01

„Jest!” pomyślałem zapalając papierosa. Kolejny dzień. To samo miejsce. I ta sama dziewczyna. „Co ona tam robi? Czyta? Rysuje? Siedzi tak już od tygodnia i patrzy się w morze." Najpierw ledwo zwróciłem na nią uwagę. Ot tak przeleciałem wzrokiem horyzont. Później zauważyłem drobną postać, która wciąż tam była... Za każdym razem przyciągając moje spojrzenie. Nie ważne kiedy wychodziłem na taras zapalić ona zawsze tam siedziała. „No prawie zawsze” uśmiechnąłem się do siebie. W nocy znikała. Pomyślałem nawet, że najzwyczajniej w świecie na kogoś czeka, ale wcale tak nie wyglądała. Po prostu tam była. Każdego kolejnego dnia zastanawiałem się czy ją zobaczę. Jakaś dziwna obsesja. Tajemnicza dziewczyna... Powinienem tam pójść i sprawdzić, czy ona rzeczywiście istnieje. „Może już mi odbija?” zaśmiałem się cicho.

- Liam?

- Tak? – zapytał wyglądając na taras.

- Widzisz tam kogoś? – wskazałem palcem.

- Jakaś dziewczyna czyta książkę, a co? – zdziwił się.

- A nic. Tak tylko sprawdzam – mruknąłem i znów pogrążyłem się w moich rozmyślaniach.

Liam popatrzył na mnie jakby myślał, że się z niego nabijam. Ale ja już o nim zapomniałem... Wrócił do środka nic z mojego zachowania nie rozumiejąc. „A więc była tam. Czyli z moją głową jeszcze wszystko w porzadku." Znów się zaśmiałem. Skończyłem palić i wróciłem do salonu. Zaczął się kolejny dzień. Jak ja to kocham. To jak spełnianie marzeń i w dodatku nie tylko swoich własnych. W trakcie dnia jeszcze kilka razy wróciłem myślami do dziewczyny z plaży. Dlaczego wciąż tam jest? Każdego dnia. Od tygodnia. „Dziwne...”

- Dlaczego dziwne? – zapytał Harry, a reszta popatrzyła na mnie zaskoczona.

- Aaa... Sorry. Zamyśliłem się.

- Dobrze się czujesz? – Naill przyglądał mi się jakby mnie nie poznawał.  – Bo wyglądasz jakbyś zostawił głowę w domu.

- Tak. Wszystko ok. Po prostu myślałem o czymś innym i...

- Trzeba było powiedzieć, że cię nudzimy, a nie zasypiać nam tu. – śmiał się Louis. – Bo jeszcze pomyślę, że się zakochałeś. Ha ha dobre – teraz już wszyscy jawnie nabijali się ze mnie tarzając się ze śmiechu. To było zaraźliwe.

- A więc tak wyglądają wasze próby, gdy tylko na chwilę wyjdę? – zapytał manager wchodząc do środka. Zna nas dobrze i wie, że z nami inaczej się nie da.

- Jakby co, to Zayn zawinił. Zamiast pracować wspominał wspólne chwile z Perrie – Harry oczywiście nie omieszkał się ze mnie ponabijać. – My tu tyramy, aż pot po czole spływa, a on wzdycha... I jak tu pracować ty mi powiedz?

Na te słowa wszyscy się zaśmiali, a ja razem z nimi, bo przecież tylko tyle mi pozostało. Pozwolić im się ze mnie ponabijać. Im bardziej się stawiasz tym dłużej to trwa.

- Ten wywiad w radiu był niesamowity. Już dawno się tak nie ubawiłem. – Niall komentował nasze ostatnie dwie godziny. – A już jak Lou spadł ze stołka, to o mało nie zaplułem całej konsoli. I myślałem, że się posikam ze śmiechu.

- Trzeba było tyle nie pić – powiedział Lou. – Wciąż jeszcze tyłek mnie boli.

- Trzeba było się tak nie huśtać – Niall wciąż nie mógł przestać się śmiać, a reszta mu wtórowała. Nawet szofer się uśmiechał.

Droga do hotelu minęła szybko. Przed wejściem tłumek fanów torował nam drogę więc nie mogło zabraknąć uścisków, całusów, autografów i pozowania do zdjęć, a także pisków, które dziś jakoś bardziej wwiercały się w moją głowę. Uwielbiam tę część bycia w zespole. Tych ludzi, którzy nas naprawdę słuchają i podoba im się to co słyszą. Wspominałem już o spełnianiu marzeń?

Gdy w końcu weszliśmy do apartamentu od razu skierowałem się na taras.

- Zayn, gdzie idziesz? Mieliśmy coś obejrzeć.

- I zjeść – Niall uzupełnił wypowiedź Louisa.

- Muszę zapalić. Zaraz wracam – powiedziałem wychodząc na nocne powietrze.

- Kiedyś cię to zabije. – Liam nie mógł się powstrzymać.

- Wiem... – odpowiedziałem, ale myślami byłem już gdzie indziej. „Nie ma jej” pomyślałem rozczarowany, ale przecież wiedziałem, że tak będzie. Jeszcze nigdy jej nie widziałem po zmroku. „Ciekawe jak by czytała? Z latarką?” zaśmiałem się ze swojego pomysłu. Zastanawiałem się, o której stąd odchodzi.

- A może po prostu znika... – powiedziałem po cichu. – A może po prostu ci odbiło – skomentowałem samego siebie i zaciągnąłem się papierosem. Postałem jeszcze chwilę wpatrując się w wodę, skończyłem palić i wróciłem do salonu.