84

   Znów byliśmy spóźnieni, a na dobrą sprawę dzień dopiero się zaczął. To się powoli stawało regułą i naprawdę nie było z czego być dumnym. „W końcu i mi się udało przespać budzik” przyznałem uczciwie, a poczucie winy rozlało się po moim wnętrzu. „Paul nas zabije...” To już nawet nie było zabawne. Rozejrzałem się po restauracji.

   - Tam są – Zayn skinął głową w stronę stolika, sprytnie ukrytego za kwiatowym parawanem. – Paul też już jest – dodał niezbyt wesołym głosem, po czym wymieniliśmy ze sobą wielce wymowne spojrzenia. „No to zaraz się zacznie...”

   - Niedobrze... – westchnąłem, ruszając w ślad za przyjacielem. Już z daleka słyszałem donośny śmiech Alex i Louisa. Kate, Harry i... Paul całkiem nieźle im wtórowali. Zerknąłem zdziwiony na Zayna, a on zrewanżował mi się niemal identycznym spojrzeniem. – Może nie będzie tak źle? – odważyłem się wypowiedzieć na głos to, o czym pewnie obaj pomyśleliśmy.

   - No i mamy naszych śpiochów – Harry wyszczerzył zęby w uśmiechu, gdy tylko nas zauważył. – Trzeba gdzieś zapisać, że Payne się spóźnił, bo inaczej nikt nam w to nie uwierzy...

   - Dzień dobry – powiedziałem, witając się ze wszystkimi i wcisnąłem się na krzesło obok Alex. Zayn mruknął pod nosem coś, co pewnie też było powitaniem i ciężko opadł na siedzenie obok. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby za minutę dobiegło mnie jego pochrapywanie.

   - Gdzie Niall? – menadżer obdarzył nas rozbawionym spojrzeniem. „Zdecydowanie nie tego się spodziewałem...”

   - Zaraz zejdzie – mruknąłem, zerkając tęsknie w stronę dzbanka. „Proszę, żeby to była kawa...” – Z czego się tak śmialiście?

   - Z pomysłowości waszych fanek – Kate zachichotała, zasłaniając usta dłońmi. – One są niesamowite...

   - Co zrobiły? – zaciekawiłem się, a radość wlała się w moje serce, bo właśnie w naszą stronę zmierzały dwie kelnerki z zastawionymi tacami. – Powiedzcie, że dla nas też już zamówiliście...

   - A mieliśmy? – zdziwił się Lou, a całe moje szczęście uleciało ze mnie niczym powietrze z przebitego balonika.

   - On żartuje – najwyraźniej Kate była w tej parze tym dobrym policjantem. „Jakby mogło być inaczej...” zaśmiałem się w duchu. Pewnie oczy mi się zaświeciły, niczym Niallowi na widok Nando’s, gdy stanął przede mną dzbanek aromatycznej kawy. – Pomyśleliśmy, że tak zaoszczędzimy trochę czasu... Choć lepiej żeby Niall zaraz przyszedł, bo będzie jadł zimne...

   - Kawy? – szturchnąłem Zayna, który z tego powodu o mało nie spadł z krzesła. „Wiedziałem, że momentalnie zaśnie.” Spojrzał na mnie nieprzytomnym wzrokiem. – Chcesz kawy? – powtórzyłem pytanie. Coś tam pomruczał pod nosem i powiedzmy, że to miało oznaczać „tak”. – To co się stało?

   - Jakieś dziewczyny przebrały się za pokojówki i postanowiły włamać się do waszego apartamentu – parsknęła Alex. Popatrzyłem na nią zdziwiony, bo przecież wszyscy zajmowaliśmy jeden apartament i na pewno usłyszałbym, gdyby... – Pech chciał, że miały złe informacje i zamiast podziwiać was w negliżu, wpadły prosto w objęcia Palu – teraz śmiała się już na całego. – Dodam, że podobno był w samym ręczniku...

   - Tej informacji nie potwierdzam – wtrącił menadżer i zasłonił uśmiech kubkiem. – Choć czuję, że mam w ekipie kreta...

   - Na kreta to Andy jest za wielkiii... Ałaaa... – zajęczał Harry. – Za co to było?

   - Za ten twój długi język – Alex przewróciła oczami, podczas gdy reszta zwijała się ze śmiechu. „Łącznie z menadżerem” zauważyłem zdziwiony. „Świat oszalał.”

   - Jakoś w nocy ci to nie przeszkadzałooo... Ałaaa!!! – Hazz prawie spadł ze stołka. – A teraz za co?! – oburzył się, masując nogę.

   - Boże, umawiam się z idiotą... – westchnęła Alex i dosłownie uderzyła czołem w blat. „Moment. Zaraz. Wróć. Co? Umawia się?” momentalnie się obudziłem.

   - Wy... – zacząłem, ale nie dane mi było dokończyć.

   - W porządku kochanie – Hazz głaskał ją po plecach i szczerzył się jak nienormalny. – Przynajmniej jestem słodki...

   - Jezu... – dobiegł mnie jęk Zayna, który patrzył na tych dwoje i chyba nie wierzył w to, co widział.

   - To wy... – zacząłem jeszcze raz, chcąc się upewnić, ale tym razem przerwało mi głośne trzaśnięcie drzwiami. Głowy wszystkich w restauracji poderwały się do góry i zwróciły w stronę nowo przybyłego. Uśmiechnąłem się słysząc rozbawione „ups” z ust przyjaciela. Paul podniósł rękę, by pomóc Horanowi nas namierzyć.

   - Katy! – zawołał, gdy tylko dobiegł do stolika. Ujął jej twarz w obie dłonie i pocałował ją w usta. – Normalnie... Kocham cię!

   - Horan... – Louis posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. „Gdyby wzrok mógł zabijać...” zaśmiałem się pod nosem.

   - Cześć wszystkim – Niall nic sobie nie robił z gromów posyłanych w jego stronę. Zajął miejsce obok dziewczyny i rzucił się na jedzenie. – Normanie umieram z głodu...

   Kate uśmiechała się radośnie i wyglądało na to, że tylko ona jedna wiedziała o co chodziło w tej całej sytuacji. „Chociaż...” Nie umknęło mojej uwadze, że przyjaciel dziś już nie ściskał kurczowo komórki. „Czyżby ten świetny humor stąd się wziął?”

   - Odpisała? – posłałem mu zaciekawione spojrzenie. Zerknął na mnie gdzieś między jedną a druga kanapką i tylko pokiwał głową, szczerząc się tak, że prawie oślepiał mnie blask jego aparatu.

   - Naprawdę? – ucieszyła się Kate i wyciągnęła do niego rękę, którą on od razu uścisnął. – Mówiłam ci, że tak będzie...

   - Miałaś rację – powiedział z gębą pełną jedzenia. – Przegadaliśmy całą noc – sięgnął po kolejną kanapkę. – A właściwie pisaliśmy. Jest genialna! Zupełnie jak ja...

   - Oby bardziej skromna... – zakpił Harry, ale szybko się uciszył, gdy zarobił kuksańca od Alex. Ścisnął jej dłoń i wymienili pełne czułości spojrzenie. „Normalnie nie wierzę... Może w końcu komuś uda się go poskromić...”

   - Lubimy taką samą muzykę, jedzenie i nawet oboje farbujemy się na blond – w jego głosie można było usłyszeć niczym nie zmącone szczęście. – I też nie lubi wstawać z rana – dodał, zerkając ostrożnie na Paula, który wyjątkowo powstrzymał się od komentarza. „Może ktoś mu coś do tej kawy dosypał?” – Właściwie to przed chwilą do niej dzwoniłem, bo pewnie kolejny raz zaspała by do pracy...

   - To skoro tak się wam wszystko pięknie układa i humory dopisują, to może szybko powtórzymy plan na dziś i w końcu pojedziemy na ten wywiad?

   - Kochanie, naprawdę nie musisz się przebierać – Lou wyjął mi z rąk spodnie, które zamierzałam założyć i pewnie rzucił je gdzie popadnie. Przyciągnął mnie do siebie tak, że teraz stałam przy łóżku, pomiędzy jego nogami. – Jest tak gorąco, że gdybym mógł, poszedłbym nago...

   - Lepiej nie – parsknęłam, zaplatając dłonie na jego karku. – Jestem bardzo zazdrosna... – skradłam mu buziaka. – Zwłaszcza w wypadku, gdy ominąłby mnie ten widok...

   - Nic, czego byś już wcześniej nie oglądała... – mruknął, przytulając mnie do siebie. Razem opadliśmy na pościel, śmiejąc się przy tym, jakby to było nie wiem jakie zabawne. Po chwili poczułam jego dłonie zaciskające się na moich pośladkach i przyciskające mnie do niego. „Tylko się nie czerwień” nakazałam sobie od razu, ale po prostu wiedziałam, że moje ciało jak zawsze mnie zawiedzie w tej sprawie. – W tych szortach wyglądasz tak, że mógłbym cię schrupać... – jakby na dowód, poczułam jego zęby delikatnie kąsające moją szyję. – A w tej koszulce to już w ogóle... Nic tylko brać...

   - Zboczeniec – usłyszałam parsknięcie od strony drzwi i po chwili Harry ciężko opadł na nasze łóżko. – Zostawić was na chwilę i już się dzieje...

   - Czego chcesz Styles? Nie widzisz, że jesteśmy w trakcie bardzo ważnej rozmowy?

   - Tak to się teraz nazywa? – zaśmiał się. – Hmmm... To w takim razie ostatnio zrobiłem się bardzo rozmowny...

   - Wierz mi – Louis ścisnął mocniej moje pośladki – czasami chciałbym byście „rozmawiali” ciszej...

   Ukryłam twarz w zagłębieniu jego szyi, bo po prostu nie było mowy, bym nie spiekła raka po tym jego komentarzu. A potem przypomniałam sobie te usłyszane przez nas „rozmowy” i poczułam, że moje policzki wręcz płoną. „Czasami naprawdę wolałabym tak dobrze nie słyszeć...”

   - Karma, bracie... – zaśmiał się Harry i wolałam nie dociekać czego tyczyły się jego słowa. „Jakbyś nie wiedziała...” – Zbierajcie się – podniósł się gwałtownie z łóżka. – Mała, Alex kazała ci przekazać, że widzi ten twój odziany w szorty tyłeczek na dole, bo inaczej osobiście potnie ci każde dłuższe spodnie... I chyba widziałem jak pakuje nożyczki do tej swojej olbrzymiej torby...

   - Nieee... – jęknęłam, wciąż schowana przed jego wzrokiem. – Przecież nie mogę tak iść...

   - Oczywiście, że możesz – wcale mnie nie zdziwiły słowa Louisa. – Czym ty się tak przejmujesz, skarbie? Co, oni plastrów nigdy nie widzieli?

   Spędzanie czasu w towarzystwie Adama było czymś kompletnie innym od chwil w towarzystwie Marka. Może to ja nie umiałam się przełamać i rozmawiać z nim tak, jak to miało miejsce w przypadku jego poprzednika, z którym bardzo się polubiliśmy, a może to on, który to ewidentnie stresował się nową rolą, którą mu powierzono... Faktem jest, że było dziwnie. Zwłaszcza po tym wszystkim, co nagadał mu Louis. Na szczęście akurat w tym momencie Alex ratowała sytuację. Była taka jak zawsze. Wesoła, głośna i przede wszystkim kochana... A teraz jeszcze prawdziwie szczęśliwa. Jeszcze kilka dni temu niczego bardziej nie pragnęłam, niż by Harry wytrwał w tym uczuciu do niej i dał jej szansę przezwyciężyć strach. Teraz cieszyłam się razem z nimi, bo najwyraźniej tak właśnie się stało. A gdy jeszcze się dowiedziałam, że odbyli już tę ważną rozmowę o jej przeszłości czułam, że mogę wręcz skakać z radości. Gdy Alex powtórzyła mi słowa Harry’ego miałam ochotę po prostu iść i go uściskać, bo sprawił, że bardzo ważna dla mnie osoba szczerze się uśmiechała. To było niesamowite uczucie słyszeć miłość w jej głosie, gdy opowiadała o nim...

   - Zaraz wracamy – powiedziałam w pewnym momencie, wychodząc z Adamem i pozwalając się zaprowadzić do toalety. To też było inne... Sama nie wiem dlaczego, ale chodzenie w towarzystwie Marka było proste. Zawsze potrafił odezwać się w odpowiednim momencie lub po prostu chwycić mnie za ramię, gdy groziło mi zderzenie się z jakąś przeszkodą. Przy Adamie wszystko było niby takie same, ale jakoś zawsze spóźnione o tę sekundę... I przecież nie mogłam narzekać... Bez niego na każdym kroku zaliczałabym bliższe spotkania z podłogą.

   - Sch... – usłyszałam w momencie, gdy poczułam brak twardej powierzchni pod stopą. Serce podeszło mi do gardła, a w głowie już widziałam kolejny upadek ze schodów. Na szczęście jedno można było powiedzieć o Adamie, a mianowicie to, że miał niesamowity refleks. To co zapowiadało się na bolesny upadek, skończyło się tylko kilkoma sinikami na ramieniu w miejscu, gdzie zacisnął dłoń, by mnie przytrzymać. – Przepraszam...

   - Nic mi nie jest... – odetchnęłam z ulgą, wypuszczając powoli powietrze z płuc. – Nic mi nie jest – powtórzyłam, starając się uspokoić oddech. – O, Boże... Dziękuję... Dużo było tych schodów? – próbowałam śmiechem zamaskować strach.

   - Dużo... – powiedział cicho. Od razu odechciało mi się dalszych wędrówek, a mój pęcherz na szczęście postanowił mnie w tym wesprzeć.

   Gdy widziałem to morze fanów naprawdę wierzyłem, że nowy album odniesie jeszcze większy sukces niż poprzedni. „Po prostu musi...” uśmiechałem się do dziewczyn, podpisując wszystko, co podsuwano mi pod nos i co chwilę wstając z krzesła, by je uściskać. Jednym uchem przysłuchiwałem się wesołym rozmowom przyjaciół, starając się raczej skupić na osobach przede mną. To wszystko wciąż było jak wspaniały sen. „Kto by pomyślał, że taki ktoś jak ja...” kolejna zapłakana fanka przerwała moje głębokie rozważania.

   - Nie płacz, bo zaraz ja się rozpłaczę – podniosłem się, by ją uściskać.

   - A tego byśmy nie znieśli – wtrącił się Louis. – Płaczący Niall, to ponad siły przeciętnego człowieka...

   - Tak – Harry oczywiście musiał się przyłączyć. – Powinno być zakazane prawem, że nie można doprowadzać tego uroczego blondynka do łez...

   - Weźcie się od... – czułem, że moje policzki robią się czerwone. Jedyny plus ich głupiej paplaniny był taki, że dziewczyna w końcu się uśmiechnęła. Po chwili odchodziła, ściskając podpisany przez nas album, a ja stałem się dumnym posiadaczem bokserek z motywem francuskiej flagi. Odłożyłem je do pudełka za krzesłem i uśmiechnąłem się do kolejnej fanki. Tym razem zostałem prawie wciągnięty na stół i skończyło się to na interwencji Paula. „I chyba kilku siniakach na brzuchu...” dodałem w myślach. „A propos brzucha...” – Głodny jestem... – jęknąłem, składając swój koślawy podpis na ogromnym plakacie, na którym Louis właśnie dorysowywał markerem „ozdoby” na twarzy Harry’ego.

   - Niall, coś ci chyba dzwoni... – Harry szepnął mi na ucho. Sięgnąłem po telefon i choć to pewnie fizycznie niemożliwe, uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. Schowałem komórkę pod stołem, chcąc przeczytać wiadomość.

   „O takie rzeczy będziesz musiał zapytać mnie osobiście ;) ”

   Patrzyłem się na słowa dziewczyny nic z nich nie rozumiejąc. „O jakie rzeczy? Przecież...” Przewinąłem ekran i oczy prawie wyszły mi z orbit, gdy przeczytałem „swoją” ostatnią wiadomość do niej.

   „Co ci się bardziej podoba: seksowny tyłeczek Louisa, czy mop na głowie Harry’ego?”

   I jeszcze wcześniejszą...

   „Wolałabyś pomacać cudne loki Harry’ego, czy wielką dupę Lou?”

    - Kurwa, co jest?! – zerwałem się z miejsca, przewracając krzesło. Paul momentalnie był przy mnie i całe szczęście, bo miałem właśnie przywalić tym idiotom na oczach tłumów. – Zabiję was... – jęknąłem, zerkając jeszcze raz na wyświetlacz, niejako z nadzieją, że może to mi się tylko przywidziało. „Niestety...”

   - Ale o co chodzi? – Harry udawał, że nie ma zielonego pojęcia, o co całe to zamieszanie. Na nieszczęście dla niego, mina Louisa mówiła za nich dwoje.

   - Co odpisała? – Tomlinson wyrwał mi komórkę z dłoni. Rzuciłem się w jego stronę, ale menadżer skutecznie zapobiegł rozlewowi krwi. – Osobiście ci powie... – Lou posłał porozumiewawcze spojrzenie w stronę Stylesa i oddał mi telefon. – Ty i ona rozmawiający o nas... Jakie to romantyczne? – nabijał się dalej.

   - Czy możecie zając się tym, po co tu przyszliśmy, czy może mam was postawić do kąta, byście sobie przypomnieli, dlaczego się tu znaleźliśmy? – Paul wydawał się rozbawiony, ale z nim nigdy nie wiadomo. Wyjrzałem zza niego i zerknąłem na uśmiechniętych fanów. „Przynajmniej oni świetnie się bawili tym naszym przekomarzaniem...” westchnąłem i usiadłem na swoim miejscu.

   - Nie „fochaj” się skarbie – Louis właśnie rozwalił mi fryzurę, uśmiechając się do mnie szeroko. „Było to tylko odrobinę przerażające...” – Złość piękności szkodzi...

   - I tak jakby załatwiliśmy ci spotkanie sam na sam... – dodał Harry. – Plus pierwszy temat, o którym możecie podyskutować...

   - Dzięki... Jesteście kochani – uśmiechnąłem się sztucznie i objąłem Louisa. – Zobaczymy kto się będzie „fochał”, gdy opowiem Katy, co narobiłeś...

   - Ej! To nie fair... – oburzył się przyjaciel, ale ja już byłem zajęty podpisywaniem kolejnych płyt i nie zwracałem na niego uwagi. „Zemsta to fajna rzecz...” stwierdziłem, rozmyślając nad jakimś numerem, który mógłbym im wykręcić w najbliższym czasie.

   - Zwiedzanie Paryża z okien samochodu wcale nie jest takie złe – stwierdziłem, przyciągając Alex do siebie. – Wszystko zależy od towarzystwa...

   - Cóż... Ja zdecydowanie doceniam zarówno towarzystwo, jak i działającą klimatyzację – zaśmiała się, opierając się wygodnie. – Choć nie jestem tak do końca pewna, czy Andy podziela moje zdanie...

   - Odnośnie klimatyzacji zdecydowanie tak – powiedział ochroniarz, zerkając na nas w lusterku. – Jeżeli zaś idzie o towarzystwo... Już mnie zęby bolą od tej całej słodkości... – westchnął, popisując się swoją beznadziejną grą aktorską. – I wciąż jeszcze nie dostałem obiecanych lodów...

   - Właśnie – Alex odwróciła się w moją stronę, posyłając mi rozbawione spojrzenie. – Mi też obiecałeś podobno najlepsze lody w całej Francji...

   - Już tak nie marudźcie... – westchnąłem. – Czy to moja wina, że szofer jeszcze nas nie dowiózł na miejsce?

   - Ja ci zaraz dam szofera? – parsknął Andy i płynnie zmienił pas zgodnie z instrukcją głosu z nawigacji. – A tak dla waszej wiadomości, to zaraz powinniśmy być na miejscu...

   Kilka minut później zatrzymaliśmy się niedaleko osławionej lodziarni. Jeśli oczywiście wierzyć zapewnieniom moich francuskich znajomych. „Z nimi to czasami różnie bywa...” Przechrzciliśmy naszego szofera na kelnera i posłaliśmy go po największe i najlepsze lody jakie znajdzie w menu, a sami oddaliśmy się przyjemniejszym czynnościom...

   - Kto by pomyślał, że będę się obściskiwać na tylnym siedzeniu samochodu z samym Harrym Stylesem – Alex posłała mi zadziorne spojrzenie. – Świat stanął na głowie...

   - Nie wiem jak świat, ale mi zdecydowanie coś stanęło... – wymruczałem jej do ucha. – Jak myślisz ile mu zajmie ta wyprawa po lody?

   - Nawet o tym nie myśl, Styles – zaśmiała się, cmokając mnie w usta.

   - Mam na ciebie ochotę...

   - Zapomnij – powiedziała, patrząc mi prosto w oczy. Uwielbiałem te wesołe ogniki, które mogłem w nich dostrzec. – Mam okres... – dodała po chwili, czerwieniąc się lekko. „Tak, to ewentualnie mógłby być problem...”

   - Wielka mi rzecz... – wyszczerzyłem zęby w uśmiechu i znacząco poruszałem brwiami. – Co to za marynarz, co Morza Czerwonego nie przepłynie...

   Alex popatrzyła na mnie szeroko otwartymi ze zdziwienia oczyma i po chwili trzęsła się ze śmiechu tak, że aż samochód wprawiła w drgania. Patrzyłem rozbawiony jak ociera łzy.

   - Boże... – westchnęła, gdy w końcu udało jej się trochę uspokoić. – Ty mnie kiedyś zabijesz... To ci się udało...

   - Wiem – starłem słoną kroplę, która zamarudziła w kąciku jej oka. – Zdolniacha ze mnie – przyciągnąłem ją do pocałunku. – Ale z tym okresem, to żartowałaś, prawda? – zapytałem z nadzieją, bo zdecydowanie psuło to moje wieczorne plany. Pokręciła głową, posyłając mi przepraszający uśmiech. Westchnąłem teatralnie.

   - Ale doceń, że cię po podpaski nie wysyłam... – Parsknąłem rozbawiony, przypominając sobie moje ostatnie zakupy z Horanem.

   - Jakaś ty kochana... – zakpiłem.

   - I lepiej o tym nie zapomnij, Styles...

   - Gdzież bym śmiał... – założyłem jej kilka kolorowych kosmyków za ucho. „Louise przywróciła mojemu Motylkowi kolory...” uśmiechnąłem się pod nosem. – Zresztą przypuszczam, że taka jedna nie da mi o tym zapomnieć...

   - Przypuszczam, że masz rację... – mruknęła, opierając się wygodnie o mój tors. Zauważyłem, że Andy zmierza, obładowany pudełkami, w naszą stronę. Otworzył drzwiczki o jakiś centymetr i uśmiechnął się głupkowato.

   - Wszystko pozapinane? Mogę wejść?

   - Chyba przeceniasz możliwości Stylesa, Andy – zaśmiała się Alex. – Przecież zajęło ci to trochę więcej niż pięć minut...

   - Zdecydowanie nie musiałem tego nie wiedzieć – wcisnął się na fotel kierowcy i podał nam większe z przyniesionych pudełek.

   - Chyba powinienem się obrazić – powiedziałem, strzelając sekundowego „focha”. – Ale postawię raczej na siebie i udowodnię ci, że masz błędne pojęcie czasu, skarbie...

   - Nie mogę się doczekać – powiedziała bezgłośnie i zajęła się swoimi lodami, jedząc je w najbardziej prowokujący sposób, jaki mogłem sobie wyobrazić i co chwilę posyłając mi gorące spojrzenia. Pochyliłem się w jej stronę, łapiąc ją za nadgarstek.

   - Przestań gwałcić tę łyżeczkę... – szepnąłem, unosząc jej rękę i zlizując lody z plastikowego przedmiotu, który trzymała. – Bo sprawiasz, że naprawdę ciężko mi utrzymać coś w spodniach... – poruszałam biodrami, ale byłem więcej niż pewny, że doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co ze mną robi. – Więc jeżeli nie chcesz jej zaraz zamienić na coś... większego, to radziłbym ci przestać... – wpiłem się w jej usta, dając upust swoim pragnieniom.

   - Ja wciąż tu jestem, dzieciaki – głos Andy’ego oderwał nas od siebie.

   - Wierz mi – powiedziałem, próbując uspokoić oddech i nie odrywając wzroku od pociemniałych źrenic Alex. – Doskonale zdaję sobie z tego sprawę...

   Opierałem się o balustradę, odwrócony plecami do tego niby pięknego Paryża i obserwowałem naszych zakochanych, wygłupiających się na kanapie. Choć może nie powinienem tego nazywać wygłupami, skoro to „tylko” normalne zachowanie Louisa, opowiadającego głupie kawały, których nikt nie rozumie. Kate naprawdę musiała go bardzo kochać, skoro śmiała się z tych jego nie do końca udanych żartów. „Wyglądali na szczęśliwych...” Zaciągnąłem się papierosem i próbowałem coś podsłuchać z ich rozmowy, ale niestety brakowało mi tej umiejętności dziewczyny, która mogła wręcz słyszeć przez ściany... Słyszałem za to jej radosny śmiech, gdy Lou opowiadał jej kolejną bardzo „zabawną” historię. Widziałem jego pełne miłości spojrzenie, którym wręcz ją otulał. „Uzupełniali się... Jak puzzle, które w układance życia w końcu znalazły się na swoim miejscu...” westchnąłem, przypominając sobie te nasze wszystkie zmartwienia, które towarzyszyły nam na początku znajomości z Kate. „I kto by przypuszczał, że tak to się skończy?” uśmiechnąłem się do swoich myśli.

   Gdy tak na nich patrzyłem... takich szczęśliwych i zakochanych... tęskniłem za Perrie. „W końcu to przyznałem...” Jakieś ciepło towarzyszyło mi zawsze, gdy tylko pozwoliłem sobie przywołać w myślach jej uśmiechniętą twarz. Brakowało mi tego, jak na mnie patrzyła. Tego, jak delikatnym dotykiem potrafiła rozpalić moje zmysły. Brakowało mi jej głosu, który zawsze mnie uspokajał i potrafił rozśmieszyć. „Brakowało mi jej...” ostatni raz zaciągnąłem się papierosem i zgasiłem go na balustradzie. „Brakowało mi nas...”

   Od ostatniej rozmowy z Kate nie mogłem przestać myśleć o tych wszystkich chwilach, w których byliśmy tacy szczęśliwi. „Boisz się jej zaufać, ale przecież bez zaufania nie ma miłości...” słowa dziewczyny dźwięczały mi w głowie, siejąc spustoszenie. „Czyżby miała rację?” kolejny raz rozważałem to, co wtedy mi powiedziała. „Czyżbym jednak potrafił wybaczyć?” westchnąłem, zmęczony tym wszystkim... sobą, Perrie i tym całym gównem, które ostatnio działo się wokół nas...

   Głośny śmiech Kate skierował moje myśli w jej stronę. Znów gapiłem się na nią i Louisa. Byli idealni razem, choć osobno daleko im było do doskonałości... Lou próbował chyba właśnie zaserwować jej masaż stóp, ale ewidentnie nie było to takie proste. Sądząc po tym, że dziewczyna zwijała się ze śmiechu, przyjaciel właśnie odnalazł jej łaskotki. Uśmiechnąłem się pod nosem. „Jakim kretynem musiałem być, by w ogóle brać pod uwagę to, że mógłbym mieć u niej jakiekolwiek szanse?” Ta dziewczyna miała miłość do niego wypisaną na twarzy.

   Wspomnienie naszej rozmowy wlało przyjemne ciepło w moje serce, a przed oczami stanął mi jej pierwszy tatuaż. Słowa Kate, gdy wyjaśniała nam jego znaczenie, już chyba na zawsze zapadły mi w pamięć. I chyba już zawsze będę się wzruszał na samą myśl o tej malutkiej ważce, zdobiącej jej skórę...

   Tamta rozmowa... Cholernie jej potrzebowałem. Miałem wrażenie, że od słów Kate zaczęło się wszystko układać w mojej głowie. Wszystko powoli wracało na swoje miejsce. Dzięki niej nareszcie zrozumiałem, co jest naprawdę ważne. Zapatrzyłem się w uśmiechniętą twarz dziewczyny, która właśnie broniła się przed kolejną porcja łaskotek. „Jest niesamowita...” rozległ się cichy szept w mojej głowie.

   - Jest niesamowita... – przyznałem. Nie wiem jak ona to zrobiła, ale potrafiła mi dać do zrozumienia, że byłem dla niej ważny i zawsze będę... Mam wrażenie, że właśnie o to mi chodziło. Chciałem dla niej coś znaczyć i udało się. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że w jej sercu było miejsce tylko dla Louisa. Tylko jego była w stanie pokochać tą prawdziwą miłością. Ja byłem szczęśliwy, że mimo tego mojego wyznania, nie odrzuciła mnie. Pragnąłem zrozumienia i właśnie to od niej otrzymałem. „I o wiele więcej...” Bałem się, że nasza relacja ulegnie zmianie i w sumie tak się stało, ale była to zmiana na lepsze. Zyskałem prawdziwą przyjaciółkę, która już na zawsze będzie miała miejsce w moim sercu. „W końcu uratowaliśmy się oboje...” Choć wciąż myślę, że ona zrobiła dla mnie o wiele więcej. „Pomogła podjąć decyzję i wskazała właściwą drogę...”

   - Poddajesz się? – zapytałem, przerywając na chwilę łaskotanie mojej dziewczyny. – Masz już dość?

   - Tak! Poddaję się! – śmiała się głośno, ocierając łzy. – Zrobię co zechcesz, tylko już przestań – obiecała, wiercąc się pode mną. „Zrobi co zechcesz?” oczywiście nie mogło zabraknąć dwuznacznego komentarza od mojego wredniejszego ja. „Wszystko. Co. Zechcesz...”

   - Wszystko, co zechcę? – pochyliłem się nad nią z zamiarem zmiażdżenia jej boskich ust w namiętnym pocałunku.

   - Wszystko – wysapała, próbując uspokoić oddech. A może ten oddech wcale nie zamierzał wrócić do normy. Wpatrywałem się w jej pociemniałe tęczówki, rozważając opcję jak najszybszego porwania jej do sypialni. W przeciwnym razie zaserwujemy widowisko na tej kanapie.

   - Trzymam cię za słowo... – powiedziałem cicho z ustami tuż przy jej wargach.

   - Jak dla mnie to raczej trzymasz ją za coś innego – komentarz Zayna wyrwał mnie z moich zboczonych myśli, w których właśnie zdzierałem ubranie z dziewczyny. Kate wyswobodziła się z moich objęć i ukryła za przyjacielem.

   - Ty spryciulo – powiedziałem, zdając sobie sprawę z tego, iż musiała usłyszeć, że do nas podszedł. – Tak mnie wykiwać...

   - Uczę się od najlepszych, kochanie – zaśmiała się, dając się przytulić Zaynowi. Cieszyłem się, że tych dwoje w końcu odnalazło drogę do siebie. „A właściwie Zayn znalazł swoje miejsce przy niej... Właściwe miejsce.”

   - Gdzie wszyscy? – rozejrzał się po salonie zdziwiony, że nikogo więcej w nim nie ma..

   - Niall ma romans z komórką i jeśli ci życie miłe, to nawet nie zbliżaj się do jego sypialni – powiedziałem. – O mało nie złamał mi nosa, zatrzaskując drzwi praktycznie na mojej twarzy...

   - Trzeba było mu nie dokuczać – wtrąciła się Kate, uśmiechając się słodko. – Macie z Harrym szczęście, że on nie potrafi się długo gniewać. Do rana na pewno mu przejdzie...

   - A wtedy oni wymyślą coś nowego – parsknął Zayn. – Czyli Niall odpada. Styles też. Wciąż pokazuje Alex Paryż... – poruszał wymownie brwiami i zaśmialiśmy się oboje. – A Liam?

   - Rozmawia z Danielle na Skypie – odezwała się Kate, poprawiając swoją koszulkę.

   - W końcu się doczekał? – przyjaciel spojrzał na mnie z tym wyrazem twarzy, który sugerował, że właśnie przyszedł mu do głowy jakiś genialny pomysł. – Co powiecie na trójkącik? – spojrzałem na niego zaskoczony tymi słowami. – Dacie się zaprosić na kolację? Możemy zaliczyć jedną z tych restauracji dla snobów...

   - Genialny pomysł! – zerwałem się z kanapy. – Tam na pewno docenią moje poczucie humoru...

   - Na pewno – parsknęła Kate.

   - Tylko postaraj się, żeby nas stamtąd nie wywalili przed końcem posiłku, ok?

   - Jasne – porwałem moje kochanie do sypialni. – Daj nam chwilę na przebranie się... – rzuciłem przez ramię, zatrzaskując drzwi.

   - Czyli co... – Kate podarowała mi jedno z tych swoich niesamowitych „spojrzeń”, poprawiając koszulkę z Wieżą Eiffla, którą jej kupiłem podczas naszej przechadzki. – Domyślam się, że tym razem szorty nie przejdą...

   Jakieś pół godziny później i z małą pomocą Louise, moja dziewczyna nareszcie wyszła z sypialni. I to w dodatku w spódnicy! „W mordę...” mojej głowie rozległ się przeciągły gwizd podziwu.

   - Zmiana planów, kochanie – powiedziałem, podchodząc do niej. – Wywalamy Zayna. Niech idzie z Louise, a my będziemy się kochać do rana...

   - Lou! – Kate oblała się cudownym rumieńcem i próbowała ukryć zawstydzenie za przydługą grzywką.

   - Pięknie wyglądasz... – przyciągnąłem ją do siebie i zerknąłem w lustro, wiszące na ścianie. „Hmmm... Za sportowo...” oceniłem swój wygląd. – Chyba jednak wezmę jeszcze marynarkę...

   Gdy pojawił się Paul z Adamem, byliśmy już w komplecie. Maszerowałem dumny jak paw, wyłapując spojrzenia pełne podziwu, posyłane w kierunku mojej dziewczyny. A ona rumieniła się, skromna jak zawsze, gdy wyłapywała kolejne komplementy. Udało nam się wymknąć z hotelu prawie niepostrzeżenie. Kilka fanek, na które wpadliśmy, na szczęście nie zepsuło naszych dobrych humorów. Gdy zauważyłem Prestona za kierownicą czarnego samochodu wiedziałem, że Paul jak zwykle trzymał rękę na pulsie i przewidywał każdą sytuację. „Czasami naprawdę myślę, że ten facet nigdy nie śpi...” Nie da się ukryć, że byłem pod wrażeniem.

   - Cyborg...

   - Co? – Kate odwróciła się w moją stronę, wyrywając mnie z zamyślenia. – Co mówiłeś?

   - Nic... – wsunąłem jej kilka kosmyków za ucho. – Tak sobie głośno myślę...

   - Już się nie popisuj – parsknął Zayn, przewracając oczami na moje wytłumaczenie. – Jesteśmy na miejscu.

   Tutaj też obyło się bez większych rewelacji. Najwyraźniej fani zupełnie nie spodziewali się nas spotkać w takim miejscu. „Tym lepiej dla nas” ucieszyłem się, przyciągając do siebie moją dziewczynę. Okazało się, że jakimś cudem Malikowi udało się załatwić rezerwację w tym przybytku luksusu i po chwili byliśmy prowadzeni do elegancko nakrytego stolika, przezornie odgrodzonego od reszty sali drewnianą konstrukcją. Kate ściskała mocno moją dłoń i właściwie to tylko moje powoli drętwiejące palce, byłby oznaką jej zdenerwowania. Miała na twarzy ten delikatny uśmiech i całą sobą była skupiona na otaczających ją dźwiękach. Pomogłem jej zająć miejsce, ubiegając w tym pracownika, który wskazał nam stolik. Nim przyniesiono wino, zdążyłem już opowiedzieć Kate o tym, jak wygląda restauracja i odpowiedzieć na milion pytań, które ta moja opowieść wywołała. Zdecydowanie była pod wrażeniem tego miejsca. Uśmiechnąłem się pod nosem, przyznając Malikowi punkty za pomysłowość.

   Kolacja była przepyszna, choć chyba nie mógłbym o sobie powiedzieć, że byłem wielkim fanem takich miejsc. Cieszyłem się, bo Kate była zachwycona, a właściwie tylko to się ostatnio dla mnie liczyło. Spędziliśmy spokojny wieczór z dala od krzyku fanek, a także z dala od codziennych problemów. Prowadziliśmy wesołą rozmowę z menadżerem i chłopakami z ochrony i rozkoszowaliśmy się kolejnymi daniami, które kelner sprawnie stawiał przed nami. Dyskutowaliśmy akurat nad wyborem deseru, gdy rozdzwonił się mój telefon. Zauważyłem, że Paul również sięgnął po komórkę. Zerknąłem na wyświetlacz i uśmiech momentalnie zniknął z mojej twarzy. Zamarłem, nie wiedząc, co powinienem zrobić. Zayn posłał mi zaniepokojone spojrzenie. Z ekranu uśmiechała się do mnie twarz, której naprawdę nie miałem zamiaru oglądać. Szybko odrzuciłem połączenie i wyciszyłem telefon. Paul wstał od stołu, by przeprowadzić swoją rozmowę. Jego postawa mówiła, że wszedł już w ten swój tryb menadżera, więc musiało to dotyczyć spraw służbowych. Gdy wyciągnął terminarz, wiedziałem już, że mam rację. Poczułem dłoń Kate na udzie i uśmiechnąłem się do niej, choć nie wiem, czy gdyby mogła zobaczyć mnie w tej chwili, to dała by się nabrać na tą moją sztuczną wesołość.

   - Kto dzwonił? – zapytała, szczerze zainteresowana. Splotłem nasze palce razem i zastanawiałem się, czy powinienem w ogóle odpowiadać... Koniec końców nie mogłem jej okłamać. Westchnąłem, ściskając mocniej jej dłoń.

   - Eleanor...