21

Usiadłem gwałtownie na łóżku zastanawiając się, co mnie obudziło. Spojrzałem za zegarek. Jest środek nocy. I nagle znów to usłyszałem. Ten przeciągły jęk bólu i rozpaczy. Oblał mnie zimny pot.

- Katy! – zawołałem wyskakując z łóżka i praktycznie zderzając się z Zaynem.

Wypadliśmy na korytarz i zdążyłem tylko zauważyć, że Liam już wbiegał do ich pokoju. To co ujrzeliśmy wpadając do środka bardzo przypominało niedawną noc. Z jedną tylko zasadniczą różnicą. Lou próbował uspokoić płaczącą dziewczynę, a ona okładała go pięściami.

- Zostaw mnie... Proszę... Nie... – jęczała przez sen rzucając się na łóżku.

Mrugałem oczami próbując odpędzić łzy. Niestety na darmo. Co ten facet takiego jej zrobił, że przeżywa to w taki sposób? „Zabiję drania.” Harry siedział na swoim łóżku i chował twarz w dłoniach. Czuł się pewnie tak samo bezsilny jak ja. Nienawidziłem siebie za to, że stoję jak ten kołek i nic nie mogę zrobić. Chciałbym móc ją ochronić przed wszystkim, a tak tylko stoję i się gapię. „A moje serca pęka na tysiące kawałków...”

- Lou – błagałem – zrób coś. Tak jak ostatnio.

- Próbuję, ale to nie działa... Przecież nie mogę z nią walczyć... – z całej jego sylwetki biła taka rozpacz, że już nic więcej nie mówiłem.

- Liam – odezwał się Zayn. – Dzwoń do Alex. A ty musisz ją jakoś przytrzymać, bo inaczej pozrywa szwy.

Louis pochylił się nad dziewczyną i szepcząc jej jakieś słowa próbował dokonać cudu. Katy łkała tak, że aż miałem wrażenie, iż czuję ten ból...

- Alex... – powiedział Liam do słuchawki i akurat w tym momencie dziewczyna znów krzyczała z przerażenia. Nic więcej nie musiał mówić. – Lou... To nie działa... – prawie płakał. – Ona zaraz sobie szwy pozrywa...

Zauważyłem, że Harry coś mówi. Liam tylko kiwnął głową i odsunął telefon od ucha dając na głośnik. Oderwałem się od ściany i usiadłem obok nich. Zayn opadł na podłogę opierając się o łóżko. Zaciskał zęby tak mocno, że prawie mnie zabolało.

- Louis, po prostu przytul ją do siebie – powiedziała zdenerwowana. – Nie myśl, tylko zrób to. Uważaj na twarz, żeby cię nie podrapała...

Naprawdę próbował to zrobić i już po chwili oberwał w nos. Mimo wszystko starał się jej nie uszkodzić. „Ona walczy o życie” pomyślałem, bo właśnie tak to wyglądało.

- Alex, to nie... – zaczął Lou.

- Louis! – krzyknęła. – Jesteś facetem, czy co? Nie myśl o tym, że coś jej zrobisz. Ona sama bardziej sobie zaszkodzi. Więc po prostu zrób to!

Po tych słowach gwałtownym ruchem przyciągnął dziewczynę do siebie i objął ją ramionami więżąc tym samym jej ręce. Widziałem jak jej palce wbijają się w jego plecy z taką siłą, że wydawało się więcej niż pewne, że skończy posiniaczony. Przyciskał ją do swojego ciała cały czas mówiąc do niej uspokajające słowa. Dziewczyna zanosiła się płaczem. Wciąż walczyła z niewidzialnym wrogiem. Patrzyłem jak dłoń Lou głaszcze jej włosy. Druga delikatnie bada plecy. Kołysał się z przerażoną dziewczyną w ramionach i wciąż ją zapewniał, że już jest bezpieczna. „To chyba działa...” pomyślałem nie odrywając wzroku od tej dwójki.

- I jak? – usłyszeliśmy głos Alex. Zapomniałem, że wciąż wisiała z nami na telefonie. – Jest ciszej...

- Tak... – powiedział niepewnie Liam. – To chyba działa.

- Słuchajcie – odezwała się. – Ja naprawdę mogę ją...

- Nigdzie jej nie zabierzesz – usłyszałem słowa Lou. – Rozmawialiśmy już o tym.

- On ma racje – powiedziałem. – Tu będzie bezpieczniejsza.

- Wiem, tylko...

- Koniec tematu – przerwał jej Zayn. – Dzięki za pomoc. Trochę spanikowaliśmy. A teraz idź spać, bo zaśpisz do pracy. Jutro możemy pogadać.

Alex przyznała mu rację i pożegnała się z nami dziękując nam za wszystko. Obiecała, że zadzwoni do nas na przerwie. Siedzieliśmy tak przez kolejne minuty patrząc na Lou kołyszącego w ramionach zapłakaną dziewczynę.

- Chłopaki – zaczął Liam niepewnie. – Myślę, że powinniśmy iść spać...

- Co? – zdziwił się Harry. – I to ty tak mówisz?

Wydaje mi się, że wypowiedział dokładnie moje słowa. Popatrzyłem na przyjaciela myśląc, że może go źle zrozumiałem. Aż się zgarbił pod wpływem naszych reakcji. Widać było, że sam nie chce iść spać. „Więc dlaczego to powiedział?”

- On ma rację – odezwał się cicho Zayn. – Akurat my nie możemy mu teraz pomóc. – Wskazał na Lou. - A jeżeli dobrze pamiętam mamy jakąś sesję jutro.

- Dwie... – cicho dodał Liam.

- No, ale... – zacząłem, ale już sam nie byłem pewny, co chciałem powiedzieć.

- Kate jest już spokojniejsza – wskazał na dziewczynę, która cicho łkała w ramionach Louisa. On kołysał ją nie przestając do niej mówić. Patrzyłem jak delikatnie muskał ustami jej włosy mocząc je jednocześnie swoimi łzami. – A my obiecaliśmy Paulowi, że w miarę możliwości postaramy się nie wyglądać jak zombi...

- Ale... – nie wiedziałem jak ubrać w słowa to, co czułem w tym momencie.

- On ma racje – odezwał się cicho Lou. Spojrzał na nas smutnymi oczyma. Był teraz kompletnie odmieniony. „Raczej nikt by w nim teraz nie rozpoznał tego roześmianego chłopaka.” – Powinniście chociaż spróbować zasnąć. W razie gdybym potrzebował pomocy zawsze mogę obudzić Harry’ego...

- Wszystko będzie dobrze, Lou – Liam podniósł się i popatrzył na przyjaciela. – W końcu będzie dobrze...

- Mam taką nadzieje – westchnął ciężko. – No idźcie stąd. Ktoś musi jutro błyszczeć na zdjęciach.

Powlekliśmy się za Liamem. Zanim Zayn zamknął drzwi zdążyłem jeszcze zauważyć, że Harry wciąż się nie ruszył z miejsca. „Pewnie przesiedzi tak całą noc.”

- Czy wy myślicie, że tak łatwo będzie teraz zasnąć? – powiedziałem pod nosem. – To akurat ostatnia rzecz, na którą mam teraz ochotę.

- Ale możesz spróbować – cicho odpowiedział mi Liam. – Jeśli czujesz się podobnie do mnie, to pewnie padniesz rycząc w poduszkę. Przynajmniej ja mam zamiar tak zrobić.

Odwrócił się na pięcie i po chwili zniknął w swoim pokoju. Zauważyłem, że Zayn uważnie mi się przygląda. Na jego twarzy było widać ślady łez.

- Idę zapalić – powiedział i położył mi dłoń na ramieniu. – Idź zjedz sobie kawałek ciasta. Może będzie ci łatwiej zasnąć po czymś słodkim...

Skierował się na taras i po chwili ujrzałem błysk zapalniczki. „Może to i dobry pomysł z tym jedzeniem” pomyślałem. Jednak gdy otworzyłem lodówkę już wiedziałem, że nie dam rady nic zjeść. Przed oczami stanął mi obraz roześmianej Katy tłumaczącej mi po raz setny, że mogę wylizać miskę dopiero jak skończę robić krem. Powoli jej twarz się zmieniała i teraz widziałem tylko strach i cierpienie. Zatrzasnąłem ze złością drzwiczki i skierowałem się do pokoju. Czułem jak łzy spływają mi po policzkach, ale nawet nie chciało mi się ich wycierać. Rzuciłem się na łóżko i ukryłem głowę w poduszce.

- Dlaczego?! – wykrzyczałem w poszewkę licząc, że stłumi to mój głos. Liam miał rację. Można zasnąć kiedy jest się zmęczonym od płaczu...

Ze snu wyrwał mnie ostry dźwięk telefonu. Odebrałem nawet nie patrząc na wyświetlacz.

- Tak?

- Liam? – niepewnie zapytał  Paul. – Wszystko w porządku? Nie brzmisz za dobrze.

- Bo tak się nie czuję – powiedziałem siadając i sprawdzając godzinę. – Dopiero ósma. Dlaczego dzwonisz tak wcześnie?

- Pierwsza sesja się przesunęła o dwie godziny wcześniej – usłyszałem to, czego właśnie najbardziej się obawiałem. – Potem macie to spotkanie z fanami i organizator błagał, by było dłuższe, bo już się tłumy zebrały. A drugiej sesji nie możemy ruszyć, bo będzie relacja na żywo.

- W porządku – westchnąłem zrezygnowany. – Zaraz obudzę chłopaków. I Paul?

- Tak?

- Załatw dodatkową makijażystkę. Raczej nie będziemy dziś w formie...

- Wszystko już dobrze? – zapytał cicho i słychać było troskę w jego głosie. – Jak ona się czuje?

- Kryzys zażegnany, ale znów zarwaliśmy noc... Zwłaszcza Lou.

- Dobra. Nic się nie martwcie. Wszystko zorganizuję. Samochód będzie o dziesiątej. Na razie.

- Cześć.

Odłożyłem telefon i przeciągnąłem się.

- Nowy dzień czas zacząć – powiedziałem sam do siebie. „I oby był lepszy od nocy.”

Chwilę zajęło mi dobudzenie Nialla i Zayna, ale po kilku minutach marudzenia skierowali się do łazienki. Idąc do ostatniej sypialni zastanawiałem się czy nie lepiej zamówić wpierw śniadania. Ostatecznie wszedłem po cichu do środka. Budzenie Harry’ego to zawsze wyzwanie. Na szczęście tym razem wyskoczył z łóżka jak oparzony i zaczął rozglądać się nerwowo dookoła. W końcu skupił zaspane oczy na mnie.

- Co jest? – wymamrotał.

- Szykuj się. Sesja nam się przeniosła. Mamy dwie godziny zanim samochód przyjedzie.

- Co? – patrzył na mnie takim wzrokiem jakby nic nie zrozumiał.

- Zdjęcia. Dwie godziny. Szykuj się – pchnąłem go w stronę łazienki. Było mi go szkoda, bo nie miałem pojęcia ile spał tej nocy. Może siedział dotrzymując Lou towarzystwa i dopiero nad ranem zasnął. „Odeśpi to później.”

Spojrzałem na Kate. Spała wtulona w Louisa, a on obejmował ją ramieniem. Oboje byli pewnie wykończeni po takiej nocy. „Boże, nie mam serca go budzić...” pomyślałem, ale przecież wiedziałem, że nie mam wyjścia. Dotknąłem jego ramienia.

- Lou... – powiedziałem cicho, a on momentalnie otworzył oczy. „Czy on w ogóle spał?” zastanawiałem się. – Musimy się szykować. Za niecałe dwie godziny przyjedzie samochód...

- Już tak późno? – zapytał zaspanym głosem.

- Przesunęli nam zdjęcia... – miałem ochotę go przepraszać, choć przecież to nie była moja wina. – Paul właśnie dzwonił.

- Daj mi pięć minut. Zaraz wstanę – powiedział i zamknął oczy. – Liam, możesz zadzwonić do recepcji i przypomnieć im o...

- Zaraz to zrobię – przerwałem mu. – Nikt tu nie wejdzie.

Zamówiłem śniadanie i po raz nie wiem już który zadzwoniłem do recepcji. Miałem pół godziny zanim przyniosą jedzenie. Powlokłem się do łazienki. Widok w lustrze mówił sam za siebie. „Bez tapety na twarzy się nie obejdzie.”

To było chyba pierwsze takie śniadanie odkąd jesteśmy grupą. Siedzieliśmy z ponurymi minami i gapiliśmy się w talerze. Prawdę mówiąc wydaje mi się, że wyglądamy nawet gorzej niż po tamtej zarwanej nocy. Więc może to i nie był dobry pomysł...

- Jesteś pewien, że wstał? – zapytałem Harry’ego spoglądając na zegarek.

- Tak – mruknął. – Brał prysznic gdy wychodziłem z pokoju.

W tym momencie usłyszałem, że ktoś ostrożnie otwiera, a następnie zamyka drzwi. Po chwili do kuchni wszedł Lou. Opadł ciężko na krzesło i spojrzał na puste obok. Podsunąłem mu talerz z jedzeniem.

- Zjedz coś. Przed nami długi dzień.

- Nie będzie żadnych przerw? – jęknął Niall.

- Raczej nie – potwierdziłem.

I znów siedzieliśmy tępo gapiąc się w stół. Nikt się nie odzywał. Zastanawiałem się o czym oni teraz myślą. A może tylko próbują nie zasnąć i wypchnąć wszystko z głowy? Ja w środku krzyczałem. Z rozpaczy, ze złości... Z powodu tego wszystkiego co spotkało tą dziewczynę, która stała się mi bardzo droga sam nie wiem kiedy... Byłem przerażony. Nie mogłem wyłączyć moich myśli i w głowie cały czas słyszałem te słowa. Jak wycięte nożem. „Proszę, nie... nie dotykaj mnie... proszę...” Aż bałem się pomyśleć, co on jej zrobił. To co było widoczne gołym okiem, to tylko wierzchołek jej obrażeń. Tam w środku niej siedzą te wszystkie straszne tajemnice, które w nocy zmieniają się w prawdziwy koszmar. Najgorsze, że nie możesz się z niego wybudzić...

- Miałem jej zmieniać opatrunki co rano... – powiedział Lou jakby do siebie.

- Nic się nie stanie jak zrobisz to później – zapewniłem go pospiesznie. – Ona potrzebuje snu...

- Zamówiłeś coś dla niej do jedzenia? – zapytał się Niall zmęczonym głosem. – Pewnie będzie głodna...

- Zamówiłem. Stoi obok twojego ciasta.

- Tylko nie zjedz znów – Harry próbował żartować, ale raczej mu nie wyszło. – Sorry...

Znów zapadła głucha cisza. Nikt nie miał apetytu. Zapowiadał się ciążki i długi dzień. Bez żadnych szans na poprawę. Na dźwięk mojego telefonu o mało nie spadłem z krzesła.

- Tak? – odezwałem się machinalnie.

- Za 15 minut na dole – odezwał się Paul.

- Dobra. Będziemy – schowałem komórkę i zacząłem sprzątać ze stołu. – Za kwadrans mamy być przed hotelem.

- Myślisz, że zadzwoni do nas jak wstanie? – zapytał Niall z nadzieją w głosie. – Może zostawmy jej telefon tak jak ostatnio...

- To idę po niego – Lou podniósł się z miejsca.

Kilka minut później zamykaliśmy drzwi apartamentu z ciężkim sercem. Chyba każdy sprawdził czy na sto procent są dobrze zamknięte. Czekając na windę wciąż spoglądaliśmy w ich stronę. Miałem ochotę zawrócić i zostać z Kate. Nawet skłamać, że źle się czuję. „Cokolwiek... byle zostać.” Gdy wsiadaliśmy do samochodu miałem ochotę wyć. Pierwszy raz czułem się tak rozdarty wewnętrznie...

- Czy ona nie powinna już zadzwonić? – Lou nerwowo wystukiwał jakiś rytm nogą. – Myślicie, że jeszcze śpi?

- Prawdopodobnie – odpowiedział mu Liam, ale widać, że sam się denerwował. – A może po prostu jeszcze nie poszła do kuchni. Bierze prysznic, albo coś w tym stylu...

- Pewnie tak... – jakoś nie wyglądało, żeby przekonały go słowa przyjaciela.

- Może zadzwonimy przed tym spotkaniem z fanami – powiedziałem, bo już nie mogłem się doczekać, by ją usłyszeć.

- Chcesz ją obudzić? – Niall popatrzył na mnie jak na idiotę.

- Nie – odpowiedziałem szybko. – Chodzi mi o to, że tam będzie pewnie głośno...

- Pewnie zadzwoni do Lou – wtrącił się Zayn. – Ostatecznie wyjdzie na chwilę i z nią porozmawia. Jak dojedziemy, to się obczai jakieś miejsce, gdzie będzie mógł z nią chwil...

Umilkł na dźwięk telefonu, który rozległ w samochodzie. Wszyscy wpatrywaliśmy się w Louisa, który nerwowo próbował wyciągnąć komórkę. Gdy spojrzał na wyświetlacz na jego twarzy zawitał taki uśmiech, jakby był teraz najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi. Szybko odebrał i dał na głośnik.

- Kate... – powiedział cicho.

- Hej – zrobiła krótką pauzę – wszystkim.

Zaczęliśmy mówić jeden przez drugiego i najprawdopodobniej nic z tego naszego przekrzykiwania się nie zrozumiała. Umilkliśmy natychmiast, gdy do naszych uszu dotarł ten anielski dźwięk... „Jej śmiech...”

- Jak się czujesz? – zapytał Lou wpatrując się w trzymany telefon.

- Dobrze – powiedziała cicho. – Dziękuję i...

- Tylko nie mów tego słowa na „p” – przerwałem jej szybko. – Chyba, że to będzie coś w stylu „p” jak...

- Pizza! – Niall musiał wtrącić najbardziej optymistyczne słowo jakie mu przyszło do głowy.

Roześmiała się, a my razem z nią. Muszę przyznać, że bezwarunkowa miłość Horana do jedzenia bardzo nam pomaga w rozładowaniu różnych trudnych sytuacji. „Ciekawe czy oni też to zauważyli?”

- Katy – odezwał się blondyn – zostawiliśmy ci śniadanie w lodówce. Stoi obok ciasta.

- Dziękuję.

- Będziemy dopiero wieczorem – Liam wyglądał na zmartwionego. – Dasz sobie radę? Może zadzwoń do Alex...

- Poradzę sobie. Nie chcę jej robić kłopotów. Już wam...

- E! E!  - przerwałem jej w pół zdania. – Lepiej nie kończ. Wszystko jest w jak najlepszym porządku.

Nagle moich uszu dobiegły piski i krzyki. „Dojechaliśmy...” jęknąłem w duchu. Spojrzeliśmy po sobie. Najchętniej zrobilibyśmy jeszcze jedną rundkę dookoła.

- Kate – zaczął Liam – musimy już kończyć. Dzięki, że zadzwoniłaś, bo martwiliśmy się trochę.

- Przepr...

- Pizza! – tym razem to Niall przerwał jej kolejne przepraszanie.

- Pizza – śmiała się gdy powtarzała to słowo.

- Zadzwonimy do ciebie, gdy tylko będzie okazja – powiedział Lou, a ja już nie mogłem się doczekać kolejnej rozmowy.

- Dobrze – jak ja uwielbiam ten jej spokojny i cichy ton.

- Do usłyszenia! – wykrzyknąłem szybko widząc, że Paul właśnie otwiera drzwiczki samochodu.

- Do usłyszenia...

Wysiadaliśmy z auta z takimi szerokimi uśmiechami na twarzy, że o mało mnie nie rozerwało. A w środku cieszyłem się jak głupi. „Stary, to była tylko krótka rozmowa. Przez telefon.” Nic nie mogłem na to poradzić. Z jednej skrajności w drugą. Po zamartwianiu się dlaczego jeszcze nie dzwoni, teraz euforia, bo ją usłyszeliśmy. „I się zaśmiała.” Tak, jej uśmiechy były na wagę złota. Rozejrzałem się dookoła. Wszyscy machaliśmy do rozkrzyczanych fanów, pozowaliśmy do zdjęć, składaliśmy autografy i odpowiadaliśmy na niezliczone pytania... To było cudowne. Marzyłem o tym. Tylko cały czas zastanawiałem się, jak my damy radę zabrać Kate ze sobą w trasę... Louis nie zmieni zdania. Łączyła ich jakaś tajemnicza więź, której może jeszcze tylko oni nie zauważali. Patrzyłem na przyjaciela i sam nie wiem jak to możliwe, ale trzymając ją w ramionach jednocześnie martwił się i był szczęśliwy... „Pewnie nawet nie pamięta o Eleanor.” I znów na wspomnienie jego eks zagotowało się we mnie. Przypomniałem sobie jej pogróżki rzucane w naszą stronę, gdy próbowałem ją z Niallem zabrać z apartamentu. Miałem nadzieję, że jak się uspokoi, to zachowa się z klasą. Ale w środku wciąż czekałem na jakąś bombę.

- Lou, weź zadzwoń i powiedz, że niedługo będziemy – Niall rozsiadał się właśnie w samochodzie.

- Dajcie spokój – odezwał się Liam, który już prawie zasypiał. – Dzwoniliśmy do niej chyba z dziesięć razy, a za kilka minut będziemy na miejscu. Sam jej powiesz, że już wróciłeś...

Popatrzyłem się na niego i w duchu przyznałem rację. Schowałem telefon do kieszeni. Bardzo chciałem znów ją usłyszeć... „Chyba się uzależniłem” zaśmiałem się sam z siebie. Spoglądałem na krajobraz uciekający za szybą. Ludzie, światła... Magia barw i dźwięków. Zamknąłem oczy. Teraz to już tylko szum silnika i bliżej nieokreślone hałasy. „Jak można się uśmiechać, gdy jest się skazanym na życie w ciemności?” Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek telefonu.

- To mój – odezwał się Niall widząc, że wszyscy w panice szukają źródła dźwięków. – Tom? – zdziwił się. – Cześć Tom – powiedział odbierając. – Co tam? – chwilę słuchał. – Dam cię na głośnik. Możesz powtórzyć?

- Cześć. Jest z wami Kate?

- Nie – odpowiedziałem. – Właśnie wracamy do hotelu. Coś się stało?

- Nie, tak tylko byłem ciekawy. Wszystko w porządku u was?

- Raz lepiej raz gorzej – mruknął Zayn.

- Dzwonię, bo mam te wyniki badań. Wszystko jest dobrze, tylko tak jak przypuszczałem ma anemię. Wysłałem wam co trzeba.

Usłyszeliśmy jak ktoś w tle go woła na kolację. Coś tam odpowiedział, ale musiał chyba odsunąć słuchawkę, bo nic nie zrozumiałem.

- Muszę kończyć. Pozdrówcie ją ode mnie. I powodzenia.

- Dzięki – Niall odpowiedział za nas wszystkich. – Będziemy w kontakcie.

Rozłączył się i schował telefon. Znów zapadła cisza świadcząca tylko o tym, jak bardzo byliśmy dziś zmęczeni.

- Czy ona wygląda na kogoś kto ma anemie? – zdziwił się Harry.

- A jak wygląda ktoś taki według ciebie? – Zayn zaśmiał się z jego miny.

- W sumie nie wiem...

- To raczej nic dziwnego – odezwał się Liam. – Popatrzcie ile krwi straciła tylko w ostatnich dniach... Czasami dziwię się, że ona ma siłę by cokolwiek robić.

- A siłę to ma muszę przyznać – zaśmiałem się smutno na wspomnienie jej sierpowego na mojej twarzy.

- Wiem coś o tym – dodał Zayn.

Kilkanaście minut później władowaliśmy się do windy szczęśliwi, że już prawie jesteśmy. Liam trzymał paczkę odebraną w portierni. Lekarstwa od Toma. Oparłem się o ścianę i nie odrywałem oczu od zmieniającego się – zbyt wolno moim zdaniem – numeru piętra. Nagle rozległo się takie głośne i przeciągłe burczenie w brzuchu, że po chwili zaskoczenia wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

- No co? – Niall zarumienił się jak dziewczyna – Głodny jestem.

- Powiedz mi coś, czego nie wiem – skomentował to Harry.

Na naszym piętrze unosił się taki cudowny zapach, że aż ślinka ciekła. „Ktoś musiał przed chwilą zamówić jakieś pyszności” pomyślałem zastanawiając się ile my będziemy musieli czekać, jeśli zaraz coś zamówimy.

- Umieram z głodu – jęknął się Niall czekając aż Liam otworzy drzwi. – Mógłbym się wprosić do tego kogoś...

W tym momencie otworzyliśmy drzwi, a zapach stał się jeszcze bardziej intensywny. Liam spojrzał na nas zaskoczony.

- To u nas tak pachnie? – Niall władował się do środka prawie taranując Liama. – To u nas! Jesteśmy uratowani!

Z kuchni właśnie wyszła Kate niosąc talerze i sztućce. Ledwo zdążyła odstawić je na stole, jak blondyn porwał ją w ramiona i okręcił się z nią dookoła. Widziałem strach w jej oczach przez jakiś ułamek sekundy, a potem już tylko radość...

- Pomyślałam, że będziecie głodni... – powiedziała cicho uśmiechając się niepewnie.

- I miałaś rację – przytuliłem ją delikatnie. – Umieram z głodu. Pomóc ci w czymś?

- Nie trzeba. Usiądźcie sobie. Zaraz wszystko przyniosę.

- Pomogę ci – Niall popędził za nią do kuchni i po chwili rozległy się stamtąd okrzyki zachwytu i radości.

Opadłem ciężko na kanapę zastanawiając się, co też nam dziś przygotowała. „Zdecydowanie za bardzo nas rozpieszcza” pomyślałem o pysznym cieście. Ale może Alex miała rację mówiąc, że ona będzie się lepiej czuła mogąc nam w czymś pomóc.

- Nie uwierzycie! – Niall wyglądał jakby właśnie ktoś podarował mu kawałek nieba. Postawił na stole colę i sok i pobiegł z powrotem.

- Co nie uwierzymy? – zawołał za nim Harry, ale póki co nie doczekał się odpowiedzi.

- Normalnie nie mogę uwierzyć! – cieszył się blondyn jak dziecko kiedy stawiał keczup na stole. I znów pognał do kuchni.

- Zaraz go trzepnę – mruknął Zayn i dosłownie w tej samej chwili dobiegł nas hałas tłuczonych naczyń.

Spojrzeliśmy na siebie. Już miałem się podnosić z miejsca, gdy drzwi się otworzyły i ukazała się Kate obładowana dwoma blachami. Skoczyłem z pomocą widząc jak ręce jej się trzęsą pod tym ciężarem.

- Dziękuję – wyszeptała i zawróciła do kuchni.

Spojrzałem na to co miałem w rekach. „Gorące!” Szybko odstawiłem na stół i nie mogłem się powstrzymać od śmiechu.

- Pizza! – ucieszył się Liam.

- Dwie pizze – poprawił go Harry.

- Chyba cztery – Zayn poderwał się z fotela i pobiegł odebrać od Kate kolejne bosko pachnące blaszki.

- Pięć! Czaicie? – Nial uśmiechał się od ucha do ucha niosąc kolejną pizzę. – I każda inna! Zamawiam kawałek z każdej!

- Ja też! – ręka Harry’ego wystrzeliła do góry. Aż mu się oczy zaświeciły.

- Kate – objąłem ją ramieniem – musiałaś nad tym spędzić cały dzień. A miałaś odpoczywać...

- Wcale nie tak długo – uśmiechnęła się do mnie. – Postanowiłam je upiec dopiero jak skończyłam trzecią książkę.

- No siadajcie już, bo nam wystygnie – Niall popchnął nas w stronę kanapy i już rozkładał talerzyki przed każdym.

- Nie wiedziałam jakie lubicie, więc zrobiłam różne – powiedziała siadając. – Mam nadzieję, że będą dobre.

- Żartujesz? Są pyszne! – Niall już nakładał sobie kawałek. – To od razu widać.

- Której ci nałożyć? – zapytałem.

- Tej bez ananasa i grzybów – uśmiechnęła się.

- Są z ananasem? – zapytał Liam. – Które?

- Chyba ta – wskazał mu Zayn.

- I ta – pokazał Niall kawałek na swoim talerzu.

- Nie lubisz ananasa? – zapytałem podając jej porcję. O grzybach wiedziałem od Alex.

- Lubię, ale niekoniecznie w pizzy...

- Keczupu? – Zayn rzucił do mnie butelkę.

- Poproszę – uśmiechnęła się.

Rzuciliśmy się na jedzenie jakbyśmy nic nie mięli w ustach od tygodnia. Niall bacznie obserwował, by załapać się na kawałek z każdego rodzaju. Było to tak zabawne, że nie mogłem przestać się śmiać. Przy trzeciej porcji czułem, że już więcej nie dam rady. Kawałki były tak duże, że już ten ostatni ledwo wciągnąłem. Nie mogłem się nadziwić widząc, że Niall sięga po piąty.

- Stary – powiedziałem – pękniesz...

- Nie przesadzaj. Głodny jestem – odpowiedział z pełnymi ustami.

- Kate – Liam zwrócił się w naszą stronę – aż nie mogę uwierzyć, że znalazłaś to wszystko w naszej kuchni.

- No niezupełnie – zaczerwieniła się. Po tych słowach zapadła cisza.

- Wychodziłaś? – zapytałem sam w to nie wierząc.

- Alex przyszła mnie odwiedzić – „To jestem w domu.” Poczułem ulgę. – Powiedziałam jej o rozmowie z wami i że mogłabym zrobić pizze, któregoś dnia – uśmiechnęła się nieśmiało. – A ona powiedziała, że dlaczego nie dzisiaj i że pewnie wrócicie głodni i zmęczeni.

- Uwielbiam ją – zapewnił nas Niall wciąż pożerając kolejne porcje.

- Nie wiem jak ona to zrobiła, ale na kolejnej przerwie przyniosła mi potrzebne produkty. Chyba chciała mi znaleźć zajęcie – i znów ten uśmiech, który przyprawiał mnie o palpitacje. – A jak już zaczęłam, to nie mogłam skończyć...

- I chwała ci za to – nie mogłem uwierzyć, że on sięgał po kolejny kawałek. – To jest przepyszne. Sam nie wiem, która lepsza...

- Jakbyś miał czas to sprawdzić – zaśmiał się Zayn. – Wciągasz je jak odkurzacz...

Kolacja mijała we wspaniałej atmosferze. Wszyscy byliśmy zmęczeni, ale nikt nie chciał już kończyć. W pewnym momencie zauważyłem, że Liam otwiera paczkę od Toma i zaczyna przeglądać jej zawartość. Podał mi dwa pudełka i liścik. „Rano i wieczorem po jednej tabletce. T.” Na opakowaniach było napisane to samo. Zauważyłem, że są na nich także znaki, przeznaczone dla osób niewidomych. Jakoś wcześniej nigdy nie zwróciłem na to uwagi.

- Kate – odwróciłem się w jej stronę – dzwonił do nas Tom. – Zauważyłem, że zesztywniała. – Powiedział, że wyniki krwi wskazały, że masz anemię i przysłał leki dla ciebie. – Włożyłem jej pudełka w dłoń. Jej palce od razu odnalazły napis, który mogła przeczytać. – Napisał na opakowaniach, że masz brać jedno i drugie rano i wieczorem. Więc możesz już zacząć...

- Pobrał mi krew do badań? – zapytała cicho. Wszyscy popatrzyliśmy po sobie. „No tak, skąd miała to wiedzieć, skoro spała...”

- Tak – Liam ruszył mi z pomocą. – Chciał sprawdzić, czy nie wdało się jakieś zakażenie, czy coś w tym stylu...

Przez chwilę obracała opakowania w dłoniach, ale w końcu otworzyła je i wyjęła tabletki.  Popiła je sokiem i odłożyła pudełka na stolik.

- Dziękuję – uśmiechnęła się do nas.

- Może jakiś film sobie obejrzymy? – zapytał Harry odkładając talerz. – Nie mam na razie siły się ruszać, a zresztą niektórzy wciąż jedzą... Możemy posprzątać później.

Zauważyłem, że Kate chcę się podnieść z miejsca. Chwyciłem jej dłoń.

- A ty gdzie się wybierasz?

- Chciałam trochę ogarnąć...

- Później – objąłem ją ramieniem i pociągnąłem z powrotem na kanapę. – Teraz się relaksujemy po jedzeniu. To dawaj ten film – zwróciłem się do przyjaciela.

Chwilę się posprzeczali, ale ostatecznie udało się im wybrać jakąś komedię i po chwili można było oglądać. Oparłem się wygodnie wciąż obejmując dziewczynę. „Z premedytacją” zaśmiałem się w duchu. Po jakiś piętnastu minutach w końcu poczułem, że się rozluźniła. Położyła głowę na moim ramieniu i wyprostowała nogi. Spojrzałem na jej bose stopy.

- Powiesz mi jak się nabawiłaś tego sińca na stopie... – powiedziałem cicho.

- Wpadłam na tą doniczkę – wskazała ręką kwiatek stojący pod oknem i zaśmiała się cicho. – Wydaję mi się, że i tak miałam szczęście. On jest chyba większy ode mnie.

- Chyba jest – szepnąłem jej na ucho i roześmiałem się.

W tym momencie mógłbym z ręką na sercu powiedzieć, że mimo iż jestem zmęczony, to jestem szczęśliwy. Oglądałem film z przyjaciółmi i przytulałem dziewczynę, którą kocham... „Tak, nie boję się tego przyznać przed samym sobą. Zakochałem się.” Wiedziałem, że to za wcześnie, by o tym mówić głośno. „O wiele za wcześnie.” Przed nami wciąż jeszcze wiele ciężkich chwil i nieprzespanych nocy, ale teraz miałem jakiś cel w życiu. Coś więcej niż tylko muzyka... A może to jedno i to samo? Gdy na nią patrzę moje serce gra najpiękniejszą melodię świata, a jej głos...

- Lou? – Liam przerwał moje rozmyślania. „Dlaczego zawsze coś mnie wyrywa z tego mojego idealnego miejsca?"

- Tak – próbowałem wrócić do rzeczywistości.

- Słyszałeś co Harry powiedział?

Spojrzałem na przyjaciela. Moja mina musiała mówić sama za siebie, bo uśmiechał się do mnie ruszając brwiami. Dopiero teraz zauważyłem, że ktoś posprzątał po kolacji, a film już inny leci.

- Sorry, ale chyba mnie zmogło.

- Ją też... – dodał Liam. – Harry mówi, że może byście spróbowali iść spać razem... – A widząc moje zdziwienie dodał pospiesznie. – No bo wiesz, oprócz pierwszej nocy, spała spokojnie tylko gdy zasnęła gdzieś przy tobie. Co ci szkodzi spróbować?

- A jak ja mam jej to zaproponować niby? – zapytałem cicho. Prawda jest taka, że o niczym innym nie marzę. – Przecież nie wśliznę się jej do łóżka.

- No, tego jeszcze nie wymyśliliśmy – zawstydził się Niall.

- Może uda się ją przenieść – powiedział Zayn.

- Albo możemy jej pojechać po sumieniu i powiedzieć, że to tylko na próbę, bo chcielibyśmy się w końcu wyspać... – zaśmiał się Harry i prawdę mówiąc lepiej dla niego żeby żartował.

- Może pogadamy z Alex? – zapytał Liam.

- A może po prostu zapytacie się mnie co o tym myślę? – odezwała się Kate i usiadła z kolanami pod brodą.

- Ty nie śpisz? – zdziwił się Harry. – Od kiedy?

- Od kiedy wstałam rano... – uśmiechnęła się do niego.

- Jezu... – aż jęknął. – Ale z nas ciołki...

- Przepraszamy cie Kate – zaczął Liam. – Po prostu strasznie się martwimy o ciebie i to co Harry mówił, to tylko takie żarty...

- Wiem – powiedziała cicho. – Przepraszam, że nie śpicie przeze mnie, ale przecież nie mogę zrobić tego, o czym rozmawiacie. Nawet jeżeli to się uda, to Louis i tak będzie niewyspany...

- Ja? – zdziwiłem się. – Dlaczego niby?

- No, bo... przecież...

- Ja właśnie uważam, że to świetny pomysł – odparłem, zresztą zgodnie z prawdą. – I jeśli się zgodzisz, to powinniśmy spróbować. Przecież nie tylko my jesteśmy zmęczeni po takiej nocy. Tobie jest dużo ciężej.

- No to ustalone! – Harry aż klasnął w dłonie. – Jeśli to się uda, od jutra mówicie do mnie doktorze Styles.

- Żebym ci inaczej nie powiedział... – zaśmiał się Zayn.

- Zjadłbym deser – Niall zmienił temat na swój ulubiony. – Komuś jeszcze ukroić? I doceńcie, że w ogóle o to pytam.

- No właśnie, aż ciężko mi w to uwierzyć – roześmiałem się. – Kate musiała ci coś dosypać do jedzenia, to już kolejny raz gdy chcesz się z kimś podzielić.

- Zaraz mogę zmienić zdanie...

- Nie wiem jakim cudem to zmieszczę, ale ja poproszę kawałek – powiedziałem klepiąc się po brzuchu.

- Jesteś pewien? – zapytał się Niall, a reszta wybuchnęła śmiechem. – Tak tylko pytam. Przyniosę wszystkim. – I już zniknął w kuchni.

- Myślicie, że liczył na inną odpowiedź? – zapytał się Harry.

- Nie mam pojęcia – zaśmiał się Liam – ale ciasta czekoladowego, to mu raczej nie odstąpię.

- Ja też nie mam tego w planach – Zayn nie spuszczał wzroku z wracającego do salonu przyjaciela. – Tylko masz podzielić równo.

- No przecież wiem. Za kogo ty mnie masz? – oburzył się, ale z błysku w jego oku wnioskowałem, że ma jakiś niecny plan. „Ciekawe co chowa w zanadrzu?”

Ukroił pierwszy kawałek i podał go mi.

- To dla Katy – uśmiechnął się i podzielił resztę.

Zdziwiłem się, bo obyło się bez żadnych niespodzianek. Podzielił równo i zajął się jedzeniem. „Byłem pewien, że gdzieś jest haczyk...”

Kolejny film dobiegł końca, a tym samym nasze spotkanie z ciastem czekoladowym. Pozostało po nim tylko wspomnienie w postaci pustej patery. No, jeszcze mogliśmy sobie popatrzeć na spory kawałek w ręku dziewczyny.

- Kate, to było najlepsze ciasto w moim życiu – odezwał się Liam, a ona oblała się rumieńcem. – A muszę ci powiedzieć, że sporo ich już zjadłem.

- To bardzo się cieszę i Niall pewnie też – uśmiechnęła się.

- Jasne – odpowiedział szybko – ale musimy jeszcze kiedyś jakieś upiec.

- Kiedy tylko zechcesz – odpowiedziała, a wyraz jego twarzy w tym momencie był godny uwiecznienia.

- Może jutro? – zaproponował szybko.

- Jeśli masz jutro czas, to oczywiście.

- Liam – powiedział błagalnym głosem – powiedz, że jutro mamy czas...

- Jeśli nic się nie zmieni, to popołudnie mamy wolne. A tak w ogóle odnośnie jutra, to powinniśmy się zbierać do spania. Wstajemy o szóstej.

- Co? – jęknął Harry.

- Oj tam – Niall machnął na to ręką. – To nie ważne. Najważniejsze jest to, że wcześnie skończymy i będziemy robić coś słodkiego. Mniam... – brakowało mi tu tylko, żeby się oblizał. – Katy, dlaczego nie jesz tego ciasta?

- Już nie mogę – uśmiechnęła się do niego.

- Mogę za ciebie dokończyć – zaoferował szybko. – No wiesz, żeby się nie zmarnowało...

- Zmarnowało? Przy tobie? – Zayn próbował mu przeszkodzić, gdy chciał odebrać talerzyk, który Kate właśnie mu podawała.

- Puść mnie – wciąż próbował dosięgnąć. – Bo cię ugryzę...

- Uuuu – zaśmiał się Harry – to było groźne. Zayn, lepiej miej się na baczności.

Wreszcie udało mu się uwolnić z uścisku przyjaciela i z zadowoloną miną zabrał się do jedzenia. Szczęśliwy jak dziecko.

- To w zamian posprzątasz – powiedziałem wstając z kanapy. – Chodźmy Kate. Tym razem Harry idzie ostatni pod prysznic.

- Spoko – odpowiedział i położył nogi na stole – przynajmniej nie będę musiał się spieszyć.

- Dobranoc – powiedziała obdarzając ich tym swoim nieziemskim uśmiechem.

Liam i Zayn też postanowili się udać do swoich pokoi. Zauważyłem zdziwiony, że Zayn zrezygnował nawet z papierosa. I prawdę mówiąc, to siedział z nami cały czas i ani razu nie wyszedł na taras. „Zadziwiające...”

- Idź pierwsza – powiedziałem. – Skoro muszę wstać tak wcześnie, to chyba sobie ubranie na rano naszykuję. I musimy opatrunek zmienić – zauważyłem, że na dźwięk tych słów ręka sięgająca do szuflady zatrzymała się w pół drogi. – Kate – podszedłem do niej powoli. „Już zdążyła poukładać w szufladzie” zauważyłem. – Proszę cię... – chciałem powiedzieć „spójrz na mnie” jak ostatni kretyn. – Przecież tak naprawdę się mnie nie boisz... Wolałbym sobie rękę odciąć niż cię skrzywdzić – delikatny uśmiech na jej twarzy. – Nawet obie... – zauważyłem błysk wesołości w oku. – No to śmigaj do łazienki, bo zaraz Harry nas pogoni.

Zauważyłem najprawdziwszy uśmiech na jej twarzy. Zabrała czystą bieliznę i pewnym krokiem poszła do łazienki. „Naszykuję ciuchy na rano... Dobry żart. Jeszcze nigdy mi się to nie udało.” Usiadłem na łóżku wyciągając wszystko czego będę potrzebował przy zmianie opatrunku. „Najzwyczajniej w świecie przyda mi się potem zimny prysznic...”

Położyłem się na łóżku z nogami na podłodze i zastanawiałem się jak to będzie wyglądać. Ja z nią pod jedną pościelą... Jej drobne ciało wtulające się we mnie... „Czy nie tego chciałeś?” Rozmarzyłem się... Jak nic przyda mi się lodowaty prysznic.

Usiadłem na odgłos otwieranych drzwi. Znów była owinięta ręcznikiem, a w dłoniach ściskała koszulkę. Zarumieniła się zawstydzona, ale podeszła do mnie i usiadła jak wczoraj. Odsunąłem ręcznik i zauważyłem, że opatrunek jest czerwony w jednym miejscu. „Pewnie przez tą szarpaninę w nocy.” Ostrożnie zabrałem się do pracy.

- Czy zawołać Zayna zanim zacznę tą gorszą część? – zapytałem. Zamiast odpowiedzi dostałem tylko delikatne zaprzeczenie głową.

Drżała za każdym razem, gdy dotykałem jej skóry mokrym wacikiem. Byłem pewien, że po jej policzkach spływają łzy. Starałem się zrobić to jak najszybciej.

- Teraz będzie już z górki – powiedziałem smarując jej rany maścią. Sam czułem, jak ona przyjemnie chłodzi moje palce. Na końcu przymocowałem świeży opatrunek i posprzątałem wszystko.

- To lecę pod prysznic – odezwałem się i strasznie w tej chwili się cieszyłem, że ona nie może mnie widzieć. Zdecydowanie muszę zacząć od zimnej wody... Lodowatej...

Wychodząc z łazienki śmiałem się w duchu, że chyba zajęło mi to więcej czasu niż jej. „No, ale musiałem się ogolić” tłumaczyłem się przed sobą. „I dojść do siebie” zaśmiał się ten złośliwy głos w mojej głowie. Kate siedziała na łóżku i rozmawiała z Harrym, a właściwie to on mówił, a ona śmiała się z jego opowieści.

- No nareszcie – zauważył mnie. – Już się zastanawiałem czy się tam nie utopiłeś... To lecę – i już go nie było.

Założyłem spodnie od piżamy i T-shirt. „Grzecznie” oceniłem swój strój na noc i odwróciłem się w stronę dziewczyny. Siedziała na łóżku z kolanami pod brodą. „Ktoś jej powinien powiedzieć, że to nie najlepsza poza, gdy się siedzi w koszulce” pomyślałem. „Nie najlepsza dla mnie oczywiście.”

- Gotowa? – zapytałem podchodząc bliżej.

Zamiast odpowiedzi dostałem skinienie głową. Zauważyłem, że cała się trzęsie i raczej nie z zimna... Odchyliłem kołdrę aż do miejsca w którym siedziała, a następnie usiadłem za nią.

- To chodź... – powiedziałem cicho i dotknąłem jej ramienia. Zadrżała. – Nie bój się mnie. W sumie to już ze mną spałaś i chyba nie było tak źle...

- Mogę iść na kanapę... – usłyszałem cichy szept.

- Tego to w ogóle nie bierzemy pod uwagę. Chyba, że ewentualnie wywalimy Harry’ego – zauważyłem delikatny uśmiech. – W sumie to nie najgorszy pomysł. Nie będziemy musieli słuchać jak chrapie...

- On nie chrapie...

- Gdybyś spała bliżej niego, to byś tak nie mówiła – próbowałem żartować. – Nie dość, że chrapie, to jeszcze co chwilę z łokcia obrywałem. Więc tak naprawdę, to ratujesz mnie przed nim – powiedziałem szeptem. – Tylko ciiiiii... Lepiej żeby myślał, że jest taaaaki wspaniały... Lepiej dla nas...

Obróciła głowę w moją stronę i naprawdę się uśmiechnęła. Po chwili zauważyłem rumieniec wypływający na jej policzki. Usiadła obok mnie. „Ona cała się zaczerwieniła. Słodkie... Bosko! Gorąco!” krzyczał ten głos w mojej głowie. „Stary, szczerze ci zazdroszczę i współczuję.” Położyłem się na plecach podciągając trochę kołdrę.

- Chodź do mnie, proszę – powiedziałem cicho.

Wręcz widziałem jak walczy ze sobą. Prawie mogłem zobaczyć, te wszystkie myśli, które miała w głowie. Wszystko było wypisane na jej twarzy. Po chwili, która mi wydała się wiecznością przysunęła się bliżej mnie, ale wciąż siedziała i trzęsła się ze strachu. „Co robić?” zastanawiałem się. I nagle przypomniały mi się słowa Alex. „Po prostu zrób to!” Usiadłem i przytuliłem drżącą dziewczynę do siebie. I znów szeptałem jej wszystko, co przyszło mi na myśl, a co mogło ją trochę uspokoić. Po kilku minutach poczułem, że wtula się we mnie. Powoli się kładłem nie wypuszczając jej z ramion. Przykryłem nas kołdrą i czekałem... Nie mogłem zasnąć przed nią. Obiecałem to sobie ostatnio. „Już nigdy więcej.” Sam nie wiem dlaczego, ale w pewnym momencie zamiast uspokajających słów, po prostu zacząłem śpiewać. „Naszą piosenkę...” Poczułem jak jej łzy moczą mi koszulkę, ale nie przerywałem, coś kazało mi kontynuować. I w końcu doczekałem się... Jej dłoń na moim sercu, ciepły oddech na mojej skórze i przyjemny ciężar tulącej się do mnie dziewczyny. Zamknąłem oczy. „Jestem w niebie...”