68

   Jęk Harry’ego przeciął mi mózg niczym brzytwa. „Co się tam stało?” Był przerażony. Zresztą jego strach i zdenerwowanie i mi się udzieliło. Zerwałem się na równe nogi i wybiegłem z sypialni. „Przecież musi gdzieś tu być.” Kątem oka zauważyłem, że drzwi były otwarte na całą szerokość. „Dałbym sobie głowę uciąć, że je zamykałem...” Poczułem silne uderzenie i poleciałem na ścianę, uderzając w nią z hukiem. Dopiero gdy złapałem oddech, zdałem sobie sprawę, że zderzyłem się z Markiem, który właśnie wbiegł na górę.

   - Gdzie Kate? – zapytał, zaglądając do pokoju. Jego słowom towarzyszył ogłuszający grzmot. Na zewnątrz szalała burza, potęgując tylko mój niepokój. – Łazienka!

   - Łazienka! – krzyknęliśmy obaj i rzuciliśmy się w stronę zamkniętych drzwi na końcu korytarza.

   - Louis? Mark? – cichy głos Kate zatrzymał mnie nim zdążyłem dopaść klamki. Zamiast do łazienki skierowałem się do pokoju bliźniaczek. Tu także drzwi były otwarte na oścież.

   Sypialnia skąpana była w mroku. Jednak przecinające niebo błyskawice, co chwilę rozświetlały pomieszczenie. Oparłem się ciężko o drewnianą framugę, próbując uspokoić oddech. Uniosłem telefon, który przez cały czas kurczowo ściskałem w dłoni.

   - Wszystko w porządku, Harry... – powiedziałem, siląc się na opanowany ton. Cały czas nie spuszczałem wzroku z mojej dziewczyny, która leżała na wąskim łóżku pod oknem, z dziewczynkami kurczowo wczepionymi w jej ciało. Twarz Kate wyrażała zdezorientowanie. Nie zdawała sobie sprawy, że właśnie kolejny raz przeszedłem zawał serca. Zresztą tym razem nie tylko ja. – Bliźniaczki ją porwały...

   - Jesteś pewien? – z przyjaciela właśnie uszło powietrze. – Znaczy... Naprawdę jest dobrze? Dobrze dobrze?

   - Tak, wszystko w porządku – odetchnąłem z ulgą i uśmiechnąłem się lekko słysząc, że i jemu zrobiło się lżej na sercu. – A co u was? – zapytałem, starając się nie powiedzieć za dużo, by nie denerwować niepotrzebnie dziewczyny. Mark obszedł pokój, sprawdzając okna i wyszedł, posyłając mi jeszcze uspokajające spojrzenie.

   - Chyba czekamy na policję... – ściszył głos, pamiętając o dobrym słuchu Kate. – Wszystko z nią dobrze, Andy... – usłyszałem trochę stłumiony głos przyjaciela. – Lou... Jutro pogadamy, dobrze? Już późno, a zaraz będzie tu dość głośno i nie chciałbym...

   - Dobra – zrozumiałem do czego zmierza. – Widzimy się rano. Trzymaj się.

   - Ta... Jasne... – słyszałem, że wciąż był podenerwowany. – Tak, rano... się widzimy... – rozłączył się.

   - Coś się stało? – spojrzałem na rodzinny obrazek przede mną i nie mogłem się nie uśmiechnąć. „Aż dziw bierze, że Daisy jej jeszcze nie udusiła...”

   - Zawsze biegną do mnie albo do mamy, gdy jest burza... – powiedziałem, podchodząc bliżej. Wcale nie próbowałem zmienić tematu. „Nie... Wcale...” moje drugie ja i jego jakże potrzebne komentarze. – Jak to się stało, że padło na ciebie, kochanie?

   - Usłyszałam, że płacze... – pogłaskała Daisy po plecach. Mała spała niespokojnie, wzdrygając się za każdym razem, gdy rozlegał się huk. Na policzkach wciąż były widoczne ślady łez. – Mogłam cię obudzić, ale nie sądziłam, że zostanę tu na dłużej... – posłała mi przepraszający uśmiech.

   - Nic się nie stało... – odpowiedziałem na jej niewypowiedziane przeprosiny. – Po prostu nie lubię budzić się bez ciebie... – powiedziałem zgodnie z prawdą. Zlustrowałem wzrokiem śpiące bliźniaczki. – Znajdzie się tu miejsce jeszcze dla mnie?

   - Tylko jeżeli bardzo mocno się przytulisz...

   - Myślę, że da się to zrobić... – ułożyłem się za Daisy, przytulając ją do swojego torsu. Miałem nadzieję, że w końcu przestanie dusić moją dziewczynę. – Tobie też burza nie daje spać? – spojrzałem w niesamowite oczy Kate, które zawsze, bez wyjątku, mnie zachwycały.

   - Twoje siostry mają niesamowicie dużo siły, gdy się boją... – uśmiechnęła się delikatnie. „I wszystko jasne...” uśmiechnąłem się ze zrozumieniem. – Lou, dlaczego Harry dzwonił tak późno?

   - Dokładnie nie wiem... – powiedziałem zgodnie z prawdą, próbując wywalczyć kawałek kołdry. – Powiedział, że jutro pogadamy. Po prostu chciał się upewnić, że u nas wszystko w porządku...

   - I dlatego obudził też Marka?

   - Naprawdę nie wiem, skarbie... – sięgnąłem po jej dłoń, splatając nasze palce razem i ściskając je lekko. – Chyba nie mógł zadzwonić do Marka, bo rozmawiał ze mną. Jutro się wszystkiego dowiemy... – zerknąłem na „wróżkowy” zegarek stojący na stoliku nocnym. – A właściwie to już dzisiaj...

   - Na Boga, chłopcze! – policjant patrzył się na mnie z niedowierzaniem. „Czyli nie tylko czuję się do dupy, ale i tak się prezentuję...” westchnąłem ciężko. – Miałeś iść się przespać, a nie balować do rana!

   - To chyba znaczy, że wyglądam jak gówno – powiedziałem, siląc się na wesoły ton. – Całą noc spędziliśmy na komisariacie – pokazałem w stronę Andy’ego, który skinieniem głowy potwierdził moje słowa. Mężczyźni pogrążyli się w rozmowie na temat ostatnich wydarzeń, a ja mogłem w końcu wejść do sali. Byłem tak cholernie zmęczony...

   Alex spała w najlepsze, cicho pochrapując. Jak zwykle w ostatnich dniach była podłączona do kroplówki. Wiedziałem, że to konieczne. Że to dzięki temu w ogóle jest w stanie w miarę normalnie funkcjonować. Środki przeciwbólowe potrafią zdziałać cuda. Przynajmniej w jej przypadku. Na jej twarzy malował się spokój. Uśmiechnąłem się pod nosem, widząc jak ślini się w poduszkę. Od razu w mojej głowie pojawiły się obrazy z przeszłości... Ona, ja i piękna plama na moich dżinsach. „W strategicznym miejscu.” Przysunąłem sobie fotel, starając się nie hałasować i rozsiadłem się w nim zbyt zmęczony, by choć poruszyć palcem. Gdy tak patrzyłem na śpiącą dziewczynę, czułem na barkach każdą minutę minionej nocy. „Czy powinienem jej powiedzieć?” westchnąłem, ziewając. Powieki miałem jak z ołowiu. Czułem, że odpływam i właściwie nie miałem nic przeciwko. Zwłaszcza, że zasypiałem z widokiem jej spokojnej twarzy przed oczami...

   „Chyba ktoś tam na górze bardzo mnie lubi” pomyślałem, otwierając oczy i widząc scenę przede mną. „Ewentualnie postanowił mi wynagrodzić okropną noc...” Pielęgniarka właśnie zmieniała Alex opatrunki, a ja mogłem sobie bezkarnie pożerać wzrokiem jej obnażone do pasa ciało. I w końcu całkiem dokładnie mogłem sobie obejrzeć tego kolorowego motylka. „A właściwie motylki...” poprawiłem się, bo tym razem dojrzałem tam zdecydowanie więcej szczegółów. Z całych sił starałem się nie uśmiechnąć, ale w środku szczerzyłem się jak nienormalny. „Całkiem ładny...” przyznałem, zamykając oczy i przywołując obraz w głowie. Byłem zdumiony tym, jak dziewczyna zniosła ból tatuowania w tak wrażliwym miejscu. Pielęgniarka jeszcze chwilę się pokręciła, zmieniła kroplówkę i w końcu wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. „Nareszcie sami...”
   - Dobrze się bawisz, Styles?
   - A wiesz,że nie najgorzej... – uśmiechnąłem się, ale momentalnie przerodziło się to w głośne ziewnięcie. – Sorry...

   - Przyszedłeś się do mnie wyspać? – usłyszałem rozbawiony głos Alex. „Przyłapany.” Uniosłem jedną powiekę, przeciągając się powoli i grając swoją rolę do końca. „W końcu nikt nie jest winny, dopóki nie udowodni mu się winy...” – A może podglądać? Jak jakiś ostatni zboczeniec?

   - Ej! – oburzyłem się i natychmiast zapomniałem o odgrywanym przedstawieniu. – Dlaczego ostatni?

   - Tam było też coś o zboczeńcu? – spojrzała na mnie wymownie. „No i co, że było?”

   - Tak już mnie nie raz nazywałaś, skarbie – wzruszyłem ramionami, uśmiechając się. – Można się przyzwyczaić.

   - Wywalili cię z hotelu? Wyglądasz jakbyś spędził noc pod mostem...

   - Właściwie, to najpierw na parkingu, a potem na komisariacie – mruknąłem, ziewając i przeciągając się, aż stawy strzelały. – Ale byłaś blisko.

   - Co zrobiłeś? – spojrzała na mnie uważnie. – Rozjechałeś jakiegoś nieszczęśnika przed szpitalem?

   - Niestety nie... – westchnąłem naprawdę rozczarowany. Zastanawiałem się, jak to powiedzieć. „Chyba najlepiej prosto z mostu...” – Mieliśmy bliskie spotkanie z tym twoim niedoszłym...

   - Co?!? – przerwała mi, patrząc się na mnie z przerażeniem w oczach. – Boże! Nic ci nie jest? Jak to się stało? Zrobił ci coś? – z każdym jej słowem uśmiech na mojej twarzy robił się szerszy.

   - Dlaczego się tak szczerzysz, idioto? – ewidentnie nic nie rozumiała z mojego zachowania. Zresztą ja sam nie do końca je rozumiałem...

   - Martwisz się o mnie, skarbie? – momentalnie zmienił jej się wyraz twarzy i wcześniejszą troskę, zastąpiła maska obojętności. „Ja jednak wciąż widziałem tą troskę...” – To urocze...

   - Nie pochlebiaj sobie – mruknęła pod nosem. – O każdego bym się martwiła...

   - Jak widzisz, jestem cały i zdrowy – zademonstrowałem, podnosząc się i obracając się dookoła własnej osi, by następnie przysiąść na jej łóżku. – Czego nie można niestety powiedzieć o samochodzie... – Opowiedziałem jej wszystko ze szczegółami. W końcu, kto lepiej niż ona doradzi, co i jak mamy powiedzieć Kate? – To co początkowo wziąłem za krew, okazało się być jakąś farbą i za Chiny nie daje się zmyć z maski.

   - Jesteś pewien, że to bluzka Kate? – spojrzała na mnie uważnie, wciąż w skupieniu analizując nowe informacje.

   - Całkiem pewny – potwierdziłem. – Żółta z czerwonym tulipanem. Cały czas zsuwała jej się z ramienia, co ją trochę zawstydzało. Wiesz jaka ona jest... – powiedziałem, uśmiechając się. – Widziałem ją w niej kilka razy. I na pewno miała ja ze sobą w trasie – dodałem, przypominając sobie, że wcale nie tak dawno była w nią ubrana.

   - Czyli albo ją ukradł – spojrzała na mnie. – Albo kupił taką samą...

   - I obie opcje oznaczają, że jest blisko... – potwierdziłem tylko jej obawy.

   - Z Kate na pewno wszystko dobrze? – upewniła się sam już nie wiem który raz.

   - Tak, na sto procent – zapewniłem ją. – Nawet nie wie, co się wydarzyło... Ale będę musiał z nimi porozmawiać. Zresztą obiecałem to Louisowi.

   - Co ten psychopata wyprawia? Do czego to zmierza? Dlaczego nie odpuści? – spojrzała mi w oczy, jakby oczekiwała, że ja będę znał odpowiedź. Ściskała moją dłoń i pewnie nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Potarłem kciukiem jej skórę. Miała cudowne dłonie. Mimo iż widać było, że ich właścicielka ciężko pracuje, to były zadziwiająco miękkie i przyjemnie ciepłe. Uśmiechnąłem się pod nosem. – Dlaczego się znowu cieszysz?

   - A co mam robić? Płakać? – teraz to ja ująłem jej dłonie. – Facet prowadzi jakąś dziwną grę, chcąc nas wystraszyć...

   - Całkiem dobrze mu to wychodzi... – mruknęła, spuszczając wzrok na nasze splecione palce. „W końcu zauważyła...” ucieszyłem się, widząc jej reakcję.

   - Złapią go – powiedziałem z całą pewnością na jaką było mnie stać. – Mają nagrania ze szpitalnych kamer, gdzie widać całe zdarzenie. Nie może już powiedzieć, że nic na niego nie mają. Moje zeznanie, twoje, Andy’ego... – wyliczałem. – Nawet jeżeli Kate nie odważy się przeciw niemu zeznawać, to i tak będą mogli mu postawić szereg zarzutów... – pukanie do drzwi przerwało mój monolog. Po chwili wsunęła się przez nie głowa Andy’ego.

   - Dzień dobry – uśmiechnął się do Alex. – Przykro mi to mówić, ale jeżeli mamy zdążyć na czas, to powinniśmy już się zbierać – spojrzał na mnie znacząco.

   - Pięć minut – powiedziałem i z powrotem przeniosłem wzrok na dziewczynę obok mnie. – Obiecałem Paulowi, że tym razem się nie spóźnię... – westchnąłem rozczarowany, że tak szybko minął mi czas z nią. Wstałem. Wciąż nie chciałem puścić jej dłoni. – Uważaj na siebie... – dodałem cicho.

   - Jasne – wpatrywałem się w jej piękne oczy i nagle tak bardzo zapragnąłem... – Ty też... Harry...

   - I nie szalej za bardzo – uśmiechnąłem się.

   - Bez ciebie? – zauważyłem zadziorny błysk w jej oczach. – Nigdy by mi to nie przyszło do głowy...

   - I bardzo dobrze... – pochyliłem się, by skraść jej szybkiego całusa. Jej usta były tak cudownie miękkie. I gorące. Czy można mnie winić, że chciałem więcej? Zresztą coś mi się zdaje, że nie tylko ja. Sam nie wiem, które z nas zrobiło ten pierwszy krok. Czy ona, gdy pociągnęła mnie za koszulkę, nie pozwalając się odsunąć? A może ja, gdy czując słodycz jej warg, wpiłem się w nie zachłannie? Zresztą nic mnie to nie obchodzi. Najważniejsze, że właśnie mogłem rozkoszować się tym namiętnym pocałunkiem, który sprawiał, że krew w moich żyłach osiągnęła status wrzenia w rekordowym tempie. Miałem nieodpartą chęć wkurzenia Paula jeszcze ten jeden raz i zostania tutaj tak długo, jak długo Alex pozwoli mi się całować. Oderwaliśmy się od siebie z głośnym cmoknięciem, gdy płuca paliły mnie żywym ogniem, wołając o tlen. – Teraz dopiero mogę jechać... – powiedziałem zmienionym głosem, wciąż z trudem łapiąc oddech.

   - Nie wierzę, że naprawdę to zrobiłaś – spojrzałem na Lottie z udawanym oburzeniem. Pozostali najwyraźniej świetnie bawili się, oglądając to przedstawienie.

   - Nie patrz tak na mnie, Lou – uśmiechnęła się, rozkładając ręce. – Mama mi pozwoliła...

   - To już szczyt wszystkiego! – zawołałem ze zgrozą. „Naprawdę mógłbym być aktorem...” komplementowałem sam siebie. – Żeby własna, rodzona matka mnie tak sprzedała...

   - Jak własna, to chyba i rodzona, nie? – usłyszałem komentarz Dana, skierowany najwyraźniej do Kate, bo oboje urządzali tam sobie jakieś podśmiechujki. Moje serce fikało poczwórne salta, gdy widziałem ją taką wesołą.

   - Po prostu tak słodko wyglądaliście, że musiałam się zgodzić – mama postawiła na stole talerz z tostami i usiadła z nami do śniadania.

   - Wszystkim się podoba – odezwała się Fizzy, która była bardzo dumna z faktu, że wielu osobom komentującym zdjęcie, przypadła do gustu piżamka Kate. „Coś mi się widzi, że Fizz teraz częściej będzie w niej spać.”

   - Ale może mi się nie podoba – powiedziałem, siadając obok mojej dziewczyny. – Albo Kate.

   - Ja tam jestem zachwycona – moje kochanie posłało mi radosny uśmiech. Poczułem jej dłoń na swojej. – Dziewczynki mi wszystko opisały i podobno wyszedłeś na nim bardzo... korzystnie... – zakończyła po chwili zawahania. Z każdej strony dało się słyszeć ciche chichotanie. „No baaardzo śmieszne...”

   - Nawet ty, Dan? – spojrzałem na niego, nie mogąc uwierzyć. – Może jakaś solidarność plemników?

   - Co to są plemniki? – Daisy od razu podchwyciła nowe słówko. „Ups...”

   - Smacznego! – mama śmiała się tak bardzo, że aż się cała trzęsła. – No, dzieci, jeść śniadanie, albo nigdzie nie pojedziecie...

   - No, ale co to są te plemniki? – Phoebe była równie ciekawska jak siostra i teraz obie wpatrywały się we mnie, czekając na wyjaśnienia.
   - Właśnie, Lou – Lottie posłała mi rozbawione spojrzenie. – Może nam powiesz, co to takiego...

   - Dowód na to, że każdy w życiu wygrywa przynajmniej jeden wyścig – słysząc moje słowa, Dan o mało nie udławił się kawą, mama prawie rozlała herbatę, którą akurat mieszała, a Kate popisowo oblała się rumieńcem. Tylko dziewczynki nadal niczego nie rozumiały...

   Cisza. Jak ja nienawidzę ciszy. „A już zwłaszcza takiej wypełnionej nerwowym oczekiwaniem...” Siedzieliśmy w tymczasowym gabinecie Paula i milczeliśmy, bo wszystko zostało powiedziane przed chwilą. Teraz nikt nie wiedział, co dodać, a nawet, na kogo patrzeć. Czułem, że często zerkają na mnie i na Kate, ale co my mogliśmy... Ostatecznie oczy wszystkich spoczęły na policjancie, który chrząknął znacząco.

   - Nie dajmy się zwariować – powiedział spokojnym tonem. – Najwyraźniej nie miał zielonego pojęcia gdzie was szukać, gdy nie zjawiliście się w hotelu w Leeds – spojrzał na mnie i Kate. – Pojechał w pierwsze miejsce, które wydawało się prawdopodobne.

   - Do Alex...

   - Do Alex... – usłyszałem cichy szept Kate i westchnienie Harry’ego. Obejmowałem dziewczynę i mogłem wręcz poczuć, jak się trzęsie. Ta sprawa ją przygniatała. Troska o wszystkich ją przygniatała. „Dlaczego choć raz nie mogła być samolubna i myśleć tylko o sobie?” westchnąłem, przytulając ją do siebie.

   - Kierownictwo hotelu zostało uprzedzone i każdy pracownik wie, na kogo ma zwracać uwagę – kontynuował. – Poza tym wszędzie są kamery. Gdyby przyszło mu do głowy się tu pojawić, to będziemy gotowi i zgotujemy mu odpowiednie przyjęcie...

   - Macie się nigdzie nie ruszać bez ochrony, rozumiemy się? – Paul powiódł wzrokiem po wszystkich obecnych.

   - Przecież zawsze chodzimy z... – odezwał się Niall, ale nie dane mu było skończyć.

   - Ja nie mówię, że jak wychodzicie na zewnątrz – menadżer posłał mu spojrzenie, mówiące tylko jedno: „Nie dyskutuj ze mną!” – Jak będziesz miał ochotę wyjść gdziekolwiek, poza obręb apartamentu, to masz kogoś ze sobą zabrać.

   - Rozumiemy... – odezwał się Liam za nas wszystkich.

   - Kate, jesteś pewna, że ta bluzka jest twoja? – upewnił się John. Spojrzenia wszystkich skierowały się na nią. Miałem wrażenie, że zrobiła się jeszcze mniejsza. Chciałem osłonić ją swoim ciałem i chronić przed całym złem tego świata.

   - Skoro Lou jej nie dał do prania, to jestem pewna, że nie mam jej w swojej walizce – odezwała się drżącym głosem, ściskając moją dłoń. – Brakuje mi kilku ciuchów... Myślałam, że to Louis... Ale skoro nie on... – umilkła, jakby nagle brakło jej sił, by mówić dalej.

   - Hej, głowa do góry – uśmiechnął się John przyjaźnie. „Zaczynałem lubić faceta...” – To akurat bardzo dobra dla nas wiadomość. Skoro wiemy kiedy zauważyłaś ich brak, wiemy też gdzie szukać... Sprawdzimy nagrania z tamtego hotelu i zobaczymy, czy śledczym uda się znaleźć jakieś jego odciski.

   - Już pewnie posprzątane... – burknął Harry, normalnie czytając mi w myślach.

   - Wiem jak wygląda sprzątanie w hotelach... Na pewno nie zaszkodzi sprawdzić – powiedział John. – Poza tym już samo nagranie nam wystarczy.

   - Jakoś na nagraniach z gali go nie znaleźliście – zauważył Zayn, patrząc wilkiem na mężczyznę. Spojrzałem na przyjaciela, wciąż mając w głowie słowa Kate na jego temat. „Dzisiaj” postanowiłem.

   - Bo tchórz na pewno się kimś posłużył – rzucił Niall. – Nie wiem... Może nagrał się na dyktafonie i ktoś włączył play tak, by tylko Katy zwróciła uwagę? Przecież mówiłaś, że nie słyszałaś wyraźnie, bo było dość głośno...

   - W sumie... – Kate zdawała się rozważać ten pomysł. – Może Niall ma rację... W końcu, gdyby to był naprawdę on, to ktoś by go zauważył...

   - Dobra – Paul podniósł się z krzesła. – Wszyscy wiemy, co mamy robić. Przede wszystkim – nie wiedzieć czemu spojrzał na Harry’ego i Nialla – myśleć. Żadnego wymykania się, ani szwendania bez ochrony. A teraz idźcie się przebrać. Mamy koncert do zagrania...

   Siedziałam w garderobie chłopców, czekając, aż będzie czas, by wyszli na scenę. Dziewczynki bawiły się z Lux i wypełniały śmiechem całe pomieszczenie. Dzięki temu marudzenie co po niektórych nie było takie donośne. Uśmiechnęłam się, bo mimo wszystko doskonale słyszałam komentarze Harry’ego, gdy Louise po raz kolejny poprawiała mu włosy, pospieszając jednocześnie pozostałych.

   Rozmowa z policjantem i te wszystkie rewelacje, które przekazał nam Harry, nie dawały mi spokoju. Może i przyjaciel śmiał się, opowiadając o swoim spotkaniu z tym człowiekiem, ale ja wiedziałam swoje. „Bał się...” To dlatego dzwonił w środku nocy i dlatego Louis był taki zdenerwowany. Udzielił mu się strach przyjaciela. Westchnęłam ciężko, zaciskając palce na serduszku, z którym się nie rozstawałam. Dotyk gładkiego metalu uspokajał mnie, pomagał myśleć. „Gdybym odeszła...”

   - Od Lou? – Lottie opadła na kanapę obok mnie, rozpędzając nieprzyjemne rozważania. – Śliczne...

   - Tak... -  próbowałam uśmiechem pokryć smutne myśli. – Jest cudowny...

   - Mogę zobaczyć? – zapytała i po chwili poczułam jej palce na mojej skórze, jak ostrożnie sięgały po zawieszkę. – Nie ma żadnego napisu?

   - Te piękne słowa, które mi powiedział, wręczając łańcuszek, nigdy by się na nim nie zmieściły... – tym razem uśmiech był prawdziwy. To było przecież jedno z piękniejszych moich wspomnień.

   - Jak romantycznie... Jesteś pewna, że dostałaś go od Louisa?

   - Wiesz... Wprawdzie nie widziałam go, bo było ciemno, ale mogłabym przysiąc, że to był on... – usłyszałam jej śmiech.

   - On naprawdę cię kocha, wiesz o tym, prawda?

   - Wiem... – miałam dziwne wrażenie, że Lottie doskonale zdaje sobie sprawę, o czym myślałam jeszcze chwilę temu. „Ale przecież to niemożliwe. Prawda?” – Ja jego też kocham.

   - To widać – zaśmiała się, obejmując mnie ramieniem. Najwyraźniej tulenie się, to była rodzinna cecha Tomlinsonów. – Podoba mi się twoja bluzka... – „Czyżby sprytna zmiana tematu?” – Gdzie ją zdobyłaś?

   - Zadajesz to pytanie nieodpowiedniej osobie – uśmiechnęłam się. – Danielle kupiła mi większość ciuchów...

   - A mogę sprawdzić metkę? – skinęłam głową, odwracając się do niej plecami. – O, wow...

   - Dlaczego zaglądasz mojej dziewczynie pod bluzkę? – usłyszałam rozbawiony głos Louisa. – Tylko ja mogę to robić.

   - Bardzo śmieszne... Ej, gdzie się pchasz grubasie?!? Ja tu siedzę! Louis!!! – Lottie siłowała się z bratem, który najwyraźniej wygrywał te przepychanki, bo już po chwili siedział obok mnie i teraz to jego ramię przyciągało mnie do niego.

   - Tęs...

   - Panowie, idziemy – głos Paula, przerwał Lou w pół słowa. „Ja też tęskniłam...”

   - I trza było się tak pchać? – zaśmiała się Lottie.

   - Nie podskakuj, młoda – dostałam szybkiego buziaka. Już tyle wystarczyło, by moje serce mocniej zabiło. – Bo będziesz chciała taką „całuśną” bluzkę na urodziny...

   - O jejku! Tak! – Louis zaśmiał się głośno i poganiany przez Liama, wyszedł z garderoby. Zrobiło się bez nich dziwnie pusto. – A my nie idziemy?

   - Idziemy... – wtrąciła się Louise. – Tylko czekamy na eskortę. Jesteśmy zbyt cenne, by tak chodzić samopas...

   Dziewczynki zachichotały rozbawione, ale mi wcale nie było do śmiechu. Zwłaszcza, gdy pomyślałam, że to przez moją obecność, one narażone są na niebezpieczeństwo. „Boże, co powinnam zrobić?”

   Opadłem ciężko na fotel. Byłem wykończony. Dzisiejszy dzień po prostu jest za długi. Właściwie to powinienem walnąć się do łóżka zamiast siedzieć tutaj i czekać nie wiadomo na co.

   - Przebierać się w piżamy – Louis próbował pogonić siostry do spania, ale jedynym odzewem na jego nakaz były jęki i protesty dziewczynek. „No i co teraz?” uśmiechnąłem się pod nosem. Jako dumny posiadacz młodszego rodzeństwa, doskonale znałem te zagrania.

   - Możemy przecież zrobić Piżama Party... Co wy na to? – wydaje się, że Kate ma dar przekonywania, który działa nie tylko na nas. Dosłownie minutę później dzieciaki zatrzaskiwały za sobą drzwi do sypialni Lou.

   - A ty gdzie? – mruknął przyjaciel, nie pozwalając Kate się podnieść. – Posiedź ze mną... Zaraz te potworki wrócą i znów mi cię zabiorą...

   - Skoro to ma być Piżama Party, to ja też idę się przebrać – przytuliła się do niego, a ja mogłem się tylko uśmiechać, widząc ten obrazek. Na żadne inne myśli nie mogłem już sobie pozwolić. – Zresztą ty też powinieneś. No chyba, że masz zamiar im wmawiać, że sypiasz w dżinsach...

   - Chcesz, żebym tu siedział ubrany w to, w czym zazwyczaj śpię? – zapytał Louis, udając zgorszenie. Zauważyłem rumieniec na policzkach Kate i chyba potrafiłbym zgadnąć, w czym on zazwyczaj sypia. – One są na to za młode! A może jeszcze Styles ma się przebrać do swojej „piżamy”?

   - Co ja? – Harry w końcu oderwał wzrok od telefonu i rozejrzał się dookoła, zdezorientowany. Liam tylko parsknął pod nosem, wciąż zajęty z Niallem zamawianiem jedzenia.

   - A co jest nie tak z jego strojem do spania? – „Coś mi się wydaje, że Kate nadal nie ma zielonego pojęcia o niechęci Harry’ego do ciuchów...” zaśmiałem się pod nosem, zastanawiając się, co też Lou na to odpowie.

   - Wierz mi, skarbie, nie chcesz wiedzieć w czym on sypia – powiedział szybko. Chciał jeszcze coś dodać, ale akurat w tym momencie wróciły dziewczyny.

   - To teraz my idziemy się przebrać – zadecydowała Kate, ciągnąc Louisa za rękę. Za bardzo to on się nie opierał. – A wy możecie w tym czasie wybrać filmy na nasz piżamowy wieczór... – Lou wskazał im torbę leżącą pod ścianą obok telewizora. Najwyraźniej lepszej zachęty im nie było trzeba.

   Oparłem głowę do tyłu i zamknąłem oczy, zastanawiając się, czy zostać i obejrzeć coś z nimi, czy od razu iść się zakopać do łóżka. „Coś mi się wydaje, że łóżko wygrywa...”

   - Harryyy... – usłyszałem głos jednej z bliźniaczek. „Chyba Daisy...” Wciąż jednak nie czułem potrzeby otwarcia oczu.

   - Co, Mała? Nie dają ci wybrać filmu?

   - Nieee... Dają... Ale wiesz, że ty też musisz się ubrać w coś do spania? – „Czy on w ogóle posiada coś takiego?” uśmiechnąłem się pod nosem.

   - Taaak? A jeżeli ja nie mam takiej ładnej piżamy z kotkiem?

   - To może być inna – zapewniła szybko. – Ale musisz się przebrać, bo to będzie Piżama Party i można się bawić tylko w piżamach... – słuchałem tych jakże logicznych argumentów. – Kto to jest Alex i dlaczego ma skarb? – otworzyłem oczy w samą porę, by zobaczyć zabawną minę Harry’ego.

   - Koleżanka... – powiedział, szybko chowając telefon. – To zejdź mi z kolan, D. Pójdę się przebrać – zniknął w tempie ekspresowym. „Ciekawe...” Poczułem na sobie wielce wymowny wzrok Daisy. „Mała dyktatorka...”

   - To ja też pójdę... – podniosłem się z fotela i zniknąłem w sypialni. „Chyba jednak obejrzę ten film...” Zdążyłem jeszcze zauważyć, że mała chyba wszystkich postanowiła zagonić do przebrania.

   Założyłem szorty i jakąś koszulkę i wróciłem do salonu. Brakowało tylko Harry’ego. Nawet nasza kolacja już zdążyła przyjechać. „Aż tyle mnie nie było?” zdziwiłem się. Niall leżał rozwalony na fotelu z talerzem na brzuchu. Liam zajął drugi fotel, choć jadł zdecydowanie bardziej kulturalnie. Dziewczynki rozsiadły się na dywanie, każda z talerzem na kolanach. „I niby gdzie ja miałbym usiąść?” westchnąłem. Zauważyłem wprawdzie jedno wolne miejsce, ale przecież...

   - Siadaj, Zayn – odezwał się Louis, patrząc prosto na mnie i wskazując miejsce obok Kate. Przy okazji posłał mi wiele mówiący uśmiech. „Czy to ma być próba pojednania?” Podszedłem do kanapy na sztywnych nogach, niepewny, czy powinienem usiąść. Zauważyłem jednak radość w oczach Kate, a także całusa, którym obdarowała swojego chłopaka. No to już wiedziałem, komu zawdzięczam moje ułaskawienie. Opadłem na siedzenie i dosłownie w tym samym momencie poczułem, że dziewczyna obejmuje mnie delikatnie ramieniem. Odwzajemniłem uścisk, zerkając na Louisa, ale on nadal się uśmiechał. „Czyżby wszystko miało wrócić do normy?” Odetchnąłem z ulgą, bo naprawdę poczułem się, jakby kamień spadł mi z serca. Przyjrzałem się dziewczynie. Uśmiechała się szeroko, tuląc do Lou. I coś mi się widzi, że wszyscy mamy bardzo podobny piżamowy styl...

   - Harryyy! – głos Phoebe wyrwał mnie z tego dziwnego transu. Rozsiadłem się wygodnie i sięgnąłem po swoją kolację. – No ile można się przebierać?

   - Może szuka piżamy – parsknął Niall.

   - Rozmawia przez telefon – odezwała się Kate w tym samym momencie.

   - A skąd wiesz? – zapytał Horan, gdy dotarło do niego co powiedziała dziewczyna. Ale widząc wielce wymowny wzrok mój i Louisa, pamięć mu wróciła. – A no tak... – uśmiechnął się. „W końcu kto z nas wie najlepiej, co się dzieje za ścianą?”

   - Ale skąd wiesz? – Daisy nie dawała za wygraną.

   - Katy ma „supersłuch” i słyszy przez ściany – rzucił krótko Niall, wprawiając dziewczynki w osłupienie.

   - Naprawdę? – Phoebe popatrzyła na Kate i miała dziwnie zawstydzona minę. – Przepraszam, że nazwałam Fizzy głupią. Już więcej tak nie zrobię. Nie powiesz mamie?

   - No ładnie – zaśmiała się Kate. – Teraz wyjdzie, że słyszę wszystko i jestem skarżypytą. Dzięki, Niall...  – posłała dziewczynkom wesoły uśmiech. – Skoro już nie będziesz tak mówić na siostrę, to nie ma sprawy...

   Gdy Styles w końcu raczył się pojawić, mogliśmy włączyć pierwszy film. Na szczęście nie wampiry... Przesunęliśmy jeszcze stolik, by mógł rozłożyć się obok bliźniaczek na dywanie. Ten wieczór okazał się całkiem udany. A najbardziej cieszyłem się z tego, że Louis najwyraźniej postanowił mi wybaczyć.

   Impreza również nam się znacznie powiększyła, a to za sprawą Josha, który zajrzał w trakcie drugiego filmu. Dziewczynki jednogłośnie stwierdziły, że bez piżamy nie ma wstępu, wiec posłusznie pobiegł się przebrać i wrócił. W towarzystwie Lou, Toma i Sandy’ego. Nasz dywan zrobił się całkiem zatłoczony. Wprawdzie bliźniaczki przeniosły się na kanapę, obsiadając Kate z obu stron, ale i tak wydawało się, że salon się skurczył. Zwłaszcza, że gości wciąż przybywało. I każdy w obowiązkowej piżamie...

   Kate się martwiła. Wprawdzie wesoło rozmawiała i śmiała się z siostrami Louisa, ale wyraźnie było widać, że coś ją gryzie. I byłem tego tak pewny, jak tego, że tu siedzę. Jakieś niezbyt przyjemne myśli wypełniały jej głowę. Jeżeli ten człowiek chciał ją nastraszyć, to najwyraźniej mu się to udało. Będę musiał porozmawiać z Dan po powrocie do domu. Może wyciągnie gdzieś Kate, by nie siedziała w czterech ścianach, zamartwiając się. „Już ona coś wymyśli...”

   - Liam? – łokieć Harry’ego boleśnie wbił mi się w żebra, wyrywając mnie z zamyślenia. Zauważyłem wyczekujące spojrzenie dziennikarki.

   - Przepraszam, zamyśliłem się – posłałem jej skruszony uśmiech. – Może pani powtórzyć pytanie?

   - Podobno będziecie mieli teraz kilka dni wolnych... – zerknęła w notatki. – Masz jakieś plany na ten czas? Może jakieś krótkie wakacje?

   - Niestety, aż tak wolne to one nie będą... – uśmiechnąłem się. – Wciąż mamy sporo zobowiązań w Londynie. Ale moja rodzina już się zapowiedziała z wizytą, więc myślę, że będziemy się dobrze bawić w stolicy.

   - W następny poniedziałek rozpoczynacie trasę promującą nowy album po krajach Europy... – kobieta tak jak ja, co chwilę zerkała na rozbawione towarzystwo siedzące na kanapie. – Jest jakieś miejsce, które szczególnie chcecie zobaczyć? Zayn?

   - Właściwie to naprawdę trudno mi coś wybrać, bo cieszę się na każde z miast, które odwiedzimy – powiedział dyplomatycznie. – Może trochę bardziej na Lizbonę, bo o ile nic się nie zmieni, to akurat Little Mix będzie tam dokładnie w tym samym czasie, co my.

   - Ja nie mogę doczekać się Hiszpanii – odezwał się Niall. – Ostatnim razem było wspaniale, a fani tam dosłownie szaleli na ulicach...

   - A ty Louis? – dziennikarka przeniosła na niego spojrzenie.

   - Ja bardzo chciałbym pokazać mojej dziewczynie Paryż – uśmiechnął się, gdy zauważył, że Kate odwróciła głowę w naszą stronę. – Mam nadzieję, że będę miał taką możliwość.

   - Czyli romantyczna randka w cieniu Wieży Eiffla?

   - Coś w tym stylu... – Lou wciąż nie spuszczał wzroku z Kate, a ona rumieniła się przesłodko, jakby doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

   - A wiec wy – kobieta również spojrzała na Kate – to już oficjalne...

   - To od początku było oficjalne – powiedział Louis, posyłając kobiecie zdecydowane spojrzenie. „Ups...” Czując dokąd to zmierza, postanowiłem bardziej skupić się na wywiadzie, by w razie czego interweniować.

   - Hmmm... T-tak... – zawzięcie szukała czegoś w notatkach. – A jak wytłumaczysz zachowanie Eleanor? Fani, którzy śledzą jej wpisy na portalach są trochę zdezorientowani... Wcale z nich nie wynika, jakobyście się rozstali. Wspólne zdjęcia, miłe słówka... Poza tym widziano ją na kilku waszych koncertach, a także na gali organizowanej przez BBC... Podobno świetnie się z tobą bawiła...

   - To ciekawe, że jakoś my tego nie pamiętamy... – wtrącił się Harry. On też postanowił trzymać rękę na pulsie. „Jeszcze nam problemów z El potrzeba... Jakby już nie było ich wystarczająco...” westchnąłem.

   - Myślę, że tłumaczenie zachowania Eleanor, to już nie jest mój obowiązek – odezwał się Lou poważnym tonem. Widziałem jak zaciska dłonie na krześle. „Tylko spokojnie...” – Zerwaliśmy. Kocham Kate z całego serca i to przy jej boku chcę się zestarzeć. Zdjęcia nie są najnowsze. Na koncerty przychodzi wiele osób, a na gali, którą pani wspomniała, tańczyłem tylko i wyłącznie z moją dziewczyną – spojrzał na Kate i jego wzrok od razu złagodniał. – Jak już oczywiście udało mi się ją wyrwać z objęć tych oto sępów...

   - Ej! – oburzył się Niall. – Ja tańczyłem z Katy tylko dwa razy! Dwa! Kto tu jest sępem? A poza tym Bóg kazał się dzielić...

   - Ale raczej nie miał czegoś takiego na myśli... – zaśmiałem się.

   Reszta wywiadu minęła już bez większych niespodzianek. Padały standardowe pytania, a my staraliśmy się robić wszystko, by nie pozasypiać w trakcie odpowiadania na nie. Wprawdzie kobieta ewidentnie była zainteresowana sprawą z Eleanor, a także Louisem i Kate, ale ostatecznie musiała zadowolić się tym, co raczył powiedzieć jej Lou. Dzięki Bogu pojawienie się Paula zakończyło nasze męczarnie. Pożegnaliśmy panią i rozsiedliśmy się wygodniej.

   - Wyglądacie jakbyście znowu balowali do rana – odezwał się menadżer, kręcąc głową na widok Nialla opróżniającego duszkiem butelkę wody. „Czy trzeba lepszego dowodu?” – Gdybym nie wiedział, że nigdzie nie wychodziliście, pomyślałbym, że byliście na kolejnej całonocnej imprezie.

   - Mieliśmy Piżama Party! – zawołała Phoebe. – A oni robili za służących...

   - Za kelnerów – poprawiła ją Lottie.

   - Za kelnerów.

   - To akurat dałyście im odpowiednie zajęcie, brawo – parsknął Paul. – Teraz już wiem, dlaczego są tacy zmęczeni... – bliźniaczki zachichotały, a już po chwili znów pogrążyły się w rozmowie z Kate. – Macie dwie godziny, żeby się spakować... – spojrzał wymownie na Nialla.

   - Co znów ja?!? – oburzył się blondyn. – Jeszcze nic nie zrobiłem!

   - Jeszcze... – zaśmiał się Paul. – Zayn, samochód na ciebie już czeka. Daj znać jak będziesz gotowy – przyjaciel skinął głową i skierował się do sypialni. – Ale w niedzielę widzę cię z powrotem w Londynie.

   - Jasne.

   - I ciebie też Harry – dodał Paul.

   - Co mnie? – Hazz podniósł wzrok znad telefonu. „Słowo daję, on ostatnio to chyba go z dłoni nie wypuszcza...” Paul tylko przewrócił oczami.

   - Andy będzie gotowy za pół godziny. Przyjdzie po ciebie – tłumaczył. – I w niedzielę widzę cię w Londynie.

   - W niedzielę? Ja już jutro mam zamiar być w domu – zapewnił Styles.

   - A gdzie jedziesz? – odezwał się Niall. – Odwiedzić swoją dziewczynę? Jak to się szybko stęsknił...

   - Jedziesz do Alex? – zapytał Lou w tym samym momencie.

   - No popatrz, wszyscy wiedzą o kogo chodzi... – śmiał się Horan.

   - A co zazdrościsz? – Harry był w wyjątkowo dobrym humorze. „Co to miłość robi z człowiekiem?”

   - Ależ skąd – zapewnił go blondyn. – „Shippuję” was...

   Siedziałam z kolanami pod brodą i wsłuchiwałam się w otaczające mnie dźwięki. Śmiech Nialla, który kolejny raz ograł Liama. Jęk rozczarowania tego drugiego. Ciepły głos Marka, który stawał się taki zawsze, gdy rozmawiał z Judy. Brzęczenie łyżeczek i szum gotującej się w czajniku wody. „Louis w kuchni. Szkoda, że nie mogę tego zobaczyć” uśmiechnęłam się pod nosem. Wszystko wydawało się całkiem normalne...

   Westchnęłam... Czułam jak ta cała sytuacja mnie przerasta i nie miałam najmniejszego pojęcia, co z tym wszystkim zrobić. Byłam tak zaślepiona nowoodnalezionym szczęściem i moją nową rodziną, że zapomniałam... Zapomniałam, że znajomość ze mną, to nie jest dla nich wygrana na loterii. Lou cicho pogwizdywał pod nosem. Miałam ochotę po prostu podejść, objąć go w pasie i wtulić się w jego silne ciało. „Nie przeżyję, jeśli coś mu się stanie.” Na samą myśl o tym zrobiło mi się przeraźliwie zimno. „Może naprawdę powinnam odejść?” Ten pomysł, wręcz rozrywał mi serce na pół. „Czy w ogóle potrafię go zostawić?”

   - Proszę, kochanie... – usłyszałam ten najcudowniejszy głos i poczułam przy kolanie przyjemne ciepło. Ujęłam kubek w obie dłonie, grzejąc je. Lou usiadł obok, a jego ramię od razu mnie objęło i przyciągnęło bliżej. Uśmiechnęłam się w podziękowaniu. – Bardzo zmęczona?

   - Trochę... – oparłam głowę na jego ramieniu. – Twoje siostry mają nieskończone pokłady energii. Zaczynam wierzyć w tą teorię Dana... – poczułam jego usta na skroni i nie mogłam się nie uśmiechnąć. Najmniejszy jego dotyk potrafił odgonić złe myśli. – Cieszę się, że mogliśmy spędzić z nimi czas... Bardzo za tobą tęskniły...

   - Wiem... – westchnął. – Są jeszcze za małe, by je zabrać w trasę... Lottie męczy mamę, by w końcu jej pozwoliła, ale chyba jeszcze trochę to potrwa...

   - Na pewno nie może się tego doczekać – uśmiechnęłam się, popijając herbatę.

   - Co cię gryzie, skarbie? – usłyszałam ciche słowa. – O czym myślisz?

   - Sama nie wiem... – westchnęłam, pamiętając, że obiecywałam mówić mu o wszystkim. – Chyba próbuję uporządkować bałagan w głowie... Boję się, Lou...

   - Nic ci nie grozi, kochanie – odstawił nasze kubki na stolik i wziął mnie na kolana zamykając w swoich silnych ramionach. Czułam się jak małe dziecko, które pragnie schować się przed światem. – Jesteś bezpieczna.

   - Boję się, że on kogoś skrzywdzi – wyszeptałam. – Tak jak to zrobił z Zaynem i Alex...

   - Wtedy nie byliśmy wystarczająco ostrożni. Teraz jest inaczej. Alex pilnuje policja, więc nic jej nie grozi. Nam wzmocniono ochronę – wyliczał. – Kochanie, nawet teraz mamy w autobusie policjanta i dwóch ochroniarzy. Oczywiście nie mówię, że nie musimy uważać, ale nie możemy dać się zastraszyć. W końcu on popełni błąd, o ile już tego nie zrobił i policja go dorwie, a potem nie wyjdzie z więzienia do końca swoich dni. A za śmierć tej dziewczynki, nawet tam nie dadzą mu spokoju...

   - Wiem, że masz rację... – uniosłam głowę i od razu poczułam jego usta na swoich. – Po prostu czuję, że powinnam coś zrobić...

   - Co zrobić? – słyszałam w jego głosie jakąś niepewność, ostrożność. „No tak, w końcu co ja mogłam zrobić, prawda? Mogłam tylko zniknąć z ich życia lub po prostu dać się złapać...” Ale czy mogłam mu to powiedzieć? – Co ty chcesz zrobić, Kate?

   - Odejść...