03

- Dobra, do wyboru mamy horror głupi, straszny, stary i taki, którego jeszcze nie oglądaliśmy. – powiedziałem wesoło machając im przed oczami okładkami filmów na DVD. – To, który najpierw? Ja głosuję na ten głupi. Można pęknąć ze śmiechu, a i laski są w nim fajne – dodałem.

Niall uniósł tylko kciuk do góry zajęty ładowaniem kolejnych ciastek do ust. Odwróciłem się w stronę Liama wyczekująco.

- Był jakiś dziwny? – powiedział tylko.

- Lou? Och, daj spokój. Może jest po prostu zmęczony, a może robi nas w balona – odpowiedziałem zdecydowanie. – Pewnie podsłuchuje pod ścianą i pęka ze śmiechu.

- Raczej nie – powiedział Liam, ale jakby już mniej pewnym głosem. – Dobra, zobaczymy rano. – stwierdził. – Ja bym wolał ten nowy – zwrócił się w moją stronę.

- Zayn, decydujesz – powiedziałem i spojrzałem na niego. Ale on mnie nie słuchał. Zapatrzył się w okno. Tylko patrzył chyba na swoje odbicie w szybie, bo było już zbyt ciemno by cokolwiek tam dojrzeć. – Zayn – powiedziałem głośniej. Drgnął wyrwany z zamyślenia i odwrócił się w moją stronę.

- Czego? – warknął.

- Który film? – powtórzyłem lekko już zniecierpliwiony. – Co się dziś z wami dzieje?

- Ja spasuję. Idę spać. – powiedział i skierował się do swojego pokoju.

- Czyli oglądamy nasz film. – powiedziałem wyciągając jednocześnie płytę z pudełka.

Rozsiedliśmy się wygodnie i skupiliśmy się na filmie. W sumie to nie trzeba było się na niczym skupiać, bo tak kiczowatego filmu, to już dawno nie widzieliśmy. Pokładaliśmy się ze śmiechu jeszcze długo po napisach końcowych.

- Liam, to teraz może być ta nowość, którą chciałeś – powiedziałem wyjmując DVD z odtwarzacza.

Niall w międzyczasie zawinął do kuchni, z nadzieją, że jeszcze coś tam znajdzie, coś co przeoczył poprzednio. „Marne szanse” pomyślałem śmiejąc się w duchu.

- Nie, może jutro. Na dziś mam dość. Idę spać – powiedział kierując się do swojego pokoju. Popatrzyłem za nim ze zdziwioną miną. Zatrzymał się jakby niepewnie przy moim i Louisa pokoju, ale tylko pokręcił głową i poszedł do siebie.

W tym momencie wrócił Niall z ostatnim ciastkiem w dłoni.

- Nie ma nic do jedzenia. – oznajmił. Brzmiało to trochę tak, jak gdyby ktoś mu wszystko wyjadł. Rozejrzał się po salonie. – A gdzie Liam?

- Poszedł spać – stwierdziłem krótko. – Zostaliśmy tylko my na placu boju.

- To ja też idę do wyrka – powiedział rozglądając się powoli, bo a nuż gdzieś jeszcze coś czeka, by to zjeść.

- OK – tylko na tyle było mnie stać. Stałem tak i patrzyłem jak wchodzi do pokoju i powoli zamyka za sobą drzwi. Stara się nie trzasnąć, by Zayn się nie obudził. Ledwo to zrobił, a dało się słyszeć hałas i przeciągły jęk, a następnie wiązankę niewyszukanych słów. – A jednak go obudził – zaśmiałem się sam do siebie. – Zakład o dychę, że wpadł na coś co sam tam postawił.

Rozejrzałem się dookoła. Salon wyglądał jak pobojowisko. „W sumie jak zawsze” dodałem w myślach. Nie będę siedział tu sam jak palec. A to miał być taki udany wieczór. A tu najpierw jednemu odwaliło, potem drugi się rozchorował.

- Co tu się dzieje? – mruczałem pod nosem. Odłożyłem na ławę pudełko, które wciąż jeszcze trzymałem w dłoniach i skierowałem się do pokoju. – Jak to się okaże jakimś głupim kawałem z jego strony, to oberwie – obiecałem sobie myśląc o zachowaniu Louisa. Zapomniałem o tym gdy tylko otworzyłem drzwi do pokoju. Lou spał w poprzek łóżka z nogami na podłodze. Wciąż miał na sobie ciuchy, w których spędził cały dzień. Zapomniał nawet zgasić światło. „Przynajmniej buty ściągnął” pomyślałem, gdy o mało się o nie nie zabiłem podchodząc do niego. Odsunąłem je stopą.

- Istna piaskownica – warknąłem. Przypomniało mi się co było powodem dziwnego zachowania chłopaków. „Tajemnicza dziewczyna...”

- A tam, zaraz tajemnicza – powiedziałem próbując ułożyć przyjaciela wygodnie na łóżku. Przykryłem go kocem i zgasiłem światło. Sam skierowałem się pod prysznic. – O co tyle szumu? Zwykła laska. No może bardziej oczytana – zaśmiałem się. – W końcu czyta tam całymi dniami.

Przywołałem jej obraz. Drobna dziewczyna o ciemnych włosach, którymi szarpał wiatr. Rzeczywiście praktycznie się nie poruszała. Tylko te jej palce, które przesuwały się po papierze...