24

- To tutaj – Liam właśnie otwierał drzwi zza których było słychać ciche dźwięki muzyki. – Zapraszamy honorowego gościa.

Weszliśmy do środka. Cały czas trzymałem Kate za rękę i muszę przyznać, że była dzielna. Tylko raz poczułem, że podskoczyła ze strachu i zrobiła ruch jakby chciała uciec.

- Katy! – Niall podbiegł i ją przytulił. – Co tak długo? Myślałem, że umrę z głodu zanim przyjdziecie.

- W twoim przypadku to raczej niemożliwe – zaśmiał się Zayn i też delikatnie ją uściskał.

- A ja? – odepchnął ich Harry. – Przytul mnie, bo miałem straszny dzień – wygiął usta w podkówkę i objął dziewczynę. – Gdybyś wiedziała, co ja musiałem dziś znosić? Horan zachowywał się jak opętany. Nawet się lizał z jakimiś obcymi laskami – udawał przerażenie. – I szczerzył się do wszystkich dookoła. Myślałem, że nas zamkną, bo pomyślą, że jest naćpany, albo coś w tym stylu...

- To wcale tak nie było – bronił się Niall rzucając w niego żelkiem. – Wypluj to!

- Nic nie jem – Harry pokazał mu język.

Wszyscy zaczęli się śmiać z tej ich wymiany zdań,  a gdy okazało się, że znów musieli zbierać zakupy z podłogi, już nikt nie mógł się uspokoić.

- To właśnie masz przedsmak tego, jak wyglądają imprezy w naszym wykonaniu – powiedziałem jej do ucha, a ona obdarzyła mnie tym cudownym uśmiechem, który przyprawiał mnie o szybsze bicie serca.

Zaprowadziłem ją do stołu, który aż się uginał od jedzenia.

- Tu mamy smakołyki – położyłem jaj dłoń na blacie. – Jest ich tyle, że Niall musiał chyba wykupić pół sklepu. Starczyłoby dla pięćdziesięciu osób.

- Czyli możemy być pewni, że nic się nie zmarnuje – zaśmiał się Zayn i poszedł zająć się muzyką wciąż jednak zerkając na dziewczynę.

Patrzyłem jak jej dłonie powoli badają kolejne półmiski, a Niall podszedł do nas i zaczął opowiadać, co w którym jest. Cieszył się jak dziecko w sklepie ze słodyczami i patrząc na te zapasy, wyglądało to prawie tak samo.

- To komu co zrobić do picia? – wydarł się Harry udając barmana. – Kate? Na co masz ochotę?

Pomogłem jej usiąść na stołku, który był dla niej zdecydowanie za wysoki. Kolejny raz pomyślałem jaka ona jest drobna i lekka.

- To co pani podać? – Harry roztaczał swój urok, a ona uśmiechała się do niego. – Mam wszystko.

- Wszystko? – zaśmiała się. – To poproszę sok grejpfrutowy.

- Moja pani! – udał przerażenie, ale sięgnął do lodówki po odpowiedni karton. – Nie szalej tak! Impreza dopiero się rozkręca. Jak zaczynasz od takiego mocnego uderzenia, to co będzie później?

- Dziękuję – powiedziała, gdy stawiał przed nią szklankę.

- A co tobie? – spojrzał w moje oczy i bezgłośnie zapytał czy wszystko w porządku.

- Cola może być – skinąłem mu głową.

- Cola z lodem i cytrynką. Raz – wygłupiał się, wciąż nas rozbawiając. – Proszę. A teraz wypad, bo kolejka się przez was zrobiła.

- Rzeczywiście – roześmiałem się. – Tłumy tu u was dzisiaj. Chodź Kate – pomogłem jej zejść ze stołka. – Chciałaś spróbować gdy w bilard...

Zaprowadziłem ją do wielkiego stołu. „To będzie ciekawe” pomyślałem obserwując jak obchodzi go dookoła badając palcami. Gdy powiedziałem jej o ułożonych na nim bilach prawie położyła się na nim by to sprawdzić. „To będzie naprawdę baaaardzo interesujące” odezwał się ten kpiący głos w mojej głowie. Podałem jej kij i aż się zaśmiałem widząc, że jest niewiele krótszy od niej.

- To jakie są zasady? – zapytała odwracając się w moją stronę. Jedna dłonią wciąż gładziła płótno.

- To zależy w co gramy – zacząłem, jak na znawcę przystało. – Polega to głównie na tym, by wbić bile do łuzy za pomocą białej. – Pomogłem jej znaleźć wspomniany przedmiot.

- A jakie są jeszcze kolory? – uśmiechnęła się do mnie, a ja właśnie zdałem sobie sprawę, że mówienie jej o połówkach i pełnych bilach jest bez sensu, bo przecież ona i tak tego nie zobaczy.

Spojrzałem na kolorowe kule leżące na stole. „To bez sensu” pomyślałem smutno, ale posłusznie wyjaśniłem jej zasady gry. Cały czas uśmiechała się do mnie. Gdzieś w tle słyszałem, że Harry przedrzeźnia się z Niallem, a Liam gada przez telefon. „Po co myśmy wymyślili ten głupi bilard?” zamartwiałem się.

- Wiecie co wymyśliłem? – Niall stanął obok mnie z piwem w ręku. – Zagramy w parach. Wy będziecie razem, ja z Zaynem, a Harry z Liamem. Ale żeby było sprawiedliwie – objął Kate ramieniem i cmoknął w policzek – jedna osoba z pary będzie miała zawiązane oczy. Pełna współpraca. Jestem genialny? No słucham. Czekam na brawa.

- To ja mogę się zgłosić na ochotnika, by mieć zawiązane oczy – puściła mu oczko, a on roześmiał się głośno.

- Tobie możemy darować opaskę – pocałował ją w policzek. – Ale doceniam poświęcenie siebie dla Louisa...

- To zaczynamy? – zapytał Zayn. Nawet nie zauważyłem, że wszyscy do nas podeszli. „Ciekawe jak miałeś zauważyć, skoro nie spuszczasz z niej wzroku...” – Ale ty zasłaniasz oczy – powiedział do przyjaciela.

- Spoko. Harry daj swój szalik.

- Dlaczego? Zniszczysz go – próbował ocalić skrawek garderoby.

- Daj spokój – śmiał się blondyn. – Zresztą on i tak nie jest twój...

- Co? – zdziwiłem się i przyjrzałem się dokładniej. – Stary, to miał być prezent dla Lottie.

- No przecież jeszcze możesz go jej dać – powiedział podając go Niallowi. – Albo i nie.

- To zaczynamy – obwieścił zawiązując sobie oczy. – O w mordę! Ciemno. – Zaśmialiśmy się z tej jakże inteligentnej wypowiedzi. – Zayn, przyjacielu, ufam ci. Spraw bym się nie zabił o własne nogi.

- A o co gramy? – zapytał się Liam.

- Kto robi śniadanie jutro! – zawołał Niall i o mało nie rozlał przy tym piwa próbując je postawić na stole.

- Dlaczego mnie to nie dziwi? – zaśmiałem się.

- Kto przegra wstaje wcześniej i szykuje jedzonko – podsumował blondyn. – Osoba z opaską trzyma kij.

- Ale ja nie umiem... – zaczęła Kate odwracając się w moją stronę. – Przegramy przeze mnie...

- Właściwie to nie jestem pewien, czy to nie byłaby wygrana – otoczyłem ją ramieniem. – A poza tym patrząc jak Niall się kręci w kółko i wymachuje rękami stwierdzam, że nie jesteśmy bez szans.

Zaśmiała się i zacisnęła dłoń na kiju.

- To będzie interesujące – Harry aż zacierał ręce nie spuszczając wzroku z chłopaków. – Mam wrażenie, że będzie dużo śmiechu.

- To zaczynajcie – powiedział Zayn odciągając przyjaciela do tyłu.

- Gotowa? – zapytałem odkładając nasze napoje na bok.

- Gotowa – uśmiechnęła się do mnie.

Poprawiłem białą bilę i pokazałem jej jak ma się przyłożyć do uderzenia. Cieszyłem się jak kretyn, bo mogłem bezkarnie się do niej przytulać.

- Stawiam pięć funtów, że rozniosą chłopaków – zaśmiał się Harry.

- Wchodzę – odezwał się Liam.

Nawet nie chciało mi się obracać. Ale zdecydowanie muszę mu za ten pomysł z imprezą się jakoś odwdzięczyć. Dzięki niemu jestem w niebie.

- Rozbijaj – szepnąłem jej do ucha, a ona śmiejąc się wykonała moje polecenie. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, gdy usłyszała, że dwie bile wpadły do łuz. – Teraz musimy tylko wbić jakąś połówkę – przyglądałem się ustawieniu na stole. – To będzie łatwe – chwyciłem ją za biodra i przesunąłem dwa kroki dalej. „Ten pomysł z bilardem był genialny” pomyślałem, znów się do niej przytulając.

Pół godziny później staliśmy uśmiechnięci przysłuchując się jak nasi przeciwnicy próbują dojść do tego kto zawinił, że przegrali.

- Przez ciebie będę musiał teraz wstać rano – marudził Zayn.

- Przeze mnie? To ty miałeś mi pomagać.

- Próbowałem...

- Najwidoczniej za mało. Gdzie moje piwo? – rozejrzał się dookoła. – Muszę się napić. Normalnie nie wiem kogo ja sobie wziąłem do drużyny...

- To teraz nasza kolej – Harry porządkował bile na stole. – Liam chcesz opaskę?

- Może ty zacznij – śmiał się. – Jakoś ci nie wierzę...

- Mi? – zapytał z miną niewiniątka, ale błysk w oku mówił, że miał jakiś plan i pewnie w końcu go zrealizuje. – Nie ma sprawy – zawiązał sobie oczy szczerząc się cały czas. – O! Kto zgasił światło?

- O co gramy teraz? – zapytałem.

- O kolację! – zawołał Niall.

- Jak będziemy grali tylko na posiłki, to zaplanujemy sobie wszystko na tydzień naprzód – zaśmiał się Zayn.

- To o co innego? – najwyraźniej nic nie związanego z jedzeniem nie przychodziło mu do głowy.

- Może o to, kto posprząta ten syf u nas w pokoju? Wczoraj o mało się nie zabiłeś o swoją gitarę.

- Bo ktoś ją tam postawił...

- Tak. Ktoś – teraz już wszyscy się śmiali. Zresztą nawet on sam.

- Kate – powiedziałem obejmując ją ramieniem. – Bardzo cię proszę. Nie możemy przegrać. Ja tego nie przeżyję.

- Teraz my zaczynamy – Harry prawie włożył sobie kij do nosa. – Chodź tu Liam, bo czas im dokopać. Nie będę sprzątał gaci Malika.

Chyba po raz setny pomyślałem sobie, że lepszego pomysłu nie mogliśmy wymyślić. Kate uśmiechała się cały czas i żartowała ze wszystkimi. Alex miała racje. Gdy ta dziewczyna coś postanowi, nie ma dla niej granic, których nie może pokonać. No bo widział ktoś kiedyś, by niewidoma osoba wygrywała raz po raz w bilard. „Przy mojej skromnej pomocy.” Patrzyłem po twarzach przyjaciół i muszę przyznać, że wszyscy bawili się wyśmienicie. Kilka razy myślałem, że przydałby mi się zimny prysznic, ale ostatecznie jakoś udało mi się to przetrwać.

- Ja już więcej z wami nie gram – jęknął Harry odkładając kij na stojak. – Chyba, że to Lou będzie miał zawiązane oczy. Wtedy mielibyśmy jakieś szanse.

Po jego słowach wszyscy wybuchnęli śmiechem. No tak, Harry szorujący kibel szczoteczką do zębów, to będzie niezapomniany widok. Przegraliśmy tylko raz i w sumie sam nie jestem pewien, czy wtedy zależało mi na wygranej. Sam na sam w kuchni z Kate spełniając kulinarne życzenia Zayna i Nialla, to nie brzmiało jak wielkie poświęcenie z mojej strony. Odebrałem od niej kij i odłożyłem na miejsce.

- Napijesz się jeszcze czegoś – zapytałem widząc jej pustą szklankę.

- Chyba muszę do toalety – powiedziała cicho rumieniąc się.

- Musicie iść do męskiej, bo damska jest w remoncie – odezwał się Liam i wskazał mi odpowiednie drzwi.

Ująłem dłoń Kate i poszliśmy do łazienki. Była ogromna. Zaprowadziłem dziewczyną do kabiny po drodze pokazując, gdzie są umywalki.

- Czekam na zewnątrz.

- Dziękuję – uśmiechnęła się do mnie.

Oparłem się o ścianę obok drzwi i śmiałem się sam do siebie. Zauważyłem, że Liam postanowił zagrać z Zaynem w bardziej tradycyjny sposób. W głośników leciała spokojna muzyka. Niall rzucił się na jedzenie. „Pewnie zgłodniał po tych zawodach.” A Harry właśnie grzebał w lodówce i przygotowywał jakiegoś drinka. Spojrzałem na mały podest w rogu pokoju. „Ciekawe czy zgodziłaby się ze mną zatańczyć...” zastanawiałem się. Póki co wszystko się udawało. Wieczór zdecydowanie należał do udanych. Spojrzałem na zegarek i sam nie mogłem uwierzyć, że już po północy. „Kiedy to zleciało?” Mimo iż wstaliśmy dziś bardzo wcześnie jakoś nikt nie miał ochoty kończyć zabawy. Usłyszałem, że Kate otwiera drzwi.

- To masz ochotę na drinka? – zapytałem chwytając jej dłoń. Przyszło mi do głowy, że z Eleanor chyba nigdy tak często nie trzymałem się za ręce, jak teraz z Kate.

- Napiję się tego, co ty – uśmiechnęła się do mnie.

- A skąd wiesz, co ja będę pił?

- Colę z lodem i cytrynką? – zaśmiała się próbując naśladować głos Harry’ego. – Chyba mi nie wyszło.

- Chyba nie – przyznałem jej rację – ale wyszło całkiem zabawnie. Panie barman! – zawołałem, a on przywalił głową w szafkę, gdy próbował się podnieść.

- Zwariowałeś! Prawie zawału dostałem przez ciebie.

- Nie czochraj się, tylko daj dwie cole – posadziłem dziewczynę na stołku, a sam rozsiadłem się obok.

- A nie chcielibyście spróbować mojego super tajnego nikomu nie znanego i pilnie strzeżonego drinka, który właśnie wymyśliłem?

- A nie pochorujemy się od tego? – zapytała Kate śmiejąc się radośnie.

- No co ty – położył rękę na sercu. – Ja bym ciebie nigdy... Może jego tak, ale nie ciebie.

- Z alkoholem? – zapytałem niepewny czy to najlepszy pomysł.

- Dosłownie odrobina, bo Tom powiedział, że nie możemy Kate schlać i że tylko coś słabego wchodzi w grę – tłumaczył się Harry. – Zresztą nie musicie pić jeśli wam nie posmakuje.

- Mogę spróbować – powiedziała. – W końcu nie co dzień ma się okazję zgłębienia w pilnie strzeżone receptury.

- Już się robi, madame – ucieszył się. – Tobie też?

- Czemu nie? – zaśmiałem się. – Ale pamiętaj, że patrzę ci na ręce. Masz mi nic nie dosypać.

Po chwili stawiał przed nami coś, co wyglądało na różowy sok z grejpfruta podany w koktajlowym kieliszku. Podałem jeden Kate, a ona spróbowała i uśmiechnęła się tak promiennie, że chyba moje serce zrobiło salto. „Potrójne.”

- Harry, to jest pyszne – powiedziała.

- To się cieszę, ale od razu mówię, że więcej nie dostaniesz – szczerzył się do mnie. – Doktor Styles będzie miał cię na oku. Nawet nie próbuj się tu zakradać po więcej.

- A właśnie to planowałam – zaśmiała się.

- Co pijecie? – Niall usiadł obok dziewczyny i prawie włożył jej nos do drinka. – Procenty?

- Słabiuśkie – Harry podał mu kolejne piwo. – Zgodnie z zaleceniem lekarza.

- To masz szczęście – odetchnął z ulgą blondyn. – Jak się bawisz Katy?

Ostatnio wszyscy mieliśmy ten odruch troszczenia się o nią. Bylismy całkiem różni i na inny sposób podchodziliśmy do wielu spraw, ale jedno mogłem powiedzieć na pewno. Każdy z nas chciał dla niej jak najlepiej. Myślę, że znalazło się dla niej miejsce w sercu każdego z nas.

- Fantastycznie, dziękuję – uśmiechnęła się do niego. – Pierwszy raz w życiu grałam w bilard...

- Po tym jak rozgromiliście nas z Lou, to zaczynam mieć wątpliwości – wtrącił się Harry. – Musimy obmyślić jakiś rewanż.

- To jest plan – ucieszył się Niall. – Pozwolisz nam się odegrać, prawda? Nie będziesz taka...

- Myślę, że mogę wziąć to pod uwagę w moim napiętym harmonogramie.

- Tak się to robi! – zawołał Zayn. – To kto następny do ogrania?

- Idę! – krzyknął Harry. – Ktoś musi ci pokazać jak się wygrywa w dobrym stylu.

- Muszę to zobaczyć – zaśmiał się Niall. – Powinno być zabawnie.

- Kate... – zacząłem jąkając się jak szczeniak. – Czy zatańczysz ze mną? – „Ufff... Powiedziałem to.”

- Ale ja nie umiem... – „spojrzała” na mnie tymi cudnymi oczyma, a ja byłem już gotowy nawet na połamanie palców u nóg, byle tylko się zgodziła.

- A ja myślałem, że u ciebie nie ma czegoś takiego jak „nie umiem” – zaśmiałem się. – Przecież właśnie ograłaś wszystkich w bilard.

Uśmiechnęła się do mnie i odstawiła drinka na barek. Pomogłem jej zejść ze stołka i zaprowadziłem na parkiet. Byłem szczęśliwy, jakby właśnie ktoś podarował mi gwiazdkę z nieba.

- Jeden stopień – powiedziałem cicho – teraz.

- Ale ja naprawdę nie umiem tańczyć – ostrzegała stając przede mną.

- Zaraz się przekonamy – ująłem jej dłonie i położyłem na swoich barkach, a sam objąłem ją w pasie. – Ale coś mi się nie chce wierzyć...

Zaczęliśmy się kołysać na boki praktycznie nie ruszając się z miejsca. „Powinienem Zaynowi podziękować za taką playlistę” zaśmiałem się w duchu. Kate powoli się rozluźniała w moich ramionach i szło nam coraz lepiej. Po drugiej piosence mogłem śmiało stwierdzić, że zdecydowanie ma do tego talent. „Ale czy spodziewałem się czegoś innego?” Kolejny kawałek, to jedna z moich ulubionych melodii...

- Uwielbiam tą piosenkę – pochyliłem głowę i szepnąłem jej do ucha. I tak już zostałem, przytulając policzek do jej włosów. Czułem, że się uśmiecha. Po chwili oparła głowę na mojej koszulce. Palcami jednej dłoni bawiła się guzikiem przy kieszonce na mojej piersi. Przytuliłem ją do siebie szczęśliwy, jak jeszcze nigdy wcześniej. Czułem w środku przyjemne gorąco rozlewające się po moim ciele. To była taka magiczna chwila... Coś o czym marzyłem, ale bałem się nawet pomyśleć... Modliłem się tylko o jedno, by nikt mnie z niej nie wyrwał...

Wdychałam jego cudowny zapach i czułam się bezpiecznie w tych silnych ramionach. „Ja naprawdę tańczyłam” śmiałam się sama do siebie. Słyszałam słowa piosenki, która mi też bardzo się spodobała. Smutne zawodzenie wokalisty trafiało prosto do mojego serca. Słyszałam też, że reszta bawi się w najlepsze i byłam szczęśliwa, że się zdobyłam na odwagę... Ale było coś co słyszałam wyraźniej, głośniej... Mogłam to nawet poczuć. Bicie jego serca przy moim uchu. Najpiękniejsza melodia jaką można sobie wyobrazić... „Czy ktoś potrafiłby zagrać coś doskonalszego?”

- Piękna – uniosłam głowę i poczułam jego oddech na mojej twarzy.

- Ty jesteś piękna – powiedział cicho, a ja po prostu wiedziałam, że spiekłam takiego buraka jak jeszcze nigdy.

Uśmiechnęłam się do niego nie wiedząc co powiedzieć. Ktoś powinien uczyć nas w szkole jak należy się zachować w podobnych sytuacjach. „Może teraz wiedziałabym co się odpowiada na taki komplement...” Przytulił mnie mocniej do siebie i poczułam jak składa pocałunek na mojej skroni. Potem znów oparł głowę o moją. Palcami jednej dłoni delikatnie kreślił tajemnicze znaki na moich plecach. W jego ramionach czułam się bezpiecznie, jak w domu... Zadrżałam. „W domu, którego od tak dawna nie miałam...”

- Katy? – usłyszałam głos mojego przyjaciela – A ze mną też zatańczysz? – zapytał z nutką niepewności w głosie.

- Ale ja naprawdę nie umiem tańczyć – zaśmiałam się kiwając głową. Gdybym miała być uczciwa sama ze sobą musiałabym przyznać, że mogłabym zostać w ramionach Lou całą wieczność.  – Żebyś nie żałował.

- Nie będę – ucieszył się i objął mnie w pasie.

Przy nim czułam się zupełnie inaczej. Opowiadał śmieszne sytuacje i sam się z nich śmiał najgłośniej. A gdy usłyszałam jak głośno burczy mu w brzuchu nie mogłam się powstrzymać i też zaczęłam się śmiać. Mówił mi jak to będzie z Zaynem wymyślał jakieś niemożliwe do wykonania potrawy w związku z bilardem, w który wygrali. „Takie groźby to ja lubię” pomyślałam nie mogąc się nadziwić nad jego pomysłowością. Gdy piosenka dobiegła końca przytulił mnie i powiedział, że chyba zrobiła się kolejka.

- Co? – zapytałam śmiejąc się.

- Mogę prosić? – Harry chwycił moją dłoń i wciąż ją trzymając położył sobie na piersi, a drugą oparł na moim biodrze wsuwając kciuk w szlufkę przy spodniach. Zaczęliśmy się kołysać, mimo iż utwór był zdecydowanie szybszy.

- Jejku, jaki jesteś wysoki – zaśmiałam się, a on pochylił się nade mną i powiedział:

- Nie jestem. Po prostu ty jesteś niska.

- Nie jestem – próbowałam tańczyć na palcach, ale szybko się poddałam wywołując tym salwę śmiechu i to nie tylko u niego. – Czy oni nas obserwują? – zapytałam cicho.

- Nie – dodał tonem wprawionego konspiratora. – Wcale.

Oblałam się rumieńcem i tak się zestresowałam, że podeptałam mu stopy. Zaczął podskakiwać mówiąc, że specjalnie go zaatakowałam.

- To pewnie dlatego, że powiedziałem ci, że jesteś mala...

- Nie jestem – śmiałam się razem z nim.

Sama nie wiem kiedy, ale piosenka dobiegła końca. Usłyszałam kroki za jego plecami.

- Odbijany – powiedział Zayn. – Nie masz prawa na wyłączność.

- A jesteś tego pewien? – droczył się Harry, ale wypuścił mnie ze swoich objęć. Po chwili tańczyłam już w ramionach kolejnego przyjaciela.

- Ale wiesz, że właśnie podeptałam mu palce? – powiedziałam cicho. – Będzie kulał przez co najmniej tydzień.

- Zaryzykuję – zaśmiał się. – Ale muszę ci powiedzieć, że ja bardziej boję się o twoje...

- Zaryzykuję – uśmiechnęłam się do niego i razem kołysaliśmy się na parkiecie.

„Zdecydowanie nie mówił prawdy o swoich umiejętnościach tanecznych” pomyślałam. Przy nim czułam się strasznie niezdarna.

- Coś ci wibruje w kieszeni – powiedziałam po chwili, a on odsunął się trochę, by wyjąć telefon.

- To Perrie. Przepraszam cię...

- No co ty – uśmiechnęłam się. – Idź odebrać. Musi za tobą tęsknić.

Pocałował mnie w policzek i już zatopił się w rozmowie z dziewczyną. „Na pewno jest bardzo fajna” pomyślałam odwracając się w stronę zbliżających się w moją stronę kroków.

- Czy mogę prosić? – zapytał Liam cicho.

- Oczywiście – obdarzyłam go uśmiechem i wyciągnęłam dłoń w jego stronę. – Tylko ja naprawdę nie umiem tańczyć – zaśmiałam się.

- Jakoś sobie poradzimy – delikatnie objął mnie w pasie i zaczął prowadzić, a ja oczywiście musiałam rozpocząć od nadepnięcia mu na stopę.

- Przepraszam – zawstydziłam się.

- Nie ma za co – powiedział wyrozumiałym głosem. – Nauczę cię jeśli chcesz. Po prostu pozwól się poprowadzić, a zobaczysz jakie to proste.

Po kilku sztywnych krokach uśmiechnęłam się do niego szczęśliwa. Naprawdę to załapałam i okazało się to dziecinnie proste. Cieszyłam się jakbym posiadła jakąś tajemną wiedzę. „Dopiero teraz tańczę” śmiałam się sama z siebie.

- Co u Danielle? – zapytałam i mogłabym się założyć o wszystko, że na jego twarzy zagościł teraz szeroki uśmiech.

Uwielbiał o niej opowiadać. A ja mogłam go słuchać godzinami. Gdy mówił o niej jego głos się zmieniał. Po tych historiach czułam, że mogłabym ją polubić. Na pewno jest wspaniałą osobą. Bo czy inaczej ktoś tak dobry i troskliwy by ją tak mocno kochał? Słuchałam jego spokojnego głosu i cieszyłam się z nowo zdobytych umiejętności. „A ty się bałaś, głupia.” Bawiłam się wspaniale. Musiałam to przyznać.

- Mogę? – usłyszałam głos Lou przy moim uchu. Zadrżałam. „Jak on to zrobił? Jak podszedł tak blisko, skoro ja niczego nie słyszałam?” Skinęłam głową uśmiechem dziękując Liamowi za lekcję tańca. Po chwili już tańczyłam w ramionach Louisa. – Chyba się domyślił, że chcę już z tobą zatańczyć – usłyszałam przy uchu – bo przyprowadził cię prosto w moje objęcia – zaśmiał się, a ja dostałam odpowiedź na pytania, których tak naprawdę nie zadałam.

- Dobrze się bawisz? – zapytał przyciągając mnie do siebie i kołysząc się do kolejnej pięknej melodii. Słyszałam, że ktoś znów grał w bilarda, a Niall prawdopodobnie usadowił się przy stole z przekąskami.

- Wspaniale – uniosłam głowę i znów poczułam jego oddech. – Dziękuję.

- To my ci dziękujemy, że się zgodziłaś – złożył pocałunek na moim czole. – Wiele to dla nas znaczy. I wręcz nie umiem wyrazić jaki jestem szczęśliwy, że ci się podoba.

Zakręciły mi się łzy w oczach. Oparłam głowę na jego piersi i przytuliłam się do niego mocno. „Jak mi dobrze” pomyślałam. „Mogłabym tak przetańczyć całe życie.” Nagle usłyszałam tą piosenkę i sama nie wiem dlaczego, ale już nie mogłam zapanować nad łzami. Jego dłonie na moich plecach delikatnie kreśliły jakieś znaki. Słyszałam bicie jego serca wyraźniej niż mojego własnego. Czułam jak jego pierś unosi się i opada przy każdym oddechu. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że nie odbieram już niczego innego. Byłam tylko ja, on i ta piosenka. „Dlaczego za każdym razem gdy ją słyszę nie mogę przestać płakać?” Kolejne słone krople wsiąkały w jego koszulkę. Oderwałam głowę od jego gorącego ciała starając się powstrzymać płacz. Poczułam jego palce na brodzie delikatnie unoszące moją twarz ku niemu. Kciukiem wycierał moje łzy. Śpiewał cicho razem z muzyką, a każde słowo czułam na twarzy jako ciepły oddech...

- Znów płaczesz podczas tej piosenki... – pocałował mnie w skroń. – Teraz musimy znaleźć taką, podczas której będziesz się śmiała...

Jakby na potwierdzenie jego słów z głośników uderzyła w nas głośna i bardzo mocno brzmiąca muzyka. Oboje się zaśmialiśmy.

- Sorry – Zayn chyba pobiegł zmienić melodię, bo już po chwili leciało coś spokojniejszego. – Wypadek przy pracy.

- Masz na coś ochotę? – zapytał Lou wciąż nie wypuszczając mnie z objęć. I nadal coś rysował na moich plecach. „Stać tak całą wieczność” odpowiedziałam mu w myślach.

- Chodźcie zjeść coś ciepłego – Niall sprowadził mnie na ziemię. Uwolniłam się z mojej bezpiecznej przystani i razem poszliśmy sprawdzić, co dobrego serwują przy bufecie.

Usiadłam na sofie obok Zayna, a po chwili dosiadł się Lou podając mi mojego niedopitego drinka.

- Co tam masz dobrego? – zapytał Harry i opadł chyba na podłogę obok nas.

- Kurczaka. Może być?

- Jasne. Dawaj – Zayn wyciągnął się by odebrać swoją porcję.

- Proszę Katy – usłyszałam i Niall podał mi talerz praktycznie pod sam nos.

- Dziękuję – uśmiechnęłam się.

- Daj odstawę ci tego drinka – Lou zabrał kieliszek z mojej dłoni i po chwili oparł się wygodnie obok mnie. – Wcinaj – powiedział. – Palcami...

Zabrałam się do jedzenia. Dopiero teraz poczułam, jaka byłam głodna. Chłopcy opowiadali przezabawne historie oraz planowali jak to teraz będą egzekwować swoje bilardowe zwycięstwa. Nawet nie wiem jak i kiedy, ale talerz miałam już pusty. Zayn odebrał go ode mnie, a Lou oddał mi drinka. Siedzieliśmy i prawie pękaliśmy ze śmiechu. W pewnym momencie Lou objął mnie ramieniem i przyciągnął do siebie.

- Oprzyj się wygodnie – szepnął mi do ucha. Uśmiechnęłam się do niego i usiadłam opierając się o niego bokiem. Cały czas słuchałam opowieści Harry’ego o wypadzie z kumplami  do jakiegoś klubu. „On to raczej wie, jak cieszyć się życiem...”

- Lou – zaczął Liam. – Ona chyba zasnęła.

- Wiem – spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się. – Już jakiś czas temu.

- To może zabierz ją już na dół, a my tu jeszcze ogarniemy i też zaraz przyjdziemy – Niall patrzył się na śpiąca dziewczynę. – Chyba można oficjalnie powiedzieć, że impreza się udała.

- Tak. To był genialny pomysł – przyznałem. – Dzięki chłopaki. Ona naprawdę się dobrze bawiła.

- Nie masz za co dziękować – Zayn rozsiadł się wygodnie. – My też się świetnie bawiliśmy. A nie powiem, trochę się balem jak to będzie...

- To tak jak ja – powiedziałem. – Na początku przerażał mnie ten bilard, ale ostatecznie okazał się strzałem w dziesiątkę.

- Ma się te genialne pomysły – Niall uniósł ręce w geście zwycięstwa.

- No, ale to ja wymyśliłem imprezę – wtrącił się Harry i zaczęli wyliczać, czyje zasługi większe.

- To budź ją i idziemy – Liam zaczął się podnosić. – Pójdę z wami, bo i tak muszę jakieś worki na śmieci przynieść.

- Kate – delikatnie ścisnąłem jej palce. Od razu otworzyła oczy i mrugnęła kilkakrotnie próbując... „No właśnie, co?” Ja w ten sposób łapię ostrość, a ona... – Chodź, idziemy spać.

Pomogłem jej się podnieść i obejmując ramieniem poszliśmy za Liamem. O tej godzinie korytarz na naszym piętrze świecił pustkami. „Całe szczęście.” Weszliśmy do środka i od razu zaprowadziłem ją do sypialni. Jednym ruchem odrzuciłem kołdrę. Usiadła na łóżku. Była tak cudownie zaspana, że nie mogłem wprost oderwać od niej wzroku.

- Powinniśmy zmienić opatrunek, ale chyba nic się nie stanie jak zrobimy to rano – ukląkłem obok niej i zacząłem rozwiązywać jej buty.

Uśmiechnęła się do mnie w podziękowaniu. Prawie zasypiała na siedząco. Spojrzałem na koszulkę, w której sypiała. „A co tam. Niech śpi w tej co ma na sobie” pomyślałem i odłożyłem bluzkę na bok.

- Kate, skarbie – patrzyłem jak z trudem unosi powieki. – Musisz zdjąć spodnie. Będzie ci wygodniej.

Znów obdarzyła mnie delikatnym uśmiechem i zaczęła rozwiązywać sznurek. Chwile mocowała się z guzikiem i zamkiem, ale po chwili udało jej się zdjąć spodnie. Obserwowałem jak powoli je składa w równą kostkę.

- Wezmę je – powiedziałem cicho i odłożyłem spodnie na krzesło. Spojrzałem na dziewczynę w krótkiej koszulce i poczułem, że robi mi się gorąco. „Bardzo gorąco” poprawiłem się w myślach. Patrzyłem jak Kate opada na poduszkę obracając się do mnie plecami. „Jeszcze goręcej...” Momentalnie zasnęła, a ja stałem jak jakiś napalony szczeniak i pożerałem ją wzrokiem. Mogłem przyjrzeć się jej jej zgrabnym nogom, które wyglądały na tak samo delikatne jak ona cała. Kilka siniaków jako pamiątki po mniejszych lub większych zderzeniach z przeszkodami. Figi w biało granatowe paseczki i delikatne różyczki. Miały takie śmiesznie marszczenie z tyłu... „Osiągnąłem status wrzenia. Ten tyłeczek...” Przykryłem ją kołdrą i uciekłem pod prysznic. Lodowata woda na moim ciele robiła takie samo wrażenia jak miliony igiełek wbijane w moją skórę, ale pomagała... „Ile jeszcze dam radę znieść?” zastanawiałem się stojąc pod zbawczym strumieniem. Gdy zaczęło mnie telepać z zimna w końcu zakręciłem wodę i wróciłem do śpiącej dziewczyny. Rzuciłem ręcznik na fotel i założyłem spodnie od piżamy i jakiś podkoszulek. „Jak cnotliwa panna młoda” zaśmiałem się z porównania, które przyszło mi do głowy. Spojrzałem na Kate i podszedłem bliżej. „A wiec mam się jej wślizgnąć do łóżka...” Zastanawiałem się czy nie lepiej jej obudzić na chwilkę. Nie chciałem jej wystraszyć. Nie chciałem nic zepsuć w momencie, gdy w końcu wszystko się jakoś ułożyło. Ten dzień miał się zakończyć pełnym sukcesem... Ostrożnie wszedłem pod kołdrę i przesunąłem się na środek łóżka. Przyglądałem się śpiącej dziewczynie. Bezkarnie. Jakby od tego zależało moje życie. Długie rzęsy rzucały cień na jej policzki. Usta miała lekko rozchylone, a ta dolna warga przyprawiała mnie o kolejne dreszcze. „Mógłbym jej dotknąć... Sprawdzić czy rzeczywiście jest taka miękka na jaką wygląda...” Torturowałem się nadal. Po prostu nie mogłem przestać. Moje palce, jakby bez mojego w tym udziału, wysunęły się by to sprawdzić. Kciukiem delikatnie musnąłem po dolnej wardze. Poczułem, że zadrżała pod moim dotykiem. Poruszyła się.

- Lou... – usłyszałem jedno ciche słowo i dziewczyna wtuliła się we mnie kładąc dłoń na moim sercu. Zastanawiałem się nawet, czy po prostu sobie tego nie wymyśliłem. „Czy ona naprawdę wypowiedziała moje imię przez sen?” Czułem, że znów robi mi się gorąco. Objąłem ją ręką w zagłębieniu której leżała. Znów się poruszyła, a ja chyba właśnie przestałem oddychać. Czułem jej piersi na swoim boku. „Boże, ja to nawet widziałem! W wyobraźni, ale zawsze...” Splotła nogę z moimi. Czułem dotyk jej stopy na mojej łydce. Byłem w takim stanie, że tu już nawet lodowaty prysznic by nie pomógł... Kolejne dreszcze przechodziły przez moje ciało, a ja zamiast próbować się uspokoić, to jeszcze się nakręcałem wyobrażając sobie, to czego nie mogłem widzieć. Poczułem, że zadrżała i po prostu wiedziałem, że właśnie się uśmiechnęła przez sen. Nie wiem jak, ale byłem tego pewny. Może czułem tą zmianę na jej twarzy, którą wtulała we mnie? Delikatnie poprawiłem kosmyk włosów, który opadł jej na twarz. „Jesteś taka piękna, a nie masz o tym zielonego pojęcia” komplementowałem ją w myślach. Nakryłem jej dłoń moją.

- Och Lou... – westchnęła i poruszyła się, jakby poprawiając się w moich ramionach. Wyprostowała nogę sunąc palcami wzdłuż mojej łydki. Wszystko się we mnie gotowało. Czułem krople potu spływające mi po skroniach. Znów wypowiedziała moje imię. Tym razem byłem tego pewny. „O Boże... Jak ja to przeżyję?” Czułem rozkoszne mrowienie z prawej strony. W każdym miejscu, w którym jej ciało stykało się z moim. Chyba miałem problemy z oddychaniem. A zresztą kto by pamiętał o czymś tak przyziemnym w takiej chwili...

- Boże... – szepnąłem.

- Co się dzieje Lou? – Harry podszedł bliżej. Nawet nie słyszałem, kiedy wrócili.

- Umieram... – jęknąłem cicho. – Ale taką śmiercią mogę umierać codziennie... – dodałem zamykając oczy.

- Nie wiem czy to się tak nazywa – zaśmiał się cicho. – Ja bym powiedział, że po prostu potrzebny ci kubeł lodu w strategicznym miejscu...

- Zamilcz... – naprawdę starałem się uspokoić. Ale było to tak cholernie trudne... Zwłaszcza, że znowu przypomniałem sobie jej majteczki i granatową kokardkę nad tym słodkim marszczeniem. – O Boże...

Usłyszałem jeszcze cichy śmiech Harry’ego, który właśnie kładł się na łóżku. Sam nie wiem jak i kiedy, ale zasnąłem... Sukces...

Natarczywy dźwięk świdrował moją głowę nie pozwalając mi spać. Próbowałem zatkać uszy poduszką, ale nawet to nie pomagało. Wręcz miałem wrażenie, że źródło hałasu jest coraz bliżej...

- Niall! Wyłącz ten budzik zanim cię zabiję! – byłem pewien, że ja niczego nie nastawiałem.

Żadnej reakcji z jego strony. Uniosłem się i spojrzałem na jego łóżko. Było puste. Rozejrzałem się dookoła. Nic.

- Boże... Za jakie grzechy? – klnąc na czym świat stoi zwlekłem się z wyrka, by zniszczyć to diabelskie urządzenie.

- O, już wstałeś – ucieszył się ten blond diabeł wychodząc z łazienki. – Super! Zbieraj się. Idziemy szykować śniadanie.

- Co? Nie. Dlaczego? Nigdzie nie idę. Jest środek nocy – próbowałem jakoś uporządkować myśli w głowie.

Nie było to łatwe. A on, chyba żeby mnie bardziej dobić, rozsunął zasłony w wyniku czego pokój zalała masa słonecznego światła. Odwróciłem się gwałtownie próbując chronić przed nim oczy i oczywiście musiałem się potknąć o gitarę leżącą obok łóżka. Wylądowałem na tyłku robiąc przy tym dużo hałasu.

- Zabiję cię – warknąłem podnosząc się z podłogi. – Uduszę, zakopię i będę mógł spokojnie wrócić do łóżka...

- Nie marudź – Niall był cały czerwony od powstrzymywanego śmiechu. – Już dziesiąta.

- Zabiję cie jak się zaśmiejesz – rzuciłem w jego stronę, ale posłusznie skierowałem się do łazienki. „Zakład to zakład” pomyślałem wchodząc pod prysznic. W tej samej chwili usłyszałem, że Horan nie wytrzymał i ryknął śmiechem. „Pewnie zwija się teraz na łóżku.” Uśmiech sam pojawił się mi na ustach.

Gdy w końcu dotarłem do kuchni Niall podśpiewywał jakąś głupią piosenkę nakrywając do stołu. „Nawet dostawił jedno krzesło” zauważyłem. Zobaczył mnie. „Czyli już raczej nie ucieknę” zaśmiałem się w duchu.

- No nareszcie. Dłużej się nie dało?

- Nie drażnij mnie jeśli ci życie miłe – warknąłem wciąż jeszcze nie obudziłem się dostatecznie.

- To co robimy na śniadanie? – zapytał.

- Kawę – ruszyłem by nastawić ekspres.

- Do jedzenia się pytam – rzucił we mnie ścierką. Nawet nie zadałem sobie trudu, by ją złapać. Spokojnie patrzyłem jak upadła na podłogę. – Obudź się wreszcie.

- Jasne – mruknąłem. – Za dwie godziny, albo cztery kawy...

- Normalnie zwariować z tobą można – „Dlaczego on musi mieć taki dobry humor z samego rana?” – Zrób też herbaty.

Mruknąłem coś pod nosem, ale ostatecznie sięgnąłem po kolejny dzbanek. „Tyle mogę zrobić” pomyślałem napełniając czajnik. Czekałem aż woda się zagotuje i dosłownie kręciło mi się w głowie od patrzenia na tego idiotę.

- Stary – jęknąłem. – Przestań tak się motać, bo zaraz puszczę pawia.

- Kacyk męczy? – zaśmiał się tylko nic sobie nie robiąc z moich cierpień.

Zabrał się za szykowanie śniadania i znów coś wesoło podśpiewywał. Odwróciłem się do niego plecami, żeby nie patrzeć na tę jego krzątaninę. Sam nie wiem jak to się stało, że kilkanaście minut później gapiłem się w toster czekając, aż wyskoczą z niego kolejne kromki. Niall właśnie robił rundkę po pokojach budząc wszystkich na śniadanie.

- Normalnie, aż żal ich było ruszać, tak słodko spali – powiedział wchodząc do kuchni.

- Kogo? – mruknąłem tylko.

- Jezu! Obudź się wreszcie. No przecież Katy i Louisa... – zaczął wbijać jajka do miski.

- To trzeba było dać im pospać... – marudziłem. – Kto powiedział, że musieliśmy wstawać tak wcześnie?

- Nie słucham cię – zamachał mi ręką przed twarzą. – Od rana warczysz. Złość piękności szkodzi – zaśmiał się.

- Za to ty szczerzysz się jak głupi – wkładałem kolejne kromki do tostera. – Wiesz, że to miała być kara? Przegraliśmy...

- To jest kara – potwierdził. – Przecież muszę je szykować z tobą. Istna sielanka – dodał z sarkazmem.

- Lepiej już się zamknij, bo łeb mi pęka od twojej paplaniny.

- Jak sobie życzysz – zaśmiał się i znów zaczął śpiewać te durne piosenki.

„Normalnie nie wierzę” jęknąłem w duchu, ale na twarzy pojawił mi się uśmiech. „Kawy...”