95

♡❤♡

Konkurs na BLOG MIESIĄCA: LUTY

http://sonda.hanzo.pl/sondy,221329,7cAP.html

♡❤♡

Zostałam również nominowana do 1D Awards w kategoriach: Najlepszy Harry, Najlepszy oryginalny charakter, Najbardziej oryginalne opowiadanie, Wyciskacz łez oraz Najlepsza Autorka!
TU można oddać głos :) 

♡❤♡

Jeżeli podoba wam się moje opowiadanie i macie ochotę oddać głos na

MOJĄ TAJEMNICZĄ DZIEWCZYNĘ

to dziękuję wam z całego serca

♡❤♡

   Pewnie wyglądaliśmy jak banda przygłupów, gdy tak staliśmy z twarzami przyklejonymi do zimnych szyb, próbując dojrzeć coś w skąpanych w półmroku ogrodach, które rozciągały się dookoła zamku. Ale czy można nam się dziwić? W końcu pierwszy z nas zamierzał zadać TO pytanie. Jay ściskała dłoń Dana, wpatrując się w ogród z takim napięciem, że gdyby tylko mogła, to z pewnością rozświetliłaby go samym spojrzeniem. Bliźniaczki podskakiwały na parapecie, nie mogąc się już doczekać tego, co miało nadejść. „Zresztą jak my wszyscy...”

   - Dzięki Bogu za jej jasną sukienkę... – westchnęła Alex, stojąc w otwartych drzwiach i opierając się o mnie. – Tylko dzięki temu cokolwiek mogę tam dojrzeć. Czy on mu...

   - Uklęknął!!! Mamo, Louis uklęknął! – zapiszczała Daisy, podskakując z radości tak gwałtownie, że prawie spadła z parapetu. Na szczęście stojący za nią Niall uratował ją w ostatniej chwili. – Już ją zapytał?

   - Pewnie właśnie to robi, głupia... – odpowiedziała jej siostra, nadal nie odrywając nosa od szyby.

   - Sama jesteś...

   - Ciii... – uciszyła je Fizzy, tak samo jak wszyscy wpatrzona z napięciem w widok za oknem. Siostry Louisa były równie przejęte tym wydarzeniem co on. One zdecydowanie przyjęły już Kate do swojej wcale nie tak małej rodziny.
   Udawało mi się dojrzeć przyjaciela tylko dzięki jasnym elementom jego stroju. Ale pomimo że był dla mnie niewyraźną plamą w ciemnym ogrodzie, to doskonale potrafiłem sobie wyobrazić wyraz jego twarzy, gdy wpatrywał się w te niesamowite oczy Kate. Miałem wrażenie, że słyszę to, jak próbuje sklecić jakieś zdanie i jąka się niemożliwie. Byłem więcej jak pewny, że z tej jego ułożonej i tyle razy powtarzanej wcześniej przemowy nic nie wyszło i musiał improwizować. „W końcu to Louis...” uśmiechnąłem się pod nosem, obejmując w pasie moją dziewczynę.

   - Tak!!! – głośny pisk bliźniaczek wypełnił uszy chyba każdego na sali. Zwłaszcza, że wszyscy stali zbici przy oknach i tak jak my czekali... Mogłem teraz dojrzeć jak Louis się podniósł i zamknął Kate w mocnym uścisku. „Pewnie nie obyło się bez pocałunku...” zauważyłem, uśmiechając się pod nosem i słysząc przy okazji, jak Paul daje znać kelnerom, by wnieśli szampana. – Kręci się z nią! Musiała powiedzieć tak! - Daisy zeskoczyła z parapetu, prawie zabijając się o własne nogi. I tym razem uratował ją refleks Nialla. Wszyscy wpatrywaliśmy się w widok za oknem i dzięki błękitnej sukience Kate, mogliśmy dojrzeć jak wiruje w ramionach Louisa. „Zdecydowanie powiedziała tak...” ucałowałem skroń Alex, zauważając mokre ślady na jej policzkach. Starłem je delikatnie, powstrzymując się od komentarza.

   - Moje Słoneczko dorosło... – westchnęła. Jay, stojąca obok nas, zaśmiała się cicho na to stwierdzenie i dyskretnie ocierała łzy.

   - Najwyraźniej – wziąłem od kelnera dwa kieliszki. – Ale dla mnie nadal wygląda jak mała dziewczynka – podałem jeden Alex, patrząc jak mój przyjaciel zmierza w naszą stronę ze swoją piękną narzeczoną. Gdy byli już prawie przy schodkach na taras mogłem dojrzeć dumny uśmiech Louisa i uroczy rumieniec Kate. Na palcu jej lewej dłoni połyskiwał TEN pierścionek...

   Dziewczynki rzuciły się, by pierwsze wyściskać naszych „zakochańców” i wciągnąć ich do środka, by mogli wpaść w objęcia wszystkich pozostałych. Dopiero teraz zwróciłem uwagę jak wiele pań dyskretnie wyciera oczy. „Kobiety...” uśmiechnąłem się pod nosem i w tym momencie zauważyłem Nialla z podejrzanie błyszczącym spojrzeniem. „Dobra. Cofam to...” podałem mu chusteczkę, przewracając oczyma.

   - Więcej szampana! – zawołałem, gdy już udało się nam uwolnić Kate i Louisa z objęć wzruszonych gości. – I chciałem coś powiedzieć... Jako przyjaciel pana młodego... Ups... To jeszcze nie dziś, przepraszam – zaśmiałem się pod nosem. – Ale wiecie o co mi chodzi, co nie? Więc jako najlepszy przyjaciel Louisa muszę powiedzieć... Nareszcie, stary... – westchnąłem przesadnie. – Ostatnio trudno było z tobą wytrzymać, więc mam nadzieję, że to już koniec twoich huśtawek nastrojów... Mała, mam nadzieję, że wiesz, na co się zgodziłaś, bo jesteś już na nas skazana na dobre – uniosłem kieliszek do góry. – Gratuluję wam obojgu – pozostali goście przyłączyli się do toastu. – A teraz mam zamiar z tej wielkiej radości ubzdryngolić się szampanem. Wam zalecam to samo. Lepiej słuchajcie doktora Stylesa. Chodź, skarbie – objąłem ramieniem moją dziewczynę. – Napij się jeszcze, to będziesz łatwiejsza...

   - Idiota – parsknęła, stukając się ze mną kieliszkiem. – Ty mnie kiedyś zabijesz tymi swoimi tekstami...

   - Całkiem możliwe – puściłem jej oczko. – Ale przynajmniej będziemy razem szczęśliwi aż do samego końca...

   - Brzmi nieźle... – zauważyłem jej uśmiech, choć próbowała go ukryć za kryształowym kieliszkiem. „Mi też się wydaje, że całkiem nieźle to brzmi...”

   - Wstawać! – Harry zadudnił w drzwi, wygrywając na nich jakąś sobie tylko znaną melodię. - No dalej... To jeszcze nie wasz miesiąc miodowy! - nacisnął kilka razy klamkę, by narobić więcej hałasu. „Zdecydowanie za grosz subtelności” zaśmiałem się pod nosem, widząc przerażony wzrok Liama. - Skoro nawet Zayna zwlekliśmy z wyra, to i wam się nie upiecze...

   Usłyszałem jak coś grzmotnęło w drzwi i upadło ciężko gdzieś nieopodal. Po chwili szczęknął zamek i mogliśmy ujrzeć na wpół zaspaną twarz Louisa. „Dodajmy, że lekko wkurzonego...” Liam aż się cofnął na ten widok. I wcale mu się nie dziwię. Spojrzenie przyjaciela miotało błyskawicami.

   - Nienawidzę cię, Styles – warknął, po czym opadł na fotel obok drzwi, by ubrać buty. Zauważyłem butelkę z wodą, leżącą na podłodze i łatwo można się było domyślić, że to ona była źródłem wcześniejszego huku. „Czyżby kogoś tu kacyk męczył?” zajrzałem do środka rozglądając się za moją małą siostrzyczką.

   - A gdzie... - urwałem w pół zdania, gdy dziewczyna wyszła z łazienki. Mimo zwykłych szortów, w których widziałem ją już kilka razy, koszulki bez rękawków i trampek, wyglądała prześlicznie. „Może to ta radość w oczach?” - Dzień dobry, Katy! - rzuciłem się by ją uściskać. - Powiedz, że masz lepszy humor niż twój marudny narzeczony...

   - Hej, Niall – wprost emanowała szczęściem. - Cześć, chłopaki... - obdarzyła uśmiechem każdego bez wyjątków. - Myślę, że i Louisowi wróci humor, gdy już aspiryna zacznie działać...

   - Zaraz mi wróci, jak tylko wywalę ich z pokoju i zagrzebię się w łóżku – mruknął pod nosem, choć w jego spojrzeniu można było dostrzec wesołe ogniki. Ale chyba tylko, gdy patrzył na swoją dziewczynę. „Narzeczoną...” poprawiłem się szybko, uśmiechając się od ucha do ucha. - Kto wymyślił, by zrywać się tak wcześnie? - marudził, ale przynajmniej dał się wyciągnąć z pokoju. Ująłem dłoń Katy i poszliśmy do windy. - Horan, dlaczego trzymasz za rękę moją narzeczoną? - odepchnął mnie i szybko zajął moje miejsce. - Moja – powiedział, przyciągając ją do siebie i głośno cmokając w usta.

   - Patrzcie jakie to się zaborcze zrobiło... - zaśmiał się Harry. - Mam przeczucie, że teraz będzie nie do wytrzymania...

   - Jakby kiedyś był inny – parsknął Liam.

   - Śmiejcie się, śmiejcie... - mruknął Lou, wchodząc razem z Kate do windy. - Zazdrośnicy...

   Musiałem przyznać, że coś było w tym stwierdzeniu. „Nie żebym był zazdrosny...” spojrzałem na tą zakochaną dwójkę, a potem na Liama i Harry'ego. „No może trochę...” przyznałem uczciwie, wzdychając. „Ale chyba miałem do tego prawo?” To przecież ja zaraz będę jadł śniadanie w towarzystwie przynajmniej czterech szczęśliwych par. „Oby przynajmniej było coś dobrego do jedzenia...” Uśmiechnąłem się pod nosem na wspomnienie nocnej rozmowy z Katie, podczas której mogłem jeszcze raz przeżywać ten wczorajszy, niesamowity dzień. Między nami wszystko układało się wręcz idealnie i po moim ostatnim głupim numerze naprawdę nie mogłem narzekać. Jedyny minus był taki, że ona nadal była tam. „A ja tu...” westchnąłem, opierając się o drewnianą powierzchnię. Niczego tak nie żałowałem jak tego, że nie mogła przylecieć i spędzić ze mną tych kilka dni. Nie mogłem się już doczekać tego naszego pierwszego spotkania „na żywo” i miałem ochotę dać sobie w twarz za każdym razem, gdy przypominałem sobie, że gdyby nie moja głupota, to już dawno miałbym to za sobą. „Głupoty nie przeskoczysz” podsumowałem się w myślach i wyszedłem z windy zaraz za przyjaciółmi.

   Dość szybko udało nam się przejść do jadalni. Nawet pomimo tego, że już całkiem sporo fanów wiedziało, gdzie nasz szukać i co poniektórym udawało się przedostać do hotelu. „Jak oni to robili?” zdziwiłem się widząc tłumek na zewnątrz. „Z głównego wejścia raczej nie będziemy dziś korzystać...”

   - Kateee! - bliźniaczki zauważyły nas, gdy tylko przekroczyliśmy próg jadalni. Rozejrzałem się dookoła. W porównaniu z dniem wczorajszym dziś było o wiele więcej gości. Zresztą trudno się dziwić, w końcu pora była stricte śniadaniowa. Poza tym nasi przyjaciele i rodzina byli w zdecydowanej większości. Choć pierwsze osoby wyjechały jeszcze w nocy, nadal sporo zostało. Fajnie było choć na ten jeden dzień spotkać się z przyjaciółmi i rodziną. Niestety wszystko co dobre, szybko się kończy... - Zajęłyśmy ci miejsce! - dziewczynki, ku niezadowoleniu Louisa, pociągnęły Katy na wolne miejsce między nimi. - Pokaż jeszcze raz pierścionek – poprosiła Daisy i nie czekając na jakąkolwiek reakcję, sama podstawiła sobie dłoń Katy pod nos. „Pomyślałby kto, ze to one się zaręczyły...” uśmiechnąłem się, słysząc kolejną porcję ochów i achów.

   - Czy mi się tylko wydaje, czy jeszcze niedawno byłem waszym ukochanym bratem? - Lou jakimś cudem wcisnął się między nie i opadł na krzesło, sadzając sobie Katy na kolanach. „Spryciarz.”

   - Jesteś naszym jedynym bratem – zauważyła Phoebe.

   - No, przecież właśnie to powiedziałem, nie? - zaśmiał się Louis, drocząc się z siostrami. Choć uśmiechy nie schodziły prawie z żadnej twarzy, to po oczach dało się zauważyć, że co po niektórych męczy dziś okropny ból głowy. Alex zdecydowanie wyglądała mniej kolorowo niż zawsze. Choć nie da się ukryć, że oczy jej się cieszyły, gdy tylko spoglądała na Katy i Louisa. „Bądź na Harry'ego...” dodałem, popisując się moją spostrzegawczością. Usiadłem obok Danielle i Liama. Oni przynajmniej się zachowywali. „Zazwyczaj...”

   - Katy – odezwała się Phoebe, a Daisy wpatrywała się w dziewczynę wyczekująco. - Czy ty naprawdę dostałaś prezent od chłopaków z The Wanted? Alex nam powiedziała...

   - Naprawdę – uśmiechnęła się, nic sobie nie robiąc z niezbyt zadowolonego mruczenia Louisa, który przy okazji teatralnie przewracał oczami, przysłuchując się rozmowie. - Przysłali mi swoje płyty – rozległo się dość głośne prychnięcie Lou. - Z autografami... - i kolejne fuknięcie. Jay była ubawiona zachowaniem syna. - Poznałam ich podczas jednej gali – wyjaśniła podekscytowanym dziewczynkom, które najwyraźniej świetnie się bawiły podnosząc ciśnienie swojemu „ukochanemu” bratu. - Całkiem sympatyczni...

   - Jeszcze czego... - mruknął Lou pod nosem, ale szybko został uciszony spojrzeniem swoich młodszych sióstr. - Małe terrorystki... - powiedział bardziej do siebie niż do nich.

   - Nie da się ukryć, że dzięki temu Louis w końcu podarował Kate nasze albumy – wtrącił Liam, ale raczej nie zostało to docenione. „Już wiemy od kogo dziewczynki wzięły to spojrzenie...” zaśmiałem się pod nosem, ale dla własnego bezpieczeństwa postanowiłem się nie wychylać.

   - Jak to? - zdziwiła się Jay. - Dopiero teraz ci je dał? - posłała Louisowi niedowierzające spojrzneie.

   - Jakoś tak wyszło... - wymruczał odpowiedź i nagle bardzo zainteresował się jedzonkiem, pod którym stół wręcz się uginał. „Aż szkoda że tyle osób dzisiaj nie doceni tych pyszności...” spojrzałem na Zayna, którego najwyraźniej też męczył ból głowy. „Albo po prostu się nie wyspał” uśmiechnąłem się do Perrie, która wyglądała na równie zmęczoną, ale zdecydowanie bardziej przytomną.

   - Skarbie? – odezwał się Harry po chwili. Troska w jego oczach była widoczna jak na dłoni. - Jesteś pewna, że czujesz się na tyle dobrze, by z nami pojechać?

   - Za nic tego nie opuszczę – powiedziała, sięgając po szklankę z wodą. - Ale błagam cię, żadnego więcej szampana... - jęknęła, połykając aspirynę. - Od dziś nie piję. Przynajmniej do następnej ważnej okazji - dodała, widząc sceptyczne spojrzenia wszystkich dookoła.

   - Za to będziesz miała wiarygodną wymówkę dla choroby morskiej – zaśmiałem się, przypominając sobie jedną z zaplanowanych na dziś atrakcji. Sądząc po spojrzeniu, które mi posłała, nie podzielała mojego zdania.

   Zerknąłem z pewną tęsknotą w stronę brzegu, gdzie migotały maleńkie sylwetki i kolejny raz zastanawiałem się, co mnie podkusiło, że zgodziłem się na tę przejażdżkę. W żołądku wirowało mi tak, że naprawdę cudem było, iż jeszcze nie wychylałem się przez burtę, żegnając się ze śniadaniem. „Przy tej prędkości byłoby to niezwykle... interesująco ekstremalne przeżycie...”

   - Wspaniale! - zachwycony głos Kate przebił się ponad rykiem silników. „Zabijcie mnie...” jęknąłem, próbując utrzymać w żołądku tosta, którego zjadłem na śniadanie, po namowach Perrie. Spojrzałem na szczęśliwą parę przede mną i nie mogłem nie zauważyć tego, że Kate naprawdę jest zachwycona tą przejażdżką. Siedząc na kolanach Louisa i bezpiecznie otoczona jego ramionami nic a nic nie bała się tej zawrotnej prędkości. Przez chwilę zazdrościłem jej, że nie może widzieć jak łódź prawie unosi się nad wodą. Kolejny raz pozazdrościłem Perrie, że miała na tyle przytomności umysłu, by pozostać na brzegu.

   - Mała! – zawołał Harry. - Uważaj, bo z tym kamieniem na palcu pójdziesz na dno, gdy tylko wylecisz za burtę!

   Kate nie wydawała się w najmniejszym stopniu wystraszona. Pomachała wesoło przyjacielowi i dalej cieszyła się tą przerażającą przejażdżką, wystawiając twarz na działanie wiatru. „Jej się to naprawę podoba...”

   - Zayn! Żyjesz?!? - usłyszałem zadowolonego z siebie Nialla i ku mojemu przerażeniu zauważyłem drugą łódź, płynącą zdecydowanie zbyt blisko nas. „Przynajmniej moim skromnym zdaniem...” – Ekstra, nie?!?

   - Rewelacja – mruknąłem posyłając mu niezbyt szczery uśmiech. - Zabije cię za to, że mnie na to namówiłeś... - dodałem, choć pewnie i tak nikt oprócz mnie nie mógł tego usłyszeć. Z uśmiechem przylepionym do twarzy, robiłem wszystko co mogłem, by jakoś przeżyć tą „przygodę” i nie zepsuć zabawy innym, jednak jedyne czego teraz pragnąłem, to postawić stopę na stałym lądzie. „I ewentualnie jeszcze utrzymać śniadanie w żołądku” dodałem, gdy łódź znów ostro weszła w zakręt.

   Jedynym pozytywem tej przejażdżki był zachwyt Kate i Louisa. Oboje śmiali się wesoło, co jakiś czas skradając sobie pocałunki. Mężczyzna za sterem pęczniał z dumy za każdym razem, gdy Kate głośno wyrażała swój zachwyt. Tak byli zafascynowani sobą i tą przejażdżką, że pewnie nawet nie zauważyliby gdybym wypadł za burtę. „Co było całkiem możliwe...” jęknąłem, gdy łódź ostro skręciła. Ląd był już tylko miłym wspomnieniem. „Boże... Niedobrze mi...”

   Jakąś godzinę i kolejny nawrót bólu głowy później opadłem na trawę, opierając się o pień, który akurat idealnie się do tego nadałam. Moje nogi wciąż jeszcze trzęsły się po przejażdżce życia, na jaką niefortunnie dałem się namówić. „Czy jak to tam nazwał Harry...” Próbowałem dojść do siebie po tych przeżyciach i przede wszystkim czekałem, aż kolejna tabletka w końcu zacznie działać. Kac mnie zabijał...

   Pomimo tych wszystkich moich cierpień z rozbawieniem obserwowałem przyjaciół, którzy usilnie próbowali przyszykować i rozpalić ognisko. Od razu było widać, że ile osób, tyle technik i najprawdopodobniej żadnej, wystarczająco skutecznej, bo ognia jak nie było, tak nie ma. Od strony plaży dobiegł mnie wesoły śmiech Kate, która raczej nieskutecznie uciekała przed falami z nieodłącznymi i głośno piszczącymi bliźniaczkami u boku. Pozostałe siostry Louisa również kręciły się w pobliżu niej, jakby miała jakąś własną grawitację, której nie potrafiły się oprzeć. „A wszystko to pod czujnym okiem Marka oczywiście...”

   - Gdzie twoja druga połówka? - zapytał Niall, z jękiem opadając obok mnie.

   - Na pomoście – wskazałem głową w stronę, gdzie opalały się dziewczyny. - Nadrabia ploteczki...

   - Chyba zaprzyjaźniła się z Alex... - zauważył przyjaciel, nie odrywając on nich wzroku. - Fajnie. Katy się ucieszy – dodał. - Bała się, że mogą się nie polubić...

   - Ta dziewczyna zdecydowanie za bardzo się wszystkim przejmuje – mruknąłem pod nosem, ale i ja byłem zadowolony, że winy Perrie zostały wybaczone i Kate traktuję ją jak najlepszą przyjaciółkę. „Kto by pomyślał, że jeszcze są tacy ludzie...”

   - Cała ona – Niall podał mi piwo, które po zdecydowanie zbyt krótkim namyśle przyjąłem. „Jutro będę umierał...” - Najchętniej wszystkich „widziałaby” szczęśliwych...

   - Na nasze szczęście od wczoraj wręcz zaraża radością, więc jest to całkiem możliwe... – powiedziałem, wędrując do niej wzrokiem. Uśmiechnąłem się widząc, że bliźniaczki powaliły ją na piasek, piszcząc przy tym z radości.

   - A propos... - przyjaciel spojrzał na mnie uważnie, jakby szykował się do odczytania odpowiedzi, gdybym przypadkiem nie zamierzał mu jej udzielić. - A kiedy ty masz zamiar zrobić użytek z tego, co nosisz w kieszeni?

   Wiedziałem, że nie było sensu udawać, iż nie wiem, o co chodzi. Posłałem tęskne spojrzenie w stronę pomostu, na którym Perrie opowiadała coś dziewczynom, żywo przy tym gestykulując.

   - Nie sądzę, by to się stało w najbliższym czasie... - powiedziałem cicho. - Jeszcze niedawno byłem tego pewny jak niczego innego, ale teraz... - wzruszyłem ramionami. - Sam już nie wiem...

   - Czego nie wiesz? Przecież ją kochasz...

   - Kocham... - zapatrzyłem się na moją dziewczynę, która jakby to wyczuła, uniosła głowę i posłała mi wesoły uśmiech. - Po prostu nie sądzę, że to dobry moment... Po tych naszych ostatnich przejściach...

   - To po co go wszędzie ze sobą nosisz? - zdziwił się Niall. Sięgnąłem do kieszeni i rozglądając się, czy nikt nie zwraca na nas uwagi i wyciągnąłem pierścionek, który tak troskliwie wybierałem. „Kiedy to było?”

   - By nie zapomnieć? - przejechałem kciukiem po trzech kamieniach. - Sam nie wiem... Powinienem go zostawić w domu, ale jakoś nie potrafiłem. Gdy było ciężko przypominał mi o tych dobrych chwilach...

   - Ale masz zamiar zrobić z niego użytek? - Niall pomachał dziewczynom, które chyba zdały sobie sprawę, że o nich rozmawiamy, bo zerkały zaciekawione w naszą stronę.

   - Może za jakiś czas... - westchnąłem, chowając pierścionek do kieszeni, nim ktoś jeszcze go zobaczył. - Póki co – powiedziałem uśmiechając się radośnie – mamy już jedna zaręczoną parę i zdecydowanie zamierzam dać im trochę się nacieszyć tym stanem, nim sam postanowię się w nim znaleźć.

   - A wam nie za dobrze? - Louis rzucił w nas muszelkami, które nazbierały wcześniej dziewczynki. - To my tu sobie ręce po łokcie urabiamy...

   - Kto sobie urabia, bo chyba nie ty... - jęknął Liam, rzucając pod nogi drewno, które właśnie nazbierał. - Powiedziałeś, że wiesz jak to rozpalić...

   - Wiem – zapewnił go Lou, susząc zęby w uśmiechu. - Po prostu jeszcze się za to nie zabrałem...

   - A na co czekasz? - Li posłał mu podejrzliwe spojrzenie.

   - Na natchnienie – odpowiedział niewinnie Louis, po chwili parskając śmiechem. Najwyraźniej obwiniał Harry'ego za rozśmieszanie go, bo po chwili tarzali się po ziemi jak dzieci.

   - Chyba muszę sam spróbować rozpalić to ognisko – westchnął Niall. - Głodny jestem... Możesz mi przypomnieć dlaczego zrezygnowaliśmy z pomocy Dana?

   - Och, już nie marudź... - podniosłem się i razem poszliśmy pomóc Louisowi. - Poradzimy sobie...

   - Jasne... - powiedział, ale nie wydawał się przekonany. Szczerze mówiąc, widząc kolejne podejście Harry'ego i Lou do rozpalenia ogniska, sam zaczynałem mieć wątpliwości.

   Spojrzałem na Alex, która w końcu wydawała się dojść do siebie i akurat głośno się śmiała z czegoś, co opowiadała im Danielle. Zajęty rozpalaniem ogniska i szykowaniem jedzonka, co jakiś czas czułem na sobie jej wzrok. Kolejny raz zerknąłem w stronę pomostu i zostałem obdarzony szerokim uśmiechem i figlarnym mrugnięciem. „Czas zmienić towarzystwo” zadecydowałem.

   - Wybaczcie panowie, ale idę przypomnieć mojej dziewczynie o swoim istnieniu – podniosłem się i nic sobie nie robiąc z gwizdów i żartów przyjaciół skierowałem się na skąpany w popołudniowym słońcu pomost.

   - Stęskniłeś się? - zapytała Kate, gdy usiadłem za Alex, otaczając ją ramionami. Oparła się o mnie, unosząc głowę do pocałunku. Błysk w jej oku sprawił mi zadziwiająco dużą przyjemność.

   - Nawet bardzo – powiedziałem, gdy już udało mi się oderwać od tych gorących warg. - O czym rozmawiałyście?

   - O różnicach między skurczem, a orgazmem – parsknęła Perrie, a ja poczułem że czerwienie się jak idiota. Spojrzałem „oburzony” na Alex.

   - Powiedziałaś im? Teraz będę miał traumę do końca życia... - jęknąłem, przypominając sobie zdarzenie z naszej sypialni. Musiałem przyznać, że rumieniec Kate zdecydowanie przebił mój. „Jakby miało mi to w czymś pomóc...”

   - Jakoś nie zauważyłam, byś specjalnie cierpiał z tego powodu – Alex posłała mi TO spojrzenie i od razu zrobiło mi się gorąco. Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu.

   - To tylko świadczy o tym, jak dobrą jesteś terapeutką, skarbie.

   - Bardzo dobra odpowiedź – mruknęła, kładąc dłonie na moich, splecionych na jej podołku. Jej tęczowa sukienka była podwinięta do góry, ukazując nogi. Jedną niestety wciąż skrywał plastykowy opatrunek. „Już niedługo...” przypomniałem sobie ostatnią odprawę z Paulem, na której wspomniał o zaplanowanej kontroli. „Już niedługo...” powtórzyłem w myślach i oprócz gorąca, zrobiło mi się ciut ciaśniej w spodniach.

   - Macie zamiar wylegiwać się tu przez cały czas? - próbowałem inteligentnie zmienić temat. - Nie jesteś głodna? - zapytałem, pamiętając, że nic do tej pory nie jadła.

   - Jak wilk, ale coś mi się wydaje, że jeszcze trochę potrwa nim będzie coś do jedzenia – powiedziała. - Zwłaszcza, że nasz samozwańczy szef kuchni pożera wzrokiem Kate zamiast skupić się na jedzonku...

   Spojrzałem na Louisa, który rzeczywiście wpatrywał się w dziewczynę obok mnie i to z takim głodem w oczach, że miało się wręcz wrażenie, że gdyby mógł, rzuciłby się na nią tu i teraz.

   - Mogę ci przemycić coś słodkiego – zaoferowałem się, pamiętając o zakupach zrobionych przez Danielle i Perrie.

   - Poczekam, aż wszyscy zgłodnieją... - oparła głowę na moim ramieniu, wystawiając twarz do słońca. Uśmiechnąłem się zadowolony, by po chwili ukryć uśmiech, gdy poczułem na sobie spojrzenia dziewczyn.

   - No co? - zapytałem, gdy nadal uważnie mi się przyglądały.

   - Kto by pomyślał, że tak cię trzepnie... - Dani puściła mi oczko.

   - Nikt mnie nie trzepnął – burknąłem pod nosem, ale przyjemne ciepło wypełniło mnie od środka. - Chyba że ona. Co chwilę wali mnie po łbie...

   - Ale tylko jak zasłużysz... - mruknęła Alex nadal wygrzewając się w słońcu.

   - Naprawdę nie wiem, jak ty z nim wytrzymujesz... - Perrie postanowiła dołączyć się do tej nagonki na mnie. - A przede wszystkim z tymi jego zaborczymi fankami. Masz nerwy, kobieto...

   - Staram się nie słuchać, co mówią, a kiedy mnie denerwują, strzelam „focha”, bo nie mam pozwolenia na broń – powiedziała Alex, by następnie spojrzeć na mnie wymownie i znów odczułem za ciasne spodenki. - A potem on mi to wynagradza, więc nie mogę narzekać...

   - Zboczuchy – głos Liama zaskoczył chyba wszystkich z wyjątkiem Kate, która prawdopodobnie słyszała go jeszcze nim postawił stopę na drewnianej powierzchni. - Idziemy spróbować coś złowić – wskazał na siebie i Nialla dumnie dzierżących wędki, które nie wiadomo skąd wytrzasnęli.

   - Ale chyba nie będziemy musieli tego jeść? - Perrie wydawała się śmiertelnie przerażona ich pomysłem. - Nie będziemy, prawda?

   - Znając ich umiejętności wędkarskie raczej bym się tego nie obawiał – powiedziałem pod nosem, za co oberwałem po głowie od „urażonego” Horana. - Ale jak się zawezmą, to może złowią coś ciekawego... Jakiegoś starego trampka na przykład...

   Słońce już dawno zniknęło za horyzontem, pozwalając, by niebo zabłysło upstrzoną gwiazdami ciemnością. Księżyc wisiał dumnie i odbijał się w wodzie, tworząc niesamowity widok. Miałem wrażenie, że było to coś, co Kate naprawdę potrafiłaby docenić. „Gdyby tylko mogła...” westchnąłem, przenosząc wzrok na uśmiechniętą przyjaciółkę. Po namowach Lou postanowiła w końcu cieplej się ubrać. Krótkie szorty zmieniła na poszarpane dżinsy, a na nagie ramiona założyła jedną z o wiele za dużych bluz Louisa. Jej białe trampki w końcu zyskały trochę charakteru, jak to  ładnie ujął Harry. Po prostu nie były już czysto-białe... Godziny spędzone na zabawie z dziewczynkami zdecydowanie się do tego przyczyniły.

   Westchnąłem, przypominając sobie te ostatnie godziny spędzone z rodziną i przyjaciółmi. Cieszyłem się, że mieliśmy okazje, by zaprosić ich wszystkich chociaż na ten jeden dzień, czy też wieczór. Uśmiechnąłem się pod nosem na samo wspomnienie przerażenia w oczach Paula, gdy powiedzieliśmy mu z Harrym, co planujemy zorganizować. „Przynajmniej okazja była warta tego całego wariactwa” spojrzałem jeszcze raz na Kate, opierającą się o siedzącego za nią Louisa. „Wkrótce wszyscy dojrzą diament na jej palcu i dopiero się zacznie...”

   - Śpisz, skarbie? - poczułem dłoń Danielle na swoim udzie i momentalnie wróciłem do rzeczywistości. Uśmiechnąłem się szczęśliwy, że przynajmniej ona nie musiała jeszcze wracać.

   - Nie... - zauważyłem, że wszyscy mi się przyglądają. - Tak sobie rozmyślam...

   - Daj mózgowi odpocząć, stary – zaśmiał się Hazz. - Nie zabije cię, jak zrobisz sobie przerwę na jeden wieczór w myśleniu...

   - Mówisz mu to z doświadczenia? - Louis rzucił w Harry'ego zgniecioną puszką, ale zaraz „dostał” ją z powrotem.

   - Niall – Danielle spojrzała na blondyna, który siedział naprzeciw nas i brzdąkał na gitarze. - Jak skończyła się ta cała afera z tą twoją dziewczyną?

   - Właśnie, Horan – Lou posłał mu rozbawione spojrzenie. - Powiedz nam jak zareagowała Katie, gdy jej wyznałeś jakim to jesteś wielkim idiotą?

   - Louis! - Kate oczywiście natychmiast stanęła w obronie przyjaciela, który czerwienił się niemiłosiernie. „Choć może to tylko blask od ogniska...”

   - Przepraszam... – powiedział Lou z udawaną skruchą. - Nie jesteś wielkim idiotą...

   - Lou...

   - On ma rację, Katy... Głupio się wtedy zachowałem...

   - No to jak zareagowała? - dopytywała się Danielle, która znała większą część tej historii.

   - Tak się śmiała, że spadła z krzesła. A jak już doszła do siebie, to powiedziała, że wiszę jej kwiatka... – Niall wyszczerzył się w radosnym uśmiechu. „Jak go znam, to pewnie zasypie ją kwiatami, gdy już się w końcu spotkają...” Wszyscy roześmiali się na ten opis. Według słów przyjaciela, ta cała Katie naprawdę wydawała się wręcz stworzona dla niego. Westchnąłem, zdając sobie sprawę, ile jeszcze dni minie nim wrócimy do Londynu. „Cała wieczność...”

   - Czy my cię nudzimy, Styles? Co ty tam tak piszesz na tym telefonie? - głos Louisa przebił się przez ogólną wesołość. Tym razem wszystkie spojrzenia skupiły się na Harrym.

   - Jakaś laska napisała mi na Twitterze, że kocha ciebie bardziej niż mnie... - powiedział, chowając komórkę.

   - To się rozumie samo przez się – Lou dumnie uniósł głowę i sięgnął po colę dla Kate.

   - Odpisał jej, że jak śmie tak twierdzić... - parsknęła Alex, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Nigdy nie zrozumiem po co ludziom ten cały Twitter...

   - Żeby mogli pisać różne dziwne rzeczy – powiedziałem, odbierając od Zayna kolejne piwo. - Twój chłopak jest mistrzem niezrozumiałych twittów...

   - Odezwał się ten, który wcale nie jest lepszy... - zaśmiał się Harry. - Ja przynajmniej dbam o poziom intelektualny naszych fanek...

   - Jasne – parsknął Niall. - Po twoich wiadomościach siedzą i myślą, o co w nich chodzi...

   - To już coś, nie? - Hazz wyszczerzył się w uśmiechu. Na to mogłem tylko pokręcić głową.

   - Tak właściwie, Alex, to fakt, iż nie masz Twittera policz sobie na plus – odezwała się Dani, poprawiając się na moim ramieniu. - Czasami ci ludzie naprawdę potrafią człowieka dobić... Niektórzy są super, nie przeczę, ale zdecydowanie jest zbyt wielu takich, którym wielką przyjemność sprawia samo gnojenie innych – słowa mojej dziewczyny sprawiły, że przed oczami stanęły mi wszystkie te chwile, gdy moi „fani” doprowadzali ją do łez. - Nie ważne jaka byś nie była, dla nich zawsze będziesz za mała, za duża, za sztuczna, za brzydka, za gruba, za siaka i owaka... Zapamiętaj moje słowa, kochana, olej ich wszystkich i bądź sobą, bo nigdy ich nie zadowolisz... - Perrie kiwała głową na potwierdzenie słów Danielle.

   - Widzę, że naprawdę dali wam w kość... - powiedziała Alex. - Cóż... Mam nadzieję, że uda nam się tym nie przejmować – uśmiechnęła się, zerkając przy okazji na Kate. - Ja zdecydowanie nie nadaję się do zadowalania innych. Gdybym miała wybrać między zrzuceniem zbędnych kilogramów, a czekoladą...

   - To wybrałabyś ciemną, białą, czy mleczną? - dokończył za nią Harry, a ona tylko przewróciła oczami. - I nie do końca zgadzam się z tym zadowalaniem innych, skarbie – wyszczerzył się w uśmiechu. - Uważam, że całkiem dobrze ci idzie zadowalanie mnie... Ałłł... - jęknął, masując się po brzuchu.

   - Idiota... - mruknęła rozbawiona.

   - Ale twój idiota – poruszał brwiami, czym niezwykle rozbawił towarzystwo. „Chyba mamy już za dużo procentów w głowach...” - Dodam jeszcze, że bardzo zadowolony...

   Wieczór okazał się strzałem w dziesiątkę. Właśnie tego nam brakowało w ostatnich tygodniach. Spotkania z rodziną i czasu spędzonego na błogim nic nie robieniu, a co najważniejsze bez dziennikarzy nieustannie śledzących każdy nasz krok. Może i nie było to najtańsze ognisko świata, bo trochę kosztowała nas prywatna plaża i inne atrakcje, ale święty spokój i dzień odpoczynku od tego całego szaleństwa związanego z zespołem był moim zdaniem wart każdych pieniędzy. Byłem szczęśliwy mogąc dzielić wczorajszy, tak ważny dla mnie wieczór z rodziną i przyjaciółmi i nawet jeżeli już pojechali, to ściągnięcie ich tu było najlepszą niespodzianką, jaką mogłem sobie wymarzyć.

   - Martwię się o ciebie, Lou! – usłyszałem wesoły głos Harry'ego. - Jak już w tym wieku masz problemy z sikaniem, to nie wróżę ci dobrze na przyszłość!

   - Lepiej martw się o siebie, głupku! - zawołałem, kończąc moje „kibelkowe” rozważania.

   - A może potrzebujesz pomocy?

   - Aż tak bardzo chcesz mi potrzymać? - parsknąłem, zbliżając się do ogniska. - W takim razie nie wiem kto komu powinien źle wróżyć na przyszłość...

   - Jesteście nienormalni – westchnął Liam, odzywając się pierwszy raz od dobrej godziny.

   - To żyje!!! - wydarł się Styles. - A już zastanawialiśmy się, czy nie zakopać cię na plaży...

   - Mój ochroniarz by wam nie pozwolił – powiedział, zerkając na swoją dziewczynę. - Oczywiście, gdyby smacznie nie spał... - dodał, przyciągając ją do siebie i opatulając swoją bluzą. „A propos dziewczyn...” rozejrzałem się dookoła.

   - Gdzie Kate? - zapytałem i nim ktokolwiek zdążył mi udzielić odpowiedzi dojrzałem drobną postać, stojącą samotnie na plaży. „Prawie samotnie...” zbliżając się do niej zauważyłem Marka, który jak zawsze miał oko na moje kochanie, ale trzymał się w dyskretnej odległości. „Choć pewnie i tak doskonale wiedziała o jego obecności...” - Skarbie? - odezwałem się cicho, stając za nią i otaczając ją ramionami. Przyłożyłem policzek do jej głowy. - Zmęczona? Chcesz już wracać?

   - Nie... - oparła się o mnie i nadal stała „zapatrzona” w dal. Spuściłem wzrok na jej dłonie, ale obie ukryte były w za długich rękawach mojej bluzy. „Jak to możliwe, że nawet takie nic nie robienie, w jej towarzystwie wydaje mi się wspaniałym zajęciem?” Po chwili Kate odwróciła się w moich ramionach i objęła mnie w pasie. Wspięła się na palce, całując mnie delikatnie. Smakowałem jej ust tak długo, póki dała radę wystać na palcach. Przyłożyła głowę do mojej piersi i westchnęła. Uśmiechnąłem się pod nosem doskonale zdając sobie sprawę z tego, o czym właśnie pomyślała. - Dlaczego muszę być o tyle mniejsza od ciebie... - mruknęła jakby sama do siebie i kolejny raz wspięła się na palce, by musnąć moje usta.

   - Wierz mi, skarbie, ma to i swoje dobre strony – powiedziałem głaszcząc ją po plecach.

   - Niby jakie? – uniosła głowę i mogłem ujrzeć pytanie w jej oczach.

   - A takie, że kiedy cię przytulam, możesz słuchać mojego serca, które bije tylko dla ciebie...

   Ujrzałem ogromną miłość w jej oczach... „Te oczy...” zachłysnąłem się powietrzem. Te oczy wciągały mnie w swą niezmierzoną głębię za każdym razem, kiedy w nie patrzyłem. Dotykały mnie, igrały ze mną, przyciągały, a ja poddawałem się im niezdolny, by zaprotestować, by odwrócić się od nich, by oprzeć się ich magnetycznej sile... „Nie żebym chciał się uwolnić spod ich mocy...” Nim Kate cokolwiek zdążyła odpowiedzieć, usłyszałem ryk Stylesa.

   - Moje serce bije tylko dla ciebie... - odgrywał właśnie scenkę dla naszych przyjaciół. - Boże, Tomlinson, miłość ci pod sufitem zrobiła prawdziwe spustoszenie... Kim ty jesteś i co zrobiłeś z moim Louisem?

   - Styles, zamknij już się lepiej – odezwała się Alex. - Jesteś narąbany jak stodoła...

   - Jak stodoła może się narąbać? - pytanie Nialla zmieniło temat ich dyskusji na bardziej „naukowy” i teraz przerzucali się odpowiednimi porównaniami na to, by opisać stan, w którym niektórzy się obecnie znajdowali.

   - Masz ochotę się przejść? - zapytałem, stwierdzając że moi przyjaciele i tak zabili nastrój. Szliśmy wzdłuż plaży z Markiem trzymającym się od nas w odpowiedniej odległości. Byliśmy prawie sami...

   „Idealne zakończenie wspaniałego dnia, a raczej dwóch dni...” uśmiechnęłam się, czując jak radość wypełnia każdą komórkę mojego ciała. Przepełniało mnie tak wiele różnych uczuć, że nawet gdybym musiała, nie potrafiłabym ich opisać. Było ich po prostu zbyt wiele, a wszystkie razem składały się na coś wręcz niesamowitego. „Jak jeden człowiek może aż tyle odczuwać?”

   Spacerowaliśmy w milczeniu, co chwilę zatrzymując się, by pozwolić spotkać się naszym ustom. Śmiechy przyjaciół pozostały daleko za nami. Szum fal prawie zagłuszał kroki Marka. „Było idealnie... Byliśmy tylko my...” Czułam się jak we śnie, ale najpiękniejsze było to, że wiedziałam, iż nie grozi mi to, że za chwilę się obudzę. Na palcu cały czas czułam przyjemny ciężar pierścionka. „Obietnicy...” W uszach wciąż słyszałam tę piosenkę, której słowa zapisały się w moim sercu już na zawsze. Miałam wrażenie, że wystarczy zamknąć oczy, by ujrzeć te ogrody skąpane w zmroku i Louisa, powoli opadającego na kolano, ściskającego moje dłonie, trzęsącymi się palcami. Jego słowa wciąż i wciąż rozbrzmiewały we mnie, napełniając tym nieopisanym szczęściem.

   „Kocham twój uśmiech. Kocham twoje oczy. Kocham twój zaraźliwy śmiech. Kocham to jak marszczysz nos, kiedy się nad czymś zastanawiasz. Kocham to jak przygryzasz dolną wargę, gdy jesteś zdenerwowana. Kocham dotyk twoich dłoni. Kocham, gdy się czerwienisz... Kocham cię, Kate...” uśmiechnęłam się, gdy kolejny raz to wyznanie miłości zabrzmiało w mojej głowie. „Nie mogłam pragnąć już niczego więcej... Miałam wszystko...” Pieściłam kciukiem rozgrzany ciepłem mojego ciała pierścionek. „Prawie cię widzę...”

   - O czym myślisz, kochanie? - usłyszałam ciche pytanie Louisa. Pozwoliłam, by jego głos otulił mnie całą i dopiero wtedy byłam w stanie się odezwać.

   - O tobie... - zatrzymałam się, stając naprzeciwko niego. - O nas i o wczoraj... - nieprzerwanie pieściłam kciukiem obietnicę, spoczywającą na moim palcu. - Gdy zamykam oczy mogę prawie cię ujrzeć... Tą scenę... Pierścionek w twoich dłoniach... - miałam wrażenie, że moje słowa są kompletnie bez sensu. - Sama nie wiem... - uśmiechnęłam się nieśmiało. Westchnęłam... - A może to dlatego, że tyle osób opowiedziało mi to na milion sposobów? Ale naprawdę mam wrażenie, że... - zacięłam się, nie wiedząc, jak wyrazić to, co czuję. - To głupie...

   Poczułam jego gorące dłonie na mojej twarzy. Kciuki delikatnie muskały moje policzki. I wiedziałam, że patrzy mi teraz głęboko w oczy, tak jak robił to wiele razy przedtem. Jego usta zamknęły moje w najdelikatniejszym z pocałunków.

   - Masz wrażenie, że... - wyszeptał, przypominając moje słowa i zachęcając bym kontynuowała. Słyszałam bicie jego serca. Dudniło wraz z moim w idealnej harmonii. Zamknęłam oczy, by po chwili otworzyć je powoli.

   - Widzę cię... - powiedziałam jeszcze ciszej, niż brzmiał jego szept. Teraz ja pieściłam dłońmi jego twarz. - Widzę cię, choć nie mogę na ciebie spojrzeć...