98

♡❤♡

Dzięki wam blog WYGRAŁ w konkursie na BLOG MIESIĄCA: LUTY !!!

WYNIKI 

♡❤♡

Z pięciu nominacji do 1D Awards udało się WYGRAĆ aż CZTERY !!!

Jestem tak dumna i szczęśliwa, że jeszcze trochę, a zacznę chodzić po ścianach z tej radości ;)

ZWYCIĘZCY 

   

!!! Dziękuję !!!

♡❤♡

   - Wstawaj, śpiochu... - powiedziałem cicho z ustami przy uchu Kate. Chwyciłem zębami złote kółeczko i pociągnąłem za nie delikatnie. Zamruczała niczym mały kotek i tylko bardziej wtuliła się w poduszkę. Wiedziałem, że wciąż jest zmęczona i najchętniej pozwoliłbym jej jeszcze pospać, ale niestety nie było takiej możliwości. „Nie dziś” odepchnąłem strach, który próbował mnie obezwładnić. - Czas wstawać... - uśmiechnąłem się do pielęgniarki, która przyglądała się nam z ciepłym błyskiem w oczach. Pokazała na migi, że wróci za pięć minut i wyszła z pokoju.

   - Jeszcze nie... - usłyszałem stłumiony głos dziewczyny. Wyciągnęła rękę, by złapać moją i przyciągnąć mnie do siebie. Po chwili leżałem obok niej, tuląc się do tego wspaniałego ciała. „Pielęgniarkom raczej się to nie spodoba” pomyślałem, skradając jej całusa.

   - Musisz wstać, kochanie – powiedziałem cicho, delikatnie zakładając jej kilka kosmyków za ucho. - Już czas...

   Poczułem jak zesztywniała po tych słowach. Takiej reakcji się spodziewałem. Oznaczała, że w końcu Kate obudziła się na tyle, by przypomnieć sobie, gdzie się znajdowała i co ją teraz czeka. Ciche westchnienie tylko mnie w tym utwierdziło. Obróciła się w moich ramionach i przytuliła mocno, przykładając ucho do mojej piersi. Uwielbiałem, gdy tak robiła. Wtedy naprawdę czułem, że moje serce biło tylko dla niej. „I wiedziałem, że ona też to czuje...”

   Nic nie powiedziała, ale mogłem być z siebie zadowolony. Jako budzik sprawdziłem się idealnie. Jednak najchętniej poszedłbym spać razem z nią i to na tak długo, by nie musieć stawiać czoła tej sytuacji. Fajnie byłoby przespać wszystkie problemy. „Szkoda tylko, że tak się nie da...” Pocałowałem ją w czubek głowy, gładząc uspokajająco po plecach. Chciałem coś powiedzieć, ale strach znów chwycił mnie za gardło. „Weź się w garść, człowieku” nakazałem sobie sam już nie wiem, który raz. Miałem ogromną nadzieję, że chłopaki szybko odbębnią dzisiejsze spotkania i przyjadą wspierać nas swoją obecnością. „Tylko które z nas bardziej tego wsparcia potrzebowało?”

   Ostatni tydzień minął zbyt szybko. Za szybko. Jeszcze niedawno wydawało mi się, że mamy tyle czasu, a teraz byłem tu. Znów w tej samej sali i kolejny raz tuliłem do siebie moją dziewczynę. „Tym razem już narzeczoną” poprawiło mnie moje drugie ja, chyba pierwszy raz oszczędzając wrednych komentarzy. Ostatnio byliśmy tu tylko na badaniach, które miały otworzyć przed Kate wachlarz możliwości. „I tak się stało...” westchnąłem, gładząc ją po włosach.

   - Nie mogę uwierzyć, że to już... - usłyszałem ciche słowa. Uniosła się na łokciu i skierowała na mnie swoje zaspane jeszcze oczy. Kolejny raz w mojej głowie pojawiła się myśl o tym, że wyglądają niesamowicie. Tylko one potrafiły zajrzeć w głąb mnie i dojrzeć wszystko. Można było w nich ujrzeć wszystkie jej emocje, a jednocześnie miało się wrażenie, że skrywają bezmiar tajemnic. Uwielbiałem się w nich zatapiać. „Proszę cię Boże, musi się udać...” sam już nie wiem, który raz w przeciągu ostatniego tygodnia błagałem o cud. - Cieszę się, że tu ze mną jesteś, Lou...

   - Gdzie indziej mógłbym być, skarbie? - musnęła mój policzek dłonią i pochyliła się, złączając nasze usta w delikatnym pocałunku. Jej ostrożność poruszała wszystkie struny w moim ciele. Pogłębiłem pocałunek, czując że wargi Kate rozciągają się w uśmiechu. „Kolejna z tych rzeczy, które tak w niej kochałem...” przyciągnąłem ją do siebie, nie przerywając smakować jej ust. Dopiero wielce wymowne chrząknięcie sprawiło, że oderwaliśmy się od siebie, a uroczy rumieniec zabawił policzki mojej dziewczyny.

   - Panie Tomlinson – Kate uśmiechnęła się przepraszająco, ale jej oczy śmiały się do mnie łobuzersko. Jej wargi ułożyły się w nieme „ups”. - To nie hotel. Proszę opuścić łóżko narzeczonej. Obiecał się pan zachowywać... – „Musiałem być niespełna rozumu, gdy to robiłem.” Kobieta posłała mi jedno z tych spojrzeń, które sprawiały, że miało się ochotę ukryć w najbliższej dziurze. Ewentualnie błagać o wybaczenie, bijąc się w pierś. - Dzień dobry, kochanie – prawie zagruchała, zwracając się do Kate. Pokręciłem głową rozbawiony, przyglądając się jak pomaga przygotować się dziewczynie do operacji. Starałem się nie przeszkadzać, bojąc się, by nie skończyć za drzwiami. - Musisz zdjąć całą biżuterię, skarbie. Potrzebujesz pomocy?

   - Nie... - nie odrywałem wzroku od palców Kate, gdy odpinała kolczyki i łańcuszek, odkładając je na szafkę obok łóżka. Uśmiechnąłem się, wspominając tamte magiczne dni, kiedy trafiły w jej posiadanie. „Kiedy to było?” - Lou?

   - Tak? - niczym na rozkaz, natychmiast znalazłem się u jej boku, rozbawiając tym pielęgniarkę, która uprzedzając, że zaraz pojawi się lekarz, opuściła salę. „Nareszcie...”

   - Zaopiekujesz się nim dla mnie? - powiedziała Kate i dopiero słysząc jej słowa, zwróciłem uwagę na dłoń, w której spoczywał pierścionek zaręczynowy.

   - Oczywiście. Będę go strzegł, jak oka w głowie – wsunąłem sobie pierścionek na mały palec, by przypadkiem go nie zgubić i splotłem nasze palce razem. - Skarbie... - sam nie wiem, co tak właściwie chciałem powiedzieć. Może miało to być kolejne „wszystko będzie dobrze”, a może tym razem coś bardziej elokwentnego... Nie było nam dane się o tym przekonać, bo przerwało mi pojawienie się doktora Wellera. Wraz z nim pojawił się strach. „A może był tu cały czas?”

   - Witam moją ulubioną pacjentkę w ten niezwykle piękny poranek – mężczyzna uśmiechał się przyjaźnie, a z całej jego sylwetki biła pewność siebie i profesjonalizm. Rzucił okiem na kartę, wiszącą przy łóżku i wydawał się zadowolony z tego, co w niej przeczytał. Odkąd wczoraj przyjechaliśmy na badania, robił wszystko, by wypędzić z nas wszelkie obawy oraz wątpliwości i chwilami miałem wrażenie, że naprawdę mu się to udało. A potem strach wracał. „Wszystko będzie dobrze” upomniałem się w myślach, z całej siły starając się, by nie zdradzić przed narzeczoną mojego przerażenia. - Gotowa?

   - Gotowa – Kate uśmiechem przykryła swoje zdenerwowanie. - A z pewnością bardziej już nie będę – dodała, wciąż mocno trzymając mnie za rękę.

   Mężczyzna uchylił drzwi i weszło dwóch rosłych pielęgniarzy, pchając przed sobą szpitalne łóżko, o wiele węższe niż to, które znajdowało się w pokoju. Lekarz zabawiał nas wesołymi anegdotkami, podczas gdy ja pomagałem Kate ułożyć się wygodnie. Z każdym uderzeniem serca czułem, że trudniej mi się oddycha. Nawet te uderzenia były jakieś inne. Jakbym walczył o każde jedno. Strach. Przerażenie. „I nadzieja...” zagryzłem zęby, by z moich ust nie wydostał się żaden niepożądany dźwięk, który mógłby zmartwić Kate. „Będzie dobrze” próbowałem nad sobą zapanować, ale tym razem już nie przychodziło mi to tak łatwo. „Musi być.”

   Kroczyłem korytarzem, nie wypuszczając dłoni narzeczonej z mocnego uścisku. Nie widziałem spojrzeń, jakie posyłały nam mijane osoby. Widziałem tylko ją, uśmiechającą się do mnie delikatnie. Wiedziałem, że się boi, ale z naszej dwójki ona była tą silniejszą. Jej uśmiech był tym prawdziwszym w tym momencie. Ściskała moją dłoń, a jej niesamowite oczy zapewniały mnie o tym, jak bardzo mnie kocha.

   W końcu zatrzymaliśmy się przed dwuskrzydłowymi drzwiami. „Już czas...” moje serce zamarło, a w głowie wybuchł istny huragan. „Wcale nie musimy tego robić... Nie potrzebujemy tego... Nie ryzykujmy...” Panika, to słowo idealnie opisywało to, co teraz czułem.

   - Wszystko będzie dobrze, Lou – ścisnęła moją dłoń. - Widzimy się za kilka godzin – uśmiechnęła się, żartując, a ja zastygłem przerażony. Déjà vu. „Nie!!!” W jednej sekundzie przed oczami przeleciały mi sceny z tamtego okropnego snu i zapomniałem jak się oddycha, a nogi chyba tylko jakimś cudem jeszcze się pode mną nie ugięły. „Weź się w garść, idioto! Natychmiast!” moje drugie ja, gdyby mogło, właśnie kopnęłoby mnie w tyłek.

   - Jestem tu i czekam na ciebie, kochanie – powiedziałem, nachylając się po jeszcze jeden pocałunek. Starałem się wyrzucić wspomnienia koszmaru z głowy. - Po prostu do mnie wróć...

   Przemierzałem nerwowym krokiem pokój, w którym polecono mi czekać. Cały czas próbowałem wyrzucić z głowy niechciane myśli, ale wspomnienia tamtego przerażającego koszmaru wciąż uparcie do mnie powracały. Przekonywałem samego siebie, że nie mam żadnego déjà vu. Że tym razem wszystko jest inaczej. Począwszy od niebieskich drzwi, za którymi zniknęła moja narzeczona, do tego pokoju, który przecież w niczym nie przypominał korytarza, który śniłem. Wtedy wszystko było zielone, teraz przeważał błękit i złoto. „Niebieski... Ulubiony kolor Kate” uśmiechnąłem się, zatrzymując przed oknem. „Tym razem wszystko jest inaczej...” westchnąłem, zapatrzony w widok za szybą.

   - Wszystko będzie dobrze – powiedziałem na głos, jakby to miało pomóc mnie przekonać. I znów rozpocząłem nerwową wędrówkę, przerywaną co jakiś czas, czy to staniem przy oknie, czy też siedzeniem na kanapie. Zegar nad drzwiami dosłownie kpił sobie ze mnie. Miałem wrażenie, że każda minuta ciągnie się w nieskończoność. „Czas... Nienawidziłem drania...” Zatrząsł mną strach, gdy te słowa rozbrzmiały w mojej głowie. - Wszystko będzie dobrze – wysyczałem przez zęby, kładąc przesadny nacisk na każde słowo. - Dlaczego to tyle trwa? - jęknąłem, opadając na fotel i chowając twarz w dłoniach. „Zwariuję tu...”

   - Lou? - pojawienie się Marka z kolejną porcją obrzydliwej kawy przerwało na chwilę moje użalanie się nad sobą. Wziąłem od niego parujący kubek, by choć na chwilę zająć czymś moje trzęsące się dłonie. Patrząc na niego widziałem, że nie tylko ja jestem przerażony. Kate w każdym potrafiła odnaleźć przyjaciela. Jej wielkie serce sprawiało, że miała ich więcej, niż pewnie zdawała sobie sprawę. - Paul dzwonił. Właśnie wylądowali. Będą za jakieś pół godziny...

   - Harry, natychmiast wracaj do samochodu – ciche polecenie Paula zadziałało lepiej niż rozkaz niejednego generała. Gdy używał „tego” tonu, każdy wiedział, że lepiej nie dyskutować. „Choć pierwsze lekcje były bardziej niż bolesne.” - Nie po to przylecieliśmy tu bez większego szumu, by teraz obwieścić wszem i wobec, gdzie jesteście.

   - Ale... - przyjaciel spojrzał tęsknie w kierunku wejścia do szpitala. Doskonale go rozumiałem, bo sam chciałbym już znaleźć się w środku. „Zresztą nie byliśmy w tym osamotnieni.” Zayn również wyglądał, jakby rozważał wyskoczenie z samochodu. Czekaliśmy najdłuższe dziesięć minut w moim życiu na pojawienie się Andy'ego, ale w końcu mogliśmy wjechać na parking dla pracowników, znajdujący się w podziemiach. Wyskoczyliśmy z samochodu, prawie taranując Paula i pobiegliśmy do windy, gdzie czekał na nas facet o urodzie bulteriera.

   - Witam – przywitał się z nami skinieniem głowy, a z Paulem wymienił uścisk dłoni. - Operacja nadal trwa. Mam was zaprowadzić do prywatnego pokoju, gdzie będziecie mogli zaczekać na lekarza – mówił ze śmiesznym akcentem, ale przynajmniej po angielsku.

   Miałem wrażenie, że przemykamy się jakimiś zapomnianymi korytarzami, bo nie natknęliśmy się na swojej drodze na żadnych pacjentów. A przynajmniej miałem nadzieję, że to nieużywana część budynku, bo w przeciwnym razie byłby to bardzo dołujący kolorystycznie szpital. „Od tej szarości zaraz sam się pochoruję...”

   - Niall, śpisz? - Liam szturchnął mnie w ramię, gdy tylko weszliśmy do jasnego pomieszczenia i wskazał głową Paula. Menadżer przyglądał mi się, jakby czekając na jakąś reakcję z mojej strony. „Cholera. Jakie było pytanie?”

   - Tak? - rozejrzałem się po przyjaciołach, licząc, że któryś mi podpowie, o co chodzi.

   - Masz ochotę coś zjeść? - powtórzył mężczyzna i dopiero teraz zauważyłem, że staliśmy obok stołówki.

   - Nie jestem głodny – mruknąłem pod nosem. Czułem, że żołądek skręcał mi się z nerwów i jedzenie było ostatnim, o czym teraz myślałem. - Możemy po prostu już iść do Louisa? - powiedziałem na głos to, czego wszyscy pragnęliśmy.

   Kilkanaście metrów dalej ochroniarz delikatnie zapukał w drzwi z mlecznego szkła i otworzył je przed nami. Na widok przyjaciela głośno wciągnąłem powietrze. Stał przy oknie i gapił się na widok za nim. Choć jeśli miałbym się zakładać, to raczej był zbyt pochłonięty swoimi myślami, by cokolwiek zauważyć na zewnątrz. Mark siedział pod ścianą, trzymając w dłoniach pusty kubek i wyglądał jakby się do niego modlił. W powietrzu czuć było nagromadzone emocje.

   Harry bez słowa przepuścił Alex w drzwiach i pewnym krokiem pognał do Louisa.

   - Lou... - powiedział cicho, nim zamknął przyjaciela w silnym uścisku. Ten, jakby wyrwany z transu, rozejrzał się zaskoczony dookoła, posyłając nam ledwie zauważalny uśmiech.

   - Już jesteście... – odetchnął z ulgą i przywitał się ze wszystkimi po kolei. Gdy go obejmowałem, czułem jak drżał. Ze strachu. Z przerażenia. Kiedy witał się z Alex, coś tam sobie szeptali, ale nie byłem w stanie rozróżnić pojedynczych słów. Jednak cokolwiek mu powiedziała, uśmiech na jego twarzy wydawał się szczerszy, a w oczach nadzieja wyparła poprzednie uczucia. - Jeszcze nic nie wiadomo – odezwał się po chwili, siadając między Harrym i Alex. Opadłem na fotel naprzeciwko. - To już trwa ponad trzy godziny... – westchnął, nie podnosząc na nas wzroku. Patrzył się na swoje dłonie i bawił się srebrnym kółeczkiem, w którym po chwili rozpoznałem pierścionek Katy.

   Siedzieliśmy w milczeniu. Nikt nie wyskoczył ze standardowym „wszystko będzie dobrze”. Po prostu czekaliśmy, a zegar nad drzwiami odmierzał czas. „I robił to strasznie wolno...”

   Zerknąłem na telefon, uśmiechając się na widok tapety. Mogłem tylko żałować, że Katie nie mogła spędzić ze mną więcej niż te kilka dni, ale to i tak był niesamowity czas i byłem wdzięczny za każdą, spędzoną z nią sekundę. Choć oczywiście oddałbym wiele, by siedziała teraz obok mnie i swoim pozytywnym nastawieniem do życia dodawała mi otuchy i zapewniała mnie, że wszystko się uda, a moja wspaniała „siostra” niedługo spojrzy mi w oczy. Od rana kusiło mnie, by zadzwonić do Katie, ale grzecznie czekałem, aż da mi znać, że skończyła pracę. Miałem wielką nadzieję, że gdy już się odezwie, to będę miał jej do przekazania jakąś dobrą wiadomość odnośnie Katy. Bawiłem się komórką, obserwując Louisa. Był kłębkiem nerwów, choć naprawdę starał się jakoś trzymać. Pamiętając w jakim stanie był, gdy Katy poprzednio trafiła do szpitala wiedziałem, że teraz naprawdę robił wszystko, by nie panikować.

   Podskoczyłem na fotelu, gdy otworzyły się drzwi. Paul przepuścił w nich kobietę pchającą zastawiony wózek. Uśmiechnęła się do nas przyjaźnie, stawiając go obok stolika pod ścianą. Opuściła pokój bez słowa.

   - Komuś kawy? - Zayn sięgnął po pierwszy termos i odkręcił go, krzywiąc się na widok zawartości. - Albo herbaty? - powiedział sięgając po drugi dzbanek, w którym musiał znaleźć to, czego szukał, bo szybko napełnił kubek i przyssał się do niego. Zauważyłem jakieś ciastka na talerzu i kanapki na drugim, ale wciąż nie mogłem zmusić się do sięgnięcia po nie, choć przecież nie zjadłem nawet śniadania. „Najem się, gdy już z Katy wszystko będzie dobrze” obiecałem sobie i wróciłem do mojego jakże zajmującego zajęcia. Jakimś cudem obserwowanie Louisa dziwnie mnie uspokajało. „Na tyle, na ile to było możliwe...”

   Tylko kilka razy widziałem mojego przyjaciela w takim stanie i za wyjątkiem jednego, wszystkie pozostałe miały związek z Kate. Ta dziewczyna skradła mu serce i nie potrafiłbym sobie nawet wyobrazić, co by się z nim stało, gdyby jej zabrakło. „Dlatego wszystko będzie dobrze” powiedziałem siebie z całym przekonaniem na jakie było mnie stać. W mojej głowie brzmiało to nawet nieźle. Przekonywująco. Chciałem się odezwać, by jakoś przerwać tą okropną ciszę, ale za każdym razem, gdy już miałem otworzyć usta, coś mnie powstrzymywało. A przecież wiedziałem, że to całe milczenie wcale nikomu nie pomagało. Odrzucałem kolejne tematy, zastanawiać się, co skutecznie zajęłoby uwagę przyjaciela. „Cholera, jak na złość...”

   - Będę ojcem... - powiedziałem i nie mogłem się nie uśmiechnąć, słysząc rozbawione prychnięcie Alex. Miłość w jej spojrzeniu dodawała mi sił.

   - Wiemy, stary – parsknął Niall, zerkając w moją stronę. - Zrzuciliście nam tę bombę tydzień temu i nadajesz na ten temat od tamtego czasu... - Louis w końcu oderwał oczy od swoich dłoni i spojrzał na mnie, uśmiechając się i kiwając głową na znak, że zgadza się z Horanem.

   - No wiem – przewróciłem oczami. - Ale teraz wiemy to już na sto procent. Byliśmy u lekarza... - ta wiadomość zaciekawiła wszystkich. No, może tylko Paul nie zdradzał żadnych oznak zainteresowania, ale w końcu on już wszystko wiedział. „Jeden zero dla genialnego Stylesa za jeszcze genialniejsze pomysły.” - Dziewiąty tydzień – wyszczerzyłem zęby w uśmiechu i posłałem rozbawione spojrzenie Markowi, którego mina świadczyła o tym, że wciąż miał świeżo w pamięci swoją ostatnią wpadkę. „Tak to jest, jak sobie facet doda dwa do dwóch i wychodzi mu pięć...” - Ma całe dwa centymetry i... - musiałem w końcu nabrać powietrza – normalnie nie mogę uwierzyć, ale widziałem jak jej serce biło...

   - Jej? - Louis spojrzał na mnie zaciekawiony.

   - Jeszcze nie wiadomo – powiedziała szybko Alex, ale ja tam swoje wiedziałem. - On sobie ubzdurał, że to dziewczynka będzie...

   - Bo będzie – splotłem ramiona na piersi. - Czuję to w kościach. Jeszcze zobaczysz, mamuśka. To będzie prawdziwa córeczka tatusia... - uśmiechnąłem się, rozmarzony.

   - Ciekawe co powiesz, gdy urodzi się wam chłopiec? - Zayn posłał mi rozbawione spojrzenie. „I ty, Brutusie?”

   - Złoży reklamacje w szpitalu? - podpowiedział Niall, puszczając mi oczko. Blondyn ostatnio był istnym reaktorem szczęścia i samo przebywanie w jego towarzystwie działało lepiej, niż solidna dawka gazu rozweselającego.

   - Nie znacie się – strzeliłem pokazowego „focha”. - Ja będę miał dziewczynkę. Louis chłopca. Chajtniemy ich ze sobą i wszystko zostanie w rodzinie. Plan idealny – wyszczerzyłem zęby w uśmiechu, dumny ze swoich przemyśleń. „No, powiedzmy, że nad tym myślałem...”

   - Idiota... - usłyszałem westchnienie Alex.

   - Nie obrażaj ojca swoich dzieci, Motylku...

   - Może nie rozpędzajcie się tak bardzo – wtrącił szybko Paul, kierując się w stronę drzwi, by odebrać dzwoniący telefon. - Może na razie niech to jedno przyjdzie na świat i dopiero pomyślicie o kolejnym...

   - Ty go lepiej nie zachęcaj, bo jeszcze jak zacznie myśleć, to mu się zamarzy cała drużyna piłkarska – parsknął Niall, sięgając po butelkę z wodą.

   - To jest myśl – zaśmiałem się, przybijając piątkę z Louisem. Szybko jednak przybrałem maskę niewinności pod wpływem spojrzenia Alex. „Powiedzmy, że się nabrała...”

   - Powiedziałeś już rodzicom i siostrze? - Lou jednym zdaniem starł uśmiech z mojej twarzy i oczywiście bezbłędnie odczytał odpowiedź. - Rozumiem...

   - Nie chcieliśmy tego robić przez telefon – Alex przyszła mi z pomocą. „Moje kochanie...” - Zaprosimy ich na obiad, gdy tylko wrócimy do Londynu...

   „Mówiłem, że jestem genialny?” Uśmiechałem się pod nosem, przysłuchując się toczącej się dyskusji o ciąży, dzieciach, koncertach i o tym, jak sobie z tym wszystkim poradzimy. Dobrze wiedzieć, że cokolwiek się stanie, ma się wsparcie przyjaciół. Wierzyłem, że moja rodzina również mnie nie zawiedzie. „Cóż... Niedługo się przekonamy...” Puściłem Alex oczko nad głową Louisa. O dziwo nawet jego udało się wciągnąć do rozmowy. Czas wprawdzie nadal ciągnął się niemiłosiernie i raczej kłamstwem byłoby stwierdzenie, że Lou przestał się stresować, ale przynajmniej wróciły mu kolory i nie przypominał już zombie. Ponabijaliśmy się jeszcze trochę z Marka i jego ciążowej pomyłki i w ogóle wydawało się, że atmosfera w pokoju zrobiła się ciut lżejsza. „Niewiele, ale zawsze to coś...”

   - Idę poszukać kibelka – moja dziewczyna szepnęła mi na ucho i ruszyła w stronę drzwi. Sekundę później byłem już przy niej. Spojrzała na mnie rozbawiona.

   - No, przecież nie puszczę cię samej – powiedziałem, otwierając drzwi. - Jeszcze się utopisz, albo cię porwą...

   Daleko szukać nie musieliśmy i mając za nic moje próby dostania się do środka, moja dziewczyna ostentacyjnie zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. „A to w końcu koedukacyjny kibelek był.” Oparłem się o ścianę, rozglądając z zaciekawieniem dookoła. Andy siedział pod zajmowanym przez nas pokojem i przeglądał jakąś gazetę. „Ciekawe, czy cokolwiek z niej rozumiał?” Dojrzałem również Paula, który z niezbyt tęgą miną, rozmawiał przez telefon. „A to ci nowina...” Jednak coś w wyrazie jego oczu, gdy na mnie spojrzał, powiedziało mi, że nie jest dobrze. A może to było to jego nerwowe przeczesywanie włosów? Gest, który pojawiał się u niego, tylko wtedy, gdy naprawdę było nieciekawie. „Boże, co znowu?” Dziwne zimno liznęło mnie po plecach, aż się cały zatrząsłem. „Z kim mógł rozmawiać?” Menadżer opadł ciężko na siedzenie obok Andy'ego i chyba pierwszy raz wadziłem na jego twarzy taki grymas. Jakby zupełnie nie wiedział, co zrobić z tym, czego właśnie się dowiedział. Wpatrywałem się w niego, czekając na jakikolwiek gest, czy słowo, które wyjaśniłoby jego zachowanie.

   - Co się stało? - nawet nie zauważyłem, kiedy Alex stanęła przede mną. Przyglądała mi się w skupieniu.

   - Nie wiem... - powiedziałem, kiwając głową w stronę Paula, który teraz masował sobie skronie i robił to tak, jakby próbował wbić sobie palce do głowy. Podeszliśmy do niego w milczeniu. Miałem dziwne przeczucie, że nie powinniśmy pytać się go o nic, a jednocześnie musiałem wiedzieć.

   - Coś z Kate? - Alex zrobiła się blada jak ściana i wpatrywała się w mężczyznę nie mrugając i praktycznie nie oddychając.

   - Nie – powiedział szybko. - Operacja wciąż trwa i podobno wszystko idzie zgodnie z planem...

   - To co się stało? - zapytałem, ściskając dłoń mojej dziewczyny. Była lodowata.

   - Dzwoniła Emma – usłyszałem te dwa słowa i już wiedziałem. Nie musiał nic dodawać. „Boże...” - Lily zmarła przed godziną...

   Wlewałem w siebie sam już nie wiem którą kawę. Nawet nie czułem jej smaku, choć wydawało mi się, że gdy piłem pierwszą, to była okropna. „Czyżby to świadczyło o tym, że do wszystkiego można się przyzwyczaić?” Byłem wykończony. Chciało mi się palić, ale jednocześnie nie miałem siły ruszyć się z miejsca. W dodatku czułem, że zbawcza moc kofeiny jest dziś bardzo przereklamowana. Potrzebowałem zajęcia. Działania. Czegoś, co pozwoli mi wytrwać jeszcze trochę. Tyle ile będzie trzeba. Moje ulubione zajęcie dziś wyjątkowo się nie sprawdzało. Wpatrywanie się w blade, wymęczone twarze przyjaciół, aż nadto mi uzmysławiało, co tu robimy i na co czekamy. Ich strach udzielał się mi, a swojego przecież miałem pod dostatkiem. Nie potrzebowałem więcej.

   Harry dzielnie próbował nas zagadywać, ale nawet jego genialny temat o równie genialnym dziecku, które mu się urodzi w końcu się wyczerpał. „Zresztą ile można dyskutować o dwucentymetrowej fasolce?” Zwłaszcza, że od tygodnia nie rozmawiamy o niczym innym, próbując już zawczasu podjąć odpowiednie kroki. Wszyscy cieszyliśmy się z małego Stylesa, bo czemu nie? W końcu jego rodzice wydają się być nowiną zachwyceni. Miałem przeczucie, że za nimi solidna porcja strachu i nerwowych dyskusji, ale gdy już zdecydowali podzielić się z nami tym wielkim newsem, wydawało się, że wszystkie ważne decyzje zapadły. Harry nie prosił nas o radę, czy pozwolenie. On nas informował. „Kiedy on tak wydoroślał?” westchnąłem, zerkając na przyjaciela, który całym sobą był skupiony na swojej dziewczynie. Odgadywał jej zachcianki jeszcze nim jej samej przyszły one do głowy. Odetchnęliśmy z ulgą, gdy okazało się, że temat dziecka nie pociągnął za sobą żadnej decyzji związanej z jego odejściem z zespołu. Przez chwilę bałem się, że tym skończy się rozmowa z Harrym i Alex. Ale nie. Przyjaciel kolejny raz mnie zaskoczył. I pewnie nie tylko mnie. Jedyne o co prosił, to wsparcie, a przecież o to nie musiał prosić. Staliśmy za nim murem i nie zamierzaliśmy nic w tej sprawie zmieniać. „Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego...” uśmiechnąłem się pod nosem. „To chyba znaczy, że zostanę wujkiem...”

   Smutna wiadomość, którą przekazał nam Paul przez chwilę spotęgowała nasz strach. Patrzyliśmy na menadżera i nie mogliśmy uwierzyć, że dziewczynka nie żyje. Z jednej strony starałem się spojrzeć na całą sytuację obiektywnie, w końcu wiedzieliśmy, że było z nią źle... że czas ucieka... Powinniśmy spodziewać się takiego zakończenia, skoro nawet jej matka to robiła... Ale potem musieliśmy się zmierzyć z drugą stroną medalu. „Jak mieliśmy to powiedzieć Kate?” Przerażenie, które ujrzałem w oczach Louisa, gdy zdał sobie sprawę z tego, że będzie musiał przekazać tą smutną wiadomość, było tak ogromne, że sam je poczułem. I zdecydowanie nie chciałbym być na jego miejscu. Wiedziałem, że Kate jest silna i że z tym również sobie poradzi. Ale nic nie mogłem zrobić z tym, że zastanawiałem się, ile jeszcze razy ta dziewczyna oberwie od życia, nim będzie jej dane zaznać niczym nie zmąconego szczęścia?

   Louis gwałtownie oderwał się od okna, wyrywając mnie tym samym z niezbyt wesołych rozmyślań i znów zaczął przemierzać pokój nerwowym krokiem. „Aż dziw, że jeszcze ścieżki nie wydeptał.” Wymieniłem z Liamem porozumiewawcze spojrzenia. Trzymał się. Lepiej niż ktokolwiek z nas się spodziewał. Nie wiem wprawdzie, co działo się w jego głowie, ale faktem było, że robił co w jego mocy, by się nie załamać. Czekał. A my z nim. „Zresztą co innego moglibyśmy zrobić?”

   Pukanie do drzwi zabrzmiało wyjątkowo głośno w pomieszczeniu wypełnionym ciszą i strachem. Wszyscy zamarliśmy, gdy do pokoju wszedł lekarz Kate. Uśmiechał się. Widać było, że był bardzo zmęczony, ale jego twarz nie wyrażała żadnych negatywnych emocji. Jego wzrok od razu powędrował do Louisa. Wydawało się, że przyjaciel nawet nie oddychał. Tylko patrzył się w mężczyznę oczami pełnymi obaw. I nadziei. „Przede wszystkim nadziei...”

   - Operacja przebiegła pomyślnie – z każdym słowem lekarza moje serca biło mocniej, a strach, który ściskał je w garści, powoli popuszczał uścisk. - Wszytko przebiegło zgodnie z planem. Żadnych nieprzewidzianych komplikacji...

   Lou wpatrywał się w mężczyznę w milczeniu. Jakby potrzebował chwili, by znaczenie słów do niego dotarło. Widziałem jak milion emocji przebiega przez jego twarz. Harry również zauważył, bo momentalnie znalazł się przy przyjacielu i zamknął go w silnym uścisku. Po chwili jedyne, co było słychać, to szloch Louisa. Rozbrzmiewał ogromną ulgą i radością. Już nie było strachu. Znów mógł oddychać...

   - T-To znaczy, że będzie widzieć? - odezwał się Niall, a oczy nas wszystkich spoczęły na lekarzu.

   - Niestety na to pytanie nie potrafię jeszcze odpowiedzieć – mężczyzna uśmiechnął się przepraszająco. - Potrzeba czasu, by organizm przyzwyczaił się do zmian, które w nim wprowadziliśmy. Miejmy nadzieję, że je zaakceptuje...

   - Kiedy będzie wiadomo? - zapytałem, widząc, że nikt inny nie kwapi się zadać tego pytania, choć wszyscy chcemy znać na nie odpowiedź.

   - Najprawdopodobniej za kilka tygodni – spojrzał na Louisa, który kiwnął głową na znak, że zrozumiał. „A może wiedział o tym już wcześniej?” - Do tego czasu pana narzeczona będzie musiała nosić opaskę, by nie wystawiać oczu na działanie światła.

   - Czy mogę do niej iść?

   - Myślę, że za chwilę będzie to możliwe – lekarz uśmiechnął się ze zrozumieniem. - Pielęgniarka przyjdzie po pana, gdy już przeniosą narzeczoną do jej pokoju. Zajrzę do niej wieczorem. Do tego czasu powinna spać. Oczywiście nie muszę przypominać, że potrzeba jej teraz spokoju?

   Ostrożnie zamknąłem za sobą drzwi, by nie narobić żadnego hałasu. Pielęgniarka, krzątająca się przy łóżku, spojrzała na mnie z ciepłym uśmiechem. Ona również wyglądała na zmęczoną. To było wszystko, co zauważyłem, bo potem moje oczy spoczęły na Kate i nie widziałem już niczego poza nią. Zbliżyłem się do niej jak w transie, siadając na krześle, które jakimś cudem znalazło się obok mnie.

   - Maleńka... - powiedziałem bezgłośnie, ujmując drobną dłoń. Wsunąłem jej na palec pierścionek, który dała mi na przechowanie, a który pomógł mi wytrwać te godziny oczekiwania. Splotłem nasze palce razem tak, by nie zahaczyć o tkwiący w dłoni wenflon. - Już po wszystkim, skarbie... - nachyliłem się, by szepnąć jej do ucha. Wydawała się taka drobna w tym wielkim łóżku. Niesamowicie blada. Biały bandaż sprawiał, że jej bladość była jeszcze bardziej zauważalna. Jedynym kolorem na jej twarzy były ciemne sińce, wystające spod opatrunku. - Teraz już wszystko będzie dobrze – odważyłem się powiedzieć te słowa, które do tej pory powtarzałem jak mantrę, ale tylko w mojej głowie. Wiedziałem, że przed nami tygodnie oczekiwań na ostateczne wyniki operacji, ale dla mnie najważniejsze było to, że jej nie straciłem. Była tu ze mną. Spała. A na jej ustach błąkał się delikatny uśmiech.

   Coś było nie tak. Coś było zdecydowanie nie tak. Głowa pękała mi, jakby ktoś okładał ją kijem bejsbolowym. Ewentualnie urządził sobie na niej zawody w stepowaniu. W uszach mi szumiało i to jeszcze potęgowało ten ból. I te głosy docierające do mnie jakby z oddali. Starałam się na nich skupić, mając nadzieję, że jeden z nich należy do Louisa, ale nie byłam w stanie się skoncentrować. Moje starania doprowadziły tylko do tego, że bolesna błyskawica przetoczyła się przez moją głowę, wyrywając z moich ust głośny jęk.

   Śmiech. Chciałam prosić, by przestali, ale z moich ust nie wydobył się żaden dźwięk. Chwyciłam głowę w dłonie, mając chyba nadzieję, że ten ucisk choć trochę zmniejszy cierpienia. Nie podziałało. Za to pod palcami wyczulam coś, czego nie powinno tu być. „Bandaż?” zdziwiłam się. „Dlaczego...” nerwowo zaczęłam odwijać opatrunek, pod nim szukając wyjaśnienia mojego stanu. Z każdą ubywającą warstwą rozpływała się ciemność. Z oddali wciąż dochodziły dźwięki radosnej zabawy. „Co tu się dzieje?” Zerwałam opatrunek. Za każde uniesienie powiek płaciłam bolesną cenę. Ale udało mi się dojrzeć sypialnię skąpaną w świetle lampy, stojącej w rogu pokoju. Wesoła rozmowa toczyła się za drzwiami.

   - Lou? - zapytałam, ale nie było szans, by mój głos przebił się przez te śmiechy dobiegające z salonu. Ostrożnie wstałam z łózka. Zdziwionym spojrzeniem obrzuciłam wściekle różową piżamę. „Kto mi założył takie obrzydlistwo?” Zacisnęłam zęby i pokonując chęć padnięcia na łóżko, skierowałam się ku drzwiom. Nadal nie rozpoznawałam głosów, ale przecież jeden z nich musiał należeć do Louisa. - Lou? - odezwałam się, wychodząc z sypialni, ale osoby siedzące na kanapie wybrały sobie akurat ten moment, by roześmiać się głośno. Mrużąc oczy, próbowałam dojrzeć twarze w ciemnym pokoju. Jedynie poświata telewizora rozpraszała mrok. Głowa mi pulsowała niemiłosiernie, nogi trzęsły się tak bardzo, że bałam się poruszyć, w obawie przed upadkiem.

   I w tym momencie ich ujrzałam. Telewizor rozbłysł jasnym blaskiem i w tej poświacie zobaczyłam dwie uśmiechające się do siebie twarze. „To niemożliwe...” wciągnęłam gwałtownie powietrze, osuwając się na drzwi. W ostatniej chwili zdążłyam się uchwycić framugi. Narobiłam przy tym trochę hałasu. Wystarczająco, by dwójka na kanapie zwróciła na mnie uwagę.

   - Proszę, proszę, kogo my tu mamy? - dziewczyna spojrzała na mnie, posyłając mi zadowolony z siebie uśmiech. Tak wyglądał zwycięzca. - Nareszcie raczyłaś się obudzić...

   - Daj jej spokój, El – patrzyłam na zbliżającego się do mnie Louisa i mimo iż wiedziałam, że to on, nie rozpoznawałam w nim chłopaka, w którym się zakochałam.

   - Lou? - potrzebowałam wyjaśnień. Chciałam zrozumieć, co się tu działo. Co ona tu robiła? Dlaczego siedział z nią i dobrze się bawił, podczas gdy moja głowa rozpadała się na kawałki? „I dlaczego jego uśmiech wygląda tak obco?” - Co...

   - Miałeś rację. Niezbyt rozgarnięta – usłyszałam głos dziewczyny, a ku mojemu przerażeniu Louis pokiwał jej głową, jakby potwierdzając jej słowa. „A może to były jego słowa?” El podeszła do nas i uwiesiła się na ramieniu chłopaka. Byłam pewna, że ją odepchnie. „Powinien to zrobić, prawda? Prawda?” Nie wiem, co bardziej mnie przeraziło, to, że objął ją ramieniem i przyciągnął bliżej, czy to, gdy jej spojrzenie zatrzymało się na mnie, jedyne co w nim widziałam, to zwycięstwo.

   - Nie... - szepnęłam, a strach wypełniał mnie całą. - Nie – załkałam.

   - Już nie dramatyzuj – parsknęła dziewczyna. - Nie ma potrzeby urządzania zbędnych scen. Masz, co chciałaś. Dopięłaś swego.

   - Nie rozumiem... - wbiłam wzrok w mojego narzeczonego. „A może te całe zaręczyny były tylko wymysłem mojej chorej wyobraźni?” Już niczego nie byłam pewna.

   - Już mnie nie potrzebujesz – jego wzruszenie ramionami zabolało bardziej, niż ugodzenie nożem. - Teraz już sobie poradzisz...

   - Potrzebuję cię – byłam więcej niż pewna, że bez niego po prostu umrę. - Jak w ogóle możesz myśleć, że jest inaczej?

   - Oj, proszę cię... - Eleanor znów się wtrąciła. Chciałabym zetrzeć jej ten uśmieszek z twarzy, ale jk na razie cała moja energia szła na to, by utrzymać się w pionie - Chyba nie myślałaś, że to było na zawsze, co? - w mojej twarzy musiała dojrzeć odpowiedź. - Tak myślałaś? - roześmiała się głośno, a on... On też się śmiał... A z każdym tym dźwiękiem coś we mnie umierało. „To moja wina” pomyślałam, próbując powstrzymać łzy. „Uwierzyłam w bajkę, choć doskonale wiedziałam, że w moim życiu nie było na nią miejsca...”

   - Imprezujecie beze mnie? - usłyszałam męski głos, który jako jedyny wydawał mi się znajomy. Odwróciłam się w stronę z której nadchodził i zamarłam. Serce załomotało mi w piersi. W gardle uwiązł krzyk. „To niemożliwe! To nie może być on! Nie!” Wszystko we mnie wołało, że powinnam uciekać, ale wiedziałam, że nie mam tej możliwości. Już nie. Nie miałam dokąd uciekać. - Witaj, Kate...

   - Nie... - szarpnęłam się, próbując schronić się w sypialni, ale coś chwyciło mnie za dłoń i nie pozwoliło odejść. Zadrżałam. Czułam się jakby moje żyły wypełniał lód. - Nie...

   - Kate? - głos Louis przebijał się przez okowa bólu spowijające moją głowę. Próbowałam się mu wyrwać, choć przez moment chciałam rzucić się mu w ramiona. Miałam wrażenie, że znów brzmiał tak, jak to pamiętałam. „Tylko, czy cokolwiek z tego było prawdą?” - Kate? Skarbie? - czułam ciepło jego dłoni. Rozprzestrzeniało się we mnie, powoli przeganiając lód. Ściskał moje palce, przyciągając do siebie. Czułam dotyk jego dłoni na policzku. Próbowałam spojrzeć mu w oczy, ale obraz przed moimi oczami rozmywał się, aż w końcu otoczyła mnie tak znajoma ciemność. „Byłam w domu...” - To tylko sen...

   - Lou? - spróbowałam ponownie, ale tym razem, to mojego głosu nie rozpoznawałam.

   - Jestem tu, skarbie – poczułam, że się porusza, a po chwili jego oddech owionął moją twarz. - Wszystko dobrze. To był tylko sen...

   - Tylko sen... - powtórzyłam. Wspomnienia powoli do mnie wracały i tym razem wiedziałam, że są prawdziwe. Czułam, że moje wargi drżą, jakby z zimna. Ale to nie było to. A wręcz coś przeciwnego. To wracało do mnie ciepło. W postaci ust Louisa muskających moje w najdelikatniejszym z pocałunków. - To już nie jest sen, prawda? - musiałam się upewnić. Usłyszałam czyjeś prychnięcie i wiedziałam, że moja rodzina jest przy mnie.

   - Nie, nie jest – powiedział cicho i ponownie nakrył moje wargi swoimi.