59

   - O Boże... Nie... – nie byłam pewna, czy ten błagalny dźwięk rozległ się tylko w mojej głowie, czy może jednak wydostał się jakoś z moich ust. Strach ścisnął moją pierś i czułam, że za moment braknie mi powietrza. Płuca paliły żywym ogniem. „Alex... Wypadek... Nie Alex... To... Nie...” Nie potrafiłam uporządkować swoich myśli. Rozpędzone, co raz podsyłały mi wspomnienia z moją przyjaciółką w roli głównej. „To nie może być prawda” próbowałam przekonać samą siebie i trochę się uspokoić. „Przecież Louis by mi powiedział...” – Boże... – załkałam, a wydarzenia dzisiejszego wieczoru uderzyły we mnie ze zdwojoną siłą. „Nie zrobiłby mi tego...”

   - Kate... – usłyszałam drżący głos Liama. – My... Alex... Ona... – „Boże, wykrztuś to wreszcie!” Z bolącym sercem czekałam aż powie to, co zamierzał. Słyszałam jego przyspieszony oddech i nerwowe strzelanie palcami. „Ale przecież to nie może być prawda... Nie może...” Poczułam łzy na policzkach. „Muszę do niej zadzwonić” postanowiłam. Jeden telefon rozwieje wszystkie moje wątpliwości. „Przecież to nie może być prawda...” Ruszyłam przed siebie od razu wpadając na przyjaciela. Jego dłonie zacisnęły się na moich ramionach, a po chwili zamknął mnie w mocnym uścisku.

   - Puść mnie, Zayn... – wyszeptałam, daremnie walcząc ze łzami. – Muszę iść... P-Proszę, puść mnie... – gwałtowny szloch wstrząsnął całym moim ciałem. W głowie miałam tylko jedną myśl. Zadzwonić. Przecież Alex zawsze odbiera. Zawsze. „To nie może być prawda. Ktoś się pomylił.”

   - Pozwól sobie wytłumaczyć... – zaczął, wciąż nie pozwalając mi odsunąć się ani o centymetr od swojego silnego ciała. – Myśleliśmy... Wydawało się nam, że tak będzie lepiej...

   - Nie! – załkałam, okładając go pięściami. – To nieprawda! To nie może być prawda... – próbowałam się oswobodzić. – Puść mnie. Proszę... Muszę do niej zadzwonić. To nieprawda...

   - Zayn... Zrobisz jej krzywdę... – usłyszałam głos Liama i dzięki jego słowom uścisk chłopaka zelżał, a ja mogłam wyrwać się z jego objęć. – Kate...

   - Nie! Muszę z nią porozmawiać... – powiedziałam, szybko wybiegając z pokoju i kierując się do mojej sypialni. „To nie może być prawda... Niall się pomylił. Oni się mylą...” Rozpędzona, z całej siły uderzyłam w komodę, która stała pod ścianą i z głośnym jękiem opadłam na podłogę. Okropny ból przetoczył się przez moje ciało, ale i tak był niczym w porównaniu z tym, który czułam w sercu. Praktycznie doczołgałam się do swojej walizki, obok której zostawiłam torebkę, a w niej telefon. Drżącymi dłońmi próbowałam go wydostać, ale byłam jak sparaliżowana i nawet otwarcie zamka wydawało się tak strasznie skomplikowane.

   - Kochanie? – nadal szarpiąc się z zamknięciem usłyszałam zaspany głos Louisa, a po chwili dźwięk zapalanej lampki. – Co się stało? – powiedział już bardziej przytomnie i dosłownie w tym samym momencie klęczał obok na podłodze, obejmując mnie ramionami. – Co się dzieje? Czego szukasz? Kate! Mów do mnie...

   - Dlaczego mi nie powiedziałeś? – wyszeptałam, wciąż zanosząc się płaczem. – Ja... To nie może być prawda... – mówiłam pod nosem, nadal usilnie próbując się przekonać do tej myli.

   - Czego ci nie powiedziałem? – usłyszałam zdziwienie w jego głowie. – Co się stało? Proszę, powiedz mi co się dzieje? – słyszałam zdenerwowanie w jego głosie. Wyciągnął mi torebkę z dłoni i rozległ się dźwięk rozsuwanego zamka. – Czego szukasz?

   - Muszę zadzwonić... Muszę... – odnalazłam dłonią telefon i sztywnymi palcami od razu nacisnęłam odpowiedni przycisk. Wstrzymałam oddech, czekając na połączenie. „Alex zawsze odbiera...” – Nieee... – jęknęłam niczym ranne zwierzę, gdy usłyszałam informację o niedostępnym numerze. – Ona zawsze ode mnie odbiera...

   - Kochanie... – silne ramiona zamknęły mnie w swoich objęciach i teraz szlochałam z głową przy jego piersi.

   - Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zacisnęłam dłonie w pięści i uderzałam go raz po raz, łkając coraz mocniej. – Dlaczego...

   - Ale ja nie...

   - On o niczym nie wiedział, Kate – usłyszałam głos Liama, w którym pobrzemiewało ogromne poczucie winy. – Harry przy niej jest. Prosił, by nic wam nie mówić, dopóki nie zadzwoni...

   - Zadzwońmy do Harry’ego! – uczepiłam się tego pomysłu i od razu próbowałam go zrealizować.

   - Nie odbierze, bo podobno rozwalił telefon... – dodał cicho Zayn, a ja miałam wrażenie jakby cały wszechświat był dziś przeciwko mnie.

   - Musimy coś zrobić... – przylgnęłam do Louisa, płacząc w jego pierś. – Proszę, zrób coś... Proszę... – zanosiłam się od łez, nad którymi już dawno nie panowałam. – Proszę...

   - Zayn, idź po Paula – odezwał się Lou. – Niech tu przyjdzie. Nie puściłby Harry’ego bez ochrony. Zadzwonimy do nich, skarbie, tylko spokojnie... – poczułam, że podnosi się ze mną w ramionach, a po chwili bierze na ręce i siada ze mną na łóżku. – Liam, możesz przynieść apteczkę? – „Apteczkę? Po co nam...” – Nie płacz, kochanie... Zaraz z nimi porozmawiamy... Musimy opatrzyć twoją nogę... – powiedział, gdy w pokoju ponownie rozległy się kroki przyjaciela.

   - Trochę zaszczypie... – odezwał się po chwili Liam, robiąc za lekarza. Ale ja nic nie czułam. Byłam dziwnie otępiała i jedynie odliczałam minuty, które upłynęły od wyjścia Zayna. „Dlaczego to tak długo trwa?” Trzęsłam się ze strachu, wtulając w Louisa.

   - Kochanie?

   - Ona nie może umrzeć, Lou... – wyszeptałam, czując chłód wypełniający moje ciało. – Ona musi być... Potrzebuję jej...

   - Wszystko będzie dobrze... – tulił mnie do siebie, zapewniając o czymś, na co nie miał żadnego wpływu, ale uczepiłam się jego słów niczym deski ratunkowej. – Alex nic nie jest... Wszystko będzie dobrze...

   - Tobie to już chyba na mózg padło, Styles – powiedziała zmęczonym głosem, patrząc się na mnie jak na idiotę. – Nigdzie się stąd nie ruszam i wybij to sobie z tego kudłatego łba...

   - Kiedy ja z tobą w ogóle nie dyskutuję, tylko ci to oznajmiam – westchnąłem. – Przenoszą cię do Manchesteru, gdy tylko będzie to możliwe...

   - Nie ma mowy! – posłała mi twarde spojrzenie. – Nie obchodzą mnie twoje widzimisię. Zostaję tutaj.

   - Boże! – warknąłem sfrustrowany, prawie wyrywając sobie połowę włosów. – Jesteś uparta jak osioł! To nie mój pomysł, choć muszę przyznać, że mi się podoba. Ten detektyw uważa, że tak będzie lepiej, a poza tym...

   - Namówiłeś go do tego!

   - Gdyby to ode mnie zależało, to bym cię nafaszerował prochami i przewiózł tam i nawet byś o tym nie wiedziała – prowadziliśmy bitwę na spojrzenia i jak na razie ciężko było stwierdzić, kto wygrywa.

   - Nie stać mnie na pobyt w...

   - I to cię kurwa teraz martwi? Pieniądze? – podniosłem głos, zdenerwowany. – Czy mogłabyś choć przez chwilę przestać myśleć o sobie, kretynko?

   - Sam jesteś kretynem, jeżeli uważasz...

   - Przepraszam... – głos Andy’ego rozległ się od drzwi. – Ale chyba powinniście odebrać ten telefon...

   - Halo! – ryknąłem do słuchawki, bo niemoc i złość, wciąż jeszcze wypełniały moje żyły.

   - Harry? – usłyszałem zdenerwowany głos Paula

   - Nie teraz, stary... – westchnąłem, masując skronie. – Zadzwonię niedługo...

   - Nie waż się rozłączać, kurwa – warknął Lou.

   - Louis? – zdziwiłem się. – Co się dzieje?

   - I ty się kurwa jeszcze pytasz?

   - Tylko spokojnie... – Liam jak zwykle próbował interweniować.

   - Nie mów mi, bym był spokojny – miałem wrażenie, że przyjaciel jest tak wściekły, że zaraz tam wszystkich powybija. – Wy i wasze debilne pomysły... Co z Alex?

   - Ja... – nie wiedziałem, co mam odpowiedzieć. Łatwo było się domyślić, że wszyscy biorą udział w tej rozmowie. „Pytanie tylko, czy dosłownie wszyscy...”

   - Co się dzieje? – spojrzałem na wymęczoną przyjaciółkę, którą musiało zaalarmować moje wahanie.

   - Czy to była Alex? To była ona? Harry? Co się dzieje? Rozłączył się? – panika rozbrzmiewała w głosie Kate. „Boże, co tam się narobiło?” jęknąłem w myślach.

   - Nie, kochanie...

   - Harry, czy mogę porozmawiać z Alex, proszę... – przełączyłem na głośnik i brzmienie ostatniego słowa wypełniło pomieszczenie.

   - Cześć, słońce ty moje... – zdusiłem jęk na widok tego, co rozgrywało się przed moimi oczami. „Wszystko dla Kate...” odetchnąłem głęboko, rozszyfrowując plan Alex. „A kiedy zaczniesz myśleć o sobie?” – Nie za wcześnie na budzenie? Wiesz, że lubię sobie pospać, gdy nie muszę iść do pracy...

   - Alex... – mogłem wręcz poczuć, tą ogromną ulgę, która pojawiła się w głosie Kate. Sekundę później szlochała do telefonu, rozdzierając mi serce.

   - Skarbie... – patrzyłem na poranioną twarz mojej przyjaciółki i widziałem jak walczy z bólem i ze zmęczeniem. A mimo to jakoś znajdywała siłę dla tego małego elfa. – Nie płacz... Nic mi nie jest... Nie pierwszy raz mam nogę w gipsie... No już... Uspokój się...

   - Myślałam... Wypadek... – słowa ledwo dało się zrozumieć przez towarzyszące im łkanie. – Niall powiedział... I Harry pojechał...

   - Kate, uspokój się – odezwała się Alex tak władczym głosem, że sam się dziwiłem, że znalazła na to siłę. – Oddychaj. Nic mi nie jest. Nigdzie się nie wybieram. Nie opuszczę cię... Mówiłam ci milion razy, że będziesz na mnie skazana do końca życia... Jestem trochę poobijana i mam złamaną nogę, ale od tego się nie umiera, prawda?

   - Prawda... – usłyszałem cichy szept.

   - Zresztą niedługo sama się przekonasz – kontynuowała. – Z tego co pamiętam, to niedługo będziecie w Manchesterze, a przez tego idiotę – spojrzała na mnie, obdarzając mnie jednym ze swoich kpiących uśmieszków – przenoszą mnie tam, bo tu podobno nie ma miejsc...

   - We wtorek – usłyszałem głos Liama, który odpowiadał pewnie na pytanie, którego nie udało mi się wyłapać.

   - Będziemy tam we wtorek... – muszę przyznać, że Kate wydawała się już troszkę bardziej spokojna. „Ale za jaką cenę?”

   - No popatrz – zaśmiała się Alex, krzywiąc się przy tym z bólu i łapiąc za brzuch. – Dwa dni jakoś wytrzymasz, a jak przyjedziecie, to może dam ci się nawet podpisać na moim szpanerskim gipsie... Myślisz, że za ile mogłabym go sprzedać na eBay’u, gdyby były na nim podpisy chłopaków?

   - Pewnie za sporo...

   - To lepiej dla ciebie, jak przywleczesz ich wszystkich ze sobą... – widziałem, że opada z sił. – Znalazłam taką kieckę wyrąbaną w kosmos...

   - Na pewno wszystko dobrze? – upewniała się Kate.

   - Tak, skarbie – Alex spojrzała na mnie przepraszająco. – Jestem tylko zmęczona. Ten idiota nadaje od kilku godzin bez przerwy. Paul, możesz go stąd zabrać, bym mogła w końcu się wyspać?

   - Zobaczę, co da się zrobić – usłyszałem głos menadżera.

   - Idź spać, Kate. Zobaczymy się pojutrze...

   - Kocham cię...

   - Ja ciebie też, słońce... – Pożegnałem się szybko, zapewniając Paula, że niedługo zadzwonię. Schowałem telefon do kieszeni i spojrzałem na Alex. Była strasznie blada i ciężko oddychała... Trwaliśmy w ciszy, by mogła uspokoić oddech. W końcu zatrzepotała powiekami i spojrzała na mnie zmęczonym wzrokiem. – Lepiej dla ciebie, Styles, jeśli będę w tym Manchesterze we wtorek... – kiwnąłem głową, rozumiejąc przesłanie. „Lekarzowi się raczej nie spodoba taki szybki termin...” westchnąłem.

   - Okłamałaś ją... – patrzyłem na nią zdziwiony.

   - Tak... – smutek przemknął przez jej twarz. – I zrobię to jeszcze raz, a ty mi w tym pomożesz...

   Obudziłem się z uczuciem, jakbym lizał się ze starym trampkiem przez pół nocy, a w mojej głowie ktoś właśnie urządzał konkurs walenia w bębny. Otworzyłem jedno oko sprawiając, że ból się tylko wzmógł. „To będzie baaardzo długi dzień...” jęknąłem, krzywiąc się. Zauważyłem na szafce butelkę z wodą. „Niech ci Bóg w dzieciach wynagrodzi...” sięgnąłem po zbawczy płyn, podnosząc się ostrożnie. A widząc, co jeszcze czeka na mnie na blacie, uśmiechnąłem się z ulgą. „Podwójnie...” uzupełniłem poprzednie życzenie.

   Kwadrans później po wodzie nie było już ani śladu, a tabletki powoli zaczynały działać. Niestety bardzo powoli. Lodowaty prysznic trochę pomógł mi doprowadzić się do porządku. I tylko te dziwne uczucie w mojej głowie... Wciągnąłem na tyłek wczorajsze spodnie i skierowałem się do barku, licząc na coś zimnego, a przede wszystkim mokrego. Zauważyłem Liama rozwalonego na fotelu i zawzięcie stukającego w ekran telefonu. Jego rozmarzony uśmiech mówił wszystko. „Danielle... Jakże by inaczej...”

   - Hej, Li... – jęknąłem na dźwięk swojego własnego głosu. Moja głowa zdecydowanie nie była jeszcze gotowa na nic powyżej szeptu. – Normalnie chyba mózg mnie boli... – westchnąłem, mijając go i pochylając się nad lodówką z napojami.

   - On tylko przypomina ci o swoim istnieniu – odwróciłem się, słysząc Zayna i znalazłem go rozciągniętego na kanapie, z laptopem na brzuchu. – I pewnie daje znać, że nie umrzesz, jeśli czasami go użyjesz... – spojrzałem na niego zdziwiony. Ten ton był bardzo wymowny. Liam też patrzył na mnie, jakbym mu zamordował żółwia.

   - Co znowu zrobiłem? – dopiero teraz zauważyłem w salonie kogoś jeszcze. Katy drzemała w ramionach Louisa na kanapie pod oknem. Lou posłał mi zmęczone spojrzenie.

   - Najwyraźniej masz za długi język, Niall – powiedział cicho i zerknął na dziewczynę, ale wyglądało na to, że wciąż smacznie spała. Przeniosłem wzrok na Liama i Zayna. Ten drugi posłał mi rozczarowane spojrzenie. „O kurwa... Nie zrobiłem tego...” oblał mnie zimny pot.

   - O mój Boże – patrzyłem się na niego otępiały. Nawet ból głowy poszedł w niepamięć. – Przepraszam Zayn. Stary... Ja... Kurwa! Nie chciałem... O Boże... Ja naprawdę nie chciałem... Nie wierzę, że powiedziałem, że ty...

   - Nie! – podniesiony głos przyjaciela i jego przerażona mina przerwały mi najwyraźniej w ostatnim momencie. – Jezu, Niall... – spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczyma.

   - Co on? – zapytał Lou, przeskakując wzrokiem to na mnie, to na Malika.

   - Nic! – powiedzieliśmy razem z Zaynem.

   - Czyli coś... – Liam patrzył się na nas podejrzliwie.

   - Nic! – znów powiedzieliśmy jednocześnie. „Boże, to jest jakiś pieprzony koszmar! Muszę się obudzić...”

   - Powiedziałeś Kate o wypadku Alex, idioto... – warknął na mnie Malik, patrząc wymownie.

   - O kurwa... – zamknąłem oczy, gdy dotarło do mnie znaczenie jego słów. „To jeszcze gorzej...” Opadłem ciężko na najbliższy fotel. Czułem się jak balon, z którego właśnie uszło całe powietrze. – Ja... Jezu... Przepraszam... – wydusiłem z siebie w końcu.

   - W porządku, Niall... – usłyszałem cichy szept dziewczyny i natychmiast wbiłem w nią wystraszone spojrzenie. Poprawiała się właśnie na kolanach Louisa, a on patrzył na nią z ogromną troską. Mój wzrok spoczął na białych plastrach łączących brzegi niewielkiego rozcięcia, ale za to otoczonego sporych rozmiarów siniakiem nad kolanem Katy. Wyglądał na świeży. Potwierdzające kiwnięcie Louisa sprawiło, że miałem ochotę sam sobie przyłożyć. – Już wszystko dobrze... – jej pokrzepiające słowa działały efektywniej, niż gdybym właśnie oberwał po pysku.

   - Dzwonił ktoś do niego? – denerwował się Liam. – Na pewno zdąży?

   - Spokojnie... – Louis przewrócił oczyma, wciąż nie wypuszczając z ramion Katy. – Wylądowali o czasie, więc zaraz tu będą...

   - O ile nie stoją w korku... – martwił się dalej Payne.
   Stałem oparty o toaletkę i obserwowałem to wszystko w milczeniu. „Dzisiaj już za wiele powiedziałem...” skuliłem się pod naporem mojej głupoty. „Całe szczęście, że ten wypadek okazał się nie tak poważny jak myśleliśmy...” westchnąłem, wsuwając dłonie do kieszeni. To, że Katy zachowywała się w stosunku do mnie jak zawsze i nawet pamiętała, by naszykować mi wodę i aspirynę, bym nie umarł zaraz po przebudzeniu, sprawiało, że czułem się jak gówno... Dałem ciała i nie ma na to żadnego usprawiedliwienia. Cieszyłem się, że dziewczyna nie ma do mnie żalu, ale jej wyrozumiałość i dobre serce powodowały, że ta moja głupota bolała jeszcze bardziej.

   Chwilę później do środka wpadł zdyszany Styles, a za nim Lou z naszykowanymi dla niego ciuchami. Zerwała mu czapkę z głowy i zaczęła poprawiać włosy, podczas gdy on usiłował się przebrać.

   - Ledwo się wyrobiłem – jęknął, balansując na jednej nodze. – Wiecie jakie tłumy przed areną? Cześć, Mała – posłał Katy ciepły uśmiech. Wydawało mi się, że nie sięga jego oczu, ale może był po prostu zmęczony ostatnimi wydarzeniami... – Fajna bluzeczka...

   - Dziękuję – reakcja na komplement była łatwa do przewidzenia. – Co u Alex?

   - Dasz wiarę, że normalnie mnie wykopała? – nadawał, wciągając na siebie czyste spodnie i przy okazji w ogóle na nas nie patrząc. – Chciała nawet powiedzieć lekarzowi, że ją męczę, by ten mnie wyrzucił... Ja ją męczę! To ja – wskazał na siebie – jadę do niej na złamanie karku, a ona mi tak się odwdzięcza... – zauważyłem, że Katy podniosła się z kolan Louisa, by podejść do Harry'ego.

   - Dziękuję ci, że do niej pojechałeś – powiedziała cicho i objęła go z całej siły.

   - Ej... – odwzajemnił uścisk. – Tylko nie płacz, bo kazała mi sobie wszystko donosić, co się u ciebie dzieje... Będzie dobrze, Kate...

   - Wiem... – westchnęła. – Ale cieszę się, że tam byłeś...

   - Ja też się cieszę – przytulał ją do siebie, gładząc ostrożnie po plecach. – Ja też...

   - Gotowi? – Paul zajrzał do środka. – Boże, Harry, wkładaj koszulkę i na scenę... – jęknął. – Kate, w porządku?

   - Tak – stanęła prosto i posłała mu ciepły uśmiech. – Już wszystko dobrze...

   Poganiani przez menadżera, kierowaliśmy się na scenę. Mark zabrał Katy na balkon, gdzie bezpiecznie mogła słuchać koncertu. Wytarłem dłonie o spodnie, wyczuwając przy okazji jakąś kartkę w tylnej kieszeni. Przyjrzałem się zapisanemu na niej numerowi...

   - Kto to jest Adam? – posłałem pytające spojrzenie przyjaciołom, podczas gdy technicy podłączali nam sprzęt. Obróciłem kartkę w ich stronę.

   - Twoja wczorajsza randka – parsknął Liam.

   - Co? Ale... Co?!? – „Że co, kurwa?” Ich rechotanie nie wróżyło nic dobrego. Spojrzałem na Zayna. – Powiedz, że to wasz głupi żart...

   - W sumie należałoby ci się, ale niestety nie ma tak dobrze... – uśmiechnął się kpiąco. – Bawiliście się razem cały wieczór. Chyba milion razy mówiłeś mi jaki to jest cudowny... Byłeś nim wczoraj wręcz zachwycony...

   - Niemożliwe... – kręciłem głową z niedowierzaniem. – Wkręcacie mnie...

   - Oj możliwe, możliwe... – śmiał się Liam, a Malik mu w tym towarzyszył. Tylko Lou i Harry patrzyli, nie wiedząc o co chodzi.

   - Miałeś mnie pilnować – powiedziałem z wyrzutem w stronę przyjaciela, jednocześnie zgniatając kartkę i wyrzucając ją, jakby co najmniej parzyła.

   - Naprawdę się starałem... – parsknął, poprawiając koszulkę. – Ale nikt nie wygra z pijanym Irlandczykiem...

   - Nie byłem pijany... – warknąłem pod nosem.

   - Nie, wcale... – powiedzieli wszyscy razem, wybuchając śmiechem. Co mogłem zrobić? Pokonany, postanowiłem nie dyskutować...

   Właśnie sobie zdałam sprawę, że znalazłam kolejną rzecz w życiu, którą pokochałam całym sercem. Muzyka. Zawszy myślałam, że książki pozostaną moją jedną, jedyną miłością, ale teraz to się zmieniło... Wraz z Louisem w moje życie wkroczyła muzyka i momentalnie mną zawładnęła. Stałam na balkonie, chłonąc wszystkie otaczające mnie dźwięki. Śmiałam się, gdy Mark ciągnął mnie za tył bluzki, marudząc pod nosem, że w końcu wypadnę. I żałowałam... „Nie, to nie tak” poprawiłam się od razu, bo to co czułam... Sama do końca nie wiedziałam jak to nazwać. Po prostu tak bardzo chciałabym wiedzieć, jak to wszystko wygląda... Słysząc piski fanek, ich wspólne śpiewanie z zespołem, śmiech i tą wszechobecną radość... Po prostu chciało się być tego częścią w każdym możliwym aspekcie. Mogłam tylko słuchać... A może aż słuchać? Zresztą, czy to ważne? Grunt, że tu byłam i byłam szczęśliwa...

   Po nerwowym poranku praktycznie nie było śladu. Oczywiście jeśli nie liczyć mojej gracji słonia w składzie porcelany i kolejnego siniaka w kolekcji. „I Danielle chciała mnie wcisnąć w krótkie sukienki...” zaśmiałam się głośno. Moje nogi zdecydowanie nie nadają się, by je pokazywać. Uśmiechnęłam się, słysząc kolejne przekomarzanie się chłopców na scenie. Po chwili z setek gardeł wydobył się głośny pisk i rozpoczęła się kolejna piosenka. Wszystko drżało w rytmie wybijanym przez perkusję Josha, a dźwięk gitar tylko dopełniał ten niesamowity efekt. Brakowało tylko, by Liam zaczął śpiewać...

   - Muszę mieć ich płytę... – powiedziałam do siebie.

   - Odezwała się w tobie prawdziwa fanka – usłyszałam rozbawiony głos Marka. – Ale prawdę mówiąc, to wstyd, że jeszcze jej nie masz. Czyżby Louis nie chciał, by śpiewał ci ktoś inny, niż on?

   - Zdecydowanie muszę się go o to zapytać – zaśmiałam się i znów poczułam, że ciągnie mnie za bluzkę. „W końcu mi ją porwie...” westchnęłam, ale posłusznie przestałam się kłaść na barierce. Kilka razy wyłapałam swoje imię wśród tych wszystkich krzyków i śpiewania... Wciąż nie rozumiałam tego całego zainteresowania moją osobą. „Przecież nie jestem nikim wyjątkowym... Ja po prostu zakochałam się w Louisie...” uśmiechnęłam się na myśl o chłopaku, który skradł mi serce. „Dając ci w zamian swoje” szepnął głos w mojej głowie. Od razu moja dłoń powędrowała do łańcuszka i palce objęły metalową zawieszkę. Już nie była zimna. Odkąd ją dostałam, nie zdjęłam jej ani na sekundę i miałam wrażenie, że już stopiła się z moją skórą.

   Po ostatnim bisie arenę wypełniały już tylko głosy fanów. Śmiech i radość przeplatały się z płaczem. Słyszałam komentarze o tym, jak niesamowity był koncert i o tym, że dziś spełniły się marzenia wielu osób... Były też takie, które wciąż nie wierzyły, że to wszystko działo się naprawdę. „Niesamowite...” Chłonęłam to niczym gąbka.

   - Kate, możemy już wrócić do garderoby... - odezwał się Mark. – Chłopcy o ciebie pytają?

   Odwróciłam się w jego stronę z ogromnym uśmiechem na ustach. Z taką dawką pozytywnej energii, czułam, że mogłabym polecieć do przyjaciół. „Muzyka dodaje skrzydeł...” zaśmiałam się, wyciągając do niego rękę.

   - A skąd wiesz?

   - Co wiem? – zapytał, ciągnąc mnie w stronę wyjścia.

   - Ze już się stęskn... Ałć... Dzięki – kolejny raz uratował mnie przed upadkiem. „Dziury w podłodze, to zdecydowanie nie moja bajka...”

   - Nie ma za co. Zaraz będą schody...

   Byliśmy już prawie na miejscu, gdy moich uszu dobiegły podekscytowane głosy. Zatrzymałam się, nasłuchując. Czułam na sobie zdziwione spojrzenie Marka. Słyszałam śmiech Nialla, stłumiony przez zamknięte drzwi. Ale jeszcze wyraźniej niż przyjaciela słyszałam rozmowy prowadzone gdzieś po prawej stronie.

   - To ona? Jesteś pewna, że to ta Kate? – odezwała się dziewczyna.

   - Tak. Na sto procent. Zresztą co ty, zdjęć nie widziałaś... – jej koleżanka najwyraźniej nie miała żadnych wątpliwości.

   - Widziałam... Ale sama nie wiem... Nie wyglądała na kogoś, kto próbuje wykorzystać Louisa. Powiedziałabym raczej, że jest całkiem sympatyczna...

   - Oszalałaś! Siedziała tam jak jakaś królowa na włościach i patrzyła na wszystkich z góry... – momentalnie cała radość z koncertu uleciała ze mnie, pozostawiając tylko uczucie zwątpienia. – A ten ochroniarz, który cały czas z nią chodzi? Ona myśli, że kurwa, kim jest? Księżniczką?

   - Kate? – Mark w końcu postanowił dowiedzieć się dlaczego stoimy, gdy tylko kilka metrów dzieli nas od chłopców. Pokręciłam głową i przysłuchiwałam się dalej.

   - Ona się nawet nie umywa do Eleanor – kontynuowała dziewczyna. – Ja nie wiem, komu ona wlazła do łóżka, by przedstawił ją Lou, ale z całą pewnością to jakaś grubsza intryga. Sama widziałaś. Jakim cudem takie byle co, owinęło go sobie wokół paca? Przez nią zerwał z Els...

   - Może po prostu się zakochał... – nawet ja czułam, że ten drugi głos, nie miał żadnej siły przebicia. Ale w pewien sposób cieszyłam się, że ktoś zupełnie obcy nieśmiało mnie bronił.

   - Zakochał? – prychnęła. – Może wrobiła go w dziecko? – zaśmiała się, jakby ten pomysł miał być genialny. – Mówię ci, wygląda i ubiera się skromnie, ale pewnie w hotelu pieprzą się po kątach. Faceci są idiotami i myślą penisem. Eleanor to dama... Zresztą, mów co chcesz, ale ja myślę, że oni do siebie wrócą. Nikt nie wiąże się na poważnie z kimś takim. Ostatecznie facet musi się wyszumieć. W końcu się opamięta i dojdzie do niego, że ktoś taki jak ta przybłęda nie za bardzo pasuje do jego stylu życia... – usłyszałam kroki i po chwili otworzyły się drzwi.

   - O Boże... – nerwowy szept wydobył się z ust dziewczyny, która tak nieśmiało stawała w mojej obronie.

   - O matko! Ty jesteś Kate! – zawołała druga, wcielając się w sobie tylko znaną rolę. – Widziałyśmy cię w internecie! Niesamowity koncert! Pozdrów chłopaków! Jezu, oni gdzieś tu są?

   - Mogę zobaczyć wasze wejściówki? – odezwał się Mark, stając przede mną. – Nie możecie tu być – powiedział po chwili.

   - Przepraszamy, szukałyśmy toalety i jakoś tak wyszło... Już nas tu nie ma – dziewczyna próbowała obrócić zdarzenie w żart, ale mi jakoś nie było do śmiechu. „A co jeśli miała rację?” odezwał się głos w mojej głowie.

   - Myślisz, że nas słyszała? – wraz z ich oddalającymi się krokami, dobiegł mnie szept jednej z nich.

   - A kogo to obchodzi...

   - Wszystko w porządku? – kolejny raz Mark wyrwał mnie z zamyślenia.

   - Tak – próbowałam się uśmiechnąć, ale sama nie wierzyłam, że osiągnęłam zadowalający efekt. – Chyba jestem zmęczona...

   - Czy twój spadek energii ma coś wspólnego z tym, o czym rozmawiały?

   - Słyszałeś... – westchnęłam zrezygnowana. „Przynajmniej nie muszę udawać, że wszystko gra...”

   - Niewiele, ale właśnie potwierdziłaś mi, że nie była to przyjemna rozmowa...

   - To nic takiego... – mruknęłam, czerwieniąc się zawstydzona.

   - Chcesz o tym porozmawiać? – zapytał troskliwie.

   - Nie ma o czym – odezwałam się po chwili, biorąc głęboki oddech. – Naprawdę. Lepiej już chodźmy sprawdzić, co u chłopaków – próbowałam się uśmiechnąć. – Może uda mi się zdobyć tą płytę z autografem...

   „Coś było nie tak...” kolejny raz ta myśl pojawiła się w mojej głowie. Gdy tylko weszła do garderoby, ta jej cała radość wydawała mi się mało przekonująca. Byłem pewien, że coś się stało. Mark nie spuszczał z niej wzroku i w oczach miał coś dziwnego... A może przesadzam? Może tylko się o nią troszczy? W końcu za to mu płacą, a poza tym nie jest żadną tajemnicą, że bardzo się polubili z Kate. Już prawie sobie wmówiłem, że jestem jakiś przewrażliwiony na jej punkcie, ale wtedy usłyszałem, jak Niall się jej pyta, czy wszystko w porządku... „Czyli jednak. Coś było na rzeczy...” Wodziłem za nią wzrokiem niczym jastrząb, starając się zrozumieć przyczynę tego smutku w jej oczach. Żartowała z Harrym, przytulała się z Louisem, słuchała nieudolnych kawałów Horana i uśmiechała się do Liama, ale gdzieś tam głębiej krył się smutek... Wyłapałem zatroskane spojrzenie Lou. „On też to zauważył...” westchnąłem. „Jakże by inaczej...”

   W busie Kate siedziała wtulona w swojego chłopaka i wydawała się być pogrążona w myślach. Chciałem się odezwać, zapytać, co się stało, ale pewnie zaserwowałaby mi tą samą wymówkę, co jemu. Miała prawo być zmęczona. Zwłaszcza po takim dniu jak dzisiaj i po tej całej akcji z Alex, ale mimo wszystko miałem wrażenie, że to nie to... Zresztą przecież ona nigdy nie narzeka. Nigdy. Nawet, gdy padała na twarz, uśmiechała się i zawsze...

   - Co się dzieje, Katy? – Niall chwycił jej dłoń, tym samym wyrywając ją z zadumy. – Ja wiem, że niektóre moje kawały nie są mistrzostwem świata, ale żeby tak od razu płakać... – zdziwienie na jej twarzy było zdecydowanie najbardziej szczerą reakcją od jakiejś godziny. Wytarła dłonią łzy i tylko bardziej wtuliła się w bok Louisa. „Jakby chciała się schować przed całym światem...”

   - Przepraszam, zamyśliłam się... – powiedziała cicho.

   - A nad czym tak rozmyślasz? – dopytywał się, posyłając zaciekawione spojrzenie w stronę Louisa. Ten tylko wzruszył ramionami, tak samo zagubiony w tym wszystkim jak i my.

   - Sama nie wiem... Chyba o niczym konkretnym...

   - Ale...

   - Niall... – Liam postanowił uciszyć przyjaciela, a Kate korzystając z okazji, zamknęła oczy i tym sposobem odcięła się od kolejnych pytań.

   Już nikt nic nie mówił. Tak minęła nam kolejna godzina. W kompletnej ciszy znaleźliśmy się w końcu w apartamencie. Wykończeni  po całym dniu, rozsiedliśmy się w salonie. Wszystkie spojrzenia śledziły każdy ruch Kate, wciąż nic nie rozumiejąc z jej dziwnego nastroju. Było to do niej takie niepodobne... Dopiero komórka Louisa wprowadziła jakieś ożywienie.

   - O kurcze – jęknął. – Zapomniałem, że miałem zadzwonić do domu... Zaraz wracam.

   - Obiecałeś siostrom rozmowę na Skypie – przypomniała mu Kate z delikatnym uśmiechem na ustach. – Nie możesz ich teraz wystawić. Czekały na nią od kilku dni...

   - No tak, ale... – powiedzieć, że był rozdarty, byłoby chyba najlepszym określeniem.

   - Idź już... – popędzała go. – A my w tym czasie możemy zorganizować coś do jedzenia...

   - Powiedziałaś jedzenia? – Niallowi zaświeciły się oczy. – Jestem jak najbardziej za...

   - Dlaczego mnie to nie dziwi? – parsknąłem.

   - No zgłodniałem... Wiesz kiedy ostatnio jadłem?

   - Pomyślmy... – odezwał się Harry, pocierając brodę. – Pięć minut temu w windzie?

   - To był tylko batonik! To się nie liczy! Mówię o prawdziwym jedzeniu...

   - Dobra, to pogadam z nimi trochę i zaraz wracam – zadecydował w końcu Louis. – Tylko mi też coś zamówcie. Umieram z głodu... – rzucił, wchodząc do sypialni.

   - Czekaj! – zawołał Harry, wskakując mu na plecy, aż się biedak ugiął pod tym ciężarem. – Ja też się przywitam...

   - Katy, na co masz ochotę? – Niall rzucił się na menu leżące na stoliku przed nim.

   - Zamów mi coś dobrego – posłała mu piękny uśmiech, ale jej oczy wciąż były smutne. – Ty najlepiej wiesz, co będzie mi smakowało...

   - Mądrze mówisz – ucieszył się i zaczął przerzucać strony oraz dyskutować z Liamem nad co poniektórymi nazwami dań.

   Przysłuchiwałem się temu jednym uchem, wciąż całym sobą skupiony na dziewczynie. Po kilku minutach wstała bez słowa i skierowała się na taras. I naprawdę nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że od kilku godzin lało jak z cebra. Cała nasza trojka odprowadziła ją wzrokiem, z minami wyrażającymi zagubienie.

   - Czy wy coś...

   - Niall... – Liam szybko go uciszył, tłumacząc na migi, że Kate wszystko słyszy.

   - To dzwońcie po to jedzenie – powiedziałem, podnosząc się z fotela i wyciągając fajki. – Zaraz wracam – spojrzałem wymownie w ich stronę i chwytając kurtkę poszedłem w ślady Kate. Gdy tylko znalazłem się na terasie, praktycznie skuliłem się pod wpływem zimnego podmuchu. Rozejrzałem się na boki i wolnym krokiem podszedłem do dziewczyny. Siedziała na wiklinowej kanapie z nogami pod brodą i mimo iż dopiero przed momentem wyszła na zewnątrz, już była cała przemoczona. Zarzuciłem jej kurtkę na ramiona, kolejny raz zdając sobie sprawę, jaka ona jest drobna. Praktycznie tonęła pod skórzanym okryciem.

   - Dziękuję, Zayn... – powiedziała cicho, opierając policzek na kolanach. Usiadłem obok niej, a moje spodnie momentalnie zrobiły się mokre, od wody zgromadzonej na siedzeniu. Zerknąłem na Kate. Jej cienkie legginsy raczej nie były nieprzemakalne. Zapaliłem papierosa zastanawiając się, co też mogło się wydarzyć...

   - Wiesz... – zacząłem po chwili. – Zawsze gdy mam dość i to wszystko mnie przerasta, uciekam w samotność... Zamykam się w pokoju, albo wychodzę na taras zapalić i próbuję sobie wszystko poukładać... – westchnąłem, przypominając sobie, że ostatnio nie za dobrze mi to wychodzi. – To wydaje się lepszym pomysłem niż obarczanie wszystkich dookoła swoimi problemami... – W tym momencie w mojej głowie przewijały się sceny z mojej rozmowy z Niallem. – Tylko, że strasznie trudno ukryć coś przed ludźmi, którzy znają cię na wylot – uśmiechnąłem się pod nosem. – Oni zazwyczaj widzą więcej i potrafią spojrzeć na wszystko mądrze, podczas gdy my bijemy się z myślami, a problemy wydają się nas przerastać...

   „Co ja do kurwy nędzy mówię?” Wydawało mi się, że paplam bez sensu. Zresztą zapomniałem już, co powiedziałem. No i najwyraźniej moje wywody nie przyniosły żadnego efektu, bo Kate nawet nie drgnęła. Zaciągnąłem się fajką, ale mokry papieros już dawno zgasł. Rozważałem właśnie zapalenie kolejnego...

   - On zasługuje na kogoś lepszego... – usłyszałem jej cichy szept i prawie zachłysnąłem się powietrzem.

   - Co ty wygadujesz? Lepszego? – patrzyłem na nią z niedowierzaniem. – Czy ty nie zdajesz sobie sprawy z tego, że nie ma dla niego nikogo lepszego? Jesteś idealna... – „No ładnie...” zagwizdało moje drugie ja, ale naprawdę nic więcej nie kryło się za moimi słowami.

   - Nie jestem... – pokręciła głowa, a ja zastanawiałem się, czy krople na jej policzkach, to deszcz, czy łzy... – Nie radzę sobie... Trzeba mnie prowadzić za rękę, jak małe dziecko... Nigdy nie będę wystarczająco dobra... W końcu zda sobie z tego sprawę i za nią zatęskni... – próbowałem zmusić mój mózg do pracy na podwyższonych obrotach, ale to wszystko nie miało przecież żadnego sensu. Każdy widzi, że są dla siebie z Louisem stworzeni. I znajdując się obok nich można wręcz poczuć to ich uczucie... „Co ona... Ale moment. Zatęskni?”

   - Za kim niby?

   - Za Eleanor... – wyszeptała to imię, a ja miałem ochotę ukręcić kark temu, kto w ogóle wspomniał o tej kretynce.

   - Uwierz mi, nikt za nią nie tęskni, a już on najmniej – powiedziałem z całą pewnością na jaką było mnie stać. – To łasa na pieniądze idiotka, która niestety posiada niesamowitą umiejętność manipulowania ludźmi... Czerpała ze związku z Lou obiema garściami, nie dając nic w zamian. No, może z wyjątkiem wiecznych pretensji. Czy to według ciebie jest miłość? Każdy, kto zna Louisa może cię zapewnić, że odkąd ciebie poznał, nie  myślał o niej ani przez sekundę. I to się nie zmieni, Kate... – objąłem ją ramieniem i przyciągnęłam do siebie. Mimo, że była schowana pod moją kurtką, trzęsła się z zimna. Rozejrzałem się za jakimś parasolem, czy czymś w tym stylu, ale jedyne co zauważyłem, to trzy osoby stojące w drzwiach i chłonące każde nasze słowo. Niall posłał mi uśmiech pełen zrozumienia i uniósł kciuki do góry. „Taaa... Mogłem być z siebie dumny...” – Czy źle ci z nami? Z nim? Jesteś nieszczęśliwa?

   - Boże, nie! – uniosła głowę i wbiła we mnie te swoje niesamowite oczy, a silny dreszcz przebiegł mi po plecach. – To nie tak, Zayn... Ja po prostu...

   - Czy ktoś ci dzisiaj coś powiedział? – zapytałem, święcie przekonany, że moje domysły są słuszne.

   - Nie... – zaczerwieniła się. – Usłyszałam coś, co nie było przeznaczone dla moich uszu...

   - Co takiego? – pokręciła głową, chowając ją w zagłębieniu mojej szyi i skłamałbym mówiąc, że nie było mi dobrze, gdy tak trzymałem ją w ramionach. – Kogo usłyszałaś?

   - Nie wiem... Ale czy to ważne...

   - Oczywiście, że tak – powiedziałem. – Bo na pewno nie usłyszałaś tego od kogoś, kto się liczy... Kto ma na względzie dobro Lou. Zastanów się... Przecież nas znasz. Czy pozwolilibyśmy komukolwiek skrzywdzić Louisa? Gdyby nas posłuchał nigdy nie związałby się z Els... – miałem wrażenie, że trzęsie się coraz bardziej. – Czasami po prostu łatwiej płynąć z prądem...

   - Co to znaczy?

   - To znaczy, że byłem pieprzonym tchórzem, który wolał trwać w tym kłamstwie, niż znosić wścibskich dziennikarzy...