27

„Brrr... Zimno” pomyślałam zamykając drzwi na taras. Przeszedł mnie dreszcz, a na ciele pojawiła się gęsia skórka. Skierowałam się do sypialni. Już wychodziłam z salonu, gdy wpadłam na rozpędzonego Louisa.

- Boże, Kate! – przytulił mnie tak mocno, że aż zabolało. – Nigdy więcej mi tego nie rób...

- Boli... – powiedziałam cicho, a on od razu inaczej mnie objął.

- Co się stało? Dlaczego wyszłaś? Wszystko w porządku? Przepraszam, nie chciałem cię skrzywdzić... – wyrzucał z siebie zdania z prędkością karabinu maszynowego nawet nie dając mi okazji, bym na jakieś odpowiedziała.

Poczułam kroplę spadającą na mój policzek. „On płacze?” Uniosłam dłoń do jego twarzy i przekonałam się, że jest mokra od łez. „Płacze przeze mnie?” Zrobiło mi się strasznie przykro, że tak bezmyślnie się zachowałam. Przecież wiedziałam, że się o mnie martwi. Louis wciąż stał i mnie przytulał. Objęłam go ramionami w pasie. Czułam, że jego serce powoli wraca do normalnego rytmu, a oddech się uspokaja. „Ale go wystraszyłam.” Byłam na siebie zła. Nie chciałam, by się denerwował przeze mnie. Po chwili wziął głęboki oddech i uniósł moją twarz. Poczułam jego oddech na policzkach...

- Co się stało? – zapytał już spokojniej.

- Usłyszałam, że drzwi na taras się otworzyły... – odpowiedziałam cicho. – Pada... Nie chciałam...

Próbowałam powiedzieć wszystko na raz w wyniku czego powstała z tego nieskładna wypowiedź, którą jakimś cudem zrozumiał.

- Chyba właśnie postarzałem się o dziesięć lat – żartował.

- Przepraszam... – spuściłam głowę.

- Nic się nie stało – znów uniósł moją twarz i pocałował mnie w skroń. – Po prostu strasznie się wystraszyłem, ale już wszystko dobrze.

- Przeprasz... – położył mi palec na ustach.

- Z tego co pamiętam zamiast przepraszam miała być pizza – zaśmiał się cicho, a ja razem z nim. – Chodźmy do łóżka – powiedział i obejmując mnie ramieniem zaprowadził do sypialni.

Jego słowa kołatały mi w głowie. „Dlaczego?” dziwiłam się. Przecież nic takiego nie powiedział. Odchylił kołdrę i pozwolił mi pierwszej się położyć, a sam obszedł łóżko i wślizgnął się z drugiej strony. „Chodźmy do łóżka.” Te słowa wciąż odbijały się echem. Gdybym sobie pozwoliła mogłoby to brzmieć bardziej... Sama nie wiem jak. „Głupia jesteś” komplementowałam samą siebie.

- Kate – cichy szept sprawił, że zadrżałam przyłapana na gorącym uczynku. „Tylko co ja właśnie robiłam?”

Poczułam jego dłoń na swojej, a następnie delikatne ciągnięcie. Przysunęłam się bliżej. Jego ciało było jak bezpieczna przystań. Dom. Ciepłe i opiekuńcze. Położył mi ramię pod głowę, a dłonią przytulił do siebie. Druga znów przyciskała moją do jego piersi. Mogłam tak leżeć całe wieki. „Jak już się w końcu rozluźniałam.” Wsłuchałam się w bicie jego serca. Cudowna kołysanka... Tylko dziś jakoś daleko mi było do snu... Słyszałam spokojny oddech Harry’ego, który najwyraźniej nie miał kłopotów z zaśnięciem. Leżałam wsłuchując się w dźwięki dochodzące z każdej strony. Taka pozorna cisza... Przez moje ciało przebiegł prąd. Zadrżałam... Poczułam jak palce Lou delikatnie kreślą jakieś okręgi na mojej dłoni. To była przyczyna tych wyładowań elektrycznych wewnątrz mnie. „Nie śpi?” Zastanawiałam się jak to sprawdzić. „Śpisz?” brzmiało tak banalnie w mojej głowie. Czułam jego ciepłą dłoń na moim ramieniu. Ciepło z obejmującej mnie ręki wnikało we mnie. Było mi tak dobrze... Jak w bajce... Przypomniały mi się opowieści mojej mamy na dobranoc. „Dlaczego akurat teraz?” zdziwiłam się. Tak naprawdę nie pamiętałam tych historii. Wiedziałam tylko, że były. Bajki przed zaśnięciem opowiadanie wesołym głosem mojej mamy. Leżałam przy niej i czułam się kochana i bezpieczna... Wszystkie opowieści kończyły się szczęśliwie. Byłam tego pewna. Próbowałam skupić się na tyle, by sobie coś jeszcze przypomnieć, ale nie udało się. „Nigdy się nie udawało.” Poczułam, że Lou się poruszył i jego usta delikatnie musnęły moje czoło. Znów ten niesamowity dreszcz przebiegł przez moje ciało. „Co to jest?” zastanawiałam się. „Czy powinnam się odezwać i powiedzieć, że nie śpię?” Przytulił policzek do mojej głowy.

- Już nikt nigdy cię nie skrzywdzi – usłyszałam cichy szept, który wypełnił sobą wszystkie moje myśli.

Poczułam, że do oczu napływają mi łzy. Nie mogłam się rozpłakać. Próbowałam się powstrzymać, ale jego słowa dotarły już do serca i rozlały we mnie to przyjemne ciepło. „Jestem w domu” pomyślałam i zawstydziłam się, a słony potok łez zaczął moczyć koszulkę Louisa. Wewnątrz mnie to głęboko ukryte coś powoli wypełniało mnie całą. Dawało nadzieję na lepsze jutro. Składało obietnicę... I wtedy znów usłyszałam ten głos w mojej głowie. Ten, którego nigdy nie lekceważyłam, bo zawsze był dobrym doradcą. „Ufaj mu.” Wydawałoby się, że już dawno to zrobiłam. „Ufaj mu” powtórzył z naciskiem, a ja zastanawiałam się, czy powinnam odczytać coś więcej z tych słów. „Ufam mu.” Wypowiedziałam to w myślach głośno i wyraźnie. „Ufam...” uśmiechnęłam się do siebie i przywołałam w myślach jego twarz... Taką jak ją widziałam... Wesołą, troskliwą, kochaną... Wtuliłam się w niego wiedząc, że w tych ramionach jestem bezpieczna. Zrobiłam właśnie siedmiomilowy krok do przodu i byłam z siebie dumna. Znalazłam w swoim sercu miejsce na kolejną osobę. „Ufam ci... Proszę nie skrzywdź mnie...” Z tą myślą zasnęłam.

- Ufam ci... Proszę nie skrzywdź mnie... – usłyszałem cichy szept, który rozpętał tornado w mojej głowie.

Wsłuchałem się w ciszę próbując wyłapać każdy, nawet najsłabszy szmer. Wydawało się, że Kate śpi. „Czyżby powiedziała to przez sen?” moje myśli pędziły z prędkością światła. Tylko ona wypełniała moją głowę. „A może tylko mi się wydawało?” zwątpiłem po chwili. „Niemożliwe.” Mógłbym sobie dać rękę uciąć, że to słyszałem. „Boże! Czy to w ogóle było do mnie?” Nie mogłem się skupić. Chciałem wszystko przeanalizować na spokojnie, ale nie potrafiłem. Próbowałem ułożyć sobie przemowę na spotkanie z Paulem, ale nawet na tym nie potrafiłem się zatrzymać na dłużej. „Ufam ci...” jej słowa dźwięczały w mojej głowie. Mogła to mówić do mnie, przecież sam zauważyłem, że ostatnio jest mi łatwiej ją o cokolwiek prosić. No i już nie podskakuje przerażona, gdy jej dotykam. Prawie się połamałem próbując dojrzeć jej twarz, a jednocześnie się nie poruszyć. „Dosłownie człowiek guma ze mnie.” Zauważyłem pojedynczą łzę. „Jak rosa na rzęsie...” Ciepło zalało mi serce. „Chyba jednak zostanę poetą...” Zdziwiłem się, że płakała, a ja tego nie zauważyłem. Teraz widziałem wyraźnie, że mam mokrą koszulkę i mogłem to nawet poczuć. „Więc gdzie byłeś jak ona płakała kretynie?” Przyglądałem się jej twarzy zdając sobie sprawę, że wyryłem już dawno każdy najmniejszy szczegół w mojej głowie. Mogłem w dowolnym momencie przywołać w myślach jej postać z dokładnością do najmniejszego pieprzyka... Poczułem, że zadrżała. Przecież nie mogło jej być zimno. Przytuliłem ją do siebie trochę mocniej i znów nie mogłem się powstrzymać przed pocałowaniem jej w skroń. Poruszyła się i wtuliła we mnie i kolejny raz poczułem jej nogę na swojej. Gdy o niej myślałem, czułem tylko to cudowne uczucie, które wypełniało mnie całego. „Czy tak czuje się człowiek zakochany?” Wiedziałem, że podjąłem dobrą decyzję. Byłem tego pewny. Teraz musiałem tylko przekonać o tym innych, a co ważniejsze - sprawić, by Kate też tak to odebrała. Nie byłem aż takim idiotą, by nie zdawać sobie sprawy z tego, że będzie to ogromne wyzwanie. Czasami nasze życie jest tak zwariowane i pełne ludzi, że zaczynasz się zastanawiać, czy kiedykolwiek będziesz miał tą chwilkę sam na sam ze sobą, by po prostu odpocząć... Przed nami długa trasa, a to oznacza jeszcze większe wariactwo, jeszcze więcej ludzi i całkowity brak prywatności... „Damy radę.” Byłem tego pewny. Nie wiem dlaczego, ale czułem, że to jedyne dobre rozwiązanie. „Może dla ciebie...” znów ten irytujący głos w mojej głowie. „Czy jestem samolubny myśląc o zabraniu jej ze sobą?”

- Lou... – znów ten cudowny szept wyrwał mnie z zamyślenia.

Spojrzałem na jej spokojną twarz. Uśmiechała się, a ja razem z nią. „Nie dam rady jej zostawić.” To był główny powód tego, że byłem pewny, iż musi się udać ją przekonać. Po prostu nie ma innego wyjścia. Wiedziałem, że Liam już ma jakiś plan B. Bezpieczne schronienie dla niej i może nawet dla Alex, ale to nie było rozwiązanie, które mogłem zaakceptować. Czułem, że ona jest dla mnie tym kimś, na kogo czekałem całe życie. Przy niej wiem, że wszystko jest na swoim miejscu. Kogoś takiego wszyscy szukamy, ale ostatecznie większość zadowala się po prostu kimś odpowiednim. W obawie przed samotnością przestajemy szukać tej drugiej połówki. Tej jednej konkretnej osoby, która jest stworzona specjalnie dla nas. Przy Kate czuję się jak ktoś, kto po długiej i wyczerpującej wędrówce wreszcie trafił do domu... „Przy niej jest moje miejsce.”

- Kocham cię mój mały elfie – powiedziałem prawie bezgłośnie składając kolejny pocałunek w jej włosach.

„I będę cierpliwie czekał na dzień, w którym i ty mnie pokochasz...” obiecałem sobie. „Ty i cierpliwość?” kpił głos w mojej głowie. Spojrzałem na Kate i po prostu wiedziałem. „To ona. Na nią mogę czekać całe życie...”

Obudziły mnie promienie słońca na twarzy. Spojrzałem w okno, które zapomniałem zasłonić wieczorem. Po wczorajszej burzy nastał piękny dzień. „Mógłby to być znak, że wszystko się dziś uda” pomyślałem i naprawdę miałem taką nadzieję. Rzuciłem okiem na zegarek i po chwili namysłu postanowiłem jednak wstać. Nie powiem, pełny pęcherz trochę mi pomógł w podjęciu decyzji. Zaśmiałem się. „Humor dopisuje.” Kolejny dobry znak. Pół godziny później wychodziłem z pokoju. „Chyba wezmę się za śniadanie i potem ich pobudzę...” Moje rozmyślania przerwały śmiechy dochodzące z kuchni. „Kate i Louis” uśmiechnąłem się do siebie i zapukałem.

- Dzień dobry.

- Cześć – Lou stał przy lodówce i trzymał dłoń w zamrażalniku.

- Dzień dobry – Kate posłała mi przepiękny uśmiech i odwróciła się do piekarnika, by wsunąć kolejną blachę.

- Co robicie? – dalej stałem w drzwiach i zastanawiałem się jaki jest powód dziwnego zachowania przyjaciela.

- Śniadanie, ale jeszcze trochę to potrwa – dziewczyna zaczęła układać coś na kolejnej blaszce. – Mieliśmy was obudzić za jakieś pół godziny.

- A co ty robisz? – spojrzałem na Lou dalej nic nie rozumiejąc. – Szukasz tam czegoś, czy po prostu ją rozmrażasz?

- Bardzo śmieszne – powiedział do mnie i chyba rzeczywiście było skoro nie przestawał się cieszyć. – No co się śmiejesz?

- Jak mam się nie śmiać, skoro sam cieszysz się jak głupi?

- Lou pomylił blaszki i niestety złapał tą gorącą – słyszałem troskę w jej głosie. – Powiedziałam mu, żeby przyłożył coś zimnego, ale...

- Jak mam się zdecydować? Sam popatrz – wskazał na zamrażarkę wypełnioną lodami, które ostatnio kupił Niall.

- Rzeczywiście ciężka sprawa – zaśmiałem się. – A nie pomyślałeś, że zwykły lód też się nada?

- Nie... – zrobił taką zdziwioną minę, że roześmiałem się jeszcze bardziej.

- Kate – zapytałem – potrzebujesz może pomocnika?

- Już ma – Lou spojrzał na mnie zadowolony.

- Miałem na myśli sprawnego pomocnika – i tu mina mu zrzedła.

- Dziękuję Liam, ale już praktycznie skończyliśmy – obdarzyła mnie kolejnym cudownym uśmiechem.

Gdy patrzyłem na nią, taką radosną i na Louisa, któremu do szczęścia potrzeba było tylko jej wiedziałem, że musimy przekonać dziś Paula. „On naprawdę jest zdolny z nią zostać.” Byłem tego pewny. Wiedziałem, że tego nie chce, ale wiedziałem również, że teraz ona jest dla niego najważniejsza. Najbardziej dziwiło mnie to, że całkowicie go rozumiałem i z całego serca im kibicowałem. „Trzeba więc się postarać.”

- To może ja pobudzę resztę? – zapytałem. – Akurat będą mieli czas, by się przyszykować.

- Byłoby cudownie – odpowiedziała myjąc miskę.

Zmywała naczynia i uśmiechała się. Zapatrzyłem się na jej radosną twarz i pomyślałem, że taką mógłbym ją oglądać codziennie. Spojrzałem na jej bose stopy i zauważyłem, że siniak przybiera już kolory tęczy. Gładkie nogi pokryte kolejnymi pamiątkami po różnych stłuczkach. Rozciągnięty podkoszulek, w którym zazwyczaj spała. Jest taka drobna, a jednocześnie idealnie zbudowana. „Piękna jak moja Danielle” uśmiechnąłem się na myśl o dziewczynie.

- To idziesz ich budzić, czy zasnąłeś? – Lou przyglądał mi się podejrzliwie.

- Rozmarzyłem się – postanowiłem go chwile podręczyć, ale widząc jego wzrok, od razu zmieniłem zamiar. – Idę zadzwonić do Danielle – uśmiechnąłem się do niego. – I po drodze, ewentualnie ich wygonię z łóżek.

Zauważyłem jeszcze, że ucieszył się, gdy wspomniałem o swojej dziewczynie. Wychodząc z kuchni zostawiłem otwarte drzwi. „Czas sprawdzić kolejną teorię” zaśmiałem się. Skierowałem się do pokoju Nialla i otworzyłem drzwi tylko po to, by wrócić się do Harry’ego. Przez chwilę siłowałem się z zaspanym przyjacielem, ale ostatecznie obietnica pysznego śniadania przygotowanego przez Kate, a pożartego przez naszego etatowego głodomora zdołała go zmotywować. Gdy wychodziłem z sypialni akurat wchodził do łazienki. „Teoria potwierdzona” roześmiałem się głośno na widok Nialla, który wyglądał jakby lunatykował.

- A ty gdzie? – aż się trzęsłem ze śmiechu.

- Ale pachnie... Idę na śniadanie... Chyba... – Jego oczy przypominały dwie wąskie szparki, skrywające ile się da przed światłem.

- Jeszcze nie gotowe – odwróciłem go w stronę, z której przyszedł. – Akurat zdążysz się dobudzić pod prysznicem. Jak skończysz obudź Zayna.

- Już nie śpię – kolejne zaspane wcielenie mojego przyjaciela stanęło w drzwiach. – Śniadanie gotowe?

- Jeszcze nie – uśmiechnąłem się.

- Zajmuję prysznic – odwrócił się i zniknął w środku.

- To może ja jednak... – Niall już chciał skierować się do kuchni.

- Ty możesz skorzystać z mojego prysznica.

- Może trzeba jej pomóc... – nie poddawał się łatwo.

- Już ma pomocnika – zaśmiałem się na wspomnienie Louisa z ręką prawie po ramię wciśniętą do zamrażalnika.

Popchnąłem przyjaciela w stronę mojej sypialni i gdy zamknął za sobą drzwi łazienki wyciągnąłem telefon i z szerokim uśmiechem usiadłem na łóżku.

- Dzień dobry kochanie – powiedziałem szczęśliwy, że mogę ją usłyszeć...

Siedzieliśmy w samochodzie w drodze na kolejną próbę. Już dawno się tek nie stresowaliśmy. Spojrzałem na przyjaciół i uśmiechnąłem się pod nosem. Liam siedział z zamkniętymi oczami i odchyloną głową i coś tam mruczał pod nosem. „Pewnie powtarza przemowę, którą ma zamiar walnąć Paulowi” pomyślałem. Louis gapił się przez szybę z takim wyrazem twarzy jakby dziś był najważniejszy dzień w jego życiu. Jakby od tej rozmowy, która nas czeka zależała jego przyszłość. „I prawdę mówiąc, tak jest.” Nigdy nie sądziłem, że on mógłby chociaż pomyśleć o odejściu z zespołu, a teraz, po tym co widziałem na własne oczy i po tym, co Liam nam powiedział, byłem pewny, że jest do tego zdolny i już nawet to przemyślał... „Cholerny świat.” Spojrzałem na Harry’ego. Patrzył na Lou i najzwyczajniej w świecie martwił się. O przyjaciela, o Kate, o zespół... Jednak najbardziej przeraziła mnie mina Nialla. Wyglądał jak ktoś, kto właśnie toczy w myślach walkę na śmierć i życie. Nie odezwał się słowem odkąd przytulił Kate, gdy wychodziliśmy z apartamentu. Wiedziałem, że bardzo ją polubił. Zresztą jak my wszyscy. Przyglądałem mu się próbując dociec, co też mu chodzi po głowie. W dłoniach ściskał papierową torbę. „Co on tam ma?” zdziwiłem się, bo nie zauważyłem wcześniej by coś trzymał. „Pewnie zgarnął coś do jedzenia” zaśmiałem się, choć tak naprawdę nie było mi do śmiechu. „Co się z nim dzieje?”

- Wszystko w porządku, Niall? – prawie podskoczył po moich słowach. Wyglądał jak wybudzony z jakiegoś transu. Spojrzał na mnie powoli i wtedy przestraszyłem się nie na żarty. Takiego przyjaciela nigdy nie widziałem. „Wygląda jakby mu ktoś umarł...” pierwsza myśl jaka przyszła mi do głowy.

- Jasne – mruknął. – Tak sobie myślę.... – dodał i odwrócił się w stronę szyby pokazując mi, że nie ma ochoty na rozmowę.

A jeszcze pół godziny temu wszyscy śmialiśmy się kończąc śniadanie. Kate jak zwykle nas rozpieszczała. Chyba jeszcze nigdy nie jadłem domowych rogalików. Objadłem się tak, że ledwo podniosłem się z krzesła. I nie tylko ja. „Nasza kondycja raczej nie zachwyci podczas próby...” A nie jest to najlepszy pomysł wkurzać Paula przed rozmową, którą mamy z nim przeprowadzić. Przywołałem obraz dziewczyny siedzącej na kanapie z książką na kolanach. Uśmiechała się gdy wychodziliśmy. Mimo, że nie mogła widzieć naszych twarzy wiedziała, że coś jest nie tak. Nawet słyszałem, że pyta o to Louisa. A on jej wcisnął coś o ciężkiej próbie i o tym, że wolałby z nią zostać. Aż mnie skręcało gdy ją przytulał. „I sam nie wiem kurwa dlaczego...”

Nagle ze wszystkich stron rozległy się piski i krzyki. „Dojechaliśmy.” Próbowałem przywołać uśmiech na twarz, ale jeżeli z takim samym skutkiem jak pozostali, to kiepsko to widzę. Wysiedliśmy z samochodu i pomachaliśmy do fanów zgromadzonych za ogrodzeniem. Naprawdę nie miałem ochoty podchodzić teraz do nich i udawać jaki to jestem szczęśliwy...

- Chłopaki – powiedział cicho Liam jak zawsze czytając nam w myślach. – Musimy. Chociaż kilka minut.

Spojrzeliśmy na niego smutno, ale posłusznie poszliśmy w stronę piszczących dziewczyn. Miał rację. „Jak zawsze.” Spotkania z fanami zawsze poprawiały mi humor. Uśmiechałem się, żartowałem, pozowałem do zdjęć i rozdawałem autografy... Po jakichś piętnastu minutach Paul wreszcie stwierdził, że czas wziąć się do roboty. Przeprosił dziewczyny i zagonił nas do środka.

- Idźcie do Lou na przymiarkę – powiedział odbierając telefon. – Jak skończycie, czekam u siebie. Halo?

Spojrzeliśmy po sobie i posłusznie skierowaliśmy się do garderoby. Ostatnie przymiarki i poprawki przed trasą. Większość ciuchów już była gotowa i nie wymagała dalszej pracy. Lou zauważyła, że coś jest nie tak. Próbowała dowiedzieć się o co chodzi, ale widząc, że niewiele zdziała dała nam spokój. Stałem na podwyższeniu i próbowałem się nie ruszać. Do dziś pamiętam ostatnie bliskie spotkanie ze szpilką. Spojrzałem na Louisa, który stał przy oknie trzymając Lux w ramionach. Dziewczynka ciągnęła go za włosy, ale on jakby tego nie czuł, a może po prostu mu to nie przeszkadzało...

- Zayn – Lou spojrzała w stronę okna i potem na mnie. – Czy wszystko z nim w porządku?

Pomyślałem sobie, że jeżeli się uda, to niedługo się wszystkiego dowie i to nie tylko ona. Ale póki co nic nie mogłem powiedzieć.

- Tak – próbowałem się uśmiechnąć. – Po prostu ma dużo na głowie i chyba się nie wyspał dzisiaj za dobrze...

- Nie musisz mówić jak nie chcesz – przejrzała moje kłamstwo, a raczej brak szczerości.

Przymiarki jakoś sprawnie przebiegły. Widziałem parokrotnie jak Lou spogląda w stronę Louisa... Martwiła się. Jak my wszyscy.

- Możecie iść – powiedziała w końcu. – Po weekendzie zrobimy już wszystko na gotowe, łącznie z próbą.

Wyszliśmy z garderoby i spojrzeliśmy na Liama i Louisa. Temu pierwszemu trzęsły się ręce z nerwów. Pewnie drugiemu też, ale zapobiegawczo wepchnął je do kieszeni.

- Raz kozie śmierć – próbowałem żartować. – Chodźmy już do niego.

Skierowaliśmy się do pomieszczenia, które w ostatnich dniach zajmował nasz menadżer. Wyglądaliśmy jakbyśmy szli na skazanie. Martwiłem się patrząc na Liama i Lou, ale to widok miny Nialla tak naprawdę mnie przerażał. Harry musiał też to zauważyć, bo posłał mi pytające spojrzenie nad blond czupryną. Wzruszyłem tylko ramionami. „Skąd miałem wiedzieć...”

Stanęliśmy pod właściwymi drzwiami. Liam wziął głęboki oddech, zapukał i nacisnął klamkę. Weszliśmy za nim spoglądając na Paula, który znów wisiał na telefonie. Pokazał nam ręką, że mamy usiąść i skupił się na rozmówcy notując coś zawzięcie. Nikt nie skorzystał z zaproszenia. Wszyscy staliśmy i gapiliśmy się wszędzie, tylko nie na niego. Niall poszedł do kąta i gapił się w jakiś stary plakat. Lou stanął przy oknie i znów zapatrzył się w przestrzeń. Harry, nic nie mówiąc, stanął obok niego. Wiedział, że przyjaciel nie ma ochoty na rozmowę. Więc tylko tam stał i wspierał go swoją obecnością. Oparłem się o ścianę i próbowałem opanować strach, który właśnie się we mnie pojawił. Spoglądałem na Liama, który chyba nawet się nie poruszył i dotarło do mnie to wszystko, o czym przecież wiedziałem, ale chyba dopiero to zrozumiałem. „To może być koniec” zadrżałem. Ta myśl pierwszy raz pojawiła się w mojej głowie. Niby wiedziałem, co Louis chce zrobić i nawet myślałem, że go rozumiem, ale teraz dotarło do mnie co to znaczy dla nas. „Dla mnie...” Najzwyczajniej w świecie miałem ochotę usiąść i się rozbeczeć. Wpatrywałem się w Paula praktycznie nie mrugając. „Co on powie? Jak zareaguje? Co zrobimy, gdy powie nie?” Najzwyczajniej w świecie panikowałem. Atmosfera w pokoju była tak gęsta, że można by ją pokroić. Trzęsłem się ze strachu. Próbowałem się uspokoić, ale to tylko pogarszało sprawę. I nagle ją ujrzałem... W mojej głowie, ale tak wyraźnie jakby stała przede mną. „Kate...” Uśmiechnęła się do mnie szczęśliwa, a mi serce zabiło mocniej. Przypomniałem sobie jak „patrzyła” na mnie z troską w oczach, gdy prawie złamałem szczękę. Albo gdy rozmarzonym wzrokiem „spoglądała” w dal na fale. Ujrzałem moją tajemniczą dziewczynę siedzącą na zimnej plaży... Przewijałem w głowie kolejne sceny z jej udziałem i w końcu przestałem szczękać zębami. Przecież wiedziałem co trzeba zrobić. „Więc to zróbmy.”

- Paul – powiedziałem cicho, ale on mnie usłyszał.

Spojrzał na mnie, a potem rozejrzał się po pokoju zatrzymując wzrok na każdym z chłopaków. Minę miał niepewną. Szybko zakończył rozmowę obiecując, że zadzwoni później i odłożył telefon. Patrzył na nas wyczekująco i chyba wiedział, że zanosi się na poważną rozmowę. Zatrzymał wzrok na Liamie.

- To o czym chcieliście porozmawiać? – zapytał patrząc na niego poważnym wzrokiem.

Bałem się nawet drgnąć. I chyba nie tylko ja. Wszyscy staliśmy jak zamurowani. Po jakiejś minucie, która wydawała mi się wiecznością, Liam odetchnął głęboko i zaczął mówić. Nie dawał sobie przerwać. Zresztą nikt nie zamierzał mu przerywać. Gadał jak nakręcony. Opowiadał wszystko... Dosłownie. Mówił o Kate, o tym jak ją poznaliśmy i jak postanowiliśmy jej pomóc. Opowiadał jej historię z najdrobniejszymi szczegółami. Mimo iż słyszałem już to wszystko nie mogłem powstrzymać łez. Opisywał jak cudowną jest osobą i jak wszyscy ją pokochaliśmy. Powiedział o naszych planach i że jesteśmy gotowi zrobić wszystko, by się udało, bez najmniejszego sprzeciwu. Umilkł na chwile, ale chyba tylko po to, by spojrzeć na Louisa i zaczerpnąć powietrza. I znów mówił. O tym ile Kate znaczy dla Lou i dla nas. Zapewniał, że zdajemy sobie sprawę, że to nie będzie bułka z masłem, ale jeśli nam pomoże, to się uda. Mówił... A ja stałem tam ze łzami w oczach i z tego co widziałem, reszta wyglądała tak samo. Spojrzałem na Paula. Nie mogłem nic wyczytać z jego twarzy. W końcu Liam umilkł. W pokoju zrobiło się przeraźliwie cicho. Staliśmy nie odrywając oczu od tego mężczyzny, którego decyzja miała wpłynąć na nasze życie...

- Zdajecie sobie sprawę, że to jest praktycznie niewykonalne? – odezwał się wreszcie Paul smutnym głosem. – Jedziecie w trasę. Nie dacie rady się nią opiekować. Po prostu nie będzie na to czasu...

- Bez niej nie jadę... – odezwał się Lou wciąż gapiąc się przez okno.

- Co? Co właśnie powiedziałeś? – menadżer obrócił się w jego stronę i wyglądał jakby miał dostać zawału.

- Mówię, że bez Kate nie jadę z wami – spojrzał na Paula, a w jego oczach było widać, że podjął decyzję i jej nie zmieni.

- Nie możesz tego zrobić? – wysapał zszokowany mężczyzna. – A co z zespołem?

- My rozumiemy jego decyzję – Harry poparł przyjaciela, a my pokiwaliśmy głowami zgadzając się z tym, co powiedział.

- To się nie uda... – spojrzał wzrokiem po naszych twarzach. – To się nie może udać...

- Chcemy spróbować – powiedziałem cicho. – Jesteśmy gotowi spróbować...

- A ona? – Paul spojrzał na Liama. – Mówiłeś, że praktycznie boi się własnego cienia... Jak, na Boga, chcecie ją namówić na wyjazd z setką obcych ludzi? To byłoby niemożliwe nawet gdyby pominąć to, że ona jest niewidoma... Nowe miejsca, nowi ludzie, wrzeszczące fanki, ciągle w biegu... Jak? – krzyknął. – Powiedzcie mi jak?

- Paul... – jeden z dźwiękowców wszedł do pokoju.

- Nie teraz.

- Ale ja tylko z...

- Nie teraz! – ryknął Paul, a tamten szybko zniknął za drzwiami.

- My wiemy, że to będzie wyzwanie – odezwał się Zayn spokojnym głosem. – Nawet przekonanie jej do tego wydaje się niemożliwe, ale nie wyobrażamy sobie pojechać bez niej. Może i potrzeba cudu, żeby to się udało, ale kto mówił, że cuda się nie zdarzają...

- Zayn... Chłopaki... – Paul najwyraźniej miał problem, by sklecić zdanie. – Może... bez Lou... jakoś... – rozłożył ręce.

- Bez Katy – odezwałem się – ja też nie jadę...

- Co?! – wszyscy spojrzeli na mnie zszokowani. Nawet Louis.

- Jeśli ona nie jedzie – wziąłem głęboki oddech i spojrzałem menadżerowi w oczy – zostaję z nią i będę pomagał Lou. Już podjąłem decyzję – powiedziałem szybko widząc, że Liam chce coś powiedzieć.

- Boże... – Paul ukrył twarz w dłoniach i próbował się uspokoić. „Pewnie liczy do dziesięciu” pomyślałem. „Albo stu.” – Powiedzmy... – zaczął zrezygnowanym głosem – ale tylko powiedzmy, że ona się zgadza, a ja mówię tak. Co wtedy? Macie jakiś plan? Przemyśleliście to w ogóle?

- Nie będę kłamać, że mamy wszystko obmyślone, bo tak nie jest – odezwał się Liam. – Chcieliśmy przedyskutować to razem z tobą. Ale dużo o tym myśleliśmy i mamy sporo pomysłów...

- To słucham... – opadł ciężko na oparcie fotela. – Na przykład?

- Na przykład w busie jedyną obcą osoba byłby kierowca – zaczął Liam siadając. – Gdyby się zdarzyło coś w stylu... Sam nie wiem... Jakiś wywiad, to Kate mogłaby posiedzieć w tym czasie tylnej części za drzwiami...

- A podczas koncertów – Zayn usiadł obok przyjaciela – mogłaby przebywać w garderobie. Wystarczyłoby postawić ochroniarza przed drzwiami, by nikt nie wszedł do środka.

- Może wcale nie musiałaby poznawać wszystkich osób... – przysiadłem na oparciu obok Zayna. – Może wystarczyłoby, gdyby poznała ciebie, Lou, muzyków, kierowce i kogoś z ochrony?

- To już jest sporo osób... – Paul popatrzył na nas smutno.

- Wiemy, ale do naszej piątki szybko się przyzwyczaiła – odezwał się Harry. – I myślę, że Louisowi ufa na tyle, by ją przekonał do wyjazdu. Zaopiekujemy się nią. Potrzebujemy tylko pomocy.

- A te śledztwo? – zaczął z innej strony. – Czy mogą być z tego jakieś kłopoty?

- Tylko dla niej, jeśli ten facet ją znajdzie – odezwał się Liam i podał mu znajomy wycinek z gazety.

Daliśmy mu chwilę na zapoznanie się z treścią.

- Zatrzymam to na razie i postaram się czegoś dowiedzieć dyskretnie – powiedział chowając papier do kieszeni. Nie wiem czy zdawał sobie sprawę, że chyba zmienia mu się tok myślenia. „Nie ciesz się za szybko kretynie.” – Czyli potrzebowałaby kogoś, kto nie spuszczałby z niej oka gdy wy nie będziecie mogli być przy niej... Co jeszcze?

- To nie do końca tak – odezwał się Lou podchodząc i siadając obok Harry’ego. – Ona nie boi się zostać sama. Ktoś musiałby po prostu pilnować, by nikt obcy nie wszedł do środka.

- Czyli potrzebny jej własny ochroniarz – Paul zanotował coś na czystej kartce. – To akurat nic trudnego... Wiecie, że już wszystko dopięte na ostatni guzik. Hotele, pokoje...

- Tu nic nie musisz zmieniać – odpowiedziałem. – Katy śpi w jednym pokoju z Lou i Harrym i jest ok. Więc w trasie też się tak zrobi.

- Może to niewłaściwy moment na to pytanie, ale gdzie w tym wszystkim jest miejsce na Eleanor?

- Dla niej już nie ma miejsca – odpowiedział Louis zaciskając szczęki. – Zerwałem z nią.

- Tak, bo wydawało mi się... – Paul popatrzył na niego niepewnie.

- To koniec. – Lou odparł krótko kończąc dyskusję na ten temat.

- Póki co, niech tak będzie – menadżer westchnął ciężko. – To jak rozwiążecie to? Jeden z zaplanowanych dni. Rano wywiad w radio, potem sesja, próba przed koncertem, spotkanie z fanami, koncert, spotkanie z fanami po koncercie w waszej garderobie i przejazd do hotelu. Przypominam, że rozhisteryzowane dziewczyny na każdym kroku...

- Na czas wywiadu może zostać w autobusie... – zacząłem niepewnie.

- Podczas sesji też – powiedział Zayn. – A jeśli będzie tam dla nas garderoba, to w niej.

- Na próbie też – odezwał się Liam – i podczas koncertu.

- Spotkanie z fanami może przeczekać w autobusie – uśmiechnął się Harry. – Poczyta sobie...

Paul zrobił zdziwioną minę, ale nic nie powiedział.

- Możemy ją zabrać z garderoby przed spotkaniem z fanami po koncercie, albo po prostu zrobić je gdzie indziej – dodał Lou. – Mnie najbardziej martwią momenty, kiedy będziemy musieli z nią przejść obok fanek. Ze wszystkim innym sobie poradzimy.

- Louis, czy ty jesteś pewny, że ... – słowo „warto” zawisło w powietrzu.

- Nawet tego nie kończ! – warknął Lou. – Jesteś moim przyjacielem i zawdzięczam ci wszystko, ale zastanów się co właśnie chciałeś powiedzieć... Ona jest dla mnie wszystkim! Jest ważniejsza od was wszystkich! – spojrzał na nas przepraszająco, ale ja nie miałem mu za złe tych słów. – Ja już wybrałem. Ją.

- Przepraszam – powiedział Paul po chwili. – Nie powinienem tego mówić.

- Czy mogę coś powiedzieć? – spojrzałem na nich pytająco. – Wiemy, że jej nie poznałeś, ale Katy jest cudowną osobą i mogę się założyć o wszystko, że sam ją pokochasz. Na początku chcieliśmy jej tylko pomóc, ale teraz stała się dla nas jak rodzina. Jest jak siostra, rozumiesz? Widzimy jak Lou na nią patrzy i jaki przy niej się stał... – ciągnąłem. – Widzieliśmy, co ten facet jej zrobił, zmywaliśmy krew z podłogi, siedzieliśmy przy niej, gdy krzyczała z przerażenia, płakaliśmy widząc w jakim jest stanie...

- Niall... – Paul zbladł trochę.

- Ale wiemy też, że gdy się uśmiecha, to jakby ktoś włączył dodatkowe słońce, troszczy się o nas mimo, że to o nią powinno się troszczyć, gotuje najlepiej na świecie i założę się, że gdybyśmy ci nie powiedzieli, nawet byś się nie domyślił, że jest niewidoma, tak dobrze sobie radzi...

- Nie musisz mnie przekonywać – westchnął Paul. – Przecież widzę jak wyglądacie, gdy o niej mówicie... I sądzisz, że ją przekonasz – spojrzał na Lou. – I że dacie radę?

- Tak – odpowiedział cicho nie odrywając od niego wzroku, a my pokiwaliśmy głowami.

Serce mi tak waliło, że dziwiłem się tylko, że jeszcze nie wyskoczyło mi z piersi. Dłonie miałem mokre od potu, a na plecach istny wodospad. Gdzieś tam w głowie pojawiła mi się myśl, że może się udało... Bałem się zapeszyć. Siedziałem i gapiłem się na twarz menadżera nie mogąc z niej nic wyczytać.

- Prosiliście mnie ostatnio, bym nic nikomu o niej nie mówił... – zaczął przerywając nieznośną ciszę. – Jak sprawa przedstawia się dzisiaj?

Spojrzałem na niego zaskoczony tym pytaniem. „Nad tym się nie zastanawialiśmy.” Zauważyłem, że Liam spogląda na Lou. Zresztą wszyscy się na niego gapiliśmy najwyraźniej pozostawiając mu decyzję.

- Myślę, że wystarczy im wersja, którą poznałeś na początku. Większość z nich nie musi znać całej prawdy... – spojrzał na nas jakby szukając potwierdzenia dla swoich słów. – Chyba wystarczy jeśli powiemy, że boi się obcych po tym wszystkim co ją spotkało...

- Zdajemy sobie sprawę, że kilka osób powinno poznać prawdę, by lepiej ją chronić – odezwał się Zayn. – Ochroniarz, który będzie jej pilnował przede wszystkim, no i Lou... Myślę, że powinniśmy też powiedzieć całą prawdę chłopakom z zespołu, żeby zrozumieli, dlaczego nie będą mogli tyle z nami przebywać w busie...

- A może ich polubi... – próbowałem się uśmiechnąć na myśl o przyjaciołach.

- Czy to znaczy, że się zgadzasz? – Liam spojrzał na Paula próbując cokolwiek wyczytać z jego twarzy. – Możemy ją zabrać z nami?

Kolejny raz nastała cisza. Słyszałem bicie swojego serca i wydawało mi się, że nawet szum krwi w moich żyłach. Nie mogłem oddychać. Zauważyłem, że Louis zaciska dłoń na fotelu białymi palcami. Zastygł w bezruchu.

- A mam inne wyjście? – Paul próbował się uśmiechnąć, ale widać było, że daleko mu do wesołości.

Za to my prawie się pozabijaliśmy próbując go uściskać. Przytulaliśmy siebie nawzajem. Obiecywaliśmy, że wszystkim się zajmiemy i sam nie wiem co jeszcze. Płakałem ze szczęścia. Zauważyłem, że nie tylko ja. Louis opadł na fotel i rozpłakał się z ulgi... Rzuciłem się na Zayna i odtańczyłem z nim jakiś taniec zwycięstwa. „Udało się!” Byłem szczęśliwy. Wiedziałem, że nie będzie łatwo, ale teraz o tym nie myślałem.

- To kiedy ją poznam? – zapytał Paul gdy już wyswobodził się z uścisku Liama. – I chciałbym porozmawiać z tą jej przyjaciółką. Myślę, że jak już przekonacie Kate do tego pomysłu, to zrobimy kolejne spotkanie i zobaczymy na czym stoimy.

Oczywiście zgodziliśmy się. W tej chwili zgodzilibyśmy się na wszystko. Pomyślałem o Alex. „Fajnie byłoby ją też zabrać” pomyślałem z góry wiedząc, że się nie zgodzi.

- Niall – odwróciłem się w stronę Lou. – Dziękuję ci – przytulił mnie i obaj się rozpłakaliśmy. Po chwili staliśmy w grupowym uścisku płacząc ze szczęścia... A może z ulgi, że mamy tę trudną rozmowę już za nami. Przed nami kolejna. Może nawet trudniejsza...

Wsiadaliśmy do samochodu padnięci, ale szczęśliwi. Podczas próby każdy dał z siebie wszystko. Nie chcieliśmy nadużywać cierpliwości Paula. Kilka razy mignął mi pod sceną. Zamyślony spoglądał na nas, ale głównie na Lou i Nialla. Zaskoczyli go dzisiaj. Zresztą my też byliśmy zaskoczeni decyzją jednego z nich. Nie mogłem uwierzyć, gdy powiedział, że też zostaje. Wiedziałem, że bardzo polubił Kate, zresztą jak my wszyscy, ale mimo to byłem zaskoczony jego decyzją.

- Liam, co nic nie mówisz? – Zayn szturchnął mnie w ramię.

- Sorry, zamyśliłem się – próbowałem się skupić na teraźniejszości. – Co mówiliście?

- Powinniśmy chyba zadzwonić do Alex i powiedzieć jak się sprawy mają – odezwał się Harry wzruszając ramionami.

- Może trzeba z nią się naradzić przed rozmową z Katy? – Niall patrzył na mnie czekając co powiem.

- To dobry pomysł – uśmiechnąłem się. – Może uda jej się po pracy wpaść? Potem możemy ją podrzucić do domu...

- To dzwoń – Zayn postanowił kuć żelazo póki gorące. – Najwyżej się nagrasz. Myślę, że powinniśmy jak najszybciej porozmawiać z Kate. Będzie miała więcej czasu, by się z tym oswoić...

- Będziemy mogli stopniowo poznać ją z resztą... – dodał Harry.

- Louis – spojrzałem na przyjaciela. – Co nic nie mówisz? A ty, co o tym myślisz?

Przyglądał się nam jakby widział nas pierwszy raz w życiu. Przez głowę mi przeszło, że to już jest inny człowiek. Myślę, że dziś już by nikt o nim nie powiedział, że to ktoś, kto nie chce nigdy dorosnąć. Zmienił się dzięki Kate. „Co miłość może zrobić z człowiekiem?”

- Dzięki wam za wszystko – uśmiechnął się z wdzięcznością. – Za dziś i w ogóle...

- Jaki ty elokwentny jesteś – Harry objął przyjaciela. – Doceń jakiego trudnego słowa użyłem...

- Stary, wiesz, że robimy to dla was... – zaczął Zayn.

- I dla siebie też – Niall pogłaskał się po brzuchu, na co wszyscy się zaśmialiśmy.

- Ale przede wszystkim dla niej – powiedziałem. – Pokochaliśmy ją wszyscy. Dlatego nam się uda. Bo wszystkim nam na tym zależy...

- To dzwoń do Alex – uśmiechnął się i dla odmiany teraz on objął Harry’ego.

Sięgnąłem po telefon i wybrałem numer. Właściwie byłem przygotowany na to, że odezwie się poczta. Przecież wiedziałem, że ona pracuje.

- Cześć, tu Liam – „To się nazywa zaskoczenie.” – Dam cie na głośnik. Już.

- Cześć wariaty – zaśmiała się. – Co porabiacie? Jest tam mój skarb z wami?

- Nie ma – odpowiedziałem. – Dopiero wracamy do hotelu. Rozmawialiśmy z menadżerem o Kate...

- I? – od razu zmienił jej się ton głosu.

- Pomijając mały zawał serca, o który go przyprawiliśmy, zdecydowanie nam pomoże... Choć nie ukrywam, że początkowo próbował nas odwieść od tego pomysłu.

- Wow... Normalnie brak mi słów, a nie zdarza się to często. I co dalej?

- Chcemy dziś porozmawiać z Kate... – powiedziałem spokojnie, choć na samą myśl o tym, byłem zdenerwowany.

- Obgadaliśmy sprawę z Paulem i mamy miliony pomysłów jak się do tego zabrać technicznie, ale powinniśmy zacząć od rozmowy z Katy...

- Przyjdę po pracy – usłyszałem zdecydowanym tonem. – Chłopaki... Lou... wiecie, że to nie będzie proste?

- Damy radę – powiedział Louis pewnym głosem. – Chcieliśmy po prostu byś była przy tej rozmowie i pomogła nam ją przekonać.

- Nie obejdzie się bez przedstawienia jej kilku osób – dodałem. – Więc wolelibyśmy mieć na to trochę czasu i stopniowo ją do tego przyzwyczajać.

- Nie wiem dlaczego, ale sadzę, że to nie będzie problem – zdziwiła mnie tym stwierdzeniem. Ja myślałem, że obcy ludzie będą największą przeszkodą. – Jeśli się zgodzi, to będzie się musiała z tym liczyć. Więc wasz jedyny problem, który ja widzę w tej chwili, to to, by ją przekonać. Na waszym miejscu na razie nie martwiłabym się o nic więcej, bo i tak czeka was niezła przeprawa.

- Myślisz, że będzie aż tak źle? – zapytał Niall pochylając się nad telefonem.

- Uważam, że nie będzie za dobrze – powiedziała po chwili. – Ale może się mylę... Być może Louis dokonał czegoś o czym nawet mi się nie śniło? Naprawdę nie wiem... Z pewnością mu ufa. Pytanie tylko jak bardzo...

Po tych słowach Lou zrobił dziwną minę. Jakby znaczyły dla niego coś więcej, niż to co słyszeliśmy wszyscy. Może był po prostu dumny z tego, co Alex powiedziała... „Kto tam wie...”

- Będę po ósmej i zamawiam dużą kawę – zaśmiała się. – Przekażcie to Kate, już ona wie co to znaczy...

- To do wieczora – rozłączyłem się i spojrzałem na resztę. – I co wy na to?

- Zdziwiłem się, że nie przejęła się nowymi ludźmi – powiedział Zayn. – Bo to by znaczyło, że jest przekonana iż nam się nie uda i Kate się nie zgodzi...

- Głodny jestem – Niall wtrącił jak zawsze na temat.

- A nie masz już żadnych tajemnych zapasów? – zaśmiał się Harry.

- Miałbym, gdybym się z wami nie podzielił.

- Wątpię – objąłem go ramieniem. – Już dawno byś je zjadł.

- Ale doceniamy twoją szczodrość – dodał Louis. – Ostatnio w ogóle cię nie poznaję...

- I kto to mówi – roześmiał się Zayn. – Ale swoją drogą, miałeś świetny pomysł by zabrać resztę rogalików. Widzieliście jak Josh nam zazdrościł?

- Dałem mu gryza – powiedziałem wesoło – i potem już mu kanapka nie smakowała.

- Do mnie też przyszedł po gryza – zaśmiał się Harry.

- Ja też dałem mu spróbować – dodał Lou.

- Skubany – roześmiał się Zayn. – Ode mnie też wysępił.

Wybuchnęliśmy śmiechem. Wygląda na to, że pomysłowo to rozegrał. Spojrzeliśmy na Nialla czekając co on powie.

- No chyba nie sądzicie, że oddałbym mu moją porcję – powiedział takim tonem, że nie moglem przestać się śmiać. – Już z wami się podzieliłem. Gdybym nie obiecał Katy...

- A wiec to jej musimy podziękować? – zapytał się Harry. – No i wszystko jasne.

- Może się pan tu zatrzymać? – Lou zwrócił się do kierowcy. – Na chwilę.

- Co się dzieję? – zdziwiony rozglądałem się dookoła.

- Muszę kupić płytę – powiedział wysiadając. – Zaraz wracam.

- Teraz? – rzucił Zayn do zamkniętych już drzwi.

- Jaką płytę? – zapytał Niall patrząc na nas.

- A skąd mamy wiedzieć? – Harry wzruszył ramionami.

Pięć minut później zauważyłem wracającego przyjaciela. W połowie drogi zatrzymały go dwie dziewczyny, które najwidoczniej poprosiły o wspólne zdjęcie. Pożartował chwilę i wrócił do samochodu.

- Możemy jechać – powiedział siadając.

- Co tam masz takiego ważnego? – Harry wyrwał mu torbę z ręki i zajrzał do środka. Po czym zaczął się śmiać. – Czyli dzisiaj wieczór z wampirami?

- Co? – Niall wyciągnął rękę po siatkę. – Pokaż.

Wyjął z niej cztery filmy. Spojrzałem na pudełka. Zauważyłem, że Zayn się zaśmiał, gdy tylko je zobaczył.

- Dotrzymujesz obietnicy? – rzucił w stronę Lou.

- Jestem ciekawy jak zareaguje na film po przeczytaniu książki – odpowiedział. – A co do twojego pytania Harry, to dziś oglądamy tylko pierwszą część. O ile Kate skończyła książkę.

- Brakuje jednej części – odezwał się Niall wciąż oglądając pudełka. – Dlaczego już nie kupiłeś wszystkich?

- Podobno ostatnia dopiero wyjdzie. Dokupi się później.

- Panowie, dojeżdżamy – usłyszeliśmy sympatyczny głos kierowcy. I chwile później piski dziewczyn czekających na nas pod hotelem.

- Masz te płyty – Niall oddał siatkę. – Jeszcze mi je wyrwą, albo coś...

- Ja bym się raczej bał, że sam oddasz – Zayn postanowił go podrażnić. – Masz takie dobre serduszko... – zrobił słodkie oczka do przyjaciela.

- Weź idź... – śmiał się Niall próbując go odepchnąć.

- No wysiadka – powiedziałem gdy samochód się zatrzymał, a krzyki stały się jeszcze głośniejsze.

- Kochanie! Wróciłem! – zaśmiałem się widząc miny kolegów. – No co? Zawsze chciałem to powiedzieć.

- Idiota. Powtarzasz się – mruknął Zayn wymijając mnie. – Cześć Kate.

- Hej – uśmiechnęła się do nas radośnie odkładając książkę na stół.

- Jeszcze nie skończyłaś? – zapytał Lou siadając obok niej i obejmując ją ramieniem.

- Skończyłam – posłała mu przepiękny uśmiech. – Postanowiłam zacząć od początku...

- Mamy dla ciebie niespodziankę – wypalił Niall, ale widząc wzrok Louisa najwidoczniej zmienił końcówkę. – Ale to dopiero później.

- A teraz musicie się wykąpać? – zapytała sprawiając, że wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

- Stary, chyba właśnie dała ci do zrozumienia, że śmierdzisz – nie mogłem się powstrzymać.

- To ty taka jesteś? – roześmiał się Lou. – To chodź się przytulić...

- Nie – zaśmiała się broniąc przed jego dłońmi. – Ratunku!

- Jezu... – szepnąłem otwierając szeroko oczy ze zdziwienia.

Wszyscy byliśmy w szoku. Widok roześmianej Kate wygłupiającej się z kimkolwiek, to nie jest obrazek, który był nam znany. Owszem, uśmiechała się do nas. Czasami nawet żartowała, ale coś takiego... Bałem się mrugnąć, żeby nie okazało się, że to tylko fatamorgana.

- Chyba właśnie przyprawiłaś ich o zawał – roześmiał się Lou. – A Harry, to jest w takim szoku, że prawie mu szczęka opadła na podłogę.

Roześmiała się i „spojrzała” w naszą stronę. „Jak to możliwe, że jej oczy są takie wyraziste? Widać w nich wszystko.” Nie moglem oderwać od niej wzroku. Otrząsnąłem się dopiero gdy oberwałem w głowę poduszką.

- Dzięki – mruknąłem. – Za karę idę pierwszy pod prysznic.

- Nie! – Louis udał przerażenie, a reszta się roześmiała.

- To ja też lecę – dodał Zayn i skierował się do łazienki.

- Czyli zostaliśmy sami – usłyszałem jeszcze słowa Louisa. – Ja, ty i mój smród...

Stojąc pod gorącym strumieniem mogłem w końcu na spokojnie pomyśleć. Zastanawiałem się jak to będzie wieczorem. Czy zepsujemy tą rozmową, to wszystko, co już udało nam się osiągnąć? Wiedziałem, że nie możemy chować głowy w piasek, bo po prostu nie ma już na to czasu. Ale najzwyczajniej w świecie byłem przerażony. Podobała mi się ta Kate, którą teraz widziałem. Radosna, uśmiechnięta, wtulona w mojego przyjaciela... Gdy widziałem twarz Lou, gdy na nią patrzył... To było coś niesamowitego. W jego oczach można było wyczytać, to wszystko co do niej czuje. Patrzył na nią jakby była centrum jego wszechświata. Nie spuszczał z niej wzroku. I tak naprawdę mógł się rozluźnić tylko wtedy, gdy miał pewność, że ona jest bezpieczna i ma wszystko czego potrzebuje. Zaśmiałem się na wspomnienie jego „męczarni”, ale mógłbym dać sobie uciąć rękę, że on nie zamieniłby się z nikim. Jestem pewien, że będzie cierpliwie czekał na moment, w którym ona będzie gotowa otworzyć serce dla niego. A może już to zrobiła, tylko nikt jeszcze o tym nie wie. Przecież niewidome osoby więcej wyczuwają. „Może ona wie o jego uczuciu i dlatego się go nie boi?” Gdybałem sobie pod prysznicem najzwyczajniej w świecie bojąc się wyjść z łazienki. Bo przecież z każdą minutą zbliżamy się do tej rozmowy...

Pół godziny później wchodziłem do salonu i jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że jest pusty. Spojrzałem na taras. Zayn męczył papierosa. Nagle z kuchni dobiegł mnie radosny śmiech Kate. Wszedłem do środka i moim oczom ukazał się niecodzienny widok. Louis w prowizorycznym fartuszku zrobionym ze ścierki zagniatał ciasto. Przy okazji pokrywając mąką wszystko dookoła. Cieszył się przy tym jak głupi. Za to widok dziewczyny w każdym musiał doprowadzić do podwyższenia ciśnienia krwi. Próbowała zdjąć coś z górnej półki, która najwyraźniej była dla niej za wysoko. Powinienem się ruszyć, ale biorąc przykład z kolegi stałem i wpatrywałem się w ten zgrabny tyłeczek opięty spranymi dżinsami. W głowie od razu ukazał mi się bardziej atrakcyjny widok. „Ty zboczeńcu!” zaśmiałem się.

- Harry, pomożesz? – zapytała Kate, a Lou odwrócił się gwałtownie w moją stronę najwyraźniej zaskoczony moją obecnością.

- Oczywiście – uśmiechnąłem się przepraszająco do przyjaciela. „Przyłapany” pomyślałem. – Co ci podać Mała? – trzepnęła mnie delikatnie palcami.

- Tam była taka duża gładka miska – odwróciła się w moją stronę przygryzając wargę.

- Brązowa? – zapytałem zaglądając do szafki.

- Może być brązowa – uśmiechnęła się. „Ty kretynie” w myślach trzepnąłem się w czoło.

Spojrzałem zawstydzony na Louisa podając jej naczynie. Wzruszył tylko ramionami i wrócił do zagniatania ciasta.

- Gdzie wszyscy? – zapytałem nie ruszając się z miejsca zajęty obserwowaniem Kate.

- Niall pod prysznicem, Zayn chyba na fajce, ale miał też do domu zadzwonić, a Liam jeszcze nie wrócił, wiec obstawiam, że też na telefonie wisi – zaśmiał się Lou. – Pewnie szybko nie przyjdzie.

- Może ci w czymś pomóc Kate? – zapytałem w końcu, gdy zdałem sobie sprawę, że trochę tak głupio stać i się na nią gapić.

- Mógłbyś zmienić Louisa, to będzie mógł iść pod prysznic – uśmiechnęła się.

- Ale ja już prawie kończę – bronił się.

- Lepiej idź – zaśmiałem się i udałem, że się duszę. – Najwyraźniej w kuchni kończy się świeże powietrze.

- Niech wam będzie – otrzepał dłonie i posłał mi ostrzegawczy uśmiech. – Ale masz być grzeczny.

- Nie martw się – odpowiedziałem. – Przypilnuje jej.

- No właśnie tego się obawiam.

Kate zaśmiała się słodko, a ja serio miałem wrażenie, że zrobiło się jaśniej i cieplej. „Co ona takiego ma w sobie, ze sprawia iż wariuję?” zastanawiałem się obserwując przyjaciela wychodzącego z kuchni. Posłał mi jeszcze jedno wymowne spojrzenie. „No przecież nie jestem debilem” pomyślałem. Wiedziałem o co chodzi. Bał się bym czegoś nie chlapnął. Ale ja zbyt się bałem poruszać ten temat. Dzisiaj mogę z czystym sercem się przyznać, że jestem tchórzem. Tą trudną rozmowę zostawię innym.

- To co mam robić? – zapytałem zajmując miejsce Louisa. – Co gotujemy?

- Calzone – uśmiechnęła się, a mi od razu przed oczami stanęło pyszne danie. – Może być?

- Jeszcze się pytasz? – z ochotą zabrałem się za wyrabianie ciasta. – Już jestem głodny na samą myśl.

Znów pracowałem z nią w kuchni i kolejny raz nie mogłem wyjść z podziwu nad jej umiejętnościami. Poruszała się pewniej niż ja. I nie ważne co robiła, cały czas miała uśmiech na twarzy. Gdy przyszedł Niall jego też zagoniła do roboty i po chwili obaj cieszyliśmy się jak idioci, że możemy dostąpić tego zaszczytu. Kilka razy zauważyłem poważne spojrzenie przyjaciela posłane w jej kierunku. „Martwił się.” Pewnie myślał o tym co ja... Po tym wieczorze wiele może się zmienić i to niekoniecznie tak jakbyśmy sobie tego życzyli. Pracowaliśmy razem chyba z godzinę i Niall ani razu nie wspomniał o tym, że jest głodny. „Niecodzienny widok” zaśmiałem się.

- Z czego się śmiejesz? – zapytał wsuwając blachę do piekarnika.

- Z ciebie – odpowiedziałem krótko, a widząc jego zdziwienie roześmiałem się jeszcze bardziej. – Już od jakiegoś czasu nie słyszałem żebyś marudził, że jesteś głodny.

- Spadaj – zaśmiał się, a Kate razem z nim. – Co teraz Katy?

- Już wszystko gotowe – oparła się o szafkę obok niego. – Teraz tylko czekamy, aż się upiecze. Chociaż może moglibyśmy trochę posprzątać. Mam wrażenie, że trochę mąki się rozsypało...

- Trochę – parsknąłem ze śmiechu. – Jak zobaczyłem Louisa, to myślałem, że jakąś bitwę sobie urządziliście.

- To tym bardziej trzeba ogarnąć – posłała mi jeden ze swoich uśmiechów, a ja od razu zacząłem sprzątać ze stołu. „Co ona w sobie ma takiego?” kolejny raz zadałem sobie to pytanie.

Uczciwie muszę przyznać, że chyba pierwszy raz tak dobrze się bawiłem sprzątając kuchnię. Razem z Niallem robiliśmy wszystko, żeby ją rozśmieszyć i szczerze mówiąc, nie było to trudne. Kilka razy zesztywniała gdy jeden z nas objął ją z zaskoczenia, ale trwało to dosłownie ułamek sekundy. I byłem z tego dumny jak cholera. Opowiadaliśmy jej zabawne historyjki z życia zespołu i śmialiśmy się za każdym razem gdy mówiła te swoje: „Niesamowite.” Wiem, że Lou ją kocha i kibicuję im z całego serca, ale jedno jest pewne, ja też coś do niej czuję. „Uwielbiam ją.” Najzwyczajniej w świecie stała się dla mnie kimś ważnym. Jeszcze nie wiem kim, ale mam nadzieję, że przyjaciółką...

- A co wam tak wesoło? – Liam wszedł do kuchni i usiadł przy stole. – Co robicie?

- Sprzątamy, nie widać? – wycierałem akurat talerze i podawałem do Nialla, który układał je w szafce.

- No niby widać, ale nie rozumiem co w tym takiego śmiesznego?

- Co ci będziemy tłumaczyć... – blondyn uśmiechnął się do niego i obejmując Kate ramieniem głośno cmoknął ją w policzek.

- Louis! – krzyknął Zayn, który akurat stanął w drzwiach. – Lepiej się pośpiesz, bo Niall się do Kate dobiera!

Wszyscy zaśmialiśmy się głośno, bo dało się słyszeć przytłumione groźby dochodzące z sypialni. Spojrzałem na dziewczynę, która oblała się rumieńcem. „Była taka słodka, gdy tak stała uśmiechając się zawstydzona.”

- Żal ci dupę ściska? – Niall pokazał całe uzębienie w uśmiechu.

- No raczej – Zayn podszedł do Kate i objął ją z drugiej strony. – Czy ja też mogę dostać buziaka?

Uśmiechnęła się do niego i pokiwała głową czerwieniąc się jeszcze bardziej, a on pochylił się i pocałował ją w policzek.

- Zostawiam was na chwilę, a wy co robicie? – Lou stanął w progu opierając się o framugę. – Tacy z was przyjaciele? Liam, jak mogłeś na to pozwolić?

- Czekałem na swoją kolej – puścił do niego oczko, a my wybuchnęliśmy śmiechem.

Nawet Kate się roześmiała. Gdy tak stała między Niallem i Zaynem wyglądała na jeszcze drobniejszą... Nagle rozległo się donośne burczenie w brzuchu. Wszyscy spojrzeliśmy w stronę Horana, który stał z szeroko otwartymi oczyma.

- To nie ja! – rzucił szybko rozglądając się dookoła.

- To nie ja – powiedziałem zdecydowanie. Nikt nie chciał się przyznać. – Wiecie, że mamy tu wykrywacz kłamstw? Łatwo można się dowiedzieć, kto to był?

Roześmiałem się patrząc na Kate. Jej oczy śmiały się do mnie. Gdy tak na nią patrzyłem znów obleciał mnie strach. „Za chwilę możemy to zniszczyć...”

- Dobra, przyznaję się – odezwał się Liam podnosząc ręce. – Nie wiem, co pieczecie, ale pachnie cudownie, a ja umieram z głodu...

- Zaraz będzie gotowe – uśmiechnęła się do niego. – Dostaniesz pierwszą porcję.

- Dlaczego on? – udałem obrażonego. – Ja też jestem głodny. I pomagałem...

- Ale tam są cztery porcje – powiedziała. Zauważyłem, że przytuliła Nialla i coś mu powiedziała, a on wyszczerzył się jak głupi.

- To ja poczekam na drugą turę – zgłosił się na ochotnika i już wiedziałem, że kryje się za tym coś więcej.

- Ty? – zdziwienie Zayna było tak zabawne, że nie mogłem się powstrzymać, by nie wybuchnąć śmiechem. – Dzwońcie po lekarza! On majaczy!

- Kate – odezwał się Liam próbując opanować śmiech. – Nie wiem czy już ktoś ci mówił, ale Alex obiecała dzisiaj przyjść po pracy.

- Niesamowite – ucieszyła się dziewczyna, a my z Niallem wybuchnęliśmy śmiechem kolejny raz słysząc to słowo z jej ust. Ale jeszcze śmieszniejsze były miny nic nie rozumiejących przyjaciół.

- Kazała ci przekazać, że zamawia dużą kawę – dodałem.

- Podobno będziesz wiedzieć co to znaczy... – powiedział Lou.

- Ciekawe co może znaczyć stwierdzenie „duża kawa”? – Zayn stukał się po brodzie udając, że się zastanawia.

- W tym przypadku – Kate posłała mu prześliczny uśmiech – oznacza, że ma być duża, słodka, mocna, słodka, gorąca, słodka i... mówiłam już że ma być słodka?

- Nie – zaśmiałem się.

- No to jeszcze słodka – dodała puszczając do mnie oczko.

- To ja też taką zamawiam – powiedział Zayn. – Tylko żeby była słodka...

- Jejku – zaśmiała się dziewczyna. – Tylko czy mi tych słodkości starczy?

Powygłupialiśmy się jeszcze trochę, ale w końcu Kate stwierdziła, że starczy tego dobrego i zagoniła Liama i Zayna do roboty, a nas wygoniła do salonu. W ten oto sposób sprytnie wmanewrowała nas wszystkich w pomoc przy kolacji. „Ciekawe, kto będzie sprzątał po?” śmiałem się w duchu rozwalając się w fotelu. Spojrzałem na Louisa, który nie spuszczał wzroku z kuchennych drzwi. Już się nie śmiał. „Martwi się...” Niall też nie wyglądał lepiej. Usiadł obok Lou na kanapie i objął go ramieniem. „Zajął moje miejsce” pomyślałem, ale nie czułem zazdrości. Kate ich zbliżyła do siebie. To co dzisiaj był gotowy zrobić zaskoczyło mnie chyba tak samo jak innych. Nie wiem, co siedziało w głowie Horana, ale wcale bym się nie zdziwił, gdyby był gotowy oddać za nią życie... Chociaż jakby tak bardziej się zastanowić, to chyba znalazłoby się więcej chętnych.

- Boję się... – usłyszałem cichy głos mojego najlepszego przyjaciela. – Normalnie jestem przerażony, że to spieprzymy... – wskazał głową w stronę kuchni.

- Nic takiego się nie stanie – zapewniłem go, choć w środku sam trzęsłem się ze strachu. – Słyszysz to? – Zza ściany dobiegł nas wesoły śmiech Kate... – To jest cud. Ty to sprawiłeś. Nikt inny. My tylko ci pomagaliśmy – dodałem widząc, że chce mi przerwać. – Więc jeśli komuś ma się coś udać, to tobie, a my tu będziemy, by cię wspierać. I mam szczerą nadzieję, że jesteś pieprzonym cudotwórcą...

Rozległo się pukanie do drzwi. Spojrzałem na zegarek i zacząłem się trząść ze strachu. „Boże, to już...” Spojrzałem na nich. Nie mogłem się ruszyć. W końcu Niall poszedł otworzyć drzwi.

- No nareszcie – Alex wparowała do środka razem ze wszystkimi kolorami tęczy na sobie. – Uśmiechnijcie się – objęła smutnego blondyna. – Jeszcze nikt nie umarł.

- Ale ci humor dopisuje... – odezwałem się i nie mogłem się nie uśmiechnąć. „Czy to w ogóle jest możliwe, gdy się na nią patrzy?”

- Gdzie moja...

- Alex! – Kate przerwała pytanie przyjaciółki i rzuciła się jej w ramiona.

- No i to się nazywa powitanie! – roześmiała się. – Uczcie się od niej. Następnym razem chcę być tak witana... Hej skarbie – pocałowała ją w czoło. – Wytrzymujesz jakoś z nimi?

- A co ma nie wytrzymywać – zaśmiał się Zayn. – Grzeczni jesteśmy.

- Jasne – roześmiała się Alex. – A ja mam na drugie Claudia Schiffer...

- Cześć Claudio – odezwał się Liam i odebrał od niej płaszcz. – Rozgość się. Zaraz będzie kawa.

- Wypowiedziałeś właściwe zaklęcie – pomachała ręką jakby trzymała w niej różdżkę.

- To my zaraz wracamy – uśmiechnęła się do niej Kate. – Mam nadzieje, że jesteś głodna...

- Zawsze – roześmialiśmy się na to stwierdzenie.

Alex usiadła obok mnie w fotelu, a Niall wrócił na swoje miejsce obok Lou. Wpatrywaliśmy się w nią nic nie mówiąc. Widziałem jak Louis zaciska dłonie starając się opanować ich drżenie.

- Dokonaliście cudu – powiedziała cicho dziewczyna spoglądając na nas. – Ona naprawdę się śmiała... Już tak dawno tego nie słyszałam...

- Cudownie to brzmi... – dodał cicho Niall i uśmiechnął się smutno.

- To prawda – przytaknęła. – Najpiękniejsza muzyka pod słońcem...

- Myślisz, że to się uda... – odezwałem się w końcu. – Przekonać ją?

- Nie wiem, ale naprawdę mam szczerą nadzieję, że tak – uśmiechnęła się do mnie. – Zaczynam wierzyć, że właśnie was potrzebowała na swojej drodze. Chociaż nie będę was kłamać. Jestem przerażona... Te dziewczyny przed hotelem czekające każdego dnia... A pewnie zazwyczaj jest dużo gorzej...

- To jest to, czego ja najbardziej się obawiam – odezwał się Lou. – Fani są czasami nieobliczalni...

- Czasami to nawet nas przerażają – zaśmiał się Niall.

- Kawa idzie – Liam przerwał nam smutne rozważania stawiając przed nami parujące kubki. – I muszę dodać, że sam pomagałem.

- A ja? – Zayn postawił pozostałe i wrócił do kuchni. – Kate! Liam mówi, że to on wszystko przyszykował.

- Wcale tak nie powiedziałem! – krzyknął siadając w fotelu. – On ściemnia! Zaczynam się zastanawiać, czy ona w jakiejś restauracji nie pracowała – zwrócił sie do Alex. – Skąd zna tyle przepisów? I tak wiele sposobów na zrobienie zwykłej kawy?

- Niesamowite, co? – odpowiedziała dziewczyna, a słysząc to słowo razem z Niallem wybuchnęliśmy śmiechem.

- Już wiem od kogo Kate podłapała to słówko – śmiałem się.

- Kiedy udało się wam to zrobić? – zapytał Zayn stawiając przed każdym smakowicie wyglądający pucharek.

Spojrzałem na niego zdziwiony. Potem na Nialla. Widząc jego minę zrozumiałem, że nic o tym nie wiedział. Tylko Louis uśmiechał się zadowolony.

- Wiedziałeś? – zapytałem.

- Tylko, że coś zrobiła – uśmiechnął się. – Jak nas nie było...

- Macie coś przeciwko temu, żeby deser był pierwszy? Na kolację trzeba jeszcze chwilę poczekać – Kate stała za Zaynem z dwoma pucharkami w dłoniach.

- Zawsze uważałem, że ten kto wymyślił, że deser musi być na końcu powinien sobie strzelić w łeb – zaśmiałem się na wspomnienie sytuacji kiedy ostatnim razem tak pomyślałem.

Niall odsunął sie od Louisa robiąc miejsce dla dziewczyny. Ona podeszła pewnym krokiem do kanapy i z pomącą Lou usiadła podając mu pucharek. On sięgnął po łyżeczkę i wsunął ją w jej palce. „Cudownie patrzeć jak się o siebie troszczą...” uśmiechnąłem się. Zauważyłem, że Alex przygląda się im ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy. Gdy zobaczyła, że się jej przyglądam uśmiechnęła się do mnie i puściła oczko. „Mówiłem już, że bardzo ją polubiłem?” Zajadaliśmy się deserem popijając kawę i wesoło rozmawiając. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie... Ale wszyscy czuli burzę, która zawisła w powietrzu... W pewnym momencie rozległo się głośne burczenie w brzuchu i wszyscy o dziwo spojrzeliśmy na Liama.

- Tym razem to nie ja – roześmiał się głośno i rozłożył ręce dla podkreślenia, że mówi prawdę. – Szczerze.

- Głodny jestem – mruknął Horan wzruszając ramionami, a wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

Tylko Kate objęła go ramieniem i szepnęła mu coś na ucho. Szeroki uśmiech rozjaśnił jego twarz. Zerwał się z kanapy i pobiegł do kuchni prawie wyrywając drzwi. Po chwili usłyszeliśmy stukanie szafkami i brzdęk talerzy. Oczywiście nie mogło też zabraknąć hałasu upadającego na podłogę przedmiotu, po którym wszyscy ponownie wybuchnęliśmy śmiechem.

- On tak zawsze? – zapytała się Alex ze łzami w oczach.

- Zazwyczaj częściej mu coś upada – powiedział Liam, a jakby na potwierdzenie jego słów znów rozległ się dźwięk spadającego talerza. – Dokładnie...

Nabijaliśmy się z Nialla tak, że też się popłakałem. Uspokoiliśmy się dopiero, gdy wrócił niosąc dwa parujące talerze. Postawił jeden przed Alex, a drugi podał Kate. Po czym znów zniknął w kuchni.

- Czy wy tu za dobrze nie macie? – zapytała kolorowa dziewczyna. – Zaczynam żałować, że częściej nie wpadam na posiłki.

- I masz czego – dodał Niall stawiając kolejne porcje przede mną i Zaynem.

Po chwili wrócił z talerzami Liama i Louisa. Gdy wrócił ze swoim, aż otworzyłem oczy ze zdumienia, a Kate najzwyczajniej w świecie zachichotała. Wszyscy gapiliśmy się na porcję Horana nie wierząc własnym oczom.

- Co to jest? – wykrztusiłem wreszcie.

- Nagroda za to, że się z wami drugim śniadaniem podzieliłem – odpowiedział poważnie Niall i zajął się jedzeniem. Zupełnie jakby nie widział, w jakim jesteśmy szoku.

- Dasz radę to zjeść? – zapytał Zayn kręcąc głową z niedowierzania. – Ta porcja jest większa od tego talerza...

- Nie miałem większego... – powiedział blondyn z pełnymi ustami wywołując u nas kolejny atak śmiechu i wciąż nie wiedział, o co chodzi.

- Ty mu takiego giganta zrobiłaś? – zapytał Lou.

- Katy mi pokazała jak się robi i powiedziała, że w nagrodę mogę sobie sam przygotować... Nieźle co? Prawie jakbym umiał gotować – cieszył się jak dziecko.

Nagle Alex wybuchnęła takim śmiechem, że musiała odstawić talerz, bo istniało ryzyko, że jej porcja skończyłaby na podłodze. A że u nas takie sytuacje są bardzo zaraźliwe po chwili wszyscy zwijaliśmy się ze śmiechu i tylko Niall zajęty pochłanianiem swojej porcji nie wiedział o co chodzi i co chwile się pytał z czego się śmiejemy. Nie pomagało to się uspokoić. „Za kilka minut wszystko miało się zmienić...”