22

Ostatni rzut oka na łazienkę. „Wszystko na swoim miejscu.” Zadowolony z siebie otworzyłem drzwi i wkroczyłem do pokoju.

- Sweet – powiedziałem cicho do siebie patrząc na tych dwoje.

Lou obejmował dziewczynę, która wtulała się w niego. „Wygląda jak ktoś, kto właśnie wygrał na loterii” pomyślałem patrząc na uśmiechającego się przez sen przyjaciela. Zastanawiałem się czy on już zdał sobie sprawę z tego, że się zakochał... „Będziesz musiał być bardzo cierpliwy.” Stałem tak chwilę patrząc na tych dwoje i nie mogąc się powstrzymać sięgnąłem po telefon. „Kiedyś mi za to podziękują” uśmiechnąłem się robiąc zdjęcie. Zgasiłem światło i walnąłem się na łózko.

- Szósta rano... – jęknąłem. – Masakra...

Spojrzałem na dopiero co zrobioną fotkę i uśmiechałem się do siebie jak głupi. Przeskoczyłem na poprzednią. „Jak tak dalej pójdzie, to wyjdzie na to, że nic nie robią tylko śpią...” Już miałem odłożyć telefon, gdy coś kazało mi zajrzeć na Twittera. Sprawdziłem wiadomości prywatne, a potem po prostu przeglądałem wpisy. „Głównie od fanów” uśmiechnąłem się. W pewnym momencie zauważyłem, że Eleanor dodała jakieś zdjęcie. Od razu to sprawdziłem. I jakie było moje zdziwienie, gdy z ekranu uśmiechała się do mnie El. Lou stał obok i wpatrywał się w nią jak w obrazek. „Kiedy zrobiła to zdjęcie?” zdziwiłem się. Sam już nie pamiętałem kiedy się zmieniło między nimi. „Co ona chce tym osiągnąć?” zastanawiałem się. „Czyżby to jakaś gra z jej strony? Sposób, by go odzyskać?” Odłożyłem telefon z myślą, że muszę mu to jutro pokazać. Zasypiałem próbując zrozumieć jej posunięcie...

Natarczywy dźwięk budzika wyrwał mnie ze snu. Spojrzałem na zegarek. „Szósta. A więc udało się przespać noc” pomyślałem mając przed oczami twarz Kate. „Ciekawe jak oni się czują?” zastanawiałem się nad wczorajszym pomysłem Harry’ego. Podniosłem się z łóżka i tęsknym wzrokiem spojrzałem na drzwi do łazienki. „Najpierw budzenie” zaśmiałem się idąc sprawdzić czy reszta powstawała. „Marne szanse...”

Ku mojemu zdziwieniu Niall właśnie wychodził z łazienki. Stanął przed szafą w samym ręczniku i zastanawiał się pewnie, co by tu na siebie włożyć. Łózko Zayna też było puste.

- Cześć – powiedziałem wciąż nie mogąc otrząsnąć się z zaskoczenia. - Zaczynam myśleć, że mam przywidzenia...

- Hejka – uśmiechnął się do mnie. – Nie mogłem coś spać. Idź obudzić resztę.

Poszedłem do drugiego pokoju myśląc sobie, że może oni też mnie zaskoczą. Otworzyłem drzwi i już wiedziałem, że nic z tych rzeczy. Dobudzenie Harry’ego to zawsze wyzwanie. I tak też było tym razem. Na szczęście po wielu próbach i jednym kopniaku, który prawie mnie dosięgnął, udało się go obudzić. Marudząc pod nosem zamknął się w łazience. „Czy on się kiedyś nauczy spać choćby w bokserkach?” pytałem się sam siebie chyba już po raz setny. „Dobrze, że Kate nie wie, że on tu tak paraduje.”

Spojrzałem na dziewczynę. Spała tak spokojnie i nawet mógłbym przysiąc, że miała na ustach ten swój delikatny i ledwie dostrzegalny uśmiech. „Udało się!” ucieszyłem się z naszego małego osiągnięcia. Prześlicznie razem wyglądali. I znów miałem w środku te nieprzyjemne uczucie, że oto muszę go obudzić, a nie powinienem.

- Lou – powiedziałem cicho nie spuszczając wzroku z Kate. – Wstawaj.

Otworzył oczy i próbował skupić się na tyle, by zrozumieć, co do niego mówię. Po chwili spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się szczęśliwy.

- Pięć minut – usłyszałem ciche słowa i zauważyłem, że zamyka oczy. Gdy wychodziłem z pokoju on wciąż uśmiechał się do swoich myśli. „Miłość...”

Pobiegłem do pokoju myśląc o tym, że muszę się śpieszyć, bo zaraz przyniosą śniadanie. Kolejny raz zdziwiłem się widząc, że Niall właśnie wychodzi z sypialni. „Normalnie ktoś musiał go podmienić w nocy” zaśmiałem się.

Pół godziny później wchodziłem do kuchni, w której byli już wszyscy oprócz Zayna i Kate. Miałem już pewność. „Obcy zaatakowali.” Wszyscy siedzieli uśmiechnięci i jedli śniadanie, które najwyraźniej musiało przyjechać jak byłem w łazience.

- Co ty masz taką dziwną minę, Liam? – Harry popatrzył się na mnie ze zdziwieniem wypisanym na twarzy. – Siadaj, bo nie zdążysz zjeść.

- Po prostu zachodzę w głowę, co się dzisiaj w nocy stało – mówiłem siadając. – Zacząłem już nawet rozważać inwazję obcych...

- A o co chodzi? – zdziwił się Niall wpychając w siebie jedzenie. „Przynajmniej to się nie zmieniło...”

- Co? – zaśmiałem się. – Pomyślmy? Szósta rano, a ty już umyty i prawie gotowy do wyjścia. Zayn pod prysznicem. Żadnego problemu ze wstawaniem...

- No tak całkiem bezproblemowo to nie było – Niall jak zwykle mówił z pełnymi ustami. – Zagroziłem, że ogolę mu głowę jak się nie ruszy z wyra. Podziałało.

- Lou? – popatrzyłem na uśmiechniętego przyjaciela. – Jak noc?

- Spokojna... – zaczął. – Na początku nie wiedziałem jak się do tego zabrać, ale to chyba był dobry pomysł...

- Mówiłem – ucieszył się Harry. – Od dziś możecie tytułować mnie doktorem. Doktor Styles...jak to seksownie brzmi.

- Chyba tylko dla ciebie – powiedziałem sięgając po kolejną kanapkę.

- Cześć – Zayn ciężko opadł na krzesło i przyssał się do kawy jakby w niej szukał ratunku. – Jak Kate? – zwrócił się do Louisa.

- Dobrze – uśmiechnął się. – Przespała całą noc. W sumie to wciąż śpi. Nie chciałem jej budzić.

- Musimy znów przykleić jej telefon do klamki – odezwał się Niall i co mnie wprawiło w osłupienie właśnie odsuwał od siebie talerz. A przecież jedzenie wciąż było na stole.

- Nie trzeba – Harry puścił do nas oko. – Doktor Styles to załatwił.

- Co? – zdziwił się Lou. Ja jednak nie mogłem oderwać oczu od Nialla. „Co się z nim dzieje?”

- Powiedziałem jej, że ponieważ strasznie się martwimy, gdy zostawiamy ją samą, to koniecznie musi do nas zadzwonić zaraz po przebudzeniu, bo inaczej nic nam nie wychodzi z nerwów – mówił dumnym głosem.

- Tak jej powiedziałeś? – nie byłem pewien, czy Lou był z tego zadowolony.

- No... może nie do końca tymi słowami – tłumaczył się Harry. – Ale wszystko gra. Śmiała się gdy z nią rozmawiałem i obiecała mi, że będzie tak robić.

- Niall – już dłużej nie mogłem wytrzymać tego dziwnego zachowania – dobrze się czujesz?

- Tak. Dlaczego pytasz? – autentycznie się zdziwił.

- No bo... – sam nie wiedziałem co powiedzieć, tylko rozłożyłem ręce.

- Raz wstałem przed tobą i przeżywasz... – zaśmiał się.

- Nie tylko – próbowałem się bronić. – Już się najadłeś?

Teraz już wszyscy zwrócili uwagę na jego nietypowe zachowanie. Niall pierwszy kończący śniadanie, to nie był widok, do którego nas przyzwyczaił.

- No dobra – wstał od stołu śmiejąc się. – Przejrzeliście mnie. Tak naprawdę, to mam ochotę na coś innego – mówił otwierając lodówkę i po chwili odwrócił się ze sporym kawałkiem ciasta czekoladowego. – Od razu zaznaczam, że się nie dzielę z nikim.

- Wiedziałem! – ucieszył się Lou. – Już wczoraj czułem, że coś byłeś za hojny z tym ciastem. Sumienie nie dało ci spać?

- Na pewno nie – odpowiedział. – To jest moja nagroda za to, że w ogóle musiałem się dzielić. Potrzebowałem sam siebie przekupić, bo w przeciwnym razie nic byście nie dostali.

- No i cała tajemnica – mruknął Zayn dolewając sobie kawy.

- Czyli jeśli ja bym upiekł ciasto z Kate, też mogę sobie odłożyć taki kawałek? – Harry chyba właśnie obmyślał jakiś plan.

- Dzisiaj ja z nią piekę – przypomniał Niall.

Podroczyliśmy się z nim chwile udając, że chcemy mu zabrać talerz. Przynajmniej do czasu jak Paul nie zadzwonił nam przypomnieć, że powinniśmy już być na dole. Zerwaliśmy się z krzeseł i pobiegliśmy do windy uprzednio sprawdzając, czy drzwi są zamknięte. Chyba z pięć razy... Gdy zobaczyłem, że Niall trzyma w dłoni kanapkę zaśmiałem się tak głośno, że reszta popatrzyła się na mnie jak na wariata. „A więc nic się nie zmieniło...”

Obudziłam się z takim przyjemnym uczuciem rozleniwienia, jakie czuje ktoś, kto najzwyczajniej w świecie się wyspał. Miałam nawet ochotę się przeciągnąć, ale ból w plecach przypomniał mi o tym, że to akurat nie najlepszy pomysł w moim wykonaniu. Leżałam tuląc do ciebie poduszkę. „Wciąż jeszcze nim pachnie” pomyślałam wdychając cudowny zapach. I nagle przypomniało mi się wszystko z wczorajszego wieczoru. Zrobiło mi się gorąco i po prostu wiedziałam, że znów się zaczerwieniłam. „Co ja mam z tym rumienieniem się?” Wszędzie panowała ta specyficzna cisza oznaczająca tylko jedno. „Nie ma ich.” Uśmiechnęłam się do siebie na wspomnienie chłopaków. „Czy to możliwe, że w końcu znalazłam kogoś, kto się o mnie troszczył? Oprócz Alex oczywiście.” Cieszyłam się, że przyjaciółka może w końcu odpocząć od moich problemów. Usiadłam na łóżku przypominając sobie ostatnią rozmowę z Harrym. Wciąż tuliłam do siebie poduszkę. „Normalnie mi odbiło” zaśmiałam się i sięgnęłam po telefon. Leżał dokładnie tam gdzie go zostawiłam. „Koniec z przyklejaniem go do klamki.” Nawet przez chwile nie wahałam się, który numer wybrać. Przyłożyłam słuchawkę do ucha i po raz ostatni zanurzyłam nos w pachnącej poszewce.

- Kate – na sam dźwięk jego głosu miałam ochotę się uśmiechać. – Już wstałaś? Jak się czujesz? Cudownie, ze dzwonisz. Wprawdzie Harry nam powiedział, że tak będzie, ale nie byłem pewny...

- Dzień dobry – roześmiałam się – Czuję się dobrze. Naprawdę. I przecież obiecałam, że zadzwonię... Nie przeszkadzam? – zapytałam słysząc w tle jakieś krzyki i piski.

- Nie, oczywiście, że nie. Ty nigdy nie przeszkadzasz, ale musiałem wyjść do innego pokoju, bo nic nie słyszałem przez te hałasy. Zostawiliśmy ci śniadanie na stole w kuchni... – usłyszałam jakieś trzaski i chyba głos Harry’ego. „Co tam się działo?”

- Hej Kate. Jak się spało? I pytam się jako lekarz – zaśmiałam się na wspomnienie doktora Stylesa. – Szybko wstałaś.

- Spało mi się cudownie, panie doktorze – o mało nie parsknęłam śmiechem słysząc jego głos. – I jestem wyspana i w cudownym humorze. Dawno nie miałam takiego poranka.

- Jestem genialny! – dodał dumnym głosem. – No, powiedz, że jestem...

- Jesteś głupi. Oddawaj – kolejne trzaski w telefonie dobitnie świadczyły o tym, że właśnie wywiązała się tam mała przepychanka.

- Katy? Już wstałaś? – powiedział Niall śmiejąc się. – Harry i Lou właśnie siłują się na podłodze. Chyba poszło o komórkę. Ale gdzie dwóch się bije, tam Niall korzysta. – Teraz już śmiałam się razem z nim. – Zostawiliśmy ci śniadanie na stole w kuchni.

- Wiem, dziękuję. Kochani jesteście.

- Powiedziała, że jestem kochany! – wydarł się do słuchawki. – I łyso wam teraz? Oo chyba muszę dać komórkę Zaynowi, bo zaraz mnie Harry dorwie... – kolejne trzaski.

- Cześć Kate – usłyszałam rozbawiony głos Zayna. – Wszystko dobrze?

- Tak, dziękuję – zaśmiałam się. – Co się tam u was dzieje?

- No sam się zastanawiam... Harry leży na podłodze i trzyma Nialla za stopę. Louis próbuje go oderwać ciągnąc za nogi. Coś mi się wydaje, że zaraz się to skończy wielką wywrotką. I waśnie przyszedł Liam i zaczął ich uspokoić. Normalny dzień w naszym wykonaniu. A co u ciebie?

- Dopiero się obudziłam i jeszcze nie zdążyłam wyjść z łóżka – zaśmiałam się wyobrażając sobie opisywaną przez niego scenę.

- A więc jeszcze leżysz w pościeli... – dziwnie przeciągał słowa. – Hmmm...

- Malik! Oddaj mi ten telefon! – usłyszałam krzyki Louisa. – No przestańcie wreszcie. Chciałem tylko chwilę porozmawiać...

- Za późno – usłyszałam głos Zayna i nie mogłam się nie zaśmiać.

- Jak się rozłączyłeś, to nie przeżyjesz – groził mu Lou i po kolejnych trzaskach ponownie usłyszałam jego głos. – Kate? Jesteś tam?

- Jestem – zachowanie powagi przychodziło mi z trudem. – Wszystko w porządku?

- Tak myślę – w tle usłyszałam głośny huk. – No może nie ze wszystkimi... Harry nic ci nie jest? Przewrócili szafę. Będziemy za jakieś cztery godziny. Taką przynajmniej mam nadzieję. Co będziesz robić?

- Jak już wyjdę z łóżka, to pójdę zjeść to śniadanie, o którym mówiłeś i chyba poczytam książkę. Jeszcze nie wiem – uśmiechnęłam się.

Usłyszałam jakiś męski głos próbujący przywołać ich do porządku. „Pewnie manager?” pomyślałam i trochę zrobiło mi się go szkoda. To musi być nie lada wyzwanie zapanować nad nimi.

- Paul każe nam kończyć – odezwał się Lou – a wcale nie mam na to ochoty...

- Ale musisz... – dodałam cicho. – A ja już jestem głodna. Chyba zamieniam się w Nialla.

- Nieeee! – ten okrzyk był przekomiczny.

Jego śmiech jeszcze długo po zakończeniu rozmowy dźwięczał mi w uszach. „Cudowny poranek” pomyślałam idąc do łazienki. Poranna toaleta przebiegła ekspresowo. Zauważyłam, że koszulka jest sztywna od zaschniętej krwi w jednym miejscu więc odłożyłam ją na bok, by później wyprać. „Może lepiej zrobić to teraz?” Przypomniało mi się jak Lou konsekwentnie zabierał moje rzeczy do prania. Podeszłam do umywalki i w tym samym momencie odezwał się mój żołądek.

- Wygrałeś – zaśmiałam się. Ubrałam spodnie i sięgnęłam po koszulkę. „Ostatnia, której nie widzieli.” Przypomniałam sobie dzień, w którym Alex mi ją opisywała. Prawie tarzałyśmy się ze śmiechu wymyślając coraz to głupsze rzeczy. – To były czasy...

A teraz miałam tylko te kilka ciuchów, które kiedyś zostawiłam u niej w domu. Pięć bluzek i dwie pary spodni. Cały mój dobytek. Pomyślałam o rzeczach chłopaków, które walały się w szafie. Było tego więcej niż kiedykolwiek miałam, a przecież to pewnie nie wszystko. „Jestem żałosna.” Szybko założyłam bluzkę, poprawiłam pościel i poszłam do kuchni uszczęśliwić mój żołądek.

- Wszystko w porządku chłopcy? – Paul nie mógł się powstrzymać, by o to nie zapytać. – Nie da się ukryć, że dziś byliście w lepszej formie.

- Rzeczywiście – odpowiedział mu Harry wsiadając do samochodu. – Chyba właśnie odnaleźliśmy patent, by się wysypiać.

- Jeszcze jest w fazie testowej – zaśmiałem się – ale pierwsza próba wypadła pomyślnie.

- Wy i poważne rozmowy – pokręcił tylko głową i zatrzasnął drzwiczki pokazując kierowcy, że może ruszać. – Widzimy się jutro.

- Za ile będziemy na miejscu? – zapytałem.

- Pół godziny – kierowca uśmiechnął się w lusterko. – Śpieszy ci się Lou?

- Trochę... – spojrzałem na niego. – Pół godziny plus jeszcze z pół zanim fani nas wpuszczą do środka – wyliczałem.

- Mogę podjechać od strony plaży.

- Louis, nie przesadzaj – odezwał się Liam. – Wszystkim nam się śpieszy, ale nie możemy wiecznie się przemykać od tyłu.

- Zawsze możesz powiedzieć, że śpieszysz się na kibelek i zwiać po kilku minutach – zaśmiał się Zayn. – Na pewno ci to wybaczą.

- Tylko to raczej jednorazowa wymówka – odezwał się Niall. – Jak ją za często będziesz wykorzystywał pomyślą, ze potrzebny ci lekarz.

- Doktor Styles, do usług – Harry nie mógł się powstrzymać, by nie wsadzić mi łokcia w bok.

- Oj, no dobra – broniłem się. – Już nic nie mówię.

- Jutro możemy spać do południa – rozmarzył się niedoszły doktor. – Może byśmy się gdzieś wybrali? I zanim mnie oskalpujecie, to nie zapomniałem o Kate. Pomyślałem, że można by coś wynająć tylko dla nas i zadzwonić po Alex. Albo – tu popatrzył na mnie – Lou zostanie i będzie się nią opiekował, a my zaliczymy jakiś klub. – Podniósł rękę do góry. – Głosuję za pierwszą opcją.

- Nawet nie jest to głupie – zamyślił się Zayn. – Można by na przykład iść na kręgle.

- Albo na basen – Niall rzucił kolejny pomysł. – Sorry stary...

- Może wesołe miasteczko? – zaproponował Liam. – Choć pewnie Kate by wolała gdzieś w budynku. Można zadzwonić do Paula i zapytać czy by nie mógł czegoś zorganizować...

- Chyba lepiej zacząć od Alex i zobaczyć, co ona powie – powiedziałem. – Jeśli nam to odradzi, to możecie iść na imprezę. Ja chętnie zostanę z Kate.

- W to nikt nie wątpi – zaśmiał się Harry, a reszta dołączyła. – A tak w ogóle, to przypomniało mi się, że miałem ci coś pokazać – zaczął szukać czegoś po kieszeniach. Zdziwiłem się gdy wyciągnął komórkę.

- Kolejne zdjęcie? – zapytał Liam.

- Co? – teraz już nic nie rozumiałem.

- W sumie to tak... – pogrzebał chwile w telefonie i odwrócił ekran w moją stronę. – Zobacz co Els wczoraj dodała na Twittera.

- To sprzed roku – popatrzyłem na niego nie rozumiejąc do czego zmierza.

- A gdzie to jest napisane? – podał komórkę Liamowi, a ten puścił dalej. – Ja tam tylko widzę, że stoicie sobie jak dwa gołąbki i gruchacie, a data jest z wczoraj...

- Tak to wygląda – przyznał Zayn. – Chyba wcześniej nie widziałem tego zdjęcia...

- Co ona wyprawia? – zapytał Niall patrząc na mnie.

- Nie mam pojęcia.

- Może się uspokoiła i doszła do wniosku, że nie chce z tobą zrywać – głośno myślał Liam. – A to taki jej sposób, by ci pokazać, że wciąż cię kocha...

- Na to już za późno – powiedziałem kładąc nacisk na ostatnie słowo.

- To musisz z nią porozmawiać i się dowiedzieć, co ona zamierza tym osiągnąć – Liam oddał telefon Harry’emu.

- Albo możesz ją olać i nie zwracać na to uwagi – odezwał się nasz doktor. – Może sama zrozumie, że to bez sensu. Ale prawdę mówiąc chyba wolałbym wiedzieć o co jej chodzi...

- Zadzwonię do niej później. Teraz nie mam ochoty z nią gadać – obwieściłem swoją decyzję i oparłem się wygodnie zamykając oczy.

- Pomyśl, że to i tak lepsze niż gdyby publicznie wyzwała cię od najgorszych – zaśmiał się Zayn.

- No panowie – odezwał się po chwili kierowca. – Jesteśmy na miejscu. Wasze dziewczyny czekają.

Ledwo otworzyliśmy drzwiczki, a zewsząd rozległy się piski i nawoływania. Uśmiechnięte lub zapłakane fanki tarasowały drogę do hotelu. Popatrzyłem na ten tłum dziewczyn uśmiechając się do nich, ale w środku myślałem o tym, że moja Kate siedzi tam całkiem sama...

Po 45 minutach w końcu udało mi się przebić do holu i zanim ktokolwiek mnie zaczepił pognałem do windy. Chłopaki wpadli dosłownie w ostatniej chwili, bo już miałem na nich nie czekać.

- Ale ci się spieszy – wysapał Niall. – Bo pomyślę, że chciałeś bez nas pojechać.

- Ty to powiedziałeś – zaśmiałem się. – Śpieszę się do kibelka – skorzystałem z pomysłu Zayna.

- Jasne, bo ci wierzę – blondyn puścił do mnie oko.

- A ty do kogo już dzwonisz – zapytałem widząc, że Liam wisi na telefonie.

- Pomyślałem, że może lepiej pogadać a Alex zanim wejdziemy do siebie. Jak nam to odradzi, to Kate się nawet nie dowie o naszych pomysłach.

Patrzyliśmy na niego wyczekująco. Byłem ciekawy, co ona powie o naszych planach, ale coś mi się wydawało, że zaraz włączy się poczta.

- Poczta się włączyła – odezwał się Liam. – Hej Alex. Tu Liam. Oddzwoń jak będziesz miała chwilkę. Mamy parę pomysłów na wieczór, ale chcielibyśmy je najpierw z tobą obgadać. To do usłyszenia.

Ledwo skończył się nagrywać winda zatrzymała się na naszym piętrze. Na korytarzu mignęła nam znajoma para, która właśnie wchodziła do swojego apartamentu. Czekaliśmy, aż Liam otworzy drzwi.

- Dzień dobry chłopcy – odezwał się kobiecy głos za naszymi plecami. – Chciałam wam oddać talerzyki i jeszcze raz podziękować za tort. Był przepyszny.

- Nie ma za co – uśmiechnął się Niall odbierając naszą własność.

- To my dziękujemy – powiedziałem. Starsza pani spojrzała na mnie ze zrozumieniem w oczach i tylko kiwnęła głową.

- Myślicie, że mogłabym dostać ten przepis. Mój mąż tak uwielbia czekoladę, a tym ciastem był po prostu zachwycony. Niedługo ma urodziny i byłaby to dla niego niespodzianka.

Spojrzeliśmy na Nialla.

- Nie patrzcie na mnie. Ja tylko pomagałem Katy. Sam nie potrafiłbym go zrobić. Ale przecież możemy jej zapytać. Na pewno się zgodzi.

- Byłoby wspaniale, gdyby się udało – ucieszyła się kobieta. – To już was nie zatrzymuję. Pewnie jeszcze nie raz się spotkamy.

- Do widzenia – powiedzieliśmy jak jakiś chór dzieciaków z podstawówki.

- Otworzysz w końcu te drzwi? – zapytał się Zayn.

- Już dawno są otwarte – Liam nacisnął klamkę i wparowaliśmy się do środka.

Rozejrzałem się po salonie. Był pusty. Tylko książka na stoliku świadczyła o obecności dziewczyny. Zayn ruszył w stronę tarasu, ale po chwili odwrócił się w naszą stronę kręcąc głową.

- Tam jej nie ma – powiedział.

Już chcieliśmy rozpocząć poszukiwania kiedy Niall wpadł na jakże inteligentny pomysł.

- Katy! Gdzie jesteś? – zawołał.

- W kuchni – usłyszałem jej cichy głos i rzuciłem się w tym kierunku.

- Cześć – powiedziałem gdy tylko ją zobaczyłem. – Co robisz?

Stała oparta o szafkę z rękoma splecionymi na piersiach. Uwielbiałem te jej czarne spodnie. Nie mogłem oderwać wzroku od tasiemek łaskoczących jej łydki. Zauważyłem, że znów ma inną koszulkę. Niestety napis zasłaniała rękoma. Było widać tylko końcówkę. „Oh yeah ;)” i jakąś postać z komiksu najwyraźniej to mówiącą. Już ta część była zabawna. Ciekawe co jest powyżej...

- Chciałam sobie zrobić kawy – odpowiedziała na moje pytanie.

- Mamy ekspres – odezwał się Zayn.

- Wiem, ale jakiś skomplikowany – uśmiechnęła się do nas.

- Nie wytrzymam – Harry podszedł do niej. – Pokaż co tam masz napisane na koszulce, bo aż mnie skręca z ciekawości. – Ujął ją za dłonie i odsłonił sobie widok. – Are blind people able to see in their dreams? – czytał. – Oh yeah – zaakcentował końcówkę przekomicznie.

Gdyby to były tylko te pierwsze słowa, raczej nikt nie wiedziałby jak się zachować. Końcówka zmieniała wszystko w żart. Harry się roześmiał, a z nim my wszyscy. A Kate? Jak zwykle w takich momentach cudownie się zaczerwieniła.

- Normalnie rozwalają mnie twoje koszulki – objął ją ramieniem. – Zdecydowanie musimy się zacząć nimi wymieniać. Zrobiłbym w nich furorę. Już się nie mogę doczekać następnej.

- Nie mam więcej – powiedziała cicho, jakby... „Wstydzi się tego?” zdziwiłem się. – Już wszystkie widzieliście. A co do twojego pomysłu, to oczywiście nie ma sprawy. Chociaż nie wydaje mi się, by były na ciebie dobre. – Uniosła głowę do góry jakby chciała na niego spojrzeć. „No tak, w końcu jest przy niej jak wielkolud.”

- To ja zrobię kawy – zaofiarował się Liam, gdy czajnik się wyłączył. – Komuś jeszcze coś do picia?

Posypały się zamówienia, ale w chwili gdy Kate kończyła robić swoją, wszyscy nagle zmienili zdanie. Zresztą on również.

- Katy? – Niall podszedł bliżej i prawie wsadził jej nos do kubka. – Mogę spróbować?

- Oczywiście – uśmiechnęła się do niego, a on już testował gorący napój.

- Ja też taki chcę – powiedział po chwili zlizując kremowe wąsy, których właśnie się dorobił. – To jest super słodkie. – I znów przyssał się do kawy.

- Pokaż – Harry prawie wyrwał mu kubek. – O matko! Ja też chce. Możesz zrobić jeszcze?

- Dajcie spróbować – Zayn wyciągnął rękę w ich kierunku. – Dobre. To mi też. – Podał kubek Liamowi wyciągając wcześniej łyżeczkę.

- Z czekoladą? – powiedział po spróbowaniu. – Ja też poproszę.

- Dajcie i mi spróbować – wziąłem łyk. Smakowało trochę jak latte ze słodką pianką na wierzchu. „Pychota.” – Pyszne. Jak to zrobiłaś? Ja też chcę takie.

Zaśmiała się tak szczerze, że miałem wrażenie, że jakieś magiczne dzwonki odezwały się w powietrzu. Nie mogłem oderwać od niej wzroku.

- Coś mi się wydaje, że nie mam wyjścia i muszę zrobić więcej jeśli sama chcę się napić.

- Mogę ci pomóc? – zapytał Liam. – Chciałbym zobaczyć jak to się robi?

- Jasne – odpowiedziała i sięgnęła po czajnik, by napełnić go wodą.

Odezwał się czyjś telefon. Spojrzałem na Liama, ale tylko przecząco pokręcił głową. Zauważyłem, że Zayn zerka na wyświetlacz.

- To Perrie – powiedział wstając. – Tylko nie wypijcie mojej kawy – dodał wychodząc.

- Ładne imię – uśmiechnęła się Kate. – I takie oryginalne.

- Ładna dziewczyna – zaśmiał się Harry. – Właściwie ona też śpiewa w zespole. I też brała udział w X Factor. Właściwie to jej zespół wygrał.

- Czyli przegraliście z nimi? – zapytała się nie przerywając robienia kawy.

- Nie – odpowiedziałem. – One brały udział w programie rok później. Na nasze szczęście, bo zmiotły konkurencje.

- To musicie mi kiedyś puścić jakąś ich piosenkę – zaśmiała się. – Sama ocenię.

- I już? – zdziwił się Liam

- Tak. Żadna filozofia – uśmiechnęła się do niego.

- Ludzie używają skomplikowanych ekspresów by osiągnąć taki efekt – powiedział stawiając przed nami kubki. – A to wcale nie jest trudne, ani czasochłonne.

- Może przeniesiemy się do salonu – Niall już kierował się tam z kawą. – Szkoda, że nie mamy nic słodkiego...

- A propos słodkiego – odezwał się Liam siadając w fotelu. – Ta miła starsza pani podziękowała nam za ciasto i była nim zachwycona.

- A jej mąż jeszcze bardziej – dodałem i obserwowałem jak Kate oblewa się rumieńcem.

- Tak – przyznał mi rację. – Powiedziała, że on ma niedługo urodziny i bardzo chciałaby mu zrobić niespodziankę i upiec coś takiego. Pytała czy dałabyś jej przepis.

- Oczywiście – uśmiechnęła się skromnie. – To żadna tajemnica. Tylko ja robię wszystko z głowy, nie znam proporcji... – zawstydziła się. – A kiedy są te urodziny? Może ja mogłabym upiec drugi tort?

- W sumie to nie wiem, ale możemy jej zapytać jak ją znów spotkamy.

- Kogo spotkamy? – Zayn spojrzał pytająco na Liama. – To moja kawa?

- Tą panią z naprzeciwka – odpowiedział Niall podając mu kubek. – Co robimy dzisiaj na lunch?

- A ty już głodny jesteś? – zdziwiłem się.

- Tak się pytam tylko. Zaraz jadę na zakupy, bo będę z Katy ciasto robił – cieszył się jak dziecko. – To mogę coś przywieść...

- W sumie, to czemu nie? – powiedział Liam. – Zanim wrócisz z zakupami, to akurat będzie czas, by coś zjeść.

- Jedziesz ze mną?

- Dlaczego znów ja? – zapytał Harry. – Byłem ostatnio.

- I myślisz, ze już odkupiłeś winy za zjedzenie moich placków? To informuję cie, że jesteś w błędzie.

- Ale ktoś jeszcze jedzie – marudził Harry. – Bo znów będzie tak jak ostatnio. Ja będę wszystko dźwigał, a potem jeszcze pewnie siatki mi pękną pod samymi drzwiami.

- Ja pojadę – odezwał się Zayn z pięknymi białymi wąsami. Nie mogłem się powstrzymać, by się nie roześmiać. – Co? – popatrzył na mnie zdziwiony i wyjął lusterko, by się przejrzeć. Po chwili sam się śmiał zlizując słodką piankę.

- Ta kawa jest świetna – powiedziałem cicho do Kate. – Normalnie jestem zwolennikiem herbaty, ale chyba to będzie mój wyjątek od reguły.

- Katy – Niall wcisnął się obok niej na kanapę i normalnie muszę mu za to podziękować, bo dzięki temu siedziała bliżej mnie. – To co będziemy potrzebować? I w ogóle jakie ciasto robimy?

- A na jakie macie ochotę? – zapytała cicho.

Zaraz zaczęliśmy wymyślać i rzucać różnymi nazwami, ale chyba żaden z naszych pomysłów nie nadawał się do realizacji, bo co to w ogóle jest „ciasto pokemonowe”? Ale śmiechu było przy tym co nie miara.

- To może coś z owocami? – zapytałem. – I może nie bardzo czasochłonne. Powinnaś więcej odpoczywać. Brałaś leki? – przypomniało mi się.

- Tak – odpowiedziała mi cichutko i uśmiechnęła się. – I ja naprawdę dużo odpoczywam.

- Ciasto owocowe, to dobry pomysł – przyznał Harry. – Tylko nie pytaj Louisa jakie owoce, bo ci powie, że najbardziej lubi marchewki.

Wszyscy zaśmiali się z mojej drugiej wielkiej miłości. „Dokładnie. Z drugiej.” Spojrzałem na Kate. Śmiała się razem z nimi, ale miała taki cudowny błysk w oczach. Po chwili zajęła się z Niallem listą zakupów. Oparłem się wygodnie i zamknąłem oczy. Rozkoszowałem się ciepłem jaj ciała obok mnie. Zadzwonił telefon.

- Zaraz wracam – odezwał się Liam i poszedł do swojego pokoju.

- Pewnie Danielle – Zayn chyba stwierdził, że czas zapalić i ruszył na taras. – Tak więc trochę to potrwa.

Siedziałem tak myśląc o niebieskich migdałach. Nagle rozległ się dźwięk przychodzącej wiadomości. „Byle nie El!”, to była moja pierwsza myśl, gdy sięgałem po telefon. „Od Liama?” zdziwiłem się. „Nic nie mów, tylko chodź do mnie. Alex dzwoniła.” Podniosłem się z kanapy i rzuciłem krótkie:

- Zaraz wracam.

Starałem się iść spokojnie, ale nie było to łatwe. Nie moglem się doczekać, co Liam się dowiedział. Czekał na mnie w drzwiach i zaraz je zamknął gdy tylko wszedłem do środka.

- I co? – zapytałem próbując coś wyczytać z jego twarzy.

- Alex z nami nie pójdzie, bo zostaje na nocną zmianę za jakąś koleżankę – zaczął. – Ale powiedziała, że jeżeli mamy takie miejsce bez obcych ludzi, to byłby to świetny pomysł. Inna sprawa, to sprawić, by Kate zgodziła się pójść...

- Zanim zaczniemy ją przekonywać trzeba znaleźć takie miejsce. Dzwoniłeś już do Paula? Może nam coś podpowie.

- Właśnie miałem to zrobić. Chciałem się tylko upewnić, że wciąż mamy zamiar gdzieś wyjść.

- Zadzwoń do niego i zobaczymy jak się sprawy mają. Możemy to potem obgadać z resztą jak Kate pójdzie piec to ciasto z Niallem. To ja wracam do nich. Później pogadamy.

W salonie zastałem Kate z książką na kolanach. Siedziała w tym samym miejscu, gdzie ją zostawiłem. „Super” ucieszył się głos w mojej głowie.

- Gdzie wszyscy? – zapytałem siadając przy niej i obejmując ją w pasie ramieniem. Poczułem jak na chwilę jej ciało zesztywniało.

- Pojechali na zakupy – uśmiechnęła się odwracając głowę w moją stronę i próbując się odsunąć.

- Zostań proszę – powiedziałem cicho. – Miałem nadzieję, że coś mi poczytasz.

- Tak od środka książki? – zdziwiła się, ale już nie uciekała ode mnie. – Nic nie będziesz z niej wiedział.

- To po prostu posiedź ze mną. Ty będziesz sobie czytała, a ja popatrzę.

- To zaraz zaśniesz z nudów – zaśmiała się nawet sobie nie zdając sprawy, że więcej mi do szczęścia nie trzeba.

- Włączę sobie telewizor. Chociaż ostatnio to przy nim najczęściej zasypiam.

Po chwili skakałem po kanałach, ale ani razu nie spojrzałem w ekran. Nie mogłem oderwać wzroku od jej delikatnych palców sunących po papierze. Gdy odwracała stronę była tak ostrożna jakby trzymała w rekach bezcenny skarb. Była do mnie odwrócona bardziej tyłem niż bokiem... Mogłem gapić się do woli i tak też robiłem. Wiedziałem, że ona nie zdaje sobie sprawy z tego, co ze mną robi. Z jednej strony się cieszyłem, ale... „Zawsze jest jakieś ale...” Powoli zdobywałem jej zaufanie i byłem z tego dumny jak paw. Nie mogłem tego zepsuć. A to co do niej czułem? Może pewnego dnia będzie gotowa, by to usłyszeć? I jeśli będę miał szczęście, to powie mi...

- Gdzie wszystkich wywiało? – zapytał Liam siadając w fotelu i pokazując mi uniesiony kciuk.

- Pojechali na zakupy – odpowiedziałem uśmiechając się. – Pewnie szybko wrócą, bo Niall się nie może doczekać, by zagonić Kate do kuchni.

- Wyobrażam sobie – wyciągnął rękę w moją stronę. – Dawaj tego pilota. Oczopląsu można dostać od tego twojego skakania po kanałach.

- A ty co niby teraz robisz? – zapytałem widząc, że przeskakuje z programu na program.

- Patrzę, gdzie coś ciekawego leci – odpowiedział. – O, Kate. Chciałaś posłuchać zespołu Perrie – podgłośnił trochę. – To właśnie masz okazję.

Dziewczyna wsłuchała się w muzykę. Jej palce przestały przesuwać się po papierze, ale wciąż delikatnie go dotykały. „Jakby motyl przysiadł na chwile, by odpocząć...” Normalnie powinienem zostać poetą.

- Teraz śpiewa Perrie – powiedziałem jej na ucho.

Gdy piosenka dobiegła końca, Liam znów zaczął szukać czegoś po kanałach. Ostatecznie zostawił jakiś stary film.

- I co myślisz? – zapytałem.

- Całkiem fajny – uśmiechnęła się. – Taki do tańczenia. Ładnie śpiewają. Czy Danielle też jest piosenkarką?

- Nie – odpowiedział Liam. – Jest tancerką.

- Jest bardzo dobra – odezwałem się. – Tańczyła nawet podczas igrzysk olimpijskich.

- Ooo – uśmiechnęła się. – Też branża muzyczna.

- Taki zbieg okoliczności – zaśmiał się. – Żadna reguła.

- Choć jest to bardzo dobre rozwiązanie – powiedziałem. – W pewnym sensie. Chodzi mi o to, że obie strony znają i rozumieją show-biznes, więc jest im łatwiej się w nim odnaleźć jako para. Niestety są też minusy. Oboje są bardzo zajęci i często daleko od siebie.

- To rzeczywiście nie najlepiej – przyznała mi rację. – Musisz tęsknić... – zwróciła się do Liama czym wywołała uśmiech na jego twarzy. Wiedziałem na co się zanosi.

- Tak – odpowiedział i zaczął swój ulubiony temat. O Danielle mógł gadać godzinami i niestety na to się zanosiło...

- Normalnie nie rozumiem jak to się stało – jęknął Harry zbierając zakupy z ziemi. – Przecież szliśmy razem. Dlaczego tylko moje siatki pękły?

- Może gdybyś ich nie kopał idąc, nie musiałbyś teraz tarzać się po ziemi – śmiał się Zayn.

- Może wam pomóc chłopcy? – usłyszałem głos za sobą. Odwróciłem się i zobaczyłem staruszkę podającą mi pusty karton. – Zawsze mam kilka w bagażniku, bo te jednorazówki, które dają w sklepach są do niczego.

- Słyszycie – uśmiechnął się Harry i podziękował za pudełko. – To nie moja wina.

- Jasne – Zayn nie przestawał się z niego nabijać, a ja patrzyłem jak kobieta wchodzi do sklepu.

- Dobra, pośpieszmy się – powiedziałem i zacząłem pomagać zebrać zakupy. – Zaraz musimy jedzonko odebrać.

- Ciekawe, czy Alex oddzwoniła do Liama? – zapytał Zayn. – I jeśli tak, to co powiedziała...

- Fajnie by było gdzieś wyskoczyć – Harry upychał pudło w bagażniku.

- Tylko może niekoniecznie na basen...

Pół godziny później wchodziliśmy obładowani do apartamentu. Katy uśmiechnęła się do nas odkładając książkę. Lou chyba spał. Zauważyłem, że trzyma rękę na jej kolanie. Nie moglem się nie uśmiechnąć na ten widok.

- Mamy wszystko – powiedziałem. – I jeszcze coś smacznego na lunch.

- Długo was nie było – Liam właśnie wychodził z kuchni. – Już myśleliśmy, że was porwali.

- Nawet mi nie mów – Zayn skierował się do kuchni. – Ostatni raz poszedłem z nimi na zakupy. W każdą alejkę musieli wejść. Nawet z częściami do samochodów.

- A co w tym dziwnego? – wzruszyłem ramionami.

- To z lalkami – wyliczał dalej Zayn.

- No a co w tym dziwnego? – zaśmiał się Harry. – Może szukałem prezentu dla sióstr Louisa.

- No a czego szukałeś w alejce z proszkami do prania?

- Proszku do prania – roześmiałem się widząc jego minę.

- Widzisz – spojrzał na Liama. – Następnym razem wołami mnie nie zaciągną do sklepu.

- Ale mieliście fajny pomysł z tym pudełkiem – Liam próbował się nie śmiać.

- Harry znów rozsypał zakupy. Tym razem po całym parkingu – po tych słowach Zayna już nikt nie mógł się powstrzymać od śmiechu.

- Nie po całym – bronił się winny. – Przy samym aucie się rozsypały...

Wszyscy zwijaliśmy się ze śmiechu. Tylko Lou sobie spał w najlepsze z tym uśmiechem zadowolenia na twarzy.

- Pomóc wam z zakupami? – spytała Katy.

- A może najpierw zjemy lunch zanim nam wystygnie – zaproponowałem idąc do kuchni. – Czytaj sobie jeszcze, a my was zawołamy jak będzie gotowe.

Liam nakrył do stołu i zaczął wyjmować jedzenie, które przynieśliśmy. Zayn uciekł na papierosa, a Harry się przebrać, bo podobno cały był brudny. Miałem zabrać się za wykładanie zakupów, ale przypomniałem sobie, że jeśli zrobię to z Katy, to nie będzie miała potem problemu, by coś znaleźć. „Tak wiec później.”

Lunch przebiegł w cudnej atmosferze. Śmialiśmy się jak zawsze. Szybko posprzątaliśmy i w końcu się doczekałem. Teraz ja mogłem wygonić wszystkich z mojej kuchni. „Raczej naszej” popatrzyłem na Katy.

- Wiesz, że jesteś cudowna? – wypowiedziałem na głos to, o czym właśnie myślałem. Zarumieniła się i obdarzyła mnie tym swoim nieśmiałym uśmiechem.

- Bo umiem gotować? – zapytała.

- To też – nie mogłem się nie roześmiać. – Ale tak poza tym, to też jesteś fajna. Lubię cię – objąłem ją ramieniem.

- Ja ciebie też lubię – powiedziała cicho.

- A teraz musisz mi wytłumaczyć dlaczego kazałaś mi kupić tyle marchewek?

Roześmiała się tylko i zabraliśmy się do pracy. Wkrótce miałem się dowiedzieć...