52

   Siedziałam w garderobie i kolejny raz się zastanawiałam, czy powinnam z nimi jechać. „Przecież mogłabym zostać w domu...” dumałam, ściskając w dłoniach nowe dżinsy. Mark z pewnością posiedziałby ze mną. Nie muszą mnie zawsze ze sobą zabierać...

   - Mogę wejść? – usłyszałam głos Louisa dobiegający od strony drzwi. – Jeszcze nie gotowa? – usiadł obok mnie. – Co się dzieje, skarbie?

   - Może powinnam zostać dziś w domu... – powiedziałam cicho.

   - Dlaczego? Nie chcesz jechać? – zapytał, obejmując mnie ramieniem. Przytuliłam się do tego silnego ciała, które za każdym razem przypominało mi, że jestem bezpieczna. – O co chodzi? Źle się czujesz? – usłyszałam troskę w jego głosie i już wiedziałam, że nie będzie tak łatwo się wymigać. „Zawsze możesz się przyznać, że jesteś tchórzem...” Na takie podpowiedzi zawsze mogłam liczyć. Moje sumienie było na posterunku.

   - Nic mi nie jest – uśmiechnęłam się uspokajająco. – Po prostu pomyślałam sobie, że nie będę przeszkadzać... – przygryzłam wargę, zastanawiając się, co by tu jeszcze powiedzieć.

   - Na pewno o to chodzi? – „Raczej mi nie uwierzył...” Wzruszyłam ramionami. – A nie przypadkiem o to, że Harry się wygadał, iż sporo fanek czeka na nas pod studiem? – „Przyłapana...” Wiedziałam, że rumieniec na moich policzkach powiedział mu prawdę. – Kochanie... Przecież już byłaś z nami podczas nagrania dla telewizji. Tym razem będzie podobnie. A dziewczynami się nie przejmuj. Przecież rozmawialiśmy już na ten temat... Oczywiście możesz zostać w domu, jeżeli bardzo tego chcesz...

   - Ostatnio nie wiedziały kim jestem... – powiedziałam z nosem wtulonym w jego koszulkę. „Czy można uzależnić się od zapachu drugiego człowieka?”

   - A teraz wiedzą i zobaczysz, że wcale nie będzie gorzej – zapewnił mnie Lou. – Nigdy nie miałem zamiaru cię ukrywać, skarbie. Jestem z ciebie dumny i mam zamiar pokazać cię światu. Chcę trąbić na prawo i lewo o tym, jaka jesteś cudowna i jak bardzo cię kocham... – „Czy można coś powiedzieć po takim wyznaniu?” Pozostało mi tylko się ubrać...

   - Ja też cię kocham – uniosłam głowę, by jego usta odszukały moje. „Jak to jest, że w jego ramionach wszystko wydaje się prostsze?” Wzięłam głęboki oddech. – Nie wiem w co powinnam się ubrać...

   - Nie wierzę – zaśmiał się. – Skarbie, we wszystkim wyglądasz pięknie... – zapewnił mnie, kolejny raz sprawiając, że na moich policzkach zakwitł rumieniec.

   - Byłoby łatwiej, gdybym wiedziała jakiego koloru są te rzeczy – wskazałam ręką przed siebie. Louis odstąpił mi sporo miejsca w garderobie... Coś, co na początku wydawało mi się śmieszne, gdyż ciuchy, które posiadałam zmieściłyby się w jednej szufladzie. Jednak po zakupowym szaleństwie Danielle, było tego zdecydowanie więcej. I wcale nie ułatwiało to zadania...

   - Rozumiem... – wstał i zrobił krok w stronę mojej części szafy. – A jak radziłaś sobie wcześniej? – zapytał, przesuwając wieszaki. – Jeszcze przed spotkaniem z nami?

   - Znałam swoje rzeczy na pamięć – uśmiechnęłam się. – Poznawałam je jak tylko ich dotknęłam. Tych też się nauczę – zapewniłam go szybko. – Po prostu na razie... Nie chciałabym wyglądać jak klaun...

   - Nic się nie martw – czułam, że się uśmiecha. – Chcesz założyć te dżinsy? – skinęłam głową. – To może czarna koszulka i siwa marynarka? Co myślisz?

   - Będzie pasować do tych butów? – wyprostowałam nogi w kolanach pokazując, co mam na stopach.

   - Będzie idealnie – zapewnił mnie, podając wspomniane rzeczy. – Zresztą sama się przekonasz. Przebierz się, a ja pójdę wygonić Harry’ego z kuchni. Myślę, że powinniśmy zacząć zamykać lodówkę na kłódkę, albo coś w tym stylu... – skierował się do drzwi. – Myślałem, że to tylko Niall będzie nas objadał i nawet potrafiłbym się z tym pogodzić, ale teraz jestem naprawdę przerażony... – zaśmiał się. – Zejdź do nas jak będziesz gotowa. Niedługo będziemy musieli jechać.

   - Dobrze... – wciąż nie ruszałam się z miejsca.

   - I nie martw się...

   Bałam się tego dnia... Czułam, że coś się wydarzy. Sama nie wiem skąd we mnie ta obawa, ale przepełniała mnie taka pewność, jak jeszcze nigdy. Szybko ubrałam to, co naszykował mi Lou. I kolejny raz ucieszyłam się, że poodcinał mi metki i nie musiałam się martwić, że którąś przegapię. Spędził nad tym zadaniem sporo czasu. Szkoda, że nie wykorzystałam go, by poznać choć część tych rzeczy. Badałam palcami strukturę materiału, próbując zapamiętać ten zestaw, by następnym razem już rozpoznać go bez problemu. „Wśród tylu innych...” westchnęłam, wychodząc z garderoby.

   W sypialni panowała niczym nie zmącona cisza. Ze stolika przy kanapie zabrałam mój nowy identyfikator i biorąc kolejny głęboki wdech, zawiesiłam go na szyi. Już na schodach wyraźnie słyszałam wesołe przekomarzanie się chłopaków. Ich wygłupom towarzyszył kobiecy śmiech. Ucieszyłam się rozpoznając w nim Lou. „Ona na pewno mi powie, czy naprawdę mogę wyjść tak ubrana...”

   - Mała! – zawołał Harry, gdy tylko pojawiłam się w kuchni. – Powiedz coś swojemu facetowi, bo strasznie pazerny się zrobił ostatnio.

   - Naprawdę? – zaśmiałam się. – Nie zauważyłam...

   - Chciałem się tylko poczęstować...

   - Wyglądasz prześlicznie, Kate – Lou przytuliła mnie na powitanie. – Ten żakiet leży na tobie idealnie. Szkoda, że jesteś taka drobna, bo chętnie bym go przymierzyła...

   - Dziękuję... – uśmiechnęłam się. Kamień spadł mi z serca. Skoro ona tak mówi, to znaczy, że nie jest źle... – Danielle go wybrała...

   - I zdecydowanie wiedziała, co robi...

   - Wy tu o ciuchach, a ja chcę wiedzieć, dlaczego nie mogę zjeść tego deseru z literką „H” na górze... – marudził Harry. – Przecież, to oczywiste, że jest dla mnie...

   - Widzę, że zdążyłeś dokładnie zbadać zawartość lodówki – parsknął Louis. – Mówię ci, skarbie, oni mnie powoli przerażają...

   - Oczywiście, że jest dla ciebie – uśmiechnęłam się szeroko, słysząc jęk mojego chłopaka. – Ale jak zjesz teraz, to nie będziesz miał wieczorem...

   - Wolę teraz – słyszałam, że otwiera lodówkę. – U Liama to mam raczej zamiar zaliczyć barek...

   - Lou, może ty masz ochotę? – zapytałam naszego gościa.

   - Bardzo bym chciała, ale znowu jestem na diecie... – westchnęła. – A od samego patrzenia czuję, że przybrałam na wadze... Usiądź – pociągnęła mnie w stronę stołka. – Skoro już tu jestem, to koniecznie muszę cię uczesać...

   - Nie trzeba... – próbowałam protestować, ale miała silne, męskie wsparcie. – No dobrze...

   - Może powinnyśmy przenieść się gdzieś, gdzie jest lustro – zaproponowała Lou. – Mogłabyś...

   - Nie trzeba – posłałam jej nieśmiały uśmiech. – Jestem pewna, że wszystko, co stworzysz będzie idealne – zapewniłam ją, gdy zdałam sobie sprawę, że dotarł do niej sens jej wcześniejszej wypowiedzi.

   Przez chwilę panowała krępująca cisza, ale szybko została przegoniona przez śmiech chłopaków. Uwielbiałam słuchać tego ich całego przedrzeźniania się. Zupełnie jak ja i Alex. „Kiedyś...”

   - Za minutę wchodzimy! – rozległ się głos producenta. Zerknąłem jeszcze szybko w stronę Kate. Siedziała między Markiem i Paulem w pierwszym rzędzie i uśmiechała się nieśmiało. „Boże, wygląda zjawiskowo...” Przepełniała mnie duma. „I to wcale nie dlatego, że ja dobrałem jej strój...” Czułem się jakbym właśnie zgarnął główną nagrodę. Od wyjścia z domu radziła sobie cudownie. Nie spanikowała, gdy wysiedliśmy z samochodu i ze wszystkich stron rozległy się nawoływania fanów. Nie uciekła, gdy Paul zaproponował, by zajęła z nim miejsce na widowni. A teraz siedziała między tymi dwoma dryblasami i nie widziałem na jej twarzy żadnego śladu strachu. Wiedziałem, że nie jest dobrą aktorką. Z jej oczu można czytać jak z otwartej księgi... Poczułem łokieć Harry'ego wbijający mi się w żebra. „Auć...” posłałem mu pytające spojrzenie, a on tylko kiwnął głową w stronę prowadzącego. Dopiero teraz dotarło do mnie, że producent odlicza czas do wejścia na antenę. „Przerwa reklamowa dobiegła końca...” westchnąłem.

   - Jesteśmy z powrotem, a z nami oczywiście One Direction! – Mimo, iż widownia w studiu nie była jakoś strasznie liczna i tak głośne krzyki wypełniły pomieszczenie. – Muszę wrócić do tego, o czym rozmawialiśmy przed przerwą. Wasza trasa koncertowa okazała się ogromnym, światowym sukcesem. Teraz powinniście odcinać kupony i zająć się promowaniem nowej płyty oraz przygotowaniami do kolejnej trasy, a już na pewno odpoczywać i spędzać czas z rodziną i przyjaciółmi... – facet nawet nie zaglądał do leżących przed nim notatek. – A wy co? Dodatkowe koncerty dla fanów, którzy nie załapali się na poprzednie? Kto tak robi?

   - Najwyraźniej my – zaśmiał się Niall, a fanki na widowni razem z nim.

   - Wiemy, jak szybko wyprzedała się trasa – zaczął Liam. – Wiele osób pisało do nas, że zdobycie biletów wręcz graniczyło z cudem... Myślę, że nie tylko ich zaskoczył fakt, że stało się to tak ekspresowo... – rozłożył ręce.

   - Postanowiliśmy więc, że dołożymy kilka koncertów i połączymy je z promocją nowego albumu – odezwałem się. – To będzie takie pożegnanie z Up All Night. No i okazja, by jeszcze kilka osób mogło nas posłuchać.

   - Kosztem waszego wolnego czasu... – dodał prowadzący.

   - To naprawdę żadne wielkie poświęcenie z naszej strony – Zayn wychylił się do przodu, by spojrzeć na mężczyznę. – Uwielbiamy występy na żywo i cieszymy się tak samo jak nasi fani, że będzie kilka dodatkowych.

   - Czyli podsumowując – facet w końcu zerknął w kartki leżące przed nim. – Mini trasa koncertowa, premiera nowej płyty i kolejne występy, połączone z jej promocją?

   - Tak, w skrócie to by się zgadzało – potwierdził Harry. Kolejne piski towarzyszyły słynnemu poprawianiu fryzury. „Głupek...” zaśmiałem się wiedząc, że zrobił to specjalnie.

   Poopowiadaliśmy jeszcze trochę o naszych planach na nadchodzące miesiące. Głównie pozwalaliśmy mówić Liamowi, bo jako jedyny zawsze wszystko ogarniał. My odzywaliśmy się tylko wtedy, gdy musiał nabrać powietrza.

   - A teraz część na którą wasi fani czekają pewnie z niecierpliwością – prowadzący posłał firmowy uśmiech w stronę widowni, a ja pozwoliłem sobie szybko zerknąć w stronę mojej cudownej dziewczyny. „Wciąż się uśmiecha...” odetchnąłem zadowolony. – Pytania... – Jedna z asystentek  wwiozła ogromną, szklaną wazę wypełnioną białymi karteczkami i postawiła ją obok mężczyzny. – Daliśmy możliwość gościom w studio, a także fanom zgromadzonym przed budynkiem, by wymyślili je dla was. Gotowi?

   Jak zawsze chórem i bardzo entuzjastycznie oznajmiliśmy naszą radość. Trochę się spiąłem, bo fanki czasami są nieprzewidywalne i nigdy nie wiadomo z czym wyskoczą.

   - Do Zayna – posłał mu uprzejmy uśmiech. – Czy to prawda, że wpadłeś pod samochód? Czy to jeden z chłopców cię potrącił? Jak się czujesz? – przeczytał i odłożył karteczkę na bok. – To zdecydowanie więcej niż jedno pytanie – zaśmiał się. – Muszę przyznać, że bardzo dużo osób się o to pytało. Martwią się o ciebie...

   - Są kochani... – przyjaciel uśmiechnął się do widowni, a ja kolejny raz przypomniałem sobie, ile mu zawdzięczam. I od razu spojrzałem na Kate. „Ona też pamiętała...” – Rzeczywiście potrącił mnie samochód, ale na szczęście nic poważnego mi się nie stało... Trochę stłuczeń. Jeszcze tego samego dnia byłem w domu. I chociaż można kwestionować umiejętności co po niektórych... – spojrzał wymownie na Harry'ego. – To jednak nie oni mnie potrącili...

   I kolejne pytania... Muszę przyznać, że prowadzący był naprawdę dobry. Wywiad nie był nudny jak flaki z olejem, jego komentarze dowcipne i przede wszystkim trafne, a widownia zdecydowanie bawiła się co najmniej tak dobrze, jak my. Nawet, gdy wylosował niezbyt ciekawe pytanie, potrafił je tak przerobić, że wywiązywała się z tego interesująca dyskusja.

   - Kolejna ciekawska pannica – zaśmiał się mężczyzna, czytając wylosowaną karteczkę. – Ręce do góry, który z was jest zajęty... – wyszczerzyłem zęby w uśmiechu i uniosłem dłoń. – Gdy rozmawialiśmy ostatnim razem, wyglądało to dokładnie tak samo.

   - No popatrz, jaki zbieg okoliczności – parsknął Harry.

   - Ale czy rzeczywiście nic się u was nie zmieniło? – prowadzący doskonale wiedział do czego zmierzał. I ja też zdawałem sobie z tego sprawę. – Panowie?

   - Myślę, że to już przestało być tajemnicą, że zmiany zaszły w moim życiu – odezwałem się, a widząc, że nie ma zamiaru mi przerywać, kontynuowałem. – Zakochałem się w cudownej dziewczynie...

   - Czy to dla niej zakończyłeś swój poprzedni związek? – zapytał prowadzący, a ja zastanawiałem się, czy właśnie wylosował to pytanie, czy jest po prostu ciekawski.

   - Nie – powiedziałem. – Nie wyszło nam z Eleanor i postanowiliśmy się rozstać. Gdy wyznałem Kate, że ją kocham, byłem wolnym człowiekiem... – cichy szmer wypełnił studio.

   - Kate, tak? – powtórzył mężczyzna, uśmiechając się w moją stronę. – Piękne imię...

   - Tak jak i ona – kolejny raz wzrok powędrował w stronę, gdzie siedział mój skarb. Wiedziałem, że kamery właśnie teraz ją pokazują. Uśmiechała się nieśmiało, a cudowny rumieniec pokrywał jej policzki. – Jest cudowną osobą.

   - Na pewno – zgodził się ze mną. – W internecie huczy, że ostatnio spędzała z wami sporo czasu... Gdyby każdy z was miał opisać ją tylko jednym słowem, to jak by ono brzmiało? Może zaczniemy od końca... Zayn?

   - Tylko jednym? – upewnił się i zauważyłem, że zerka na Kate. – Niesamowita...

   - Odważna – odezwał się Liam też nie odrywając od niej wzroku.

   - Pełna życia – Harry wyszczerzył zęby w uśmiechu.
   - To dwa słowa – wtrącił prowadzący.
   - Hazz jak zwykle musi naginać zasady – zaśmiałem się.
   - No niech wam będzie – westchnął i zamyślił się na chwilę. – Zabawna. Może być?

   - Lou? – odezwał się prowadzący. – Albo może najpierw zapytamy Nialla?

   - Hmmm... Właśnie się zastanawiam jak jednym słowem określić kogoś, kto niesamowicie gotuje... Ale zamiast kombinować, może pozostanę przy słowie... utalentowana.

   - Lou? A co ty nam powiesz?

   - Jednym słowem? – upewniłem się. – To proste – spojrzałem w te niesamowite oczy, które „patrzyły” prosto na mnie. – Moja... – jedno wielkie, cudowne „awww” rozległo się na widowni.

   - Aż mnie zęby bolą od tej słodyczy... – zaśmiał się Harry, zarzucając mi ramię na szyję. – Zabiłeś tym stwierdzeniem...

   - Cóż... Trafnie to określił – przyznał Niall. – Lepiej nie mógł tego powiedzieć... Chociaż muszę ci przypomnieć o jednym drobnym fakcie – puścił do mnie oczko. – Może i ona jest twoją dziewczyną, ale nie zapomnij, że to ja pierwszy jej się oświadczyłem...

   - A ty gdzie uciekasz? – Lou objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Oparłam się plecami o jego silne ciało. – Koniecznie musisz ze mną zatańczyć...

   - Z przyjemnością, ale teraz muszę do łazienki. Zaraz wrócę – powiedziałam cicho, by nikt więcej nie usłyszał.

   - Zaprowadzę cię...

   - Może ja to zrobię – odezwała się Perrie. – Też muszę skorzystać... – posłałam jej nieśmiały uśmiech i po chwili poczułam jej zimne palce na moim łokciu. Wciąż trochę mnie onieśmielała, ale przez cały wieczór była dla mnie prawie tak miła, jak Danielle i chyba po prostu sobie ubzdurałam jej wcześniejszą niechęć... – Idź pierwsza – powiedziała, otwierając przede mną drzwi.

   Całe szczęście, że Louis zdążył mi już opisać pomieszczenie, bo w przeciwnym razie pewnie zaliczyłabym więcej niż jedno twarde spotkanie. Apartament Liama i Danielle był zdecydowanie mniejszy niż dom Lou, ale i tak, dla kogoś takiego jak ja, wydawał się ogromny. Gdy tylko wyszłam z łazienki, znów poczułam zimne palce Perrie...

   - A ty? – zapytałam pamiętając, co powiedziała wcześniej.

   - Chciałam po prostu z tobą porozmawiać – powiedziała cicho. – I przeprosić za to, że zachowywałam się jak ostatnia...

   - Nic się nie stało – przerwałam jej. „A więc jednak coś było na rzeczy...”

   - Byłam zła na Zayna, że nic mi o tobie nie opowiedział – kontynuowała. – Gdy cię zobaczyłam, wyobrażałam sobie niestworzone rzeczy i tylko bardziej się nakręcałam. A on zachował się dokładnie tak, jak to ma w zwyczaju – westchnęła. – Sam od siebie dużo nie mówi. Nie zadałam mu po prostu odpowiednich pytań...

   - Byłaś na pewno bardzo zajęta – zastanawiałam się, co powinnam odpowiedzieć po tym jej tłumaczeniu. – Zayn opowiadał, że byłaś w trasie ze swoim zespołem...

   - Tak... – powiedziała. – Ale to marna wymówka... – westchnęła. – Zasypywałam go bzdurnymi plotkami, a nie zapytałam nawet co u niego...

   - Z pewnością nie narzekał i cieszył się, że może cię usłyszeć – uśmiechnęłam się. – Jest z ciebie bardzo dumy. Opowiadał mi o twojej muzyce i nawet... – moją wypowiedź przerwało donośne pukanie do drzwi. Chyba jednak nie było wystarczająco głośne, skoro nikt z osób bawiących się na balkonie go nie usłyszał.

   - Pójdę otworzyć – odezwała się Perrie i stukanie jej obcasów stopniowo oddalało się ode mnie. Zastanawiałam się, co powinnam zrobić... Zaczekać na nią, czy wrócić do reszty? Czy skończyłyśmy już naszą wymianę zdań? – Co tu robisz? – usłyszałam nerwowy szept. – Nie powinnaś chyba tu przychodzić...

   - Byłam w okolicy i nie mogłam nie przyjść w odwiedziny – „Znam ten głos!” Pamiętam, kiedy słyszałam go ostatni raz. „Niedobrze...” Stałam jak wrośnięta w podłogę. Bałam się poruszyć, by nie zwrócić na siebie uwagi. Może jeszcze jest szansa, by nowoprzybyła dziewczyna mnie nie zauważyła. – Kogóż my tu mamy? – usłyszałam jej lodowaty głos i poczułam jak dreszcz strachu przebiega mi po plecach. „Za późno...” – Impreza beze mnie? Nie ładnie...

   - Zawołam Danielle – powiedziała Perrie i znów mogłam wsłuchiwać się w stukanie jej obcasów. „Nie odchodź!” wołałam w głowie. Na zewnątrz stałam jak wmurowana i bałam się nawet oddychać.

   - A więc to ty jesteś nową zabawką Louisa – usłyszałam głos, którego właścicielki naprawdę nie chciałam nigdy więcej spotkać. – Wiesz kim jestem?

   - Eleanor – powiedziałam cicho. „Boże, Lou, gdzie jesteś?”

   - A więc potrafisz mówić – parsknęła. Zastanawiałam się, czy zawsze tak mówi, czy też specjalnie na tę okazję, wkłada tyle jadu w swoją wypowiedź. – Uroczo... – obeszła mnie dookoła pewnie taksując wzrokiem i raczej rozbawiło ją to, co ujrzała. – Wyglądasz jakbyś się z przedszkola urwała...

   - Co tu robisz, Eleanor? – usłyszałam głos Harry’ego i po chwili stał, obejmując mnie ramieniem. – Nikt cię tu nie zapraszał...

   - Od kiedy to potrzebuję zaproszenia, by odwiedzić przyjaciół? – powiedziała słodkim głosem. „Do obrzydzenia słodkim...” – A ty nie panoszysz się tu za bardzo? Czyżby to była też twoja zabawka? Wciąż się wszystkim dzielicie? Jak uroczo...

   - Myślę, że powinnaś już sobie pójść – powiedział, przytulając mnie do siebie. – Gdybyś była tu mile widziana, wierz mi, dostałabyś zaproszenie. To, że tak się nie stało, powinno dać ci do myślenia...

   - Jaki ty się elokwentny ostatnio zrobiłeś – parsknęła. – Chciałam tylko na własne oczy zobaczyć, kogo tym razem Louis ma zamiar przelecieć i wyrzucić...

   - Wystarczy – warknął Harry i wypuszczając mnie z bezpiecznych objęć, zbliżył się do Eleanor. – Wychodzisz. W tej chwili.

   - Nie szarp mnie! – krzyknęła. – Ona ma prawo wiedzieć, że tylko się nią bawicie. A potem zostanie sama i ze złamanym sercem, bo coś mi się wydaję, że jest na tyle głupia, by go pokochać...

   - Zamknij się – warknął Harry.

   - Nie możesz...

   - To patrz – usłyszałam trzaśnięcie drzwiami i dźwięk przekręcanego zamka. Wciąż stałam w miejscu i próbowałam zrozumieć, co tu właśnie się stało... – Wszystko w porządku, Mała? – Harry stanął przede mną i pogładził mnie po ramieniu. – Nie przejmuj się nią. Ostatnio naprawdę jej odbija...

   - To co mówiła... – zaczęłam, ale sama nie wiedziałam po co się odzywam. „To nie może być prawda. Ja znam Louisa.” – Cieszę się, że przyszedłeś. Dobrze, że to ciebie Perrie zawołała...

   - Co? – wydawał się naprawdę zdziwiony. – Akurat szedłem po kolejne piwo... – dodał.

   - Myślałam... – „Co tu się dzieje?” – Zresztą nieważne...

   - Kate! – usłyszałam zdenerwowany głos Lou prawie w tym samym momencie, w którym zamknął mnie w swoich ramionach. – Perrie mi właśnie powiedziała... Gdzie ona jest?

   - Tam gdzie powinna być – powiedział Harry, otwierając lodówkę. – Za drzwiami...

   - Nic ci nie jest? Wszystko w porządku? Skarbie... – ujął mnie pod brodę, by w mojej twarzy móc znaleźć odpowiedzi na zadane przez siebie pytania, bo ja wciąż nie potrafiłam zmusić się do żadnej reakcji. – Powiedz coś, proszę...

   - Coś... – wyszeptałam.

   - Masz, co chciałeś – zaśmiał się Harry. – Komuś jeszcze piwo?

   - Nie... – gdy usłyszałam odpowiedź Liama, zdałam sobie sprawę, że mamy większą publikę.  – Kate...

   - Nic się nie stało – uśmiechnęłam się uspokajająco. – Harry przyszedł i...

   - Wywaliłem ją za drzwi – zaśmiał się. – Szkoda, że nie widzieliście jej miny... Dlaczego nikt nie nagrywa tych najlepszych akcji? – marudził.

   - Kochanie... – Lou chyba nie był do końca przekonany moimi zapewnieniami.

   - Wróćmy do zabawy – delikatnie położyłam dłoń na jego policzku. – Jeszcze nie tak dawno mnie pan zapraszał do tańca, panie Tomlinson...

   - Twoje ciasto jak zwykle zrobiło furorę – zaśmiał się Lou, próbując przegonić ciszę panującą w samochodzie. – Jak Niall się rozpędził, to myślałem, że je pożre razem z blachą...

   - Cieszę się, że mu smakowało – powiedziałam cicho. – Oby się tylko nie pochorował z przejedzenia...

   - To mu raczej nie grozi. Ma żołądek bez dna...

   I to by było na tyle. Kolejna próba zakończyła się na wymianie kilku zdawkowych zdań. Nie mogłam wyrzucić z głowy niespodziewanego spotkania z byłą dziewczyną Louisa. W głowie wciąż na nowo odtwarzałam sobie jej słowa i już sama nie wiem ile razy zapewniałam samą siebie, że w nie nie wierzę... „Znam go i to nie o tym człowieku, którego znam ona mówiła...” mniej więcej to wciąż sobie powtarzałam. Domyśliłam się, że Harry powtórzył wszystkim to, co zdążył usłyszeć z ust Eleanor. Czułam, że poważna rozmowa wisi w powietrzu, ale bałam się zacząć. Ostatecznie przecież nie wiedziałam, co powiedzieć...

   Wsłuchiwałam się w spokojny oddech mojego chłopaka. „Chciałam tylko na własne oczy zobaczyć, kogo tym razem Louis ma zamiar przelecieć i wyrzucić...” jej głos wciąż rozbrzmiewał w mojej głowie. Miałam ochotę wyć do Księżyca, że to nieprawda. Ale zamiast to zrobić, milczałam pozwalając, by jej przepełnione jadem słowa mąciły mój spokój. „Ona ma prawo wiedzieć, że tylko się nią bawicie...” To nie może być prawda. Przecież ja ich dobrze znam. Dlaczego w takim razie powiedziała to wszystko? Po co? „A potem zostanie sama i ze złamanym sercem, bo coś mi się wydaję, że jest na tyle głupia, by go pokochać...” To już się stało. Kocham go całym sercem i... „Alex, dlaczego cie tu nie ma?” Z jednej strony byłam święcie przekonana, że to nie mogła być prawda, ale z drugiej strony... Przecież sama nie raz się zastanawiałam, co też on we mnie widzi... „Czyżby to była też twoja zabawka? Wciąż się wszystkim dzielicie?” Czułam się jakby ktoś włożył mi głowę do pralki i włączył wirowanie na pełną moc. Jej głos co chwilę rozbrzmiewał w mojej głowie i miałam wrażenie, że kurczę się pod tymi wszystkimi słowami, którymi we mnie celowała. I trzeba jej przyznać, że wiedziała, co powiedzieć, by namieszać mi w głowie... „A gdzie twoja wcześniejsza pewność?” usłyszałam moje drugie ja. „Nie wiem... Naprawdę nie wiem.”

   - Dlaczego milczysz, kochanie? – spokojny głos Louisa zakończył tortury, którym się poddawałam. – Widzę, że cię to gnębi... Dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać?

   - Myślałam, że to ty nie chcesz poruszać tego tematu... – powiedziałam cicho, odwracając się w jego stronę. – Wiem, że to nieprawda...

   - Co jest nieprawdą?

   - To wszystko, co powiedziała Eleanor...

   - Wiesz? – wydawał się zdziwiony. – To w takim razie czym się tak martwisz?

   - Po prostu nie mogę wyrzucić jej słów z głowy... – wzruszyłam ramionami. – Przez chwilę naprawdę się bałam i zamiast biec do ciebie, zawołać cię, zrobić cokolwiek, ja stałam i nie mogłam się ruszyć... Nie podobało mi się to uczucie...

   - Nie powinienem puszczać cię samej... – usłyszałam w jego głosie nutkę poczucia winy.

   - Nie możesz wiecznie trzymać mnie za rękę, Lou – powiedziałam i zaraz poczułam jego silną dłoń ujmującą moją. – Zrobiła nam niespodziankę... – dokończyłam cicho.

   - To prawda... – westchnął. – Liam strasznie przeżywa, że zniszczyła taki wspaniały wieczór...

   - Cały on... – uśmiechnęłam się. – Ale naprawdę nie było tak źle. Wspaniale się bawiłam... Szkoda, że Danielle nie może z nami pojechać...

   - To cudownie, że się zaprzyjaźniłyście – powiedział. – Widziałem, że zapisała ci swój numer w telefonie...

   - Tak – cieszyłam się z perspektywy przyszłych rozmów. – Jest cudowna...

   - I wcale bym się na twoim miejscu nie martwił tym, że nie może jechać – odezwał się po chwili. – Jestem pewien, że odwiedzi nas nie jeden raz podczas tej trasy...

   - Tak myślisz?

   - Jestem o tym przekonany...

   Byłem wściekły. Na Eleanor. Na siebie. Na Perrie. Na wszystko. Nie tak miał wyglądać ten wieczór. Wiedziałem, że Els coś kombinuje, ale takie zachowanie, to było za wiele, nawet jak na nią. „Do czego ona zmierza?” kolejny raz zadałem sobie to pytanie. Pogasiłem światła i skierowałem się do sypialni. Nie mogłem uwierzyć, że nie dotrzymałem słowa. Obiecałem Kate, że będzie bezpieczna, że już nikt jej nie skrzywdzi... „Co za kretyn ze mnie!”

   - Alarm włączony, światła pogaszone – już od progu zdawałem relację. – Jesteś pewna, że na nic nie masz ochoty? – pokręciła przecząco głową. Siedziała na łóżku zaciskając dłonie na kapie. – Mówiłem już, że pięknie dziś pani wygląda? – uklęknąłem, opierając dłonie tak, że znajdowała się między nimi. „W moim potrzasku...”

   - Tylko jakieś dwa, może trzy razy – uśmiechnęła się nieśmiało i jak zwykle oblała się rumieńcem.

   - To zdecydowanie za mało – próbowałem przywrócić uśmiech na tą piękną twarz. – O czym ja myślałem?

   - Nie wiem. Ale wydaje mi się, że zna pan odpowiedź...

   - Rozpraszał mnie taki jeden, mały elf – pochyliłem się, by skraść jej całusa. – Naprawdę ślicznie wyglądasz, skarbie – zapewniłem ją. – Nie rozumiem dlaczego się tak martwisz ciuchami, skoro za każdym razem ubierasz się idealnie.

   - Z twoją pomocą – wyciągnęła dłoń i położyła ją delikatnie na moim policzku. – Jesteś moim osobistym doradcą do spraw kolorów.

   - Zaszczytny tytuł – uśmiechnąłem się i kolejny raz musnąłem te cudowne wargi. – Zmęczona?

   - Nawet nie...

   - Co powiesz na kąpiel? – zaproponowałem i moja zboczona wyobraźnia od razu podsunęła mi kilka gorących obrazów.

   - Z przyjemnością... – wbiła we mnie to swoje niesamowite „spojrzenie” i znów miałem wrażenie, że nagle zabrakło tlenu.

   Podniosłem się i pociągnąłem ją w stronę łazienki. Wypuściłem z objęć tylko na moment. Dosłownie na tyle, ile zajęło mi odkręcenie wody i wlanie płynu do kąpieli. A i tak zrobiłem to w iście rekordowym czasie. I znów mogłem trzymać ją w objęciach i smakować te słodkie usta.

   - Róże... – powiedziała cicho, uśmiechając się.

   - Wszystko dla mojej pani – pochyliłem się skradając kolejnego buziaka. Chwyciłem ją w pasie i posadziłem na kamiennym blacie. Miejsce między jej nogami było wprost idealne dla mnie. „Co ty nie powiesz...” uśmiechnąłem się do tego mojego wrednego ja. Delikatnie przesunąłem dłonią po lewej nodze, by po chwili rozległ się stukot sandałka upadającego na podłogę. To samo powtórzyłem z drugą nogą. Przez chwilę pieściłem te drobne stópki, kolejny raz zachwycając się czerwonym lakierem na paznokciach. „Chyba właśnie odkryłem swój nowy fetysz” zaśmiałem się.

   Gdy znów spojrzałem na jej twarz była zarumieniona i błądził na niej delikatny uśmiech. Przygryziona warga sprawiła, że moje ciało płonęło, ale mówiła też, że nie tylko moje... Pochyliłem się, by kolejny raz posmakować tych ust, ale tym razem był to już inny pocałunek. Wciąż delikatny niczym muśnięcie skrzydeł motyla, ale rozpalający mnie do czerwoności. I tym razem to nie ja zmieniłem zasady gry... Poczułem jak drobne paluszki wplątują się w moje włosy przyciągając mnie bliżej. To było to na co czekałem. Sunąłem dłońmi po jej udach ciągnąc za sobą sukienkę, która po chwili dołączyła do czarnych sandałków. Na widok koronkowego stanika, który praktycznie nic nie zasłaniał, dosłownie serce mi stanęło. „I nie tylko...” Wyjątkowo musiałem się zgodzić z tym stwierdzeniem.

   - Lou... – jej cichy szept sprawił, że oderwałem na chwilę wzrok od tych cudnych piersi, ale w mojej głowie zdecydowanie posunąłem się już o wiele dalej. Spojrzałem w jej oczy i ujrzałem w nich takie samo pragnienie, jakie i mnie wypełniało. Pieściłem ustami jej ucho, skroń, szyję... Językiem malowałem ścieżkę, smakując tej jedwabistej skóry... Kolejny raz sunąłem dłońmi po jej udach, pośladkach... Przy malej pomocy z jej strony, udało mi się sprawić, by czarne legginsy powiększyły listę ubrań walających się po podłodze.

   Gdy poczułem jak jej drobne palce nieśmiało wsuwają się pod moja koszulkę, miałem ochotę wyć z radości. Zastanawiałem się właśnie, czy powinienem jej pomóc, ale poradziła sobie doskonale i po chwili stałem przed nią, drżąc na całym ciele, a ona muskała moją pozbawioną okrycia pierś opuszkami palców. Ostrożnie... Nieśmiało... „Cudownie... Tak!” Wpiłem się w jej usta, nie mogąc dłużej znieść widoku tych białych ząbków, maltretujących dolną wargę. „Teraz moja kolej” zaśmiałem się w duchu i przygryzłem ją delikatnie. Pieściłem dłońmi jej plecy zastanawiając się, czy mogę... Objęła mnie nogami, przyciągając bliżej. Mogłem... Myślałem, że nic nie jest w stanie oderwać mnie od tych słodkich warg, ale gdy koronkowy stanik uwolnił te cudne piersi, nie mogłem się oprzeć. Musiałem ich posmakować i przekonać się... Głośny dźwięk telefonu sprawił, że odezwały się we mnie instynkty mordercy. „Kurwa!!!”

   - Nie wierzę... – jęknąłem, opierając głowę na ramieniu Kate i mocno przytulając ją do siebie. – Takie rzeczy po prostu się nie dzieją...

   - Odbierz... – szepnęła i miałem wrażenie, że zachichotała.

   - Ciebie to bawi? – mruknąłem z ustami przy jej szyi.

   - Trochę... – pociągnęła mnie za włosy i pocałowała delikatnie. Sięgnąłem po komórkę i nie patrząc nawet kto dzwoni, odebrałem.

   - Zabiję każdego, kto ośmieli się tu przyjść, zadzwonić, czy choćby pomyśleć o zrobieniu jednej z tych rzeczy przez następne dwanaście godzin – warknąłem. – Nie ważne co masz do powiedzenia. O ile właśnie nie wykrwawiasz się na śmierć, to nie jestem zainteresowany...

   - Lou! – Kate rozszerzyła oczy, zaszokowana moim zachowaniem.

   - Przepraszam... – usłyszałem cichy głos w słuchawce i po chwili trzask zakończonego połączenia. Odłożyłem telefon obok umywalki.

   - Kto to był?

   - Ktoś, kto już nigdy więcej nie zadzwoni nie w porę – uśmiechnąłem się czując, że wciąż delikatnie gładzi mnie po plecach. – Obiecałem ci kąpiel... – przypomniałem, stawiając ją na nogach i ciągnąc w stronę wanny, wciąż nie wypuszczając z objęć. „Nastrój diabli wzięli...” skrzywiłem się w duchu. – Chyba musimy się jeszcze czegoś pozbyć – mruknąłem, przygryzając delikatnie jej ucho. Czułem, że drży w moich ramionach. Pozwoliłem dłoniom zsunąć ostatni skrawek materiału i oto miałem ją przed sobą w całej okazałości. „Idealne dzieło Stwórcy...” zachwycałem się jej ciałem jak zaczarowany, pomagając jej wejść do wanny. Zakręciłem wodę i przyjrzałem się temu cudownemu widokowi, częściowo skrytemu pod pachnącą pianą.

   - Lou... – powiedziała cicho i znów przygryzła wargę. To, w połączeniu z tym słodkim rumieńcem, doprowadzało mnie do szaleństwa. Już miałem zapytać, o co chodzi, gdy wyciągnęła do mnie dłoń. Ująłem ją ostrożnie, a kiedy poczułem delikatnie ciągnięcie, jestem prawie pewien, że rozbierałem się co najmniej z prędkością światła. Tak ochoczo wskoczyłem do wanny, że przy okazji znaczna część wody znalazła się poza nią. Jej śmiech był czymś cudownym i mógłbym się w niego wsłuchiwać godzinami...

   Siedziałam na kanapie, opierając brodę o kolana i mocno obejmowałam nogi ramionami. „W końcu się udało” powtarzałam w myślach, trzęsąc się jak galareta. „Teraz wszystko będzie dobrze...” Pani T. zabierze mnie do Alex, a ona już się wszystkim zajmie. Ona zawsze wszystko potrafi załatwić. Z nią będę bezpieczna. „I wszytko będzie dobrze...” W domu bibliotekarki rozbrzmiewała muzyka. Wiedziałam, że kobieta wypełniała nią ciszę po zmarłym mężu. Uspokajało ją to, ale na mnie zdecydowanie nie miało to takiego wpływu.

   - Kate? – usłyszałam zdenerwowany głos pani T. „Nic dziwnego, że się denerwuje” pomyślałam, drżąc ze strachu. „Postawiłam ją przed trudnym zadaniem.” – Napijesz się herbaty...

   - Nie... – pokręciłam głową dla wzmocnienia moich słów. – Musimy jechać. Jak najszybciej. Proszę...

   - Zadzwoniłam do szkoły – w pierwszej chwili jakbym nie zrozumiała jej słów. Nie chciałam dopuścić do siebie ich znaczenia. – Dyrektor powiedział, że zaraz tu będzie i po rozmowie z tobą, sam zdecyduje, czy mogę cię zawieźć...

   - Nieee!!! – iście zwierzęcy jęk wydobył się z mojego gardła, gdy dotarło do mnie to, co przed chwilą powiedziała. Zerwałam się na równe nogi i nie słuchając tego, co do mnie mówi, próbowałam znaleźć wyjście z tego domu. – Nie! On nie może tu przyjechać! Nie! Muszę stąd wyjść!

   - Kate, on jest po to, by ci pomóc – próbowała mnie uspokoić, ale na to już było za późno. – Jeżeli nie podoba ci się w naszej szkole, może cię przenieść, albo... – przerwało jej gwałtowne pukanie do drzwi.

   - Nieee!!! – zawyłam, uczepiając się jej ręki. „Nie może otworzyć tych drzwi...” – Dlaczego pani to zrobiła? Zaufałam pani! Jak mogłaś mi to zrobić... – powoli mój krzyk zamieniał się w łkanie. Łzy strumieniem spływały po moich policzkach.

   - Kate... – usłyszałam jego ciepły głos, ale już wiedziałam, co się pod nim kryje. Odwróciłam się gwałtownie w jego stronę. – Uspokój się dziecko. Porozmawiajmy i jakoś rozwiążmy twój problem... – zbliżał się do mnie powoli, jak drapieżnik osaczający bezbronną ofiarę. „Boże, co robić?” trzęsłam się ze strachu. „Alex, gdzie jesteś?” – Pojedziemy do ośrodka i wszystko przedyskutujemy. Na pewno znajdziemy rozwiązanie. Nie ważne, co cię gryzie...

   - Nigdzie nie jadę... – szepnęłam. – Nie z tobą... Nie mogę... – z każdym jego krokiem ja robiłam jeden w tył. „Może uda mi się uciec przez okno?” myśli goniły jak rwąca rzeka, a ja wciąż nie wiedziałam, gdzie jest wyjście. Kolejny krok w tył i... runęłam jak długa na podłodze, przeklinając w myślach pufę, która mnie podcięła. Gdy poczułam jak jego ręce zakleszczają się na moich ramionach, prawie łamiąc mi kości, już wiedziałam, że to koniec. Szarpnął mnie do góry niczym szmacianą lalkę.

   - Jeszcze jedno słowo, a obetnę ci język – warknął mi do ucha, zaciskając dłonie jeszcze mocniej. – Wrócimy teraz do ośrodka i porozmawiamy na spokojnie – odezwał się tym swoim przyjaznym głosem. – Idź spać, Tereso. Bardzo dobrze, że zadzwoniłaś...

   - Taka jesteś sprytna? – warknął, ledwo otworzył drzwi. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem. To na pewno nie był jego gabinet. – Mnie chciałaś przechytrzyć? Mnie? – szarpał mną jakbym nic nie ważyła. Zastanawiałam się czy już złamał mi tą rękę, czy jeszcze wszystko przede mną. Ból był nie do zniesienia. – A taki byłem dla ciebie dobry – poczułam, że się spiął i po chwili cios w twarz powalił mnie na podłogę. – Tak mi się odpłacasz? – znów poderwał mnie do góry. Byłam przygotowana na kolejne uderzenie, ale tym razem pchnął mnie z całej siły do tyłu. Przewróciłam się o jakiś mebel i wylądowałam na kolanach.

   - Nie ukryjesz tego, że mnie pobijesz... – powiedziałam drżącym głosem. Ostatnie próby bycia odważną... – Wszyscy się dowiedzą. Zobaczą mnie. Domyślą się, co się stało... Pani T. się domyśli... – szukałam ratunku w słowach.

   - Jak niby mieliby cię zobaczyć, skoro pojedziesz na dwa tygodnie w odwiedziny do przyjaciółki – wysyczał przez zęby. „Boże, nie! Nie, nie, nie...” serce zaczęło pracować nienaturalnie szybko. – A jeśli nie masz nikogo, to wymyślę coś innego, ty mała dziwko...

   - Nie może pan – próbowałam się podnieść, ale od razu zareagował, znów rzucając mnie do tyłu. Tym razem odbiłam się od komody, przysuwając ją z hałasem po podłodze. „Nie może tego zrobić...” powtarzałam w głowie, ale sama już w to nie wierzyłam. Usłyszałam świszczący dźwięk i zanim zdążyłam zastanowić się co to było, poczułam na głowie pierwsze uderzenia. Bicie skórzanym pasem już przerabiałam... „Nie wspominaj przeszłości! Przeżyj!” dobre rady mojej podświadomości. „Tylko powiedz mi jak?” Kolejne uderzenia wybiły mi z głowy wszystkie myśli. Metaliczny smak krwi wcale nie jest taki zły. „Można się przyzwyczaić...”

   Który to już raz straciłam przytomność? Chyba nie byłam w stanie już tego policzyć. Nie nadawałam się już do niczego. „Czy można zabić w człowieku wolę walki?” zastanawiałam się, leżąc na zimnym betonie. Polubiłam tą piwnicę. W niej byłam bezpieczna. To poza nią czaiło się zło. Ona próbowała pomóc... Ostrzegała o każdym jego przyjściu. Wcześniej nie doceniałam skrzypiących drzwi i podłóg. Kiedyś myślałam ze złością, że to one stoją mi na przeszkodzie, by się gdzieś wymknąć po zmroku. Teraz dziękowałam im, bo ostrzegały mnie... Zawsze. Niestety...

   - Na górę – warknął, a ja niczym dobrze wytresowany piesek od razu chciałam się podnieść i iść. „Przecież pan woła...” Ale nie tym razem. Tym razem nie mogłam i wiedziałam, jaka będzie za to kara. „To jego wina” pomyślałam, zwijając się z bólu przy najmniejszym ruchu. – Na górę! – krzyknął, a ja trzęsłam się ze strachu. Jego kroki na schodach... – Tak ze mną pogrywasz? A myślałem, że jesteś mądrzejsza... – zaśmiał się tym swoim śmiechem szaleńca. I znów usłyszałam świst pasa, gdy zamachnął się nim w powietrzu...

   - Usłyszę jedno twoje słowo i stanie się wszystko to, o czym rozmawialiśmy – warknął, ściskając mi ramię. Obezwładniający ból przetoczył się przez moje ciało. „W końcu ją złamał...” – Rozumiesz? – zacisnął palce jeszcze mocniej. Pokiwałam szybko głową. „Proszę, przestań. Błagam...”

   - Dzień dobry – rozległ się sympatyczny kobiecy głos i uścisk zniknął. – Jestem doktor Punter... – poczułam ukłucie i po chwili cały ból jakby odpłynął. Miałam ochotę całować ją po stopach. – Jak to się stało?

   - Nie chce nic powiedzieć – odezwał się znów tym swoim zakłamanym głosem. – Urwała się z ośrodka, nie zostawiając żadnej wiadomości. Po prawie dwóch tygodniach zadzwoniła po pomoc. Tak ją znalazłem...

   - Jest pan jej prawnym opiekunem?

   - Tak – powiedział, głaszcząc mnie troskliwie po włosach. „Nie dotykaj mnie!” Wszystko we mnie krzyczało. – Jest pod opieką państwa.

   - Została dotkliwie pobita – usłyszałam dziwny szelest. – Ma kilka złamań, ale to akurat najmniejszy problem. Jest młoda, wiec szybko się zrosną...

   - Coś gorszego? – „Jak można tak dobrze grać?” nie rozumiałam, jak to możliwe, że nikt tego nie widzi. „Ocknijcie się ludzie! To on!” z oczu ciekły mi łzy. „Alex...” – Boże, chyba jej nie...

   - Nie! Nie... – powiedziała szybko kobieta. – Badania nic takiego nie stwierdziły. Martwi mnie ten obrzęk... Urazy głowy są zawsze niepokojące. Potrzymamy cię tu trochę... – poczułam jej delikatne palce na czole. „I chwała bogu...” nie panowałam już nad łzami. Tylko, że tym razem, były to najprawdziwsze łzy radości... – Może jak dojdzie do siebie, dowiemy się co się stało – dodała ciszej i pogrążyła się w rozmowie z diabłem...

   Siedziałam w samochodzie i sama nie wiedziałam, czy nie lepiej by było z niego wyskoczyć i może liczyć na cud w postaci jakiejś ciężarówki nadjeżdżającej z drugiej strony. „I koniec...”

   - Sprytnie rozegrałaś to całe milczenie... – usłyszałam ten znienawidzony przeze mnie głos. – Widzisz, jak chcesz, to potrafisz coś mądrego wymyślić... – zaśmiał się, a ja skręcałam się z nienawiści do tego człowieka. – Żebyśmy się dobrze zrozumieli... – warknął. – Zabieram ci wszystkie twoje przywileje za ten twój mały wybryk. Bezwzględny zakaz dzwonienia, żadnego szwendania się po ośrodku, żadnej biblioteki – wyliczał. – Chodzisz tylko na zajęcia. Podczas każdej przerwy na lunch meldujesz się u mnie w gabinecie – zadrżałam na samą myśl o tym. – Z nikim nie rozmawiasz. Jedno złamanie którejkolwiek z tych zasad, a twoja mała przyjaciółka już nigdy nie zaśpiewa... – zaśmiał się, a ja ledwo powstrzymywałam wymioty na samą myśl, że może przeze mnie skrzywdzić Lily. – Zrozumiałaś? – wycedził przez zęby. Pokiwałam głową zastanawiając się, kiedy zabił we mnie ducha walki. To nie byłam ja... „A może byłam?” – Bardzo dobrze... – powiedział zadowolony. Poczułam jego palce na policzku i po prostu zamarłam. „Nie!” krzyczałam, ale już dawno nie słyszałam swojego głosu. – Wcale nie musi być tak nieprzyjemnie, Kate. Wszystko zależy od ciebie...