zimno. Leje... – postanowiłem zrobić wszystko, by ją przekonać. Mogę nawet błagać. „Już to robisz...”

- Nie mogę, bo na twoim telefonie nie ma przycisków – dodała cicho. „Einstein! Akurat. Ty debilu!” podsumowałem się w myślach.

- Podasz mi numer? – „błagam”.

- 07925... – powiedziała, a ja nie mogłem odwrócić wzroku od jej ust. Drżały z zimna. Ocknąłem się. Już prawie się udało.

- Możesz powtórzyć? Nie zdążyłem... – „Akurat” dodałem w myślach.

Wybrałem podany numer i słysząc głos po drugiej stronie odetchnąłem z ulgą. Przez chwilę bałem się, że to nie jest prawdziwy numer, a ona ucieknie. Podałem telefon Kate. Włożyłem jej go do dłoni. I znów ten dreszcz. „A może będę chory” przemknęło mi przez głowę.

- Alex? – zaczęła cicho i jakby niepewnie – Tak, wszystko w porządku – znów pauza. – Troszeczkę. Ale ja... – zaczęła i nie dokończyła.

- Mogę? – zapytałem sięgając po telefon i wyciągając go z jej palców. „Zdecydowanie będę chory...” – Cześć. Nazywam się Louis. Mieszkam w tym hotelu w pokoju 1012. Chciałem zaprosić twoją przyjaciółkę na herbatę, by się ogrzała i wysuszyła. Poczekałaby tam na ciebie, aż skończysz pracę. – A jednak trochę szarych komórek jeszcze pełni u mnie dyżur. Dałem jej w końcu dojść do słowa. – Tak w 1012 – powtórzyłem. – Louis Tomlinson – znów dodałem. I wreszcie moją twarz rozjaśnił uśmiech. – To zaraz tam podejdziemy. Dam teraz telefon Kate, byś mogla jej to powtórzyć.

Podałem telefon przemarzniętej dziewczynie. Bez słowa wysłuchała, co przyjaciółka ma do powiedzenia.

- Dobrze – powiedziała cicho i oddała mi telefon. A mi przeszło przez myśl, że ona zawsze chyba tak mówi. Cicho i ostrożnie. Jakby przepraszała, że przerywa ciszę.

- Możemy iść? – zapytałem wyciągając do niej rękę. „O ja kretyn.” Podniosła się pomału bez mojej pomocy, a ja poszedłem w jej ślady. Nogi mi już zdrętwiały od tego kucania. Spojrzałem w stronę chłopaków. Nie widziałem wyrazu ich twarzy, ale z pewnoscią byli zdumieni. Liam właśnie wchodził do środka.

Skierowała się w stronę hotelu, a ja maszerowałem u jej boku przyglądając jej się nieustannie. Była tak drobna. W przemoczonych trampkach sięgała mi ledwie do ramienia. Dopiero teraz zauważyłem, że ma torbę przewieszoną przez ramię. „Pewnie z książką w środku” pomyślałem jak na geniusza przystało. Wciąż była spięta i ostrożna. Było to widać w każdym jej kroku. Dotknąłem jej ramienia chcąc jej wskazać kierunek, a ona drgnęła przerażona i zatrzymała się. Cofnąłem rękę.

- Drzwi są po prawej stronie – powiedziałem przepraszająco. Skierowała się w dobrą stronę. Po kilku metrach znów się odezwałem. – I zaraz będą schody na taras.

Zwolniła kroku. Myślałem, że to już bardziej niemożliwe, tak wolno się poruszaliśmy. Stąpała jeszcze ostrożniej, aż stopą dotknęła pierwszego stopnia.

- Pięć – powiedziałem, a ona znów lekko się uśmiechnęła. „Wygląda jak jakiś elf” przyszło mi do głowy w tym momencie. Spojrzałem w stronę drzwi. Czekała tam na nas dziewczyna i nie odrywała wzroku od Kate.

- Cześć – powiedziałem. – Jestem Louis.

- Cześć. Miło cię poznać. Jestem Alex – delikatnie przytuliła przyjaciółkę. – Kochanie, przepraszam. Mogłam sama jakoś cię przemycić do środka.

- Wiem, że nie mogłaś – usłyszałem ciche słowa.

- Ja nie pracuję na twoim piętrze – zwróciła się do mnie nie wypuszczając dziewczyny z objęć – ale postaram się by koleżanka przyniosła wam więcej ręczników, by Kate mogła się wysuszyć. Zresztą tobie też się przydadzą. I zadzwonię jak skończę pracę, bo nie wolno nam chodzić do pokojów gości. Poczekam na nią w holu. Skarbie – zwróciła się do wystraszonej dziewczyny – ja znam tego chłopca. – „Chłopca?” W tej chwili chciałem być mężczyzną. – Będziesz tam bezpieczna. I ogrzejesz się. Będzie dobrze – mówiła cały czas ścierając dłonią krople deszczu z twarzy Kate. Nie mogłem się powstrzymać, by ich nie porównać. Z jednej strony drobna i wystraszona dziewczyna, a z drugiej wysoka i z lekką nadwagą. No może więcej niż lekką. Z pewnością bardziej pewna siebie. Różne jak ogień i woda. W tym momencie ktoś ją zawołał. Odwróciła się szybko i wypuściła Kate z objęć.

- Muszę wracać do pracy – powiedziała. – Kochanie, nic się nie bój. Louis mieszka z przyjaciółmi. Fajne chłopaki. Cały personel ich uwielbia – puściła do mnie oko. Chyba nie da się jej nie lubić. – Więc idź teraz z nim i daj się sobą zaopiekować. – Ucałowała ją szybko w policzek i pobiegła do pracy.

- Możemy iść? – zapytałem. W odpowiedzi dostałem delikatne skinienie głową. Dotknąłem palcami jej pleców, a ona odskoczyła przestraszona. I jakiś grymas przemknął jej po twarzy. – Przepraszam – powiedziałem od razu. – Wiesz gdzie są windy? – Zaprzeczyła. – To jak... – myślałem gorączkowo. A ona wyciągnęła do mnie rękę. Delikatnie chwyciłem jej palce, nie chcąc znów jej przestraszyć i skierowaliśmy się do najbliższej windy. Zastanawiałem się nad tym, co usłyszałem od jej przyjaciółki. „Tam będziesz bezpieczna”. A więc jest coś czego ona się boi.

- Jesteśmy na miejscu – powiedziałem otwierając powoli drzwi. Wciąż trzymałem jaj palce i czułem jak zaczyna drżeć coraz bardziej. Ze strachu. Chyba pierwszy raz ktoś był przerażony, gdy miał nas poznać. Weszliśmy do środka. W salonie zaległa cisza. Słychać było tylko tykanie zegara stojącego w kącie pokoju.

- Chłopaki, to jest Kate. Posiedzi u nas do 8 i poczeka, aż jej przyjaciółka skończy pracę – powiedziałem przerywając tą dziwną cisze. Usłyszałem cichutkie:

- Hej.

Nikt się nie poruszył. A ona wciąż trzęsła się ze strachu i z zimna. Pierwszy ocknął się Zayn.

- Cześć, jestem Zayn – podszedł z wyciągnięta ręką, a ja właśnie uzmysłowiłem sobie, że zapomniałem im o czymś powiedzieć. Szybko pokręciłem głową zatrzymując go w połowie drogi. Spojrzał zdziwiony, ale nie podszedł bliżej. – Miło cię poznać – dodał tylko.

- Ja jestem Liam, a to Harry i Niall – wskazywał na wymienianych nie wiedząc, że to zbyteczne. – Cieszymy, że dałaś się zaprosić do nas.

W tym momencie pukanie do drzwi zabrzmiało jak wystrzał z armaty. Poczułem jak Kate podskakuje ze strachu. Chciałem odwrócić się, by otworzyć i poczułem jak dziewczyna ściska moje palce.

- Liam, możesz otworzyć? – powiedziałem i z ulga spostrzegłem, że przyjaciel bez słowa komentarza wypełnia moją prośbę.

- Dzień dobry. Koleżanka przekazała mi, że proszą panowie o dodatkowe ręczniki i szlafrok – usłyszeliśmy od drzwi. Poczułem jak jej uścisk zelżał.

- Tak. Dziękuję bardzo – powiedział Liam odbierając od uśmiechniętej pokojówki puszysty stos. Zamknął drzwi. – To ja zaniosę to do łazienki – powiedział kierując się do mojego pokoju.

- Dzięki – powiedziałem. – Chodź ze mną, proszę – zwróciłem się do Kate lekko ciągnąc ją w stronę pokoju. Poszła ze mną bez słowa. Po drodze minęliśmy Liama. Jego wzrok wyrażał jeden wielki znak zapytania. Skinąłem mu tylko głową. Zaraz im wszystko wyjaśnię. Weszliśmy do pokoju i skierowaliśmy się do łazienki. Na szafce leżał stos ręczników. Obok szlafrok. „Co powinienem teraz zrobić?” myślałem gorączkowo. Czułem jak ona trzęsie się ze strachu. A może z zimna. „Nie pochlebiaj sobie”.

- Kate, może chcesz się wykąpać, albo wziąć prysznic. Dłonie masz lodowate – powiedziałem, a ona w tym samym momencie zabrała swoją rękę. Delikatnie kiwnęła głową. – Wanna? – zapytałem. Znów potwierdzenie. Odkręciłem kran ustawiając odpowiednią temperaturę i zatkałem odpływ. – Tu masz ręczniki... – zacząłem, a mój tytuł geniusza oddalał się coraz bardziej.

Znów ująłem jej palce i pociągnąłem delikatnie w stronę wanny. Usiadłem na brzegu i poprosiłem, by zrobiła to samo. Wziąłem ręczniki i położyłem na podłodze obok jej stóp. A samym wierzchu wylądował szlafrok. Pociągnąłem jej dłoń, by mogła wyczuć puszystą kupkę.

- Tu masz ręczniki, a na samej górze szlafrok. Poradzisz sobie? – Znów skinęła delikatnie głową. – Będę w pokoju za drzwiami. Usłyszę jak tylko zawołasz i obiecuję nie będę podglądać – próbowałem żartować. Czy to był ten delikatny uśmiech? – Teraz zostawię cie samą i pójdę tylko powiedzieć chłopakom, by zrobili nam gorącej herbaty. Wracam i czekam, aż zawołasz. Dobrze? – W odpowiedzi dostałem kolejne skinięcie głową.

Wstałem i wyszedłem z łazienki delikatnie przymykając za sobą drzwi. Zostawiłem tylko szparę, by usłyszeć gdyby mnie potrzebowała. Zatrzymałem się i zacząłem nasłuchiwać. Po kilku minutach usłyszałem, ze zaczyna się rozbierać. Ruszyłem do chłopaków. Muszę im wszystko szybko wyjaśnić. Już prawie opuszczałem pokój, gdy przyszło mi do głowy, że może potrzebować mydła lub szamponu. Zawróciłem. Pod drzwiami zawahałem się. Powinienem zapukać? A co jeśli ją tym wystraszę i się poślizgnie wchodząc do wody? Rożne scenariusze przychodziły mi do głowy. Zerknąłem przez szparę w drzwiach. Ten widok zmroził mi krew w żyłach, a łzy zaczęły lecieć jakby bez mojego w tym udziału. „Jak to możliwe?” pytałem sam siebie. Ujrzałem plecy Kate całe pokryte czerwonymi bliznami układającymi się w przerażającą abstrakcję. Siniaki we wszystkich kolorach jakiejś makabrycznej tęczy. I w tym wszystkim ona, drobna dziewczyna próbująca właśnie ostrożnie wejść do wanny. Patrzyłem jak powoli zanurza się w wodzie i widziałem grymas bólu jaki pojawił się na jej twarzy. „Boże, ta woda jest dla niej za gorąca!” krzyczał głos w mojej głowie. Patrzyłem na ten przerażający widok i płakałem...

- Kate... – zacząłem powoli trzęsącym się głosem – zapomniałem ci powiedzieć, że gdybyś chciała, to szampon powinnaś mieć po lewej stronie na półeczce. Ma taką jakąś nietypową zakrętkę o ile dobrze pamiętam – mówiłem dalej. „Dobrze pamiętam, przecież właśnie na niego patrzę”. – A żel do mycia ma opakowanie takie gumowate. Wprawdzie nie pachnie różami, ale całkiem znośnie – moje żarty stają się coraz bardziej nieudolne.

Wyszedłem w końcu z pokoju zamykając za sobą drzwi. Oparłem się o nie ciężko i spróbowałem się trochę uspokoić. Skierowałem się do salonu. Na mój widok zapadła cisza.