96

♡❤♡

Konkurs na BLOG MIESIĄCA: LUTY

http://sonda.hanzo.pl/sondy,221329,7cAP.html

♡❤♡

Zostałam również nominowana do 1D Awards w kategoriach: Najlepszy Harry, Najlepszy oryginalny charakter, Najbardziej oryginalne opowiadanie, Wyciskacz łez oraz Najlepsza Autorka!
TU można oddać głos :) 

♡❤♡

Jeżeli podoba wam się moje opowiadanie i macie ochotę oddać głos na

MOJĄ TAJEMNICZĄ DZIEWCZYNĘ

to dziękuję wam z całego serca

♡❤♡

   - Alex? Motylku... – mruczałem nad uchem mojej dziewczyny, od kilku minut próbując ją obudzić. „Jak na razie z wyjątkowo marnym skutkiem...” pieściłem nosem delikatną skórę za uchem. – Wstawaj, kochanie... – chwyciłem zębami jej „kajdankowy” kolczyk i dopiero wtedy zaszczyciła mnie swoim niezbyt przytomnym spojrzeniem. Zaczynało się robić trochę dziwnie. „Przecież zawsze wyskakiwała z łóżka skoro świt...” zachodziłem w głowę, co też było przyczyną jej obecnego stanu. – Za pół godziny musimy być na śniadaniu...

   - Nie chcę... – powiedziała głosem zachrypniętym od snu. – Jestem zmęczona... – wymamrotała, wtulając się we mnie i jednocześnie zakopując pod kołdrą. Od jej ciała dosłownie buchało ciepło... – Boli mnie głowa...

   - Jesteś dziwnie gorąca... – położyłem dłoń na jej czole i przewróciłem oczami, gdy posłała mi rozbawione spojrzenie. – Zawsze jesteś gorąca, skarbie, ale... – jej oczy błyszczały niezdrowo. – Dobrze się czujesz? Oprócz głowy boli cię coś jeszcze? Wydaje mi się, że masz gorączkę... – sięgnąłem po telefon. – Może powinniśmy...

   - Nic mi nie jest – powiedziała, patrząc mi głęboko w oczy i wyciągając komórkę z moich dłoni, tylko po to, by wsunąć ją z powrotem do kieszeni, z której ją wyjąłem. – Prawdopodobnie za dużo wlałeś we mnie wczoraj procentów i najzwyczajniej w świecie mam kaca. Ewentualnie to jakieś głupie przeziębienie. Nie ma co panikować – wyglądała uroczo z czerwonymi policzkami, ale wolałbym sam doprowadzić do takiego rumieńca. – Zostanę dziś  w łóżku i do wieczora z pewnością mi przejdzie.

   - Jesteś pewna? – spojrzałem na nią uważnie, mrużąc oczy. Od razu dojrzałem ten jej ośli upór wymalowany na twarzy. – Nie chcę byś się bardziej...

   - Harry... – położyła mi dłoń na policzku, zmuszając bym się zamknął. – Nie panikuj. Jestem już dużą dziewczynką i jestem pewna, że to nic takiego – chciałem jej przerwać, ale nie pozwoliła mi dojść do słowa. – Ale jeśli mi się pogorszy, to będziesz pierwszym, który się o tym dowie – obiecała. – W końcu lepiej byś się niczym nie zaraził...

   - To akurat... – znów próbowałem szczęścia, ale nadal nie bardzo chciała mnie wysłuchać. Tym razem całus na chwilę odwrócił moją uwagę.

   - Nie martw się... – uśmiechnęła się wymownie, a w jej oczach dojrzałem ten psotny błysk, który tak uwielbiałem. – To pewnie ten wczorajszy numerek na kafelkach w łazience. Tyłek mi odmarzł – stwierdziła. – To i o kilka kieliszków szampana za dużo najwyraźniej nie wyszło mi na zdrowie... Chyba właśnie upadła ta twoja teoria odnośnie seksu, Styles? A przynajmniej jeden z punktów – puściła mi oczko. Poczułem gorąco w podbrzuszu na samo wspomnienie tego, jak zakończyliśmy poprzedni dzień. „Takie imprezki to ja kocham.” – Idź na śniadanie beze mnie. Nie jestem głodna... – przycisnęła policzek do mojego przedramienia. „Tak, jest nawet bardzo rozpalona...” zauważyłem. – Ja sobie dziś zrobię Dzień Lenia, wezmę dwie aspiryny, wypiję rzekę wody i wieczorem będę jak nowo narodzona...

   - No nie wiem... – patrzyłem na nią z powątpiewaniem i zastanawiałem się, czy by jednak nie zorganizować jakiegoś lekarza. Wiedziałem jednak, iż gdyby rzeczywiście okazało się, że był to tylko kac lub zwykłe przeziębienie, to nabijałaby się ze mnie przez następne kilka tygodni, nazywając panikarzem.

   - Nie myśl tyle, Harry – zamknęła oczy i nakryła się kołdrą pod sam nos. – Idź na śniadanie, bo Paul się zdenerwuje, jeśli znów się spóźnisz – skrzywiłem się, bo rzeczywiście miała rację, a czas mijał nieubłaganie. „Za dużo spóźnień w jednym tygodniu...” westchnąłem. – Powiedz wszystkim cześć ode mnie i niech Kate się nie martwi... – mruczała spod przykrycia. – A ja sobie jeszcze pośpię... – miałem wrażenie, że to ostatnie to już mówiła prawie przez sen.

   - No dobra... – doszedłem do wniosku, że to chyba najlepsze wyjście i ostrożnie zszedłem z łózka. Z dłonią na klamce odwróciłem się i spojrzałem na moją dziewczynę, która już cicho pochrapywała. „Jeżeli to tylko gorączka, to chyba nie ma co panikować...” stwierdziłem. „Może po prostu była już trochę zmęczona i jeszcze ta wczorajsza rundka nieziemskiego seksu...”

   Okupowaliśmy róg sali, niespecjalnie się przejmując innymi gośćmi i zdecydowanie byliśmy najgłośniejszą grupą na śniadaniu. Z dumą mogłem powiedzieć, że najprawdopodobniej wiodłem tu prym, ale Niall i Danielle dzielnie mi w tym towarzyszyli, śmiejąc się z kolejnych moich genialnych opowieści. „Jak zawsze skromny...” mruknęło moje gorsze ja. „Chyba lepsze...” Zayn jak zwykle przysypiał, prawie leżąc na siedzeniu, a Liam oczywiście starał się nas choć trochę uciszyć, ale z marnym skutkiem. „Też jak zwykle...” uśmiechnąłem się, widząc, że machnął na nas ręką i zajął się swoim talerzem. Ścisnąłem dłoń Kate, która cały czas pozostawała w uścisku mojej, przy okazji nie mogąc się powstrzymać, by nie przesunąć kciukiem po pierścionku, połyskującym na jej palcu. Podałem jej herbatę, jeszcze raz z zadowoleniem przyglądając się blaskowi kamienia i z zadowolonym z siebie uśmiechem, zabrałem się za swoje śniadanie.

   - Ledwo zdążyłeś, Styles! – zawołałem, gdy tylko dojrzałem przyjaciela, rozglądającego się po sali. „Już głośniejsi nie będziemy, więc czego on tak szuka?” pokręciłem głową, rozbawiony. Ruszył w naszą stronę, posyłając skinięcie Paulowi, który stał niedaleko i jak to zwykle bywa w jego przypadku, rozmawiał przez telefon. – A gdzie zgubiłeś Alex? – zdziwiłem się nie widząc przy nim kolorowej przyjaciółki. Dziewczyny umilkły i przyglądały się mu z zaciekawieniem, czekając na odpowiedź.

   - Cześć wam... – powiedział, opadając na krzesło.

   - Harry? – moje kochanie najwidoczniej już się nie mogło doczekać, by dowiedzieć się, dlaczego jej przyjaciółka nie pojawiła się na śniadaniu.

   - Alex nie czuje się najlepiej – rozejrzał się za wolnym kubkiem i ostatecznie zadowolił się moim, osuszając go od razu. „Oczywiście, że możesz się napić... Nie musisz w ogóle pytać...” pokręciłem głową, wyrywając mu kubek i napełniając go sobie ponownie. – Głowa ją boli. Chciała sobie jeszcze pospać...

   - Albo to najdłuższy kac w życiu i trzyma ją od soboty, albo wczoraj porządnie zaszaleliście, gdy my grzecznie poszliśmy spać – zaśmiałem się, nie chcąc, by Kate się martwiła. Choć na jej twarzy już malowało się zastanowienie, bo w końcu nawet ja wiedziałem, że Alex nie poddałaby się tak łatwo zwykłemu bólowi głowy. – Przyznaj się, Styles, co robiliście wieczorem ciekawego...

   - Nic ci do tego – burknął, tym razem zabierając mi kanapkę. „No co jest? Czy ja wyglądam na punkt wydawania żywności?” odebrałem swoją własność, spóźniając się z tym dosłownie o gryz. – Ale może rzeczywiście przesadziliśmy z bąbelkami... Nie martw się, Mała – spojrzał na Kate i uśmiechnął się do mnie przepraszająco, gdy zauważył, że jego słowa raczej jej nie uspokoiły.

   - To nici z naszych zakupów... – westchnęła Perrie rozczarowana. – A miałyśmy was przeciągnąć po...

   - Ale wcale nie musicie rezygnować z tego wypadu! – Kate wydawała się być bardzo zadowolona z tego, co tam sobie właśnie obmyśliła w głowie. – Ja zostanę z Alex, a wy możecie zaszaleć na tych zakupach – uśmiechnęła się, a ja zdałem sobie sprawę, że za tym uśmiechem, kryła się troska o przyjaciółkę i radość, że uniknie tak nielubianych zakupów. – Z pewnością będziecie się świetnie bawić bez takiej marudy jak ja...

   - Naprawdę nie rozumiem tej twojej niechęci do zakupów, Kate... Ale niech ci będzie. Choć następnym razem już się nie wywiniesz – zagroziła Danielle. – Jeszcze ci pokażę, że to świetna zabawa...

   - Wierzę ci na słowo – poczułem drobne paluszki na mojej dłoni i odłożyłem pusty talerz Kate na stół, dostając w podziękowaniu jeden z tych przeznaczonych tylko dla mnie uśmiechów. – Choć jak na razie nie potrafię sobie tego wyobrazić...

   - Naprawdę chcesz zostać? – zapytałem cicho, gdy Dani przeniosła swoją uwagę na Pers i razem zaczęły planować wypad na miasto. Już widziałem te tony toreb, z którymi wrócą.

   - Mogę? – zatopiłem się w jej „spojrzeniu” i w tym momencie zgodziłbym się na wszystko. „Zresztą, czy mógłbym jej czegokolwiek odmówić?” – Wy i tak będziecie zajęci przez większość dnia – powiedziała, ściskając w dłoniach filiżankę z herbatą. – Dotrzymam Alex towarzystwa dopóki nie wrócicie, a wieczorem będę cała twoja...

   - To jest plan... – skradłem jej buziaka, podczas gdy moje gorsze ja oblizywało się lubieżnie. „Cała twoja...” – Ale tak w celu przypomnienia... –  nachyliłem się nad nią, by szepnąć jej do ucha następne słowa. – Ty zawsze jesteś cała moja...

   - Twoja... – oblała się uroczym rumieńcem, który był tylko jedną z rzeczy, które tak bardzo w niej kochałem. „Moja...” ucałowałem jej skroń, ciesząc się jej czerwonymi policzkami. „Tylko moja...” pieściłem jej twarz wzrokiem, a widząc jak przygryza dolną wargę wiedziałem, że zdaje sobie sprawę z mojego spojrzenia. „Cała moja...” zdecydowanie podobało mi się to, na co patrzyłem. Była... „Tak, tak. Twoja i tylko twoja. Kumam...” moje drugie ja ostentacyjnie przewróciło oczyma, przy okazji kręcąc głową z politowaniem. „Zmieniłeś się w zakochanego durnia, Tomlinson...” Komplementowanie samego siebie zawsze nieźle mi wychodziło.

   - Jesteśmy już wszyscy? – Paul pojawił się za plecami Zayna, budząc go przy okazji. „A przynajmniej tak mu się wydawało...” uśmiechnąłem się, widząc, że przyjaciel poprawił się na siedzeniu tak, by nie było widać, że ma zamiar dalej drzemać. Harry kiwnął głową, gdy mężczyzna spojrzał na niego, niemo pytając o nieobecność Alex. – Właśnie się dowiedziałem, że dzięki waszej akcji, znalazł się kolejny dawca... – Kate wyprostowała się jak struna na swoim krześle i w napięciu czekała na dalsze słowa menadżera. – Niestety nie dla Lily... Przykro mi, Kate...

   - To przecież nie pana wina... – powiedziała cicho, odkładając filiżankę z zawiedzionym westchnieniem. – Cieszę się, że komuś się udało...

   - Kochanie... – spojrzałem na nią, widząc smutek w jej oczach. Podciągnęła kolana pod brodę, otaczając nogi ramionami i jak zwykle próbowała być dzielna, przykrywając strach o kuzynkę, delikatnym uśmiechem.

   - Wszystko dobrze, Lou... – wyciągnęła dłoń, by spleść nasze palce razem. – Jeszcze mamy czas... Uda się...

   - Na pewno – powiedziałem, starając się mówić z przekonaniem, choć równie dobrze jak ona wiedziałem, że czasu jest coraz mniej. Rozmowa z Emmą przed dwoma dniami raczej nie napełniła nas optymizmem, choć nikt by tego nie powiedział, słysząc jak zabawialiśmy Lily przez Skype'a. „Ale robienie z siebie durniów zawsze nam z Harrym wychodziło...”

   - Po śniadaniu macie około pół godziny – ciągnął Paul. – Spotykamy się na dole o dziesiątej – spojrzał na Harry'ego. – Punkt dziesiąta.

   - Jakbym miał pięć lat... – mruczał Styles pod nosem, ale na szczęście miał na tyle rozumu, by nie dyskutować już o swoich spóźnieniach. Ostatnia „pogadanka” na ten temat zaserwowana przez Paula sprawiła, że każdy z nas raczej nie palił się do kolejnej. „To był koszmar...” aż się zatrząsłem na samo wspomnienie wybuchu menadżera.

   - Konferencja prasowa o jedenastej, kilka wywiadów, a potem spotkanie z fanami i podpisywanie płyt... – kontynuował Paul. – Może uda się to tak zorganizować, byście zjedli lunch między jednym wywiadem, a drugim, ale wszystko się dopiero okaże...

   W pewnym momencie złapałem się na tym, że już nie słuchałem słów menadżera, a po prostu przyglądam się mojej narzeczonej, która zrobiła się bardzo milcząca. Pieściłem kciukiem wnętrze jej dłoni i dopiero to wywołało ciepły błysk w jej smutnych oczach. Wiedziałem, że cieszy się ze znalezienia kolejnego dawcy, bo cała ta akcja bardzo ją zainteresowała i praktycznie każdego dnia dopytywała się Paula lub Liama o szczegóły. Wiedziała o tym więcej niż ja, a przecież to był niejako mój pomysł. Wyłapałem troskliwe spojrzenie Zayna. „Wiedział...” Tak samo jak ja, doskonale zdawał sobie sprawę, co się działo teraz w jej głowie. „Może to i lepiej, że zostanie z Alex” pomyślałem, choć oczywiście najbardziej chciałbym ją mieć przy sobie. „Przynajmniej nie będzie miała czasu, by się zamartwiać...” Byłem pewien, że przyjaciółka zajmie jej wszystkie myśli, gdy tylko zostaną same.

   - Miałeś rozmawiać z prawnikami... – głos Liama sprawił, że moja uwaga wróciła do menadżera. – Wiesz już coś, czy dopiero...

   - Jeszcze za wcześnie – Paul schował terminarz do kieszeni, a więc minęła mnie większa część odprawy. Zerknął na zegarek. – Wprawdzie dziś mowy końcowe, ale raczej nie powinniśmy się spodziewać, że wyrok zapadnie od razu. Thomas powiedział, że to może potrwać, choć oczywiście ma nadzieję, że niezbyt długo. Wszystko zależy od przysięgłych i sędziego.

   - Według mnie nie mają się nad czym zastanawiać – powiedział Niall, który do tej pory jedynie się przysłuchiwał rozmowom, prowadzonym przy stole, zbyt zajęty jedzeniem. „Choć może z tym jego słuchaniem to tak nie do końca...” pomyślałem, widząc jak zawzięcie stuka w ekran telefonu, prawdopodobnie pisząc z Katie. – Facet jest winny jak jasna cholera. Nad czym tu się w ogóle zastanawiać?

   Teraz dla odmiany przy stole rozgorzała dyskusja na temat, który raczej nie należał do przyjemnych. Wyrok skazujący wprawdzie pozwoliłby nam w końcu spać spokojnie, ale tyle zła już się wydarzyło, że sama wzmianka o tym gnoju sprawiała, że robiło się niezbyt fajnie. „Nastrój diabli wzięli...” westchnąłem i spojrzałem na Kate. „Zdecydowanie pora się ewakuować...”

   - Jeżeli to już wszystko, to pójdę się szykować – Paul kiwnął głową, doskonale rozszyfrowując moje zamiary. – W końcu muszę zrobić się na bóstwo, czyż nie?

   - Nie mamy aż tyle czasu, Lou – parsknął Harry, również podnosząc się z miejsca i „sprzedając” mi przyjacielskiego kuksańca. – Idę jeszcze zamówić coś dla Alex.

   - Niedługo do was przyjdziemy – Kate odezwała się pierwszy raz od dłuższego czasu.

   - Jasne, Mała. Powiem jej. Na pewno ucieszy się z dnia spędzonego w twoim towarzystwie... Choć już się boję tych waszych pogaduszek... – zaśmiał się głośno, skręcając do bufetu. „Hmmm... Czy i ja powinienem się obawiać?” uśmiechnąłem się, podziwiając rumieniec na twarzy Kate.

   Postanowiłem bezszelestnie wśliznąć się do pokoju, by nie obudzić Alex, skoro postanowiła dłużej pospać. Odmawiałem właśnie jakąś litanię do świętego zajmującego się zamkami i próbowałem przekręcić klucz. Szczękniecie mechanizmu wydawało mi się głośne niczym wystrzał z broni palnej. Skrzywiłem się, słysząc skrzypienie otwieranych drzwi. „Uwzięli się, czy jak?”

   - Tego to się nie spodziewałem... – mruknąłem pod nosem, widząc puste łóżko i kołdrę walającą się po podłodze. Podniosłem ją i rzuciłem na materac, kierując się do łazienki. Już przed drzwiami usłyszałem, co się dzieje i nie zapowiadało się ciekawie. Wszedłem do środka i znalazłem swoją zgubę pochylającą się nad muszlą i wypluwającą wnętrzności. – Alex...

   - Idź stąd, Harry... – jęknęła, podpierając głowę rękoma opartymi na desce. – Nie chcę byś...

   - Och, zamknij się... – westchnąłem, narzucając jej na plecy hotelowy szlafrok i siadając obok niej na podłodze. Odsunąłem kolorowe kosmyki z jej spoconej twarzy. – Nadal twierdzisz, że to nic takiego? – zapytałem cicho, nie chcąc jej denerwować.

   - Nie inaczej... – powiedziała i jakby na przekór tym słowom znów chwyciły ją torsje. Siedziała na kafelkach w tych swoich śmiesznych śpiochach, przykryta frotowym szlafrokiem i trzęsła się. „Albo to wyjątkowo nieprzyjemny syndrom dnia następnego, albo rzeczywiście przeziębienie...” Próbowałem sobie przypomnieć, ile dokładnie wczoraj wypiliśmy i nie wydawało mi się tego znowu aż tak dużo.

   - Zimno ci? – odezwałem się, gdy zawartość jej żołądka postanowiła zrobić sobie przerwę w uzewnętrznianiu się. Wydawało się, że wciąż ją telepie. Wzruszenie ramionami raczej nie było zadowalającą odpowiedzią. – Kate zostanie dziś z tobą – powiedziałem, podając jej kubek z wodą. – Uratujesz ją od rajdu po sklepach z dziewczynami – dodałem, nim zdążyła zaprotestować. Westchnęła ciężko i znów zrobiła się zielona na twarzy. Tym razem udało jej się jednak zapanować nad wymiotami. Po kilku minutach postanowiła się podnieść, co z usztywnioną nogą raczej nie należało do łatwych rzeczy. Nawet sobie nie próbowałem wyobrazić, jak trudno jej było usiąść na podłodze. Pomogłem jej wstać i asekurując, zaczekałem aż umyje zęby. Unikała mojego spojrzenia. Słaniała się na nogach i coraz mniej mi się to wszystko podobało. Udało mi się zapakować ją do łóżka i szczelnie opatulić kołdrą. Znów wyglądała tak jak kiedyś w szpitalu. Szara, wymęczona twarz, pozbawiona kolorów... Położyłem się obok niej, otaczając ją ramieniem. – Alex? – spojrzała na mnie błyszczącymi chorobą oczami. – Jak naprawdę się czujesz? – zapytałem cicho.

   - Zawroty głowy, osłabienie, wymioty i do kompletu gorączka... – uśmiechnęła się smutno, a ja zrewanżowałem się takim samym niewyraźnym uśmiechem. – Drużyna marzeń...

   - Zadzwonię po lekarza – zaproponowałem kolejny raz, choć po jej minie wiedziałem, co powie, jeszcze nim zdążyła otworzyć usta.

   - Nie potrzebuję lekarza – powiedziała, przytulając się do mnie. – Jestem pewna, że przejdzie mi do wieczora...

   - Chcesz się tak męczyć cały dzień? – pomruczała coś w odpowiedzi, ale bardziej do mojej bluzki, niż do mnie. Czułem ciepło bijące od jej ciała i zastanawiałem się, jak przekonać tego uparciucha. „Nie da się...” westchnąłem w końcu zrezygnowany, masując jej skórę głowy i rozmyślając. „Może Kate coś poradzi...” jak zwykle szukałem ratunku w naszej małej przyjaciółce. – Jeśli do naszego powrotu ci się nie poprawi...

   - To obiecuję, że zgodzę się na lekarza, czy cokolwiek tam jeszcze zechcesz – dokończyła za mnie głosem stłumionym przez moje ubranie.

   - Cokolwiek? – uśmiechnąłem się zadziornie, odsuwając się lekko i ucieszyłem się widząc wesoły błysk w jej spojrzeniu. „A więc nie jest z nią jeszcze tak źle skoro ma siłę żartować...” – Podoba mi się ta obietnica...

   - Dziwne... – zamknęła oczy i uśmiechnęła się. – Ale mi też się podoba... – każde kolejne słowo było coraz ciszej wypowiedziane. – O której musisz wyjść?

   - Pójdę, jak zaśniesz... – spojrzałem na zegarek, zastanawiając się, co jeszcze powinienem zorganizować przed wyjściem. Na szczęście w porę przypomniało mi się o Marku, który nigdy nie odstępuję Kate na krok i uspokoiłem się wiedząc, że dziewczyny zawsze będą mogły liczyć na jego pomoc. Kilka minut później uśmiechałem się do siebie, słysząc ciche chrapanie, które prawdopodobnie wkrótce przejdzie na wyższy poziom.

   „Nic z tego nie będzie...” westchnęłam ciężko i zrezygnowana odłożyłam książkę na szafkę obok łóżka. W ostatnich dniach w mojej głowie tyle się działo, że nawet czytanie wydawało się całkowicie niewykonalną czynnością. „Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek do tego dojdzie.” Wypełnione podróżami dni mijały jak szalone, sprawiając, że siłą rzeczy pędziliśmy tak jak i one. Czasami wydawało się wręcz niemożliwe, aby zwolnić. Każdy dzień pokonany w szaleńczym tempie. Spotkania, wywiady, nagrania i co tam jeszcze chłopcy mieli w planach. Dla mnie były to chwile wypełnione przyjaciółmi i... rodziną. „A może już nie powinnam tego rozdzielać?” Ujrzałam w głowie twarze przyjaciół. „Moja nowa rodzina...” Ułożyłam się wygodnie na poduszkach za plecami Alex i zasłuchana w jej tak znajome chrapanie, oddałam się we władanie moim myślom. „Idealna chwila, by zwolnić...”

   Uśmiechnęłam się, zdając sobie sprawę, że znów to robię. Odkąd Louis wsunął mi na palec pierścionek nie mogłam przestać się nim bawić. Dotykać go. Pieścić... „A może po prostu wciąż musiałam się upewniać, że on nadal tam jest? Że naprawdę tam jest...” Fakt, że byłam zaręczona z Lou, wydawał mi się czymś nieprawdopodobnym. „Jak z najpiękniejszego snu...” westchnęłam, czując to przyjemne ciepło, które wypełniało mnie zawsze na myśl o moim narzeczonym. „I Bóg mi świadkiem nie chciałam się z niego obudzić...” Wiedziałam, że Louis mnie kochał. Powtarzał mi to na każdym kroku. Każdy jego gest, każde słowo... Nawet najdelikatniejsze muśnięcie palcem... Po prostu miłość... Moje uczucia od początku miałam pewnie wypisane na twarzy. Przynajmniej jeśli wierzyć wiecznie nabijającym się z tego chłopakom i Alex. Ale pomimo tego ogromu uczuć, nigdy, nawet przez jeden najkrótszy moment, nie pomyślałam, że nadejdzie taki dzień, w którym usłyszę to fundamentalne pytanie. „I co teraz będzie?” westchnęłam, przypominając sobie niedawną rozmowę z Niallem, który już wyłapał kilka wpisów w internecie, gdzie fanki zwracały uwagę na moją lewą dłoń i zastanawiały się, co to znaczy. „Jak to możliwe, by tak szybko...”

   - Wszystko w porządku, Kate? – głos Marka przerwał moje „głębokie” rozważania. – Już skończyłaś książkę?

   - Chyba nie jestem w nastroju na czytanie... – powiedziałam cicho, choć Alex pewnie nie przeszkodziłaby wydzierająca się obok drużyna cheerleaderek.
   - Jesteś pewna, że wszystko dobrze? Ty, niemająca ochoty na czytanie, to raczej niespotykana sytuacja. Chyba się nie zaraziłaś od Alex tym choróbskiem?
   - Z pewnością nie – zaśmiałam się z tego jego zdziwienia, ale nie da się ukryć, że była to nieczęsta sytuacja. – A co u Judy?

   - Właśnie od godziny opowiada mi jaką to znalazła idealną lampę do naszego mieszkania – zaśmiał się. – I jak to musiała walczyć przy kasie z jakąś klientką, która niby pierwsza ją wypatrzyła. Przysięgam, zakupy to dla mnie sport ekstremalny.

   - Nie tylko dla ciebie – zachichotałam, próbując sobie wyobrazić sytuację, o której opowiedział. – A kto wygrał? – zapytałam, zdając sobie nagle sprawę, że nie dokończył mi tej relacji.

   - Oczywiście, że Judy – powiedział z dumą w głosie. – Nie omieszkała mi wysłać zdjęcia tej lampy. Kobieta była bez szans. Judy podczas zakupów to prawdziwy rottweiler.

   - Dobrze wiedzieć...
   - Dzięki, że pozwoliliście mi ją zaprosić na wasze przyjęcie zaręczynowe...
   - Nie ma za co – uśmiechnęłam się, znów łapiąc się na tym, że czule głaszczę pierścionek. – Choć oczywiście nie było w tym mojej zasługi. Mam wrażenie, że jako jedyna byłam tu bardzo niedoinformowana...
   - To prawda – przyznał rozbawiony. – Nadal jestem pod wrażeniem tego, że Niall się nie wygadał. Choć muszę ci powiedzieć, że kilka razy było blisko.

   Czas mijał nam naprawdę bardzo leniwie. Alex smacznie spała, a co najważniejsze gorączka wydawała się spadać, bo już nie buchało od niej niczym od rozgrzanego do czerwoności pieca. Była szansa, że to przeziębienie, czy cokolwiek by to nie było, postanowiło ustąpić. „I całe szczęście...” odetchnęłam z ulgą i z zamkniętymi oczyma przysłuchiwałam się oddechowi przyjaciółki. Tak jak wiele razy w przeszłości. „Kiedy to było?” w głowie przewijały mi się te wszystkie sytuacje, kiedy jej spokojny oddech był dla mnie niczym bezpieczna przystań. Wtedy nie potrafiłam zasnąć bez jej wyczuwalnej obecności. „A to wszystko przed Louisem...” uśmiechnęłam się, przywołując w głowie twarz osoby, która była całym moim światem. Teraz to bicie jego serca było dla mnie najlepszą kołysanką.

   - Ponieważ nic mi się tam nie wbija w tyłek, wnioskuję, że Stylesa jeszcze nie ma – zachrypnięty głos Alex przerwał ciszę. Odwróciła się w moją stronę, przyciskając się do mojego ramienia. – Dzień dobry... – wymruczała, wciąż jeszcze nie do końca obudzona.

   - Hej – uśmiechnęłam się, nie słysząc w jej głosie żadnego cierpienia. Przytuliłam się do niej z całej siły. – Jak się czujesz?

   - Nareszcie wyspana – parsknęłam, słysząc tą odpowiedź. „Dziwne żeby nie...” – Głodna jak Niall – wyliczała dalej, a na to porównanie nie mogliśmy z Markiem nie wybuchnąć śmiechem. – I zdecydowanie jak ktoś, kto pilnie potrzebuje skorzystać z łazienki...

   - To zrób, co masz zrobić, a Mark zorganizuje nam coś do jedzenia – zgłosiłam przyjaciela na ochotnika. – Zrobimy sobie piknik? – poklepałam prześcieradło, czekając co powie na moją propozycję.

   - Jak za starych, dobrych czasów? – skwitowałam jej słowa wesołym uśmiechem. – Czemu nie? Choć nie wiem, jak Styles zniesie innego faceta w moim łóżku...

   - Będzie zazdrościł – stwierdził ochroniarz. – Ja i dwie laseczki... – „rozmarzył się” Mark. – Możemy mu wysłać zdjęcie?

   - A mówiłeś, że nie przepadasz za sportami ekstremalnymi – zaśmiałam się, poprawiając pościel, gdy Alex już wstała z łóżka.

   - Pchi... A co to za sport ekstremalny? Harry mi przecież nic nie zrobi...

   - Zobaczymy co powiesz, gdy to Louis zobaczy takie zdjęcie – parsknęła Alex, zamykając za sobą drzwi do łazienki.

   - Hmmm... Chyba rzeczywiście znalazłem minusy tego waszego pikniku – zwątpił. – Może jednak zostanę przy fotelu. Co dla was zamówić?

   Rumieniec na moich policzkach pewnie właśnie przekroczył dopuszczalne dla większości ludzi normy. „Czy możemy zmienić temat? Proszę... Błagam!”

   - Już tak się nie czerwień, skarbie – przyjaciółka objęła mnie ramieniem. Zdecydowanie czuła się już lepiej, bo dobry humor nie opuszczał jej ani na moment. – Wiesz jaka jest złota zasada Alex... Kobieta, która nie jęczy w nocy, warczy w dzień.

   - Ciekawe jak brzmiała ta zasada przed Harrym? – powiedziałam i w tej samej chwili pożałowałam swoich słów. Bardzo sugestywny śmiech Alex skutecznie naprowadził mnie na jej tok myślenia. „Wcale o tym nie pomyślałam!” jęknęłam. – Porozmawiajmy o czymś innym – zaproponowałam szybko. – Proszę...

   - Naprawdę nie wiem jak to możliwe, że nadal tak cię krępują rozmowy o seksie. Przecież spędziłaś z tymi wariatami już tyle czasu, że powinnaś się przyzwyczaić do takich rzeczy. Czy oni w ogóle rozmawiają o czymś innym? – sięgnęłam po wodę, by uniknąć odpowiedzi na to pytanie. – Dobra. Już będę grzeczna – obiecała. „Bo ci uwierzę...” – O zaręczynach już rozmawiałyśmy. Seks odpada. Chłopaków obgadałyśmy wzdłuż, w szerz... i nawet wgłąb – wyliczała nasze dzisiejsze „osiągnięcia”. – Co nam zostało...

   - Znalazł się kolejny dawca – powiedziałam szybko, nim jej przyszedł do głowy kolejny temat z gatunku tych bardzo krępujących.

   - To cudownie! – ucieszyła się. Czułam na sobie jej uważny wzrok. – Ale nie dla Lily... – dodała po chwili cicho.

   - Nie dla Lily... – westchnęłam. – Gdy Paul przytacza mi liczby, to okazuje się, że dzięki tej akcji multum osób zarejestrowało się jako dawcy. Dlaczego tak trudno znaleźć tego jednego?

   - Oj, kochanie...

   - Nie zrozum mnie źle – powiedziałam szybko, by nie wyjść na kogoś, kim nigdy nie chciałabym być. – Cieszę się, że udało się pomóc kilku osobom. Naprawdę. To wręcz niesamowite, że dzięki tak spontanicznie wymyślonej akcji ktoś tam dostał nowe życie... – przygryzłam wargę zastanawiając się jak najlepiej opisać moje myśli i uczucia. – Po prostu... Chciałabym... – odetchnęłam głęboko, nie chcąc się rozkleić. – Ona jest już taka słaba...

   - Wiem...

   - Ostatnio zasnęła ledwo przywitała się z Niallem – przypomniałam sobie tę rozmowę. – A tak bardzo chciała go poznać... Miała takie plany... Całą długaśną listę pytań do niego i... – wzruszyłam ramionami niezdolna dodać nic więcej.

   - Kate... – zaczęła Alex i już po tonie jej głosu wiedziałam, czego będą dotyczyć jej słowa. – Słońce, ja wiem, że nic co teraz powiem, niczego nie zmieni, ale nie możesz myśleć tylko o złych rzeczach... Pomyśl o tym ile radości sprawiło jej poznanie ciebie i chłopaków. Czy to nie było jej największe marzenie? – poczułam jej dłoń na plecach. Przyciągnęła mnie do siebie i po chwili leżałyśmy na poduszkach, przytulone do siebie jak dawniej, kiedy też mnie pocieszała. „Po trochę innej tragedii...” zadrżałam na samo jej wspomnienie. – Jestem pewna, że podarowaliście jej całkiem sporo niezapomnianych chwil... Na sto procent jesteś jej ulubioną kuzynką – parsknęłam, starając się skopiować reakcje Louisa na podobne stwierdzenie. „W końcu byłam jej jedyną kuzynką...” – Tak się cieszyła waszymi zaręczynami, że można by odnieść wrażenie, iż to jej Lou podarował pierścionek. Będzie, co ma być, Kate i nic tego nie zmieni. Możemy tylko pomóc ubarwić jej dni i modlić się o cud. A sama powinnaś wiedzieć najlepiej, że cuda się zdarzają... – zakończyła, całując mnie w czoło.

   - Powinnam wiedzieć? Dlaczego? – zapytałam, uśmiechając się, choć oczywiście doskonale zdawałam sobie sprawę, że w moim życiu ostatnio miało miejsce kilka cudów.

   - Masz taką cudowną i „supermądrą” przyjaciółkę – przyciągnęła mnie do siebie, czochrając po włosach. – Czy to nie zakrawa na cud?

   - Ale o tą mądrość pytasz?

   - Och, ty małpo! – „oburzyła się” i zaczęła mnie łaskotać. – Zdecydowanie zaostrza ci się języczek przy Louisie. – „Niech ktoś mi powie, dlaczego właśnie oblałam się rumieńcem?”

   - Nie wiem, o czym właśnie pomyślałaś, ale wnioskuję, że trafiłam w dziesiątkę! – parsknęła. – Teraz koniecznie musisz... – przerwał jej dźwięk przychodzącej wiadomości. „Uratowana przez Harry'ego...” odetchnęłam z ulgą. „To był mały cud, nieprawdaż?” zaśmiałam się sama z siebie. – Taaak!!! – usłyszałam pełen radości pisk i jak na szpilkach czekałam, aż skończy rozmawiać przez telefon. – W końcu jakieś naprawdę dobre wiadomości – powiedziała, ściskając moją dłoń. – Zapadł już wyrok. Przysięgli naradzali się niecałą godzinę – zastygłam w oczekiwaniu na jej dalsze słowa. Serce waliło mi piersi, jakby próbowało wyrwać się na wolność. – Już nigdy więcej nie będziesz się musiała przejmować tym zwyrodnialcem, Kate. Nigdy nie wyjdzie na wolność...

   Przez chwilę przetwarzałam w głowie to, co właśnie powiedziała. Powtarzałam to sobie raz po raz i w końcu dotarło do mnie znaczenie jej słów. „Nigdy więcej...” w końcu zaczęłam oddychać. „Nigdy więcej go nie spotkam...” kolejny wdech. „Już nikogo nie skrzywdzi...” To wszystko nagle uderzyło we mnie niczym rozpędzony autobus, wciskając mi oddech z powrotem do płuc. „Boże! Jesteśmy bezpieczni...” poczułam łzy na policzkach. Przez chwilę starałam się nad nimi zapanować, ale po prostu nie mogłam i chyba nawet za bardzo nie chciałam. Zalała mnie nieopisana ulga i już po chwili łkałam głośno w ramionach przyjaciółki, a ona głaskała mnie uspokajająco po plecach. Milczała, bo już nie było trzeba nic dodawać. „Nigdy więcej...” słone krople płynęły nieprzerwanym strumieniem, mocząc bluzkę Alex. „No i mam kolejny cud...”

   Gapiłem się w sufit, zastanawiając się jak do tego doszło, że zostałem tym porzuconym, samotnym członkiem zespołu. Mogłem sobie tylko wyobrażać, jak pozostali spędzają dzisiejszy wieczór. „Choć może jednak nie powinienem tego robić...” zaśmiałem się jak głupi, ale zaraz przypomniałem sobie o chorobie Alex i musiałem zweryfikować swoje pomysły. „Ale przynajmniej ją ma obok siebie...” westchnąłem, przybliżając do oczu komórkę i sam już nie wiem który raz sprawdzając, czy Katie odpisała. „Usłyszałbyś, gdyby to zrobiła, idioto...” Na wszelki wypadek, po raz milionowy sprawdziłem, czy niechcący nie wyciszyłem telefonu. „Czy nie powinnaś skończyć pracy godzinę temu?” zapytałem nieobecnej dziewczyny.

   - No odpisz... – poprosiłem, próbując zaczarować komórkę. O dziwo zadziałało. „No, prawie...” Uśmiechnąłem się widząc na ekranie zdjęcie moje i... – Cześć, Katy! Co tam?

   - Hej... – „Jak to możliwe, że jej głos przez telefon brzmi równie delikatnie?” – Co porabiasz?

   - Obijam się. – „No przecież nie przyznam się, że modlę się do komórki, prawda?” – Nic szczególnego...

   - A mógłbyś może przyjść do mnie na momencik? – usłyszałem coś dziwnego w jej głosie. „Chyba nic się nie stało...” usiadłem gwałtownie, by już po chwili rzucić się do drzwi. – Potrzebuję pomocy, a Louis poszedł do Zayna i nie odbiera... – przyspieszyłem kroku i jeszcze nim w mojej głowie skończyło brzmieć ostatnie słowo, wpadłem do jej pokoju. Nie powiem, że nie zdziwiłem się, widząc ją siedzącą spokojnie na kanapie. – Przepraszam... – wydawała się zawstydzona. „Co jest grane?”

   - Co...

   - Cześć, Niall – usłyszałem za sobą głos Louisa i zrobiło się ciemno. „Co jest, kurwa?” – Bądź grzeczny, a nikomu nic się nie stanie – powiedział wesoło, a ja miałem ochotę trzepnąć go w ten pusty łeb. – To porwanie, jakbyś jeszcze nie wiedział – dodał i sam już nie byłem pewien, czy powinienem się roześmiać, czy może mu przywalić. Próbowałem zdjąć to coś z głowy.

   - Zostaw – padła krótka komenda.

   - Chłopaki... Zayn... Co wy znowu wyprawiacie? Nie jestem w nastroju... – czyjeś dłonie nie pozwalały mi się wyrwać z ich żelaznego uścisku. – No, do kurwy nędzy! Odbiło wam?! Katy... Co... – poczułem dotyk materiału na ramionach. – Co to? Co... Co mi zakładasz? Przysięgam, że jak to jakaś babska kiecka i zrobisz mi zdjęcie, to cię zabiję – groziłem, wyobrażając sobie, co też Lou mógł wymyślić. „Boże, przecież on jest zdolny do wszystkiego!” szarpnąłem się, ale nic to nie dało. „Więcej siłowni. Zdecydowanie” obiecałem sobie. – I jeszcze Zayna w to wciągnąłeś! Stary...

   - Nie szarp się, to nie będzie bolało – Louis najwyraźniej świetnie się bawił. – A za ten pomysł z kiecką to dzięki. Z pewnością kiedyś wykorzystam... – roześmiał się. – Stój spokojnie, bo cię krzywo pozapinam i będzie wstyd...

   - Odbiło wam – stwierdziłem krótko. – Pewnie wydawało wam się to śmieszne, ale jakbyście nie zauważyli, ja się nie śmieję – ostatnie słowa wypowiedziałem kładąc na nie odpowiedni nacisk. – Zayn, nie wierzę, że mi to robisz. Myślałem, że jestem twoim przyjacielem...

   - Oj, już mu tu nie jedź po sumieniu – powiedział Lou. – Wystarczy, że Kate musieliśmy namówić i teraz się biedna będzie stresować dopóki jej nie przebaczysz...

   - Nie gniewam się na ciebie, Katy. Wiem, że cię zmusili. Ten idiota...

   - Voilà! – zawołał Tomlinson. – Pięknie jak z obrazka. No, powiedzmy. Gotowy na swój wielki debiut? – zapytał. Usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi i Zayn popchnął mnie w ich kierunku.

   - Nigdzie nie idę – zaparłem się. – Co mi założyliście? Louis!

   - Nie warcz – ciągnął mnie z Malikiem w jakimś sobie tylko znanym kierunku. – Ciesz się, że nie wypchnęliśmy cię na korytarz nago – zaśmiał się. – Cholera! To chyba moja noc genialnych pomysłów! Malik, może przegonimy Stylesa w stroju Ewy...

   - Raczej w stroju Adama – parsknął Zayn. – I obawiam się, że akurat dla niego nie będzie to zbyt wielki problem...

   - Też prawda – stwierdził. – W takim razie strzeżcie się panowie, bo nie znacie dnia ani godziny... – jego złowieszczy śmiech nie bawił mnie tak, jak zazwyczaj. – Wyluzuj, Niall. Jesteś główną atrakcją dzisiejszego wieczoru. To będzie niezapomniany widok... – gdyby nie to, że mocno mnie trzymał, to powiedziałbym, że zaciera ręce z radości. „Gnojek...”

   - Odwdzięczę się za to – obiecałem. – Każdemu z osobna.

   - Och, na to liczymy – zaśmiał się Lou, zatrzymując się w końcu. – Gotowy?

   - Nie! Stary, jeżeli Paul mnie za to zabije, to przysięgam, że ci tego nie podaruję – wydawało mi się, że przemierzyliśmy kilometry i aż się bałem pomyśleć, gdzie mnie zaprowadzili. – Wymyślę taką zemstę, że... – poczułem mocne pchnięcie i po kilku chwiejnych krokach, zatrzymałem się na kimś. Czarna szmata zniknęła z mojej twarzy i ujrzałem przed sobą wesoło błyszczące, błękitne tęczówki. „I bynajmniej nie Louisa...” – K-Katie? – gapiłem się na nią, przy okazji zapominając chyba o oddychaniu. „A może to po prostu duszniej się zrobiło...” Dźwięk migawki, połączony z rechotem Styles sprawił, że ujrzałem wszystko dookoła. Dziewczynę przede mną, Liama z przepraszającym uśmiechem, stojącego obok elegancko zastawionego stolika i szczerzącego się głupkowato Harry'ego z jakąś ścierką przewieszoną przez ramię, udającego kelnera. Zayna majstrującego coś przy laptopie i Louisa... nagrywającego mnie właśnie swoim telefonem. Moje oczy znów spoczęły na postaci przede mną. „Niemożliwe...” Wyciągnąłem drżącą rękę i dotknąłem policzka dziewczyny wskazującym palcem. Gdy parsknęła śmiechem, a z nią wszyscy pozostali już wiedziałem, że za ten numer z pewnością będę musiał się im odwdzięczyć. Choć nie tak, jak to jeszcze myślałem chwilę temu. – To naprawdę ty...