16

Obudził mnie przeraźliwy krzyk. Wyskoczyłem z łóżka na równe nogi nie wiedząc co się dzieje. Kątem oka zauważyłem, że Harry także rozgląda się dookoła ze strachem wymalowanym na twarzy. „Kate!” Rzuciłem się w stronę dziewczyny, która najwidoczniej śniła najgorszy koszmar jaki można sobie wyobrazić, bo swój własny...

- Kate... – przysiadłem na skraju łóżka i nie wiedziałem co robić. Byłem nie mniej przerażony. Drzwi się otworzyły i do pokoju wpadli Zayn, Liam i Niall. Ten ostatni z gitarą, którą trzymał w taki sposób jakby chciał komuś przyłożyć. Dziewczyna na łóżku trzęsła się jak w gorączce. Patrzyłem jak jej palce zaciskają się na kołdrze tak mocno, że aż zbielały. „Co robić?!” panikowałem.

- Lou, weź ją za rękę – odezwał się Liam, a ja spojrzałem na niego zdziwiony.

- Co? – mój głos brzmiał ochryple, gardło miałem ściśnięte.

- Alex coś takiego mówiła. Chyba... Nie wiem... Spróbuj... Zrób coś... – wydawał się coraz mniej pewny z każdą kolejną sekundą.

Chwyciłem dłoń Kate. Momentalnie jej palce się na niej zacisnęły. „Daj sobie połamać palce” przypomniały mi się słowa Alex. „Coś w tym jest.” Drugą ręką głaskałem ją po ramieniu i mówiłem, co mi tylko ślina na język przyniosła. Krzyki dziewczyny rozdzierały mi serce na strzępy i dzwoniły w głowie. Czułem, że po twarzy spływają mi łzy. Błagalny jęk: „Nie... Proszę... Przestań...” był jak  dźwięk armaty w mojej głowie. Wiedziałem, że nigdy tego nie zapomnę. Nawet nie wiem kiedy moja chaotyczna paplanina przerodziła się w słowa piosenki. Ściskałem ją za rękę, drugą wciąż ją głaskając i śpiewałem kolejne wersy. Po chwili usłyszałem, że Niall zaczął brzdąkać na gitarze. Siedział opierając się o ścianę, grał i płakał. Zayn osunął się po framudze i zastygł w drzwiach.

- To chyba pomaga – powiedział Liam siadając na łóżku obok Harry’ego.

Rzeczywiście wydawało się, że to działa. Dziewczyna już nie krzyczała, tylko wciąż jeszcze trzęsła się przerażona. Spojrzałem na przyjaciół i na ich twarzach ujrzałem to wszystko, co sam czułem w tym momencie – rozpacz, bezsilność, złość... Kate płakała w poduszkę w dalszym ciągu prawie łamiąc mi palce.

Powoli łkanie cichło... Teraz było słychać tylko jej urywany oddech. Przyciskała moją dłoń do siebie jak koło ratunkowe, bez którego mogłaby utonąć. Mimo iż praktycznie zdrętwiałem od siedzenia w niewygodnej pozycji wciąż bałem się poruszyć. Wolną ręką odsunąłem jej kosmyki, które przykleiły się do mokrych policzków. Nie mogłem oderwać oczu od jej trzęsących się lekko rozchylonych ust. Hipnotyzowały mnie...

Otworzyłem oczy i przez chwilę zastanawiałem się gdzie jestem. Całe ciało mnie bolało od spania w niewygodnej pozycji. Nagle wszystko do mnie wróciło i zerwałem się jak oparzony. W pokoju dalej paliła się lampka. Spojrzałem na śpiącą dziewczynę. Teraz wyglądała na spokojną. Wydawało mi się nawet, że widzę na jej twarzy ten delikatny uśmiech. Wciąż obiema rękami przytulała do siebie dłoń Lou, który spał teraz obok niej. Podniosłem narzutę z podłogi i nakryłem go. Rozejrzałem się po pokoju. Harry spał w poprzek łóżka tuląc do siebie poduszkę. Niall z głową opartą o ścianę cicho pochrapywał. Wciąż z gitarą na kolanach. Podszedłem do Zayna, który spał w progu w jeszcze mniej wygodnej pozycji. „Rano nie będzie mógł ruszyć szyją” pomyślałem budząc go.

- Zayn... – szturchnąłem go lekko. Natychmiast otworzył oczy i skierował je w stronę Kate. Odetchnął z ulgą. – Idź do łóżka.

Próbowałem obudzić Nialla, ale to już nie było takie łatwe. Niby otworzył oczy, ale nadal patrzył nieprzytomnym wzrokiem.

- Idziemy – powiedziałem cicho pomagając mu wstać. Wyszliśmy z pokoju zamykając za sobą drzwi.

„Mogę chyba uczciwie powiedzieć, ze była to najbardziej przerażająca noc w całym moim życiu.” Płakałem z bezsilności. Rzuciłem się na łóżko i gapiłem się w sufit. Po chwili mój wzrok powędrował na szafkę, gdzie odłożyłem wycinek od Alex. Sięgnąłem po niego i popatrzyłem na zdjęcie.

- Gdybyś stał teraz przede mną – powiedziałem do siebie – to chyba bym cię zabił...

Przed  oczami przewijały mi się przerażone twarze przyjaciół i jeden skrzywdzony przez życie elf. Tego widoku miałem nigdy nie zapomnieć. W głowie wciąż słyszałem ten krzyk rozpaczy. Wyczerpany w końcu zasnąłem...

Obudziłam się i czułam, że jeśli choć drgnę, głowa rozpadnie mi się na drobne kawałki. Wszystko mnie bolało. Plecy piekły jakby mi je ktoś właśnie przypalał rozżarzonym żelazem. Wiedziałam co to znaczy. „Znów tam byłam...” Śniłam swój własny prywatny horror. Normalnie, gdy budzisz się rano z koszmaru najczęściej nic nie pamiętasz. Jak ja bym tak chciała. Ja nie musiałam śnić, by pamiętać... Czy coś takiego w ogóle można zapomnieć?

Poczułam przyjemne ciepło. Powoli zdawałam sobie sprawę z tego, co to znaczy. Przyciskałam do piersi dłoń Lou. „Wiedział...” Pewnie od Alex. Wsłuchałam się w ciszę. Najgłośniej biło chyba moje serce. Słyszałam jeszcze równy oddech Harry’ego, który spał spokojnie na swoim łóżku. I drugi. Tuż obok mnie. Mogłam wyczuć jego puls, a może to mój własny? Powoli uwolniłam jego rękę z żelaznego uścisku. Opadła, ale on się nie obudził. „Pewnie jest wykończony. Przeze mnie...” Ostrożnie wstałam i skierowałam się do łazienki. Tym razem byłam przygotowana na możliwe przeszkody na mojej drodze. Nic takiego jednak nie napotkałam. Zamknęłam za sobą drzwi. Umyłam twarz zimną wodą. Miałam ochotą wsadzić całą głowę pod lodowaty strumień. Szczoteczka leżała tam, gdzie ją zostawiłam wieczorem. „Po takiej nocy pewnie mnie wyrzucą” pomyślałam pochylając się nad umywalką. W mojej głowie ktoś włączył młot pneumatyczny. Zrobiło mi się słabo. Usiadłam na chłodnych kafelkach próbując dojść do siebie. „Muszę dziś wyprać koszulkę” zadecydowałam. „O ile oczywiście jeszcze tu będę wieczorem.” Powoli się podniosłam. Skończyłam myć zęby, ale już bez niepotrzebnego schylania się. „Przydałby się prysznic, ale to później żeby nikogo nie obudzić.”

Skierowałam się do kuchni. Tykanie zegara w salonie rozsadzało mi czaszkę. Drzwi. Nacisnęłam delikatnie na klamkę. Usłyszałam jak ktoś gwałtownie wciągnął powietrze. Zamarłam.

- Wejdź Kate – Liam odezwał się cicho. Weszłam do środka. – Dzień dobry.

- Dzień dobry – słyszałam w jego głosie cierpienie. Czyżby też poranny ból głowy?

Stałam przy drzwiach niepewna co zrobić. „Może jest na mnie zły?” Mają dzisiaj z pewnością jakieś plany, a przeze mnie nie spali najlepiej.

- Usiądź, proszę. Zapytałbym cię o śniadanie, ale muszę zaczekać aż moja głowa przestanie mi pękać. Daj mi minutkę. Jak się czujesz? – usłyszałam troskę w jego głosie.

- Jakby ktoś używał mojej głowy jako piłki do kosza – próbowałam żartować, zaraz jednak skrzywiłam się z bólu.

- Może chcesz tabletkę?

- Taak – powiedziałam to z taką ulgą, że aż się zaśmiał. Zabolało nas oboje.

Prawie natychmiast usłyszałam szelest opakowania i pastylkę lądującą na stole. Wyciągnęłam do niego dłoń. Po chwili popijałam gorzkie lekarstwo podsunięta przez niego wodą. Siedzieliśmy w milczeniu, czekając na ratunek. Zaburczało mu w brzuchu. Po chwili i mój postanowił się przyłączyć. Usłyszałam cichy śmiech i sama też się uśmiechnęłam.

- To chyba wezmę się za śniadanie. Miały być naleśniki, ale coś mi się wydaje, że Harry szybko nie podniesie się z łóżka.

- Ja mogę je zrobić – zaproponowałam. – Jeśli mi pomożesz...

- Naleśniki? – upewnił się. Skinęłam głową i podniosłam się z miejsca. – Jesteś pewna?

- Tak – uśmiechnęłam się do niego.

- To co potrzebujemy? – po prostu czułam, że on też uśmiecha się do mnie.

Zabraliśmy się do pracy i szło nam to nawet sprawnie. No, jak już Liam odnalazł wszystkie produkty. Po chwili pierwsze naleśniki rumieniły się na patelni. Przez moment musiałam go przekonywać, że poradzę sobie ze smażeniem. „Naprawdę kocham pracę w kuchni.” Powoli wracał mi humor. A może było to spowodowane tym, że głowa już nie bolała tak bardzo.

- Liam...

- Tak – usłyszałam, że przerwał krojenie owoców.

- Przepraszam... – powiedziałam cicho. – I dziękuję.

- Nie ma sprawy. – Czułam, że chwile się nad czymś zastanawia, a potem podszedł do mnie i ostrożnie mnie przytulił. Zamarłam na moment. – I nie ma za co.

Wróciliśmy do pracy. On szykował i podawał na stół dodatki do naszych naleśników, a ja smażyłam już drugi talerz tych pyszności. Po chwili gotowa była też kawa i herbata.

- Czuję jedzenie – usłyszałam zaspanego Nialla ciężko opadającego na krzesło. – Cześć. Naleśniki? Ekstraaaa... moja głowa. Liam masz może... Dzięki. Życie mi ratujesz.

Nie trzeba było mieć zdrowych oczu, by wiedzieć, że kolejna tabletka trafiła do potrzebującego. Coś mi się wydaje, że będą dziś rozchwytywane.

- Kate, jak się czujesz? – usłyszałam kolejny troskliwy głos.

- Mniej więcej tak jak ty – powiedziałam cicho – ale u mnie tabletka już zaczęła działać.

Rozległo się donośne burczenie  w brzuchu. Te dwa poprzednie były przy nim tylko kiepską imitacją. Zaśmialiśmy się wszyscy. Skończyło się to jednym przeciągłym jękiem.

- Boli... – usłyszałam stłumiony głos Nialla.

W tej samej chwili usłyszałam szybkie kroki i ktoś szarpnął za drzwi wybiegając z pokoju.

- Kate! – Louis kierował się do kuchni. – Kate!

Wszyscy troje jęknęliśmy jednocześnie.

- Jest tutaj – powiedział Liam. – Tylko nie krzycz...

- Jezu, ale się wystraszyłem. Proszę, nie rób mi tego więcej – kolejna osoba ciężko usiadła. – Mój bohaterze... Tak. Daj tą tabletkę. Kate jak się czujesz? Co ty ją do naleśników zagoniłeś? Liam!

- Cicho – jęknął Niall. – Błagam...

- Sama chciałam... – powiedziałam cicho. – Liam zrobił większość...

- Nie przesadzaj. Przełożenie dżemu do miseczki, to jeszcze nie większość. Harry już wstał? – szczerze zdziwił się Liam.

- Chyba go obudziłem niechcący... – mruknął Lou.

- Niechcący... – prychnął Harry, ale zaraz jęknął cicho. – Naleśniki? Ale ja miałem...

- Poradziliśmy sobie z Kate. Proszę – czyżby podawał mu tabletkę...

- Czytasz mi w myślach. Łeb mi pęka... – przerwał nagle. – Kate? Jak się czujesz?

- Już trochę lepiej niż ty, dziękuję – przewracałam kolejne naleśniki. – Chyba Zayn idzie...

- Cześć wam – odezwał się kolejny wymęczony głos. – Kate, jak...

- Dobrze, dziękuję – uśmiechnęłam się do niego. – Siadaj proszę. Śniadanie już prawie gotowe...

- Liam, podaj mi to co masz w dłoni – powiedział Zayn. – Zaopiekuję się tym.

Włożyłam do zlewu pustą miskę i chochelkę. Zdjęłam z patelni ostatnie naleśniki i z dwoma pełnymi talerzami obróciłam się do nich przodem.

- Daj – Liam odebrał ode mnie jeden, a Harry drugi i postawili je na stole.

Skierowałam się w stronę miejsca, które powinno być wolne. Mojego miejsca. Zayn chwycił mnie za rękę i pomógł usiąść.

- Dziękuję – uśmiechnęłam się do niego. – I przepraszam was...

- Jeśli na przeprosiny zawsze będą takie pyszności – Niall znów mówił z pełną buzią – To możesz codziennie coś broić.

- Nie gadaj z pełną gębą, bo mi się coś przewraca – jęknął Harry.

- To gdzie się gapisz? – kolejny dzień czas zacząć.

Przekomarzanie chłopaków i zbawienna pomoc w postaci aspiryny przywróciły wszystkim dobry humor. Poczułam, że Louis delikatnie ściska moją dłoń. Uśmiechnęłam się do niego i odwzajemniłam uścisk. „Dziękuję ci.”

- Harry, przykro mi to mówić, ale właśnie spadłeś na drugie miejsce w konkurencji na najlepsze naleśniki – śmiał się Niall praktycznie wylizując talerz do czysta. – Kate, wyjdź za mnie.

- Nie będę się z tym spierał. Były przepyszne. Następnym razem robię z tobą i podpatrzę twoją tajemnicę.

- To potem możemy urządzić zawody. Od razu zgłaszam się na jurora – Niall masował się po brzuchu. – Ale się najadłem.

- Nie tylko ty – przyznałem. – Sam ledwo mogę się ruszyć.

- Muszę to wykorzystać – Harry podniósł się ze swojego miejsca i skierował się do drzwi. – Pierwszy w łazience!

- Jakbym miał siłę go gonić – mruknąłem pod nosem.

- To ja posprzątam... – Kate zaczęła cicho, ale nie dane jej było dokończyć.

- Na pewno nie – powiedział Zayn. – Kto gotuje ten nie sprząta. Zajmiemy się tym z Niallem.

- Dlaczego ja? – jęknął blondyn, a trzy pary oczu spojrzały na niego wymownie. – No już nie patrzcie tak. Przecież posprzątam. Tylko myślałem, że tak trochę później. Ale ty zmywasz.

- To ja w takim razie idę się przebrać – Liam wstał od stołu. – Dziękuję, Kate. Śniadanie było przepyszne.

- To prawda – przyznałem i podniosłem się z miejsca. – Chodź, my też pójdziemy się przebrać. Chociaż jak widzę twoją koszulkę od razu się uśmiecham jak głupi. Może powinnaś w niej zostać?

Zaśmiała się i poszliśmy razem do sypialni. Musze przyznać, że ostatnie co sobie wyobrażałem, to taki poranek po tak okropnej nocy. Spojrzałem na zegarek. Dopiero dziewiąta. Jedno jest pewnie – raczej nikt się nie wyspał, ale wyglądało na to, że humory dopisują. Dobrze że nie mamy dziś żadnych zdjęć, bo fajnie byśmy wyglądali z takimi worami pod oczyma.

Kate zabrała się za poprawianie łóżka i trzeba przyznać, że sprawnie jej to szło. Drzwi do łazienki otworzyły się.

- Harry – jęknąłem na jego widok. Wprawdzie miał ręcznik, ale akurat wycierał nim włosy. „Zero wstydu.”

- Co? – uśmiechał się szeroko. – Łazienka wolna. Kate, twoje kolej.

- Mogę zaczekać – powiedziała. – Lou...

- Idź pierwsza – rzuciłem się na wyrko – ja jeszcze chwilkę poleżę. Jestem taki najedzony, że nie mogę się ruszać.

Uśmiechnęła się. Nie spuszczałem z niej wzroku. Wzięła z krzesła swoje rzeczy i jeszcze coś z szuflady i ostrożnie weszła do łazienki.

- Harry... – ten przerwał grzebanie w szafie.

- Spoko. Nie martw się. Tym razem posprzątałem wszystko po sobie.

- Dzięki, stary – powiedziałem jeszcze i zasnąłem.

Sam nie wiem co mnie obudziło, bo raczej nie mogły być to ciche kroki Kate, która była mistrzynią w nie hałasowaniu. Po prostu coś kazało mi otworzyć oczy akurat w momencie, gdy wychodziła z łazienki. Zauważyłem mokre rzeczy w jej dłoniach.

- Ciuchy ci wpadły do wanny? – zażartowałem. Czy ona właśnie uśmiechnęła się do mnie tym swoim niesamowitym uśmiechem, który sprawiał, że moje serce fikało koziołki?

- Musiałam wyprać kilka rzeczy, tylko nie wiem, gdzie mogłabym je powiesić.

- Wyprać? – powtórzyłem chyba jeszcze do końca nie rozumiejąc, co ona do mnie mówi. „To przez jej uśmiech.” – Chodź zobaczymy w łazience. Może da się je gdzieś tam rozwiesić.

Okazało się, że uchwyty, które służą ludziom starszym i niepełnosprawnym, świetnie się do tego celu nadają.

- Daj – sięgnąłem po mokrą koszulkę. – Pomogę ci z tym.

Zaczerwieniła się, gdy sięgałem po kolejną rzecz. Była to bluzka z tego feralnego dnia na plaży. A może to wcale nie był taki zły dzień? Gdy rozwieszałem dżinsy jej twarz była już cała w pąsach. „Co jest?” pomyślałem i sięgnąłem po następny fragment garderoby. „Aaa... Teraz rozumiem.” Rozwiesiłem jej bieliznę przy wannie.

- No. Gotowe – spojrzałem na dziewczynę. – Wiesz, że nie musiałaś tego robić? Oddajemy pranie raz w tygodniu i wraca do nas czyste i pachnące.

- Gdybym czekała cały tydzień, to w ostatnich dniach nie miałabym nic czystego – powiedziała cicho, wciąż się czerwieniąc. „Boże, jakie to słodkie” pomyślałem. „Boże, jakiś ty głupi.” Od razu obdarzyłem się komplementem odpowiednim do sytuacji.

- Dobra, to teraz ja zajmuję łazienkę. Możesz zostać tylko pod warunkiem, że umyjesz mi plecy – musiałem się roześmiać widząc jej zdziwioną minę. – Och, gdybyś się teraz widziała – śmiałem się nadal.

Całe szczęście, że ona ma poczucie humoru. Roześmiała się tylko i wyszła zamykając za sobą drzwi. Spojrzałem w lustro. Wyglądałem strasznie, ale czułem się rewelacyjnie. Moje oczy powędrowały w kierunku wanny. Zobaczyłem odbicie bielizny, którą dopiero co wieszałem. Moje ciało przeszedł dreszcz, ale tym razem jakiś inny...

Ubrałem się i rozejrzałem dookoła. „Wygląda tu prawie jak u Liam w pokoju” pomyślałem z dumą, a potem spojrzałem do szafy, w której walały się nasze rzeczy.

- Prawie robi wielką różnicę – zaśmiałem się zatrzaskując drzwi, by tego nie widzieć i skierowałem się do salonu.

Harry rozwalił się bokiem na fotelu i przechodził kolejną misję, a Niall mu w tym przeszkadzał z całkiem dobrym skutkiem.

- Wiecie, że jesteście w jednej drużynie? Tak pytam na wszelki wypadek...

- Powiedz to jemu. Niall! Czemu do mnie strzelasz?

- No przecież niechcący...

Drzwi na taras były otwarte. Zobaczyłem, że Zayn stoi oparty o balustradę i patrzy się w morze. „Ostatnio często mu się to zdarza” pomyślałem. Obok niego stała Kate. Chyba nie rozmawiali. Wyglądało to tak, jakby oboje zatopili się w swoich myślach. „Ale przynajmniej nie pali.”

Przyglądałem się dziewczynie. Włosy zaplotła w luźny warkocz. Stała z zamkniętymi oczami i wystawiała twarz do słońca. „Mój mały elf” pomyślałem. W głowie widziałem ją biegnącą po łące z uśmiechem na twarzy. Takim, który znałem tylko ze zdjęć.

- Gdzie Liam? – zapytałem.

- Poszedł zadzwonić do Danielle – rzucił Harry nie odrywając wzroku od telewizora. – Trochę to może potrwać, bo wiesz... Musi się wygadać.

Rozległo się pukanie do drzwi. Spojrzałem na nich zdziwiony.

- Niall, tylko mi nie mów, ze coś zamawiałeś...

- To nie ja...

Spojrzałem na parę na tarasie i skierowałem się do drzwi ciekawy, kto to może być.

- No nareszcie – Alex wparowała do środka i szybko zamknęła za sobą drzwi. – Już myślałam, że mnie nakryją. Cześć wszystkim – zawołała i spojrzała na mnie. – Uuu... ciężka noc widzę – dodała cicho.

- Do najprzyjemniejszych nie należała, ale już jest dobrze – odpowiedziałem i gestem zaprosiłem, by usiadła.

- Akurat mam pół godzinną przerwę i postanowiłam zajrzeć. Szef ma jakieś spotkanie. A gdzie moje słoneczko? – zapytała i w tym samym momencie zauważyła przyjaciółkę wchodzącą z Zaynem do pokoju. – Kate! – rzuciła się by ją ucałować. – Jak się czujesz? Jak minął wieczór?

- Dobrze – odpowiedziała dziewczyna uśmiechając się delikatnie. – Tak jakby...

- Nie było źle – dodał Zayn i usiadł na kanapie.

- Ktoś przyszedł? – Liam wszedł do salonu. – Cześć Alex. Napijesz się czegoś?

- Kawą uratujesz mi życie. Czarną – westchnęła komicznie i usiadła z Kate na kanapie. Dla mnie nie było już tam miejsca. Usiadłem na fotelu.

- Ktoś jeszcze? – zapytał i widząc, że tylko Zayn podniósł rękę poszedł do kuchni. Po chwili wrócił z dwoma parującymi kubkami. – O co chodzi z tymi przepisami hotelowymi? Nie możesz nas odwiedzić nawet jeśli cię zaprosimy?

- Nie. Nie chcą by zwykłe szaraczki kręciły się po korytarzach. A już zwłaszcza na wyższych piętrach – zauważyłem, że cały czas trzymała dłoń Kate. „Oddana przyjaciółka.”

Mimo, że trajkotała jak najęta widziałem w jej oczach jakieś zmartwienie. Coś tam się kryło, zwłaszcza, gdy patrzyła na nas.

- Jakieś plany na dziś? – zapytała. – A tak w ogóle, to już jesteście po śniadaniu?

- Powinnaś powiedzieć, po pysznym śniadaniu – odezwał się Niall akcentując każde słowo. – Kate zrobiła takie naleśniki, że nie mogłem przestać jeść...

- Akurat u ciebie to nic nowego – dodał Harry. – Zastrzeliłeś mnie ciołku! – krzyknął nagle.

- Ups... Sorry. To co się przebierasz co pięć minut jak panienka. Skąd miałem wiedzieć, że to ty?

- Tarczę zdobyłem.

- Najwidoczniej kiepską, skoro nie żyjesz – zaśmiał się ze swojego dowcipu Niall, a po chwili Harry, gdy dotarł do niego sens słów przyjaciela. Chwilę później śmialiśmy się wszyscy.

- Odnośnie planów, to mamy dziś próbę o trzeciej. Pewnie potrwa z cztery godzinki. Żadnych planów więcej. Może kolację zrobimy – mówił Liam. – To się okaże. U nas to nigdy nie wiadomo.

- Miał być kurczak – przypomniał Zayn.

- Zobaczymy...

- Kate wam może zrobić kolację. Pamiętasz ten przepis z ananasem? Na samą myśl cieknie mi ślinka. Najlepszy kurczak w moim życiu.

- Mamy ananasa? – zapytał Zayn przerażony, że mogłoby go jednak nie być. – Coś jeszcze trzeba? To skoczę i kupię.

- To musi wam ona listę zrobić. Ja w kuchni potrafię tylko wodę wstawić, a i tak czasami potem czajnik przypalam.

Posiedzieliśmy jeszcze trochę i pośmialiśmy się. Czas szybko mija w dobrym towarzystwie.

- To ja muszę wracać do pracy. Dzięki za kawę. – Alex znów ucałowała przyjaciółkę. – Pa skarbie. To na razie. Lou, możesz sprawdzić czy droga wolna? – żartowała, ale jej oczy pokazywały, że chce pogadać.

Roześmiałem się się jak wszyscy i wyszedłem z nią z apartamentu. Skierowaliśmy się w stronę wind dla pracowników.

- Jak noc? – zapytała od razu. – Raczej nikt z was się nie wyspał...

- Przerażająca – na samo wspomnienie zacząłem rozcierać palce. – Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, co wtedy się działo w jej głowie. Wciąż słyszę w uszach ten krzyk. Dobrze, że chociaż Liam myślał, bo nie wiem co by było. Pewnie dzwonilibyśmy do ciebie.

- Trzeba było dzwonić. Choć nie wiem jak miałabym wam pomóc.

- Co jest? – zapytałem. – Jesteś dzisiaj jakaś nieswoja.

- Znów miałam gościa – zaczęła. – Dzięki Bogu, że ją zabraliście razem z jej rzeczami. Nie mógł nic znaleźć. Nic co by należało do niej i świadczyło o tym, że tam była. Nie wiem jak się wam odwdzięczę. Teraz mam tylko nadzieję, że sobie odpuści moją osobę.

- Przenieś się do nas...

- To nie jest dobry pomysł. Raczej powinnam się do was nie zbliżać...

- Myślisz, że... Czy on wie, że tutaj pracujesz?

- Nietrudno się dowiedzieć – zaczęła. – Ale tutaj nie wejdzie po kryjomu. Moja przyjaciółka pracuje w recepcji. Powiedziałam jej, że jakiś facet za mną łazi i obiecała mieć oko na wszystko. Jej chłopak pracuje tu w ochronie. Jak koleś się tu pojawi, będę to wiedzieć... Muszę iść. Dziś już raczej nie przyjdę – weszła do windy. – Louis... uważaj na nią, proszę. Ona jest moją jedyną rodziną. I podziękuj chłopakom.

- Nic się nie bój. Z nami będzie bezpieczna. Trzymaj się. Zadzwoń jak będziesz mogła.

Gdy drzwi windy się zamknęły odwróciłem się na pięcie i skierowałem w stronę apartamentu. „A więc wrócił... I znów jej szuka...” Zadrżałem. Koniecznie trzeba porozmawiać z Liamem. On coś wymyśli.

Gdy wchodziłem do środka na twarzy miałem już szeroki uśmiech. Póki nic nie wiemy, lepiej jej nie martwić.

- Ta ich winda pracownicza, to jest większa niż ta normalna – śmiałem się. – Ciekawe co oni tam robią, że tyle miejsca im potrzeba?

- Na pewno nie to, co ci chodzi po głowie – Harry siedział z laptopem na kolanach.

Opadłem na fotel i gapiłem się bezmyślnie w telewizor. W głowie przetwarzałem nowe informacje. Martwiłem się. „Cholernie się martwiłem...”