15

Kolacja była nawet udana. Pomimo początkowej ciszy i wcale nie ukradkowego wpatrywania się w dziewczynę potem wszystko wróciło do normy. „Tylko co jest normą w naszym przypadku?” pomyślałem. W każdym bądź razie po kilku krępujących minutach Kate w końcu zaczęła jeść. Wszyscy odetchnęli z ulgą. Dzięki temu, że Niall ani na chwilę nie przestawał gadać, atmosfera się rozluźniła. A gdy dołączył do niego Harry – wygłupów nie było końca. „Normalny posiłek w naszym wydaniu.” Próbowałem sobie wyobrazić jak wyglądał jej dzień. „W każdym razie zaczął się od mocnego uderzenia” zażartowałem spoglądając na fioletową śliwę na jej czole. „Musiało boleć.” Zastanawiałem się dlaczego spędziła cały dzień bez jedzenia, przecież powiedziałem jej gdzie jest lodówka. Przypomniały mi się słowa Alex, że mamy wcisnąć w nią coś na śniadanie, bo później sama może się krępować... Dlaczego akurat dzisiaj musieliśmy mieć taki zawalony dzień?

- Liam, śpisz? – z zamyślenia wyrwał mnie Zayn. – Niall się pyta czy już skończyłeś.

- Sorry, wyłączyłem się na chwilę – zacząłem się tłumaczyć. – Tak, dzięki – podałem mu pusty talerz. Zauważyłem, że zdążył już sprzątnąć wszystko ze stołu. – Umyję kubki – zaoferowałem wstając – a ty wystaw wózek.

- To może przenieśmy się do salonu – powiedział Harry i już kierował tam swoje kroki. – Co powiecie na jakiś mały maraton filmowy? – rzucił nawet nie czekając na odpowiedź.

- To ja idę na chwilę na taras – „Jak zwykle zapalić” pomyślałem odkręcając kran.

- Chodź, Kate – Lou delikatnie pomógł jej wstać. – Przeniesiemy się na kanapę – powiedział i wyszedł trzymając ją za rękę.

„Ciekawe co by Eleanor na to powiedziała?” przemknęło mi przez głowę. Ale więcej się nad tym nie zastanawiałem, bo sama wzmianka o dziewczynie kumpla przypomniała mi, że miałem zadzwonić. Zakręciłem wodę i wybierając numer skierowałem się do siebie. Obiecałem Danielle, że dziś opowiem jej wszystko. Ostatnio nie było wystarczająco czasu.

- Cześć skarbie. Tęskniłem... – uśmiechałem się do siebie słysząc w słuchawce jej głos. Wyciągnąłem się na łóżku wsłuchany w głos, który kocham.

„Nie było tak źle” pomyślałem siadając obok Kate na kanapie. Przez chwile myślałem, że zabiję Horana, ale okazało się, że facet pomyślał o wszystkim. „Przydałoby mu się podziękować” przemknęło mi przez głowę. Harry przerzucał torbę z filmami próbując znaleźć coś ciekawego i mrucząc coś pod nosem. Zayn jak zwykle się dotleniał.

- Kate – zacząłem – gdy przyszliśmy siedziałaś inaczej. Usiądź tak, jak ci najwygodniej i oprzyj się bokiem...

Podniosła na mnie te swoje niesamowite oczy, a na jej twarzy widać było zaskoczenie. „Ups” pomyślałem. Zawahała się chwilę, ale potem usiadła przodem do mnie podciągając kolana pod brodę i oplotła nogi ramionami. Spojrzałem na jej stopy. Była boso. „Może jej zimno?” Zauważyłem, że na lewej stopie ma świeżego siniaka. „Chyba chodzenie boso w jej przypadku, to nie najlepszy pomysł.”

- Czy uderzyłaś się dzisiaj w stopę? – powiedziałem i odruchowo dotknąłem fioletowego miejsca. – Masz tu niezłą pamiątkę.

- Co się stało? – Zayn zamykał właśnie drzwi na taras. Nie doczekałem się odpowiedzi jedynie lekkie wzruszenie ramionami.

- Chłopaki, co powiecie na jakieś muzyczne filmy. O dziwo kilka znalazłem – Harry przerwał moje dochodzenie. – Zayn będzie mógł popatrzeć jak się tańczy na trzeźwo... Ej, za co? – poskarżył się, gdy oberwał poduszką w głowę. – Może nie mam racji?

- Dawaj już te filmy i zejdź ze mnie. Ty raczej też primabaleriną nie jesteś...

Zauważyłem uśmiech na twarzy Kate, gdy przysłuchiwała się jak ci dwaj się przekomarzają. Nie ma co, Harry zawsze potrafi rozładować atmosferę. Rozległo się pukanie do dzwi i Niall wyleciał z kuchni jak poparzony.

- To do mnie – rzucił tylko otwierając drzwi. Zauważyłem, że Kate zastygła w oczekiwaniu. – O cześć, Alex. To ty...

- Ale powitanie. A już myślałam, że się za mną stęskniłeś. Może wybaczysz mi jak ci pokażę, co wam przyniosłam – powiedziała podając mu różowe pudełko.

- Przechwyciłaś tort po drodze? Dzięki.

- I tyle go widzieliśmy – rzucił Zayn. – Cześć. Siadaj.

- No i jak wam minął dzień? Cześć kochanie – ucałowała czoło dziewczyny i usiadła obok mnie. – Kolejne spotkanie z twardą rzeczywistością?

- Tak jakby – usłyszałem ciche słowa.

- Cześć Alex – Liam wszedł do salonu. – Napijesz się czegoś?

- Kawą bym nie pogardziła.

- Woda już wstawiona – powiedział Niall wychodząc z kuchni obładowany talerzami. – A teraz czas na deser. Chyba nie myśleliście, że zapomniałem o czymś słodkim.

- Komuś jeszcze coś do picia? – zapytał Liam kierując się do kuchni.

- Zrób herbaty – powiedział Harry wkładając płytę do odtwarzacza i rozsiadając się na fotelu. – Jak ci minął dzień? – zwrócił się do gościa.

- Może być – odpowiedziała. – Trochę szef po mnie jeździł, ale to nic nowego. Pewnie znowu musiał się podbudować. Nie ma o czym gadać. Miałam chwilę rozrywki dzięki wam. A skoro o przyjemnościach mowa – położyła kluczyki na stole – to oddaję. Muszę przyznać, że moje notowania na dzielnicy wzrosły – zaśmialiśmy się wszyscy łącznie z Liamem, który właśnie zdążył wrócić z parującymi kubkami.

- Wiesz, że możesz jeszcze z niego korzystać – powiedziałem.

- Wiem, dzięki, ale nie trzeba. Jeszcze się zupełnie zapomnę i każę się obsługiwać... I tak już mam dzięki wam mnóstwo zabawy. Rozwiązaliście sprawę z telefonem?

- Tak – powiedział Liam. – Lepiej późno niż wcale. A właśnie. Dam ci numer, to będziesz mogła się z Kate skontaktować kiedy tylko będziesz chciała.

- Fajnie, dzięki – podała mu swój telefon, by mógł go zapisać. – Jak minął dzień kochanie? Co robiłaś?

- Jakoś tak nic specjalnie... – zaczęła niepewnie dziewczyna.

- Siedziałaś cały dzień z książką? Nie żartuj!

- Niestety bez książki – wyjaśniłem. – Zapomnieliśmy ją jej dać i nie mogła znaleźć. Więc dzisiejszy dzień raczej nie należał do najciekawszych, ale jutro będzie lepiej.

- Jakieś plany już macie? – zaciekawiła się zabierając się za swój kawałek torta.

- Jeszcze nie, ale jutro mamy więcej wolnego, więc... – podałem talerz Kate, a ona usiadła po turecku i zaczęła jeść.

- Pyszności... Widzę, że dzisiaj wieczór filmowy. Ja już nie pamiętam kiedy ostatnio oglądałam coś ciekawego.

- Zostań, to nadrobisz kilka tytułów – zaprosił ją Liam.

- Chciałabym, ale nie mogę. Niedługo mam ostatni autobus. I nie namawiaj – zwróciła się do mnie – bo już ci oddałam kluczyki. Zresztą muszę się wyspać. Padam na twarz.

- To może po prostu jeden z nas cię odwiezie – zaproponował Zayn. – I tak ktoś musi pojechać na zakupy.

- Kurcze. Zupełnie wyleciało mi to z głowy – Liam już zaczął robić listę potrzebnych rzeczy. – Harry, pojedziesz ze mną? – Skinięcie głową.

- Ja też pojadę – odezwał się Zayn. – Chcę zobaczyć tę twoją dzielnicę.

- To ustalone – podsumowałem uśmiechając się do niej. – Odwiozą cię i wracając skoczą na zakupy.

- W takim wypadku, nie będę się kłócić. Czy mówiłam już, że jestem strasznym leniem – zaśmiała się. Po twarzach kumpli widziałem, że tak jak ja, od razu ją polubili.

Zjedliśmy ciasto. Niektórzy nie pogardzili dokładką. „Wiadomo kto.” I zaczęli się zbierać do wyjścia. Ja i Niall mieliśmy zostać z Kate. Odebrałem od niej pusty talerz i położyłem na stole. „Czyżby lubiła słodkości?” zastanawiałem się. Zjadła bez żadnego namawiania z naszej strony, a może po prostu obecność przyjaciółki tak na nią podziałała.

- To pa słońce – Alex uściskała ostrożnie dziewczynę. – Baw się dobrze. To rozkaz. I uważaj na siebie.

Jeszcze chwilę panowało ogólne zamieszanie i wyszli. Zrobiło się dziwnie cicho. Niall zaczął zbierać naczynia ze stołu.

- Pójdę to pozmywać. Zaraz wracam.

- Kate – zwróciłem się w jej stronę – mogę się ciebie o coś zapytać?

- Tak...

- Czy znasz już rozkład pokoi? Poradzisz sobie, czy potrzebujesz by jeszcze ci coś pokazać?

- Poradzę sobie, dziękuję – powiedziała cicho. – Właściwie to chyba muszę iść do łazienki.

Delikatny uśmiech zawitał na jej twarzy. „Co się ze mną działo?” pytałem sam siebie. Na sam jego widok coś mnie chwytało za serce. Podniosła się powoli i skierowała do naszego pokoju. Poruszała się z gracją i tak cholernie seksownie... „Louis, co ci znowu chodzi po głowie?” Nie spuszczałem z niej wzroku dopóki nie zniknęła w korytarzu. W tej samej chwili zadzwonił mój telefon. Spojrzałem na wyświetlacz. Pierwszą moją myślą było, by nie odbierać...

- Cześć El! Jak ci minął dzień? – zacząłem i zastanawiałem się czy dzwoni z czymś konkretnym, czy po prostu chce pogadać. Wiedziałem, że ostatnio ją zaniedbuję. Próbowałem skupić się na rozmowie, ale cały czas w głowie miałem kogoś innego.

- Gdzie Kate? – Niall rozejrzał się zdziwiony.

- Poszła do łazienki – odpowiedziałem mu zasłaniając dłonią telefon. Jak się okazało nieudolnie, bo już po chwili padło wiele pytań, z których miałem się tłumaczyć. – Kate, to koleżanka. Zatrzymała się u nas na trochę...

I się zaczęło. Dziesiątki pytań. Niby niewinnych, ale każde z jakimś ukrytym podtekstem. Naprawdę nie miałem dzisiaj na to ochoty. Byłem zmęczony po całym dniu, a te nerwy, które nam towarzyszyły tylko pogarszały sprawę.

- Posłuchaj. W ogóle nie wiem o co ci chodzi. Jestem zmęczony. Dopiero zjedliśmy kolację. I najzwyczajniej w świecie mam zamiar zamknąć oczy i odpocząć. Więc się nie denerwuj. Jutro mamy zdecydowanie lżejszy dzień, to zadzwonię. A teraz muszę kończyć. Pa. Ja ciebie też – mówiłem to maszynowo. Chciałem tylko jak najszybciej się rozłączyć. Rzuciłem telefon na stół żałując, że odebrałem.

- Co jest Lou? – Niall patrzył się na mnie niepewnie. – Nie dogadujecie się z Eleanor?

- Sam nie wiem... – zamyśliłem się. – Naprawdę nie wiem...

- Stary, zaczynam się o ciebie martwić. Pokłóciliście się, czy coś?

- Nie. Po prostu dawno się nie widzieliśmy i trochę nam odbija. Nic poważnego. Nie ma o czym gadać.

- To może zaproś ją na weekend? – zaproponował, a ja zastanawiałem się, czy naprawdę tego chcę.

- Teraz to chyba nie najlepszy moment, nie sądzisz? – powiedziałem zezując w stronę gdzie poszła Kate.

- A no tak. Nie pomyślałem o tym. Masz rację. Nie było tematu.

Nie wiem co się ze mną działo, ale w tym konkretnym momencie nie chciałem myśleć o swojej dziewczynie. „Ona sobie poradzi. To Kate trzeba się zaopiekować” tłumaczyłem się sam przed sobą, ale z marnym skutkiem. Moje rozmyślania przerwało pojawienie się JEJ. Gdy ją ujrzałem, Eleanor od razu wyparowała z mojej głowy.

- Wszystko w porządku? – zapytałem, a w odpowiedzi znów dostałem ten cudowny uśmiech. Rozgrzewał mnie od środka i czułem, że jestem w stanie zrobić wszystko, by znów na niego zasłużyć. – Może jesteś zmęczona? Nie musisz z nami siedzieć jeśli nie masz ochoty.

- Ale chcę – usłyszałem szept i wcale nie byłem pewny, czy sam go nie wymyśliłem. Ale podeszła do mnie i usiadła obok. „Tak chyba czuje się ktoś szczęśliwy...” Te dwa słowa rozgrzały moje serce. „Może nie będzie tak źle?” pomyślałem opierając się wygodnie.

- Może z tobą nie ma ochoty – odezwał się Niall – ze mną z pewnością posiedzi. Jeszcze wcześnie. Zobaczmy co tam Harry naszykował – powiedział włączając płytę.

- Chłopcy, lepiej będzie jak spotkamy się na parkingu przy plaży. Tam zaparkowałam. Na wszelki wypadek pojadę windą dla pracowników – powiedziała Alex i oddaliła się w przeciwną stronę.

Zjechaliśmy na dół. Jak zwykle spotkaliśmy w holu kilku fanów, więc nie obyło się bez obowiązkowych uśmiechów, wspólnych zdjęć i rozdawania autografów. A w środku się gotowałem ze złości. „Normalnie zaraz mnie szlag trafi!” Liam chyba widział co się święci, bo pożegnał się szybko i wyszliśmy z hotelu.

- Co z tobą, Zayn? – zaczął. – Wyglądałeś jakbyś miał zamiar kogoś uderzyć.

- Po prostu chodźmy już do tego auta – warknąłem i nie zamierzałem nic więcej mówić.

Alex jeszcze nie było.

- Daj kluczyki – odezwał się Harry. – Ja prowadzę.

Rzuciłem mu klucze i wpakowaliśmy się do środka zostawiając miejsce z przodu dla dziewczyny.

- Stary – odezwałem się w końcu – może zabralibyśmy ją ze sobą na te zakupy? Albo przynajmniej niech nam powie co kupić dla Kate.

- Lepiej wypytamy ją po drodze – odezwał się Liam. – Po tylu godzinach w pracy pewnie marzy tylko o tym, by się położyć.

- Idzie – Harry wskazał na kolorową postać zmierzającą w naszą stron. – Jedno wam powiem, tak wielu kolorów na jednej osobie to chyba nigdy nie widziałem – zaśmiał się, a my z nim.

- Oryginalna jest, trzeba jej przyznać – mruknąłem.

- Sorry, że musieliście czekać, ale stary stał mi na drodze i musiałam przeczekać. Znowu się nad kimś pastwił – powiedziała siadając obok Harry’ego. – Chyba się domyślam, dlaczego mam tak dużą obstawę – zaśmiała się. – Więcej pytań, których nie chcecie zadawać przy Kate.

Spojrzałem na nią zdziwiony. Taki miałem plan, ale teraz gdy zobaczyłem twarze kolegów okazało się, że nie tylko ja.

- Masz rację – zaczął Liam. – Miałaś nam przynieś ten wycinek z gazety...

- Mam go gdzieś tutaj – powiedziała i zaczęła grzebać w swojej wielkiej torebce. – Na pewno gdzieś go tu wkładałam... – szukała nadal. – Czy możemy już jechać? Naprawdę jestem padnięta, a jutro zapowiada się podobny dzień.

- Jasne – Harry zapalił silnik. – Tylko potrzebuję wskazówek, albo podaj adres, to nawigacja nas zaprowadzi.

- Wklep adres – powiedziałem szybko. – Chcę w końcu spokojnie pogadać i czegoś się dowiedzieć.

Alex podała mu adres i po chwili ruszyliśmy.

- Mam! – podała nam stronę niedbale wyrwaną z gazety. – Tylko tyle udało mi się znaleźć. Ale zdjęcie nie jest najgorsze.

- Harry, potem sobie obejrzysz – Liam zauważył ciekawość przyjaciela. – Chłopaki zresztą też będą chcieli. Później ci to oddamy – powiedział i oddał mi kartkę.

Przyjrzałem się twarzy uśmiechającej się z papieru. „Nic szczególnego” pomyślałem i w tej samej chwili przed oczami stanęły mi zakrwawione rzeczy dziewczyny. „A więc tak wygląda kat...” Prawdopodobnie. Zacisnąłem pięści, bo poczułem ogromną chęć, by kogoś uderzyć. Musiałem się opanować.

- Niall chce na jutro albo piątek zorganizować tego znajomego lekarza – usłyszałem słowa Liama. – Czy będzie to dla niej jakiś problem? Może ty powinnaś przy niej być?

- Z tym lekarzem, to genialnie, że macie kogoś takiego. Martwią mnie te plecy. Wyglądają jakby się nic nie goiło. A co do twojego pytania, to nie wiem jak ona zareaguje. Do was się widzę przyzwyczaja. Dziś już nie wyglądała na przerażoną i więcej się odzywa. Prawdę mówiąc siedziała obok Louisa i nie wyglądała na spiętą.

- Przy nim jest spokojniejsza, ale gdy on wyjdzie z pokoju, wciąż jeszcze trochę się nas boi. Ale masz rację, jest lepiej.

Siedziałem cicho i chłonąłem każde słowo. Wiedziałem, ze Harry też nadstawia uszu.

- Co mamy jej kupić do jedzenia? Co mamy zrobić, by jadła gdy nas nie ma? Dziś siedziała ponad dwanaście godzin bez jedzenia i picia. Tak nie może być. – Liam aż uderzył ręką w udo na podkreślenie tych słów.

- Ona nie jest wybredna. Nie przepada za grzybami i niespecjalnie lubi ryby, ale jak musi to je zje. Wydaje mi się, że najlepszym wyjściem będzie zagonić ją do roboty... – odwróciła się w naszą stronę. – Wiem jak to brzmi, ale ona świetnie sobie radzi w kuchni, gdy już ją pozna. I potrafi tworzyć małe kulinarne cuda. Czasami potrzebuje tylko pomocy przy odczytywaniu etykiet.

- A co lubi? Żelki? – dociekał dalej. – Miała je w torbie pierwszego dnia. Zanim Niall je pożarł.

- Kto ich nie lubi.. – zaśmiał się Harry.

- No właśnie – zaśmiała się. – Ona też je uwielbia. Czasami robię mały zapas, gdy mam ekstra kasę. Tylko nie przesadzajcie z tymi zakupami, bo ona nie jest nauczona dostawać prezenty. Wiem, że nie zawsze zamawiacie jedzenie z restauracji. Ja bym zaczęła od tego, by któryś z was poprosił ją o pomoc w kuchni jutro rano. Jak pomoże zrobić śniadanie, to chętniej je też zje. I poza tym lepiej się poczuje mogąc wam się jakoś odwdzięczyć.

- To kupimy wszystko na naleśniki i mogę ją poprosić, by mi pomogła. – Harry odezwał się nie odrywając oczu od drogi. – Mogę nawet udawać, że nie mam zielonego pojęcia jak je zrobić...

- Aż tak to nie musisz się poświęcać – zaśmiała się Alex. Dziwne, ale już polubiłem tą kolorową dziewczynę. – Domyślam się, że wykarmić was wszystkich nie jest łatwo. Trochę ich będziecie musieli nasmażyć. Akurat praca dla dwojga. A poza tym dobry sposób, by się do was przyzwyczaiła.

- Co ona robi u ciebie w domu w wolnym czasie – zapytałem. – Dziś przesiedziała cały dzień na kanapie. To oczywiście nic złego, ale czas musiał jej się cholernie dłużyć.

- Co u mnie robi? Zaganiam ją do garów – zaśmiała się. – Robi pranie, sprząta. Czasami włączy sobie telewizor, ale musicie jej pokazać jak i odkładać pilota mniej więcej w to samo miejsce. Gdy już zna dom wspaniale sobie radzi. A no i czyta książkę. Uwielbia to.

- Dlaczego ma tylko jedną? – zdziwił się Harry. – Skoro tak lubi czytać...

- Wyjąłeś mi to z ust – powiedziałem uśmiechając się pod nosem.

- Te książki nie nalezą do najtańszych, a i raczej nie dostaniecie ich w zwykłej księgarni. Kiedyś chciałam jej kupić jedną na urodziny, ale zawsze był problem z kasą. Skończyło się na jakimś audiobooku. Choć jak mówi, to nie to samo.

- No właśnie. Możemy jej pościągać z neta co tylko chce – Liam zapalił się do tego pomysłu.

- Możecie, ale ona nie będzie słuchała ich pod waszą nieobecność.

- Dlaczego? – zdziwiłem się.

- Gdy nie możesz polegać na oczach, nie blokujesz innych zmysłów. Co innego, gdy będzie siedzieć z wami. Wy będziecie oglądać film, a ona może założyć słuchawki. Ale dopiero gdy poczuje się bezpiecznie.

- To raczej nie mamy zbyt wielu opcji na jutro. Zostawimy ją z książką i telewizorem. Dobrze, że jutro mamy tylko próbę po południu. Powinno szybko zlecieć – zamyślił się Liam i prawie mogłem widzieć jak przesuwają mu się trybiki w głowie. „Coś planował.”

- Chyba jesteśmy – Harry starał się nie wybuchnąć śmiechem. – A raczej na pewno.

Wyjrzałem przez okno i zaśmiałem się. Takiego kolorowego domu nie widziałem w całym swoim życiu.

- Jedno trzeba ci przyznać, masz barwne podejście do rzeczywistości – nawet Liam miał trudności z zachowaniem powagi.

- Prawda, że ładnie – puściła do mnie oko.

- Raczej inaczej bym to określił, ale niech będzie – uśmiechnąłem się do niej.

- Zaprosiłabym was chłopcy, ale padam na twarz. Więc wybaczcie. Pobawię się w dobrą gospodynię następnym razem, dobrze?

- Nie ma sprawy. I tak musimy jechać, by jakiś otwarty sklep znaleźć.

- Właściwie to mijaliśmy jakiś market po drodze – Harry bawił się nawigacją, próbując ustawić trasę powrotną.

- To na razie chłopcy – powiedziała wysiadając. – Uważajcie na moją przyjaciółkę. I pamiętajcie, że jestem wam dozgonnie wdzięczna. Chyba nawet w ramach podziękowania kupię waszą płytę – zaśmiała się i skierowała do domu.

Gdy w końcu przestaliśmy się śmiać zapadła głucha cisza przerywana tylko głosem z nawigacji.

- Daleko do tego sklepu? – zapytał Liam, który przesiadł się do przodu.

- Z pięć minut. O ile jest czynny.

- Ciekawe czy udałoby się zorganizować jej jakąś nową książkę – powiedziałem. – I co to właściwie znaczy droga? Droższa niż normalna?

- Też się nad tym zastanawiam. Może poszperamy w necie jak wrócimy do hotelu i się czegoś więcej dowiemy – „Jak zwykle myśli praktycznie.”

- To ma sens – zakończył temat Harry. – Jesteśmy na miejscu.

Zakupy poszły nam zadziwiająco szybko. Liam miał tam w głowie jakąś listę, Harry ładował co popadnie, ale nie zapomniał o produktach na naleśniki. Mi nie pozostało nic innego jak pchać coraz cięższy wózek i wlec się za nimi.

- Może zrobilibyśmy kurczaka na kolację – zaproponowałem przy stoisku z drobiem. – Dawno nie było.

- Czemu nie? Wybierz jakiegoś – powiedział Liam wrzucając kolejne produkty.

- A kto go zrobi? – zapytał Harry dokładając chyba z dwadzieścia paczek przeróżnych żelków.

- Niall się zgodzi jak go przekupisz jedna taką – wskazałem na dopiero co wrzucone torebki. – Można też zapytać Kate czy potrafi... No wiecie. Tak jak Alex mówiła.

- A to spoko, bo nie wiem czy się z kimś podzielę moimi skarbami.

Zapłaciliśmy i obładowani pojechaliśmy do hotelu. „Ciekawe co ludzie pomyślą, gdy wejdziemy tam tacy obładowani” pomyślałem.

- Trochę tak głupio będzie z tymi wszystkimi siatkami... – Liam jak zwykle czytał mi w myślach.

- A się przejmujesz – powiedział Harry wysiadając. – Jakby co, to powiemy, że planujemy imprezkę z przyjaciółmi. Gorzej, bo nie wiem czy się z tym zabierzemy na raz.

Staliśmy wpatrując się w otwarty bagażnik.

- Trochę zaszaleliśmy – przyznałem.

- Zadzwoń po Nialla, niech zejdzie – Liam zwrócił się do mnie. – Może w czterech damy radę?

- Nie brzmisz przekonująco – powiedziałem wyciągając telefon.

Dziesięć minut później wysiadaliśmy obładowani z windy. W drodze do pokoju mijaliśmy znajome starsze małżeństwo. Znów spoglądali na nas ze zdziwieniem wypisanym na twarzy.

- Dobry wieczór – Niall ukazał całe swoje uzębienie. – Urządzamy maraton kulinarny. Wszyscy mile widziani...

Kobieta pokiwała tylko głową nad naszą głupotą, ale jej mąż uśmiechał się szczerze. Nagle wpadłem na Harry’ego.

- Co jest?

Zobaczyłem, że Liam męczy się z zamkiem. „Znowu?”

- Nie możesz zapukać? – warknąłem. – Niech Louis ruszy tyłek.

- Niall mówi, że lepiej nie – odpowiedział.

- Bo? Zaraz mi ręce odpadną.

- Udało się – powiedział Liam i otworzył szeroko drzwi.

Teraz zrozumiałem, o co chodziło. Lou siedział rozwalony na kanapie i oglądał film. Ale nie to mnie zadziwiło. Kate spała z głową na jego nogach. „No, właściwie na poduszce leżącej na jego nogach” poprawiłem się w myślach. Ale nie to właściwie było najważniejsze. W końcu rozluźniła się na tyle, że zasnęła w wygodnej pozycji. Spojrzałem na Lou. „Farciarz.”

- Widzę, że zakupy się udały – powiedział cicho ze śmiechem. – Zostawiliście coś w sklepie, bo wyglądacie jakbyście opróżnili wszystkie półki.

- Prawie – zaśmiał się Harry kierując się do kuchni. Oderwałem wzrok od śpiącej dziewczyny i powlokłem się za nim.

- Niall, jak to zrobiliście? – Liam był nie mniej zdumiony ode mnie.

- A dziękuje, dziękuję – kłaniał się z głupim uśmiechem. – Skromnie muszę przyznać, że miałem w tym swój udział. Wprawdzie nabiłem sobie kilka siniaków, ale warto było. Przynajmniej się trochę pośmialiśmy.

- Co robiliście? – zapytałem.

- No włączyliśmy ten film, co Harry naszykował. Próbowałem trochę naśladować kroki, a Louis bawił się w szalonego komentatora. No jak wyrżnąłem orła, to było im najweselej...

- I... – poganiałem go.

- I co? Nic – zdziwił się. – Trochę była zmęczona widać, bo zasypiała na siedząco. Nie wiem jak on to zrobił, ale namówił ją by się wygodnie położyła. Na początku była wystraszona, ale w końcu przestała się trząść. Nawet nie wiem kiedy zasnęła. Lou ją trochę asekuruje, żeby się plecami nie oparła o kanapę.

- Fajnie – mruknąłem odkładając zakupy na stół. – Idę zapalić.

Idąc na taras jeszcze raz przyjrzałem się śpiącej dziewczynie. Uśmiechała się. Przynajmniej tak mi się wydawało, bo ten jej delikatny uśmiech czasami jest trudno zauważyć. Spojrzałem na dłoń Lou na jej ramieniu i aż mnie skręcało z zazdrości.

- Co tam, Zayn? – zwrócił się do mnie. – Dowiedzieliście się czegoś jeszcze?

- Tak – sięgnąłem do kieszeni kurtki po kawałek gazety i podałem mu go bez słowa. – Zaraz wracam.

Wyszedłem na taras. Zdążyłem jeszcze zauważyć jak rozkłada papier. Przeniosłem wzrok na morze. „Kurcze, jak ja bym chciał siedzieć na jego miejscu.” Wyjąłem telefon i spojrzałem na wyświetlacz.. Szybko się zdecydowałem.

- Cześć kochanie – usłyszałem głos po drugiej stronie i od razu lepiej się poczułem.

Spojrzałem na zdjęcie w gazecie. Nigdy wcześniej nie sądziłem, że jestem w stanie tak kogoś znienawidzić. Przyglądałem się mężczyźnie próbując zapamiętać każdy szczegół jego twarzy. „Jak cię kiedyś spotkam...” groziłem. Szybko przeczytałem artykuł, ale nic nowego się z niego nie dowiedziałem. Znów spojrzałem na faceta. „Znajdę cię. I wtedy pożałujesz.”

Wszyscy wrócili do salonu śmiejąc się. Pewnie blondas opowiadał wrażenia z filmu. Harry od razu zabrał się za zmianę płyty w odtwarzaczu. Niall spojrzał na wycinek w mojej ręce. Podałem mu go. Usiadł w fotelu i zabrał się za lekturę.

- Suń się – Harry przysiadł na oparciu jego fotela i skupił się na artykule. – Takiego kogoś raczej zauważymy – stwierdził po chwili, a wszyscy mu przytaknęli.

- Też mi to przyszło do głowy – Liam popatrzył w ich stronę, a następnie na śpiącą Kate. – Ale może porozmawiamy o tym kiedy indziej.

- Taaak. Masz rację – Harry podał mu papier i usiadł na fotelu obok niego. – To co? Gotowi na drugi film? A gdzie Zayn?

- Rozmawia przez telefon – Niall rozsiadł się wygodnie i położył nogi na stoliku. – Pewnie z Perrie. Czyli spokojnie możesz włączać, bo trochę to potrwa.

Strasznie byłem ciekawy, co jeszcze udało im się dowiedzieć od Alex. Wiedziałem jednak, że Liam ma rację. To nie jest najlepszy moment. Spojrzałem na śpiącą dziewczynę. Przez poduszkę czułem jej ciepło. Wyglądała tak krucho. Lekko rozchylone usta były stworzone do pocałunków, a póki co przez większość czasu trzęsły się ze strachu. Przypomniałem sobie jak kilka razy zauważyłem, że przygryza dolną wargę. Przez moje ciało przebiegł dreszcz. „Spokojnie Tomlinson, spokojnie...” Postanowiłem skupić się na filmie. „Tak będzie bezpieczniej.”

Próbowałem oglądać film, ale jakoś nie mogłem się skupić. W głowie cały czas układałem nowe informacje. Spojrzałem po chłopakach. Gapili się w ekran i co chwilę komentowali coś po cichu. Zayn wciąż rozmawiał z Perrie, ale przynajmniej przeniósł się z tarasu do sypialni. Przyjrzałem się śpiącej Kate i po raz kolejny cieszyłem się z tego, co już udało nam się osiągnąć. „Louisowi się udało” sprostowałem w myślach, ale wiedziałem, że my też mieliśmy w tym swój niewielki udział. Miałem ochotę im powiedzieć, że jestem z nich dumny, ale ostatecznie zatrzymałem to dla siebie. „Innym razem.”

- Idę po laptopa – powiedziałem cicho i podniosłem się z fotela.

Mijając pokój Zayna usłyszałem, że wciąż rozmawia przez telefon. „A więc rzeczywiście wszystko w porządku.” Włączyłem komputer i dopiero jak przestał wydawać z siebie te wszystkie dziwne dźwięki, wróciłem do salonu. Usiadłem z nogami na ławie i z laptopem na kolanach.

- Wyłącz dźwięk – usłyszałem Lou. Kiwnąłem tylko głową, że rozumiem i zrobiłem jak kazał.

Uruchomiłem przeglądarkę i gapiłem się w pasek wyszukiwania. Prawda jest taka, że nawet nie wiedziałem jak się do tego zabrać. Spróbowałem na eBay. Książki pisane brajlem. Nic. Wróciłem do Google i wpisałem to samo. „Za mało sprecyzowane” pomyślałem widząc, co się wyświetliło. Dodałem jeszcze dwa słowa: gdzie kupić. „No, już lepiej.” Zacząłem przeglądać proponowane strony. Teraz już rozumiem dlaczego książka Kate jest taka duża. Pewnie w normalnym druku wyglądałaby całkiem niepozornie. „Rzeczywiście nie są tanie” pomyślałem. „A w dodatku czasami jeden tytuł zajmuje kilka tomów.”

- Czego szukasz? – Louis patrzył na mnie z zaciekawieniem. Obróciłem ekran w jego stronę. – Ooo i jak?

- Nie jest to łatwe. Chyba nic z tego nie będzie.

- Z czego? – zaciekawił się Niall. Nawet Harry patrzył wyczekująco.

- A tak neta przeglądam...

Podnieśli się z miejsc i przysiedli na oparciach mojego fotela zaglądając mi przez ramię. Film już nikogo nie interesował.

- Może udałoby się wypożyczyć? – odezwał się Zayn, który nie wiadomo kiedy się pojawił i stanął za mną. – Popatrz tutaj – wskazał palcem informację o Narodowej Bibliotece dla Niewidomych.

Kliknąłem w odnośnik i zaczytaliśmy się w nowych informacjach. Było tego całkiem sporo. „Przynajmniej nie jest to niemożliwe” pomyślałem kończąc czytać kolejny akapit.

- Może zadzwonię jutro do Danielle? Jest teraz w Londynie. Byłoby szybciej. Dowiedziałaby się na miejscu.

- Ona wie? – zdziwił się Harry.

- No pewnie. W sumie, to dopiero dzisiaj mieliśmy czas na dłuższą rozmowę. Powiedziała nawet, że jest z nas dumna, bo zachowaliśmy się jak należy. No i chciałaby ją poznać. Kiedyś.

- Fajnie – westchnąłem, bo moja dziewczyna pewnie inaczej by zareagowała. „Jesteś niesprawiedliwy. Gdybyś powiedział prawdę...”

- Lou – Liam wyrwał mnie z zamyślenia – co o tym myślisz?

- Zadzwoń. Jak jej się uda coś wypożyczyć, to się zamówi kuriera. Genialny pomysł chłopaki.

Spojrzałem na śpiącą dziewczynę. Praktycznie się nie poruszała. Miała tą zdolność zastygania w bezruchu, nawet gdy spała. – Może powinniśmy ją położyć do łóżka? – spojrzałem pytająco na nich.

- Chyba tak byłoby najlepiej – Liam nie brzmiał przekonująco. – Najgorsze, że aby to zrobić musimy ją obudzić...

- Nie możemy jej przenieść?- zaczął Harry, a my spojrzeliśmy na niego zdziwieni. – Ale jestem tępy – uderzył się w czoło. – No jasne, że nie możemy.

- Dobra – zarządził Liam odkładając komputer na stół. – Już po pierwszej. Chodźmy spać. Harry, pamiętaj o naleśnikach. Nie ma spania do południa.

- Tak tatuśku.

- Będą naleśniki? Super – ucieszył się Niall.

- Lou, to chyba ją obudź i już idźcie spać...

Cała rozmowa odbywała się przyciszonymi głosami. Wszyscy patrzyli się na mnie wyczekująco, a ja nie wiedziałem co robić. Wcale nie chciałem jej budzić. Ale Liam ma rację. „Jak zwykle.”

- Kate – zacząłem cicho delikatnie ściskając ją za ramię. Podskoczyła tak gwałtownie, że aż ujrzałem grymas bólu na jej twarzy. – Spokojnie. Nic się nie dzieje. Chodź do łóżka. Już późno.

Próbowałem ją uspokoić, bo cała trzęsła się ze strachu. Po chwili kiwnęła głową i wstała.

- Dobranoc – powiedziała i skierowaliśmy się do pokoju.

- Idź pierwsza do łazienki – powiedziałem puszczając jej dłoń. – Potrzebujesz czegoś?

- Nie – usłyszałem cichy szept. – Dziękuję.

Podeszła do łóżka i zabrała z niego koszulkę, w której spała poprzedniej nocy. Po chwili zamknęły się za nią drzwi łazienki. Wszedł Harry i już od progu zaczął się rozbierać do spania rzucając wszystko gdzie popadnie.

- Stary wiem, że to dziwnie zabrzmi w moich ustach, ale mógłbyś zabrać swoje rzeczy z podłogi.

- Jejku, przepraszam – szybko wszystko pozbierał. – Normalnie nie wiem gdzie ja mam mózg. Muszę zacząć wszystko sprawdzać po trzy razy. Jak widzę jakiego guza jej nabiłem...

- Spoko. Damy radę – uśmiechnąłem się widząc, ze pada na łóżko. Pewnie zaśnie ekspresowo. Jak zawsze. – Mogę iść na kanapę... – zacząłem.

- Nie pierdziel – przerwał mi. – Już szybciej ja bym się tam przeniósł. Zmieścilibyśmy się tu jeszcze z Niallem i jego obiadem.

- No nie wiem, gdyby się udało byłby to nie lada wyczyn – zaśmiałem się i zacząłem się rozbierać. Gdy Kate wróciła przebrana ja stałem już w samych bokserkach. Mimo iż wiedziałem, że nie ma się co wstydzić, poczułem jakieś dziwne skrępowanie.

- Obok komody stoi krzesło. Możesz na nim odłożyć swoje rzeczy – zauważyłem, że ruszyła w złą stronę. – Po prawej stronie – podpowiedziałem i już po chwili odkładała tam swoje rzeczy. „Trzeba pomyśleć o praniu”. Jutro.

Powoli podeszła do łóżka i ułożyła się na nim dokładnie tak samo jak zeszłej nocy. „To było wczoraj? A wydawałoby się, że wieki minęły...”

- Dobranoc – usłyszeliśmy jeszcze cichy szept.

- Dobranoc – powiedzieliśmy z Harrym prawie jednocześnie.

Zasypiałem podsumowując w myślach ten dzień. „Cholernie długi dzień.” Ostatnią moją myślą było, że wcale nie był taki najgorszy i przywołałem obraz Kate śpiącej na moich kolanach...